Een tegenvaller wat mij betreft. Vooral ritmisch lijkt hij veel minder op zijn plaats dan in -vooral- eerdere platen. Het lijkt alsof hij moet werken om mee te komen met DeJohnette en bij wijlen lopen zelfs zijn eigen linker- en rechterhand niet in de pas, wat maakt dat de muziek doorsukkelt in plaats van dat hij je inpakt. Jammer.

Bij Springsteen blijf ik altijd hopen op iets nieuws, maar blijkbaar word ik het gelukkigst van iets ouds. De E Street Band klinkt hier als ten tijde van The River: met eenvoudige rock en een breed uitwaaierend geluid tillen ze je op, zodat de woordenstroom en de helende stem van Springsteen je eenvoudig mee kunnen voeren.

Niet alles is even sterk - last man standing en the power of prayer kunnen zelfs door de E Street Band niet gered worden en zijn stem heeft niet meer overal de kracht en het bereik van vroeger- maar dat kan ik'm dit keer vergeven. Springsteen en z'n maten lijken hier in sync met zichzelf, of ze nou kakelverse of stokoude nummers spelen.

Het E Street Bandgeluid zorgt voor eenheid en sluit aan bij de nostalgische inhoud van de liedjes. Grappig is dat dat oude River/ E Street Band geluid zorgt voor een soort dubbel anachronisme bij de 3 stokoude nummers: die zijn volgens mij nog van vóór de E Street Band tijd, toen zowel de teksten als de muziek nog meer simultaan zoekend waren, virtuozer eigenlijk, en de combinatie van de dylan/ bowie achtige woordenstroom met het eenvoudigere E Street Band geluid is eigenlijk nieuw maar werkt wonderwel.

Kortom, deze Springsteen bevalt me wel, wat mij betreft is dit de mooiste E Street Band plaat van de afgelopen 35 jaar, al haalt-ie het niveau en vooral de intensitieit van Darkness... en The River op geen stukken na.

Oef, wat een teleurstelling. Ik had wel goede herinneringen aan CCR, vooral aan "who'll stop the rain" en "heard it through the grapevine" maar een hele plaat ervan, ook al is het maar een korte, kan ik blijkbaar niet aan. Het begint aardig met Ramble tamble, dat halverwege nog een verrassende simpele gitaarsolo heeft die wel eens een onwaarschijnlijke inspiratie zou kunnen zijn geweest voor de Feelies, zij het dat die laatsten aanzienlijk lichtvoetiger spelen. Maar dan blijft het een tijd bij simpele rock&roll, we-spelen-de- goeie-ouwe-muziek- maar- voor-de- zekerheid- schuren- we-de-randjes-weg. "Up & around the bend" en "who'll stop the rain" zijn meer eigen, minder dixie- land rock en best lekker maar "heard it through the grapevine" is een regelrechte afknapper. Niet alleen ben ik na twintig minuten helemaal uitgekeken op de geforceerde rasp van John Fogerty, maar wat me het meest tegenstaat is dat de hele wijngaard en passant met botte bijlslagen wordt omgehakt. Na deze' vertolking' wordt hier nooit meer gefluisterd, dat is zeker.

Ik bedoelde toch wel Sea Change van Beck, meende dat ik dat meerdere malen was tegengekomen op het web, maar ik vind dat niet 1-2-3 terug. Blijkbaar was de associatie sneller dan de waarheid Maar het gaat mij erom dat, net als op Sea change bij Beck, ook op deze cd van Eels de orkestraties autonomer zijn ingezet dan op eerdere cd's. Vooral "Dead Reckoning vind ik sterk in dat opzicht.

Overigens heeeft "Morning Phase" van Beck mij nog niet kunnen grijpen, maar dat hoort op een ander forum thuis..

De eerste cd van een rijtje waarin Elvis Costello zich "iets minder succesvol" op het klassiekerige pad begeeft. Ik vind Elvis's stem in combinatie met de strijkers niet om aan te horen (dat was voor mij ook voor het eerst) en dat Brodsky Quartet speelt hier zo allemachtig saai dat ik jaren heb gedacht dat het een tweederangs strijkje was. Schijnt toch niet zo te zijn... Waarom dan toch twee sterren? Voor het lef, denk ik, of om wat Costello eerder voor mij heeft betekend...

Do NOT play this album loud, is mijn ervaring.

Niet omdat het achtergrondmuziek is, integendeel, maar omdat het je verleidt om in de muziek te kruipen, af te dwalen op de akkoordwisselingen, basloopjes en minieme kloddertjes roze hier en daar om er vervolgens achter te komen dat ook de tekst van ieder nummer een klein universum bevat.

O ja, en natuurlijk ook omdat de glijdende uithalen van Laura Marlin soms teveel van het goede zijn, dat blijft ook binnen de perken als je niet te hard speelt.

Bij deze plaat vraag ik me steeds af of ik het kwetsbaar of gekwezel vind, eclectisch of clichématig, bloedmooi of bloedeloos, dus fascinerend dekt inderdaad aardig de lading.

