Hoes of geen hoes, muziek of geen muziek. Ik heb al talloze discussies gehoord over dit album.

Hiernaast heb ik dit album ook al een jaar of 3 in huis en in het begin kon ik het niet luchten, wel zien (inderdaad, door de dolkomische hoes ). Inmiddels, weet-ik-veel-hoe-veel luisterbeurten verder ben ik van mening dat dit album 'iets' heeft.

Hoe is het bijvoorbeeld in Zappasnaam mogelijk, dat een album, met dergelijk geïmproviseerde/warrige/chaotische stukken na zo'n lange tijd toch nog steeds je interesse wekt. Er lijkt haast een mythe rondom dit album te ontstaan; doordat grote fans blijven herhalen dat het goede muziek is, en doordat andere mensen het betitelen als grote rotzooi, lijkt dit een album van uitersten. Deze hele welles/nietes discussie bleef mij naar het album doen grijpen.

Tergend lang heb ik geen stem uitgebracht, omdat ik er voor mezelf niet uit was. Dan hoorde ik weer stukken waarvan ik dacht 'waar gáát dit over?????' een andere keer viel opeens alles op zijn plaats, waardoor er totale verwarring ontstond en ik niet mezelf het aan durfde te doen om te stemmen.

Deze innerlijke welles/nietes discussie, heeft de mythe voor mij alleen maar verder doen opwakkeren. Wie heeft het bij het juiste eind? De voor- of tegenstanders?

Dan is er ook nog de Rolling Stone album top 500, waar dit album toch even op de 73ste plek staat tussen allemaal grootmeesters in. Dit zegt in mijn ogen toch wel wat...


Eindelijk ben ik er naar drie jaar uit. Mede dankzij Antonio zijn fantastische commentaar ( ). Dit album blijft een mysterie, door knappe composities, weergaloos idiote teksten en een magnifieke hoes.

4.0*

Halfje erop. Wat een fantastische plaat.

Carla Bruni; je hoort haar toch het liefst in het Frans of in haar moedertaal, het Italiaans.

Het stemgeluid van Carla Bruni heb ik altijd al aangenaam gevonden. Een licht hees geluid, op het fluisterende af. Spannend en diepgaand. Haar eerst plaat, Quelqu'un M'A Dit, is een prachtige luisterplaat die ik nog steeds geregeld met veel plezier opzet. De platen die daarna kwamen waren betrekkelijk van minder kwaliteit, waarbij vooral valt op te merken dat haar Engelstalige platen beduidend minder zijn. Dan is het dus oppassen geblazen als ze met een album komt wat alleen maar uit Engelstalige nummers bestaat, laat staan dat het ook nog eens covers zijn. Dat pakt dan inderdaad ook niet zo fantastisch uit.

Carla Bruni omringt zich met jazzmuzikanten om de nummers te voorzien van een luchtige muzikale omlijsting. Luchtig, mag in sommige gevallen ook best bestempeld worden als saai. The Winner Takes It All, Highway to Hell en Stand by Your Man zijn covers die werkelijk niets toevoegen aan het origineel. Enkel het feit dat Carla Bruni het zingt, is niet voldoende om een nieuwe dimensie aan het nummer toe te voegen. De enige positieve uitzondering, waarbij Bruni wel wat brengt, is haar vertolking van Enjoy the Silence.

3,0*

Ik heb stiekem ook wel een zwak voor deze plaat. Ooit op de kop getikt in Frankrijk en bij tijd en wijle heerlijk voor een avondje op de bank.

Tikje gezapig, maar wel een erg vermakelijke plaat.

Ik snap dat je het kan lezen met een cynische ondertoon, maar dat bedoelde ik dezen niet. Ik bedoelde letterlijk dat in het verlengde van de voorgaan positieve berichten ik niet verrast was dat Pitchfork positief zou zijn over deze release.

Anyhow, de plaat zelf vind ik ook echt niet verkeerd. Ik ben alleen nog niet zover dat ik ook de loftrompet ga blazen zoals de muziekpers dat op dit moment doet. Toch ben ook wel geintrigeerd door deze plaat; ik heb hem al meerdere keren beluisterd. Vooral de tweede kant vind ik erg mooi. Blood and Butter bijvoorbeeld heeft wel wat van die mysterieuze Ray of Light sfeer. Dat staat mij wel aan.

Weer een prachtige plaat van Case Mayfield. De eerste helft is wat op veilig gespeeld, maar op de tweede kant horen we de experimentelere kant van Case en die is zoals we gewend zijn prachtig om naar te luisteren.

