Ook voor mij blijft dit na meerdere keren draaien een tegenvaller na het uitstekende Dangerous Woman. De drie singles waren veelbelovend, maar dat blijken ook de beste nummers van dit album te zijn. De Pharrell tracks vind ik duidelijk de slechtste, de beats daarvan ontstijgen meestal nauwelijks het niveau van een snel in elkaar geflanste demo. Drop It Like It's Not. Regelmatig (en niet toevallig) doen ze mij denken aan het Hard Candy album van Madonna, wat ook geen hoogvlieger was. Jammer, want Ariana's stem vind ik nog steeds heel aangenaam, waardoor er voor dit rammelende album met een aantal hele goede tracks net een zoetzure voldoende uitrolt.

Van de zes albums die ik van Mayfield heb, vind ik dit de fijnste. En dat wil wat zeggen naast de genoemde klassiekers. Ik ben er van overtuigd dat Prince dit album ook in de kast heeft staan, de titeltrack moet zijn inspiratie zijn geweest voor Adore en zijn hooggezongen ballads in het algemeen. Make Me Believe In You is inderdaad ook geweldig. Mooie strijkers gedurende de hele lengte van dit album tillen dit werk naar een hoger niveau, wat een genietplaat is dit.

Vanochtend voor het eerst het album beluisterd, behalve Blackstar en Lazarus had ik er nog niets van gehoord, wel al veel over gelezen (onder andere de hele discussie hier) en met vrienden over gesproken. Ten tijde van het overlijden van Bowie had ik dit album nog in bestelling staan, ik ben toen begonnen met het onderweg in de auto chronologisch beluisteren van zijn hele oeuvre voordat ik aan Blackstar zou beginnen. Vanaf de EP 1966 en The Deram Anthology via al zijn bekende en minder bekende (Labyrinth, Buddha of Suburbia) albums en uiteindelijk na The Next Day Extra was de tijd dus eindelijk rijp voor zijn allerlaatste.

Wauw. Wat een creativiteit. Ik had na alle ophef veel meer jazz verwacht, of wtf-momenten zoals toen ik voor het eerste de pianosolo van Aladdin Sane hoorde. Dat valt best mee. Of komt dat omdat ik The National Anthem van Radiohead al 15 jaar geweldig vind? De iets zwakkere broeders op het eerste gehoor vind ik Girl Loves Me en Dollar Days, maar veel Bowie albums hebben tijd nodig om te rijpen (voor mij o.a. Heroes en Lodger). Verder fraai verwerkte invloeden van Joy Division (in het qua zangstructuur enigszins aan Uncle Floyd/Slip Away verwante Lazarus) en de harmonicariedel uit A New Career in a New Town in het prachtige laatste nummer. Wat een afscheid. Jaren gedacht dat Bring Me the Disco King het laatste nummer op een Bowie album zou zijn, maar dat bleek uiteindelijk een opmaat naar dit werk te zijn. I Can't Give Everything Away zingt Bowie, maar dit album klinkt alsof hij alles wat hij fysiek nog had (wat klinkt zijn stem goed!) in dit werk heeft gestoken. Ongeëvenaard qua intensiteit, (mede vanwege) timing en impact, en de vormgeving van de hoes met glimmende zwarte letters op een zwarte achtergrond is schitterend en goed doordacht.

Respect David, wat een machtig kunstwerk. Zwart, voor altijd glimmend zwart.

Wat een ontdekking, dit Bowie album! Fantastisch dat de pianist van Aladdin Sane opnieuw achter de vleugel wordt getrokken voor een aantal mooie en/of tegendraadse pingelpartijen, die vaak een fijn contrast vormen met de dubbeldikke arrangementen.

Mike Garson over het werken aan Outside:

Hallo Spaceboy kende ik alleen van de PSB-remix, maar het origineel beukt die remake nietsontziend aan de kant. The Motel begint aarzelend maar kent een uitstekende climax. Afsluiter Strangers When We Meet lijkt een vreemde eend in de bijt want al eerder opgenomen voor Buddha of Suburbia, maar ik reken deze versie tot het beste wat hij in de jaren '90 heeft opgenomen. Verder kent het album ook wat zwakke momenten zoals Wishful Beginnings en de vervreemdende Segues, maar als concept inclusief boekwerkje is het zeker geslaagd te noemen. En dit is zo'n album dat bij elke draaibeurt alleen maar beter wordt, het duistere klankenlandschap van Eno is er een om langzaam te ontdekken.

Ik kan hier gewoon geen slecht cijfer voor geven, aangezien dit album zoveel heeft betekent voor mijn muzikale ontwikkeling. Ik was 12 toen dit uitkwam, kocht het op cassette en heb het grijsgedraaid. Ik ben geen moment in de veronderstelling geweest dat dit originele versies waren, dat staat ook nergens op de hoes. Het klinkt als één geheel en in retrospect haalt dat natuurlijk bijna alle diepte, gevoel en diversiteit uit de nummers, maar als introductie in de elektronische muziek vind ik dit nog steeds verre van slecht. Het is the next best thing, aangezien er simpelweg geen compilaties bestaan met originele muziek van zowel Jarre als Vangelis, Kraftwerk, Mike Oldfield, Parsons en OMD.

Op de cassettes van Synthesizer Greatest (ik had er 6 + 2 Classical Masterpieces) stonden altijd 1 tot 3 nummers minder dan op de cd, wat natuurlijk flink balen was als je niet over een cd-speler beschikte. Zo heb ik Tubular Bells een jaar later leren kennen via een leraar Engels die hem wel voor me wilde kopiëren. Nog veel later kocht ik het betreffende album van Oldfield, maar ik moet zeggen dat deze versie van Starink nog steeds een prima samenvatting is van het langgerekte origineel.

