Gisteren hun eerste liveconcert gezien op youtube:
case/lang/veirs - Full Concert (opbmusic) - YouTube - m.youtube.com
Hier valt op dat k.d. Lang de spilfiguur is en de beste stem heeft. Zij nam blijkbaar ook het initiatief voor dit project 3 jaar geleden.
Neko Case heeft in de harmonie de hoogste stem en zingt deze met het grootste gemak, en ze heeft met Behind the Armory het meest ontroerende nummer.
Laura Veirs mag dan vocaal net iets minder zijn, ze heeft een aantal prachtige composities zoals Greens of June en Best Kept Secret.
Maar alle nummers van deze supergroep zijn eigenlijk beresterk. En die samenzang, die samenzang!

Wat een ontdekking is dit, zeg! Wie had gedacht dat er 50 jaar na Tommy en 40 jaar na the Wall nog leven zat in de rock opera? Ik had werkelijk nog nooit gehoord van Happy Meal LTD toen the Worm ineens de charts van RYM bestormde. Op Youtube zag ik vervolgens de clip van het titelnummer, een soort Game of Thrones enscenering met een exuberante soundtrack.
De muziek en het verhaal hebben iets apocalyptisch die me doen denken aan Jeff Wayne's the War of the Worlds en zeker ook aan Pink Floyd's the Wall. De muziek is op momenten compleet over the top, theatraal en helemaal mijn ding.
Instant favoriet

Elk album dat Joni uitbracht van 1970-76 is voor mij 5* sterren waard.
For the Roses verdient echter wat meer aandacht. Het album heeft een eigen, rijk geluid dat minder spaarzaam is dan Blue maar nog niet volop naar het jazzy geluid van Court and Spark gaat.

In Banquet worden we meteen uitgenodigd om aan een rijkgevulde tafel aan te schuiven (ik zie deze altijd in het groen staan - associatie van de hoes). Het blijkt echter een metafoor te zijn voor wat het leven te bieden heeft: 'some get nothing, though there is plenty to spare'. Om zin te geven aan het leven, zijn er die troost zoeken in Jezus, heroïne of in the American dream. Toch resulteert dit meestal in 'angry young people crying'...

Het tweede nummer beschrijft een heroïneverslaving: the cold blue steel (de naald) en the sweet fire (de roes) brengen je enkel down down down the dark ladder. Het ritme is typisch onregelmatig bluesy, zoals we zo vaak horen bij haar. Prachtige saxofoonsolo's.

In Barangrill geniet Joni van het eenvoudige geluk van een waitress, een vrachtwagenchauffeur en een pompbediende. Zij lijken bevrijd van de complicaties van het leven en lijken de sleutel te kennen tot het simpel leven. Ze vraagt hen dan ook 'the way to Barangrill' (Bar & Grill: symbolen van ongecompliceerd geluk). Het instrument dat hier centraal staat is de fluit, wat een soort warm geluid geeft aan het nummer.

Lessons in survival is dan weer een stuk zwaarmoediger. Joni piekert over het leven en zoekt antwoorden die ze in elk geval niet in godsdienst vindt. Al dat gepieker maakt haar 'heavy company' wat haar relatie ook al geen goed doet.

Let the Wind Carry me beschrijft de relatie met haar ouders. Haar moeder vindt 'that rock'n'roll dancing scene' maar niets, terwijl haar pa zegt dat ze eruit ziet als een 'movie queen'. Ondertussen is ze zelf op de leeftijd gekomen waarin ze zich soms wil settelen en kinderen krijgen, maar het gevoel verdwijnt als de wind. Dit alles met een pianobegeleiding, flarden saxofoon en klarinet en bevreemde achtergrondzang. Onbeschrijfelijk mooi!

In For the Roses blikt ze terug op de beginjaren van een zanger (James Taylor?) die nu een ster geworden is. Nu leidt hij het luxeleven, maar er was een tijd dat hij zich bezig hield met 'make up your tunes for love
And pour your simple sorrow'
Hier geeft ze voor het eerst kritiek op de platenmaatschappijen:
'They toss around your latest golden egg
Speculation-well, who's to know
If the next one in the nest
Will glitter for them so'
Ze ligt wel wat in de knoop met zichzelf en beseft dat haar succes haar evenzeer welstand heeft gebracht, waar ze niet meteen afstand kan van doen.

In See You Sometime beschrijft ze allerlei tegengestelde gevoelens die ze heeft na een kapotgelopen relatie.

De eerste 10 seconden van Electricity zetten de toon voor pure magie: acoustische gitaar, lang aangehouden achtergrondzang en Joni die bijna fluisterend symbolisch gevoelens en relaties beschrijft met jargon dat zo uit een cursus elektriciteit komt.

You Turn Me On, I'm a Radio is het meest poppy nummer, met harmonica van Graham Nash. Joni wou een speelse hit en ze had er één te pakken.

