Dit vind ik nu echt jammer. Deze combi had echt veel beter kunnen uit pakken, maar nu glijden ze mij net te veel uit de bocht. Beetje schuren mag het best (graag zelfs) maar dit is bij vlagen tenen krommend. Vals en ronduit slordig. Wel eeuwig zonde hoor, want de tracks zijn in beginsel wel intens en doeltreffend. Daarom tóch nog een 3.5, maar er zat zooo veel meer in...

Rond '86, '87 en '88 kocht ik veel wat los en vast zat wat betreft obscure nieuwe releases.
Zo ook deze! En terwijl ik eigenlijk helemaal niet van het (rockabilly) genre houd, vind ik dit nu nog steeds steen goed. Het is opzich wel een klassiek rockabilly album, alhoewel er ook wel wat zijpaadjes worden bewandeld. (Geen punk, maar wel veel vetter en explosiever, dan wat je normaal in dit genre gewend bent).
Al met al een heerlijke plaat: Smerig, prachtig gitaarwerk en een overdonderde productie!

Het lijkt soms een beetje op de snelle Rock 'n billy nummers van The Scientists en (de beginperiode) van The Nomads. Maar dan wel de bass op de continue overdrive!
Dit album vind ik geloof ik beste van Feedtime. Op alle albums van hun staan altijd wel een paar ruk nummers, maar ook een paar sterke nummers. Op dit album springen vooral 'More than Love', 'Gun 'Em Down' en 'Dog' er positief uit!

Aanvankelijk had ik ook het gevoel, deze band heeft zichzelf met dit album andermaal naar een hoger plan getilt; Bijzonder sophisticated tracks met ragfijn productiewerk. Maar met de vocalen als eerste, begon de facade al af te brokkelen. Die vind ik ongeloofwaardig, met weinig passie en beleving gezongen. De tracks zijn opzich interessant en authenthiek, maar bezorgen mij nergens een euforisch 'kickmoment'.
Al met al vind ik dit album veel te bedacht en gekunsteld. (Hm... Ik behoor duidelijk tot de zuurpruim-categorie)! En dat is jammer, want op basis van mijn bevindingen van vorige albums en vooral betreffende 'What Went Down', had ik toch op meer gehoopt.

Wellicht bevinden zich in part. 2 alle krenten?

Deze versie is voor mij een revelatie t.o.v. de versie uit 2011 met Jamie Xx. Deze sound voert terug naar de jaren 70 en sluit beter aan wat ik mooi en boeiend vind. Met de juiste intensiteit geproduceerd; ik kan niet anders zeggen.

De reincarnatie van Led Zeppelin. De stem, de schreeuw, de riffs, de solo's; de gehele opbouw...álles is Led Zeppelin. Maar alles is fris en sprakelend! Tof dat deze muziek weer gewoon terug is, alsof die nooit is weg geweest. Ook leuk is dat op dit album niet voor de hand liggende covers van Fairport Convention en Otis Redding in zijn opgenomen...

Mijn laatste ontdekking! Natuurlijk ken ik de (uitzonderlijke) naam al een paar decennia, ook zijn zoon (Rufus) en zijn dochter (Martha) zijn geen onbekende namen voor me, maar ik was altijd een beetje huiverig voor de duiding 'country'. De country is er zeker wel in verweven en in sommige songs voert het de boventoon, maar bovenal hoor ik sterk geproduceerde Westcoast seventies folk -countryrock.
Ik hoor een mix van Jackson Browne, Peter Case en Townes van Zandt. Wat mij betreft is Bob Dylan, met zijn nasale stem, wat verder weg.
Dit album biedt bijzondere warme en stemmige (soms close-harmony) songs, die ik zeker nog erg vaak beluisteren. De weemoed en de nostalgie, in de teksten, spat er van af en ik vind het geheel bijzonder prettig en geloofvaardig.
Ik vermoed dat dit album één van zijn hoogte punten is in zijn gehele, omvangrijke oeuvre, maar om dat écht zelf te ondervinden, heb ik nog een lange weg te gaan...

Opvallend dat er in al die jaren MuMe nog maar 26 keer op dit album is gestemd en dat er slechts acht meningen zijn bedropt. Ik daag een ieder uit die een beetje van jaren '70 Westcoast country en folkrock houdt, dit album toch eens een kans te geven!

