Soms kom je dingen tegen....

Rachael MacFarlane spreekt de stem van Hayley in de tv-serie American Dad in. Toevallig kwam ik erachter dat ze ook een jazz plaat heeft ingezongen. Dat ze daarvoor echter het figuurtje gebruikt wiens stem ze inspreek in een animatieserie vind ik nogal goedkoop.

Kon een paar snippets luisteren via All Music, maar dat klonk werkelijk nergens naar.

Jammer dit.

Dit is denk ik het moeilijkst luisterbare en daarmee het moeilijkst beoordeelbare album van Radiohead. Ik als fan heb ook deze plaat uiteraard erg vaak geluisterd, maar op de een of andere manier kan het me bij vlagen niet zoveel doen als de andere Radiohead platen (Pablo Honey buiten beschouwing latend). Misschien komt het door de toch wat depressieve nevel die over het album heen hangt, misschien komt het omdat meer dan de helft van deze nummers live nergens naar klinken en in mijn gehoor niet goed overkomen op het publiek, of misschien komt het door het tempo van de cd; het kabbelt maar wat voort en kent niet echt een briljant hoogtepunt.

Dit klinkt misschien allemaal heel negatief, maar misschien is het laatste punt ook wel helemaal niets negatiefs. Zoals ik al zei kan dit album mij maar bij vlagen bekoren; op een regenachtige herfstdag, als ik lekker in de trein zit of als ik even moet ontspannen. Zet ik op andere tijden dit album op, dan heb ik altijd het gevoel dat er iets toch niet helemaal lekker zit.

Het positieve zit hem dan ook vooral in de relatieve rust die dit album met zich meedraagt. Op enkele up-tempo nummers na, zoals de openingsknaller en The Gloaming, kan dit album niet echt opwinden.

Ik kom uit op een 4,0* voor dit bij vlagen erg lekkere, ontspannen album.

Een onderschatte plaat in het oeuvre van Radiohead.

Hoewel de lengte van de plaat bijna doet vermoeden dat we hier met een EP te maken, zie ik het juist liever als een album waarbij heel selectief is omgegaan met de selectie van de nummers; er staat geen track teveel op, het verveelt geen moment.

De elektronische signatuur die we inmiddels van de band kennen, wordt op deze plaat doeltreffend ingezet. Verwacht geen elektrobombastiek a la Idotique, maar ingetogen nummers. Opener Bloom hakt er misschien nog het meeste in. De ritmesectie, die live door twee personen moet worden uitgevoerd, draagt het nummer.

Via stuk voor stuk sterke tracks wordt daarna langzaam opgebouwd naar de climax, Lotus Flowers. Een prachtig complexe track die bovenal buitengewoon goed dansbaar is.

Via twee prachtige ballads waar Thom Yorke zijn falsettostem schitterend begeleid door de piano wordt toegewerkt naar de tweede climax van het album. Ja, de gitaar is spaarzaam. De liefhebbers van Johnny Greenwood zijn gitaarklanken moeten geduldig wachten. In het laatste nummer komt de gitaar pas echt prominent aan bod. De tweede climax Separator wordt op treffende wijze kracht bijgezet door een heerlijk laidback gitaargeluid. Spaarzaam, maar o zo doeltreffende. Tom York zijn 'Wake me up!' komt nog wanhopiger over. Schitterend.

Mensen hadden er wat anders van verwacht. Een In Rainbows deel II wellicht. Een terugkeer naar de dampende techno op Hail To The Thief. Maar Radiohead blijft Radiohead. Ze doen waar ze zin in hebben. Finally I'm free of all this weight I've been carrying. Zo is het Thom.

4,5*

Ik heb deze wel op vinyl (ook nog de originele mono ), ooit eens uit de euro bak geplukt nota bene. Heb hem nu weer eens opstaan. Werkelijk een prachtig debuut van deze troubadour!

Dit is zo'n typisch album wat je eigenlijk gewoonweg niet slecht kan vinden.

Ray Davies heeft destijds natuurlijk veel eeuwige roem vergaard bij het publiek met zijn Kinks, solo is hij ook zeer goed te pruimen. De nummers op het album zijn lyriek van hoog niveau en de muzikale begeleiding hierbij is gewoon 'lekker'. De opmerking van Droombolus (onze ouwe nieuweburen platenhandelaar ) dat de drums te veel naar de voorgrond zijn geschroefd vind ik dan ook niet helemaal terecht, want ik vind het niet bijzonder storend. Naast dit alles heeft Ray Davies ook nog eens een fijne stem om naar te luisteren, wat dit tot een goed album maakt wat je eigenlijk altijd wel kan opzetten.

4.0*

Opvallend goede plaat, die natuurlijk al lang de klassieker status heeft verkregen bij het grote publiek.

De funky nummers worden afgewisseld met de wat meer 'pop' nummers, wat zorgt voor een perfecte balans, waardoor de plaat prima luisterbaar blijft, ook na vele draaibeurten.

