Sam Cooke is hard op weg om uit te groeien tot mijn meest favoriete Soul stem. Die plek zou hij dan wel moeten delen met Otis. Maar dat terzijde. Deze plaat. Daar gaat het om op deze pagina.

Ik heb lang niet alle platen van Cooke in de kast staan en Spotify is een rommeltje, maar deze plaat heb ik wel op mooi paars vinyl staan. Music on Vinyl heeft hier een prachtige release van gemaakt en naast de puike geluidskwaliteit, vind ik het materiaal van de nummers ook zeer de moeite waard. Neem bijvoorbeeld Cry Me a River; heerlijk meeslepen arrangement en loepzuiver ingezongen. De stem van Sam Cooke heeft zoveel diepgang. Echter, een uitschieter noemen betekent eigenlijk direct dat ik daarmee de rest tekort doen en dat is niet terecht. Deze hele plaat swingt en vormt een solide basis voor iedere soul collectie.

Toegangkelijker dan de opvolger. Het blijft echte indiepop die me blijft raken. Van mij mogen ze naar Best Kept Secret!

Aparte muziek is dit, zit wat tussen Beach House en Sigur Ros in wat mij betreft. Vanaf vandaag te beluisteren op Luisterpaal. De videoclip van The Timber Will Fall is op zijn minst ook opmerkelijk te noemen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een zangeres van een band zo naakt in een clip/minifilm heb gezien.

Ik heb een stiekeme liefde voor deze plaat. De lage, lijzige stem van Scarlett in combinatie met teksten van de excentrieke Tom Waits geven dit album een mystieke glans.

Natuurlijk is het altijd maar afwachten wat je krijgt als de zoveelste actrice haar creatieve uitspatting verder wil brengen dan het witte doek en besluit een album uit te brengen. Meestal floppen de doorgaans overgeproduceerde platen met wegwerp popnummers, maar deze plaat is van een compleet andere categorie.

In de liner notes schrijft Scarlett over haar liefde voor de muziek van Tom Waits. Opmerkelijk, want de muziek van Waits is niet bepaald toegankelijk te noemen, op het debuut Closing Time na misschien. Het zegt wel iets over de creatieve hoek waarin ze zit.

Op deze plaat zijn dan ook vier nummer te horen die door Waits zijn geschreven waarvan het trage Falling Down en het achteloos ingezongen I Don't Want to Grow Up mijn favorieten zijn.

Deze plaat is meer dan het beluisteren waard. Wat mij betreft mag Scarlett nog wel zo'n prachtig mysterieus pareltje maken.

4,0*

The Scorpions. Cornyer wordt het niet zou je zeggen. Maar daar zou ik deze tweede plaat echt te kort mee doen.

Naar aanleiding van de beste podcast die ik ooit heb geluisterd, Wind of Change - een podcast over de vraag of de hit Wind of Change is (mee)geschreven door de CIA, werd ik nieuwsgierig naar de muziek van Scorpions. Hoewel bekend met de hits, heb ik geen enkele plaat van de band in de kast staan. Toen kwam ik deze tegen in de platenbak van mijn lokale Plato. Zonder enige voorkennis blind meegenomen. Je moet ergens beginnen.

De cover is ehm, opmerkelijk. Het straalt in ieder geval uit dat er in West-Duitsland wel ruimte was voor een kleurrijk feestje. En dat is plaat eigenlijk ook; een kleurrijk feestje. Het schippert een beetje tussen de hardere rock, tot goede gitaarpassages en psychedelische synths. Dat maakt het muzikaal verrassend genietbaar wat mij betreft.

Daarom moet ik zeggen dat ik met lage verwachtingen echt erg positief ben over dit album. Afgaande op de gemiddelden ligt het zwaartepunt van het oeuvre van Meine et al ook voornamelijk in de jaren '70, dus als ik weer eens plaat uit deze tijd tegen kom, neem ik hem zeker meer.

Onafgebroken in mijn speler de laatste tijd. Wat is dit een plaat met een heerlijk geluid en wat een prachtig tijdsbeeld wordt er neergezet Puur genieten !

Een verassend goed album, wat tot mijn verbazing in het geheel is geschreven én geproduceerd door de beste meid zelf! Verder een leuke collectie afwisselende nummers met geinige arrangementen zo af en toe.

3.5*

Via een erfenis heb ik ooit deze plaat in mijn bezig gekregen. Het was een vreemde uitschieter temidden van meer middle of the road albums die je indertijd aantrof in ieder Nederlands huishouden, zoals een verzamelaar van BZN (direct naar de prullenbak) of Bat out of Hell (weggegeven, vanzelfsprekend had ik al een exemplaar).

