'A Perfect Day' is het fantastische debuutalbum van de gelijknamige Italiaanse band.

Een klassiek hard-rock album met sterke melodieën en een fijne, rustige stem. Op zich is die stem niet erg bijzonder, en vooral niet bij hard-rock, maar voor dit album is dit toch een uitzondering. Het is een goede tegenhanger van de harde melodie. Qua zang doet het me denken aan HIM, qua muziek gaat het meer in de richting van 30 Seconds to Mars & Bullet For My Valentine.

Dat dit pas het eerste album is van de band die in 2011 is gevormd, zegt wel wat over wat ons te wachten staat. Ik kan niet wachten om meer te horen!

Aangezien het vorige album Skyforger het beste van het beste is, was ik al bang dat dit album wat zwakker zou worden. Desalniettemin blijft de band op het niveau van de laatste 3 cd's, waardoor dit album nog steeds erg goed is, dus mij hoor je niet klagen!

De zesde cd van Divokej Bill verschijnt onder de verwachting van een volwassener geluid. Na 15 jaar moet het wilde er toch uit. Oorspronkelijk folkrock met veel energie zal dus langzamer worden.


Het nummer Vstávej vind ik een geweldig lief en vrolijk liefdesliedje. Je hoort de typische stijl van de band er nog wel doorheen.

Koně is een wat drukker nummer. Het doet me een beetje denken aan 'Laboratoře Delta' van de vorige cd, maar dan beter Nog steeds komt het springerige effect eruit.

Nummer 3, Dolsin: Fantastisch. Een geweldige melodie met een boeiende tekst over het ouder worden. Naar dit nummer keek ik het meest uit en het heeft aan alle verwachtingen voldaan.

Půjdem dál is het nummer uit de film Lidice. Een mooi rustig nummer die gezongen is door Roman Procházka, de gitarist. Ik vind het voor de variatie wel leuk dat hij zingt, hij heeft een fijne stem.

Jediná heeft me ingepakt met de melodie die aan het begin en eind gespeeld wordt. De typische Divokej Bill stijl, dan maakt de rest me niet meer uit.

nummer 6, Všema deseti is anders. Roman Procházka zingt het weer, en er wordt voor de verandering gebruik gemaakt van een soort klavecimbel. Het klinkt iets donkerder dan de rest, maar wel erg interessant. Dit volwassen geluid vind ik niet zo erg.

Mašina: Het luistervoorbeeld vond ik een week geleden niet heel bijzonder, maar het hele nummer heeft me achterover doen slaan van verbazing. Vooral de (vertaalde) tekst vind ik mooi, en het nummer is minder eenzijdig dan ik had gedacht. Ik ben fan hoor!

Dan komen we bij Zamilovaná. Daar heb ik weinig woorden voor: elke band zou dit kunnen maken. Geen slecht nummer, maar zeker niet iets voor DB, te standaard.

Nog drie nummers te gaan: van Tíseň blijft me weinig bij, dus een zo-zo nummer.

Harmonika. Een nummer dat bestaat uit twee zinnen? En dat voor drie minuten lang? Inmiddels ben ik eraan gewend en vind ik het vermakelijk. Zolang het bij één nummer blijft.

Het laatste nummer is Pekelník, en eindelijk is er plek voor de banjo. Een maf nummer die eindelijk wat tempo heeft. Weer een beetje een kroeg-stijl, wat toch de 'wilde' cowboystijl weer aanraakt.

Totaal oordeel:
De volwassen stijl is in dit album echt te horen, al is de vorige cd Mlsná er al mee begonnen. Verrassend genoeg vind ik het niet heel vervelend, maar ik mis wel tempo in de nummers. 1 à 2 nummers die wat sneller gaat is te weinig, dus nog een nummer als de oude Alkohol zou wel fijn geweest zijn.
Bij Divokej Bill is er steeds één nummer dat het hele album draagt (op het vorige album was dat mijn eeuwige favoriet Batalion), en hierop is dat het nummer Dolsin. Daarover is heel reviewland het eens.
Verder is het toch een geslaagd album met een mix van serieuze en romantische teksten, en gelukkig kun je de eigen stijl van de band er nog doorheen horen.
Jammer van het gebrek aan banjo-geluid, maar hopelijk pakken ze dat weer op.

