De basis voor euforie en dito hoog gemiddelde ontgaat mij een beetje.

Wat ik hieronder terug lees:
1. 'haar stem is zo mooi'. --> Ik hoor vooral autotune. Neem bijvoorbeeld de ballad Rainbow, waar de stem bij uitstek centraal staat. Toonovergangen blurren weg doordat er naar een elektronische toonladder wordt toegewerkt. Hoewel dit ook deels haar eigen stemgeluid is (luister naar de live Spotify EP), wordt dit nog eens extra aangezet door gebruik van dit elektronische paardenmiddel.
2. 'ze maakt nog steeds country' --> Een pedalsteel maakt nog geen country. Dit is popmuziek met een hoofdletter P. Voor mij is country ook de white man's blues. Als ik naar Kacey luister, dan hoor ik vooral een meisjes wat nog niet zo gek veel heeft meegemaakt. Daarom gaat de vergelijking, die eerder door Edgar18 werd gemaakt, met Margo Price ook mank. Het autobiografische Hands of Time is hier een mooi voorbeeld van. Traditioneel, zoals Rudi1984 de stijl van Margo Price noemt, is denk ik de juiste benaming.

Ik vind het album vooral gladjes geproduceerd en vrij zoutloos. Het wordt alleen even spannend bij High Horse, als er in plaats van een banjo een discobeat wordt ingezet.

Blues uit IJsland. Dat is een combinatie die totaal niet logisch klinkt. Toch bewijst dit kwartet dat ze ook in IJsland in staat zijn om uitstekende blues te produceren. Het enthousiasme wat deze gasten op plaat hebben gezet, weten ze ook uitstekend om te zetten in een spetterend liveoptreden, zo kwam ik dit weekend achter.

Deze debuutplaat smaakt naar meer. Ik hoop dat ze deze lijn weten voor te zetten.

3,5*

Interessant jazz/fusion plaat van deze Nederlands jazzband. Het doet bij vlagen wat Zappaiaans, maar dan met wat meer kunst en vliegwerk. Zeker geen easy-listening, maar zeker wel interessant genoeg om nog een paar keer beluisterd te worden.

3,5*

Curieus dat ik hier nog geen stem bij had geplaatst. Heb het de dubbelaar meegenomen uit Amerika en hij beland nog regelmatig in de speler/op pickup.

Kate Bush bewijst maar weer eens met deze plaat dat haar stem tijdloos is. De nummers zijn wonderschoon gezongen en de over het algemeen mysterieuze toon van het album maakt het een echte winterplaat, zoals de titel ook al suggereert.

Ik krijg hier, ondanks de lente, nog steeds geen genoeg van.

4.0*

Wat een heerlijke plaat is dit; Kate Bush heeft een echte hate it or love it stem en ik hoor bij het kamp van de liefhebbers.

De arrangementje zijn bij vlagen om je vingers bij af te likken (Man With The Child In His Eyes); dit wordt mede gewaarborgd door sterke sessiemuzikanten en de prima productie van Andrew Powell.

Dit is pas de eerste plaat van haar die ik heb, dus er valt nog genoeg te ontdekken.

4.0*

Een collectie met ontinteressante niemedalletjes die nu voor de liefhebber ook te beluisteren is op luisterpaal.

Deze plaat is schitterend puur document van het leven in een lastige wijk in L.A.. Kendrick Lamar weet door het toevoegen van voicemailberichten van zijn ouders en fragmenten die op straat zijn opgenomen, een sfeer neer te zetten waarbij je jezelf onderdeel van Compton waant.

De geanonimiseerde hoes van een jonge Kendrick op schoot bij zijn oom als inleiding, nog voor een noot heeft geklonken. 'Een korte film door Kendrick Lamar' waar wij alleen de soundtrack van te horen krijgen. Onderwerp: het opgroeien in Compton. De hoofdstukken: de strijd van ouders om hun kinderen ervan te weerhouden onderdeel te worden van bendegeweld. De invloed van hormonen op de onverschrokken (domme) keuzes die tieners maken. De onvermijdelijke terugval die leidt tot inkeer. De trots. Saamhorigheid.

Zijn unieke stijl maakt dat je als luisteraar geboeid bent; een uur lang volg je het levensverhaal van Kendrick. Als blanke Hollander mag je meekijken in het leven op straat. Compton, ik ben er wel geweest, heb er nachtje in een motel gezeten. Je weet niet wat er zich achter de deur van de buren afspeelt; Kendrick licht een tipje van de sluier.