Hij mag dan wat in de vergetelheid dreigen te geraken; ik draai zijn platen nog steeds met veel plezier.

Een verdiende 4,0*

Dit is eigenlijk een best leuke plaat.

In 't kort: Case Mayfield heeft een aparte, maar interessante, stem en de nummers die op deze debuutplaat staan zijn soms wat lichter van karakter (Twitch), soms wat zwaarder, zoals het daarop volgende Gone To The North of You Sure Lost a Lot of Weight.

Kortom: luisteren die handel, zeker nu hij nog op de luisterpaal staat.

Starten met een 3.5*

Hoewel ik deze band een warm hart toedraag, is dit toch wel een matige live cd.
Veel nummers worden in een idioot hoog tempo afgeraffeld, waardoor bij vlagen een totale geluidsbrij ontstaat. Dit is jammer, want als je naar het geheel instrumentale [i[Riding the Fourth Wave[/i] luistert, dan hoor je dat het ook best anders kan.

Catch 22 gaat hier een beetje ten onder in het enthousiasme van de bandleden.

2,5* omdat er toch nog wel een aantal geslaagde live-uitvoeringen tussen zitten.

Deze eerste van Cigarettes After Sex is wat mij betreft een goed geslaagde plaat. De zware baslijnen die worden ingezet door de feminien zingende frontman Greg Gonzalez dragen de teksten. De eenvoudige, zweverige melodieën, die inderdaad kunnen doen denken aan Beach House, vullen de muzikale omlijsting perfect in. Door het aanhouden van hetzelfde tempo, ligt eentonigheid echter wel een beetje op de loer. Toch is Cigarettes After Sex origineel genoeg om niet te vervelen.

3,5*

Enige plaat van deze Canadese band die op Spotify staat en met reden, zo blijkt.

Was benieuwd om het eens te besluiteren, omdat Tim Kingsbury van Arcade Fire bij deze band speelde. Daar houden de parallellen dan ook gelijk op.

Dit album kenmerkt zich door een hoge rommeligheidsgraad. Geen enkel nummer heeft een consequente melodie, op Too High na misschien, wat wat mij betreft dan ook gelijk het beste nummer van de plaat is. Het ontbreken van een rode draad maakt het verrekte vermoeiend om naar te luisteren. Dat de zanger zo vals als een kraai zingt, helpt ook bepaald niet mee.

2,0*

Nadat ik dit album oppervlakkig bij een vriend van mij had geluisterd, besloot ik deze maar even te lenen van mijn vader om te kijken of ik mijn mening na de avond moest bijstellen.

Het mag bekend zijn; ik heb een grote liefde voor Leonard Cohen, een minder grote liefde voor Friese troubadours. Deze combinatie kon dus een beetje twee kanten opgaan: óf de Friese troubadours weten de muziek van Cohen op opmerkelijke wijze te verkrachten óf de muziek van Cohen is bestand tegen deze aanval op zijn heilige huisjes.

Helaas moet ik concluderen dat het meer het eerste is, dan het tweede. Er staan op deze plaat een aantal 'aardig' covers (om meer interpretaties van de artiesten: tekst vertaald naar het Fries, melodielijn in grote lijnen gekopieerd van het origineel), maar daar is het dan ook wel mee gezegd. De meeste der artiesten weten er maar weinig van te bakken en de artiesten waar ik dan persoonlijk nog wel wat van verwachten, Piter Wilkens, stelde ook behoorlijke teleur met zijn variant op het nummer Lover, Lover, Lover. De vrouwen redden de eer nog een beetje - Nynke Lavermans zingt Hallelujah aardig maar meer ook niet en Elske de Wall geeft een aardige interpretatie van Dance Me To The End Of Love - maar de rest van de cd maakt verder nergens meer wat goed eigenlijk.

Een 1.5*

Een leuk stukje concert op een schijfje, die eenieder kreeg die het concert bezocht had in het Goffert Park in Nijmegen (in de Ahoy kreeg je ze namelijk nog niet).

De nummers die erop staan zijn een leuke toevoeging aan je Coldplaycollectie in deze (live)uitvoering, want een beetje fan had natuurlijk al lang de Prospekts March EP in huis. Ik toen nog niet en daarom vond ik vooral de nieuwe nummers (Glass of Water met name) leuk om te horen.

Voor de rest niet heel erg interessant, maar toch een voldoende.

3.0*

Je moet even je punt-toets uit je keyboard halen. Volgens mij zit er wat kleverigs onder.