Divokej Bill is een van Tsjechië's meest populaire bands.Deze cd heeft alle hits van de afgelopen jaren bij elkaar, inclusief een paar live-versies.
De band heeft een unieke samenstelling van instrumenten:
Elektrische gitaar, basgitaar, akoestische gitaar, banjo, accordeon, viool en drums.
Daar komen af en toe bij: didgeridoo of saxofoon, en er schalt soms een megafoon doorheen.

Het lijkt chaotisch, maar niets is minder waar. De Folkrock die ze produceren is makkelijk te behappen, en er klinkt vooral bij de nummers 'Námořnická', 'Půl Pátý Ráno' en 'Alkohol' een fijn kroegsfeertje door.

Genoeg variatie is er door de hele cd, van de rustigere 'Rozárka' en 'Malování' tot de snellere 'Lásko' en 'Laboratoře Delta'.
Maak je geen zorgen over de taalbarrière, bij Alkohol kun je het refrein zo meezingen

Soortgelijke band om een indruk vooraf te geven: Levellers

Als 'Rock N' Roll Animal' maakt The Werewolf zijn naam wel waar. Een puik plaatje met Old School Rock erop. Het klinkt als een mix van vooral Bon Jovi met invloeden van Kiss en Guns N' Roses. Ik zie dit ook zo de soundtrack zijn van de film 'School of Rock'.

Helaas is het niet erg vernieuwend, en het is wat eentonig. Toch is het knap om zo'n plaatje in de 21ste eeuw uit te brengen, qua geluid zou het zo in de jaren '80 geplaatst kunnen worden.

Deze Finse band wordt per album beter en beter. Over het vorige album, III, was ik al erg enthousiast, dus ik keek erg uit naar deze nieuwe.
De stijl van deze band is gewone rock, met iets extra, wat ze beter maakt dan anderen. Al zingen ze in hun eigen taal, het klinkt erg goed.
De eerste twee singles zijn al uit, Huuda! en Vapaus Käteen Jää, wat ook gelijk de beste tracks zijn van het album.
Voor de rest zit er een grote verscheidenheid aan soorten stijlen in, van zachte (Vapaus Käteen Jää, Syvälle Silmiin) tot wat hardere rocknummers (Huuda!, Carpe Diem), ouderwetse tintjes (Hetki on Kaunis) en daarnaast zijn er nog lichtelijk electronische nummers (Rakkaus, Taivaanlaiva).

Ik ben een grote fan van deze band aan het worden, die in Finland al razend populair is. Jammer dat ze niet in het Engels zingen (alhoewel ik het Fins geweldig vind), anders hadden ze in meerdere landen kunnen doorbreken!

Ik moest dit album nog voor een tweede keer luisteren voordat ik hem goed kon beoordelen, ik was er niet meteen door weggeblazen. Na die tweede keer daarentegen kan ik zeggen dat het een zeer goed album is!
Ik vond hun vorige album 'American Tragedy' al supergoed, dus ik was benieuwd of ze die stijl aan zouden houden. Uiteindelijk is het een soort mix geworden van 'American Tragedy' met hun vorige albums, wat ook niet erg is.

De eerste paar nummers op het album zijn lekker stevig. From The Ground ligt zelfs tegen metal aan, het hele nummer is een mix van metal, piano en rap, wat ik een geniale combinatie vind.
Dead Bite, We Are en From The Ground zijn rocknummers. Vervolgens zijn Another Way Out, Pigskin, Kill Everyone en Up In Smoke meer dansbare nummers.
De overigen kan ik onder rustige nummers scharen, waarbij Believe als rustige ballad me verbaasd door de andere inhoud qua tekst:"I can't believe, that when I breathe, there's something good inside of me".

Ook heb ik 3 bonustracks geluisterd:
Medicine is een fijn raprock-dansnummer. Dat is ook een van mijn favorieten.
One More Bottle en Delish zijn gewoon lekker om te luisteren, ze steken er niet onder- of bovenuit.

De teksten zijn stereotype Hollywood Undead: met geweld, drank, drugs, haat en depressiviteit.

Uiteindelijk oordeel over dit album:
Hoe meer ik het luister, hoe beter ik het album vind. Qua tekst verrassen ze me niet zoveel, maar daar luister ik het ook het minst naar. Het tempo en verscheidenheid op dit album is wel fijn.
Een negatief puntje: jammer dat ze alle hardere nummers aan het begin hebben geplaatst en het op het eind een beetje doodloopt met rustige. Voor de blijvende aandacht zou wat afwisseling wel handig zijn.