Verder blijft Pulstar voor altijd voor mij verbonden met Axel F, omdat op de cassette als track 4 de eerste 4 maten van Axel F vooraf gaan aan Pulstar. Foutje, bedankt.

Zonder deze plaat had ik nooit het (bijna) volledige oeuvre van Jarre en Kraftwerk op de plank gehad, of verder zijn gedoken in het werk van o.a. Vangelis, Oldfield en OMD. Dat zou pas armoe troef zijn geweest. Bedankt Ed Starink!

Ook wat mij betreft het beste album van Enigma. Mooi hoe het overbekende O Fortuna van Orff als rode draad wordt gebruikt in vier van de elf tracks en alsnog nergens gaat vervelen, met een apotheose in het beukende 'Camera Obscura'. Ruth-Ann van Olive is op twee tracks te horen, waaronder het mooie 'Gravity Of Love' waarin na 'Return To Innocence' opnieuw (zonder credits) gebruik wordt gemaakt van de drums uit Led Zeppelin's 'When the Levee Breaks'. Enig minpunt is voor mij de titeltrack waarvan de melodie me op de zenuwen werkt. Dit album werkt als een conceptalbum waarvan de nummers in elkaar overlopen, en dat weer mooi geïntegreerd begint en afsluit met het Enigma-hoornthema. Hier en daar zijn de bekende 'overslaande' fluiten te horen, verder wordt er wat eigen werk gesampled uit 'Sadeness' en 'Mea Culpa' en komt ook Bach nog even langs.

Na dit album sloeg Michael Cretu een andere weg in met het ondermaatse Voyageur, het markeert derhalve een uitstekend einde van de eerste Enigma-periode.

Een krappe voldoende voor het derde album van Faithless. Rollo, Sister Bliss en Maxi Jazz krijgen hierop versterking van Zoe Johnston, die voor mij het album naar het positieve doet kantelen. De drie tracks waarop zij te horen is, heb ik dan ook als favorieten aangevinkt. Daarvan is Crazy English Summer voor mij het absolute hoogtepunt van het album, notabene het rustigste nummer op de plaat maar wat is ie moooi, en veel te snel voorbij. Klasse!

Donny X is een goede opener.
Not Enuff Love draait om een sample van het zeurderige Sympathy dat me nog nooit heeft kunnen boeien.
Vervolgens een te lange versie van We Come 1, waarin het achterstevoren-afspelen-van-het-thema leuk is gevonden en goed werkt, maar de dynamiek en kracht van de singleversie gaan hier verloren met te lange stukken zonder spanning. Dat deden ze beter met God Is A DJ, waarvan de albumversie heerst.
Daarna dus het sfeervolle Crazy English Summer, dat in minder dan 3 minuten alleen al het bestaan van dit album rechtvaardigt.
De ode aan Muhammad Ali is aardig, maar weet me niet te imponeren.
Dan Machines R Us dat hoopvol begint, vervolgens maar wat doorstampt en wanneer het eindelijk wat lijkt te gaan worden is het afgelopen. Daar had meer ingezeten.
One Step Too Far is Dido's moment dat nog beter had kunnen zijn door meer akkoordengebruik, wat wel gebeurt in de singleversie op Reperspective.
Tarantula probeert een klassieke Faithless track te zijn, maar blijkt ondanks de spannende naam uiteindelijk qua spanningsopbouw niet te kunnen tippen aan de bekendere tracks, het duurt allemaal net wat te lang en is net niet uitbundig genoeg. Maar de potentie is er, dit zou een goede remix verdienen.
Giving Myself Away lijkt terug te willen grijpen naar de rapnummers van Reverence, maar dan minder goed uitgevoerd.
Code is een soort intro voor Evergreen, waarop Zoe weer de vocalen voor haar rekening neemt. Mooi.
Als afsluiter is Liontamer de stampende goedmaker voor verwachtingen die eerder zijn geschept, met een in pitch dalend slotakkoord wat een prima einde voor een album is.

De remix-cd Reperspective met twee nieuwe nummers is overigens nauwelijks de moeite waard. De single versie van One Step Too Far is enerzijds een verbetering door het aanwezige akkoordenschema, anderzijds heeft het een te sterk aanwezig Rollo-single-gehalte. De track Lotus heeft potentie maar mist wat. Voor de rest zijn het voornamelijk inspiratie- en oeverloze bewerkingen van de albumtracks.

Mede-liefhebbers van Crazy English Summer raad ik aan ook eens op zoek te gaan naar de albumversie van 'Good For Me' van Above & Beyond featuring (inderdaad) Zoe Johnston.

Aangeschaft in de rode "The Dance Never Ends" 2cd-versie want jawel, daar is ie weer na afwezigheid bij het vorige album: de ik-trek-mijn-fans-een-poot-uit-remix-cd. Sinds de release van Irreverence wacht ik met het kopen van Faithless-albums tot de extra schijf uit is, wat een van de redenen is waarom alleen To All New Arrivals nog niet in de kast staat.

The Dance ligt me een stuk beter dan de voorganger en No Roots. Met Not Going Home wordt meteen de beuk er in gegooid in de herkenbare Faithless stijl. Vernieuwend? Neuh. Lekker? JA! Daarna wordt met Feel Me en Crazy Bal'heads wat mij betreft al vroeg het dieptepunt van de plaat bereikt, met name de laatste vliegt als reggae-filler volledig uit de bocht. Vervolgens wordt echter het gas weer afwisselend ingetrapt en ingehouden (Flyin Hi!) tot de laatste noot. Sun To Me had van mij ook de handjes-in-de-lucht afsluiter mogen zijn zonder de bonustrack. Want wat zit die goed in elkaar! Okee, het volgt het bekende recept maar met een heerlijk geslaagde climax.