Sid Selvidge zelf is ook een vrij opmerkelijke artiest. Na deze plaat zou het zeven jaar duren voordat er een nieuwe plaat komt. In totaal behelst zijn discografie slechts vijf platen met telkens grote tussenpozen. Van deze platen ken ik alleen het debuut.

En dat debuut is een album wat ik omarm. De sound is het beste te vergelijken met het debuut van Nick Drake. Een zeer warm geproduceerde plaat waar je ingetrokken wordt. Veel orkestratie (blazers, strijkers) die de dromerige stem van Sid Selvidge ondersteunen. Het is duidelijk dat er veel aandacht is besteed aan het goed neerzetten van deze debuutplaat.

Des te opmerkelijker is het dat het zo lang bij deze ene plaat is gebleven. Ik ben onvoldoende op de hoogte van de biografie van Selvidge om hier een verklaring voor te vinden. De beste man heeft het tijdelijke voor het eeuwige ingewisseld in 2013 dus zelf kan hij er ook geen helderheid over geven. Het maakt eigenlijk ook niet heel veel uit, want mijn waardering van deze plaat wordt er niet minder om; het is een pareltje.

Wat een heerlijk plaat van de mannen van Sigur Ros is dit. Ik heb verkies deze zeker boven (), met name vanwege de wat meer symfonische rock stukken die present zijn op dit album.

Wat me overigens gelijk opviel is dat het eerste nummer (Takk..) me sterk deed denken aan stukken van Coldplay ten tijde van AROBTTH, allen dan veel warmer uitgevoerd.

Voor nu een 4.5

Doodsaaie ambient muziek. Hoogtepunten zijn de nummers waarbij wat vocale ondersteuning wordt toegevoegd.

2,0*

Ik zie nu dat ik destijds een 3.5* heb gegeven aan dit album . Of een slip-of-the-pen of een inschattingsfout.

Dit is natuurlijk best een aardig album, maar het is mij veel te brave muziek voor mijn doen. Nergens vliegt dit album lekker uit de bocht of wordt het echt interessant. Ik lees hieronder ook nog dat mensen het gewaagd vinden om een nummer van 16:18 seconden uit te brengen op een pop album. WAANZIN!! Gewoon 3 nummers achter elkaar plakken en een beetje leuk mixen wil nog niet zeggen dat je 1 lang nummer hebt?? Dan kun je net zo goed 1 heel lang nummer van album maken. Al hoewel, dat maakt het skippen op dit album wel lastig.

Stem hersteld naar een 2.5*

Ik heb de vorige EP van Sofie Letitre zelf in huis en deze beluisterd via Luisterpaal. Bij deze EP wordt de lijn voorgezet: een zweverige zang begeleid door staccato elektronische ritmes. Het doet me bij vlagen wat denken aan Christine and The Queens. De favorieten van E-Clect-Eddy zou ik ook kiezen als favorieten.

3,5*

Tjah, elektropop waar er best wel veel van wordt gemaakt de laatste tijd. De stem van Sofie van Dijck grijpt mij persoonlijk niet zo en ook de teksten en melodieen weten me maar weinig te boeien. Ach, ik ga hier niet eens op stemmen.

Ik heb deze van 't weekend even in de Fame op de kop getikt en ik moet zeggen dat hij me, in tegenstelling tot hier onderstaande berichten, prima bevalt.

Het is meestal zo met de jazzafdeling van de Fame, dat je pareltjes voor extreem lage prijzen kan halen en je er vrijwel nooit een bult aan valt. Ik las de LeRoi Solly Rollins ook kent vanwege de zalvende woorden die Hans Dulfer altijd voor hem over heeft en aangezien ik er niets van kende heb ik deze maar aangeschaft.

In vergelijking met andere jazz platen die ik thuis heb staan, is deze een absoluut middenmootje. Het is absoluut niet slecht te noemen (bestaat er slechte jazz uit de jaren '50-'60?), maar ook niet zo hoogstaand als we het wel kennen uit deze periode - dan doel ik voornamelijk op de platen die Davis en Coltrane in deze tijd uitbrachten.

Nu ik zie dat andere platen van deze man hogere gemiddeldes hebben, zal ik zeker nog wel eens een plaat van hem kopen.

Deze komt in ieder geval voorlopig op een 3.5*

Grappig dat jij dit ook zo kan waarderen als mede Zappafanaat Freakey :w

Voor mij een plaat vol jeugdsentiment wat de tand des tijds doorstaan heeft omdat de nummers naast dat ze allemaal een verhaal meedragen ook gewoon ijzersterk zijn.

