Aangestoken door het Talking Heads virus, heb ik deze cd iedere dag mee in de auto deze week. Het blijft bij tijd en wijle zware kost, maar als zoveel goede albums; ook deze geeft zijn geheimen niet zomaar prijs. Het zijn de genieuze basloopjes, het inventieve drumwerk en het ritmische gitaarspel wat Remain in Light een delicatesse voor het oor maken. Binnen kort komt ook The Name of This Band is Talking Heads binnen en dan ga ik eens beluisteren hoe dit live gaat klinken

4.5*

Als ik de berichten hier onder lees, dan kan ik me daar alleen maar bij aansluiten.

Ik ben tot het cijfer 4.0* gekomen door een 3.5* voor de eerste cd en een 4.5* voor de tweede cd. Het is overduidelijk dat de komst van Belew extra vuur meebrengt in de tweede helft. Ik durf dan ook eerlijk toe te geven dat ik de eerste cd dan ook bijna nooit meer draai als ik naar deze cd grijp.

Ik had deze band graag nog eens live willen meemaken en benijd degenen die ze wel live hebben gezien! Gelukkig heb ik Belew dan pas nog wel live gezien met Stalin

4.0*

De nieuwe stijl die Taylor zich hier aanmeet doet denken aan Churches. Bevalt prima!

Tjah, diep is het natuurlijk niet, laten we dat voorop stellen. Maar toch heb ik ergens een zwak voor deze artiest en dat komt waarschijnlijk door de zeer catchy arrangementjes die op deze plaat ten gehore worden gebracht. Dit kan niet anders dan het werk zijn van uitmuntende sessiemuzikanten gemixt met een top producer, maar dat maakt het album toch zeker meer dan verdraagzaam. Bekijk je deze plaat anders dan met de top40 tienerpopbril dan zal je toch een verrassing te wachten staan in mijn optiek. Neem bijvoorbeeld het nummer Forever and Always: qua arrangement geniaal! Of het heerlijke mellow nummer Hey Stephen.

3.5*

Sowieso mijn favoriete en meest gedraaide Taylor album en ben bij de eerste beluistering al verkocht. Taylor blijft comfortabel dicht bij het origineel qua instrumentatie en productie, maar de vocalen zijn zoals te verwachten volwassener en wat minder 'zoet'. Daarom heeft deze versie nu al mijn lichte voorkeur ten opzichte van het origineel.

Vanwege Slowgaze zijn lovende recensie heb ik deze de afgelopen tijd weer eens wat vaker opgezet. Ik heb de plaat onterecht onderschat.

Overgangsplaat, ja, dat is het zeker. Taylor schudt haar puberale veren af en haar interesse verschuift langzaamaan naar serieuzere zaken in het leven. Iets waar 1989 verder gaat. Toch is Red meer dan zomaar een overgangsplaat. Het is namelijk een hele goede overgangsplaat. Taylor heeft in deze periode alle tijd om goede nummers te schrijven en de productie, die overwegend in haar eigen hand was, zorgt er voor dat de arrangementen overwegend klein blijven. Dat maakt dit een hele fijne luisterplaat.

Verhoogd 4,0*

Bij lange na niet zo interessant als de opvolger van deze en stiekem natuurlijk helemaal niet interessant op een aantal muzikale arrangementjes na dan.

2.0*

Dit is echt punk, zoals punk moet zijn. En dan ook nog eens uit eigen land. Ik kan hier prima naar luisteren: 3,5*

Voor de liefhebber ook te beluisteren op Luisterpaal.

Vorige jaar heb ik The 1975 live gezien op Best Kept Secret. The 'odd duck out', want wat moet zo'n popgroep die weergaloos populair is onder tienermeisjes toch op een festival voor muzieksnobs? Toch was ik daar wel nieuwsgierig naar en zo stond ook ik vooraan toen de set startte.

