Van alle heavy metal "solo acts" (Ozzy, Dio, King Diamond...) staat Danzig bij mij aan de top. Ik weet niet hoe het komt, maar die Elvis/Jim Morrison/Roy Orbison stem gecombineerd met die klassieke metal/hard rock riffjes werkt als een regelrecht schot in de roos. Dat de man een ongelooflijke eikel is, is alom bekend maar dat heeft met de muziek natuurlijk weinig van doen.

Fantastische plaat van Death. Met Human, Individual Thought Patterns, Symbolic en The Sound of Perseverance sloeg Schuldiner achtereenvolgens niet alleen een homerun, maar sloeg hij de bal gewoon rechtstreeks een ander continent in. En de concurrentie is deze bal nog steeds aan het zoeken.

Death had van Human tot en met The Sound of Perseverance echt wel een "impeccable streak", zoals ze dat weleens zeggen. Leuk om te zien hoe je van deze band eigenlijk de volledige ontwikkeling kunt volgen. Alle albums verschillen substantieel van elkaar zonder daarbij de herkenbare Death-sound te verliezen. Van echte DM is op deze plaat inderdaad geen sprake meer. Hier betreft het eerder een soort van progressieve metal die met weinig andere platen te vergelijken valt. Schuldiner's vocalen storen me niet. Ze klinken best wel uniek. Je hoort meteen waar die zanger van Vektor de mosterd bij gehaald heeft.

Op SNW en hun titelloze vierde album na hebben Deftones eigenlijk nooit een minder album uitgebracht. Van dit ruwe debuut tot en met Koi No Yokan heeft de Californische band meermaals bewezen dat ook binnen het (algemeen gezien niet onterecht) gehate Nu-Metal genre enkele weinige parels geproduceerd kunnen worden.

Hoewel de sound van de band sinds dit in '95 verschenen Adrenaline enkele veranderingen heeft doorstaan, is Deftones altijd wel een unieke band geweest en steeds is de karakteristieke "Deftones-sound" behouden gebleven. Adrenaline laat de band nog van hun meest rauwe kant zien: de karakteristieke Deftones-elementen zoals Moreno's ongecontroleerde zang (van tijd tot stond aangevuld met een oorverdovende schreeuw) gekoppeld aan Carpenter's op het eerste gehoor eerder simplistisch klinkende maar brute gitaarriffs zijn al in volle glorie aanwezig. Electronische invloeden zijn amper merkbaar en ook de dreampop die de band later in hun sound zou integreren komt hier nog niet echt tot uiting. Dit wordt echter gecompenseerd met de "do whatever the fuck we wanna do" attitude die dit debuut uitstraalt. Op dit gebied is deze plaat enigszins vergelijkbaar met Korn's titelloze debuut en Mudvayne's debuut LD 50: de bands hebben op deze ijzersterke debuutalbums enigszins een idee welke sound ze willen hanteren en trachten binnen deze sound niet alleen zo bruut mogelijk te zijn, maar ook zo creatief en uniek mogelijk. Ieder idee dat te binnen schiet, wordt zonder pardon in de plaat verwerkt. Dit soort jeugdige enthousiasme en creativiteit kan ik zeker wel appreciëren, hoe "onvolwassen" het ook mag klinken. Waar Deftones beetje bij beetje hun sound verder bleef ontwikkelen en op succesvolle wijze nieuwe elementen toe begon te voegen -waardoor de band fris en avontuurlijk bleef en blijft- ging het met genre- en generatiegenoten Korn op muzikaal gebied bergaf. Maar dat is een verhaal voor een andere plaats.

Kortom, hoe rauw dit debuut ook mag klinken, het album behoort na al die jaren nog steeds tot mijn favoriete Deftones platen. Het chaotische, ongecontroleerde enthousiasme en een vervreemdend sfeertje dat met geen enkel ander album te vergelijken valt, maken dit tot een absolute klassieker.