Een terecht 4.0*

Bij het nieuwe album van de RHCP zijn er een aantal dingen die meewegen in een beoordeling:

- Swingt het? Ja
- Is het vernieuwend? Geenszins.
- Is het instrumentaal weer een lust voor het oor? Aardig, aardig. Met name het drumwerk valt bij vlagen op door het gebruik van ingenieuze shuffletjes die je aandacht erbij houden.
- Ga ik dit album over een jaar nog vaak draaien? Waarschijnlijk niet.
- Beter dan de voorganger? Ja. Sowieso is de lengte deze keer binnen proporties gebleven, dat maakt het geheel al een stuk aangenamer.

Nog een paar keer meer luisteren voordat ik wat sterren kan uitdelen.

En? In retrospect: wat was de beste avond?

Ik was er zelf bij in Utrecht en kan alleen maar zeggen dat dat een weergaloos optreden was.

Ik heb zojuist mijn tweede 5,0* van 2013 uitgebracht aan dit album. Wat een absolute buitencategorie!

Ik sluit me voor het grootste gedeelte aan bij RockinBart.

Dit is gewoon een prima cd, van een prima band. Het kritische punt van de teksten; ja, daar kan ik me opzich wel in vinden. Het is niet hoogstaand, maar dat geldt in principe ook voor de muziek, dus dat is dan wel weer goed in balans.

Wat deze cd vooral is, is erg prettig luisterbaar. Het zijn lekkere mainstream popnummers in een goede balans van up- en lowtempo nummers. De stem van Christon Kloosterboer is aangenaam om naar te luisteren en past goed bij het type muziek wat Rigby fabriceerd.

Naast een goede cd maken, is Rigby daarnaast ook prima in staat live op te treden. Ik heb ze afgelopen zaterdag in Tivoli gezien en moet zeggen dat ik toch wel prettig verrast was door deze band, waar ik toen zo weinig van kende. Rigby blijkt namelijk naast een prima zanger ook twee sterke gitaristen te hebben, die live helemaal in hun element zijn. Dit levert verassend lekkere gitaarsolo's op, waar ze dan ook beide uitgebreid de tijd voor krijgen/nemen.

Al met al is dit album geen hoogvlieger op zichzelf en zal ook nooit in toplijsten verschijnen, maar ik verwacht in de toekomst nog wel wat moois van deze nog jonge band.

3.5*

Iedere keer dat ik dit album luister, krijg ik er meer plezier in. Ringo heeft een heerlijk oprecht album geleverd met lekkere Big Band muziek, waar Ringo zijn stem erg lekker bij past.

Ik heb begrepen dat de rest van zijn solowerk nogal dramatisch is, maar dit is zowaar gewoon een goed album.

Speciaal voor de Ringo sceptici; dit album van Starkey zal menig mens waarschijnlijk wel bevallen!

4.0*

Dit is een van de meest trieste albums die ik ooit heb geluisterd. Als een bescheiden Beatle fan en tevens op de hoogte van wat de andere Beatles solo allemaal voor mooi werk hebben gemaakt, kon een solo album van Ringo Starr niet uitblijven.
Laat ik het zo zeggen: het is duidelijk dat Ringo Starr in ieder geval niet het brein was achter de geniale platen die de Beatles wel hebben gemaakt.
Een schaamteloze vertoning is wat ik van deze LP vind. Maar mijn grootste schok kwam eigenlijk pas toen ik zag dat Ringo Starr nog een hele serie meer platen heeft gemaakt.
Ook stuitte ik op een probleem met het selecteren van je favoriete tracks. Normaal gesproken is hier wel wat van te zeggen, maar bij dit album kan dat gewoon niet. Het absolute dieptepunt is dan ook: Drumming Is My Madness..
Mijn advies aan Ringo: bij The Beatles had je een mooie toevoeging, maar stop alsjeblief met muziek maken.
Tip voor mensen met Ringo Lp's: ze branden goed in de kachel..

1.0*, omdat hij dan toch bij The Beatles hoorde.

Het is geen toeval dat Robin Kester en Amber Arcades als double bill door het land touren. De albums die beide dames hebben uitgebracht, 24 en 10 februari respectievelijk, kunnen in hetzelfde genrebackje gedeponeerd worden. Als ik een poging zou mogen doen is dat elektronische popmuziek / pop noir. Omdat beide albums zo in het verlengde van elkaar liggen, ontstaat al snel de neiging bij mij om de platen met elkaar te vergelijken. En als ik dat doe, dan gaat mijn voorkeur uit naar deze plaat.

De reden daarvoor is om te beginnen de sterke productie. De baslijnen die zo vaak de kern van een nummer vormen, zoals bij Leave Now en Infinity Song, zijn erg naar de voorgrond gemixt. Hierop is een synthesizerlaag geplankt in combinatie met warme gitaarklanken. Dat blijkt de perfecte tegenbalans te zijn voor de lage stem van Robin Kester waardoor het een pakkend geheel wordt.

Wat ik ook heel erg kan waarderen is dat er duidelijk is nagedacht over het maken van een album in de traditionele vorm van het woord. Dat zou ik willen beschrijven als een beknopte selectie liedjes met een duidelijke samenhang. Het mooie aantal van 11 nummers zorgt er namelijk voor dat je aan het album gekluisterd blijft. In de 37 minuten dat deze plaat duurt, blijft de boog gespannen en duurt het geen seconde te lang. Dat is wat mij betreft een onderschap ambach; keuzes maken. Kill your darlings. En Robin Kester beheerst dat vak.