Het schijnt dat je deze jongens niet live moet tegenkomen, maar studioplaat deze is hoe dan ook geniaal.

Halfje erbij. Dit album blijft me iedere keer weer grijpen. Spinvis in topvorm wat mij betreft.

Ik heb deze plaat een paar keer moeten beluisteren voordat ik er pas echt over uit was hoe ik deze plaat moet beoordelen. Dat is me nog nooit overkomen bij een Stereophonics album, want al hun platen hebben een hoog what you hear is what you get gehalte. Dat is doorgaans niet echt mijn muzieksmaak, maar de Phonics hebben een speciaal plekje in mijn hart weten te verover, mede door hun altijd heerlijk concerten.

Deze plaat lijkt wat inconsistent in die zin dat de nummers niet echt een geheel vormen. Dat heeft met name te maken aan de diversiteit aan stijlen: het overgeproduceerd Violins and Tambourines - vind ik prachtig!! - staat totaal haaks op Been Caught Cheating. Dat maakt het een beetje een mengelmoesje, maar wel een interessant mengelmoesje.

4,0* en veel zin in de live-uitvoering van deze nummers die ze ongetwijfeld binnenkort naar Nederland gaan brengen.

Pfoeh, ik moet zeggen dat deze cd me eigenlijk een beetje tegenviel van dit rocken trio, offeh kwartet tegenwoordig . Na een aantal luisterbeurten moet ik helaas concluderen dat dit niet tot het beste werk behoort wat de mannen hebben uitgebracht.

Waar ze eerst nog wel eens de scherpe kanten opzochten van de rockmuziek, heb ik het idee dat deze band steeds meer aan het 'versoften' is (bij gebrek aan een beter woord). Dat is jammer, want het moge bekend zijn dat deze band zeker weet wat rocken is, want daar zijn ze tenslotte bekend mee geworden.

Na deze plaat heb ik toch wat meer het idee dat de Phonics, waar ik eens zo van hield, steeds vaker in de keuken staan om met elkaar appeltaarten te bakken en gezamenlijk kopjes rooibosthee drinken om lekker knus voor de openhaard de dag door te spreken. Kortom, van rock naar knuffelrock zo lijkt het.

Dat neemt overigens niet weg dat deze cd helemaal crap is. In tegenstelling; hij is best wel te pruimen. Los van het feit dat het rockrandje een beetje naar de achtergrond is gevaagd, blijft er genoeg leuks over om naar te luisteren.

Het zijn dan misschien niet meer de stoere jongens van pak-em-beet 6 jaar geleden, maar deze plaat blijf ik in ieder geval tot aan het concert luisteren!

3.5*

Leuk EP'tje, waarbij je duidelijk hoort dat de Phonics in een klein etablissement aan het spelen zijn. De sfeer is lekker informeel en het klinkt als een feestje waar iedereen bij had willen zijn.

Qua geluid is het niet denderend, maar toch een ruim voldoende voor de uitvoering.

3.5*

Weer een goede plaat van de Stereophonics.

Het is bewonderswaardig dat deze band nog steeds een bestaansrecht heeft. Wisten ze begin '00's nog stadions uit te verkopen in met name hun thuisgebied, UK, zo stil is het in de afgelopen jaren geweest rond de band. Een toetsenist werd bij de band gehaald, waardoor het punkverleden definitief achter de band werd gelaten. Middelmatige platen waren helaas het resultaat. De stem van Kelly Jones als eindeloos handelsmerk, maar verder nauwelijks te onderscheiden van de middenmoot.

Ik ben na Keep Calm and Carry On afgehaakt. Prima plaatje, maar niets bijzonders. Toen doken ze voor mij opeens weer op op Spotify met deze nieuwe plaat. Een plaat die me zeer verrast. Sterke songs door pakkende hooks en sterke teksten voeren de boventoon op dit album. Het hieronder reeds genoemde What's The Fuss All About, stadionrocker Chances Are en het bijzonder swingende Cryin' In Your Beer zijn wat mij betreft rechtstreekse Stereophonics klassiekers.

De enige echte oorwurm die op de plaat staat is wat mij betreft Before Anyone Knew Your Name. Irritant pianodeuntje, afgevlakt zang en saaie lyrics.

Dat mag de pret echt niet drukken, want Stereophonics hebben jaren na hun laatste topplaat weer een goed album afgeleverd. Morgen eens bekijken hoe dit live gaat klinken...

