Afgelopen zondag deze mannen live aan het werk gezien bij Afterslag in de Gigant in Apeldoorn en ik raakte gecharmeerd van hun rammelende geluid met eigenwijs gitaartje.

Dit album vind ik iets geslaagder en minder rommelig dan het eerste. Live was het hier en daar psychedelisch, Beatelesque en dan weer een fijn surfgeluidje. Leuk, zonder een topper te zijn.

Ik heb de laatste weken een snelcursus Big Thief e.o. gevolgd en ben het gaan waarderen. Het concert van afgelopen vrijdag in Paradiso heeft daar zeker nog een schepje bovenop gedaan waardoor ik verder ben gaan duiken in o.a. het solowerk van Buck Meek.

Op die zoektocht kwam ik dit vroege werkje tegen van Anne and Buck, tezamen met de EP B-sides. De 2 hebben elkaar ontmoet op de dag dat Adrianne naar Brooklyn verhuisde en sindsdien hebben ze elkaar zelden alleen gelaten. De resultaten daarvan zijn hier op de site te vinden en de kwaliteit van deze 2 EPs mag gelijk worden getrokken met het werk van BT.

In november 2018 zijn deze 2 EPs als een dubbelalbum nog eens gereleased.

Ik had hier minder van verwacht. De eerste singles wisten mij niet te grijpen en ik miste de sound van het eerste album waarbij elke single raak was voor mij. Nu heb ik dat nog het meest met Slow Motion. Overall is het ok, maar het spettert inderdaad minder.

Live is het ook niet meer wat het geweest is. Niet beroerd maar een behoorlijke muur van geluid en die stemvervormer doet het ook niet voor mij. Die is ook hoorbaar op het album. Verder maakten ze een opgefokte indruk afgelopen zaterdag op Grasnapolsky.

Nee, dat doet terug verlangen naar de tijden dat Linda van Leeuwen er nog was en zij samen met Matthias speelde ten tijde van het eerste album. Een album dat wat mij betreft behoort tot het beste wat de laatste jaren van onze bodem is afgeleverd. En live was toen elk concert een feestje. Daar kon je blind voor tekenen voor een avondje Bombay Show Pig. Achteraf jammer dat ik ze maar 2x heb meegemaakt in die bezetting.

Vooralsnog blijft het bij deze ene luisterbeurt en grijp ik graag terug naar Vulture / Provider.

In oktober 2011 zag ik Broken Hands in het voorprogramma van de Band of Skulls in De Melkweg en ik werd omver geblazen! Een heerlijk industriele sound van gitaren vermengd met een dijk van een zangstem deed mij vermoeden dat deze band al jaren actief was zonder dat ik ooit van hen had gehoord, mede door de goede geluidskwaliteit en het puike optreden.

Niets was minder waar want bijna 4 jaar later is daar pas hun debuutalbum na 1,5 EP. Het eerste EPtje Down by the Current bevat 4 prima nummers en die halve ben ik nog steeds niet achter of dat een officiele EP was; The Silver Landing Program. In de aanloop naar deze release is daar zo'n beetje alle info over verdwenen, alsof ze een nieuwe start willen maken.

Een nieuwe start is het waarschijnlijk omdat ze ook een jaar eruit zijn geweest en onderling het niet eens konden worden over de juiste sound. Nu hebben ze dan toch dat gezamenlijke geluid gevonden en de industriele gitaren zijn gebleven evenals die loepzuivere stem. Stevige rock alom met Death Grip en Meteor de eerste singles om voor te proeven.

Ik houd vertrouwen na die mooie avond van bijna 4 jaar geleden en heb het album reeds besteld.

Heldin Colleen heeft haar all time favourite album integraal opgenomen en uitgebracht. Dat heeft ze jaren geleden al eens gedaan zoals ze dat op haar bandcamppagina uitlegt, maar afgelopen jaar nog maar eens moeten herhalen:
Bron.