De plaat heb ik al veelvuldig gedraaid en is me nog geen seconde gaan vervelen. Robin Kester levert een straffe debuut plaat af en ik zie uit naar het concert eind deze maand.

Jawel, de eerste plaat van dit nieuwe Nederlandse Jazzgeschenk. Eerst even wat algemene informatie ter introductie:

Roos begon op jonge leeftijd met zingen en het spelen van saxofoon, harp en piano. Op 16-jarige leeftijd speelde zij in haar eerste band Hot Stuff. Hierna studeerde ze aan het conservatorium van Amsterdam, waar zij in 2004 haar bachelor en in 2006 haar master-graad in jazz haalde.

Tijdens haar studie speelde Roos, onder andere, met Benny Sings en trad ze op tijdens het North Sea Jazz Festival en de Uitmarkt. Anno 2008 is zij de leadzangeres van het Glenn Miller Orchestra, dat optreedt in Nederland, Duitsland en Oostenrijk. Op 28 mei 2010 verscheen haar debuutplaat 'Mmmmm bij Dox Records. Op 31 mei werd het album gepresenteerd in het Comedy Theater in Amsterdam.

Tot zover de introductie, nu het album zelf.

Nu we weten dat Roos Jonker een multi-instrumentalist is, afgestuurd is aan het conservatorium in Amsterdam en meespeelt in grote jazzbands, hoef ik eigenlijk niet meer te vermelden dat dit album sowieso geen kak meer kan worden. Dat is het dan ook niet.

Het best bespeelde instrument op deze plaat staat niet in het wiki-verhaaltje genoemd, maar blijkt na het luisteren van dit album haar stem te zijn. Wat deze vrouw qua zang kan is iets wat ik nog niet eerder heb gehoord. Er zijn vast andere jazz-zangeressen die hieraan kunnen tippen, maar ik sta nog steeds versteld van een perfect uitgebalanceerd stemgeluid over prachtige arrangementjes heen gezongen.

Favorieten zijn moeilijk aan te wijzen, deze plaat wil je in één keer uitzitten.

Een 4.0*

Een prima plaat van dit jonge, enthousiaste duo. Stevige riffs zijn de basis van deze plaat die in de gehele lijn interessant blijft. Misschien op de langere termijn een tikje te eentonig naar mijn smaak, maar dat weten we pas echt als de twee plaat gaat uitkomen. Tot die tijd: pak eens een concert mee als je de kans hebt - erg goed.

3,5*

Deze plaat doet mij toch niet zoveel als zijn voorgangers. Aan de ene kant staan er een paar leuke nummers die aardig 'dansbaar' zijn, aan de andere kant heb ik het idee dat het naar het einde toe wat meer in een sleur raakt, die ik niet ervaar als prettig. Ik zet nog steeds met meer liefde hun debuut op

3.0*

Vakmanschap met een hoofdletter V (en dat is in dit geval niet alleen omdat het toevallig aan het begin van de zin staat).

De klasse spat van deze plaat af en met deze plaat en Moving Pictures heb ik volgens mij een goed fundament gelegd voor een (nog prille) liefde voor Rush

4.0*

Ryley Walker bewijst met deze plaat een blijver te zijn.

Na een schitterend optreden in een snikhete tent op Best Kept Secret, wist ik al dat de opvolger van het sterke Primrose Green in huis gehaald moest worden. Ook ik ben gezwicht voor de mooi uitgevoerde 'deep cuts edition', met de jamsessie om Sullen Mind heen op een apart stuk vinyl. Iets waar ik geen spijt van heb.

De wapenfeiten waren na de vorig plaat al duidelijk: Ryley Walker imponeert met creatief gitaarspel, bijzondere, beklijvende teksten en een schitterend stemgeluid, wat ook mij bij vlagen aan Nick Drake doet denken. Op deze plaat worden ook die wapenfeiten ingezet, wat uitmondt in een boeiende plaat, met krachtige nummers. Mijn persoonlijke favoriet is The Roundabout. Wat een geweldig nummer.

Ik zie er naar uit om dit grote talent snel weer live te zien spelen.

Gehypet zoals heartofsoul zegt weet ik niet, maar toch zeker wel een goede plaat die Ryley Walker hier aflevert.

Ik snap dat er vergelijkingen worden gemaakt met andere artiesten. Ik hoor zelf de arrangementjes van het debuut van Nick Drake bij vlagen terug in de nummers, maar op andere momenten zijn de composities ook weer heel erg onsamenhangend. Tel daar bij op dat Ryley Walker niet het niveau tekstenschrijver is als Nick Drake en je hebt een goede plaat, maar niet één waar nog lang over nagesproken gaat worden. Ik verwacht echter nog wel wat van deze jonge artiest. Eerst maar eens zien hoe hij het er tijdens Best Kept Secret vanaf gaat brengen.

3,5*