Even een reactie op jouw recensie van Den Haag. Ik ben er zelf niet geweest, maar ik heb gehoord dat het erg tegenviel. Ik heb ze zelf ook twee keer gezien - een keer in Ahoy, een keer in Nijmegen - en ik vind ook dat ze live vele malen beter zijn in de setting van een wat kleinere zaal.

By the way, op setlist.fm kun je alle setlists van (grotere) concerten terug vinden. Kun je ook checken wanneer ze Lovers in Japan speelden

Nog even over de plaat: ik weet niet waar de nummers voor deze plaat zijn opgenomen, maar over het algemeen vind ik het geluid schel en hard klinken. De nieuwe nummers zijn live net zo oninteressant als ze op plaat zijn en ook de oude nummers worden gespeeld alsof ook Coldplay ze wat uitgekauwd vindt inmiddels. Ik kan me dan ook erg storen aan het hieronder genoemde meezinggehalte. Ik ben dan ook erg verbaasd over het hoge stemgemiddelde, maar kennelijk weet Coldplay nog altijd een grote schare fans aan zich te binden.

Vanaf het eerste nummer is het duidelijk. De weldaad aan OOOOOHH's en AAAAAAHH's die en masse worden meegebruld door het publiek laten horen dat Coldplay precies is op de plek waar ze tegenwoordig thuishoren. In een groot stadion gevuld met een horde volgzame fans. Chris Martin maakt er dankbaar gebruik van: The Scientist wordt verlengd met wat extra sing-a-long lines om nog maar te zwijgen van wat de band doet met God Put a Smile Upon Your Face. In dit nummer worden zelfs de lyrics verbouwd "Where do we go to draw the line / All the grils scream if you're having a good time" en "Where do we go to fall from Grace / Now the boys make some noise" om te eindigen met een compleet misplaatste olé olé. Het enige wat Coldplay nog onderscheid van de Toppers, is dat ze hun eigen nummers (nog) niet als medley spelen. Voor de rest rieken dit soort praktijken naar het platst mogelijke entertainment.

De opbouw van de setlist is heel vreemd. Het flinterdunne nummer Every Teardrop Is a Waterfall wordt opgevolgd door wellicht het sterkste nummer van Coldplay The Scientist, zonder enige adempauze. Het middenstuk is ook uitermate zwak. Het publiek lijkt wat in slaap te sussen vanaf Always in My Head. Opvallend ook is de lauwe reactie op Clocks. Toegegeven, het is geen nummer waar je lekker op kan meeblèren, dus wellicht dat het daarom niet aanslaat. En een ritme wat afwijkt van de vierkwartsmaat is natuurlijk ook een stuk minder dansbaar.

Het publiek snakt natuurlijk naar Viva La Vida. Het eerste OOHOWOHOWOOOO-nummer van Coldplay waarvan ik nog wil geloven dat de OHOOW's een artistieke toevoeging aan het nummer waren, in plaats van enkel bedoeld als meeschreeuwstuk. Wel vreemd dat het nummer niet in of vlak voor de toegift wordt gespeeld. Ik denk dat het daar beter tot zijn recht was gekomen.

Wat mij in positieve zin opvalt is dat Chris Martin een veel betere zanger is geworden. Moeiteloos buigt hij zijn stem van hoog naar laag zonder daarbij uit de bocht te vliegen. Als frontman slaagt hij even zozeer; zijn Spaanse gewauwel gaat erin als zoete koek en hij zweept het publiek op om nog harder mee te zingen. Het is natuurlijk niet genoeg om deze release te redden die ik vooral ga herinneren als de definitieve bevestiging dat ik Coldplay niet meer hoef te volgen.

Coldplay. De prachtige eerste twee platen. De revancheplaat Viva La Vida. De definitieve teloorgang met Mylo Xyloto. Het is een gesloten boek, maar wel met prachtige hoofdstukken.

Overgeproduceerd en vermoeiend is eigenlijk wat bij mij blijft hangen na de eerste drie luisterbeurten.

Sommige nummers zijn zwaar overdreven gearrangeerd en dan ook nog in combinatie met die elektrobeats; om gek van te worden. Jammer is dit wel, want na Viva La Vida had ik stiekem gehoopt dat ze de weg weer wat terug hadden gevonden.

Ik blijf tot nu toe nog iedere keer achteraf met het gevoel zitten ' waar heb ik zonet ik godsnaam naar zitten luisteren? '. Misschien dat het na verloop van tijd beter wordt , maar voor nu geef ik niet meer dan een 2.0.

Tijdloos en briljant debuut van Coldplay.

