Ik vond dit eerst nogal een saai album, dat een beetje ongemerkt aan me voorbij ging tijdens het luisteren. Maar als Changing Days af en toe voorbij kwam in shufflemodus bleef ik toch vaak geboeid luisteren, en het album heeft dan ook al meerdere opschoonacties van mijn beperkte opslagruimte voor onderwegmuziek doorstaan (nou goed, 16 GB is nou ook weer niet zó beperkt, maar beperkt genoeg om geregeld albums te moeten verwijderen). Het kabbelt allemaal een beetje voort, maar dat betekent natuurlijk absoluut niet dat het geen geslaagde muziek is. Dreaming Youth en A Thing From Above zijn bijvoorbeeld twee van de tracks die eerst het ene oor in en het andere oor uit gingen, maar die ik op het moment geregeld draai. Goeie kans dat dit een groeiertje is dus.

Toch wel mijn favoriete drum & bass mixalbum na de ongenaakbare Fabriclive van Calibre, deze plaat van de in 2017 helaas overleden Marcus Intalex. Net als de FL van Calibre, en ook die van Commix die eveneens een dikke aanrader is, is dit voornamelijk liquid, aangelengd met vooral in de tweede helft een stukje hardere en duisterdere drum & bass. Marcus kiest ervoor om af te sluiten met Solitary Native, toch wel een liquid klassieker en eigenlijk de perfecte keuze om heerlijk af te koelen. Uitstekende mix.

Mooi zoals altijd, maar het mist wat pit en avontuur, het is wel erg lieflijk allemaal, te veilig voor Martinous doen. Zo'n track als Somewhere is gewoon een beetje een slap aftreksel van de wollige dub techno of 'ultra deep house' die je van een Yagya zou kunnen verwachten. Between here and Home is wel een positieve uitschieter, daar zit ook een stukje meer dynamiek in dan de rest.

Zijn vorige EP van dit jaar vond ik niet heel denderend, maar dit is toch weer fantastisch. Wonderlijk mooi geproduceerde, contemplatieve composities op het snijvlak van deep house en ambient techno, die over de lange speelduur van de nummers de tijd krijgen om open te bloeien. Vooral opener Solid Core is een geweldige plaat - stuwende, meditatieve, diepe techno van de bovenste plank - maar ook de andere tracks mogen er zeker zijn. Zo stelen op het rustigere Better Place hemelse pads de show, terwijl Reality Bends meer richting de breakbeat gaat, maar nog steeds met de kenmerkende Martinou touch. De Zweed bewijst met deze EP maar weer eens één van de beste nieuwkomers van het huidige decennium te zijn in het genre.

Easy 4,0*.

Dit album is sinds de release, twee maanden geleden, in mijn vaste rotatie blijven hangen. Alle tracks houden sterk het midden tussen minimal techno en ambient techno, meditatief en melodieus tegelijk. Het doet allemaal heel Duits aan eigenlijk (als dit was uitgebracht op een Kompakt, BPitch, Dial, Traum, of Giegling had niemand gek opgekeken), maar is gemaakt door een Zweed, en uitgebracht op het beste Nederlandse electronic label van de afgelopen paar jaar. Stuwende dubby ritmes, een simpel maar raak gebruik van sprankelende percussie, en mooie volle pads die het geheel de juiste warmte meegeven: met deze minimale middelen weet Martinou het constant spannend te houden, en dat is best een prestatie. En waar Thunder Road de absolute positieve uitschieter is, is er aan de andere kant eigenlijk geen zwak moment te horen op de hele plaat.

Zeker nu Rift een hoge replay value blijkt te hebben durf ik inmiddels wel de conclusie te trekken dat het in een jaar met een paar absolute topplaten (zie mijn stemmen over 2021), voor mij the best of the rest was.

Die Glassbeadgames dub is wonderschoon, en maakt me erg benieuwd naar het origineel. Helaas kan Secrets hier niet aan tippen, best een saaie track, dat zal ook wel de reden zijn dat die het album, dat 2 weken na deze EP uitkomt, niet heeft gehaald. De breaksgeörienteerde afsluiter Forgiveness Step 3 is dan wél weer erg fijn, en maakt me benieuwd naar de overige twee delen. Al met al een aangenaam aperitiefje, dat prikkelend genoeg is om me benieuwd te maken naar de overige gangen.