Daarna nog een zelfportret in Blonde in the Bleachers waarin ze zichzelf als muzikante bijzonder accuraat beschrijft: 'She tapes her regrets to the microphone stand'. Opnieuw valt de saxofoon op.

In Woman of the heart and mind krijgen we een vrij bittere analyse van een relatie met een egocentrische man die eerder een moeder zoekt dan een vriendin.

De Ludwig in de titel van het laatste nummer zou van Beethoven zijn. Ik vind dit het minst toegankelijke nummer en hier doet de tekst me het meest denken aan het cryptische van Dylan. Het gaat over het onbegrepen zijn van de artiest, waardoor deze vaak 'a solitary path' moeten volgen. Maar uiteindelijk houdt Joni een pleidooi voor 'Strike every chord that you feel'.
De rijke orchestratie met strijkers en blazers compenseren de wat bombastische tekst, waardoor dit toch een waardige afsluiter is.

Moet ik nog zeggen dat dit een meesterwerk is?

Ook hier één die enkel O Superman kende van mevrouw Lou Reed.
Toch heeft dit album mijn aandacht getrokken twee jaar geleden: het zal wel door pitchfork of metacritic geweest zijn. De hoes trok me vreemd genoeg ook aan...

Na 2 jaar is dit voor mij dé plaat uit het beresterke muziekjaar 2010 geworden.
Het album begint met 4 heel erg contemplatieve nummers die bijna bezwerend zijn.
Only an Expert doorbreekt de rust met housebeats en een bijtende maatschappijkritische tekst: de financiële crisis ontleed in 7 minuten: zo wordt woede kunst.
Falling dient dan om even op adem te komen waarna ze voor het kernstuk van het album 'Another Day in America' in de huid van Fenway Bergamot, haar mannelijk alter ego, kruipt (die van de hoes). Het is een complex filosofisch betoog: 'Ah America, we saw it, we tipped it over, and then we sold it' dat moeilijk te doorgronden is, maar toch weer uit prachtige oneliners bestaat. Antony (ja van die van the Johnsons) zorgt hier voor subtiele achtergrondzang.

Het slotstuk bestaat terug uit songs waarin de tijd lijkt stil te staan. 'The Beginning of Memory' is een prachtig sprookje, met elektronica en saxofoon die allerlei vogelgeluiden suggereren. Alleen al voor dit nummer zou ik 5* geven.
Het laatste nummer bestaat uit niet meer dan enkele klanken uit haar zelfuitgevonden 'tape-bow' viool: pure schoonheid, zoals in elk nummer.

De DVD die bij de CD zit beschrijft het creatieproces van Homeland: blijkbaar is dit album een collage van duizenden geluidsfragmentjes waar jaren aan gewerkt is.
Fenomenaal dat je het toch zo'n eenheid vormt.
Meer dan een meesterwerk, een kunstwerk dat een plaats in mijn top 10 krijgt!

Ik was 11 toen deze plaat uitkwam, en mijn Abba-periode was voorbij.
Ik kocht met mijn zakgeld platen, vaak albums waarvan ik al een hitje kende.
Was het de hoes? De clip van 'Another brick in the wall' in Toppop?
Ik weet het niet, maar ik kocht deze LP, mijn eerste dubbelaar.

Er was iets vreemd aan de hand met deze plaat, de nummers liepen in elkaar over, er waren spectaculaire geluiden van brekend glas, helicopters, radiostemmen en de dynamiek liet onze woonkamer daveren. De zanger imiteerde allerlei stemmen alsof hij verschillende personages vertolkte.
Met behulp van een woordenboek leerde ik mijn eerste Engels via The Wall. Ik begreep daarna wat een conceptalbum was zelfs al leerde ik dat woord pas jaren later.

De fantasiewereld die ik als jonge tiener hierin hoorde, verpakt in bombastische maar onweerstaanbare muziek, heeft me nooit meer losgelaten.
Met The Wall werd ik een muziekliefhebber, voor altijd

16 jaar was ik toen deze plaat uitkwam. Waarom ik juist aan deze plaat mijn bescheiden zakgeld uitgaf, weet ik niet meer. Ik volgde de hitlijsten al een tijdje, en Controversy, 1999 en Little Red Corvette waren ongetwijfeld al favoriete singles geweest.

