Deze plaat is al een keer uitgekomen in 2015, maar toen alleen beschikbaar gekomen voor een selecte groep mensen en daarmee niet 'vrij verkrijgbaar'. Daarom is het album waarschijnlijk niet toen op de site toegelaten. Op 8 november dit jaar is de plaat alsnog op streaming uitgekomen op streamingdiensten en daarom nu voor iedereen te beluisteren.

Omdat de plaat geheel instrumentaal is, bestaat al snel de neiging om dit weg te zetten als achtergrondmuziek. Wat daar ook aan bijdraagt, is dat Mac DeMarco het zelf zijn “BBQ soundtrack” noemde in 2015. En die beschrijving vind ik eigenlijk ook wel spot-on. Deze plaat ademt namelijk een zomersfeer waarbij het moeilijk is om niet een versnelling terug te nemen en achterover te gaan hangen met een zalige glimlach op het gezicht.

Deze plaat is dan ook het beste medicijn tegen de grijze lucht en vele regen. Met de gelijdende gitaarklanken, lichte synths en laid back drums op de achtergrond, wordt alles weer een stuk zonniger.

Een heerlijk album vol met lekker poppy liedjes die als hapklare brokken wegluisteren. Dat deze meid dan ook nog eens uit Noorwegen komt is helemaal top

3.5*

Een album waar ik toch altijd weer van geniet als ik 'em opzet. Had dan ook wel gedacht dat ik hier al op had gestemd, maar niet dus.

In al zijn rust en eenvoud weet Mark Knophfler een sfeervolle plaat neer te zetten, waarin zijn warme stem en nog steeds dodelijk saaie gitaarklanken in een optimale mix bij elkaar weten te komen. Zeer genietbaar als luisteralbum, maar ook prima als achtergrondmuziekje. Grootste minpunt van het album vind ik de lengte; na 10 nummers is de koek in mijn optiek op. Als Knophfler hier een beetje had ingehouden, dan was dit misschien wel een 4.5* geweest.

Nu een verdiende 4.0*.

Dansbaar en aanstekelijk is het zeker. Maar wat mij betreft ook wat te eendimensionaal in de aankleding.

Ik kan me voorstellen dat deze muziek het beste tot zijn recht komt in een grote club in Libanon zelf. Een warme zomernacht, hypnotiserende lampen in de grote discotheek en Mashrou' Leila op het podium, predikend op de lome dreunen die zijn teksten ondersteunen.

Toch vind ik het niet interessant genoeg om vaak op te gaan zetten. Daar is het niet gevarieerd genoeg voor in mijn beleving. Maar wel een geslaagde plaat, zeker met de middelen, het zullen er niet veel zijn, die ze tot hun beschikking hebben.

3,5*

Toch benieuwd wat jullie, philtuper en Fathead, uiteindelijk van deze plaat vinden. Ik vind hem goed geslaag. Lekker plaatje hoor. Mooie baard ook. Hip.

Komt ook op BKS zag ik - ga ik zeker even checken.

Een zomerse verrassing is wat deze plaat is. Hoewel het al het vierde album is van McKinley Dixon, lijkt dit het eerste album wat breder wordt opgepakt door de gerenommeerde muziekpers. Terecht, want dit album is een luisterervaring die aandacht verdient.

In een ruime 28 minuten wordt de luisteraar verblijdt met koperwerk, blazerssecties en percussie wat het muzikale cement vormt om de verhalen van McKinley Dixon bij elkaar te houden. De Jazz uit de titel is wat dat betreft dan ook letterlijk te nemen. Vaak laid-back in ritme, soms wat steviger aangezet zoals in Tyler Forever. Korte tracks, krachtige boodschap; dat is waarop wordt ingezet.

Hommages aan oma, schetsen van het straatleven en het opgroeien als een donkere jongen in Amerika zijn de thema's die bezongen worden. Het wordt nergens clichématig; McKinley is een uitstekende tekstenschrijver in de stijl van Kendrick.

Deze plaat heeft een nog breder platform nodig want dat verdient McKinley Dixon. Met zijn 27 jaar is er nog meer dan voldoende ruimte voor groei en doorontwikkeling waar ik naar uitkijk.

Deze plaat is toch echt wel een grote stap voorwaarts ten opzichte van het eerste album. Het is allemaal wat pakkender. Wat meer funky en uptempo. De band heeft ook wat meer smoel gekregen, doordat gastartiesten deze keer ook daadwerkelijk als gast aanwezig zijn, in plaats van dominant zijn in ongeveer ieder nummer.

De nieuwe plaat zou in februari van dit jaar al komen, maar laat voor alsnog op zich wachten. Ze zijn mid-mei dan wel weer te zien ik Utrecht en Amsterdam. Als het schikt, ga ik de 16e misschien ook wel even bij mij om de hoek ik Ekko kijken.

Lichtvoetige elektronische beats, dromerige popmuziek en jazzbeats die aan de mixes van Jazzanova denken, wisselen mekaar hier af. Door de overgrote inbreng van gastartiesten kom je er echter nooit achter wie de band Men I Trust werkelijk is. Op de tweede plaat wordt dit gelukkig wel duidelijk.

Vind ik iets te kort door de bocht. Ik vind het juist prijzenswaardig dat Metallica hier nieuwe grenzen van het genre opzoekt.

Goed, het experiment mag niet geheel zijn geslaagd, maar over de algehele lijn vind ik dit toch zeker een prima plaat.

Ga ik maar weer even on-topic. Dit blijft een geweldige plaat. De energie, de beats, de schitterende productie; alles lijkt te kloppen. Michael Jackson was in deze tijd terecht The King of Pop.