4.0*

Dit zijn tussendoortjes waar andere artiesten een moord voor zouden doen.

Dit album is precies in het midden op te delen. De eerste drie nummers vind ik redelijk veilig, bijna poppy, terwijl op de B-kant weer veel meer de symfo/progrock wordt opgezocht. Natuurlijk, echte coherent is het allemaal niet, maar dat was ook niet de intentie van deze plaat. Als je individueel zulke goede nummers op de plank hebt liggen, is het ten slotte ook zonde om er niet iets mee te doen.

Mijn persoonlijke favoriet is het prachtige Don't Hate Me. De vocalen, de diepe bastonen, het geweldige drumwerk; het komt geweldig tot zijn recht op de dikke plaat zwart vinyl.

4,0*

Plichtmatige popshow, zonder scherp randje.

Ik heb al eens eerder geschreven op dit mooie forum, dat ik geen liefhebber ben van het laatste album van Steven Wilson. Te poppy, gebrek aan smoel en een megacontrast met de meesterwerkjes die hij daarvoor afleverde. Toch was ik in AFAS bij een goed optreden, waarbij Wilson als zelfverzekerde meneer een professionele show liet zien. Lang niet zo memorabel als Hand Cannot Erase in Tivoli, maar zeker de moeite van het bezoek waard.

Dan komt er een liveregistratie uit van dat concert en ga je op zoek naar de magie van zo'n avond. Een stukje herbeleving. Dat lukt hier maar zeer beperkt.

Het gemis van Ninet tijdens de show in AFAS werd opgevuld met tapes. Hier is ze zelf aanwezig, maar maakt ze maar weinig indruk. Van haar krachtige stem op plaat, blijft live maar weinig over. Jammer, want Wilson probeert nadrukkelijk op haar aanwezigheid te leunen in de songs waar ze meedoet.

Waar de magie ook verloren gaat, is het knipwerk tussen de nummers door. Ik snap best dat de samenstellers niet eindeloos applaus op tape willen zetten, maar de snelle fade out/fade in op plaat doet veronderstellen dat je naar een livecompilatie zit te luisteren.

De nummerkeuze wijkt niet veel af van de nummers die in AFAS te horen waren. Scrollend door Setlist.fm constateer ik dat de setlist ook vrij vast was gedurende de gehele tournee. Helaas inclusief het potsierlijke Permanating, waarbij ik de indruk krijg dat Wilson het nummer ook wat zat begint te raken na weer een lauwe respons vanuit het publiek. De boodschap is, laten we het nummer maar spelen 'so we can move on with the show'.

De oude nummers doen de progrockliefhebbers opveren. Of het nou komt uit zijn solowerk of uit de Pocupine Tree catalogus, het contrast tussen de oude en nieuwe (To The Bone) songs wordt maar weer eens onderstreept als zijnde gigantisch.

Met het accent op de popnummers van To The Bone, gaat het ruwe randje van de rocknummers verloren. Iedere keer als er gas bij wordt gegeven, wordt de vaart er volledig uitgehaald als er nieuw werk wordt gespeeld. Ik hoop dat Steven Wilson de popperiode nu achter zich laat en zich weer gaat focussen op het genre waar mijn interesse naar uitgaat: progrock.

3,5*

Hoe voor de hand liggend ook, dat zijn ook precies de bands waarvan ik het vermoeden heb dat Wilson er op zijn minst door is geispireerd. Overigens wil ik ook Zappa in zijn Roxy periode daar aan toevoegen en Yes t.t.v. Tales From Topographic Ocean.

Inspiratiebronnen ten spijt, WIlson heeft toch een heel eigen plaat weten voort te brengen waarin hij al zijn inspiratiebronnen mengt tot een soort nieuwerwetse progrock. Eentje die direct op de short list kan voor beste plaat van 2013.

4,5 *

Steven Wilson levert met To The Bone de meest teleurstellende plaat van 2017 af.

Steven Wilson, beschermheer van de progressieve rockmuziek. Als hofleverancier van progrocklabel Burning Shed en maker van sterke progrock die hij onder zijn eigen naam uitbrengt, heeft Steven Wilson een naam hoog te houden. Met zijn laatste platen, inclusief het wat meer pop-georiënteerde Hand Cannot Erase is hij hier dan ook zeker in geslaagd.

De singels dropen aan het begin van dit jaar al binnen. Ik luister singles met opzet nooit, omdat ik van mening ben dat je een album als geheel moet beoordelen. Als je dan een paar nummers al kent, is dat bijna als The Sixth Sense kijken terwijl je weet dat Bruce Willis dood is; het leidt toch af. Onbevangen kon ik dus beginnen met het luisteren van deze plaat.