De Slowaakse band Horkýže Slíže komt met een uitgebreid album waarin verschillende stijlen aan bod komen. Het hele album kun je onder het kopje 'Hard-Rock' plaatsen, maar er vind een fijne afwisseling aan stijlen in plaats. Het nummer 'Nazdar!!!' heeft bijvoorbeeld wat weg van reggae, 'Povaľači' is een punknummer. Metal klinkt door in 'Veľké, Dlhé "A" S Dvoma Bodkami' en ook in 'Terárium'.
Gelukkig kun je af en toe bijkomen van de energie doordat ze op de helft wat rustige nummers hebben geplaatst: 'Playmate', met Tsjechisch zanger Tomáš Klus, en 'Nerob'.
Verder vind je er wat fijne rocknummers in terug, waaronder mijn favorieten 'Láskyplní' en 'Začiatok Koncertu'.
Als afsluiter is er het 10-minuut-durende 'Temná Mysel'', die me in het begin aan Metallica deed denken, maar wat ontaard in lekker rustig metal, de perfecte afsluiter.

Hoe dan ook, een fijn album die door verschillende stijlen niet saai te noemen valt!

Van dit nieuwe album van Josh Groban had ik iets meer verwacht. Met als eerste single 'Brave' heeft hij meteen een verwachting geschept, waarna het album me iets tegenviel.
Nummer 1 t/m 5 klinkt nog wel oke, al haalt Falling Slowly (net als aERodynamIC al zegt) het lang niet bij het origineel. She Moved Through the Fair is ook een cover die nog wel goed gedaan is. Ik begin me alleen af te vragen of hij zijn inspiratie is kwijtgeraakt.
Na nummer 5 zakt het geheel een beetje in. Alles erna klinkt een beetje eentonig en wordt saai om naar te luisteren. Met nummers als Un Alma Mas en Sincera grijpt Josh wat terug op oude cd's als Closer. En om eerlijk te zijn trekt dat me niet. Zijn vorige album Illuminations vind ik nog steeds het best.

‘Inzerát’, advertentie, zo is het nieuwste album van Kryštof genoemd. Op 15 oktober is het album verschenen, en verscheidene kranten/tijdschriften hebben al een zeer lovende reacties op dit album gegeven.

Het is een geweldig afwisselend album, met verschillende stijlen. ‘Zatančím’ klinkt wat jazzy, ‘Čím víc vím’ lijkt oosterse invloeden te hebben. Verder komen prachtige duetten aan bod, met tsjechische zangers Jaromír Nohavica en Tomáš Klus.
Door de verscheidenheid klinkt het album allesbehalve saai en eentonig. Zelfs in het tempo wordt voldoende afgewisseld.
Na het vorige (naar mijn idee) geflopte album ‘Jeviště’, waarin Kryštof de trend van snellere muziek volgde, was ik benieuwd hoe dit album zou uitpakken. Gelukkig hebben ze hun eigen stijl weer opgepakt, en klinkt het weer lekker als vanouds.

Het eerste album van de Nederlandse reggae-zangeres Leah Rosier heet High Paw. Na een EP en verschillende nummers op verzamelalbums is dit haar debuutalbum.
Ze omschrijft haar stijl als "Roots Reggae Dancehall Dub", waarbij de Jamaicaanse invloed duidelijk te horen is in haar nummers.
Het album is naar mijn idee een sterk debuutalbum. Er is voldoende afwisseling in stijl tussen de tracks, en de teksten zijn ook lekker om naar te luisteren, waarbij in 'Free It Up' een duidelijke boodschap zit verwerkt. 'Music Teach Me' en 'Sunny Days' vind ik de beste nummers, en ook 'On a Mission' krijg ik niet meer uit mijn hoofd. En dat terwijl ik normaal vrijwel geen reggae luister.
Het enige nadeel van haar nummers is het te aanwezige gebruik van haar backing vocals of echo's. Maar daar valt doorheen te zien.

Leah Rosier is inmiddels bekendheid aan het krijgen in verschillende Europese landen, en laten we hopen dat ze in ons land niet overgeslagen wordt. Wat mij betreft zit dat wel goed.

