Comebacks zijn riskant, ze brengen vaak schade toe aan een band. Stoppen op het hoogtepunt is een kunst en laat A NATURAL DISASTER uit 2003 nu wel een dijk van een hoogtepunt zijn. Gelukkig had Anathema 7 jaar later nog genoeg waardevolle muziek om hun repertoire mee aan te vullen. Het is een heel andere anathema dan de allesomvattende sfeer die A NATURAL DISASTER en JUDGEMENT kenmerkten, in de plaats komt een band die plots zin lijkt te hebben in het leven(dat was niet altijd zo duidelijk op de voorgangers) en meer inzet op melodie en theatraliteit (Anathema geeft dat laatste ineens een positieve connotatie).

THIN AIR is één van de meest euforische liedjes die ik ken, ik zou het mee schreeuwen als mijn buren het zouden toelaten. Het einde van de plaat is ijzersterk en meeslepend (A SIMPLE MISTAKE, UNIVERSAL en HINDSIGHT). In de wall of fame van fantastisch energieke gitaarpartijen verdient A SIMPLE MISTAKE een plaats naast THE NEW van interpol en INSTANT STREET van deus. De rest van de plaat is goed tot zeer goed.

toch nog even dit: ik durf het haast niet te zeggen uit schrik dat de smaakpolitie mij komt oppakken maar DREAMING LIGHT vind ik, in tegenstelling tot wat de statistieken hier laten blijken, werkelijk een flauw en melig nummer, de enige domper op de plaat.

4*

dEUS heeft de wind tegen gehad in de jaren 90. Aan talent en jeugdigheid geen gebrek bij het Antwerpse vijftal maar ondanks de doorbraak van Suds & Soda had Worst Case Scenario zijn relatieve succes vooral te danken aan mond-tot-mondreclame. De keuze om een jaar later een EP uit te brengen met werk van de verschillende andere bands waar elk lid mee speelde hielp niet echt om dEUS uit de underground te hijsen. My Sister=My Clock was weinig gefocust en extreem experimenteel. De herkansing kwam er met In A Bar Under The Sea. Het album kende diezelfde spitsvondige jeugdigheid die WCS zo kenmerkte maar ook deze plaat kreeg te weinig media-aandacht om door te breken. 5 jaar later sloeg Stef Kamil Carlens zijn vleugels uit en vervoegde Craig Ward de rangen. The Ideal Crash, het derde album van dEUS, kreeg zelf geen Amerikaanse release meer. Als rechtzetting van het onrecht dat dEUS is aangedaan mag deze review mag gerust gezien worden als een persoonlijke pelgrimstocht om The Ideal Crash anno 2016 de wereld in te krijgen. Ik zal van huis naar huis gaan en pamfletten uitdelen met daarop deze review geprint. Ik stuur een exemplaar van het album de ruimte in en de eerste levensvorm die een stereo heeft en het dus kan beluisteren zal een gelukkige levensvorm zijn. Het is een moeilijke taak om een recensie te schrijven voor een album dat sinds meerdere jaren bij de beste werken hoort die ik ken; een album waar ik in die tijdsspanne zo’n vertrouwdheid mee heb verworven dat het een deel van mijn muzikale identiteit vormt, een album waarvoor ik zo’n bewondering heb dat objectieve maatstaven geen stand houden. The Ideal Crash is één van die zeldzame lp’s waarbij elk nummer de denkbeeldige roos perfect in het midden raakt, 10 nummers die als een goed geoliede ketting in elkaar overgaan en waarop de tijd en zijn bijhorende slijtage geen vat heeft gekregen. In de vijf jaar sinds ik voor het eerst Put The Freaks Up Front door mijn koptelefoon deed knallen, is er niet veel veranderd. Gewenning is de dood van de muziek maar The Ideal Crash bewijst het tegendeel.