Jammer van de vroege dip na een sterk begin, dit haalt de vaart uit de plaat en doet de titel geen eer aan. Daarna worden hier en daar alle registers opengetrokken die op No Roots dicht bleven, en is zuslief Dido herkenbaar als altijd op twee prima nummers uiteraard ook weer van de partij.

De Eric Prydz Remix van Not Going Home maakt in z'n eentje trouwens de aanschaf van de remix-cd al waard, wat een vloervuller! Verder biedt de extra schijf met wisselend succes aanvullende stampversies van de albumtracks, waarbij ik meer had verwacht van Armin en Tiësto die zich er zonder veel inspiratie van af lijken te hebben gemaakt.

De single Big Love en dit album betekenden in 1987 mijn kennismaking met Fleetwood Mac. Ik verwonderde mij er over dat een band zo verschillend kon klinken, wat natuurlijk toe te wijzen is aan de afwisselende leadvocalen van Buckingham, Nicks en McVie.

Ja, het album is glad geproduceerd en mist de rauwe randen van een Rumours of het latere Say You Will, maar onder die jaren 80-kauwgomballenproductie blijft na ruim 20 jaar nog steeds de gelaagde genialiteit van met name Buckingham fier overeind.

In Seven Wonders is Nicks goed op dreef, wat mij betreft meteen haar piekmoment op dit album. Verder heeft ze niet veel meer gedaan dan haar aanvullende vocalen inzingen en twee matig tot zwakke nummers aanleveren.
Caroline en het sublieme, sfeervolle titelnummer (met fijne gitaarsolo) vormen voor mij nog steeds een soort tweeluik, waarmee het hoogtepunt van de eerste helft wordt bereikt.
Everywhere is inmiddels behoorlijk kapotgedraaid, maar is onontkenbaar een goed in elkaar gedraaide popsong van McVie. Het laatste geldt ook voor Little Lies, twee fraaie bijdragen van Christine die zich echter overtreft in het voor haar doen ongewoon stevige Isn't It Midnight, de tweede climax van het album.
Voordat ik dat nummer hoor, heb ik altijd het dieptepunt Welcome to the Room...Sara geskipt. Dit wanproduct uit de pen van Nicks zit met z'n keyboardriedel tegen het valse aan (foei Lindsey) en zeurt maar door.
When I See You Again is een stuk beter, maar wordt voor mij vooral gered door de backing vocals van Buckingham.
You and I, Pt. 2 (ik moet toch Pt. 1 van de Big Love single eens opzoeken) tot slot is een vrolijke afsluiter, en goed gekozen als tegenhanger voor de voorafgaande ballad van Nicks.

Al met al is dit een plaat die ik vaker uit de kast trek dan het toch ook niet verkeerde Tusk. Misschien ontkom ik daarbij niet aan een gedeelte jeugdsentiment en herinneringen die hier voor mij persoonlijk aan verbonden zijn. Maar als ik dat aan de kant schuif, blijft het een album met overduidelijk commerciële inslag en de neiging naar overproductie, echter met name nummers als Caroline, Tango In The Night en Isn't It Midnight maken dat het ver boven de middenmoot van de gemiddelde eind jaren '80 release uitstijgt.

Dit was terecht de comeback voor de Mac in de jaren '80, en voor Buckingham het startsein om er dan voorlopig maar weer mee te kappen en te starten met de beste periode van zijn solocarrière. Beginnend met het licht op dit album leunende Out Of The Cradle, waarop hij Big Love nog maar eens 'dunnetjes' overdeed (verbeterde?) met Doing What I Can.

Mijn instapper voor het werk van Funkadelic. Het is duidelijk te horen waar hiphop en rap de mosterd hebben gehaald. One Nation Under a Groove is een heerlijke track, en (Not Just) Knee Deep (Part 1) is een fijn feest der herkenning want gesampled in o.a. De La Soul's Me Myself & I en Snoop Doggy Dogg's Who Am I (What's My Name).

Niet alle tracks vind ik sterk en/of ik vind ze (daardoor) te lang duren terwijl ik wel weer graag de volledige 15 minuten versie van Knee Deep hierop gehad zou willen hebben, maar dit is een prima plaat om wat van deze invloedrijke band in huis te halen. Op naar Parliament!

Om de een of andere reden ligt dit album tegenwoordig in de verkoopbakken met een lelijke pixelige hoesfoto, het lijkt of het boekje voor herdrukken slecht gekopieerd is ofzo. Afgelopen weekend zag ik de cd bij een groot warenhuis liggen voor 7 euro, mét scherpe hoes! En onder de vele stickers zat uiteindelijk nog de originele sticker met een verkoopprijs van 39,95 in guldens, haha.

In 1987 kocht ik als 10-jarige dit album op cassette, en heb die vervolgens grijsgedraaid. Een leraar op de basisschool draaide af en toe door ons meegenomen cassettebandjes in de klas, maar na een blik op de teksten weigerde de gereformeerde man een nummer van dit album te draaien. Tja, onderwerpen als sex, mishandeling en een zinssnede als 'I don't need no Bible' waren blijkbaar niet aan hem en voor onze tere kinderzieltjes besteed. Pff dan niet, des te interessanter werd deze muziek voor mij.

