Heb deze cd laatst maar eens in huis gehaald, mede omdat ik een aantal van deze nummers nog live heb mogen aanschouwen in de ArenA en omdat ik toch stiekem wel nieuwsgierig was naar het album als geheel.

Het is al vaker gezegd bij dit album en ik herhaal dat graag nog maar eens: In de hoogste versnelling en rocken maar. Dat is wat AC/DC al jaren doet en dat is wat ze ook doen bij dit album. Niets vernieuwend, niets anders dan anders, maar dat is ook precies wat AC/DC zo goed maakt.

Heerlijk om mee te nemen in de auto (let op de kilometerteller; deze muziek haalt het slechtste rijgedrag in je naar boven) en luistert aan alle kanten prima weg.

Een 3.5*

Een heerlijke plaat.

Adam Cohen bewijst een prima singer-songwriter te zijn. Hoewel hij in het verleden alles heeft gedaan om zoveel mogelijk NIET op zijn vader te lijken, is hij met deze plaat een compleet nieuwe weg ingeslagen. Een weg die mij uitstekend bevalt

De poëtische inslag die zijn vader zo kenmerkte zijn af toe goed terug te vinden en ook qua stemgeluid weet hij hem af en toe te benaderen. De liedjes zijn minimalistische waarbij vooral de stem van Cohen de muziek draagt. Ieder nummer staat als een huis en het totaal maakt een prachtig geheel.

Ik hoop dat hij met zijn aankomende concert (er zijn nog kaarten!) mij nog meer weet te overrompelen!

Een zeer terecht 4.5*

Ik sluit me aan bij onderstaande kritieken en ja, ik was er ook bij. En zoals musician de gelegenheid gehad om met te praten over z'n vakantiehuisje in Hydra

Ook ik ben de laatste tijd aardig doodgegooid met deze cd. Ik had hem cadeau gegeven aan mijn vriendin en sindsdien wordt deze plaat overal mee naartoe gesleept.

Adele heeft een harde, barse stem. Eigenlijk hou ik daar niet zo van. Toch weet ze hier op een goede manier gebruik van te maken in zowel de wat krachtigere nummers ( Rolling in the Deep, Rumour Has It ) als in de ballads ( Turning Tabels, Don't You Remember ). Dat is dan denk ik ook het grootste pluspunt aan deze plaat.

Waarom dit album echter voor mij geen echte hoogvlieger is, is dan ook omdat de nummers onderling weinig coherentie vertonen. Er hebben een aantal producers aan deze plaat mogen sleutelen, wat er toe heeft geleid dat er niet een mooie lijn in het album is te vinden. Sommige nummers zijn vol geproduceerd (blazers, strijkers enz.) andere juist weer heel summier. Dit maakt de plaat vermoeiend om naar te luisteren.

Ik had hier eigenlijk meer van verwacht, ook door de hoge score op MuMe, maar Adele zou het van mij moeten doen met een goeie voldoende.

3.0*

Laat ik beginnen met zeggen dat het vinylexemplaar van dit album werkelijk voortreffelijk is vormgegeven. Het doorzichtige vinyl en het ontbreken van een D-kant; allemaal leuk gedaan.

Dan de muziek: het album komt naar mijn idee nooit echt helemaal los. Dat wil niet zeggen dat de kwaliteit van de nummers niet goed is, in tegendeel. Maar wat ik mis is een spanningsboog waardoor ik mijn volledige aandacht erbij kan houden. Daar voldoet de eerste plaat meer aan.

3,5*

Dat is het zeker. Ik heb deze plaat bijna non-stop op.
Heerlijke zomerse tonen, lekker laid-back ingezongen en ingespeeld allemaal!
Ik ben benieuwd wat deze band nog meer ter gehore gaat brengen !
Mijn initiële 4 sterren blijven met gemak gehandhaafd

Nadat Steven Wilson het geniale Hand Connot Erase uit had gebracht, had hij nog een paar nummers liggen uit eerdere opnamesessie die goed genoeg waren om uit te brengen als volledig album, maar te zwak, naar zijn eigen interpretatie, om als zijn vijfde soloplaat te zien. Hij noemde de plaat dan ook 4 ½.