De kettingmetafoor doet uitschijnen dat het album als een machine in elkaar zit en ergens is dat zo. The Ideal Crash is opgebouwd uit 10 delicate radarwerkjes die naadloos op elkaar indraaien dankzij de ijver van 5 stielmannen. Toch ontstaat er ook een magische chemie tussen het album en de luisteraar in die 56 minuten; een brouwsel waarbij alle moleculen elkaar versterken om de knalrode kleur van de jas op de cover weer te geven. Alsof het een vooraf opgestelde wet is van alle prachtige muziek die ik ken, kon ik de klik met de radars en moleculen op The Ideal Crash niet direct maken. Met een kracht van 10 op de schaal van Richter wisten Nummers als ‘Instant Street’ en ‘Everybody’s Weird’ mij bij de eerste luisterbeurten al van mijn vrij stevige Ikea-stoel blazen. Het waren de subtielere en moeilijk te doorgronden nummers zoals de twee laatsten op het album die pas maanden later hun schoonheid en gelaagdheid blootgaven. Ondertussen is dit het album waar ik geen seconde van zou weglaten. Elk nummer getuigt van originaliteit, klasse en jeugdige creativiteitszin. The Ideal Crash domineert de discografie van dEUS op zo’n manier dat zelf het beste wat de band na dit album uitbrengt, hoewel nog steeds nobel en kwaliteitsvol, nauwelijks kan tippen aan het minste wat dit album te bieden heeft. Bovendien is ‘minste’ een relatief begrip als het op The Ideal Crash aankomt. Een minder nummer op The Ideal Crash is er niet, er zijn lichte voorkeuren maar niets springt er echt uit op een album waar elk nummer er uit springt.
PUT THE FREAKS UP FRONT trapt direct mijn vrij stevige deur in met een walm van gitaardistortie om vervolgens zijn strakke melodieën in de kamer los te laten. Het nummer brengt een kwaliteit van vernieuwing, dynamiek en zeggingskracht die vanaf het begin al doen raden dat dit album een speciale luisterervaring wordt. Het een kwaliteit die ik slechts terugvind in een handjevol andere albums zoals de opener van Ok Computer of die van Unknown Pleasures. Gitaar, bas en drums spelen op hun scherpst en versterken elkaar tot een ware energiebom ontstaat. De lont van de bom wordt aangestoken door de sinistere stem van Barman die hier, en doorheen een groot deel van The Ideal Crash, als bondgenoot van amoureuze verbittering zijn sarcastische gal, vol kennis en zelfvertrouwen, op de luisteraar spuwt.
‘So you’re suffering. I know it hurts a lot when it’s the first time’
De bittere wereld van The Ideal Crash is niet rooskleurig, liefde is er een ziekte en een aftakelingsproces. De tekst getuigt van die bijtende smart, best ironisch voor een nummer dat zoveel energie genereert. Put The Freaks up Front is een verschroeiende opener, memorabel in elk opzicht.

