Twilight is volgens mijn remaster uit 2001 ook een bonus track. Prima toevoeging wat mij betreft aan dit verder sowieso sterke album. Rags and Bones had zo van Steely Dan kunnen zijn. Prijsnummers zijn Forbidden Fruit, Ophelia, Acadian Driftwood en It Makes no Difference. Wat een gezegende band is dit, vijf geweldige instrumentalisten en drie fantastische zangers met elk hun eigen unieke sound. Minstens net zo belangrijk voor muziek in de States als The Beatles in de UK.

Te veel goede nummers om twee favorieten te kiezen. Voor zover nog niet bevestigd laat Manuel hier wederom horen wat een ongelooflijk goede zanger hij is. Zonde dat hij er niet meer is. Zelfde geldt voor Danko. Stage Fright en The Shape I'm in uiteindelijk aangevinkt maar WS Walcott, Time to Kill en Strawberry Wine zijn ook niet te versmaden.

Dit album heeft zich in korte tijd opgewerkt als mijn favoriete Decemberists album. Dit album is een logische volgende stap na de al zeer goede albums Picaresque en Crane Wife, maar waar er op die twee albums nummers staan die duidelijk boven de rest uitspringen, omdat er ook wat mindere nummers opstaan (Crane Wife heeft daar meer last van dan Picaresque), is dit album echt een geheel. Natuurlijk heb ik zo mijn favorieten (Rake's Song, Wanting Comes in Waves/Repaid en Hazards of Love 4), het niveau van dit album is gewoon ontzettend constant. Nergens heb je het gevoel een nummer te willen skippen, vanaf de eerste noten van Prelude word je meegezogen in het verhaal over Margareth en haar lover William, die dwars worden gezeten door de Queen en haar hulpje de Rake. De opbouw is hierin briljant, van het relatief rustige Hazards of Love 1 naar het bombastische Wanting Comes in Waves / Repaid halverwege. Vanaf the Rake's Song komt het helemaal op stoom richting de fantastische en dramatische finale Hazards of Love 4, die me ook echt wat doet.

Qua stijl borduurt dit duidelijk voort op The Island van Crane Wife, maar de sound is wat heavier dan we van The Decemberists gewend zijn. Tel daarbij de gastvocalen van Becky Stark en Shara Worden op en je hebt gewoon een super album. In mijn ogen als album het Magnum Opus van the Decemberists. Neemt niet weg dat de individuele klasse van The Mariner's Revenge Song, Crane Wife 1, 2 and 3 en The Island iets beter is, maar dat zijn duidelijk nummers die er Picaresque en Crane Wife bovenuit springen.

But I pulled you and I called you here,
And I caught you and I brought you here
These hazards of love, never more will trouble us.

5* en een plek in mijn top 10.

Op de site van NPR staat trouwens een link naar hun complete copncert op South by South West van 2009, waar ze dit album in zijn geheel spelen.

Heerlijke live plaat van the Decemberists! Het begint meteen goed met stamper The Infanta en zakt daarna niet meer in. Ik kende alleen nog maar The King is Dead en zijn opvolger, dus is een mooie introductie met de rest van hun oeuvre. Het spel is strak en de zang ook en de sectie van de liedjes geeft een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre. Dat smaakt naar meer!

Hoogtepunten zijn juist de liedjes die niet op The King is Dead staan. Ik noem een Crane Wife, Mariners Revenge Song en Bagmans Gambit. Intrigerende teksten, met enthousiasme en humor gebracht. Niks meer aan doen.

Het album begint wat opmerkelijk, met een studio nummer dat nou niet direct je speakers uitknalt, maar daarna barst het live geweld los. Niet alles kan me bekoren, met name de ballades niet, maar het grovere (uptempo) geschut zoals Younger Days, Gypsy Wedding, Windward Passage, Silver Wings en Gone Dead Train, naast Young's eigen nummers natuurlijk, wel. Op de nummers van de anderen speelt hij heerlijk lead en klinkt vooral erg relaxed, alsof hij het heerlijk ongedwongen naar zijn zin had nu hij eens niet in de spotlights stond.

Deze missing link is een must have voor elke Neil Young fan.