De plaat werd grijsgedraaid, op vele cassettebandjes gezet en uitgedeeld aan wie ik ook maar enthousiast kon maken. En zie: mijn nicht, die in dezelfde straat woonde, kreeg zo'n bandje en werd prompt mede-fan.
Ik werd even de 'manager' van een groepje dat zij op de been bracht voor een plaatselijke Soundmixshow. Ze playbackten 'I would die 4 u' en ik moet zeggen: het zag er fantastisch uit: fantastisch dansje, kostuums en hairstyle zo heerlijk eighties Maar helaas, de Vlaamse boerenbuiten was niet klaar voor Prince, ze werden voorlaatste.
Een of andere kleuter die Silvy Melody playbackte, won toen. Dat sterkte ons alleen maar in onze overtuiging dat Prince hip was

Vreemd genoeg leek ik op de middelbare school de enige te zijn die van Prince hield, en zelfs op kot deelden velen mijn muzieksmaak, behalve voor Prince. Pas de laatste jaren ontmoet ik lotgenoten die in hun jeugd hetzelfde hadden met deze plaat als ikzelf.

Het is fantastisch om een elke noot van een plaat te kennen, elk woord te kunnen meezingen en er nog steeds door opgezweept te worden. Elke keer opnieuw die energie, vanaf de openingswoorden 'dearly beloved ...', het eerste gekrijs uit zijn ziel in The Beautiful Ones, het intermezzo dat het tweede deel van Computer Blue lijkt te zijn maar dan toch uitmondt in energieke hysterie, het opzwepend vulgaire Darling Nikki waarbij Prince heel zijn ziel blootlegt: 'COME BACK NIKKI COME BACK' en dan dat psychedelische einde. En dan die kant 2: When Doves Cry zonder bas wat nog steeds heel bevreemdend is, het feestje I Would Die 4 U dat overloopt in Baby I'm a star - ja, daar is dat zalige gekrijs weer - en tenslotte de afsluiter der afsluiters in de lange versie ...

Eindelijk fan geworden van St. Vincent. Haar laatste titelloze plaat was de sleutel en na het concert op Primavera was ik helemaal verkocht.

Waar deze plaat bij de eerste luisterbeurten nogal artificieel klinkt, valt alles op den duur op zijn plaats. Deze songs zijn lieflijk en zacht, en toch ook wat duister. 'Paint the black hole blacker' zingt ze als een bezwering in The Strangers. Meteen krijgen we ook op het einde van dit nummer een van de typische St. Vincent gitaaruitbarstingen die live nog meer indruk maken.

In Save Me From What I Want bedriegt een vrouw haar man, en haar schuldgevoel krijgt ze met zeventien koude douches niet weggespoeld. St. Vincent vertelt op een heel subtiele manier verhalen, maar ze kan evenzeer stevig rocken zoals in Marrow.
In The Sequel wordt het bijna modern klassiek, ik meende even naar Benjamin Britten te luisteren.

Het allerverslavendst zijn toch de perfecte melodieën in Laughing with a mouth of blood en The party. Schitterend gewoon!

Stevie Wonder leerde ik als 12-jarige kennen via de singles Happy Birthday en Master Blaster.
Ik vond ze zo mooi dat ik zijn LP 'Hotter than July' kocht en die grijs draaide.

Wist ik veel dat hij zijn artistiek hoogtepunt al voorbij was. Pas de laatste jaren ben ik dit album beginnen beluisteren. Dubbelelpees zorgen bij mij voor een drempel: 104 minuten, hoe verwerk je dat? Wel, vrij eenvoudig: er zijn zoveel herkenbare ankerpunten dat de eerste luisterbeurten weinig inspanning kosten.

Het enthousiasme voor en de klassiekerstatus van dit album begin ik nu maar te begrijpen. De uiteindelijke doorslag kwam door de lyrics mee te volgen, het maakte voor mij het plaatje compleet. Niet enkel muzikaal is dit album onvoorstelbaar veelzijdig, ook qua teksten is Stevie Wonder geweldig. Je krijgt een grote diversiteit aan onderwerpen: liefdesliedjes (Summer Soft), maatschappijkritiek (Pastime Paradise, Village Ghetto Land), passie voor muziek (Sir Duke), jeugdsentiment (I Wish) ...

Songs in the key of life, de titel kon niet beter gekozen zijn. Prachtig!

Wat een groeier is dit, zeg! Toen ik enkele maanden geleden voor het eerst Elephant hoorde en daarna Apocalypse Dreaming, was ik bijzonder ontgoocheld. Waar was de aanstekelijke dromerigheid van Solitude is Bliss en It's not meant to be gebleven? Ik kon er kop noch staart aan krijgen.
Daarna de cd: dat eerste nummer, wat is dat nu voor een opener? Gottabeaboveitgottabeaboveit...en voor de rest grotendeels instrumentaal.

Nu is Be Above It een van mijn lievelingsnummers, en een van de beste albumopeners ooit. Hij bezweert zichzelf dat hij boven het kleinzierige oordeel van anderen moet staan, afwisselend door het voor zichzelf voortdurend te herhalen en dan een soort van getormenteerde klaagzang aan te heffen. Er is dan niet zoveel verschil met het eerste nummer van Innerspeaker waar Parker zich beklaagt over zijn onbeantwoorde liefde, maar hier is de synergie tussen muziek en gemoedsgesteldheid nog beter.