Een van de grootste wapenfeiten van de band is natuurlijk Matty Healy. Toen getooid met grote koptelefoon op het hoofd leidde hij de band door de set heen als dirigent voor het orkest en bespeelde hij met al zijn charisma het veld zonder dat het erg cheesy werd. Maar naast een mooiboy zijn kan Matty ook nog eens goed zingen. Zijn cleane sound op een laag van bas, synths en saxofoonmelodie werkt erg goed. Dat blijkt ook op dit album weer.

En ja, bij vlagen is het mierenzoet, maar daar tegenover staat dat de teksten van Matty ook behoorlijk plat kunnen zijn. Openingstrack The 1975 is daar een goed voorbeeld van "I'm feelin' apathetic after scrolling through hell / I think I've got a boner, but I can't really tell". Wat social media wel niet met je kan doen.

De tegenstellingen doen je afvragen of het een act is. Wil The 1975 de go-to popgroep zijn voor tienermeisjes of nemen ze zichzelf wel degelijk serieus als muzikanten? Matty straalt uit alsof het hem allemaal een beetje overkomen is, maar er zit ongetwijfeld een dieper verhaal achter.

De paradox in de kwaliteit van de muzikale omlijsting, de teksten en de charismatische kopman die relletjes niet schuwt houden mijn in ieder geval geinteresseerd in The 1975. De tijd zal leren welke richting ze op gaan. Ik hoop op de serieuze toer, want kwaliteit heeft deze band zeker in huis.

En dat is precies mijn bezwaar: je pakt een gedeelte van het album af, waarmee het verhaal van het betreffende album niet wordt afgemaakt (of geen begin kent). Daarmee vind ik per definitie dat uit elkaar getrokken conceptalbums op compilatiealbums geen recht wordt aangedaan. Dat geldt ook voor deze plaat.

Na aanleding van jou bericht (dynamo d) maar weer eens opgezet en ik werd gelijk weer verliefd op deze plaat. De vocalen, de muziek, het concept en de prachtige productie, maken deze plaat niet alleen de beste van The APP, maar tevens ook één van mijn persoonlijke favorieten.

Stem weer verhoogd naar de terechte 5.0*

@ dynamo d: de HDAD is er één voor op het verlanglijstje! En ik maar blij zijn met mijn geremasterde cd

De muziek van Alan Parsons verdient het om te worden uitgevoerd door een symfonieorkest. De pakkende popdeuntjes aangevuld met klassieke melodieën komen het beste tot zijn recht als ze groots worden gespeeld. Dat is precies wat er gebeurt tijdens deze liveregistratie.

Echter, de vocalisten zijn bij vlagen zo verschrikkelijk matig, dat het enorm afleid. Neem de vlakke stem van de vocalist die Breakdown zing. Zijn stembereik is zo beperkt, dat duidelijk te horen is dat hij in met name het hoge gedeelte adem tekort komt. In Snake Eyes gaat dit ook weer helemaal mis. Gelukkig zijn er ook positieve punten te benoemen met betrekking tot de vocalen, want juist bij een nummer waarbij vocalen zeer belangrijk zijn, het schitterende Time, wordt wel loepzuiver gezongen.

Al met al een beetje wisselende gevoelens, maar toch een ruime voldoende.

3,5*

Wederom een geweldige plaat van The Animen.

Voor deze plaat zijn de heren vanuit Zwitserland de plas over gevlogen om een album op te nemen in The States. Voor veel artiesten is dat kennelijk ergens een moetje along the road. Afijn, het geeft de band in ieder geval een wat voller geluid. De productie heeft wat meer diepgang, met name door de betere balans tussen geluid en zang. The stem van Theo Wyser blijft de absolute signature mark van deze band, maar op de vorige plaat was het alleen maar Wyser.

Wat overblijft is een mooie afwisselende plaat die toch weer weet te boeien. Ik hoop dat ze weer eens in de buurt te vinden zijn binnenkort, want ik hoor ze graag weer eens live.