Een reden om dit album na jaren op cd aan te schaffen is dat I Want Your Sex (part I) niet op de verzamelaar Ladies & Gentlemen staat (en het voor de massa onbekende Part II om onbegrijpelijke redenen wel). Dit nummer, dat zo van de hand van Prince had kunnen zijn, maakte toendertijd flink indruk op mij en ik mag het nog steeds graag horen. Daarop volgde nog een rits uitstekende singles, waardoor uiteindelijk 6 van de origineel 9 tracks op het album met succes de hitlijsten in werden geschoten. Alleen was de singleversie van Monkey een (betere) remix van de albumversie.

De overige nummers zijn ook prima, waarvan Hard Day mij het minst ligt en laat nou juist daarvan een overbodige remix zijn toegevoegd. Hand To Mouth was altijd een van mijn favorieten, maar bij herbeluistering blijkt dat ik met name Look At Your Hands nog steeds erg goed vind.

Dit is na jaren nog steeds een uitstekende plaat, waarbij vooral zijn laatste album Patience schril afsteekt door het gebrek aan consistent sterke songs. Faith was een combinatie van creativiteit, sterke composities en controversie. Een droomdebuut van een (voormalig) tieneridool met wat mij betreft een van de beste stemmen uit de muziekindustrie.

Ai, voor een overzicht van 50 jaar elektronische muziek op twee cd's met zoveel moois om uit te kiezen valt het resultaat toch tegen. Met name de tweede helften van beide cd's zijn hier en daar tenenkrommend. Op de eerste schijf vanwege enkele door Jarre zelf 'nagespeelde' versies waar ik misschien nog wel liever had gehoord wat Ed Starink er van gemaakt had, en op de tweede door tracks (muziek is het bijna niet te noemen) als Le Pays de Rose of Happiness is a Sad Song die een hoge skipfactor hebben. Had dáár dan een aangenamere nieuwe versie van gemaakt, of deze helemaal weggelaten. In plaats daarvan had ik liever een onuitgebracht pareltje als Palawan of een tweede fragment van Music for Supermarkets gehoord.

Wel duimen omhoog voor de indeling in vier thema's, de volgorde van bepaalde tracks die prima na elkaar (maar deze keer niet aan elkaar) blijken te passen en de keuze voor onbekendere en ook een paar nieuwe tracks (waarvan Coachella Opening achteraf een preview is gebleken van Equinoxe Infinity). En uiteraard zijn de meeste nummers waaraan niet is gesleuteld van hoog niveau, afgezien van de niet altijd gelukkige edit-versies. Vooral chapeau voor het opnemen van persoonlijk favoriet Industrial Revolution, Pt. 2.

Alles bij elkaar zou ik deze verzamelaar niet aanbevelen voor wie de muziek van Jarre wil leren kennen of samengevat wil hebben, hoe goed zijn werk van de laatste jaren ook is. Dan vind ik Images uit 1991 na bijna 30 jaar nog steeds een veel betere keuze. Voor onnodige herbewerkingen van zijn eigen oeuvre zou ik Aero pakken. Maar bovenal zou ik gewoon verwijzen naar de reguliere albums vanaf 1976. Afgezien van een paar worpen van na de eeuwwisseling kun je je daar nauwelijks een buil aan vallen, bijvoorbeeld diegenen met daadwerkelijk een planeet op de voorkant.

Boven verwachting! Het eerste reguliere album van Jarre sinds Metamorphoses (15 jaar geleden alweer!) dat op mijn plank is beland naast de rest van zijn oeuvre. Met name Automatic Part 1 & 2 zijn nummers waarvan ik hoopte dat hij ze ooit nog weer zou maken; mooie melodieën met aangename (geen krampachtige dance-)beat, en akkoordwisselingen waarvan je nèt niet goed kunt voorspellen wanneer ze gaan komen. Hier had hij een heel album met Vince Clarke aan vast mogen knopen.

Andere favorieten tot nu toe zijn Immortals en Zero Gravity.

Bewonderingswaardig project met veel bekende namen en inclusief boekje met de nodige tekst en uitleg. Dit doet me likkebaardend uitzien naar volume 2. Fijn dat je de weg terug/vooruit weer hebt gevonden, Jarre!

P.S. Opmerkelijk dat het digipack naar rechts openslaat i.p.v. naar links, en de tekst op de rug de verkeerde kant op staat (zucht).

Zo strak als de hoes is (zeker voor een John Frusciante album), zo rommelig is de inhoud. Dat komt niet door de composities, die zijn melodieus en avontuurlijk. De eerste beluistering van Shining Desert deed mij muzikaal zelfs wat aan Peter Gabriel denken. Maar ai, de drumcomputer regeert op Enclosure. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, getuige To Record Only Water For Ten Days. Maar Frusciante lijkt hier regelmatig zonder reden om de zoveel seconden op een ander knopje van de voorgeprogrammeerde ritmesectie te moeten drukken, om zo van een mooie cirkel een grillige vlek te maken. Beste nummer van deze plaat Fanfare ontkomt als een van de weinigen daaraan, met het hele fraaie nummer lang een bijna Prince-waardige drumbeat. Verder is hier en daar gelukkig de gitaar te horen, en Frusciantes stem zelfs volop maar vaak te zacht in de mix. Dit album verdient een betere versie met een echte drummer. Of een drummachine met minder knopjes. Of gewoon zonder drums.

Zo af en toe heb je het geluk om als (in mijn geval) dertiger parels uit de muziekgeschiedenis te leren kennen waar je jarenlang geen weet van had, o.a. omdat ouders en vrienden het niet kennen en het niet of nauwelijks op de radio te horen is. Vorig jaar gebeurde me dat met de jaren '70 en '90/'00 albums van David Bowie, dit jaar is de eer aan Joy Division.

