1995. Niet enkel het jaar waarin ik geboren werd, maar ook het jaar waarin de plaat werd gemaakt die later de basis van mijn muzieksmaak zou vormen.

De plaat begint met het binnenstormende "Hello". De tekst van het nummer lijkt te onthullen dat de broertjes Gallagher destijds heel goed wisten dat ze een classic gemaakt hadden waarmee ze de wereld zouden veroveren. "And it's never gonna be the same, 'Til the life I knew comes to my house and says, Hello!". Ondertussen zingt Noel op de achtergrond "It's good to be back"
De moeilijke tweede komt toch wel erg vlot op gang.

Vervolgens kiest Oasis met "Roll With It" voor een ouderwetse meezinger. Het nummer mag dan wel de Britpop-battle tegen Blur's "Country House" verloren hebben, het blijft, ondanks alle sterke b-sides, zijn plaats hebben op de plaat.

Het volgende nummer is misschien wel het nummer dat door z'n pracht en praal ten onder is gegaan. "Wonderwall" heeft Oasis bekend gemaakt, maar door de gigantische airplay die het nummer krijgt op zowat ieder radiostation/fuif/trouwfeest/kampvuur, kan ik het nummer eerlijk gezegd niet meer horen en skip ik het liever. Vreemd genoeg, vindt men het tegenwoordig ook nodig om ipv het echte nummer een afschuwelijke remix ervan te spelen.

Maar gelukkig staan er op deze plaat meer dan genoeg klassiekers die nog niet grijsgedraaid zijn. "Don't Look Back in Anger" is een eerste officiële kennismaking met Noel Gallagher als zanger. En dat is meteen een stevig schot in de roos. Dit nummer heeft alles. Akkoord, die piano-intro lijkt erg veel op "Imagine", maar Gallagher doet geen poging om dat te verbergen. Hij verwijst zelfs nog een tweede keer naar Lennon met de lyric "So I start a revolution from my bed". Het hoogtepunt van het nummer is het refrein. Heerlijk, zo meebrullen met een refrein. Op het einde van het nummer komt er nog een gitaarsolo die mij doet besluiten dat dit nummer behoort tot mijn favoriete songs aller tijden.

"Hey Now!" is even op adem komen van dlbia. Dit nummer is een simpele rocksong waarin LG toont dat hij door zijn snerende vocalen, elk nummer tot een britpop-meesterwerk kan omtoveren.

Het eerste deel van "The Swamp Song" zorgt effe tussendoor nog voor wat extra rock-n-roll, als aanloop naar het tweede deel van de plaat.

De vette gitaarintro zet in "Some Might Say" de toon voor de rest nummer. Wat een heerlijk nummer is dit toch! Als ik aan iemand moet uitleggen hoe Oasis precies klinkt, dan laat ik hen altijd dit nummer horen. Voor mij is dit dé Oasis-sound. De gitaarsolo's, de samenzang, de tekst,....

In "Cast No Shadow", worden de strijkers nog eens bovengehaald. Ook de cleane leadgitaar in de intro verdient een eervolle vermelding. Maar het hoogtepunt van dit nummer is toch de samenzang van de broertjes Gallagher. Waarin de hoge noten van Noel, het stemgeluid van Liam op een prachtige manier aanvullen. Hij had bij het schrijven van dit nummer niet veel zin om in de schaduw van Liam te staan...

Bij nr. 9 blijf ik na vele luisterbeurten denken dat ik het nummer ergens anders nog al gehoord heb. Ookal is de solo (en het nummer in het algemeen) niet erg origineel, het past perfect op deze plaat.

De titeltrack is een zoveelste hoogtepunt op het album, een regelrechte slag in het gezicht. Ik hoop dat ik dit nummer ooit nog live mag aanschouwen. Dat lijkt me echt een unieke ervaring. De gitaar die in de intro alarmerend een stevig nummer aankondigt en dan de drums die zo vlot meerollen met de gitaarrif, geweldig.