Dat is precies het gevoel wat me bekruipt bij dit album. De nummers die op de plaat staan variëren van aardig tot goed, maar als geheel weet het niet te imponeren. De cohesie de alt-J eerder wist te creëren op hun platen ontbreekt volledig op dit album. Eerder slaagden ze daarin door op An Awesome Wave gebruik te maken van Interludes, door je op This is All Yours mee te nemen op reis naar het dromerige Nara en door een brug te slaan tussen hun twee platen met het schitterende Bloodflood Pt.II.

Het klinkt als een haastklusje, hoewel de titel anders zou doen verwachten. Dat is jammer, want ik ben er van overtuigd dat als alt-J zichzelf meer ruimte had gegeven om na te denken over een opvolger, ze met iets veel sterkers op de proppen waren gekomen. Ik beschouw dit dus maar als hun 2 ½.

3,0*

Ik heb er ontzettend lang over gedaan voordat ik er helemaal uit was met deze plaat. Nu de jaarlijsten in zicht komen, eindelijk maar eens wat typen bij deze plaat.

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: in mijn optiek is dit album gebouwd rond de drie absolute hoogtepunten van deze plaat: Nara, Hunger of The Pine en Bloodflood Pt. II. Daarmee is de rest van het album niet overbodig, maar de nummers staan wel meer in dienst van deze nummers, die de rode draad door het album vormen. Vooral het nummer Hunger of The Pine is voor mij een van de hoogtepunten van het jaar. De onderhuidse spanning die alt-J weet te creëren door de blazer toe te voegen is werkelijk subliem uitgevoerd.

Geen teleurstellende opvolger van hun debuutplaat, maar een waardige opvolger die zonder meer naar meer smaakt van dit uitermate creatieve bandje.

4,0*

Wat een prachtige verzameling nummers is dit. Amigo the Devil heeft een innemende doordringende stem en met alleen een gitaartje en zijn stem weet hij mij volledig in te pakken. En die lyrics - zeer, zeer sterk.

Prachtig om de geweldige bevlogenheid te lezen, waarmee sommige users hun keuze om 0.5* te geven toe te lichten!

Dan over dit album:
Afgelopen week weer veel geluisterd, omdat ik een hunkering had naar jaren '60 geluid in een modern jasje. Wil je dat, dan kan je het beste terecht bij Mark Ronson, die, terecht, nog wel eens wordt vergeleken met Phil Spector, iets wat ik ook al eens eerder heb genoemd bij dit album.

Amy Winehouse is prima in staat om over het heerlijk volle geluid wat Ronson weet te produceren heen te zingen en met haar, hier nog relatief onbedwelmde, bevlogenheid en geweldige stemgeluid, weet ze nummers tot een hoger platform te trekken. Dat vind ik knap, zeker als je je realiseert dat zij met haar muziek deze oude stijl weer terug op de kaart heeft gezet. De zangeressen die in haar voetsporen probeerden te volgen zijn talrijk, maar meestal lang niet zo succesvol, want de combinatie Winehouse/Ronson was er één die tot op heden niet is overtroffen.

Een terecht 4.5* voor deze heerlijke plaat.

Of je in de stemming bent voor swingende volle melodieën, of in de bui bent voor een rustig jaren '50 plaat, Amy weet ze beide te brengen.

Deze eerste plaat is minstens zo goed als de tweede, maar wel op een andere manier. Daar waar Back to Black excelleert in bombastiek, weet dit album de toon te zetten door heerlijk rustig soul/r&b nummers af te wisselen met pure jaren '50 jazz. De stem van Amy is hier nog relatief onbedrugsd en zuiver en dat maakt deze plaat tot een prachtig geheel.