Zowel qua concept (van de Bandcamppagina: "the debut album 'MLDE' by Marxist Love Disco Ensemble seeks to eradicate both the trite from disco and the sobriety from political music") als muzikaal (jazzy disco die teruggrijpt naar de Italo en pop van de jaren '80) klinkt dit album op papier een stuk interessanter en vernieuwender dan in de realiteit. Ik had het graag anders gezien, maar de muzikale middelmaat wordt nergens echt ontstegen, en de politieke boodschap komt nou ook niet echt duidelijk of overtuigend over. Dan gooi ik toch liever het nieuwe album van Nu Genea op, of luister ik gewoon 'ouderwetse' disco.

Voorlopig hou ik het op een 2,5*, voor de moeite, het concept, en het feit dat het nergens slecht wordt. Mijn absolute favoriet in de tracklist is 1905.

Het kan aan mij liggen, maar het popgedeelte is mij niet helemaal duidelijk. Ik ben Mezzanine gaan luisteren vanwege zijn hoge positionering en mijn interesse in triphop, en ik ben zeker niet teleurgesteld. Ik hoopte op iets dat in de buurt kwam van DJ Shadow (aan de hiphop kant van de triphop) maar dit gaat meer in de richting van Portishead - en verder. Sfeer is troef op Mezzanine, en er is dan ook zeker geen tekort aan. Dat ligt denk ik aan de contrasten in sfeer: rustgevend en onheilspellend tegelijk, waardoor het blijft boeien zonder ergens te druk te worden.

Geslaagde EP die naar meer smaakt. Massive Attack brengt uitstekend gekozen gastartiesten over onheilspellende beats. Het prijsnummer is sowieso Dead Editors. Die productie is moddervet.

Max Graef schotelt ons een interessante combinatie van downtempo, house, funk en abstracte beats voor, maar over de gehele speelduur breekt die diversiteit aan invloeden de plaat wel een beetje op. Zo zijn achtereenvolgens op Drums of Death groovy house met akoestische drums, op Vino Rosetto kalige breakbeat met acidgeluiden, op Speed Metal Jesus uptempo moderne funk, op Büchsenöffner juist wat langzamere, meer traditionele funk en op Jane FlyLo'esque downtempo te horen, en dan blijkt het toch moeilijk om de aandacht er goed bij te houden.

Nou Kramer en repelstefan, Meetsysteem was maar wat blij om jullie kritische reacties te lezen: klik.

Erg leuk album verder, waarop een vermakelijke en luchtige combinatie van nederpop, neo-psychedelica en downtempo wordt voorgeschoteld, met flarden van allerlei andere invloeden en vaak heel associatieve teksten. De newwave-esque eerste single Teal is de absolute toptrack, en verder kan ik ook Goed te Doen en Kubus goed hebben. De rest van het venijn bevindt zich in de staart van de plaat: de laatste vier nummers blijf ik maar luisteren.

Ton, van de mij onbekende Poolse producer Michał Lewicki, vertegenwoordigt voor mij de sound van Project:Mooncircle doeltreffend. Net als het label waarop het uitkomt, beslaat het album een heel spectrum aan dromerige electronicasoorten, zonder door die veelzijdigheid aan kwaliteit in te leveren. Zo horen we rond doffe kicks gedrapeerde house en sprookjesachtige techno voorbijkomen, maar ook golvende ambient, glitchy future beats en warme downtempo. En dat zonder als luisteraar het gevoel te krijgen dat je van het kastje naar de muur gestuurd wordt.

Volgens de omschrijving op de website van Project:Mooncircle heeft Lewicki gebruik gemaakt van wiskunde bij het componeren: doordat hij zijn tracks gebaseerd heeft op wiskundige methodes en "unique non-recurring snapshots" is het album een "quasi-mathematical experiment in audio-randomization" te noemen. Ook dat intellectueel maken van de muziek past wel bij het label. Ondanks (of misschien wel mede dankzij) dat abstracte geneuzel is het resultaat een genietbaar plaatje, zeker voor mensen die, zoals ik, zowel meer experimentele hiphopachtige beats (Flying Lotus, Teebs, Long Arm) als bedachtzame diepe techno en house (Dominik Eulberg, Francis Harris, Pantha du Prince) kunnen waarderen.

Dit is zeker een vet album, dat qua geluid gelijk doet denken aan het werk van P.O.S. - niet heel onlogisch, aangezien Lazerbeak meerdere beats voor hem heeft gemaakt en Mike uit dezelfde crew komt. Bovendien zijn de flow en stem van Mike Mictlan ook vergelijkbaar. De beats zijn wel wat toegankelijker dan voornamelijk het latere werk van P.O.S.