Wat als Mudhoney ook een dure studio en dito producer had aangehaald, dan hadden ze wellicht in het kielzog van Nirvana en Pearl Jam kunnen opereren. Maar Mudhoney bleef in de luwte; Ze bleven hun punkprincipes trouw, met rauwe, scherpe, boze en soms meeslepende maar soms ook rommelige songs. Geen enkele concessie naar commercie en/of (grunge)trend. Grunge werd mainstream en Mudhoney bleef gewoon zichzelf. Sterk, dat ze na 30 jaar nog bestaan; Een ware gitaarmastodon van jaren 80!

.. En de 12 punten gaan naar Mexico!
Soms op het randje van kitsch, maar dan juist afgewisseld met uiterst sensitieve momenten. Al met al een prachtige staalkaart van diverse stijlen van de traditionele, Mexicaanse volksmuziek.
Dit is mijn kennismaking, van Natalia Lafourcade, en zo te lezen, is er nog genoeg te genieten en te ontdekken wat betreft deze zangeres.
De ingetogen composities: Vera Cruz en Una Vida zijn op dit moment mijn favo's

De eerste twee albums kende ik uit mijn eigen adolescentie-periode. In de loop der jaren ben ik Peter Case een beetje uit het oog verloren, maar vier jaar geleden dook hij (bij mij dan) weer op met een nieuw album. Dat album viel mij toen wat tegen; Het kwam mij wat te bluesy en te geforceerd over. Vanmorgen heb ik maar eens al zijn (voor mij onbekende) albums op Spotify gescand en daaruit heb ik deze als meest consistente en meest smaakvolle beoordeeld. De arrangementen van de mondschuif, (fingerpicking)gitaren, (cello?) en percussie zijn bijzonder prettig en goed geproduceerd. ik hou ook van zijn stem en de constante drive in de muziek.
Voor mij is het werkelijk ongelofelijk dat deze man, al decennia lang, in de marge moet opereren. Dat wordt hier op MuMe nog eens benadrukt, waarop (ná de twee eerste albums) nauwelijks stemmen worden gegeven aan zijn albums.

De gekte, de hyper-energie, de orginaliteit. Voor mij staat deze ep in mijn ep-top-5 ever!
Ik heb deze band altijd beter gevonden, dan het vervolg project van leadzanger David Yow, t.w. Jesus Lizard

Ik durf nu al wel te zeggen zijn beste album tot nu toe!

Staat ook op soundcloud! Mooi electisch album, met referenties naar Arcade Fire, Lost
In The Trees en Alela Diane. Deze Canadese band komt naar Nl voor concerten ( in Zwolle en Nijmegen). Ik ga er naar toe...

Twee nummers van dit album had ik jaren geleden op een Afrikaans cassette bandje gedropt gekregen. Ik wist niet meer welk album, maar naar enig zoekwerk bleek het Shabini te zijn.
De twee nummers, 4 en 6, had mijn maat, met stijl uitgekozen, want die zijn hier zeker de prijsnummers, maar de rest is ook heel erg goed. Unieke sound!

Mijn kennismaking met the Celibate Rifles. Lekkere simpele maar fijne garagerock zoals er meer bands waren in de jaren '80 uit Australië!

[4Mijn eerste kennismaking met the Triffids. En wat mij betreft qua songmateriaal en qua passie nooit meer door hen zelf overtroffen.

4.0
Mijn kennismaking van TWR was dit album. En dan m.n. het nummer 'Red Sun''. dat ik vast en zeker voor het eerst op VPRO-woensdagmiddag editie heb gehoord.
Ik heb de band ook live in Utrecht ('Vrije Vloer) zien optreden.
De inmense drumstokken van de drummer zijn me het meest bij gebleven. De drummer was so-wie-so een regelrechte sensatie. Elke klap was raak!

Ik vind deze band zwaar onderscaht is gebleven.
De muziek zit in de hoek van Giant Sand en (in mindermate) The Wipers . Moderne (country-dessert) rock,met een knipoog.
Waar the Long Ryders en True West rechts gingen, gingen GS en TWR links. Ik denk ook dat het geen echte rednecks zijn. Aangezien ze humor hebben en geëngageerd zijn (qua teksten dan..). Dat maakte hun, denk ik, in america zelf een buitenbeentje....