Van Morrison - Astral Weeks (1968)

Nou ja, expanded... Vier extra takes, die voor mij niet al te veel toevoegen aan het oorspronkelijke album. Gisteren overigens beluisterd met mijn hoofdtelefoon en werkelijk tot tranen toe geroerd. Er is maar weinig popmuziek (als ik het zo mag noemen) die bij mij zulke heftige emoties veroorzaakt. De geluidskwaliteit van de remaster is prima, maar dat gold voor het oorspronkelijke album ook al. Ben niet zo'n geluidsfreak, dus in dit opzicht ook niet zo objectief.

Het kan aan mijn oren liggen maar ik ervaar toch wel een verbetering qua geluidskwaliteit bij deze fraaie remaster in vergelijking met het origineel. Op mijn simpel apparaat en koptelefoon hoor ik net even meer diepte en warmte, met behoud van de originele detaillering en transparantie. Bij de gelijktijdig verschenen remaster van het opgewekte His Band and the Street Choir (1970) is de kwaliteitswinst nog veul groter. Pech dat de karige outtakes bij beide albums inderdaad weinig verrassen. Wél smaakvolle coverart.

Zojuist het geluid van de oorspronkelijke cd en de remaster zorgvuldig vergeleken, en inderdaad kistenkuif, je hebt gelijk. De remaster klinkt helderder en iets voller dan de oorspronkelijke cd. Vrijdag heb ik geluisterd met behulp van de hoofdtelefoon zonder te vergelijken met het oorspronkelijke album dat ik niet zo snel kon vinden. De geluidskwaliteit maakt mij bij zo'n topplaat altijd wat minder uit, maar ik moet toegeven dat de luisterervaring voor mij toch wel intenser was. Maximale emotie, maximale expressie en dan ook nog eens zo'n goede geluidsweergave, waardoor de arrangementen nóg beter tot hun recht komen. Ik moet trouwens de vinylplaat ook nog ergens hebben. Zal ik ook nog eens beluisteren ter vergelijking.
De remaster van His Band and the Street Choir heb ik op dezelfde dag aangeschaft en daar ben ik erg benieuwd naar.

Deze klassieker viel me toch wat tegen. Ik durf als progliefhebber het woord pretentieus niet zo snel meer in de mond te nemen, maar dat is toch het eerste wat in me opkomt.De achtergrondinstrumentatie voegt maar weinig aan de composities toe, IMHO. De stem van Van Morrisson vind ik daarentegen wel prettig. Lekker rauw! Veel nummers duren desalniettemin ook nog eens veel te lang. Met het titelnummer heb je gelijk het beste al gehad. Al is Ballerina ook best aardig. Ik kom uit op 2.5*.

Beste Misterfool Ik kan je oprecht niet volgen. Daarom een paar vragen. Wat bedoel je precies met 'pretentieus' mbt tot dit album? En welke 'achtergrondinstrumentatie' voegt weinig toe aan welke composities?

Ik geef hier al een beste hint. Wat ik met name pretentieus vind, is de weelderige instrumentatie die folk met jazz en soul tracht te vermengen, maar daar bepaald niet in slaagt. De nummers op dit album zijn over het algemeen saai en ze duren te lang. Ik zou het ook iets minder hard kunnen verwoorden. Een erg ambitieus album, die mijns inziens de ambities niet inlost. Veedon Fleece heb ik daarna beluisterd en dat album bevalt mij een heel stuk beter.

Duidelijk. Dan verschillen we diepgaand van mening. Moet kunnen.

Inderdaad. Wat is immers een muziekdiscussiesite zonder discussie.

Jouw en mijn beleving van dit album liggen zover uit elkaar dat ik vrijwel zeker weet dat een discussie erover mij geen schrijf- en leesplezier zal verschaffen.

Ik heb eerlijk gezegd een beetje moeite om de bovenstaande uitspraak te plaatsen. "discussie" in mijn bericht van 15:45 sloeg op jouw vraag en mijn antwoord. Jouw bericht komt een beetje over als een onderhandse aanval (alsof je impliceert dat een discussie zou uitmonden in een 'shouting match') en dat terwijl ik mijns inziens netjes antwoord heb gegeven op jouw vraag.

Het is niet mijn bedoeling om je aan te vallen of wat dan ook. Ik heb gewoon geen zin in om me er nu verder in te verdiepen. That's all. Met dank voor je antwoord op mijn vragen en respect voor je mening.

Het wordt hier omschreven als: De muzieksite voor liefhebbers.

Discussie hoeft volgens mij niet. Mag wel natuurlijk.


Ik vind dat Van Morrison zijn ambities hier redelijk waarmaakt. Sommige nummers duren inderdaad wat lang. Dat verminderd de spankracht van het album. Meer muzikale opbouw in de nummers en meer afwisseling tussen nummers onderling zou ook kunnen helpen.

Voor mij is het eerder een sfeervol album om bij weg te dromen en niet om analyserend te beluisteren.