‘Oh my sweet SISTER DEW what have I done?’. Menig hardcore dEUS fan heeft die woorden op zijn/haar kuit laten tatoeëren. SISTER DEW werd als tweede single, na Instant Street, uitgegeven. Voor een nummer dat slechts een vaag refrein heeft, is dat een interessante keuze. Toch kent het nummer een organische vooruitgang waaruit een grote finesse blijkt. Het venijn zit hem in de staart; de grootste troef van het nummer zit op het einde, vanaf de gitaarinslag rond 3:34 tot de laatste seconde. De holle klank die de gitaar produceert lijkt in een onderzeeër te zijn opgenomen (herinnert aan de muzikale visbokaal van The Cure op ‘At Night’). De draagkracht van het nummer concentreert zich rond Barman’s tongue-in-cheek lyrics ‘please forgive me if I keep on smiling, but every sad story has a funny side in’. Het lied sterft langzaam uit en voor ik het weet is het gedaan. Barman zingt zijn laatste woorden hopend op iets maar hij weet dat het onbereikbaar is. Waar hij in de rest van het nummer een klagende, bittere toon aanhaalt is hij hier herleid tot een fragiel wezen. Pakkend.
ONE ADVICE, SPACE was één van de trage groeiers, een nummer dat meandert en mij direct het gure café insleurt waar het nummer lijkt opgenomen te zijn. Barman als uiterst interessante toogfilosoof vertelt over ongezonde relaties, over aantrekken en afstoten en over een onbereikbare en bijna mythische vrouw. ONE ADVICE, SPACE heeft een geweldige flow. De strak afgelijnde drums, de ijzige keyboards en de natuurlijke vooruitgang van het gezang geven het nummer een trancegevoel. De geur van sigarettenpeuken en whisky is nooit ver weg.
THE MAGIC HOUR is een nummer dat zo bitterzoet en vooral zo fragiel lijkt op tekstueel en muzikaal vlak dat ernaar luisteren een emotionele ervaring wordt. Het wordt moeilijk om een accurate beschrijving te geven van een lied waarbij geen enkel woord in de Nederlandse taal de volle waarde ervan kan overbrengen. Als The Magic Hour een tastbaar object was, zou ik het onder een bokaal zetten, op mijn schouw plaatsen en elke dag elk aspect ervan gefascineerd bestuderen met een vergrootglas. Ooit een nummer gekend waarop alles lijkt te kloppen? Een nummer dat zowel complex als organisch klinkt tot in de perfectie? Het duurt jaren vooraleer men echt zeker kan zijn of een lied echt de tijd heeft doorstaan en van daaruit groeit tot een persoonlijke klassieker en een deel van een persoon. The Magic Hour is tijdloos, met passie luisterde ik naar het nummer vijf jaar geleden, terugkerend van school met een veel te zware boekentas en met dezelfde passie zal ik er binnen 50 jaar nog naar luisteren na de zondagse bingo-avond. The Magic Hour bezingt een verloren liefde; de verteller houdt tegen beter weten in vol in zijn liefde voor iemand die hem niet dezelfde signalen terug zendt. Het loopt op een dood spoor die zowel de begeerder als de begeerde emotioneel uitput. ‘Beside her I care to linger even though it’s not safe’. Het verhaal grijpt naar de strot, de verteller weet pijnlijk accuraat zijn gevoelens te verwoorden. Muzikaal klinkt het nummer bijna als een slaapliedje, gitaarakkoorden in combinatie met ritmische en zichzelf recyclerende percussie wiegen mij in slaap. Het vioolwerk van Klaas Janzoons heft het nummer naar nieuwe cathartische hoogtes. De dromerige muziek contrasteert mooi met de tekst; de optelsom van beiden is gelijk aan één van de mooiste en aangrijpendste nummers die ik ken.
Het titelnummer is een luchtig nummer op de oppervlakte maar als centraal punt op de plaat toont het de verteller op zijn kwetsbaarst en zieligst, hij anticipeert een nakend afscheid en zal uiteindelijk verlaten worden maar probeert zich zo goed mogelijk voor te bereiden op het onafwendbare. Hij smeekt maar weet dat het gedaan is. Toch is THE IDEAL CRASH niet het emotionele hoogtepunt van de plaat; terwijl ik van vooraf van een titelnummer verwacht dat het een hoogtepunt van de plaat wordt, is THE IDEAL CRASH de zwakste schakel op het album. Dat zeg ik op met de beste bedoelingen want dit als zwakste nummer kiezen zegt genoeg over de kwaliteit van het album. De tekst is opnieuw goed maar de begeleiding is te triviaal om het vorige nummer te vergeten.
INSTANT STREET is met recht en rede een klassieker. Opnieuw weet dEUS de zeemzoet klinkende begeleiding van de eerste 3 minuten te combineren met teksten van verlangen en onbereikbaarheid. Het refrein is nogmaals een nieuw hoogtepunt op de plaat. De bekende riff op het einde van Instant street, nationaal erfgoed van België, scheurt de oren binnen met dezelfde sonische kracht als PUT THE FREAKS UP FRONT maar dan in een nog hogere versnelling. Het is een gitaarpartij die zo krachtig is dat geen enkele headbang, wilde dansmove – kortom, elke lichaamsexpressie – volstaat om het beest te temmen. Het is altijd een beetje een teleurstelling om het nummer live te horen. Een nagenoeg perfect rocknummer heeft geen nood aan veranderingen. Instant street is éen strakke compositie, rechttoe rechtaan. Toch gaat Barman live vaak te melodisch zingen en verandert de outro al snel in een warboel van distortie. Bovendien mis ik Craig Ward met zijn prachtige en breekbare interpretatie van het refrein; Pawlovski doet het meer dan behoorlijk achter maar ik zal mij de vraag blijven stellen. Wat zou er nog van dEUS kunnen geworden zijn als Ward was gebleven? De meer conventionele rockpaden die de band vandaag betreedt staan in schril contrast met de avontuurlijke jungle waar de band zich in de jaren ’90 begaf. Ik wijk af, daar gaat mijn strakke compositie, snel over naar de volgende parel op het album.
De tekst van MAGDALENA is gebaseerd op de ex-vriendin van Barman. Het ingetogen nummer raakt mij met bijna dezelfde overtuigingskracht als The Magic Hour. De muziek en Barman’s stem klinken dromerig en gelaten. Magdalena bevat de beste teksten van het hele album. Melancholisch, bitter en liefdevol; het nummer toont een verteller die zich krampachtig vasthoudt aan en gelooft in de liefde. Hij struikelt over zijn gevoelens en weet niet hoe het verder moet, wat hij wil. Thematisch bouwt het verder op de teksten van het titelnummer maar voor het eerst lijkt de verteller een beslissing te nemen. Hij wil verder gaan met zijn leven en de littekens van de asymmetrische relatie schoon likken. Magdalena is een emotioneel nummer dat getuigt van ontstellende eerlijkheid en pure schoonheid.
EVERYBODY’S WEIRD is na het openingsnummer en Instant street de laatste muzikale mokerslag op het album. Een rauwe rocksong die geen gevangenen neemt en tot op het bot snijdt. De repetitieve ritmesectie, de melodieuze zanglijnen en de aanstekelijke synths zorgen ervoor dat dit nummer er bij de eerste luisterbeurt van The Ideal Crash uitspringt.
LET’S SEE WHO GOES DOWN FIRST is een vergeten nummer, weinig gekend en weinig besproken. Het voorlaatste nummer op The Ideal Crash hoort bij de beste nummers van dEUS. De broeierige, gejaagde sfeer van het lied is een laatste restant van het algemene ‘duister-café-na-middernacht’ gevoel van Worst Case Scenario. Hier moet ik er wel de productie bij betrekken: het lijkt buiten op straat voor het café waarin het nummer gespeeld word opgenomen, de klank is hol en Barman’s stem is gedempt. Een aparte en zeer geslaagde aanpak is het. Het begintafereel van de wandeling langs de rivier en de ontmoeting met de vrouw doet filmisch aan, tot wanneer de verteller, of Barman, alsmaar dieper begint te graven in zijn eigen ziel. Het nummer zou gaan over Barman’s slechte mentale toestand in 1998 en op een manier is Let’s See Who Goes Down First een genezingsproces. Barman’s sinistere stem trekt het nummer vooruit. Het klinkt alsof zijn keel wordt dichtgeknepen en hij met zijn laatste adem alles probeert te zeggen wat hij wou zeggen, al zijn gal moet spuwen en opgestapelde frustraties eruit gooien. Het is een koortsig en claustrofobisch nummer; Let’s See Who Goes Down First portretteert een verteller die met zijn rug tegen de muur staat terwijl de drie andere muren langzaam aan rond hem insluiten. Hij komt tot een besef dat het niet verder kan en breekt met zijn problemen. Dit is de thematische catharsis van het hele album, een verlossing van de pijn. ‘it would have fucked me over if I hadn’t cut it loose’.
Tom Barman haalde de akkoorden voor DREAM SEQUENCE #1 uit een droom die hij had. De melancholie en het gevoel van leegte zijn nog aanwezig maar de wonden helen dag bij dag en de rust keert terug. Dream Sequence #1 is een gelaten, en, geheel zijn naam waardig, dromerig nummer. De frustratie, de energie en de verbittering zijn met de vorige nummers afgestoten. Na de storm komt de berusting, als het stof gaat liggen blijft er vertwijfeling over maar de verteller zoekt ademruimte en laat het aanslepende verleden achter zich . In 56 minuten vertelt The Ideal Crash het verhaal van een hoofdstuk in een leven en dat lijkt ook de bedoeling te zijn geweest, een documentatie van een moment uit Barman’s leven.
‘I need to find some peace of mind, give me peace of mind’
Tekstueel is het is een typische plaat voor een westers publiek, we houden nu eenmaal van het ideaal van een gevoelige en getormenteerde geest en ook ik loop erin. The Ideal Crash baadt zich in Barman’s dreigende stemkleur. Over de teksten vertelde Barman in de documentaire over de totstandkoming van The Ideal Crash dat hij zich vaak afvroeg of de teksten die hij schreef wel over hemzelf gingen en dat hij uiteindelijk leek te beseffen dat het meer dan ooit over hem ging. 1998 was een moment in zijn leven waarop een gevoel van verdriet hem vooral overviel. Er is de breuk met zijn vriendin en waarschijnlijk nog factoren waar ik niet verder op in ga. De schoonheid van The Ideal Crash hoeft immers niet te parasiteren op de emotionele toestand van de makers ervan; het is ontstaan uit die situatie maar voor de luisteraar is het hopelijk ook veel meer dan dat. Over de titel van het album vertelt Barman dit: ‘…proberen de zaken te manipuleren terwijl je weet dat je afstevent op iets dat fout loopt… staan op een rand van een kloof en denken ik ga sowieso vallen, kan ik beter op mijn manier vallen’. De teksten op The Ideal Crash zijn van tere schoonheid. Tom Barman vertelt veel over zichzelf zonder in zelfmedelijden of aanstellerij te verzinken. Het is echter niet enkel wat hij zegt maar ook de manier waarop hij het zegt. De thematiek van een getormenteerd verlangen naar een onbereikbaar iemand is eigen aan zo veel dertien in een dozijn emo bands. De teksten zijn ten verdienste van Barman, de muziek is zeer zeker een groepswerk geweest. dEUS onderscheidt zich echter in zijn bijna poëtische teksten door een volwassenere aanpak en een betere verwoording waardoor de bitterheid bijna te ruiken is in de huiskamer.
Op het ideale snijpunt tussen geweldige songwriting, memorabele teksten en memorabele melodieën bevindt zich het meesterwerk van dEUS, de drie hoofdmoleculen waarop The Ideal Crash is gebouwd. The Ideal Crash moet het niet hebben van een overkoepelende sfeer, hoewel de nummers vaak dezelfde thema’s oproepen en de klankkleur van de instrumenten bij elk nieuw nummer weer vertrouwd klinkt. De ingetogen nummers raken mij nog even diep als vroeger en de hondsdolheid die de krachtige nummers veroorzaken geeft nog steeds evenveel schuim in mijn mond. Tom Barman zei nog dit over de plaat: ‘Het is een registratie van dat jaar in ons leven’. In dat opzicht is The Ideal Crash een naslagwerk, een muzikaal en tekstueel dagboek dat zo nauwgezet mogelijk gevoelens als verlangen, verlies, liefde en frustratie probeert te beschrijven. ‘Songs schrijven is ook een beetje graven en hoe dieper je graaft hoe minder licht dat er is en hoe donkerder alles wordt’ gaat Barman verder. Wel, hoe dieper ik graaf in deze plaat hoe mooier hij wordt en daarom is het een klasse plaat die alleen maar beter wordt met de jaren. Het is een oude vriend die ik vaak uit de kast haal en beluister. Op zo’n momenten ben ik blij, ik hoef nergens anders te zijn of niets anders te doen. The Ideal Crash wordt mijn universum voor 56 minuten.