Nooit gedacht dat ik naast alle mooie muziek die is gemaakt zo zou kunnen genieten van zo'n heerlijk lekker simpel, bijna lounge-achtig, cd'tje. Ik heb deze al jaren in huis, maar af en toe moet ik hem gewoon weer even luisteren, vanwege de heerlijke toegankelijkheid en oncomplixiteit. Wat mij betreft het ongenaakbare debuut, wat nooit meer door deze band zal worden geëvenaard. Geen misser te bekennen!

Een 5.0*

Aardig EP, met een paar leuke nieuwe nummers. Voor de rest vind ik de remixes persoonlijk wat minder uitgevoerd.

Toch leuk om te hebben: 3.0*

Coldplay legt met deze EP de basis voor hun latere doorbraakalbum Parachutes.

Hoewel de EP een beetje een rommelig begin kent met het nummer Bigger, Stronger, komt de klasse van Coldplay duidelijk aan het licht met het nummer Don't Panic. De versie die op deze EP staat verschilt echter wel van het nummer wat later op Parachutes verschijnt. Dit geldt ook voor High Speed. Beide nummers zijn verder geperfectioneerd voordat ze uiteindelijke op de debuutplaat belanden. Een goede keuze als je het mij vraagt.

Het absolute hoogtepunt van de EP is het schitterende See You Soon. Bij mij indertijd alleen bekend van de liveplaat Live 2003. Afsluiter Such a Rush is een waardige afsluiter van deze geslaagde EP. Luister naar de emotie die Chris Martin in het nummer legt met de juiste, subtiele stemacrobatiek; prachtig.

4,0*

Wat mij zo ontzettend opvalt aan dit album is het relatief lekker weg stromende tweede deel van dit album. De beginnummers (ook wel bekend als de X nummers), 1 t/m 5 (en ik reken Speed Of Sound ook even mee, ook al is dat niet een X nummer) klinken op de een of andere manier geforceerder dan de rest van de cd. Square One, What If, White Shadows, (Fix You niet echt, maar ik noem em toch in dit rijtje), Talk, X&Y en Speed of Sound, het klinken allemaal als zwaar geproduceerde nummers, met allemaal toeters en bellen en riedeltjes enzo. Daarom vind ik het ook veel leuker om het tweede deel van deze cd te recenseren.

Het begint allemaal met A Message. Lekker begin met een akoestisch getaartje van Chris Martin, je hoort de rust in zijn stem die zo typerend is voor Martin. Als je dit nummer hoort denk je: het komt allemaal weer goed. En het stelt me stiekem wel gerust als Martin dat zegt. De lekker versnelling is ook perfect getimed en het nummer kabbelt lekker verder. Het behaalt geen climax, maar dat hoeft ook niet op dit punt van het album. Gewoon een lekker wegdromertje, zowel lyriek, muzikaal.

Low knalt er een stuk lekkerder in dan A Message en zal ook lekker blijven knallen tijdens de refreinen, wat wel meer Coldplay nummers doen, zoals de doorsnee fan wel zal weten. De climax die naar het refrein toe wordt opgebouwt is ook weer typisch Coldplay en ik denk stiekem dat daar hun grootste kracht in ligt; het timen van breakjes/solo's/climaxen. Allemaal perfect uitgevoerd onder begeleiding van die oh zo heerlijke mellow stem van Chris Martin. Hier mag de productie uiteraard niet buiten beschouwing worden gelaten overigens Tekstueel is dit nummer overigens prima te pruimen. De rijm is lekker los Martiniaans, maar op de een of andere manier klinkt het toch hoogstaander dan de gemiddelde Coldplay lyric.

The Hardest Part is de laatst uitgebrachte single van dit album, maar heeft nooit records weten te breken. Ik snap waarom ze dit nummer op single hebben uitgebracht, lekker losje gecombineerd met een aanstekelijke pianomelodie, maar ik snap ook wel waarom dit nooit een hit is geworden. Ten eerste werd deze single pas een jaar (!) na Speed of Sound uitgebracht en ten tweede vind ik dit meer een categorie zomernummertje voor lekker in de achtertuin, in de zon, met een biertje erbij. Nou ben ik sowieso niet van de hitjes en hitlijsten, maar dit lijkt mij de meest logische verklaring, aangezien het nummer op zichzelf mijns inziens wel hitpotentie heeft.