Dat in 1980 John Lennon vermoord is, wist ik als kind al. Dat in hetzelfde jaar ene Ian Curtis zelf het licht uitdeed zei me tot na mijn tienerjaren niks. Wel ben ik opgegroeid met de muziek van New Order (Blue Monday, True Faith) en in retrospect ken ik Love Will Tear Us Apart natuurlijk ook, maar heb lang niet van de link tussen de bands en het verhaal er achter geweten.

In 1996 bracht Moby het album Animal Rights uit. Een wereld van verschil met zijn vorige dance/ambient plaat, die ik als housende tiener geweldig vond. Het gitaargeweld en de valsachtige zang hoorde ik stomverbaasd aan, en een dag later bracht ik het album terug naar de platenboer: dit was niks. Een jaar later, meer openstaand voor andere muziekgenres, heb ik het opnieuw aangeschaft en leren waarderen. In dat jaar kwam ook I Like To Score uit, met daarop een coverversie van New Dawn Fades die op Animal Rights niet had misstaan. Opnieuw met valsige stem, maar wat een goed nummer! Het boekje leerde mij dat het origineel van Joy Division was.

Een paar jaar later schafte ik een verzamelaar aan van New Order. Het boekje leerde mij dat de band was ontstaan uit Joy Division. Huh? Die toch wat klinische elektropop had een link met New Dawn Fades? In de jaren daarna lees je eens wat op wikipedia en bekijk je wat op youtube, en je hoort van de film Control van Anton Corbijn. Intrigerend.

Een paar maanden geleden zag ik Unknown Pleasures liggen voor een schappelijk prijsje. Intrigerende hoesafbeelding en nietsonthullende achterkant. De binnenkant van het boekje gaf aan dat New Dawn Fades er op staat. Inmiddels bekend met de status van het album twijfelde ik niet: blind aanschaffen en ontdekken.

Meteen na de eerste drums, bastonen en beginregels had het album mijn aandacht te pakken, wat klinkt dit basic en lekker! Gaandeweg de nummers vorderden werd erg duidelijk waar Moby de mosterd en zijn durf om valsig te zingen heeft gehaald, en ook de invloed voor o.a. de vroege U2 is onmiskenbaar aanwezig. Wel voelde het geheel wat zwaar op de maag, en was duidelijk dat het wat meer luisterbeurten zou vergen om tekst en muziek verder te doorgronden. Maar die gitaarriff in She Lost Control was er sowieso een om in te lijsten.

Met die luisterbeurten en het doorgronden is het wel goed gekomen. Echo's, bijgeluiden, spuitbussen, de productie was op het moment zelf zeker niet in alles naar wens van de band maar het heeft de wereld een donker, beklijvend en zowel muzikaal als tekstueel zeer interessant debuutalbum opgeleverd waarvan de impact groter is geweest dan men in 1979 ooit had kunnen vermoeden.

Corbijn's Control heb ik inmiddels ook gezien, en ik verheug me er enorm op het voor mij nog onbekende Closer en de verzamelaar Substance (in die volgorde) aan te schaffen en te horen. Wat is het toch heerlijk om enerzijds belachelijk laat iets briljants te ontdekken, maar daardoor de mogelijkheid te krijgen om (liefst in de goede volgorde) voor het eerst een album te kunnen horen wat voor anderen al decennia gesneden koek is. Voor mij is het nog heel even een alternatief 1980, reikhalzend uitkijkend naar het moment dat ik Closer voor het eerst in m'n handen zal hebben en horen. Over unknown pleasures gesproken.

Tja... na meerdere luisterbeurten is het overheersende gevoel dat de albumtitel misschien beter 'IKEA Mountain' had kunnen zijn. K's Choice heeft namelijk een bouwpakket afgeleverd in de vorm van een plastic doosje met daarin twee pakketjes. Geen handleiding, wel in totaal 14 (of vaak nog eentje extra) onderdelen, allen keurig voorzien van een label en binnen het pakket in een bepaalde volgorde gerangschikt en los van het andere pakket te gebruiken. Het blijkt dat de twee pakketjes zelf ook gelabeld hadden kunnen worden als 'hard' en 'zacht', met behoud van de aanhalingstekens.

Maar wat nu? Je hebt twee linkerhanden en dus eigenlijk geen zin en tijd om uit te zoeken hoe de onderdelen in de beste volgorde in elkaar passen, de mogelijkheden lijken tamelijk talrijk. De producenten hebben dan wel twee pakketjes met onderdelen gescheiden geleverd, je hebt toch het gevoel dat het eigenlijk in één pakket had gemoeten omdat:
- je nu zit te hannesen met twee units die ook nog eens óp elkaar liggen in plaats van naast of achter elkaar. (Werkelijk, wie verzint dat?)
- het gemakkelijk in één unit van dezelfde grootte had gepast.
- het nu wel lekker duidelijk is wat hard en wat zacht is, maar je wilt na iets hards vaak even iets zachts of andersom als je weet dat er daarna nog meer hards of zachts aan zit te komen...

ehm... genoeg gemetafoor. Beste Sarah en Gert, het klinkt best goed allemaal (beter dan Almost Happy) maar het vliegt hier en daar uit de bocht. Opener Come Live the Life klinkt als de nieuwe Believe, maar waar laatstgenoemde een heerlijke climax bereikt draaien jullie het hier op het hoogtepunt de nek om doordat de drummer in zijn enthousiasme de nadruk op élke tel gaat leggen. Na korte euforie dat het niveau van het uitstekende 'Cocoon Crash' album misschien weer gehaald gaat worden, is de eerste deceptie na een minuut of drie in hetzelfde nummer al een feit. Jammer. Echo Mountain en I Will Carry You (met een mespuntje Old Woman bereid, wel weer jammer van de crossover met de vorige track) halen dat niveau overigens wel, wat mij betreft zijn dat de prijsnummers van disc 1.