4.5*

Ik heb 'm zelf kunnen scoren op vinyl bij de Plato om de hoek. Voor 24,99; een heel schappelijk bedrag vergeleken met de $ 99,00 op Ebay. Mochten er nog meer geïnteresseerden zijn: er stond nog een exemplaar. PM als je niet in de buurt van Utrecht woont dan stuur ik 'm voor je op

Dit is een uitstekende liveplaat van Amy Winehouse om een aantal redenen. Het is een van de weinige volledige concertregistraties die is opgenomen vanuit het idee dat ze het ooit wilde uitbrengen op plaat. Dat hoor je, want de kwaliteit is uitstekend. Daarnaast is Amy goed bij stem. Het zal ermee te maken hebben dat ze toevallig een keertje niet dronken op het podium stond (al zijn haar speeches tussendoor bij vlagen wat warrig) waardoor haar natuurlijke talent als zangeres goed uit de verf komt.

De selectie van nummers vind ik ook sterk. Het is een prima combinatie van Frank en Back to Black, aangevuld met de later uitgebrachte, door Mark Ronson geproduceerde singel Valerie. De muzikale aankleding van de band, die voldoende ruimte krijgt voor improvisatie, bijvoorbeeld de jazzy gitaarsolo in Cherry, is bescheiden en strak. Ze zullen blij zijn geweest dat Amy een keertje goed schik had op het podium want wat een drama moet het zijn als muzikant als je naast een ladderzatte artiest op het podium staat.

Afijn, laten we Amy herinneren als de artiest die ze ook was, zoals ze laat horen op deze plaat. Als ik Amy hoor in deze vorm vind ik het jammer dat ik haar nooit live heb kunnen zien.

4,0*

Ik zal eerlijk bekennen dat het album Malibu indertijd volledig aan mij voorbij is gegaan. Erg verrassend is dat op zich niet, omdat ik geen grote liefhebber van soul ben. Toch is deze plaat op mijn radar beland en waagde ik er rond de release voorzichtig een paar luisterbeurten aan. Die bevielen uitsteken.

De muziek van Anderson .Paak komt weliswaar het dichtste in de buurt van soul, maar het echt gladde, wat soulmuziek ook kan hebben, heeft de sound van Anderson .Paak niet. Het is lichter verteerbaar, zowel tekstueel als muzikaal, en dat maakt de luisterervaring een stuk prettiger.

Vanaf het openingsnummer met de koortjes en de roffel wordt je als luisteraar gelijk de plaat in ingetrokken. Het gaat beginnen, zoveel is duidelijk. Anderson .Paak zingt over zijn verloren liefde "No one even begs anymore"! Het thema (verloren) liefde als het cement van de plaat.

De medewerking van gastartiesten aan deze plaat is overweldigend. Soullegende Smokey Robinson, 90's ster Brandy en zelfs een postume bijdrage van Nate Dogg. Mijn favoriet is echter een nummer wat Anders .Paak helemaal zelf doet, het politieke King James. Een nummer over zijn helden in de sport (Kaepernic en LeBron James) die opstaan tegen racisme.

Anderson .Paak levert een sterke plaat af. Zowel muzikaal is er genoeg te ontdekken en de teksten nodigen uit om nader te bestuderen.

Wat eigenlijk niet te begrijpen is, is dat dit album door Angus en Julie zelf geproduceerd is en dat ze dan voor de vervolgplaat Rick Rubin vragen voor de productie. De nummers op deze plaat zijn zo mooi gearrangeerd, 'muzikaal omlijst', dat ze geen enkele hulp van buitenaf hadden moeten inschakelen. Klein waar het moet, wat meer aangezet op de juiste momenten.

Ik snap dat ze een breder publiek wilden aanspreken met hun vervolgplaten, maar een briljant als deze plaat kunnen ze alleen zelf maken. Terug naar de kern: mooie muziek maken, prachtige teksten. Daar hebben ze ruim voldoende talent voor en hoeven ze geen externe hulp voor in te schakelen. Ik hoop dat ze die conclusie zelf ook gaan trekken.