Ik ga mijn posts later bundelen tot een boek met de titel: die band die ik al kende toen iedereen ze nog niet gaaf vond. Dat zal jullie barbaren leren.

Vandaag weer eens opgezet in voorbereiding op hun aanwezigheid op de Zwarte Cross en man, man, wat blijft deze plaat staan als een huis. Nummers als Down in Oslo en Not a Single Time zijn inmiddels al regelrechte klassiekers geworden en de stem van Theo Wyser gaat ook nog steeds niet vervelen.

Verhoogd naar 4,5*

Iets later dan de 'andere 1967' kwam deze release uit met studiobewerkingen die nog op de plank lagen. De focus ligt met name op de koortjes die op vrijwel elke Beach Boys plaat zijn te horen; iets waar ze absoluut patent op hadden in die tijd. Leuk om een keertje te beluisteren, maar zeker niet de aanschaf waard.

Ik moet bij dit album toch nog wel even een stukje kwijt en wel over de B-side van dit album. Voor de mensen die dit album niet op vinyl hebben: het is het gedeelte vanaf Here Comes The Sun. Voor mij is dit absoluut het beste gedeelte van de plaat en wel om het volgende:

Het begint al met het briljante Here Comes The Sun van Harrison. Harrison is in deze fase van The Beatles meer uitgegroeid tot een individu binnen de groep en zeer capabel in het schrijven en componeren van prachtige nummers. Here Comes The Sun begint met zacht, voorzichtig gitaarspel waarna de rest van de band met volle overtuiging inzet. Waarschijnlijk was de rest van de band zich er al van bewust dat Harrison een tijdloos nummer had neergezet. Het nummer zelf schreef Harrison overigens nadat hij uit een diep dal was gekomen. Hij was in dat jaar gearresteerd voor wiet bezit, hij was tijdelijk gestopt met The Beatles en zat eigenlijk gewoon niet zo lekker in zijn vel. Zijn heil zocht hij bij goede vriend en topmuzikant Eric Clapton. In de achtertuin van Clapton kwamen alle emoties tot een muzikaal hoogtepunt en schreef Harrison, Here Comes The Sun. De emotie is ook duidelijk terug te horen en te voelen in het nummer, de tekst sluit hier naadloos op aan. Een briljant begin van een B-side die alleen maar beter wordt naar verloop van tijd.
Na de treffende opening vervolgen The Beatles hun muzikale roeping door ons nogmaals te laten horen dat ze werkelijk van alle markten thuis zijn met het nummer Because. De samenzang in dit nummer is van zo'n ongelofelijk hoge klasse dat ik altijd weer kippenvel over mijn lichaam krijg als ik dit nummer weer mag horen. Hier moet ik als kanttekening bijzetten dat George Martin later op de Love cd dit nummer zo prachtig mooi heeft gemixt, nota bene door alleen de muziek weg te laten! Door dit te doen wordt de nadruk zó gelegd op de samenzang dat het werkelijk buitenaards mooi wordt!
Na deze twee nummers komen we bij misschien wel een van de mooiste serie nummers in de geschiedenis van de popmuziek. Haast de absolute climax van hun gehele carrière als je het mij vraagt. Paul McCartney heeft samen met George Martin een serie nummers, sommige compleet, andere onafgemaakt, omgevormd tot één geheel, en wát voor geheel. Laten we bij het begin beginnen:
You Never Give Me Your Money is een liedje geschreven door Paul McCartney en gebaseerd op het feit dat hun productiemaatschappij 'Apple' niet echt van de grond wilde komen. McCartney speelt haast plechtig op de piano en met een stem van fluwelen zachtheid spreekt hij de woorden uit. Let hierbij ook op de achtergrond stemmen die wederom naadloos op McCartney aansluiten. Uit de tekst is ook goed op te maken dat het over een verloren droom gaat waar veel geld in is gestoken en waar ze feitelijk maar weinig tot niks voor hebben terug gekregen 'One Sweet Dream!', zoals McCartney prachtig uithaalt in dit nummer! Het is nog maar een begin van een eindeloos durende reis door de muziek, want na een sidderende gitaarrif wordt het nummer langzaam uitgefade richting The Sun King.
The Sun King, een compositie van John Lennon is wederom een soort van plechtig nummer. Het wordt gezongen (weer die briljante samenzang!!!!) op een haast zweverige manier en feitelijk is het in mijn ogen meer een opzetje naar het volgende nummer Mean Mr. Mustard wat hier nogal abrupt aan vastgeknoopt wordt. Op een onbepaald moment gooit Ringo er een break doorheen en komen de eerste tonen van dit heerlijke nummer. Toch is deze overgang, ondanks het feit dat hij nogal abrupt plaats vindt, zeker niet storend en hoor je hem eigenlijk niet eens als je er niet op let. Daarmee wil ik zeggen dat de onderlinge samenhang heel duidelijk naar voren komt, het blijft dan ook één groot nummer eigenlijk.