De laatste officiële release van Nick Talbot voor zijn veel te vroege dood is een compilatie met b-sides van de Flashlight Seasons en Black Holes in the Sand periode. Aanvankelijk verwachtte ik niet zo veel van een b-side plaat aangezien het onvermijdelijk gelijk staat met een mindere kwaliteit. Toen ik THE CITIZEN hoorde als voorproefje was ik plots echter heel benieuwd. Hij had het weer voor elkaar gekregen om een nummer uit te brengen dat mij vanaf de eerste luisterbeurt al meesleurde in zijn beangstigende en tegelijkertijd prachtige muzikale wereld. De rest van het album viel dan toch wat tegen, voor vele bands zou het een volwaardig b-side album moeten zijn. Van Gravenhurst verwacht ik echter meer. Een aantal nummers blijven wat vaag en onuitgewerkt, geraamtes van potentiele songs eerder. Gas Mask Days klinkt dan weer opvallend melig voor een artiest die in zijn teksten een voorkeur heeft voor de compulsieve instincten van de mens en de psychologie van moordenaars. Prijsbeest is de uitgesponnen versie van The Diver, maar het nummer kennen we al van het sublieme Flashlight Seasons. Niet veel nieuws onder de zon hier. Een genietbaar album dat weinig toevoegt aan Talbot's discografie en aan de oppervlakte blijft drijven. Maar wat kon ik verwachten van een b-side album. Ik zeg u wat ik nu nog eens ga doen...Flashlight Seasons opleggen!