Bij 'Cut me' heeft hij me helemaal te pakken, bij 'Conveyor' denk ik steeds 'blijft dit live overeind of zijn het vooral trucjes' en bij de DX7 geluidjes van 'Colouour' haak ik bijna af, maar na nog wat meer van hetzelfde is daar opeens 'Polly' en de reis was weer helemaal de moeite waard.

Dat is het. Het mag dan gekunsteld zijn, zozeer dat het een revelatie is om in 'Two dogs' twee regels lang zijn gewone stem te horen, maar juist als geheel werkt het, zoals je ook bij een impressionistische song cyclus van Satie of Philip Glass bereid bent te blijven luisteren tot de hemel af en toe openbreekt. Dat dus, en voorlopig 4 sterren waarbij ik nog niet weet of dat omhoog- of omlaag gaat, de tijd zal het leren.

Tja. Ik ben een groot fan van de Kinks, en ook, de Jayhawks kan ik meestal prima hebben, maar deze combinatie pakt wat mij betreft slecht uit. De Jayhawks worden dreinerig onder de beperkte praatzang van Ray Davies, en voor Ray Davies mis ik juist in de Jayhawks/ americana stijl het puntige dat het zo goed doet bij de verhalende liedjes van Ray. Wat mij betreft een overbodige plaat. Jammer (maar om de waarde van mijn oordeel verder te beperken, de late Dylan heeft me ook nooit kunnen bekoren),

Sonny Rollins zoekt het hier in heel andere hoeken dan op z'n eerdere platen. Waar hij op Saxophone Colossus en Plus4 met een stevige peppy toon speelt, gaat het er hier bedachtzamer aan toe. Bedachtzaam maar trefzeker en het mooiste voorbeeld daarvan is 'softly, as a morning sunrise' waar Rollins het gezelschap van de bas opzoekt. Zacht maar doelgericht en trefzeker waar bij voorbeeld Devil Moon wel steviger is, maar zonder te willen overweldigen. Niet langer de grote vriendelijke reus maar de verhalenverteller zelf, zoiets.

En een kleine tip: ik heb 'the complete night...' maar de originele song selectie is super dus wat mij betreft is de waarde van 'the complete....' t.o.v de oude uitgave beperkt. Ik ga iig de nummering van mijn opnames aanpassen zodat mijn luisterbeurt begint met de originele opnames.

Dat is inderdaad een betere vergelijking, past ook beter bij het ambacht dat hier ook in zit. En zo'n ervaring heb ik bij sommige restaurants idd ook: het zag er mooi uit, maar ik weet niet precies wat ik nou gegeten heb. En moest daarvoor nou per sé een kreeft worden gekookt?

Mooi plaatje van Susana Baca, de Peruaanse tegenhanger van Mercedes Sosa. De eerste helft bevat alles wat haar zo goed maakt, van de broeierige salsa van Valentin (met Marc Ribot en John Medeski, die op heel wat nummers lijkt mee te spelen), via de jaren-80 protest latin van El Mayoral (ik herinner me April in Managua) tot de chanson-stijl van Los Amantes. De tweede helft doet daar niet voor onder, af en toe breekt het gebrek aan tempo me iets op maar de verrassende pedal steel (Greg Leisz? De liner notes zijn wat verwarrend) n Panalivio doet mijn oren weer spitsen.

Aan de recensies en andere reacties te zien lijkt Taylor Swift zo'n artiest te zijn die je goed hoort te vinden maar ik vind het echt verschrikkelijk slecht. Autotune en kinderen-voor-kinderen productie waren we al gewend van haar, maar die titel die moet suggereren dat het nu wél authentiek is slaat het helemáál dood voor mij.

Commercieel slim? Vast. Maar muzikaal mooi of zelfs maar interessant? Neuh.

Tja, 't is toch wel vooral de herinnering aan het onvergetelijke concert dat dit album de moeite waard maakt. Live borrelt het, stoomt het, kookt het over en stroomt het weer terug naar de bron. Met de broeierige, overstuurd repeterende riffs en de enorme dynamiek van David's stem had ik het idee in een gospelkerkje te zitten met gezamenlijke bijdragen van Aretha Franklin & Tinariwen. De plaat, die op zich lang niet slecht is, vormt daarvan een kleine afspiegeling, alsof je op een klein zwart-wit teeveetje naar Apocalypse Now zit te kijken: Je ziet dat het goed is, maar hoe overdonderend het is kun je nog niet half bevatten.

Live zien dus.

Tja, het lijkt er toch op dat verongelijktheid en complottheorieën de man enig nieuw leven hebben ingeblazen, vooral de tweede schijf luistert best lekker weg als het je lukt om niet naar de teksten te luisteren. En dat is wel een ding want inderdaad, Lange Frans & Janet Ossebaard hebben er een vriend bij.

De eerste cd staat trouwens, na de eerste paar nummers, vol met de belegen blues die Van the Man al zijn hele leven maakt als hij niets beter te doen heeft en dan moet je wel hel héél erg in zijn complottheorieën geloven om niet in slaap te vallen.

MIjn tip: lekker laten liggen, muzikaal voegt het niets toe aan wat hij tot en met into the music maakte en tekstueel is het tenenkrommend.