Op disc 2 zijn de gezongen jeugdherinneringen (a la Breakfast) terug in Killing Dragons, leuk! Verder meer over het algemeen mooie ballads, maar afwisseling is onderdeel van wat Cocoon Crash zo'n sterk album maakte. Na een paar nummers wil ik een I Will Carry You er doorheen gooien om de boel even op te schudden.

Tot slot wil ik over When I Lay Beside You nog zeggen dat een nummer lang handgeklap hier echt too much is, zeker als het ook nog eens net wel/net niet uit de maat is. Gewoon niet doen. Dus nu snel opnieuw samen de studio in, mooie dingen doen, af en toe lekker uit je plaat gaan en je revancheren voor dit pretentieuze 'dubbelalbum' dat geen album is, maar een verzameling aardige tot prima nummers die op betreurenswaardige wijze gescheiden zijn. Echo Mountain is een goed album dat niet bestaat.

Compilatie van Kylie's Deconstruction jaren met singles, b-sides, demo's en remixes van de albums Kylie Minogue en Impossible Princess, aangevuld met moordnummer Where the Wild Roses Grow met Nick Cave en een akoestische versie van Automatic Love.

Een volwassen geluid met veel house en trip hop invloeden en strijkers, niet toevallig volgend op Madonna's muzikaal vergelijkbare Erotica en Bedtime Stories. De epische afsluiter Take Me With You had op een album van Massive Attack kunnen staan.

Halverwege het album halen Where the Wild Roses Grow en de mooie Prefab Sprout cover If You Don't Love Me de vaart eruit, waarna de tweede helft mij pas bij Automatic Love weer te pakken heeft. De remix van Where Has the Love Gone? zou baat hebben gehad bij wat akkoordenwisselingen, een kleine 10 minuten zonder variatie in de baslijn is teveel van het goede.

Prima aanvulling op Kylie Minogue - The Best of (2012), waar alleen Confide in Me (in een kortere versie) ook op staat.

Even wat tegengas vanuit een ander perspectief.


En toch, stel het volgende voor: je bent 33 jaar en iemand zou je vragen hoeveel platen van Led Zeppelin je in huis hebt. Je moet antwoorden: NUL. Okee, we schroeven de verwachtingen omlaag... wat ken je dan van Led Zeppelin? Nou, alleen Stairway to Heaven (joh), Whole Lotta Love in een live-uitvoering van de Black Crowes met Page, en je weet dat de riff uit Puff Daddy's Come With Me is geript uit Kashmir. En oh ja, Big Log van Robert Plant is een aardig nummer, en de bassist doet nu die Vultures met Dave Grohl.

Tot afgelopen weekend had ik die antwoorden moeten geven, met wel al enige tijd het voornemen om eens wat meer van Led Zeppelin te willen horen. Jaren geleden heb ik eens vertwijfeld met het hier zo gelauwerde "Remasters" in de hand gestaan, maar die lijkt inmiddels bij de doorsnee platenboer nergens meer te vinden. Ik stuitte nu op Mothership voor een tientje, en twijfelde daarom deze keer geen moment.

Natuurlijk schaf je dit niet aan als je alle reguliere albums en/of die andere verzamelaar al hebt. Natuurlijk is dit uitmelkerij omdat ze ook gewoon de Remasters in een nieuwe oplage hadden kunnen uitbrengen naar aanleiding van de reünie in 2007. Maar het is ook weer niet zo dat dit een copy-paste-actie-minus-twee-nummers daarvan is. Lees bijvoorbeeld dit verhaal over de nieuwe remastering, er zijn blijkbaar wel degelijk verschillen. En voor de doorsnee muziekliefhebber die liever wat in z'n handen heeft dan downloadt en denkt: 'Goh, wat zal ik eens meenemen als ik voor een tientje een indruk van Led Zeppelin wil krijgen' vind ik dit zelf helemaal geen verkeerde compilatie. Mooi chronologisch, de geluidskwaliteit is prima, en als het naar meer smaakt koop je later toch een keer een regulier album?

Om dan als fan die alles al heeft een half topic vol te kladden dat dit in tegenstelling tot Remasters een onzinnige compilatie is, met als voornaamste reden dat net jóuw favoriete nummer er niet op staat, vind ik wat overdreven. In mijn geval kan ik na wat online zoekwerk en beluistering zelfs zeggen dat ik geen traan ga laten om het ontbreken van Misty Mountain Hop, doe mij maar een nummer als het wel aanwezige Ramble On. Maar dit terzijde.

Wat kan ik dan als dertiger die niet is opgegroeid met Led Zeppelin en met terugwerkende kracht de muziekhistorie induikt concluderen aan de hand van deze dubbelaar? Vergelijkingen zijn muzikaal gezien in meer of mindere mate te maken met groepen als The Who en de vroegere Queen, en het is te horen waar Axl Rose de mosterd heeft gehaald voor nummers als Estranged. Verder blijkt Return to Innocence van Enigma de drums van When the Levee Breaks te hebben gesampled, en weet ik nu dat de aanvalsschreeuw van Sneeuwwitje in Shrek the Third uit Immigrant Song komt (en ja, Plant doet het beter ).

De duidelijkste conclusie is echter dat ik Remasters toen gewoon had moeten meenemen, dan had ik al veel eerder deze geweldige muziek ontdekt. Maar Mothership stelt mij als Zep-laatbloeier in de opnieuw geremasterde herkansing zeker niet teleur en jawel... het smaakt naar meer!