Even iets zeggen over één van mijn favoriete platen van de beste songwriter die ik kende. Het is triestig dat zijn dood zo onopgemerkt is voorbijgegaan. Nick Talbot heeft 4 albums na elkaar een vlijmscherpe atmosfeer kunnen steken in zijn songs, van het broeierige FLASHLIGHT SEASONS( zowat de enige folkplaat die ik ken EN goed vind) tot de atmosfeer van steden bij nachtlicht op FIRES IN DISTANT BUILDINGS. Gravenhurst was echt wel de man van serene sfeerscheppingen.
THE WESTERN LANDS schept de sfeer van een stad bij zonsondergang. Dan denk ik vooral aan SONG AMONG THE PINES, TRUST, THE WESTERN LANDS en de drie laatste nummers. Enorm sfeervolle plaat die het maar net haalt van de 2 andere albums die ik daarnet vermeldde( al is het vaak een kwestie van ‘het juiste moment’ voor elk van deze drie albums).
Om toch even het beste op te noemen van dit fantastische album: SAINTS is een geweldige opener, wat hou ik toch van Talbot’s stem, SHE DANCES en THE WESTERN LANDS zijn op een gelijke manier geweldig (lees: bloedmooi). Het allerbeste wordt voor het laatste gehouden. De drie laatste nummers zijn werkelijk van een enorme schoonheid. Inderdaad: 3 woorden: GRAND UNION CANAL. Als ik ooit met gitaar zou beginnen , zou dit wel eens het lied kunnen zijn waar ik mij eerst aan waag.
Het is moeilijk uit te leggen wat ik voel bij THE WESTERN LANDS maar ik ga ervan uit dat dit één van die platen zal zijn waarbij, als ik er later naar terugluister, ik terug zal worden geslingerd naar de tijd toen ik als jonge adolescent rondliep in de straten van Gent of op de bus zat naar huis terwijl het donker is buiten en de oranje straatlantaarns branden, met een beetje melancholie en de vraag ‘waar maakte ik mij toch allemaal druk over vroeger?’. Deze plaat, samen met de twee andere, biedt innerlijke rust. RIP Nick Talbot

