Het tweede en tevens ook laatste wapenfeit van Acid Bath. Minder sludgy dan When the Kite String Pops en met duidelijker hoorbare grunge-invloeden, maar over het algemeen borduurt de band gewoon verder op de sound en stijl die ze op het eerste album creëerden. Ik denk dat ik de teksten op dit album misschien nog net iets sterker vind (zie een 'Bleed Me an Ocean' of 'Venus Blue'). De sfeer is nog steeds erg schizofreen en bevreemdend. Klasseplaat.

Acid Bath heeft door de jaren heen, lang nadat de band uit elkaar ging na de dood van bassist Audie Pitre, een heuse cultstatus opgebouwd. Ingedeeld bij het 'sludge' genre - zoals de meeste bands die indertijd uit Louisiana opdoken, zoals Crowbar of Eyehategod - kan de muziek van Acid Bath eigenlijk nauwelijks onder een bepaalde noemer geplaatst worden.
De harde stukken bevatten elementen uit de doom, death metal, hardcore/crust punk (voornamelijk hoorbaar in de crusty shouts van zanger Dax Riggs tijdens deze passages) en blues. De felle stukken lopen binnen dezelfde nummers naadloos over in psychedelisch aandoende grunge-achtige stoner passages, waarbij de hardcore brullen van Dax Riggs (die tijdens de 'sludge'-passages aangevuld worden met door merg en been snijdende shrieks van gitarist Sammy Duet - nu bekend van Goatwhore) ingeruild worden voor bevreemdende cleane zang die met momenten de indruk wekt dat de zanger ergens onder het oppervlak van een moerassig meer in de Bayou aan het verdrinken is.
Alle nummers hebben eigenlijk min of meer dezelfde stijl en structuur, op de twee welbekende 'ballads' na dan. Ik maal er in ieder geval niet om, want de originele sludgy sound van Acid Bath smaakt mij nog beter dan een kwaliteitssteak. De lyrics (welke eigenlijk 'psycho poetry' genoemd kunnen worden) voorzien het geheel nog van een verder psychotisch sfeertje.

Het album waar de unieke sound van Akercocke voor het eerst volledige tot ontwikkeling kwam. Donderende riffs en spookachtige licks worden op de meest verrassende momenten uit de gitaren getoverd, terwijl de even veelzijdige als kwaadaardige zang van Mendonça je door een satanische koortsdroom loodst. Ze zouden dit album in 2005 nog net een tikje overtreffen met Words That Go Unspoken, Deeds That Do Undone, maar ook deze Choronzon is een moderne klassieker uit de Earache-stal. Aanrader.

Met dit "Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone" leverde Londen's toenmalige meest befaamde en beruchte exportproduct van de extreme metal zijn eigen pièce de résistance af.

Begonnen als black/death hybride slopen er gaandeweg steeds meer progressieve elementen in de bonte muzikale mix van deze Londense beroepsgekken. Hun derde wapenfeit Choronzon bleek uiteindelijk een voorbode te zijn van de sound die op deze Words That Go Unspoken, Deeds That go Undone geperfectioneerd zou worden. Door het feit dat Akercocke death metal injecteerde met een stevige dosis prog rock bleven vergelijkingen met Opeth niet uit. Een oppervlakkige vergelijking, want buiten het feit dat beide bands indertijd in het hokje "Prog Death" gestopt werden -onder het motto "het kind moet een naam hebben"- hadden beide bands verder weinig met elkaar gemeen. De manier waarop Akercocke vanaf Choronzon gelijkwaardige delen death met black metal begon te verweven en het geheel voorzag van een dikke saus Rush-achtige prog, Depeche Mode-achtige new wave, Killing Joke en Sonic Youth-achtige post-punk en Dead Can Dance-achtige ambient, viel dan ook met weinig te vergelijken. Alles werd uiteraard voorzien van klassevolle tik Brits Satanisme. Of wat had u gedacht?

Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone is niet alleen Akercocke's beste album, maar tevens een van de meest originele en eigenaardige albums die in het nieuwe millennium uit de extreme metal is komen bovendrijven. Het zou zonde zijn om alle tracks stuk voor stuk te beschrijven, want de verschillende wendingen en verrassingen die welbepaalde nummers nemen, vormen juist het luisterplezier van dit album. Het schijnbare gemak waarmee de verschillende invloeden gemixt worden tot de eigen, unieke sound van de band is een plezier om aan te horen. Speciale vermelding ook hier voor zanger/stemkunstenaar Jason Mendonça, wiens vocale exploten je doorheen de speelduur van het album vaak het gevoel geven dat je naar een surrealistisch duivelsritueel aan het luisteren bent.

Na de (enigszins teleurstellende) opvolger Antichrist vond de band dat ze nog maar weinig verder konden doen met hun sound. Ondanks de relatief succesvolle carrière die ze hadden opgebouwd -een aanzienlijke populariteit in het Verenigd Koninkrijk , de VS en Canada getuigen hiervan- werden andere projecten opgestart en werd Akercocke (tijdelijk?) een halt toegeroepen. Of ze in de toekomst nog eens zullen opduiken, is tot nog toe onduidelijk. Persoonlijk hoop ik echter dat we het laatste nog niet hebben gehoord van wat een van de meest originele en eigenzinnige extreme metalbands van het nieuwe millennium was.

De allereerste regelrechte bulldozer van Amenra. De karakteristieke geluidsmuur van donderende gitaren, desolate soundscapes en getergde vocalen zou op de volgende albums alleen maar verder geperfectioneerd worden. Een schitterende doorbraak voor - en nu komt het - de beste Belgische metalband tot nog toe.

Behoorlijk geschokt door de ontzettend lage score hier op MuMe - minder dan een 3 godbetert! - heb ik dit eerste wapenfeit van Anathema aan een paar grondige luisterbeurten onderworpen.

Serenades is in principe een van de treurigste, meest zwaarmoedige albums die ooit onder de noemer "metal" op de markt is gebracht. Bijna iedere noot muziek die uit je platenspeler weerklinkt bij het opzetten van dit album straalt een ontzettende neerslachtigheid uit die weinig andere albums al hebben nagedaan. Van de wenende gitaarmelodieën (gooi Sleep in Sanity maar eens op) over de atypische, breekbare blafgrunt van Darren White tot de simplistisch poëtische songteksten, de sound van de band gaat op dit album gebukt onder een groot lijden.

Ik kan de lage scores die het album doorgaans ontvangt ook alleen maar wijten aan het feit dat veel stemmers eerst met de latere poppy prog rock albums van de band in contact zijn gekomen. Serenades en opvolger The Silent Enigma blijven schoolvoorbeelden van droefgeestige Peaceville death/doom. 4,5 terechte sterren.