Het doet me een beetje denken aan Blockparty, maar dan een cheap knock-off. Iets teveel gebruik van misplaatste blipjes en blopjes die weinig toevoegen aan de muzikale omlijsting van de nummers en soms gewoon ronduit irritant zijn (bijvoorbeeld Light Bulbs of het daarop volgende Marathon). Ook heeft de zanger af en toe de neiging om zichzelf te overschreeuwen. Dit is vooral goed te horen in opener Medicine.

Deze plaat haalt zeker geen voldoende.

2,0*

Redelijk genietbare Indierock uit Denemarken. Geen hoogvlieger, maar wel een voldoende.

Mijn eerste kennismaking met Anthony and the Johnsons.
Prachtige orkestrale begeleiding bij de zweverige stem van Anthony maakt deze plaat heerlijk om te luisteren. Ik weet niet of dit vanuit de studio ook zo goed kan klinken als live, want de plus van deze plaat is dat het werkelijk schitterend is ingezonden in harmonie met de instrumenten.

4.0*

Schitterende plaat van Anthony en co.
Prachtige composities en tja, de stem van Anthony, daar moet je van houden inderdaad

4,5*

Het heeft even geduurd, maar eindelijk heeft dit album me weten te pakken.

Ik had al een tijd lang Neon Bible in de kast staan, die ik voor een paar weken terug helemaal kapot heb gedraaid. Ik vind het nog steeds een prachtig album overlopend van de duistere ondertonen en donkere teksten. Echter, hun debuut moet volgens alle bronnen die er maar bestaan nog beter zijn dan Neon Bible. Lyrisch als ik daarover was, dus toch maar Funeral besteld via mijn online platenboer.

En ik moet ik eerlijk zijn, dat ik er in het begin maar weinig mee kon. Van liefde op het eerste gehoor was dan ook absoluut geen sprake. Ook op het tweede gehoor niet vrees ik. Maar de aanhouder wint en daarom heb ik toch maar steeds weer terug gegrepen naar deze plaat. Misschien dat dat ook wel kwam door het toch wat mysterieuze karakter van de nummers; bombastisch, vol, minder duidelijk ingezongen dan Neon Bible en misschien wel een tikje chaotisch.

Het echte licht zag ik pas toen ik thuis de plaat ging draaien. Niet alleen het geluid is stukken beter dan in de auto, maar ook het tekstboekje mee kunnen lezen en eens een keer alles woordelijk te kunnen volgen bleek zeer de moeite waard. Prachtige zinsneden - is het de moeite nog om ze hier neer te zetten? Ik denk dat iedereen wel weer waar ik het over heb - passeren om de haverklap de revue en maken in combinatie met de inventieve muziek een prachtig meesterwerk van formaat.

Ik lees hieronder veel favoriete nummers, maar dat zou ik echt niet kunnen noemen. Dit is voor mij een typisch album-album. Geen nummer springt er extra uit, het zijn allemaal hoogvliegers, waardoor ik daarin nooit een keuze zou kunnen maken.

Ik heb er volgens mij - veel te laat, ik weet het - een nieuwe liefde bij en die heet Arcade Fire. Nu maar wachten tot ze eens in Nederland zijn voor een bezoekje Misschien tot die tijd maar eens The Suburbs gaan beluisteren dan maar.

5.0*

Dat heb ik dus ook. Inmiddels dus maar verhoogd naar een 4.5*. Maar ik moet zeggen dat ik Funeral toch net een tikje beter blijf vinden

Sluit ik mij volledig bij aan.

Dit is zo'n album wat eigenlijk net wat te lang duurt en daardoor lijken er wat mindere nummers op te staan. Het rijtje wat jij noemt kan ik dan ook volledig inkomen. Als je die nummers schrapt hou je een prachtige playlist over. Naar het einde toe lijkt de weg naar het fantastische We Used To Wait ook langer te duren, omdat de nummers vanaf City With No Children toch wat meer op en neer gaan in kwaliteit. Het contrast is dan toch wel groot.

Daarnaast vind in The Suburbs ook een stuk gladder geproduceerd dan de vorige twee platen; het ruwe randje van Funeral en de melancholische toon van Neon Bible spreken mij persoonlijk meer aan.

