Ik heb Fenfo een paar keer gedraaid de afgelopen week. Nu heb ik hem, na een paar Fatoumataloze dagen, weer eens opgelegd, en het is net alsof ik ieder nummer al jaren ken. Nou is dat op zich al knap om zo'n ervaring met je muziek voor elkaar te krijgen, als je dat met twee albums op rij weet op te roepen (ook bij Fatou ging het zo bij mij) is het geen toevallige gelukkige samenloop van omstandigheden meer te noemen. Voeg daar nog eens aan toe dat Fatoumata duidelijk is geëvolueerd, en haar muziek op dit tweede album heeft verrijkt met nieuwe geluiden, invloeden, instrumenten en productietechnieken, en je kan wel spreken van een uitzonderlijk begaafd muzikant. Ik vermoed dan ook dat de kaartjes die ik heb aangeschaft voor haar optreden in het Concertgebouw op 5 augustus hun prijs dubbel en dwaars waard gaan zijn.

De eerste keer dat ik dit luisterde greep het me al gelijk aan, maar ik had niet verwacht dat The Houseboat and the Moon zó sterk op me zou groeien. Na het de afgelopen weken geregeld op te leggen heb ik het zojuist drie keer achter elkaar geluisterd, liggende in de hangmat op mijn balkon, tijdens het lezen van theoretische teksten voor school, en af en toe moest ik gewoon even die teksten opzij leggen om een nummertje lang met mijn ogen dicht te genieten. Prachtig subtiele, kleine composities, met genoeg herhaling en structuur voor die meditatieve atmosfeer die neoklassieke platen typeert, maar waarbij melodie en harmonie zeker niet uit het oog wordt verloren. Door deze balans steekt deze plaat wat mij betreft met kop en schouders boven het solo-piano maaiveld uit - al is het niet helemaal solo piano, want er komt geregeld een perfect gedoseerde strijker, percussiepartij of ambientlaag bij kijken. Heel mooi.

Downtempo meets house, gevoelsmatig qua stijl vergelijkbaar met Mylo - Destroy Rock & Roll (2004) , maar een stukje slicker geproduceerd. Door die gladde productie houdt Down to Earth de aandacht niet altijd even stevig vast, maar enige diversiteit en een aantal uitschieters, zoals Claire de Lune en het radiovriendelijke Crave You, maken een hoop goed. Alle plusjes en minnetjes bij elkaar opgeteld een licht verteerbaar album, dat ik zeker aan zou raden aan luisteraars die zich vaker op het kruispunt tussen poppy house en downtempo begeven - zoals Röyksopp, inderdaad, maar ook bijv. een Disclosure, of een Bonobo.

Dit is een logische voortzetting van de ontwikkeling van Four Tet, met uitzondering van zijn vorige plaat. In tegenstelling tot de losse tracks die werden gebundeld op Pink, steunde Beautiful Rewind op een hoekig gebruik van samples, met veel contrasten en een zware nadruk op het fragmentarische. Op Morning / Evening wordt voortgebouwd op de basis van Pink - organische, laagje voor laagje opbouwende 4/4 elektronica - met behulp van elementen uit de DJ-sets van Four Tet - niet-Westerse muziek (in dit geval Hindoestaanse muziek, refererend naar Hebden's Indiase roots) en minimalistische elektronica. Verbijsteren doet het nergens, maar beide nummers blijven de volle 20 minuten spannend, en het contrast tussen die twee maakt dat ook het geheel blijft prikkelen. Het is altijd fijn om met lage verwachtingen aan een plaat als deze te beginnen, wat zeker het geval was aangezien ik zijn vorige plaat toch wat matig vond, maar op dit pad mag Four Tet van mij lekker door blijven banjeren.

Hoe vet is die Jay Dee remix van Serious As Your Life? Zo'n geslaagde combinatie van respect voor het origineel en trouw aan de eigen authentieke sound van de remixer hoor je niet vaak.