Het album is een uitzonderlijke eend in de bijt als je weet hoe de opnamen na veel gedoe tot stand zijn gekomen. Een stuurs verlegen jonge Ier die in de VS met druk van de platenmaatschappij op de schouders samen met een aantal gelouterde amerikaanse jazzmuzikanten waarmee hij nog nooit heeft gewerkt zonder rehearsals in een paar dagen met een ingehuurde opnameleider de composities op tape zet. Van een hecht op elkaar ingespeelde band en zanger kun je dus niet spreken. Het is zingen en zoeken tegelijk, met de stroom mee. Daar moet je van houden want anders kunnen een aantal composities wellicht lang duren. Vanuit dit perspectief kan ik je bezwaren voorstellen. De reactie van Kronos vind ik helder.

Ook maar eens de heruitgave aangeschaft. Deze uitgave klinkt een stuk helderder.En de muziek?Tijdloos.

Op het Vlaamse Radio 1 (VRT) kon je van maandag tot en met gisterenavond genieten van de Classics 1000. Wat mij betreft de beste week radio van het jaar. Ik heb zo vaak als mogelijk proberen te volgen en gelukkig heb ik daardoor vrijdag ook Madame George uit deze plaat ontdekt. Het stond op nummer 218.
Ongetwijfeld dé ontdekking van de week en sindsdien krijg ik maar niet genoeg van dat nummer.
Van stond er nog wel een keer of 5-6 in met nummers die ik wel allemaal kende.
Binnenkort eens wat meer verdiepen in zijn discografie.

Beste Misterfooldie zegt: Ik kan jou in jouw overwegingen best wel volgen (al ben ik geen prog-rocker, meer blues liefhebber, waar bondigheid ook niet altijd als hoogste goed geldt) en had bij de aanschaf van deze plaat ook wel een beetje het "is dit nou waar iedereen zo hoog over op geeft...". Ik zou de superlatieven die men bijna unaniem op deze plaat losliet, liever naar zijn 'Veedon fleece' willen doorsluizen. Een plaat die in kwaliteiten alles heeft wat Astral weeks al in aanleg had, maar bovenal sterkere en compactere melodieën kent. Ik denk ook dat je 'Astral weeks' toch een beetje in de tijd moet zien. Die vrije poetische vorm, waarin genregrenzen niet meer leken te bestaan creërde toch wel mogelijkheden voor de singer songwriters na hem. Anderzijds beoordeel ik platen liever op het luisterplezier dat ik eraan ontleen dan op hun historische relevantie (reden ook waarom ik de 3e plaat van zowel Roxy als the VU, alsmede the doors 'LA woman' hoger waardeer dan hun beroemde debuten). Blijft over dat 'Astral weeks' als ie op staat nog altijd niet onplezierig langskabbelt; een soort meditatief genoegen.

Van de week verscheen dit artikel bij The New Yorker, erg de moeite waard.

The Miracle of Van Morrison’s “Astral Weeks” | The New Yorker - newyorker.com

Dank voor de tip, herman, weer een mooi boek voor op m'n verlanglijstje!

Al jaren in bezit en nooit echt de moeite genomen om hem goed te beluisteren . Tot afgelopen nacht .Het huis doodstil en gezeteld op de bank met peuken en goed glas wijn. En wat kwam hij binnen zeg . Wat een intense plaat. Kende van Van een greatest hits maar dat soort albums zijn leuk om bij te klussen . Maar dit is iets wat je moet ondergaan . Ik begin met 4.5 sterren maar de kans op de volle mep zit er zeker aan te komen . En dan te bedenken dat dit al jaren op de plank stond . Shame on me !!!!

Van-marathon, na Blowin' your mind en Moondance naar Astral Weeks.
Dit voelt als Vans echte eerste solo album. De man flowt vrij, de band ook. Woorden en muziek in evenwicht, maar niet zonder spanning. Hier staat geen enkel zwak nummer tussen. Zo jong al zo'n hoge piek. Alles klopt, Vans stem, zijn teksten, de free-flow instrumentatie. De enige referentie die ik had is Tim Buckleys Lorca, die mogelijke zwaar beïnvloed is door dit album. Ik heb het idee dat Van nooit meer zo fantastisch gaat klinken...
5 *****

Tussenstand:
Astral Weeks 5*****
Moondance 4****
Blowin' your mind 3.5 ***

mooi!

Best wel een fan van Van, maar dit album wilde nooit zo landen bij me op één of andere manier. Nu is dit wellicht een album waarbij het kwartje sowieso even moet vallen, echt toegankelijk is het -zeker in vergelijking met voorganger en opvolger- niet echt te noemen natuurlijk.

Het kwartje is bij een hernieuwde beluistering gevallen. Madame George gaf daarvoor de aanzet, de rest volgde. Blijf ik alleen nog zitten met Cyprus Avenue, want hoe is het toch in vredesnaam mogelijk dat degene achter de klavecimbel toegestaan wordt zowat het halve nummer totaal uit de maat te tingel-tangelen. Niettemin toch opgewaardeerd van 3,5 naar 4 sterren.