Eindelijk komen we dan bij mijn hoogtepunt van de cd Swallowed in the Sea. Ik heb laatst nog een discussie gehad met iemand waar de kracht nou ligt van Colplay, waar ik bij als voorbeeld dit nummertje gaf. Op zich is er niks bijzonders aan die nummertje. Qua opbouw lijkt het veel op Fix You (als je niet al te miereneukerig bent) en tekstueel is het ook niet allemaal hoogstaand. Maar toch is dit het nummer van Coldplay, van dit album, maar misschien ook wel van hun ouvre, dat mij het meeste raakt. Interessant is dan de vraag: waar ligt dat dan aan? Hierbij moet ik toch weer verwijzen naar hetgeen ik bij Low heb geschreven. Perfect uitgevoerde climax, lekker simpele melodiën, geen filosofische teksten waar je over hoeft na te denken en een heerlijk naar het einde toe affadend geluid. De kracht van Coldplay blijft lastig te omschrijven, maar dit nummer komt voor mij het dichtst bij de ware kracht van Coldplay die hun zo goed maakt en andere bands die ongeveer hetzelfde doen niet.

Twisted Logic is een nummer wat ik niet goed geplaatst vind. Dit nummer had beter voor Swallowed in the Sea gekund, want ik heb het idee dat het nu niet volledig tot zijn recht komt. Nou moet ik erbij zeggen dat ik dit het minste nummer van de B-kant vind, maar dat mag niets aan kracht weg nemen van deze kant.

Till Kingdom Come is het nummer wat ik liever had gezien als afsluiter na Swallowed in the Sea, maar ja, ik produceer die albums nu eenmaal niet. Over het nummer zelf kan ik het volgende zeggen. Het begint al gelijk goed met een Chris Martin die in de lach schiet en je hoort dat hij dit nummer dan ook met plezier zingt. De basis van het nummer is lekker simpel: akoestisch gitaartje en een piano. Geen moeilijke geproduceerde, laat staan geforceerde dingen, gewoon weer de kracht van Coldplay onder begeleiding van Martin's stem. Lyriek sterker dan de meeste Coldplaynummers en een absolute waardige afsluiter van het album.

Dan nog even globaal over dit album. Het had zoveel beter gekund als ze de losse, minder geforceerde sound hadden gebruikt gedurende het hele album, en niet alleen tijdens de B-kant. Hierdoor blijft mijn stem steken bij 4,0* en dat zal ook wel nooit hoger worden.

Een sterke plaat van deze jonge Canadees.

Naar aanleiding van een tip van Stalin deze plaat gaan luisteren. Wat natuurlijk gelijk opvalt is de stem van Colter Wall; alsof hij dagelijks twee pakjes Brandaris zware shag rookt in combinatie met een liter bourbon. Een stem die lager is dan wijlen Leonard Cohen en meer versleten klinkt dat de hedendaagse Dylan. Neemt bijvoorbeeld de eerste regels die worden gezongen in Codein Dreams; er zit een heerlijke puurheid in de stem.

Met de vaak minimalistische aankleding van de nummers, is zijn bijzondere stem ook wel een noodzaak om zichzelf te kunnen onderscheiden van andere artiesten in dit genre. Tel daarbij op dat hij zingt over onderwerpen alsof hij al 9 levens achter de rug heeft en je komt op een bijzondere plaat uit voor een jongen van 22.

Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt voor Colter Wall, want ik heb het idee dat nog lang niet al zijn kaarten op tafel liggen.

4,0*

Op deze plaat wordt met zoveel distortion gespeeld, dat alles overschaduwd wordt door een moddervet gitaargeluid. Het had Ty Segall kunnen zijn, maar dan zonder veel gevoel voor finesse. Gelukkig krijgt dit niet de gehele plaat de overhand.

Voor de rest hoor ik niet echt iets heel bijzonders, terwijl ik de muziek van Courtney Barnett dat normaal gesproken wel vind. Het lijkt wel alsof de bandleden pas gister zijn begonnen met repeteren en nog moeten zoeken naar de tonen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de structureel te late backing vocals in afsluiter David. Het wordt tijd om Courtney zelf maar eens live te aanschouwen, om te beoordelen of dit regel of uitzondering is.

3,0*

Goede plaat van CSN. Enige minpunt is dat niet alle nummers mij 100% weten te boeien, wat er voor zorgt dat de plaat wat afzwakt op sommige momenten. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik toch nog steeds liever naar Deja Vu luister

4.0*

Nou, dat wilde ik precies gaan posten hier

Ik sluit me aan bij de post van Ducoz; het is allemaal veel te braafjes en saai om echt te boeien. Het zwerft tussen kabbelt rustig voort en moddert aan, daar ben ik nog niet helemaal uit. Zonde, want de EP vond ik nog wel veelbelovend.

Pff, wat luistert dit slecht weg zeg. Ik schaam me bijna voor het toevoegen van deze plaat aan MuMe.