De beats, die zwaar door rock zijn beïnvloed, zijn lekker stevig en de raps zijn daar goed op ingesteld. Bovendien blijft het niveau van beide constant. Ik denk wel dat ik dit album lang niet zo goed had kunnen waarderen als ik niet al bekend was met het Doomtree kamp - maar dat ben ik wel en dus krijgt dit album een mooi cijfertje van me.

Ik wil dit beter vinden dan ik het daadwerkelijk vind, ben ik bang. Net als op veel andere albums van Milton is het een beetje hit and miss, en de stem van esperanza is bij lange na niet krachtig genoeg om het verval in die van de inmiddels 81-jarige Milton te verbloemen - zo is ook te horen op het verder hartstikke mooie Tiny Desk optreden van vorige maand. Maar ook een Milton in verval klinkt met gemak beter, en heeft meer karakter, dan de meeste zangers - Elis Regina zei niet voor niets schijnbaar ooit dat "if God sang, he would have the voice of Milton Nascimento" - dus dit project is desondanks de moeite waard om te beluisteren.

Wat is Your Vibe toch een ziek nummer. Met dat onheilspellende dissonante pianootje en die stampende dubby beat is het het muzikale tweelingzusje van Our Love Is Strong, dat Leafar een jaar later uit zou brengen. Ook State of Me hoort tot het beste in de toch al mooie catalogus van Giegling.

Het niveau van de rest van de verzamelaar is helaas niet zo hoog, al vallen alle tracks zo'n beetje in de categorie 'goed te doen' tot 'zeer prima'.

Puik album hoor, dit resultaat van herhaaldelijke studio-/jamsessies van Oriol Riverola (John Talabot) en Arnau Obiols (Velmondo), dat qua genre een beetje laveert tussen new age, krautrock, en tribal house. De combinatie van analoge synthesizers met handpercussie werkt uitstekend en gaat geen moment vervelen, ondanks de pittige speelduur. Sterker nog: binnen de context van het album werken de langere nummers naar mijn mening zelfs het beste, omdat Riverola en Obiols juist op die tracks de tijd nemen om de composities stukje bij beetje uit te vouwen, waardoor vorm en inhoud mooi samenkomen in lange meditatieve jams. Mijn favoriet is dan ook het langste nummer, het heerlijke onheilspellende en psychedelische Fog and Fire.

Dit is misschien ook wel de moeite waard voor trebremmit.

Edit: En misschien ook wel voor Gyzzz - aangezien dit meer in het verlengde ligt van Sau Polers Nocturno dan van eerder werk van John Talabot.

Ik heb lang gewacht om aan II te beginnen, al heb ik daar geen goede reden voor gehad. Misschien is het omdat ik platen die zo breed positief worden ontvangen van nature wantrouw, maar in dit geval was dat zeker niet terecht want dit is een heerlijk album. Het is een mooi geheel; de tracks zijn zo gearrangeerd dat er een duidelijke spanningsboog merkbaar is over het verloop van de gehele plaat. De links naar Burial zijn inderdaad duidelijk (de intro van Let in the Light moet haast wel een eerbetoon zijn), en elementen van deze en andere minder toegankelijke invloeden worden met het grootst gemak in een radiovriendelijke vorm gegoten zonder het het-ene-oor-in-en-het-andere-oor-uit-effect dat dit soort ondernemingen vaak met zich meebrengen. Ik wacht wel nog even met beoordelen, want ik twijfel nog een beetje aan de replay value... Hoe dan ook, geslaagd project!

Toch wel een erg fijn plaatje hoor, met mooie diepe microhouse. Alleen de techno van Colon.ize vind ik zelf wat minder, maar met het geweldig retro klinkende Wired to the Mothership 2021 recht de plaat daarna gelijk de rug, en het blijft kwaliteit tot het einde. Zo sterk als Move D's vorige plaat Building Bridges wordt het voor mij niet, maar dat is verder geen schande.

Altijd nobel om een plaat voor een dergelijk goed doel uit te brengen, maar de tracks hierop zijn helaas weinig opzienbarend. De eerste drie tracks zijn van duidelijke A-listers van de Running Back stal en steken kwalitatief met kop en schouders boven de rest uit, maar dat zegt helaas niet erg veel want daarna is het allemaal middelmaat wat de klok slaat. Het komt een beetje op me over als een verzameling van leftovers en dat is nooit een goed teken.

De remix van Abalone, door labelbaas Gerd Janson, is wel een erg lekker nu disco groovertje trouwens. Zal het Gerd zelf zijn die hier een 5,0* voor geeft?