Oef, een album dat mij nu, na twee keer draaien, helemaal raakt. En het bizarre is: ik heb hem minstens al 10 jaar in de kast staan. Van de tijd dat er nog een V&D was die op een dag haar cd-voorraden ging opruimen en ik hem (en enige andere) voor een habbekrats op de kop kon tikken

Ik geloof dat ik hem toentertijd eenmaal had gedraaid, maar dat het me toen - gek genoeg - niets deed. En zo verdween hij, tussen duizenden andere cd's, in mijn uitgebreide cd-kasten... om er tot afgelopen weekend niet meer uit te komen.

Afgelopen weekend draaide ik echter eens een cd'tje van Morrison's oude band Them (die ik ook al lang niet had gedraaid) en dacht: 'he, wat heeft die vent een goede strot. Ik moet ook nog zijn Astral Weeks in de kast hebben staan; even zoeken.'

En zo plaatste ik het schijfje in mijn cd-bovenlader en... was al gauw verloren. Want, inderdaad, weer die geweldige strot en wat een prachtige jazzy, maar ook soulvolle, begeleiding... Een die me, mede door de staande bas, erg aan die van Nick Drake's eerste twee albums deed denken. En daar ben ik overigens al jaren gek op.

En u raadt het al: op naar mijn pc voor een bestelling van drie andere Van Morrison-albums. Terwijl ik nb die man, door alle artikelen en interviews die ik over hem las, een grote lul vond.... Tja, goede muziek doet klaarblijkelijk wonderen.

Zo zie ik dit album ook. Mede omdat ik Van Morrison vaak moeilijk kan verstaan. Ligt dat aan mij, of heb jij dat ook? ( en zijn er meer mensen die hem soms moeilijk verstaan? )

Ik zie zijn stem vaak meer als een instrument omdat ik hem echt regelmatig moeilijk versta. Dat heb ik soms ook met Mick Jagger.

Nog maar eens onder de aandacht brengen: Laatst gelezen boek - MusicMeter.nl

Voor mezelf sprekend kan ik drie categorieën van MusicMeter-besprekingen in oplopende mate van moeilijkheid onderscheiden:
1. een recensie van een slechte, matige of goede plaat (gaat meestal wel in twee alinea's),
2. een recensie van een extreem goede of zelfs (potentiële) top-10-plaat ("hoe krijg ik alles wat ik bij deze plaat ervaar op papier zonder boven de vijfduizend woorden uit te komen?"),
3. een recensie van Astral weeks.
Ik ken maar weinig platen die me zó kunnen meenemen naar – ja, waarheen eigenlijk? In Belfast ben ik nooit geweest, en sowieso associeer ik die stad meer met de IRA en The Troubles dan met de jeugdherinneringen, de onschuld en de visioenen die Morrison hier oproept. Misschien denk ik bij Astral weeks eerder aan de bezielde zee van Andrei Tarkovski's Solaris, aan het geheimzinnige kasteel van Alain-Fourniers Le grand Meaulnes, aan het zwerven door de graanvelden van Felix Timmermans' Pallieter, en misschien ook wel aan een vormloos zwevend verlangen, of aan "walking and talking in gardens all misty wet, all misty wet with rain". Astral weeks is bij uitstek een plaat met muziek die zich niet laat verklaren, met nummers waarvan de tekst minder betekent dan hoe Morrison de woorden zingt en hoe de bas de melodie lijkt te leiden en hoe de stem in de woorden kruipt in een poging ze te bezielen. Na al die jaren ben ik hier nog steeds niet op uitgeluisterd, en muziek die mij meer in vervoering kan brengen dan bijvoorbeeld het titelnummer of meer tederheid kan oproepen dan Sweet thing of meer levenslust dan The way young lovers do ken ik eigenlijk niet, of het moeten And it stoned me en Into the mystic zijn. Maar dat is al weer een plaat verder, wanneer Morrison vaste grond onder zijn voeten heeft gevonden – op Astral weeks vlíégt hij nog.
        Lezer, hier moet je het maar mee doen.

Ik kan je oprecht vertellen, in mijn beleving gaan jouw besprekingen in iedere genoemde categorie je even gemakkelijk af

Prachtig compliment, galleryplay, dank je wel!

Fijne, gezapige plaat met aangenaam in het gehoor liggende klanken. Ideaal voor op een zondagmorgen. Mogelijk ook de reden waarom ik er nu nog geen hogere score aan geef. Voor mij soms nog iets te inwisselbaar en te veel van hetzelfde.

[quote=6640081 Ik ken maar weinig platen die me zó kunnen meenemen naar – ja, waarheen eigenlijk? .... op Astral weeks vlíégt hij nog. Lezer, hier moet je het maar mee doen. [/quote]

Geweldig omschreven kan niet niet anders zeggen. Dit album blijft me intrigeren, ook na zoveel luisterbeurten. Met de kerstdagen weer eens naar geluisterd, het blijft adembenemend mooi en mysterieus. De soms bewust vals klinkende noten/ritmes zoals in The Way Young Lovers Do en Ballerina die de luisterervaring nog mooier maken, zijn waanzinnige goede stem, de eenvoudige muzikale omlijsting waardoor elke instrument zo krachtig is, de krakende stoel. Geen ander album laat je zo wegdromen als Astral Weeks.