'The Remixes' is een enigszins misleidendende titel, omdat op deze dubbelaar remixes worden aangevuld met niet-geremixte tracks (Breakdown, Sweetheart, Crybaby) die ook op eerdere albums te vinden zijn. Daarnaast zijn ook de remixes van Honey, Loverboy en Heartbreaker van disc2 al op eerdere albums aanwezig. I Know What You Want is een leuke aanvulling (verkooptruc) maar ook geen remix, evenals Miss You (eerder alleen verkrijgbaar in Japan).

Disc1 bevat voornamelijk lang(dradig)e Amerikaanse club mixes, waarvan ik Anytime You Need a Friend (met overduidelijk Clivilles/Cole stempel) en Emotions het beste kan waarderen.

Disc2 bevat hiphop/r&b samenwerkingen en remixes, waarbij ik de 'remix' van Thank God I Found You erg goed vind, maar het origineel er voor geen meter in terug hoor. Het is een compleet ander nummer.

Al met al is er gedeeltelijk niets nieuws onder de zon als je ook de eerdere albums hebt, zijn er een aantal interessante nieuwe nummers en een aantal goed klinkende remixes, en is er een groot gedeelte aan oeverloze, monotone pogingen om Mariah geschikt te maken voor de dansvloer. Wellicht was een grotere verscheidenheid aan remixers (Jermaine 'So So Def' Dupri is wel érg aanwezig en David Morales lijkt zichzelf alleen maar te kunnen herhalen) een goed idee geweest. Het is daarbij echter nog wel interessant om regelmatig andere zanglijnen te horen dan in de bekende versies.

Ach, ik heb deze voor 7 euro uit de bak gevist en daarvoor is het een leuke aanvulling op de collectie. Maar slechts een vijftal nummers die door mij vaker gedraaid gaan worden is wat aan de magere kant voor een 2disc-release die een stuk interessanter had kunnen zijn.

Het stof dat op het exemplaar van de meeste Be Here Now bezitters ligt kan symbool staan voor de laag cocaïne die je bijna van dit album af kunt blazen. De Gallaghers bevonden zich met hun hoofd in de (coke)wolken na het succes van Morning Glory, en het klinkt alsof de gitaarmuren deze keer zijn opgericht om God himself van zijn wolk te blazen en arrogant snuivend zijn plaats in te nemen.

Dat moest dus wel fout gaan. Bigger and longer is niet gelijk aan better, een beruchte valkuil voor artiesten die naast hun schoenen gaan lopen. Maar de faal-factor van deze plaat overschaduwt de goede momenten die hierop zeker terug te vinden zijn.

Opener D'You Know What I Mean? vind ik uitstekend. Lekker lang opbouwend intro (evenredig aan de opgebouwde anticipatie bij het publiek) met macho helikopter en morse-code, en laat het maar lekker bijna 8 minuten duren. Goedgeplaatste arrogantie om mee af te trappen, en gewaagd om het akkoordenschema van het doodgedraaide Wonderwall nonchalant te recyclen, maar het wérkt. Alleen had dit het enige lange nummer van het album moeten zijn.

Zo wordt het toch aardige All Around The World volledig de nek omgedraaid door in Hey Jude-stijl en met overdadige key-changes minutenlang de luisteraar uit te dagen om de skip- of eject-knop in te drukken. Dit had de albumsluiter moeten zijn met de helft van z'n tijdsduur.

Naast de opener behoren de kortste nummers tot mijn favorieten. I Hope, I Think, I Know zou best eens in mijn persoonlijke Oasis top 10 kunnen eindigen, en onder de overdadige productie van Don't Go Away zit een prachtig nummer verstopt.

Wat mij betreft is dit inderdaad niet de plaat die aan de geschepte verwachtingen kon voldoen, maar ook niet de flop die men het wil laten zijn. Ook ik denk dat een gestripte versie met minder dichtgesmeerde geluidssporen en kortere speelduur een prima album zou opleveren. Hoe dan ook, het is uiteindelijk tóch een gedenkwaardig album dat het verval van Oasis inluidde, en wellicht zelfs het verval van de 90's Britpop in het algemeen.

If there's life after, we will see

Naar aanleiding van het plotselinge overlijden van His Royal Badness een bericht bij het eerste album dat ik van hem kocht. Als 12-jarig jochie was Batman de film van het jaar. Batdance was een hit en werd gedraaid op de disco van de camping van die zomer. Van het geld uit mijn spaarpot kocht ik het album op cassette, ik denk nog voordat ik samen met mijn broer naar de bios ging. Natuurlijk kende ik Prince al van de radio door de recente hits van Lovesexy en de (toen al) klassiekers in Veronica's Top 100 Allertijden en de Arbeidsvitaminen, maar dit was toch even iets anders dat dat mooie maar toen zo langdradige Purple Rain. En tof dat er zoveel samples uit de film in de muziek waren verwerkt.

lennon gaf al aan wat er qua muziek te verwachten is. Zelf vind ik Lemon Crush het minste nummer, de rest vind ik top. Trust kan ik niet horen zonder Jack Nicholson als The Joker geld te zien strooien vanaf een praalwagen, net zoals ik bij Partyman hem zie dansen op dit nummer dat uit een boombox schalt.

Vicki Waiting bevat de tekst:
I told the joke about the woman
Who asked her lover "Why is your organ so small?"
He replied "I didn't know I was playin' in a cathedral."
Het heeft even geduurd voordat ik die snapte.

Dan nog even de loftrompet voor Scandalous. Ik ben recent in het werk van Curtis Mayfield gedoken, en aan Sweet Exorcist kun je horen waar Prince een snufje van zijn mosterd heeft gehaald voor o.a. Adore en Scandalous. Wat een prachtig sensueel nummer is dit, je ziet bijna de stoom uit je luidsprekers komen. Scandalous, marvelous.