De ode aan Compton, het gelijknamig nummer, is eigenlijk een vreemde eend in de bijt. Alsof je als luisteraar nog bevestigd moet krijgen waar je naar hebt zitten luisteren. Het bezoekje van Dr. Dre bijna ongepast. Alsof hij moet benadrukken hoe belangrijk hij wel niet was bij de totstandkoming van deze plaat. Bescheidenheid siert de mens. Andre zou dat moeten weten. Een inbreuk op Kendrick zijn verhaal. Maar wat een ijzersterk verhaal.

4,5*

Destijds redelijk kapot gedraaid en blijft voor mij dé Kinderen voor Kinderen cd.
3.0*

Sja, het spreekwoordelijke mes op de keel is er dan toch gekomen: dit album moet maar eens een cijfer van mij krijgen. Ik heb deze inmiddels een aanzienlijke tijd in huis en ik heb hem tot nu toe gedoseerd geluisterd. Dit heeft een goede reden: zoveel muzikaal geniaal geweld op één plaat is gewoon lastig te omvatten in een constante luisterbeurt van 1 uur en 43 minuten.

Het lijkt erop alsof de mannen die in deze tijd lotgenoten waren onder de naam King Crimson al jarenlang bij mekaar in hetzelfde huis woonden, met elkaar ontbeten en misschien wel af en toe tegelijker tijd de douche met elkaar deelden, zo goed voelt men elkaar hier aan. Iedere song is een uitgebalanceerde, meer aangezette versie van wat er op de reguliere studioplaat staat en aan alle kanten klopt het.

Ik kan niet anders dan met de trend meegaan en dit album een welverdiende 5.0* te geven.

Aangeprezen door Antonio als het meest toegankelijke album van King Crimson, heb ik deze maar eens van hem geleend. Natuurlijk was ik al trots bezitter van In The Court Of, maar, zo werd mij verteld door Antonio, ieder album van King Crimson staat los van zijn voorganger!
Dat heb ik dan bij dezen ook gemerkt: wat een heerlijk en verslavend elektronisch gefreak is dit!

Voor nu een 4.0*!

Het is lastig om niet direct in superlatieven te vervallen als je deze plaat moet beoordelen. Deze heren van formaat bewijzen met deze schitterende liveregistratie namelijk dat ze nog steeds één van de meest relevante prog-rockbands van dit moment zijn.

Ja, van een greatest hits tour is denk ik wel sprake. The obvious candidates worden gespeeld waardoor het voor mij als een soort afscheid voelt. Het enige nummer wat ik miste was Frame by Frame - mijn persoonlijke favoriet.

Nog één keer dit kunstje en dan met pensioen. Het kunstje wordt met zoveel passie en toewijding gespeeld, dat het smaakt naar meer. Ik sluit me alleen aan bij de immers cynische Stalin dat dit waarschijnlijk de eerste en laatste tournee was die heb mogen meemaken.

Een dikke 4,5*

De verrassing was er wel degelijk, toen ik voor het eerst een nummer van Kovacs hoorde. Het stond op in de lokale Plato en gelijk maar de LP aangeschaft. Indertijd redelijk veel beluisterd, mijn vrouw was ook fan, en ook toen was ik al benieuwd naar de houdbaarheid van de plaat.

Daar is nu, een paar maanden later wel een antwoord op te geven: die is niet heel lang. Natuurlijk is hier te spreken van een prima plaat, laat ik daar vanaf zijn. Maar de initiële indruk dat dit bijzonder was, is er wel wat vanaf. Dat komt met name door de stem van Kovacs, die aanvankelijk meeslepend en helder klinkt (wie heeft er niet een seconde aan wijlen Amy Winehouse gedacht?), maar het is de 'zeurderige ondertoon' die op den duur wat gaat tegenstaan. Tel daarbij op dat ik het live ook redelijk vond tegenvallen en dit is een plaat die ik niet heel vaak meer uit de kast ga trekken.

3,0*

Na mijn recensie bij de laatste plaat van KT ben ik nog even blijven hangen in KT land en kwam ik dit EP'tje tegen.

De opener is een mooie uitvoering van hit Black Horse and the Cherry Tree. Minimalistisch gespeeld, prachtig gezongen. Echt onder de indruk ben ik van Dylancover Tangled Up In Blue. KT's rauwe stemgeluid past prachtig bij de tekst en ook de muzikale omlijsting met het orgeltje en de 'Sweet Home Alabama' akkoorden die worden gespeeld passen er perfect bij.