Ik hoop dat Arcade Fire even de tijd gaat nemen om een nieuwe plaat uit te gaan brengen en dat die plaat er dan weer eentje is die net zoveel indruk maakt als hun eerste twee. Eerste natuurlijk nog maar eens naar HMH om ze live te bewonderen

4.0*

Ik ben ook om. Iedere keer als ik deze plaat opzet is het weer een feestje. Ja, de heren zijn nog jong, ja, dat is te merken aan de onderwerpen van de teksten. Het creatieve taalgebruik van Turner doet dat overigens allemaal vergeten.

Maar wat maakt het uit? De onbevangenheid van een groep jongens die met dit energieke album de basis leggen voor het veroveren van de wereld is een genot om naar te luisteren. Dit album heeft definitief een plekje in mijn top10 verdiend.

Wat een ontzettend sterke plaat. Ik deel aERodynamIC's verbazing volledig. Waar trekken de heren van F500 deze talenten toch vandaan?

Arvid Nero is vooral zijn unieke stem. Zeer soulvol, licht heesje en erg soepel. Tel daarbij de lichtvoetige productie op en je hebt een heerlijke luisterplaat.

4,0*

Ik was in mijn favoriete platenwinkel in Vegas, Zia Records, en kwam deze in de bak met 'used vinyl' tegen. Waarschijnlijk was de plaat beland bij iemand die geen liefhebber was, want het zegel was nog intact - interesse gewekt. Ik wist dat Atmosphere wel een naam was op musicmeter, dus deze gok durfde ik wel te nemen voor 15 dollar.

Vandaag de eerste luisterbeurt gehad en nog maar een en nog maar een, want MAN wat een plaat is. Slug is klassieke hip-hop troubadour; een man die een verhaal wil vertellen. Dat er een boekwerk bij zit met de teksten zegt mij genoeg. Samen met een veelal droge beats van Ant wordt ieder nummer waanzinnig omlijst. Minimalistisch, doch effectief.

Deze twee platen gaan de komende tijd nog lang op mijn SL1200 bivakkeren. Atmosphere brengt ook mij in hogere sferen. Beter laat dan nooit.

Een bonte combinatie aan muzikanten wie samen muziek gaan maken. Dat dat niet altijd goed gaat hebben we wel gezien met Mick Jagger zijn super band 'Superheavy', maar dat het ook leuke albums kan opleveren bewijzen bijvoorbeeld de Traveling Wilburys. Beide qua stijl niet eens een beetje met AMOK te vergelijken, maar ik bedoel maar aan te geven dat het niet vanzelfsprekend hoeft te zijn dat als je een paar vakmuzikanten bij elkaar zet, dit ook gelijk een toffe plaat oplevert.

Doordat Nigel Godrich de plaat heeft geproduceerd de plaat een onmiskenbare Radiohead signatuur gekregen. De strakke baslijnen van meesterbassist Flea blijken goed te werken in de opzwepende nummers in combinatie met Yorke's dromerige stem.

Ik onthoud me nog even van stemmen, want daarvoor moet ik de plaat nog wat vaker gaan luisteren (prachtige vinyl editie met cd! eergister pas ontvangen)!

Audrey Harris is een minder bekende jazzzangeres uit de tijd van de grote zangeressen als Ella Fitzgerald en Nina Simone. Haar stemgeluid is ook zeker minder interessant, wat waarschijnlijk verklaart waarom ze maar een beperkt aantal platen heeft gemaakt. Het lag in ieder geval niet aan het platenlabel waar ze bij zat, waar de eerdergenoemde Nina Simone ook begon.

Het nummer How'dja Like to Love Me? is het meest catchy nummer van de plaat en waarschijnlijk daarom ook terecht gekomen op dit compilatiealbum wat DJ Maestro mocht maken op basis van de archieven van Bethlehem.

Dit is een prima album van een zangeres wiens carrière hierna zo goed als afgelopen was. Toch jammer.

3,5*