Gore is vooralsnog een plaat gebleken waar de meeste muziekcritics helemaal wild van blijken te zijn, terwijl het grote publiek (dat bekend is met de band weliswaar) het album als Deftones' zwakste sinds de S/T uit 2003 beschouwd. Toegegeven, het album is minder makkelijk te behappen dan wat we van de band gewoon zijn; geef het echter enkele draaibeurten en er ontvouwt zich een album waar de bekende (en toch wel originele en unieke) metal van de band toch weer op topniveau draait. De ongrijpbare arrangementen en de desolate sound vind ik dan weer het album een eigen karakter geven. De eerdere vrees voor een tegenvallend album was voor mij ongegrond; deze doorgewinterde Deftones fan kan zich een tevreden man noemen. Gore zal een album zijn dat doorheen de tijd aan lof zal bijwinnen.

Deftones' meest ondergewaardeerde album. Na de ietwat tegenvallende S/T begon Deftones op Saturday Night Wrist met het integreren van shoegaze invloeden in hun sound. SNW wordt daardoor vaak weleens beschouwd als het "softe" album in de discografie van de band. Zelf ben ik het hier niet volledig mee eens, aangezien het merendeel van de nummers gewoon de gekende wisselwerking tussen Carpenter's zware riffs en Moreno's vreemde overslaande zang bevatten. Dit levert weer heel wat memorabel songmateriaal op - met Kimdracula als persoonlijke favoriet - waaraan een liefhebber van de kenmerkende Deftones-sound zich kan verlekkeren.

Destijds bijna genadeloos neergesabeld door de critici, die nog steeds NOLA in het achterhoofd hadden. Toegegeven, het is misschien geen NOLA. Het bevat niet diezelfde "criminele biker meezingers" waar het terecht bejubelde debuutalbum bol van stond. Maar dat betekent niet dat dit tweede album van de groep gevormd uit enkele beruchte en befaamde Dixie Metalbands (Pantera, Crowbar, Eyehategod, Corrosion of Conformity) qua kwaliteit zoveel minder is. Integendeel. Het is allemaal weer lekker zompig, lekker ruw, lekker bluesy, lekker Southern, lekker soulvol en lekker zwaar. Er is dus, kort gesteld, weer een heleboel lekkers te vinden. Dit niet in het minst geholpen door een fikse dosis creativiteit en diversiteit die de heren in de plaat hebben gestoken: de banjo maakt een fijne cameo, tussen al het gitaargeweld in. Nee, het is geen NOLA, maar het is zeker en vast wel weer Down: de muzikanten zijn geen doetjes, dus de muziek is zeker en vast ook niet voor doetjes.

Een topplaat van een topband. Mijn mening dat Down nog nooit een zwakke plaat heeft uitgebracht, die staat nog steeds zo vast als een rots. Of zou ik beter zeggen, zo stevig als een tupeloboom staat in de bayou.

Hoort zowat tot het beste wat de Nu-Metal post de debuutalbums van Ill Nino en Mudvayne geboden heeft. Meteen ook weer een van die zeldzame redenen waarom ik de haat jegens het HELE Nu-Metal genre niet zo meteen begrijp. Want tussen de bergen stront en MTV Linkin Park-klonen vond je (ik spreek hier in de verleden tijd, aangezien het genre toch al een tijdje over zijn hype heen is) ook wel een aantal lekkere platen. De debuutalbums van Korn, Ill Nino, Mudvayne, de eerste twee van Deftones en Slipknot en wat later dan nog "Ten Thousand Fists" van Disturbed -een van de laatste der mohicanen op gebied van goede Nu-Metal albums- schieten me zo even te binnen.

Nu moet ik zeggen dat Dry Kill Logic me qua sound niet zo meteen doet denken aan de doorsnee Nu-Metal band. Het neigt vaak erg dik richting de Groove Metal te gaan wanneer het om de sound van hun muziek gaat. Waar het dan wel eerder Nu-Metal wordt, is in de songstructuur en relatief simpele opzet. Nu ja, kan me eigenlijk weinig baten want het klinkt soms nu zelfs meer dan 10 jaar na datum verdomd lekker. Hoogvliegers voor mij zijn Lost, Paper Tiger (nummer waarmee ik de band eigenlijk leerde kennen en wat mij meteen opviel door de aanwezigheid van een melodieus refrein dat voor een zeldzame keer WEL volledig in het nummer past) en Perfect Enemy.