Ik vind sowieso dat de meeste tracks op Remixes staan als een huis, niet in de laatste plaats Hebdens remixen van Sia's Breathe Me, Bonobo's Pick Up en Madvillain's Great Day (grappig dat hij daarvoor een nummer samplet Madlib's alter ego Quasimoto). Voor een verzamelalbum is de eerste CD een erg fijne en coherente plaat, die voor mij zeker niet aanvoelt als een samenraapsel van losse flodders. Helaas geldt dat wel voor de tweede, mede doordat de verscheidenheid aan producers zorgt voor productioneel te verschillend klinkende nummers, en doordat sommige nummers meerdere malen worden geremixt. Desalniettemin is het geheel een sterke collectie waarop vooral de hip/triphopgeorienteerde kant van de wat vroegere Four Tet te horen is.

Pleasure Club is wel een label om in de gaten te houden zo te horen, die nieuwe van Johnny Hunter klonk al fantastisch maar ook op deze EP is weinig aan te merken. Ook hier geldt: minimalistisch qua melodieën, waardoor alle focus komt te liggen op de beats, de percussies, de bassen, en dat werkt mede dankzij de piekfijn afgewerkte productie. Qua stijlen is dit wel iets minder mijn ding dan die Johnny Hunter plaat, het begint met Liminoid wel met een machtige dub techno track maar daarna is het meer electro, op de ambient van Rhizome na. Absoluut een aanrader!

Als je het mij vraagt begint dit jaar geweldig voor de hiphopliefhebber. Na eerder erg tevreden gesteld te zijn met de nieuwe projecten van CYNE en CunninLynguists (waarvoor ik eigenlijk in beide gevallen niet al te hoge verwachtingen had), ben ik nu voor de derde keer aan het luisteren naar Piñata, de nieuwe plaat van Freddie Gibbs en Madlib. Thuggin' is natuurlijk al een soort moderne klassieker, maar verder ben ik Madlib de afgelopen jaren eigenlijk min of meer uit het oog verloren. Wel apart, want hij was een paar jaar geleden, dankzij Madvillainy, Shades of Blue, wat losse producties en een paar geweldige mixen toch één van mijn favoriete producers. Freddie Gibbs is dan weer totaal niet mijn soort rapper - erg macho, erg lomp, erg 'straat'. Maar de combinatie met Madlib, die bij mij al zo aansloeg in de vorm van Thuggin', kan mij ook over de lengte van een geheel album bekoren. De kenmerkende jazzy vibe en bizar nauwkeurig afgewerkte beats van 'lib passen perfect bij de luie rapstijl van Gibbs. Voeg daar een mooie lijst (semi-)underground gastrappers aan toe, en de onaangename nasmaak van het slappe vorige hiphopjaar is in de eerste drie maanden van 2014 al ruimschoots weggespoeld.

Edit: Ik herken in de sample waar Broken op is gebaseerd ineens die van Haze, van CYNE. Aangezien ik die helemaal kapot heb gedraaid zou je zeggen dat het gebruik van dezelfde basis afbreuk zou doen aan de kracht, maar Madlib maakt er een lome jam van die totaal anders klinkt dan de hi-tempo track van CYNE. Geslaagde andere kijk dus op die sample.

Hot take alert hierboven... Ieder zijn mening hoor, maar ik zie het anders. De eerste paar keer dat ik Gibbs hoorde vond ik hem maar zo-zo, maar hoe meer kansen ik hem gaf hoe meer zijn teksten verraderlijk goed bleken te zijn. Zijn raps zijn een beetje zoals zijn social media presence: op het eerste gezicht mega oppervlakkig, maar op tweede gezicht recht voor z'n raap, behoorlijk intelligent, en hilarisch op de koop toe. Qua flow vind ik hem al helemaal top notch trouwens, zeker in het hedendaagse hiphoplandschap.

Helaas overtuigt Alchemist me hier niet zo, ik vind dat sowieso geen topproducer. De beat van 1985 is cool, maar voor de rest klinken de betere producties (Scottie Beam bijvoorbeeld) meer als net-niet Madlibbeats. Daardoor zal de plaat bij mij waarschijnlijk op een dikke voldoende (rond de 7,5/10) uitkomen.