Puike ambient / downtempo excursie van Actress. Perfect als concentratiemuziek op de achtergrond.

Aesop Rock is on fire in 2020! Zijn recente single Rogue Wave was al geweldig, maar ook Drums on the Wheel behoort m.i. tot de sterkere tracks uit zijn oeuvre.

Helaas is de rest van deze EP wat minder memorabel, met twee andere 'echte' tracks. Play Dead is wat mij betreft fillermateriaal, mede dankzij de irritante synths. KOWP (King of World Peace) is een geinig minimalistisch nummertje waarop Aesop het wat rustiger aan doet dan normaal, inclusief lekker luchtige teksten en flows. Verder hebben we instrumentals en een paar korte bonussnippets - een logische toevoeging, aangezien Freedom Finger in de eerste plaats de soundtrack is van de gelijknamige indie game. Ik ben zelf groot liefhebber van uitdagende indie games, maar deze spreekt me niet zo aan qua gameplay, dus of de muziek beter werkt in de context waarvoor het gemaakt is laat ik in het midden.

Africaine 808 gebruikt afrobeat en andere niet-Westerse muziekstijlen als basis voor elektronische dansmuziek. Het resultaat is een volwaardige albums met bizar veel variatie tussen de individuele tracks: van triphop (Ready for Something New) en acid jazz (Crawfish Got Soul) tot gospelachtige techno (The Lord Is a Woman) en UK bass (Language of the Bass). De variatie gaat hierbij totaal niet ten koste van de kwaliteit van zowel de nummers op zich als het gehele album. Een dikke aanrader voor liefhebbers van onconventionele, maar toch betrekkelijke toegankelijke en dansbare elektronische muziek.

Dank voor de tip bij de MuMeAfrekening, herman!

Hoe meer ik dit luister, hoe beter ik het ga vinden. Dat geldt vaak voor de beste albums. Funky moderne soul die het prestigieuze stempel eindejaarslijstjesmateriaal verdient. .Paaks stem is bij tijden prettig rauw, en dan weer fluweelzacht of nostalgisch soulful. De flirts met hiphop doen het geheel goed, die houden de aandacht erbij als het wat saai lijkt te worden. Bovendien vind ik de speeltuin van een dik uur geen minuut te lang.

Prachtige plaat weer van Brahem, zijn tweede die ik probeer na persoonlijke favoriet Le Pas du Chat Noir. In vergelijking met dat album is Souvenance minder 'Frans', d.w.z. er is een minder grote rol voor piano, die hier voornamelijk als ritmische begeleiding wordt ingezet, en de accordeon ontbreekt geheel. De ruimte die daarmee vrij komt in de instrumentatie naast Brahems oud, wordt opgevuld met strijkers en koperwerk. Het resultaat is een sfeergericht, ambient-esque geheel. En dat smaakt me verdomde goed. Als al zijn albums van een dergelijk niveau zijn, staat me nog veel leuks te ontdekken.

Heel gaaf album! De live-instrumentaties doen hun werk prima, met jazzy trompetklanken, funky basslines en strakke drums (okee, het is geen ?uestlove, maar daar moet je geen enkele drummer mee willen vergelijken). De rappers doen het ook goed, hoewel ik de teksten niet echt heb geluisterd klinken ze prima bij de instrumentaties en de flows zijn raak. Ik krijg gelijk een associatie met Justice System, dit zou zo de opvolger van Rooftop Soundcheck geweest kunnen zijn .

Op hun vorige plaat The Family Sign trok Atmosphere het geluid dat ze op voorganger When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold (wat ik overigens een relatief overgewaardeerde plaat van ze vind hier op MusicMeter) lieten horen door, maar daarop kwamen ze, misschien wel door de beperkingen van een bandformatie, niet geweldig uit de verf. Na dit beduidend mindere album had ik het totaal niet verwacht, maar Southsiders is een echte parel in dit toch al mooie muzikale jaar.

De algemene formule van Atmosphere, die ondertussen wel bekend is, is hier in volle glorie te horen. Ant heeft zijn melodieuze, volle productiestijl. Slug haakt hier gemakkelijk op in met zijn doordachte en zelf- en maatschappijkritische teksten, gecombineerd met een oprechte en bescheiden attitude. Vanaf WLGYLYPTSG hebben ze het rauwere rechtdoorzeegeluid van hun oudere albums laten varen, wat ik eigenlijk erg zonde vond, maar Southsiders weet opvallend knap tussen beide Atmosphera's te manouvreren. De nummers hebben meer pit, zowel door de inbreng van Ant als die van Slug, en maken weer gretig gebruik van het soort samples die zo van toegevoegde waarde waren op You Can't Imagine How Much Fun We're Having, maar hebben wel het bizar nauwkeurig afgewerkte geluid van de laatste twee albums.

Bitter en Kanye West konden me niet voorbereiden op dit album. Niet alleen omdat het twee van de mindere nummers zijn (dit klinkt negatiever dan het bedoeld is, want de plaat kent eigenlijk vooral positieve uitschieters als Camera Thief, Star Shaped Heart en Flicker) maar ook omdat de veelzijdigheid van het album niet in twee nummers te bevatten is. Ook wat dat betreft heeft Southsiders voor mij nu al een streepje voor op zijn recente voorgangers - en na de eerste keer dat ik het hele album luisterde ben ik eigenlijk met iedere luisterbeurt enthousiaster geworden. Kortom: ik ben nog net niet lyrisch, maar wel dolenthousiast. Dit verdient de prestigieuze titel Eindejaarslijstjesmateriaal.

Leuke tracks die ondanks hun uiteenlopende stijlen goed bij elkaar passen, knap gemixt en met een paar hele leuke nummers van Avalon zelf... Maar wat ik een beetje mis hier, is hoe het geheel beter is dan de som der delen - en juist dát is wat het format van het mixalbum voor mij zo speciaal kan maken.

Het gebeurt bij mij wel vaker dat het met een mix enige tijd duurt voor dat kwartje valt, dus hopelijk gebeurt dat hier ook nog. Desondanks is dit hoe dan ook een aanrader voor liefhebbers van melodische, eclectische electro en techno.

Ik heb de afgelopen dagen LUZ / Quest for Fire een paar keer gedraaid, en hoewel ik nergens uit mijn stoel sprong weet Axel Boman een mooi geheel te smeden van allerlei verschillende tempo's en ritmes. Wat dat betreft is dit dubbelalbum een goeie representatie van het label Studio Barnhus, dat Boman runt met zijn Stockholmse vrienden en collega's Kornél Kovács en Petter. We horen de genres waar de labelbazen bekend om staan als DJ's (house, techno, nu disco) maar ook veel invloeden van hiphop, downtempo, electro, dub, en pop. Daarbij hebben beide (half-)albums een mooie spanningsboog, die ook strak blijft staan als je ze achter elkaar draait.

Tot nu toe zijn deephousetrack Hold On, met niet-gecredite vocalen van Baba Stiltz (?), de dubby disco van Sottopassaggio met Miljon, en het verrassende ambient / triphop tweeluik Roman Plumbing favoriet, maar ook de samenwerkingen met labelgenoten Bella Boo en Kamohelo (van Off the Meds) kwamen al gelijk lekker binnen.

Voor nu een 3,5*, maar als ik hem blijf draaien sluit ik een verhoging niet uit.



Ze noemen het twee albums, maar je koopt ze wel samen (en op de Bandcamp duidelijk te zien ook in één verpakking). Lijkt me MuMe-technisch gezien wel een interessant randgeval, benieuwd hoe de crew dat ziet. (CHIEP?)