Een behoorlijk goede live plaat van een band die eigenlijk te cheasy is voor woorden, maar toch altijd weer lekker wegluistert. De live varianten van de nummers zijn in mijn optiek allemaal wat minder gladjes dan op de platen en dat maakt deze liveplaat tot het betere werk van The Eagles.

3.5*

Een prachtige verzameling van prachtige nummers, gemaakt voor de al zo prachtige film Into The Wild.

De puurheid waarmee Vedder zingt en de heerlijk kale arrangementjes maken deze cd een genot om naar te luisteren. De duur van de cd vind ik niet storend, ik denk dat een half uurtje precies genoeg is, omdat het anders misschien wat teveel wordt qua kaalheid; het kan dan aan kracht inboeten.

Toch een zeer goede plaat, zeker goed voor een 4.0*

De Editors leveren met hun nieuwe album de muziek voor een gezellig elektropopfeestje.

Vanaf de opener is duidelijk dat The Editors voor veiligheid kiezen. De nummers lijken pasklaar om op de radio te worden gedraaid. Stiekem is dit natuurlijk altijd al zo geweest met deze band, die wat mij betreft ergens tussen commercieel Coldplay en de wat meer up-tempo van Interpol inzit. Die laatste vergelijking heeft natuurlijk ook alles te maken met het stemgeluid van zanger Tom Smith.

Hoewel de genre-indicatie bij deze plaat 'Rock' leest, zijn de gitaren op de album slechts sporadisch te horen. Kunstmatige beats en synthesizer voeren de boventoon op dit wisselvallige album. Wat dan overblijft is een middenmoot. Niet spannend, niet slecht en door zijn beperkte lengte prima uit te zitten zonder dat het saai wordt.

3,0*

Grappig om de stem van Matt Berninger op popmuziek te horen. Dat werkt verrassend goed moet ik zeggen.

Ik heb de mp3's die bij het vinyl horen inmiddels gedownload en deze staat op de lijst om vaak mee op reis te gaan de komende tijd.

Ik begin met een 3,5*

Mooie live registratie van de laatste concertreeks van Elbow. Ik ben het met Stijn eens dat een nummer als Lippy Kids beter kan worden bewaard voor de wat intiemere zalen, maar ik weet niet of ik 'em zou willen missen tijdens een Elbow concert.

Grote minpunt van dit concert, en ik heb het hieronder ook al teruggelezen, is het geouwehoer van Guy Garvey tussen de nummers door. Prima voor bij het concert, prima voor de registratie van het concert op cd, maar absoluut overbodig op de cd-versie. Gelukkig kan je skippen na ieder nummer, zodat je het geleuter kan overslaan.

4,0*

In mijn optiek is dit zeker niet 'clean' geproduceerd, waaronder ook ik versta 'gelikt'. Ik zal het geluid van dit album eerder vol noemen. Dit is niet negatief, in tegendeel; de nummers krijgen extra kracht door het gebruik van een strijkorkestje hier en daar. Tel hierbij op de prachtige stem van Guy en je hebt een plaat om keer op keer van te genieten. Ik waardeer deze plaat sowieso al op een 4.5*.

De nieuwe Elbow kenmerkt zich wat mij betreft door ingetogenheid. Het album kent met de finale pas het definitieve hoogtepunt met het titelnummer, maar voor die tijd gaan de nummers toch redelijk onopgemerkt voorbij zonder echt heel spannend te worden. Neemt niet weg dat de klasse van de band nog altijd hoorbaar is op deze plaat.

Voor nu een 3,5*

Btw: waarom een 2-LP op 45 toeren? Ik blijf platen omdraaien op deze manier... Gelukkig biedt de downloadcode uitkomst

Edit: lees nu pas het bericht over 45 toeren. Dank u!

Getsie wat een vervelende muziek is dit. De muzikale ondersteuning is prima, maar de zang klinkt veel te geforceerd.

Eminem is als vanouds op dreef. Hij spit bij vlagen als een uzi zijn woorden in de mic.

De kritiek die Eminem heeft gekregen over het misbaksel wat hij hiervoor heeft afgeleverd, doet het vuur weer ontwaken in Eminem. Het punt is alleen dat hij die woede slechts af en toe goed weet in te zetten. Dat is voor een groot deel te wijden aan de soms saaie beats waar hij zijn lines overheen rapt in combinatie met wat niet-geslaagde experimentjes. Zo probeert hij, zoals Kendrick Lamar dat wel goed kan, om rap af te wisselen met zang in Normal - dit mislukt voorkomen. Zelfs de autotune kan Eminem niet overeind helpen.

Gelukkig is de lengte van het album kort genoeg om de aandacht erbij te houden. Nummers als Stepping Stone en Kamikaze zorgen op het juist moment voor de broodnodige opveermomentjes. Prijsnummer is Fall, waarbij Eminem als de ouderwetse Slim Shady, scherp en welbespraakt, gehakt maakt van alle - in zijn ogen - onterechte kritieken. Jammer alleen van het slappe refrein.

3,0*

Vanwege de goede recensie op Pitchfork voor het nummer Roses That Cry en ook nog eens de goede albumrecensie, heb ik deze plaat maar eens opgezet. Dat viel eigenlijk behoorlijk tegen. Een distorted geluid in combinatie met off-key singing zonder duidelijke kop en staart.

Ik snap ergens wel dat dit een soort van cult is, maar die cult is aan mij niet besteed. Het zo onsamenhangend, dat ik hier nauwelijks de aandacht bij kan houden.

Een van de weet-ik-veel-hoe-veel verzamelaar van Clapton and The Yardbirds ooit eens voor een paar euro aangeschaft. Het moet gezegd worden dat alle nummer er zo ongeveer wel opstaan en daarmee is dit een prima verzamelaar geworden. Een nummer waar ik nog altijd een zwak voor heb en welke hier ook op staat is You Can't Judge a Book by Looking at the Cover. Heerlijk nummertje