Sinds Batman heb ik uiteraard ook zijn eerdere albums ontdekt en ik ben hem blijven volgen, maar deze soundtrack is mede die van mijn 12-jarige ik en heeft dus, inmiddels ook op cd, een heel bijzonder plekje.

In the heart of a sleepless moon
I'll be with U 4 ever
This is my destiny
Till my life is through

Prince, bedankt voor al je geweldige muziek. En waar je juist sommige fans verloor met dit werk, kreeg je mij er als fan bij.

LOtUSFLOW3R: Fijn, gitaarwerk! Santana (de Lotussen) en Jimi Hendrix (Dreamer) zijn duidelijke invloeden. Crimson and Clover is lekker maar had liever zonder de stemvervormer gemogen. Wall of Berlin warmt een zin uit 3121 opnieuw op maar is een veel minder goed nummer. 77 Beverly Park is inderdaad de eerder genoemde picknick op nat gras zonder kleed na een veelbelovende donderbui. ***1/2

MPLSoUND: Deze bevalt mij het beste van de drie albums. De drums klinken wat geforceerd (een album lang, maar vandaar ook de titel) als die van gedeelten van Purple Rain en Sign 'O' the Times, maar daardoor ook onmiskenbaar als Prince. Favorieten zijn Dance 4 Me, Valentina (leuke, ontdeugende tekst gericht aan de toen 1,5 jaar oude dochter van Salma Hayek), de ondergewaardeerde ballad Better With Time en de volle 7,5 minuten van Ol' Skool Company. ****

Elixer: Op haar best (Here Eye Come, All This Love, Kept Woman en met name 2Nite) klinkt dit als Janet Jackson met een randje Loïs Lane 'Precious-style'. In Here Eye Come horen we wat fijne gitaarlicks en een ondubbelzinnige tekst die we zowel van Prince als Janet Jackson hadden kunnen verwachten. Verder verzandt het in middelmatige tot saaie R&B, waar ik nog even opveer bij het afsluitende Elixer als Prince zelf nog even plichtmatig mee komt kraaien in de hoge registers maar het nummer niet kan redden. Toch niet zo slecht als verwacht. **1/2

Wat een mooi cadeautje uit The Vault is dit. Ik kende hiervoor slechts vier van deze tracks (3, 10, 12 en 15) in een andere uitvoering, dus voor het grootste deel zijn het voor mijn oren gewoon onbekende Prince nummers.

Afgezien van Wouldn't You Love to Love Me? is de geluidskwaliteit uitstekend. Jammer, want dat nummer bevat een heerlijke baslijn die nu niet volledig tot zijn recht komt. Daarnaast is Love... Thy Will Be Done de vreemde eend in de bijt, omdat deze zo op Emancipation had kunnen staan (joehoe One of Us) in plaats van de jaren '80 vibe van de rest. Maar wat een goede track.

Prijsnummer (letterlijk, want mijn Target edition cd was niet goedkoop) is de Cinematic Mix van Nothing Compares 2 U. De orkestratie van Clare Fischer voegt daarop een extra dimensie toe aan het acapella begin, prachtig.

Voor originele versies en al dan niet remixen daarvan van dit kaliber houd ik me levenslang aanbevolen.

Mijn versie heeft de volgende tracklist:

1. Madman's Return
2. Colour Of Love
3. Believe In It
4. Who Stole It?
5. Don't Be Shy
6. Rhythm Is A Dancer
7. Money
8. See The Light
- SNAP At The Movies
9. Ex-Terminator
10. Keep It Up
11. Homeboyz
- Not For Commercial Use
12. Sample City

Deze albumversies van Rhythm Is A Dancer (niks serious as cancer), See The Light en Ex-Terminator ("prepare yourself for a sacrifice") vind ik echt superieur aan de singleversies. Verder is het geen standaard radiovriendelijke eurohouse die de klok slaat, maar drukt Turbo B. zonder zangeres een vette stempel op nummers als Madman's Return en Who Stole It? ("the whole music industry's stolen!").

De geluidskwaliteit (vette bas!) van deze plaat is uitstekend te noemen. De nummers zijn afwisselend en dat maakt dit album een geslaagde mix van verschillende stijlen. Turbo probeert zelfs sloom een beetje te zingen op Believe In It, en z'n rap heeft een heerlijke flow op See The Light. Jammer dat hij hierna is afgehaakt omdat de dance de overhand zou nemen (op de dan ook veel minder geslaagde opvolger Welcome To Tomorrow) en hij Rhythm Is A Dancer met de gewraakte zin helemaal niet op single wilde hebben. Wat mij betreft is dit een ondergewaardeerd hoogtepunt uit de '90's dance-periode.

Love
Lust
What is the difference?
The difference is
The bodies, the heat, the motion, feelings
Your feelings
They are to be separated
And not to be confused
They should not be confused because they are two
They are enemies
And to know the difference between them two
All you have to do
Is see the light

Daar ken ik When Violets Meet ook van, het is sindsdien een van mijn favoriete nummers uit de jaren '90.

Onlangs alsnog het hele album aangeschaft, wat een mooie plaat! De invloeden zijn duidelijk: Lou Reed/UV, The Doors, U2... De stem van de zanger ligt ook in het aangename spectrum tussen Reed en Bono. Een nummer als Moonchild had echt niet misstaan op een van de beste U2 albums, en Eric Says is meer dan alleen een typische Reed titel. Maar Soft Parade klinkt niet als een coverband, dit is echt goed. Mooi ook hoe het echt een album is met fraaie overgangen. Pure klasse.