Mean Mr. Mustard gaat over een zwerver die nogal obsceen is naar de buitenwereld. Het is een nogal krenterige man die, naar Lennons zeggen, was gebaseerd op een man in de krant, die zijn geld verstopte om te voorkomen dat andere mensen hem ertoe dwongen het uit te geven. In gewoon Nederlands zou het woord 'vrek' hier op zijn plaats zijn. In de tekst wordt ook een leuke vergelijking gemaakt met zijn zuster Pam (de hierna aangehaald Polythene Pam) die juist het tegenovergestelde is van de persoon die hij is. De naam Pam heeft Lennon later pas veranderd, zodat het makkelijk over kon gaan in het volgende nummer Polythene Pam. Feitelijk veranderd Mean Mr. Mustard door een tempo versnelling in Polythene Pam. Polythene Pam en Mean Mr. Mustard sluiten hierdoor dan ook zeer gemakkelijk op elkaar aan.
Polythene Pam vertelt verder over de zuster van Mean Mr Mustard en is gezongen in een grappig accent. Na nader onderzoek van mijzelf blijkt dit accent Liverpooliaans te zijn (is dat correct Nederlands?). Dit nummers is overigens de laatste in de serie van composities van Lennon. Hierna volgt het prachtig She Came In Through My Bathroom Window van Paul McCartney. Het vloeit in mekaar over middels een gitaarsolo die op het eind telkens een toon lager wordt gespeeld, waarna She Came In Through My Bathroom Window direct wordt ingezet.
She Came In Through My Bathroom Window is een op-en-top popnummer, waarvan ik denk dat het vandaag de dag nog steeds erg goed uitgebracht zou kunnen worden en kunnen scoren (maar welk nummer van The Beatles zou dat niet?). In het nummer vertelt McCartney over een bezeten fan die letterlijk door het raam van zijn badkamer naar binnen wist te komen. De muziek onder dit nummer is prachtig, let vooral ook op het tijdloze basrifje wat goed te horen is als je er echt op gaat letten. Het einde van dit nummer vindt plaats doordat het gewoon wordt weggefade, weer eens wat anders dan het ‘lossere’ in elkaar laten voortvloeien, doch lijkt het nog steeds één geheel te zijn.
Na veel up-tempo nummers moeten The Beatles gedacht hebben dat het nu weer tijd werd voor een tragere ballade en daar zijn ze met Golden Slumbers op een werkelijk geniale wijze in geslaagd! Op het nummer is McCartney eerst alleen te horen op de piano en hij begint het nummer op een soort slaapliedjeachtige toon. Langzaam hoor je al de blaasinstrumenten op komen (geniaaaaaall!!!!) die het nummer zó overcompleet en zó Beatles maken dat dit nummer haast wel een van hun beste composities moet zijn! Paul McCartney zingt hierbij ook nog eens met zo'n ontzettende overtuiging in zijn stem, dat het haast emotioneel is! Zonder dat je het door hebt wordt opeens overgegaan in Carry That Weight, een nummer met een totaal andere insteek, zowel lyriek als muzikaal, toch lijkt het allemaal te kloppen. Het voelt vertrouwd, het geeft je het thuisgevoel. Alle vier Beatles zingen uit volle borst mee in deze bijna finale en geven hun volle kunnen. De muziek, emotie, genialiteit! Alles zit erin!Een grote kleurrijke glorie!De kroniek op het album lijkt eraan te komen! Dit komt er ook met The End. Aan het einde van Carry That Weight vindt een complete omslag in de muziek plaats en begint helaas het laatste nummer van dit album; The End.
The End is een van de laatste nummers die The Beatles gezamenlijk opnamen en het laatste nummer van de Medley van kant B. Dit is vooral een muzikaal nummer, waarin iedere Beatle afzonderlijk van de rest een solo mocht spelen. Na de openingstonen volgen de regels “Oh yeah, all right/Are you going to be in my dreams/Tonight?” en hierna kan de eerste solo, de drum solo van Ringo Starr, beginnen. De solo is van vrij korte duur, en muzikaal wel aardig. Op de tekst burn you, wordt vervolgens nog een prachtige gitaarsolo van de andere Beatles weggegeven. De solo is lekker rauw en ruig, kortom lekker rock and roll. Het enthousiasme straalt dan ook van dit gedeelte af. De solo wordt beëindigd en wederom is Paul McCartney te horen met een van de meeste filosofische laatste regel van het laatste album van The Beatles:

”And in the end/The love you take/Is equal to the love you make”

Werkelijk een prachtige boodschap die ons toch nog even wordt meegegeven aan het einde van dit meesterlijke album!!

Dan volgt nog Her Majesty. Dit nummer is uit de Medley gegooid door McCartney, die het overigens ook zelf heeft geschreven, maar later teruggezet op de tape door één van hun engineers. Het wordt gezien als wellicht de eerste verborgen track op een album. Verder vind ik het nummer niet heel erg speciaal, maar toch is het leuk dat het nummer nog even is toegevoegd op het einde.

Na de release van alle geremasterde platen van The Beatles kwamen de oude cd's in de aanbieding en met een beetje geluk kon je dan een ontbrekend pareltje nog aan je collectie toevoegen. Dat is mij overkomen met dit album.

Over dit album: Fantastisch initiatief natuurlijk dat alle diehard fans hun collectie nu eindelijk compleet kunnen krijgen met alle B-kantjes en rare opnames die je, althans dat is het idee, nog nooit gehoord zou hebben! Nu is dat in de moderne tijd en met de komst van de pindakaas natuurlijk ondenkbaar, maar dat neemt niets af aan de kracht van dit album.

Dit album laat zien dat, vergelijkbaar met de Bootleg Series van Dylan, de Beatles in staat waren om zelfs met hun B-kantjes mensenoren te imponeren met Goddelijke tonen. Natuurlijk is het in principe niets nieuws onder de zon, alle nummers zijn ook al dubbel en dwars verschenen op #1's of het Love album of aanverwanten, maar toch is dit een meer dan leuke collectie nummers die ieder Beatlesfanaat in de kast moet hebben staan.

Nu Volume I nog..

5.0* natuurlijk voor dit Beatlesgeweld.

Het heeft even geduurd voordat deze release op Spotify verscheen, maar sinds kort kan naar deze laatste worp uit het omvangrijke oeuvre van Ty Segall geluisterd worden. Hoewel hij alles behalve de hoofdrol speelt, is zijn signatuur duidelijk te herkennen. Distortion maximaal open, zodat een moddervet gitaargeluid gecreëerd wordt.