Vervolgens horen we rustig water kabbelen op de tonen van "The Swamp Song" en kabbelt het album rustig voort naar de apotheose. "Champagne Supernova" zou op eender welk album een classic worden, maar hier, op het einde van "(What's The Story) Morning Glory?", voelt het nummer zich thuis. De harmonica en de heerlijke gitaarsolo's gecombineerd met Liam's vocalen, zorgen voor een geweldig sfeervolle afsluiter. Wat een plaat!

Op 13/14-jarige leeftijd was dit één van de eerste albums die ik van voor tot achteren kende. Op aanraden van mijn vader, die dacht dat ik dit wel zou kunnen smaken omdat ik graag naar Kaiser Chiefs luisterde. Het is misschien een ietwat rare link, maar zo'n 7 jaar later, staat het album nog steeds in m'n top 10.

Opener "Sam's Town" is meteen een slag in het gezicht. "Why do you waste my time? Is the answer to the question on your mind". Een heerlijke meebruller, waarbij je Brandon Flowers meteen vergeeft dat hij af en toe wel eens (bewust?) uit de bocht gaat bij bepaalde noten.

In "Enterlude" toont Flowers meteen dat het ook kan zonder geschreeuw en synthesizers. Maar hetgeen ik hier toch vooral uit onthou is het aanstekelijke pianomelodietje. Het deuntje smeekt gewoon: "Probeer mij seffes eens na te spelen als ge ergens een piano ziet staan!"

"When You Where Young" is meteen terug het gaspedaal indrukken na een korte pauze. Vooral hoe het nummer even zweeft op enkel de synthesizers en Flowers' stem en daarna aanloopt naar de solo, maakt het nummer af.

"Bling (Confessions of a King)" was vroeger meestal het nummer dat ik oversloeg. Daar werden Flowers' stemgeluiden mij toch iets te veel van het goede. Maar tegenwoordig vind ik het nummer dan weer top om naar te luisteren.

"For Reasons Unknown" is een meezinger die daarbovenop nog een aanstekelijke gitaarpartij biedt. Geweldig, hoe het klinkt alsof Flowers door al zijn uithalen naar het einde van het nummer toe naar zelf naar adem moet happen.

"Read My Mind" is opnieuw een prachtige meezinger. Dit nummer is voor mij een soort van overgang tussen The Killers van "Sam's Town" en "Day & Age", vanwege de doordringende aanwezigheid van de synthesizers.

"Uncle Johnny" staat dan weer in schril contrast met het vorige nummer, door de gitaarrif die door het nummer scheurt. Het nummer geeft mij een beetje hetzelfde gevoel als "Andy, You're a Star". Maar dat kan natuurlijk ook door de plaats die het nummer heeft gekregen op de plaat.

Dit album staat vol met nummers die je lekker theatraal kan meezingen. "Bones" is daar zeker geen uitzondering op. Het is wel het enige nummer van de plaat dat ik zo stilaan wel wat beu gehoord ben. Misschien komt dat omdat het iets te happy klinkt.

"My List" vind ik een spannende aanloop naar nr. 10 op de plaat. Het dreigende begin dat uitmondt in, jawel, een theatrale Brandon Flowers.

"This River Is Wild" is één van de hoogtepunten van dit album. The Killers op hun allerbest. Opnieuw worden hier uithalen gedaan die niet hoeven onder te doen voor die uit de titeltrack. Maar het is vooral de combinatie met nr. 9 die dit nummer zo geweldig maakt.

Bijna afsluiten doen Flowers en zijn kompanen met "Why Do I Keep Counting?". En eerlijk? Dit nummer hadden ze er voor mij gerust af mogen laten. Niet per sé een slecht nummer, maar het steekt toch een beetje bleek af na "This River Is Wild".

Op het einde komt er dan zoals dat hoort bij een plaat met een interlude ook een "Exitlude". En daar is dat pianomelodietje weer, deze keer bijgestaan door de rest van de band. Het is net alsof de inwoners van Sam's Town je uitzwaaien en hopen dat je hun ooit nog eens komt bezoeken. En dat zal ik zeker nog regelmatig doen. I enjoyed my stay!