Helaas kan ik niet anders constateren dat dit een uitermate teleurstellende plaat is. To The Bone is een matige opener met goed bedoelde, maar niet indrukmakende gitaarstukjes. Nowhere Now is een van de zwakste nummers die ik dit jaar heb gehoord. Een door dramatische synthesizer ondersteunde tekst als Here above the clouds/I am free of all the crowds/And I float above the stars/And I feel the rush of love klinkt veel te quasi-interessant en wekt daardoor op de lachspieren. Het zo gelauwerde Pariah kent weliswaar een goede opbouw, maar het muzikale stuk waar het uiteindelijk in uitmond, is ronduit saai. Het echte dieptepunt weet Steven Wilson te bereiken met het nummer Permanenting. Een vrolijk ABBA-deuntje, weer die irritante kopstem die in The Same Asylum As Before ook al te horen was en wederom zingt Steven Wilson Celebrating/High above the clouds. Ik voel de afstand niet alleen toenemen met een artiest die ik eerst bewonderde, hij bevestigt het ook in tekst. Steven Wilson lijkt wel van een andere planeet.

De enige positieve uitschieters op deze plaat zijn People Who Eat Darkness en Detonation. Weliswaar beide voorzien van een brave vierkwartsmaat, hoor ik toch wat terug van de Steven Wilson die ik bewonder. Iemand die krachtige rockmuziek kan maken, met een experimenteel randje. Even lekker aanzetten met de gitaren naar het refrein toe, gas terug in de bridge en een muzikaal intermezzo.

De plaat waar ik vooraf zulke hoge verwachtingen van had, is uitgelopen op een totale teleurstelling. Gezien zijn uitverkochte concert in AFAS-live heeft Steven Wilson er genoeg nieuwe fans bij gekregen, maar hij is er ook 1 verloren.

2,0*

Had ik hier nota bene nog niet eens op gestemd, terwijl ik deze paat toch al tijden in huis heb.

Wat kan ik verder nog over Stevie Ray Vaughan zeggen? Hij behoort tot het rijtje 'beste gitaristen' aller tijden en de exacte waarom bewijst hij op deze plaat bijvoorbeeld met Tin Pan Alley. Zeer goede plaat van deze gitaarmeester en daarom zonder twijfel:

4.5*

Wat een zure reactie. Dank hiervoor...

Heb net mijn eerste luisterbeurt erop zitten, nadat ik mijn eerste exemplaar van deze cd per ongeluk doormidden brak - de oplage bedraagt nu nog slechts 499 dus - en ik moet zeggen dat ik toch altijd wel weer kan genieten van Sticks zijn flow. Zal hem de komende tijd eens flink wat luisterbeurten geven.

Timothy Showalter levert zijn beste plaat tot nu toe af.

Het muzikale project van Timothy Showalter, beter bekend onder zijn alias Strand of Oaks, bereikt met deze plaat het hoogtepunt van zijn oeuvre. Na commerciële doorbraakplaat HEAL volgde het nog sterkere Hard Love, maar op deze plaat weet Tim zichzelf op alle vlakken te verbeteren. De plaat is niet alleen gevarieerder qua muzikale omlijsting van de nummers, het songmateriaal is beter en zijn begeleidingsband, My Morning Jacket, is werkelijk fantastisch. Als Jason Isbell dan ook nog langskomt op Moon Landing is het muzikale feest natuurlijk helemaal compleet.

Ik kan echt niet wachten om al dit nieuwe materiaal eind mei live in Utrecht te gaan aanschouwen. Met dit songmateriaal, aangevuld met rijke catalogus kan het eigenlijk niet misgaan. Deze plaat gaat tot die tijd nog vaak op repeat.

Uitstekende vuige rockmuziek. Niets meer en vooral ook niets minder.

3,5*

Toch maar een halfje eraf. Het raakt me gewoon allemaal niet zo als menig andere singer-songwriter dat wel kan. De manier van schrijven van Kozelek, observerend, vaak vanuit de eerste persoon, spreekt me daarnaast ook niet aan; het gaat me zelfs een beetje irriteren op den duur waardoor het lastig wordt om de hele plaat uit te zitten.

Kreeg ook het live-schijfje bij mijn bestelling via de site en volgens mij kan ik daaruit concluderen dat zijn hele oeuvre op deze manier in elkaar steekt. Ik laat hem in ieder geval lekker links liggen voortaan.

2.5*