Helaas verslapt het EP'tje bij de volgende twee nummers. Bloc Partycover The Prayer is rommelig en bij de volgende grote hit, Suddenly I See, vallen vooral de enorm zwakke backing vocals op. Ik denk dat dit het risico is als je je drummer vraagt om mee te doen op een liedje; niet geslaagd.

KT weet wel weer een mooie draai te geven aan Radioheadcover Fake Plastic Trees. In het begin van het nummer enkel begeleid door een piano komt de tekst misschien nog wel beter binnen dan op het origineel. Als de drums erbij komen in het tweede gedeelte van het nummer zet KT zelf ook wat meer aan. Na Tangled Up In Blue dus weer een geslaagde cover.

Waarschijnlijk een hoogtepunt uit de carrière van KT, was spelen op Glastonbury. Om dat hoogtepunt te onderstrepen is het nummer Other Side of the World van dat concert op deze EP terecht gekomen. Inderdaad, de nummers zijn niet allemaal bij The BBC opgenomen; het is een collectie livenummers, samengesteld door The BBC.

De meest gewaagde cover is natuurlijk de Missy Elliott cover Get Ur Freak On. De openingswoorden "Hit Me / Hit Me" worden in de mic gehijgd waardoor het gelijk een spannende track wordt. Stemacrobatiek te over, geeft KT een prachtige draai aan de track.

Een ontzettend leuke luisterervaring is deze EP. Het laat horen dat KT een diverse artiest is die zich helaas niet altijd omringt met de beste muzikanten.

3,5*

Omdat ik oproep van Zwaagje graag serieus neem, heb ik de plaat vandaag maar eens opgezet.

Mijn vertrekpunt als ik naar KT Tunstall luister is uiteraard de megahit Suddenly I See. Een verschrikkelijk catchy popnummertje wat aan alle wetten van een goed popnummer voldoet: lengte, opbouw en hook. Meesterwerkje. Vanzelfsprekend heeft KT hierna geprobeerd om een blijvend succes te zijn, maar dit is voor zover ik kan overzien alleen redelijk gelukt in het Verenigd Koninkrijk. Echter, inmiddels 43 en met een discografie van al 6 albums, inclusief deze, mag er inmiddels wel gesproken worden van enige staat van dienst.

Nog één klein Wiki-wist-je-dat-je voordat ik naar de plaat gaat - KT Tunstall is het kind van een 'exotic dancer' uit Hong Kong, die in Schotland woonde met haar Ierse vader. Omdat zij niet voor KT konden zorgen, is ze na 18 dagen afgestaan ter adoptie aan de ouders die haar haar achternaam hebben gegeven. Genoeg voer voor een artiest om liedjes over te schrijven zou ik zeggen.

Toch is het allemaal wel erg dunnetjes wat op deze plaat staat. De twee openingsnummer zijn een poging om pittig te openen, maar blijven niet plakken. Een eenvoudige melodie en vrij vlakke teksten (vergeef me, 'I'm just a human being') zijn niet voldoende om te overtuigen. Rockballad The River is eigenlijk pas het eerste nummer wat een onderscheidend is van mainstream, al is de constante aanwezigheid van achtergrondkoortjes wel wat vervelend. The Healer (Redux) is een prima nummer, al snap ik niet waarom het niet écht los gaat. Het onopvallende Dark Side of Me had zo op een oude plaat van Taylor Swift gekund qua tekst. Het meest persoonlijke nummer is waarschijnlijk The Night That Bowie Died. Lorde schreef er eerder al een liedje over en Tunstall maakt er een op haar manier een mooi eerbetoon van.

Dit laatste album van KT Tunstall is niet verkeerd. Popmuziek met een rockrandje. Eigenlijk precies wat men verwacht te kopen bij deze hoes. Toch staan er veel te weinig songs op die echt beklijven.

3,0*

Pats boem en een nieuwe plaat van Kubus. De eerste keer solo, dat wel.

Ik heb nooit echt iets gehad met de beats van Kubus en dat geldt ook voor deze plaat - te beluisteren op den luisterpaal overigens. Het zal allemaal wel knap zijn en goed in het genre, maar ik vind het lastig om de plaat uit zitten.

2,5*

Na een jarenlange scheiding tussen mij en (Nederlandse) HipHop heb ik deze plaat gisteren maar even aangeschaft bij mijn lokale Plato. Met Opgezwolle als tijdloze liefde en in het achterhoofd het legendarische Buitenwesten en de samenwerkingen tussen K&S Microphonecolossus kan deze ook eigenlijk niet tegenvallen.
De eerste luisterbeurt zit er inmiddels op en ik ben enthousiast. Later meer.