Midlake heb ik voor het eerst gezien op Best Kept Secret. Lekker zonnetje. Prima muziek: beviel me goed. Gelijk maar hun meest recente studioplaat van toen meegenomen (Antiphon) om thuis nog eens goed naar te luisteren. Die plaat viel me eigenlijk wat tegen. Ja, het zat goed in elkaar, maar erg interessant was het ook allemaal weer niet.

De hoge score van The Trials of Van Occupanther is me nooit ontgaan, maar na Antiphon was ik wel klaar met Midlake tot ik recent de eerstgenoemde plaat eens luisterde via Youtube. Wat een wereld van verschil met Antiphon is dit zeg! Nu snap ik waarom iedereen zo lyrisch is (was) over Midlake. Deze plaat is schitterend. Ingetogen nummers wisselen uptempo in speels gemak af en de toevoeging van strijkers en blazers maakt het spannend om naar te luisteren. Openen met Roscoe is natuurlijk al geweldig!

De thematiek van plaat is hieronder al mooi weergegeven door obsessed, waar ik me volledig bij aansluit. Wel is mijn beoordeling een halfje hoger: 4,0*.

Heerlijk plaatje; alles klinkt als een grote jamsessie en de losse manier van Jazz maken spreekt mij erg aan op deze plaat. Ook de inbreng van een elektrische gitaar is lekker en klinkt fris.

Een 4.0*

Het referentiekader wat ik heb van Miles Davis zijn de bekende klassiekers. Kind of Blue, Sketches of Spain, het experimentele Bitches Brew en het werk wat hij heeft gemaakt met Cannonball Adderly; een samenwerking waar onder andere het geniale Autumn Leaves uit voortkwam. Miles Davis is met deze platen terecht een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten van zijn generatie.

Als met dat referentiekader naar deze plaat geluisterd wordt, is dit een domper van jewelste. Miles Davis wordt gedecimeerd tot sessiemuzikant wie meespeelt met popdeuntjes die niet zouden misstaan op een Knuffelrock album. Werkelijk niets heeft dit te maken met de pure jazz waar ik Miles van ken. Het album is doodgeproduceerd en alle open eindjes zijn opgevuld met geknutselde deuntjes.

Hoewel men ongetwijfeld vindt dat ze zorgvuldig met het materiaal zijn omgegaan en in de geest van meester hebben gehandeld, vind ik dit een totaal wanproduct waar de naam Miles Davis niet aan verbonden hoort te worden.

De eerste luisterbeurten erop zitten en ik sluit me grotendeels aan bij wat Don Cappuccino zegt - met name dat gedeelte over zang, waarbij ik toevallig net Entropy zit te luisteren. Neemt niet weg dat het kwalitatief nog altijd wel ruim in orde is bij deze mannen. Ik ben iets coulanter: 3,5*.

Eerder had ik gezegd:



En dat vind ik nog steeds.

Maar, dat dit nummer bij lange na niet representatief is voor een over het algemeen aardige plaat, dat wist ik toen nog niet.
Waar de debuutplaat imponeerde, gaat deze plaat hier deels op door, deels wordt wat meer een pop-richting gekozen. Dit is een begrijpelijke keuze als je een groter publiek wilt bereiken, maar mij persoonlijk trekt het wat minder.

Ik begin met een 3,5*

Leuk album met een goede mix van de stijlen ierse folk en rock. Mijn vader is hier helemaal leip van, ik iets minder, maar toch zeker goed voor een 3.5*.

Initieel ingezet op een 3,5*, maar dat zal te zijn verklaren omdat ik hem op de achtergrond op had staan.

Zoals skwiks ook al zegt; dit album is hol geproduceerd, tekstueel zo slap als een vaatdoek en muzikaal zo onuitdagend voor een band van het statuur van Muse als een 100 meter winnen voor Usain Bolt is. Het klinkt als geheel als een afgeraffeld zootje.

Verlaagd naar 2 sterren voor de enkele track die nog een beetje te pruimen valt - wat met name de tracks zijn die niet door Matt worden gezongen en op het openingsnummer na.

Het was 2015 en Nederland werd geteisterd door een felle zomerstorm. Zo'n eentje waarbij het horizontaal regent en de bomen die vol in het blad staan en masse takken gaan verliezen. Ik was op de Zwarte Cross en stond te vernikkelen tegen een hek aan samen met mede-crossganger Germ. We stond op de Bayou in afwachting van My Baby die daar een set ging spelen. Het hek bood nog enige bescherming tegen de wind en hield je enkels droog omdat de poncho's die we aanhadden niet lang genoeg waren.

Omdat er al velen waren afgehaakt vanwege het dramatische weer, schat ik in dat er nog zo'n 30 man in de Bayou te vinden waren. My Baby kwam op, zag dat het publiek wel erg ver weg stond om nog een beetje te schuilen tegen de regen te vinden en nodigde ons allemaal uit op het podium zodat we ten minste nog een beetje droog stonden onder het luifeltje van het Bayoupodium. Onder het credo "The Show Must Go On" werden we toen getrakteerd op een soort huiskamerconcert wat me altijd bij zal blijven. Funky en gepassioneerd werd er gespeeld en omringd door een groep mensen werd een prachtige show opgevoerd.

Deze plaat weet het enthousiasme van dit trio goed te vangen. Hoewel in de stem van Cato soms wat te hard vinden voor de subtielere passages is haar bereik ook op deze plaat weer indrukwekkend. Dat My Baby zich niet in een genre weet te vangen bewijst ook deze plaat weer. Funk, Soul, gitaren; alles wordt door elkaar gespeeld. Het levert een puike 'unplugged' registratie op.