Ik stoor me nog steeds licht aan de moeilijk verstaanbare te teksten die juist de moeite waard zijn om te horen. Toch is dit een erg prettig in het gehoor liggend album, dromerig, sfeervol, mystiek. Aan de andere kant is het misschien juist de kracht van dit album dat het niet zijn diepgang uit de teksten haalt, waardoor het ook bij minder intensieve beluistering zijn effect heeft. Het duurt echter wel een aantal keer voordat het kwartje valt. Als het niet Agnes Obel betrof had ik wellicht niet deze moeite erin gestoken.

Island of Doom is het hoogtepunt voor mij. Houd het voorlopig op een 4*.

Sterke live plaat, alleen het intermezzo met Jerry Douglas had niet gehoeven voor mij. Alison Krauss heeft echt een dijk van een stem en haar vioolspel is eveneens geweldig. Het ziet er wel niet zo charmant uit als ze haar kin tegen dat ding aandrukt, maar goed, hoe moet je em anders bespelen. Het blijft overigens een mooie vrouw, maar dat geheel terzijde.

Ik heb Alison Krauss ontdekt via haar plaat met Robert Plant en heb een tijdje terug een concert gedownload van haar en Union Station bij Austin City Limits in 2000. Nou was ik al onder de indruk van haar stem, maar haar uitvoering van When You Say Nothing at All en wat nummers van Forget About It, dat toen net uit was bevestigden dit alleen maar meer.

Des te jammer is het dan juist When You Say Nothing at All (dat overigens nog steeds 1000 keer beter is dan de uitvoering van Ronan Keating) hier een beetje gehaast overkomt. Ik heb daarnaast een beetje het idee dat ze zich inhoudt qua zang. Het is een beetje des Roy Orbisons, vrij statisch, edoch enorm krachtig, maar met weinig mimiek. Dit terwijl ik juist zo kan genieten van een mooie uithaal en bijbehorende grimas.

Desalniettemin zijn nummers als Ghost in This House, Forget About it, Baby, Now That I've Found You en Down to the River to Pray net als Man of Constant Sorrow. De praatjes tussendoor zijn best vermakelijk, alleen had ze het grapje over dat ze niet wist waar ze moest kijken al eens vaker gemaakt.

Zoals ze zelf al zei: het is natuurlijk niet de bedoeling dat jullie vrolijk naar buiten gaan na dit concert. En dat is nu juist wat me zo aanspreekt in haar liedjes: ze zijn zo lekker depressief.

Deze opvolger van Forget About it borduurt voort op hetzelfde thema. Je zou verwachten, zeker na het succes van O Brother Where Art Thou? dat Krauss zou terugvallen op de wat traditionelere bluegrass die ze aan het begin van haar carrière maakte, maar op een paar nummers na doet ze dat niet. Stilstand is immers achteruitgang, nietwaar.

The Boy Who Wouldn't Hoe Corn, Choctaw Hayride en Bright Sunny South neigen nog het meest naar pure bluegrass. Niet geheel toevallig worden deze nummers dan ook niet gezongen door Krauss maar door Jerry Douglas en Dan Tyminski.

Over het algemeen bevalt me de wat poppier benadering wel, Krauss krijgt wederom uitgebreid tijd om te schitteren met haar genadeloos toonvaste zang die je wederom bij elke uithaal in haar greep houdt.

Laat O Brother Where Art Thou? dan helemaal geen sporen na op dit album? Natuurlijk wel! Het titelnummer is geschreven door Gillian Welch en Dave Rawlings die ook van de partij waren op 'O Borther'. Ze schrijven wel vaker nummers die ze zelf alleen live zingen, al heb ik deze de revue nog niet zien passeren, en Alison Krauss doet het nummer zeker recht.