In de hoofdrol op dit album Ty's vrouw Denée Segal. Zij neemt de vocalen voor haar verantwoordelijk in de veelal korte, puntige songs. De 'zang' doet me denken aan de band Cocaine Piss. Zangers Aurélie Poppins van Cocaine Piss is net zo 'all over the place' als Denée. De teksten bij vlagen al even zo beladen: Donnie burned my mother / He baked her in the oven / Took her love of living and replaced it with an aspirin / If baby doesn't listen / He's gonna get a beating / Cuz mommy's getting angry / In fact she's getting even.

De grunge in combinatie met de 'spoken word' zang van Denée levert een explosieve combinatie op. Teksten waarin gefrustreerd wordt uitgehaald naar alles en iedereen geven de plaat de nodige urgentie mee. Niet per se lekker om naar te luisteren, maar meer een document om eens goed voor te gaan zitten.

3,0*

Uitstekende plaat van dit gelegenheidsduo. De countrysnik die Ilse in haar stem heeft past verrassend goed bij het donkere stemgeluid van Waylon, wie meer country in zijn mars heeft dan zijn soulachtergrond doet vermoeden.

4,0*

Jaren geleden kocht op toen nog Koninginnedag voor wel 2 euro een dubbel-LP van The Doors in topconditie. De plaat heet Two Originals of The Doors, met de eerste titelloze LP en het album Strange Days. Strange Days draaide ik zelden, de eerste plaat vond ik een absoluut meesterwerk.

Omdat ik Strange Days nooit draaide, was het alsof The Doors voor mij na hun eerste plaat waren gestopt met bestaan. Ik heb derhalve nooit veel interesse gehad in andere muziek die ze maakten. Tot ik afgelopen Koningsdag L.A. Woman tegenkwam in de platenbak. Vaag herinnerde ik me dat mijn huisgenoot van lang geleden deze plaat op cd had (een cd-doosje met afgeronde hoeken) en dat we die nog weleens draaiden thuis. Ik durfde de gok van 15 euro voor de eerste Duitse persing dus wel aan.

Toen ik de plaat thuis opzette viel ik van mijn stoel van verbazing. Wat een geniale plaat is dit. Natuurlijk zijn de hits Love Her Madly en Riders on the Storm hier ook wel bekend, maar deze hele plaat is van een constant hoog niveau. Jim Morrison zingt weliswaar wat meer staccato dan op de eerste plaat, maar een vreemde manier past dit perfect bij dit van blues doorspekte album. L.A. Woman - wat een track!

Op dit moment ligt Strange Days op de speler. Waarom ik die plaat zo lang links heb laten liggen, is me op dit moment een raadsel. Ik ga met terugwerkende kracht heel veel plezier beleven aan het herontdekken van The Doors.

The Hangouts is een bandje uit Leeuwarden en omstreken die al een tijdje muziek maken als ik hun http://www.hangouts.nl moet geloven.

De plaat die ze in 2007 hebben uitgebracht is zeker een aardig plaatje. De melodiën zijn lekker, niet briljant of wat dan ook, maar gewoon lekker. Tekstueel is het ook allemaal wel dik in orde. Gewoon allemaal in orde dus.

Eén ding stuit mij echter wel altijd een beetje op de borst bij het beluisteren van deze plaat en dat is het feit dat het teveel lijkt op de Stones af en toe. Nou is daar niks mis mee als je fan bent van de Stones (bestaan die mensen überhaupt??), maar daardoor is het voor mij al iets minder weggelegt. Ook het live performance van de zanger van de band doet denken aan een gelikte Mick Jagger imitatie.

Maar niet genoeg gal gespuid daarover. De plaat die ze gemaakt hebben is een prima plaat. Een klassieker zal het alleen zeker niet worden.


3.0*

Als echte Rolling Stones copycats kon dit natuurlijk niet uitblijven. Na Cohen in het Fries was ik persoonlijk al lang klaar met de hetze om alle artiesten in het Fries te vertalen, maar naast deze release zijn volgens mij ook The Beatles en Bob Dylan al gecovered.

