stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Lang geleden, toen ik voor mijn muzikale ontwikkeling voor een groot deel aangewezen was op MTV2, vond ik het altijd het fijnst als mijn ouders ‘s avonds bij anderen op bezoek gingen en ik de afstandsbediening dus zo’n beetje de hele avond had, zag ik ‘Hunted by a Freak’ langskomen van Mogwai. Als ik het me goed herinner, had ik nog nooit zoiets gehoord en ik kon het ook bijna niet bevatten, zoals ik al eerder geheel onverwacht met ‘You Made Me Realise’ geconfronteerd werd en ook niet goed wist wat ik daarmee moest doen.

Achteraf klinkt het redelijk arbitrair, maar My Bloody Valentine ben ik behoorlijk gaan uitpluizen; van Mogwai ben ik eigenlijk niet verder gekomen dan ‘Travel is Dangerous’ (wederom, dank MTV2!) en de promo van de fraaie Les Revenants-soundtrack die bleef liggen op de redactie van een culturele website waar ik ooit voor schreef. Doordat YouTube me toevallig ‘Fanzine Made of Flesh’ aanraadde – een heel fraaie combinatie van vocoder-synthpop en shoegazing – en ik daar behoorlijk goed op ging, besloot ik The Bad Fire een kans te geven. Vreemd genoeg geeft dat album me een heel vertrouwd gevoel, zelfs met mijn heel beperkte Mogwai-voorkennis. Sterker nog, ik merk dat ik soms denk: ‘Dit heb ik eerder gehoord.’

Dan zijn het vooral nummers als ‘Pale Vegan Hip Pain’ en ‘If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others’. Dat is gewoon post-rock, of specifiek het soort dat online ook wel ‘crescendo-core’ wordt genoemd, volgens het boekje. Dat is toch het conservatievere soort post-rock dat me net wat te conservatief is; waarin de nadruk te veel op de rock ligt. ‘Hi Chaos’ is echt een fijn nummer, maar het is ook wel overduidelijk luchtgitaarmuziek voor mensen die AC/DC – terecht – niet intellectueel uitdagend genoeg vinden.

Het gekke is: ik heb niet eens zo heel veel van dat soort post-rock gehoord; qua hele releases waarschijnlijk hoogstens de EP van BillyConnected en dat was bepaald geen pionier. Deftones heeft zulke trekjes wel op Saturday Night Wrist, een album waar ik regelmatig aan moest denken. Met wat meer delay en climaxen had zelfs het ingetogen Les Revenants waarschijnlijk als veel nummers op The Bad Fire geklonken. Ride hoor ik erg ook wel in; in de heerlijke opener ‘God Gets You Back’ bijvoorbeeld, die me vaagjes wat deed denken aan ‘Lannoy Point’. Mogwai klinkt op die momenten wél behoorlijk vooruitstrevend, al blijven er ook dan duidelijke referenties en invloeden. (Wat ik achteraf zo ondoordringbaar vond aan ‘Hunted by a Freak’, was waarschijnlijk die vervormde zang. Die keert hier terug.)

Zelf vergeleek Mogwai ‘God Gets You Back’ met zowel My Bloody Valentine en Daft Punk, en vooral die eerste hoor je best veel terug op The Bad Fire. Eerder noemde ik ‘18 Volcanoes’ hier al als vervolg op ‘Sometimes’. Voor mijn gevoel is Slowdive nu een veel belangrijke inspiratiebron voor hedendaagse shoegazing-bands dan My Bloody Valentine en daarom is het ook zo fijn om het geluid van Loveless op een wat elektronischere manier terug te horen bij Mogwai.

Het zijn de synthesizer-en-vocoder- en shoegazing-achtigere nummers die me het best bevallen en waardoor ik de score naar boven afrond. Dan wil ik ook zeker nog ‘What’s This Mix’ noemen, dat aanvankelijk typische, conservatievere post-rock lijkt, maar waarvan je al snel doorkrijgt dat juist de synths hier de leiding nemen. Samen met die overstuurd klinkende drumcomputer die later binnenvalt (beetje Portishead - ‘Machine Gun’, maar dan anders), is dat een goed bewijs dat Mogwai weliswaar direct vertrouwd klinkt, maar ook zelfs dan nog weet te verrassen.

stem geplaatst