Cd gekocht, laatste bus naar huis gemist, en na lang stappen en een ware donderstorm toch nog thuis geraakt. Met hoge verwachtingen heb ik 3 uur lang gewacht, tussen busverbindingen door, om te kunnen luisteren naar het nieuwe album van Pj Harvey. Als ik thuis was bedreigde ik mijn cd: 'als ge niet goed zijt, ga ik kwaad zijn'. Drie dagen later en tien kennismakingsronden, zijn we elkaar toch meer beginnen apprecieren. iets deed mij dus terug naar het album grijpen. Een eerste luisterbeurt viel tegen. Community of Hope klinkt nog steeds wat onwennig en, ik dacht dat ik het nooit ging zeggen, HSDP gebruikt een formule opnieuw. Let England Shake klinkt hard door in veel van de nummers. Het waren een paar van de beteren op dit album dus een nadeel werd het niet: THE WHEEL is een laat hoogtepunt op de plaat met een zelfde soort gewichtige sociale thematiek als het voorgaande album en A LINE IN THE SAND mag zo naast The Glorious Land en On Battelship Hill staan. Het dromerige nummer deed mij direct meeijlen, een schoonheid en het beste wat de plaat te bieden heeft. Toch is HSDP geen exacte kopie van LES. Die laatste zweeft meer en HSDP is een krachtigere plaat. De dreigende toon van The Ministry of Defence, de chaotischa sax en rauwe blues van het geweldige THE MINISTRY OF SOCIAL AFFAIRS en de native American klanken van River Anacostia tonen een vooruitgang ten opzichte van LES. Inderdaad, de sax geeft meer smaak aan het album. Dollar, Dollar daarentegen, was een minder interessante toevoeging op het album waarbij de sax het enigzins inspiratieloze nummer toch nog weet op te waarderen. Near the Memorials to Vietnam en Lincoln is ook een wat triviale toevoeging aan het album. Ondanks de kritieken is HSDP een goed album gebleken dat echter meer uitschieters nodig had zoals A Line in the Sand. Het is een competente toevoeging aan haar discografie en we zijn goede vrienden geworden. Ik ben nooit kwaad moeten worden. Hoera. repeat

Jason Molina mijmert en musiceert, Didn't it Rain levert het meest persoonlijke album van Songs:Ohia op. Het geheel voelt spontaan aan, hij zou evengoed zijn gitaar kunnen opgepakt hebben en drie kwartier aan het improviseren geslagen hebben. Dit is muziek uit het hart van het soort persoon die zijn gitaar een naam geeft, iemand die wakker wordt en gaat slapen met de muziek, een man die de muziek weer tot kunst opwaardeert en daar schijnbaar enkel zijn akoestische gitaar en minimale begeleiding voor nodig heeft. Het onvervalsbare geluid is kaal maar o zo warm en sfeervol. Het heeft een speciaal soort album nodig om een mens te herleiden tot een hoopje organen waar de spieren plots geen invloed meer op hebben. Gewillig laat ik mij dan onderuitzakken in de zetel, op de metro of waar dan ook. Didn't it Rain maakt alle plaatsen waar ik ben in die drie kwartier ineens veel intrigerender en mysterieuzer. Dit is een nachtplaat, een soundtrack voor de ongelijke keien in smalle steegjes bij het vaal oranje licht van een straatlantaarn terwijl Molina huilt naar de maan. Didn't it Rain schept schoonheid uit ellende alsook uit zijn troosteloze omgeving. Laat het duidelijk zijn: Molina is een dichter en het album leest als een gedichtenbundel; de teksten zijn droevig maar hoopvol. Hij zingt met passie over de troosteloze geïndustrialiseerde landschappen en de nachtbussen van Chicago en Indiana. Didn't it Rain is niet het zoveelste album dat een platform vormt om deprimerende teksten op los te laten. Dit is veel genuanceerder. Molina vraagt begrip voor zijn depressie maar ziet licht aan het einde van de tunnel. Blue Chicago Moon zou even goed over iedereen zijn of haar leven kunnen gaan, met al de tegenslagen en gelukkige momenten erbij. Muziek die op het bot snijdt is zeldzaam. Na Ghost Tropic is dit de tweede plaat van Songs:Ohia die ik koester. Ik moet maar naar de prachtige hoes kijken en ik weet dat muziek niet echt mooier kan worden.

