Soms zijn er van die artiesten van wie ik jarenlang een of twee albums heb, en dan opeens in een soort opwelling of fase meer ga beluisteren. Everything, Everything was voor mij lange tijd een van de beste dance-platen die ik kende (en dat is-ie overigens nog steeds), maar op zoek gaan naar klassieke albums zoals Dubnobass kwam er niet van – tot begin dit jaar dan, toen ik ‘m toevallig tegenkwam. Recentelijk Second Toughest gekocht bij de kringloopwinkel, en tussendoor begonnen aan Barbara Barbara, We Face a Shining Future (want zelfs Pitchfork vond ‘m goed!). En eerlijk is eerlijk, dat album zou toch wel m’n Underworldfavoriet kunnen worden. Hoewel monsterlijke knallers ontbreken – ik kijk jou aan, ‘Dirty Epic’ – bevalt de compactheid mij erg goed. De beste hoes uit het oeuvre heeft deze plaat in elk geval zeker.

De euforie is misschien minder bombastisch dan in de jaren negentig, maar misschien wel dwingender. Barbara Barbara opent met The Fall-doet-dance-achtige nummers. Vooral ‘If Rah’ is fantastisch. Zoals vaak het geval is heb ik geen idee wat Karl Hyde precies zingt, maar hij lijkt het over ‘luna luna luna’ te hebben, en op dat moment breekt het nummer compleet open; funky pianootje erbij en ook deze jongeman staat gewoon te dansen in de woonkamer. Het opvolgende ‘Low Burn’ sluit sterk aan bij de jaren negentig-nummers en doet daar qua kwaliteit ook weinig voor onder. En dan zit bijna de eerste helft van de plaat erop.

De new age van ‘Santiago Cuatro’ gaat me wat te lang door, maar na dit scharnierpunt volgt het fraaie laatste deel van de plaat. Die helft begint stemmig met de psychedelische pop van ‘Motorhome’, maar komt echt tot bloei met het tweeluik ‘Ova Nova’/‘Nylon Strung’. Beide nummers zijn wat lichter van toon, wat kleiner gehouden dan de eerste helft (en de jaren negentig-output), maar zeker ‘Nylon Strung’ heeft een minstens zo euforische climax. Hyde klinkt a-typisch zoet en hij gebruikt zijn woorden afgepast en ritmisch – staccato, maar niet op zijn quasi rap- of Mark E. Smith-manier.

Sowieso zit het echt goed met de ritmiek van de plaat, die net wat subtieler, net minder lomp hakkend dan het oudere werk is. Niets mis met stampers als ‘Rowla’ en ‘Pearl’s Girl’, maar een subtielere Underworld is ook gewoon erg fijn. Samen met de speelduur maakt dat van Barbara Barbara al een, vergeef me het nare woord, fijne luisterplaat, maar de gebalanceerde tracklist doet wonderen. Tegen het einde van Second Toughest zit ik niet echt op een soort interlude als ‘Blueski’ te wachten, maar het vergelijkbare ‘Santiago Cuatro’ zit hier gewoon netjes op de helft. Het contrast tussen extravert en introvert is ook minder groot, en bovendien eindigt de plaat ook gewoon echt euforisch, anders dan bijvoorbeeld Dubnobass. Het lijkt er erg op dat ik in mijn ideale Underworld-plaat heb gevonden.