Apart plaatje dit. Het begint erg mooi; experimentele pianoklanken in een soort geluidscollage, met heel vaag op de achtergrond het ritme dat verderop in het nummer meer naar de voorgrond zal treden. Een goed begin dit, mooie sfeer wordt hier neergezet.

Na zo'n 10 minuten kruipt het ritme meer naar voren en wordt het nummer stukje bij beetje met minimale ingrediënten voller gebouwd. Op zich gebeurt er op de achtergrond dan ook nog wel het een en ander, maar toch verslapt mijn aandacht gedurende het nummer meer en meer. Ik denk dat het door de tè minimale 'standaard' beat komt. Slecht is het allemaal zeker niet, maar voor mijn gevoel wordt de spanning vanaf een bepaald moment meer af- dan opgebouwd.

Track 2 is wat minder experimenteel, maar voor mijn gevoel wel wat warmer dan track 1. Ook zit er meer een 'drive' in dit nummer, waardoor de aandacht wat minder snel verslapt. Toch vertrekt hier mijn gezicht even als ik na 10 minuten die standaard 'clap' er weer in hoor komen.

Voor de sfeer verdient dit album zeker de nodige lof, maar in combinatie met de minimale beats vind ik het allemaal toch wat minder. Het had van mij of ièts verrassender mogen zijn, of ècht minimaal (zoals bijvoorbeeld Closer van Plastikman). Nu doen de beats toch wat afbreuk aan het sfeertje dat aanvankelijk wordt neergezet.

3*

Ik heb 'm van de week bij Bullit in Eindhoven gehaald. Daar was ie eigenlijk € 42,50, maar er was 25% korting op de gehele collectie dus € 31,90. Nog steeds duur, maar wel de moeite waard. De nieuwe Wazoo lag er ook trouwens.

Ik heb ze allebei geluisterd, en aan dit album gaf ik toch de voorkeur. Mooie live registratie dit, het plezier en de energie stralen er weer vanaf en hij weet van veel nummers live toch weer iets speciaals te maken (ruim 23 minuten The Torture Never Stops ). Soms pakt het wat minder goed uit, deze (korte) versie van Drowning Witch bijvoorbeeld vind ik dan weer weinig boeiend.

Maar al met al toch weer een zeer vermakelijke (en zeker geen overbodige) plaat. 4*

Zoals de title het zegt...We're Only In It For The Money ...wat natuurlijk niet zegt dat Zappa ten tijde van de Mothers slechte platen maakte. Maar het was toen wel meer gericht op satire, parodieën en als hilarische reactie op de muziek uit die tijd.
Muzikaal gezien vind ik (persoonlijk) zijn werk een stuk beter en interessanter geworden ná the Mothers.

In de vorm van een verzamel cd vind ik het dan direct weer een stuk minder, omdat je dan toch soms de stijl of een concept van het orginele album mist.
Ik weet niet in hoeverre de [Single Version] afwijkt van de album versie, maar na Don't Eat The Yellow Snow wil je toch gewoon Nanook Rubs It en St. Alfonzo's Pancake Breakfast horen? ik wel in ieder geval.

Mooie melodieën, mooie beats, alleen de combinatie van beiden pakt in een paar gevallen wat minder goed uit. Toch valt er ook veel te genieten op deze plaat en heeft het toch wel een eigen sfeertje.

4 verdiende sterren, maar hoger zal het ook niet worden, vanwege de nummers dus die niet mooi één geheel vormen.