Ik heb haar muziek al eens vergeleken met Blink182, maar nu blijkt het voor haar een enorme inspiratiebron te zijn. Helaas is het alleen op haar Bandcamp beperkt te beluisteren.

‘Jij komt er wel’ hoorde ik mijzelf mompelen, terwijl ik 5 euro aan haar geef. Het was op 25 april 2010 dat er een festivalletje was georganiseerd door het Singer/Songwritersgilde in club Panama. Eefje stond daar als ‘headliner’ omdat ze vlak ervoor de Grote Prijs van Nederland had gewonnen. Tussen 30 andere mensen zag ik haar met haar loopstationnetje bezig en ze sprong met haar 5 liedjes kwalitatief enorm boven de rest uit met haar mooie stem. Precies een week ervoor kondigde ze haar optreden aan in een interview met KinkFM. Mijn kennismaking met Eefje de Visser. Haar muziek werd gedraaid en de kwaliteit viel me op en zo was besloten dat ik daarheen moest gaan. Nog helemaal vol van de spanning van haar eigen optreden kreeg ik een demo-cdtje van haar terug. Met haar excuses omdat ze geen woord wist uit te brengen.

Ruim 8 maanden later was daar haar debuutalbum, vol met charmant meisjesachtige liedjes die lang genoeg hadden liggen rijpen om nu verzameld te verschijnen. Haar uitleg over de liedjes bij de 5 concerten die ik in die tijd van haar zag, maakt het dat ik nu nog steeds ontroerd kan raken van een nummer als Schotland. Haar tweede album heb ik altijd wat lastig gevonden; mooie luisterliedjes, maar voor mijn gevoel wat vlak en weinig variatie qua instrumentatie. Meer per toeval dan bewust liep ik daarna haar concerten altijd mis.

Ik keek heel erg uit naar dit nieuwe album en daarmee komt dan automatisch de verwachting erg hoog te liggen. Daarin ben ik op geen enkele manier teleurgesteld geraakt, want de electronische toevoeging zorgt voor meer kleur en nog meer warmte van haar nummers en haar stem is nog immer mooi en meer onderdeel van de muziek geworden. Het meest bijzondere vind ik dat dit album prima voldoet om hard gespeeld te worden maar ook goed dienst doet als achtergrondmuziek.

Gisteravond zag ik haar weer, voor het eerst sinds 3 jaar, dit keer in De Melkweg, en gaf ik mijn geld aan een man en ontving van hem het (2e) album. Krachtiger dan de eerste keer bedankte ik haar voor het geweldige optreden en wederom beduusd en onder de indruk van wat er allemaal om haar heen gebeurde, kreeg ik een flauwe glimlach en een handtekening op mijn cdtje terug. Ze heeft immers bijna een uur zitten signeren, geloof ik, en ze moet wel meer dan 100 albums verkocht hebben.

Tijdens het optreden stelde ik mijzelf de vraag of deze muziek kans maakt om als eerst(volgend)e Nederlandstalige band internationaal door te breken. Voor een kleine groep liefhebbers wellicht, zoals er hier een groep liefhebbers is die liedjes in bijvoorbeeld het Scandinavisch kunnen waarderen. Want muzikaal heeft dit recht op meer!

Ik kan me wel vinden in de opmerkingen over gelijkenissen met vorige albums. Zeker met haar vorige album. In mijn herinnering zijn de eerste 2 albums wat frivoler, speelser, maar het is lang geleden dat ik die gehoord heb.

Laura is een goede liedjesschrijver (tekst) maar qua instrumentatie is het telkens wat eentonig met alleen een gitaar en wat percussie. Daar zou ze wat afwisseling in mogen brengen.

Mijn stem kan alleen maar hoger worden. Meerdere luisterbeurten gaan nog volgen. Ik heb een enorm zwak voor Laura: 23 jaar en nu al haar 4e, zeer degelijke, langspeler. Vorig jaar live gezien en ook daar kon ik alleen maar enorm veel respect voor haar krijgen.