Mensen, gaat uw eigen muziek alsjeblief maken, in plaats van bands naar het Fries te vertalen

Halfje erop gedaan. Wat een topplaat is dit ook.

Onterechte vrees wat mij betreft. Fallon is prima bij stem. Daarnaast wordt hij begeleid door een prima band, die, laten we eerlijk zijn, ook niet een heel ingewikkeld repertoire hoeft te spelen.

Het hele album wordt integraal gespeeld, enkel onderbroken door een prachtige cover van... Katy Perry! Jawel, het is inderdaad die Teenage Dream . De cirkel is uiteindelijk mooi rond door te eindigen met INXS cover Never Tear Us Apart; prima setopbouw!

Ik denk dat deze liveplaat perfect de sfeer neerzet van deze toer. Zoals ze het zelf op een gegeven moment omschrijven: 2 gasten in 'the back of a van, writing songs', daar dus een plaat van maken en vervolgens in kleine zaaltjes in het land gaan toeren. Ze hebben het overduidelijk naar hun zin en het publiek ook. De dames op de eerste rij lijken en masse in katzwijm te vervallen als Fallon ze toezingt.

4,0*

Oef, wat een verschrikkelijk vermoeiende plaat om naar te luisteren is dit. Kapot geproduceerd met allemaal tierelantijntje die de muziek totaal niet te goede komen.

Wat is dit een vies goede plaat zeg!

Afgelopen dinsdag even aangeschaft bij mijn lokale platenzaak (zag de hieronder genoemde 3 cd variant ook liggen, maar heb het bij de single disc editie gelaten met 28 nummers) en niet weg te branden uit mijn cd speler sindsdien. Wat een heerlijk plaatje!
Ik trok direct associaties met Beach Boys hun Pet Sounds en het latere werk van The Beatles: heerlijke popnummers met sterke teksten en lekker los muziekspel.

Nummers die er gelijk uitspringen: eigenlijk allemaal wel. Van het opneningsnummer tot het laatste People Take Pictures of Eachother, 1 groot genot. Niks overbodigs, puur vakmanschap.

Dat ik The Kinks zolang heb kunnen links laten liggen op 2 lptjes van hun na (die ik vrijwel nooit draaide) is ongelofelijk. Ik ben zeer benieuwd naar materiaal van deze mannen, maar eerst nog maar eens genieten van deze topper.

Voor nu een welverdiende 4.5*

Een flinke dosis meligheid en slechte muzikale omlijning. Frank zou zich omdraaien in zijn graf.

1,5*

Ik sluit me aan bij ricardo;

Een leuke opname van de oude Mothers, maar niet veel meer en niet minder. De muziek is inderdaad wat dunnetjes (om jou terminologie maar even te pikken), maar dat past wel bij deze bezetting.

Als ik deze opname luister, dan ben ik altijd erg benieuwd hoe de beelden er toen bij waren. Helaas, het is wachten op de tijdmachine, mocht ik daar nog eens tussen willen staan, maar dat lijkt me wel een hele toffe ervaring [heeft er überhaupt iemand op MuMe Zappa live gezien??]

Ik kom uit op een 3.5*

Ik ben het volledig met Danieldk eens. Een typische plaat (van een album kan je niet spreken natuurlijk) waar een aantal leuke stukken op staan, maar meer ook echt niet.

Ik kom voor alsnog niet verder dan een 3.0*

Een knappe liveregistratie van een monumentaal album.

Daar waar Matt Berninger nog weleens de neiging heeft om zichzelf te overschreeuwen, zingt hij tijdens deze korte registratie geheel in dienst van het album. Juist omdat hij en de overige bandleden zo dicht bij de oorspronkelijke opname blijven, is het geheel ontzetten fijn om naar te luisteren. Het kleine rauwe randje wat hoort bij live spelen voegt een mooie extra glans toe aan de nummers.

Toch is alleen het album spelen te weinig voor een echt memorabel livealbum. Daarvoor had het moeten worden aangevuld met recentere nummers.

4,0*