Muzikaal is dit album bijzonder rijk en subtiel, met weinig traditionele songstructuren maar o zoveel hooks. De teksten lijken wel te dienen om het isolement van zich af te schrijven: Why won't they talk to me? Ook op dat vlak is er zoveel te genieten.

Mijn derde 5* van 2012

Nog perfecter dan het debuut, dankzij de betere productie. Morrissey & Marr bereiken hier het absolute meesterschap.
Het album opent al met een legendarische riff in The Headmaster's Ritual.
"Sir leads the troops, jealous of youth, same old joke since 1902", zo liepen er ook wel enkele rond op mijn Westvlaams college .

En dan de scheurende gitaren in What She Said waarin Morrissey zijn hartzeer projecteert op een vrouwelijk personage: "How come someone hasn't noticed that I'm dead"
Het emotionele hart van het album ligt in het nummer daarna: "I've seem it happen in other people's lives, and now it's happening in mine" zingt hij steeds opnieuw en je voelt de wanhoop maar toenemen.

Mag ik "Well In Wonder" nog mijn favoriete song over onbeantwoorde liefde noemen: "Please keep me in mind." Zelfs de vallende regen op het einde van het nummer is perfect op zijn plaats.

Het opzwepende Barbarism is een geniaal epos opgebouwd rond de klappen van de zweep waarmee tekst en muziek perfect samenvallen. "A crack on the head is what you get for what you are".

Het titelnummer dat album afsluit is echter een weinig prettige luisterervaring. Je krijgt als het ware een muzikale rondleiding in het slachthuis en hoewel Morrissey zijn punt maakt, is het net iets teveel in your face. Eens je zijn bijbehorende filmpje gezien hebt tijdens zijn optredens, is de pret er wel af.
Ik verkies dan toch de meer subtiele poëzie waarmee elders ons miserabele leven omschreven wordt.

Absoluut meesterwerk!

Een cultplaat! Waar het debuut vrij ons rechttoe rechtaan pop/rocksongs gaf met commercieel potentieel, is deze minder hapklaar.

De gitaren gillen, er is nogal wat feedback en de opbouw van de songs is weinig traditioneel. De teksten zijn voor mij de sleutel om Pinkerton te begrijpen: vol wanhoop en doorspekt met humor.
Het begint al bij Tired of Sex, waar de Cuomo beschrijft hoe hij weinig voldoening haalt uit al zijn one-night stands.

Het worstelen met relaties is een rode draad doorheen het album. Het hunkeren en de frustratie die erbij horen, kunnen puberaal lijken maar het is zo authentiek gebracht, dat ik er gemakkelijk kon mee relateren. Bovendien is het geenszins zwaarmoedig door de humor:
'If everyone's a little queer
Can't she be a little straight?'
in Pink Triangle is daar een mooi voorbeeld van.

Hoogtepunten zat op dit album, maar het mooiste van al vind ik toch afsluiter 'Butterfly'.
Hierin beschrijft hij hoe hij (als kind) een vlinder gevangen had, die na een dag dood in de bokaal lag. Dit plaatst hij dan naast al zijn relaties, waar hij alles wat hij vastpint kapot maakt.

In dit nummer ligt ook de sleutel tot de titel van het album:
'I told you I would return
When the robin makes his nest'
Dat is precies wat de Amerikaan Pinkerton in de opera Madame Butterfly belooft aan de titelheldin (de Japanse Cio-Cio San waar verwezen naar wordt in El Scorcho) . Maar hij komt zijn belofte niet na en breekt daarmee Butterfly's hart.
Er rest Cuomo/Pinkerton dan niets anders dan te besluiten met
I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry ...

Dit album scoort op dit moment erg goed op RYM. Je moet even gewoon worden aan de stem van Carlisle, maar eens je daarover bent, krijg je een mooi alt-country/americana album. De man heeft een bijzonder talent voor tekstschrijven met een gigantische woordenschat en een zekere humor bij verhalen die voor de rest doorspekt zijn van dood en miserie.

De toon wordt meteen vanaf de eerste zin gezet:
I coulda been a businessman, I was too hot-headed
Plus I never had the money, plus I kinda got arrested

Het trieste verhaal van het 'Two-Headed Lamb' eindigt toch met wat schoonheid:
The two-headed lamb was found by the old man
In a ditch by the meadow in the spring
And as he scratched his head and chuckled
Said "Even God can make a fuckup"
He overlooked an ordinary thing
Twice the robin singing in the old growth tree

En in 'When the Pills Wear Off' zegt hij over een vriend die stierf aan een overdosis:
I think Jesus sent an angel, stuck needles in his thigh

Willi Carlisle, je hebt er een fan bij!