Ghost Tropic: of de plaat waar stilte een instrument wordt. Molina mediteert en slaat de snaren enkel nog aan uit pure noodzaak op dit album, hij is spaarzaam met elke noot en de nummers vallen net niet uit elkaar. Het zorgt voor een fascinerende luisterervaring. Ik vraag mij telkens af waarnaar ik nog aan het luisteren ben, ik kan niet benoemen wat Ghost Tropic zo uniek maakt, Ghost Tropic is niet de eerste plaat waar de meditatieve ervaring de individuele nummers haast overstijgt. Het is een ongrijpbare plaat, elk nummer verschijnt uit het ijle en keert ernaar terug. Ghost Tropic perfectioneert soberheid en elk nummer nestelt zich in weerbarstige sloomheid. Laat vooral de plaat voor zichzelf spreken, of zwijgen

Ik heb hem nu al een week grijsgedraaid en denk dat ik er nu wel iets over kan zeggen. Het internet zendt tegenstrijdige signalen uit: volgens musicmeter is het een fantastisch album tot nog toe, The Needle Drop is er dan weer niet voor te vinden(al is anthony dan ook niet zo'n prog-liefhebber). Steven Wilson zou zich teveel met de technische kant bezig houden waardoor het album een ziel mankeert. Alhoewel ik hem over het algemeen ongelijk geef daarin is het wel van toepassing op het eerste lied FIRST REGRET/3 YEARS OLDER. Ik had er er al van bij het begin wat moeite mee. Het is geen slecht nummer, technisch zeker in orde, maar dit nummer mist ziel. Er is die vrij zwakke riff die maar blijft terugkeren en een geforceerd aanbrengen van de thematiek van het depressieve schoolkind (in mijn hoofd is het een unief/hoge schoolstudent). Al moet ik zeggen dat 3 YEARS OLDER na 7 minuten wel plots begint te boeien. Een flater zou ik het dus niet noemen

Bon, voor de rest heb ik niet meer te klagen. HAND CANNOT ERASE deed mij niet zoveel toen het werd gereleased maar in albumverband pakt de poppy steven wilson mij plots meer. PERFECT LIFE toont een gezicht van wilson die ik nog niet kende. Wie had gedacht dat Steven wat met beats zou beginnen spelen? De fantastische clip bij het lied draagt waarschijnlijk bij tot de schoonheid van het lied. (iemand die weet waar het is opgenomen?)

Toch is het pas vanaf ROUTINE dat ik echt IN het album zit en meeleef. Het is een absoluut hoogtepunt van de plaat, Ninet Tayeb's stem voegt veel toe aan dit lied (de jongen met de falsetto stem ook). Het is ook de eerste keer op het album dat ik iets kan aanvangen met de lyrics. Ik stel het mij zo voor, de standaard persoon die zin aan het leven geeft via routine. Het is overigens een mooie toevoeging dat wilson na de fantastische uitbarsting van Ninet er nog een rustig einde weet aan te breien.

HOME INVASION/REGRET 9/TRANSIENCE vormt een nog groter kippevel moment op het album. 3 liedjes die naadloos op elkaar aansluiten. HOME INVASION weet elementen van PORCUPINE TREE en steven wilson's RAVEN THAT REFUSED TO SING perfect te combineren; Er wordt wel belachelijk veel gedownload in het lied. Naadloos gaat dit over in het volledig instrumentale REGRET 9. De gitaren, synths n piano, genieten gewoon. TRANSIENCE doet mij in de eerste momenten sterk denken aan muziek vanop GRACE FOR DROWNING, wat een compliment is. Een rustig lied als portaal tussen 2 ijzersterke songs wordt al eens snel vergeten maar het is een intrigerend rustpunt met sterke lyrics en aan het einde een krop in de keel voor hailtotherainbow.