Ik hoor ze toch echt regelmatig op de radio; op Pinguin Radio wel te verstaan. Laat PTM lekker in het alternatieve circuit blijven en niet te veel mainstream. Juist via de Pinguin ben ik overtuigd geraakt van hun singles en ben ik vanmorgen het album eens gaan beluisteren. Ik was er wat huiverig voor omdat ik niet door een eerder album van hen heenkwam. Dit is inderdaad een stuk toegankelijker en ik ben zowaar enthousiast geraakt.

Meerdere luisterbeurten liggen dan ook in het verschiet.

Ze is ondertussen getrouwd met Luke Loseth, jeugdvriend, producer (oid) van haar solowerk en medebandlid in Holobody.

Die remix is inderdaad goed! Ik dacht even dat dit het originele geluid was van TBS, maar neen. Toch vond ik dat ik de band zelf ook moest beluisteren en dat is erg leuk uitgepakt. Poppie, melodieus, ritmisch, instrumentaal goed en mooi een tweede stem op de achtergrond zorgen voor een rijk geluid. Afwisselend ook.

Tijdens het luisteren moest ik aan John Grant denken, maar dat kan ook aan de hoes hebben gelegen.

De 'ontdekking'-functie van Spotify werkt dus! Het lullige is alleen dat ik nu niet meer weet waar vanwaar ik naar deze band ben verwezen.

Wow, dé Jack Cooper van Mazes speelt hierin?! Top!! Vlijtig mannetje! Met de albums van Mazes heeft hij de laatste 3 jaar 5 albums uitgebracht. De naam UP zegt me wel wat en associeer ik met iets positiefs, dus ik ga me hier snel verder in verdiepen.

Het eerste van Valerie dat ik hoorde was You Can't Be Told, wat voor mij veelbelovend was naar deze release. De verschillende stijlen bevallen mij en muzikaal ook, al wordt het (enigszins stevigere) niveau van You Can't Be Told nergens meer gehaald.

Wat ik echt een minpuntje vind is haar geknepen stem, die daarmee wat ielerig overkomt. Maar herbeluisteringen moeten uitwijzen welke kant het kwartje op gaat vallen.

Vanaf de eerste keer dat ik de tonen hoorde van Bros in 2013 heb ik uitgekeken naar dit debuut. 2 jaar later en in aanloop van de release werd ik wat terughoudender na de rechttoe-rechtaan-rock van Giant Peach en de lichte verkrachting van Bros.

You're a Germ deed me dan weer hopen op iets moois en iets moois is het gehele debuut dan ook uiteindelijk geworden. Met Giant Peach en You're a Germ zijn ook direct de meest stevige nummers genoemd want gesteld kan worden dat het album over het algemeen vrij rustig is. Mooie variatie tussen de nummers en een fijne opbouw waarin zelfs de mindere versie van Bros goed past.

Persoonlijk houd ik veel van nummers met veel tempowisselingen. Daar staat dit album vol mee waarbij de goede stem van Ellie opvalt. Nog opvallender is de goede stem van de drummer Joel Amey die Swallowtail voor zijn rekening neemt.

(Nog) niet het album van het jaar maar zeker een heel degelijk debuut die nog regelmatig gespotified gaat worden hier, en binnenkort bij thuiskomst de cd-speler zal activeren.

Dit hippiemeisje heeft alles in zich om een goede folkzangeres te worden. Dat daar haar oorsprong ligt laat ze met Jameson ook horen, het mooie ingetogen rustpunt in dit album. Uiteindelijk heeft ze gekozen voor een meer poppy sound dat in diverse nummers veel bombast herbergt, maar links en rechts toch nog wel het geluid laat doorschemeren van haar afkomst.

Toch slaat het wat mij betreft net iets te veel door naar de populaire kant waardoor het mainstream wordt en het voor mij te oninteressant wordt om het tot een toppertje te maken. Maar dat ze een hele goede stem heeft om het ver te schoppen, in welk genre dan ook, staat buiten kijf. Daarom zal ik nog wel eens met plezier dit album opzetten en haar voortgang in de gaten houden.