Ik ben benieuwd wat we nog meer van haar zullen horen

Naar mijn mening is dit het beste album van The Levellers tot nu toe. Ze blijven bij hun vertrouwde sound, maar dit album heeft meer nummers die goed in het oor liggen. Met 'Truth Is' als eerste single van dit album zet de band meteen de sound en kwaliteit van dit album neer.
Rustige nummers, als 'Alone in the Darkness' wisselen levendige nummers als 'The Recruiting Sergeant' af. Hiermee blijft het goed te luisteren. Kortom, een topalbum!

Deze cd valt me behoorlijk tegen, laat ik daar maar meteen mee beginnen.
Ik weet niet hoe het zit met de ideeën van de band over de sound, maar het klinkt alsof ze de oude stijl willen houden terwijl ze daar absoluut niet in slagen.

De beste nummers van het album zijn diegenen die nog lijken op de 'oude Paramore', Still Into You, Ain't It Fun en Fast In My Car.
Be Alone klinkt alsof je midden in een eerste recordingsessie valt, en onder andere Daydreaming en Future weten me niet te pakken, waardoor het een saaie indruk achterlaat.
De Interludes zijn wat mij betreft de interessantere stukken op de cd.

Jammer dat ze niet even langer in de studio zijn blijven plakken en een interessantere muzikale weg zijn ingeslagen...

Het nieuwe album van Sunrise Avenue schijnt een mix aan muziekstijlen te worden, van pop naar rock via country naar Southern rock. “Er is geen typische muziekstijl die je op Sunrise Avenue kunt toepassen.” Dit vertelt Samu Haber over het nieuwe album.

Dit belooft wat voor het album, die ruim 2,5 jaar na ‘Out Of Style’ verschijnt. Wanneer ik luister naar de verschillende nummers kom ik tot de conclusie dat ze wel ietsjepietsje overdreven hebben. Het album is meer een bijeengeraapt zooitje aan keyboard-effecten, die ze toepassen op nummers in hun oude stijl met een vleugje Bon Jovi. Wat in principe pop/rock/country wel beslaat, daar hebben ze gelijk in.

Het titelnummer Unholy Ground is lekkere rock, en ik heb het idee dat ze eindelijk naar een hoger niveau Engels zijn geklommen. Helaas is dat niveau bij de rest van de nummers weer gedaald. Tot zover het goede begin.

Het jammere aan dit album is dat er te weinig variatie in tempo in zit. De meeste nummers zijn uiteindelijk in hetzelfde tempo beland. Ze zijn losgegaan op onnodig instrumenten- en effectengebruik, zoals het bigband-refrein in ‘Letters in the Sand’ en de effecten in veel andere nummers, er zijn soms wat stereotype nummers als ‘Little Bit Love’, het veelbelovende stevige begin van ‘I Can Break Your Heart’ moet helaas plaatsmaken voor weer een rustiger couplet, zoals ook goede nummers afgesloten worden met een bizar en vaag einde. Met de teksten zijn ze niet heel erg creatief, het refrein blijft oneindig herhaald worden en ook de coupletten zijn veelal herhalingen.

Ze lijken het weer goed te maken met het eenvoudige nummer ‘Girl Like You’, waarin de simpele pianomelodie goed past bij de zang, alleen jammer dat ze het niet eenvoudig houden, maar het halverwege bijna canongewijs verpesten. ‘Hurtsville’ is wél een goede ballade met een geladen tekst over de eenzaamheid van het touren, die qua melodie, tekst en emotie goed afgesloten wordt.

Hoe dan ook wil ik het album niet afschrijven. Zanger Samu Haber weet met zijn (ietwat nasale) stem heel goed emoties over te brengen, waarin af en toe een rauwe uithaal zit. De zelfgeschreven teksten bevatten zeer persoonlijke elementen, die weer perfect bij die emoties passen. Het is zo persoonlijk dat, zoals in elke cd, de fans zich overal wel in kunnen herkennen. Dit is de kracht van de band, het zijn niet zomaar nummers die de band voor hun neus gedrukt krijgt, het zijn persoonlijke verhalen die ze goed over weten te brengen.

Ik zou zeggen, ze kunnen echt wel goede muziek maken, Popgasm, de tweede cd was daar een duidelijk bewijs van. Helaas heeft dat experimenteren niet veel positiefs opgeleverd. Ik had er echt veel meer van verwacht. Hopelijk maken ze het de volgende keer goed.