Na deze driedelige mokerslag moest de grootste troef nog uitgespeeld worden. ANCESTRAL
verrast al direct bij de eerste noten. Het lijkt wel het begin van een geslaagd thom yorke of burial nummer, de lyrics zijn uiterst functioneel ( ze klinken fantastisch) en de oriëntaalse invloeden die ik zo nu en dan hoor, zijn geniaal. Dit zou hij meer moeten beginnen doen (ook TOOL heeft er wel bij gevaren). Het tweede deel van dit meesterwerk bestaat uit 3 glorieuze riffs die elkaar afwisselen of door elkaar gedraaid worden. Ik moest lachen toen ik het voor de eerste keer had beluisterd, gewoon omdat ik het zo goed vind. Het heeft een soort dynamiek die ik nog zou kunnen vergelijken met THE HOLY DRINKER op Wilson's vorig album. Enorm overweldigd door dit lied!

Zoals het Steven Wilson betaamt (FEEL SO LOW, THE RAVEN,...), eindigt het album met een heerlijk melancholische track. HAPPY RETURN/ASCENDANT HERE ON is het soort lied dat een mens al eens doet blijven stilzitten, minuten nadat het album afgelopen is. Wat hierboven al vermeld is, zijn ook mijn bevindingen: de lyrics en het algemene concept erachter geeft veel meer diepgang aan het lied (al is 'I see the freaks and dispossessed on day release, avoiding the police' een vrij goedkoop rijmpje). Het lijkt wel of het hele album toewerkt naar de laatste paragraaf van dit lied, zeer mooi allemaal.

Het enige belangrijke minpunt van dit album is de incoherentie in de eerste 4 tracks, het lijken losse liedjes te zijn, wat niet echt Wilson's manier van werken is. Voor de rest is dit een van de meest gevarieerde en intrigerende platen die ik ken van Steven Wilson, solo en in groepsverband. Nergens voelt de muziek geforceerd aan ( een probleem van vele progrock vandaag de dag). Interessant concept, mooie hoes en vooral geweldige muziek. Steven is my man

*4,5

Het is een vreemde verrassing als de tweede cd, een 40 minuten durend b-side nummer, beter is dan het echte album. Your Wilderness leek een veelbelovende release te worden met In Exile als éen van hun beste kortere nummers tot nu toe. Maar Your Wilderness is net zoals de drie voorgaande albums een album met een handjevol sterke nummers (in exile, the final thing on my mind) en een merendeel aan vergeetbare nummers (tear you up, take your shot). De bonus CD daarentegen is verbazend mooi, gelaagd en dromerig. De nummers zijn helemaal niet zo ambient, en zoals het er vaak op aankomt bij ambient: sloom, als de descriptie doet vermoeden. De twee ambient nummers, hallucinations and delusions en the confined escape, vormen zelfs een elegant rustpunt op het album. Eindelijk krijg ik nog eens een nummer dat aanvoelt als een intrigerende reis, ik weet dat The Pineapple Thief het kan maar het was al even geleden. 8 Years Later is het meest consistente werk van Pineapple Thief sinds een lange tijd en trekt recht wat Your Wilderness scheef trekt.

( Broem : het zijn de guadelupe bergen in het el capitan gebergte in Californie die volgens google op de cover staan)

Ik val direct met de deur in huis door eerst op ene negatief punt te wijzen:DANCE FOR BORDERLINE MISCANTHUS doet geen deugd aan de oren: waar het spannend begint met de krakende deur en de dreigende strijkers( doet sterk denken aan godspeed you black emperor ten tijde van yanqui UXO) verliest het zich snel in een draaikolk van chaos.

Dit gezegd zijnde:
Er zit een ongekende en vooral ongrijpbare schoonheid in het overige van HURTBREAK WONDERLAND: De ontroerende melancholie van RIVER WAS FILLED WITH STORIES, het organische karakter van GRASS ARK, de geordende chaos van het magistrale 100 YEARS OF CHOKE of het sprookjesachtige van GHOST OF A HORSE UNDER THE CHANDELIER. Ik plak er maar wat termen maar ik verbaas er mij over hoe uniek dit album klinkt; mijn muzikale reikwijdte gaat misschien niet zo ver maar ik denk dat Hurtbreak Wonderland zich met weinig andere artiesten laat vergelijken. het sterke aan dit album is dat het nu na vele luisterbeurten en maanden nog steeds okselfris klinkt en vooral intrigeert. Ook deze keer weer een pluim voor de prachtige illustratie.