Ann Peebles is zonder twijfel 1 van de allergrootsten uit de "soulstal" van producer Willie Mitchell zoals die te vinden was op het befaamde "Hi-Records" label.

Peebles is eigenlijk geen gewone soulzangeres, maar ze is in wezen een blueszangeres die teruggrijpt naar de traditie van grootheden als Bessie Smith en Dinah Washington.

Dat betekent geen uitbundig gospelzweet, maar consequent ingehouden, bijna rechtlijnig gezongen passie die bolstaat van de onderhuidse tederheid en sexualiteit, dit alles door producer Willie Mitchell verpakt in de meest economische en herkenbare Memphis beat ooit gemaakt.

Ann Peebles heeft ten minste 2 grote klassiekers op haar naam staan die op deze fantastische verzamelaar natuurlijk niet ontbreken.

De eerste is "I Can't Stand the Rain" dat in al zijn droefheid door niemand ooit geëvenaard is.
De tweede is "I'm Gonna Tear Your Playhouse Down", gezongen op een ijzig meedogenloze verwijtende toon. Daar hebben noch het succes van Paul Young noch de woede van Graham Paker ooit ook maar iets substantieels aan kunnen toevoegen.

Sterker nog, Tonnie komt uit Axel, mijn geboorteplaats en nog steeds huidige woonplaats. Momenteel woont ie al een hele tijd in Middelburg als ik het goed heb.
Heb ergens in de Corona periode nog min of meer een soort van kort " openlucht prive" concert gehad, gaf ie een akoestisch optreden van ong. 30 minuten aan de Westerschelde bovenop op de Zeedijk in Terneuzen waar je je voor kon aanmelden. Zaten daar met nog geen 10 man maar was erg leuk.

De muziek van Graham Parker geeft me enerzijds het gevoel er altijd geweest te zijn, maar door de (unieke) persoonlijke wijze waarop hij op z'n albums vaak verschillende muziekstijlen als Rock, R&B en soms Reggae met elkaar vermengt klinkt zijn muziek anderzijds toch ook steeds weer een beetje nieuw.
Daarnaast ontleent hij vooral zijn kracht aan zijn buitengewoon bezielde manier van zingen waarin hij in emotioneel opzicht tot het uiterste kan gaan.

Dit album kan wat mij betreft toch wel als een klein meesterwerkje van "angry young man" Parker bestempelt worden. Hij neemt op deze plaat een ruwe, wrange, bijna humorloze toon aan, die eerder wijst op cynisme dan op boosheid.

Het album bevat veel juweeltjes met voor mij als hoogtepunten de opener Discovering Japan, Nobody Hurts You (gepassioneerde rock op z'n best) en Protection.

Rond 1970 brak voor de soul een nieuw tijdperk aan. Was Soul tot dan toe meestal een maximaal 3 minuten durende explosie van passie en beat waar je voornamelijk op danste, daarna werd er steeds vaker afgeweken van het typische single formaat.

De Soul LP evolueerde van een greatest hits + enkele vullertjes formule to een weldoordachte selectie songs met persoonlijke thema's.
Marvin Gaye's "What's Going On" is hiervan een klassiek voorbeeld.
Deze plaat toonde een voor die tijd gedurfde weerspiegeling van de gemoedstoestand van 1 van Motown's meest grillige en eigengereide artiesten. Dat verwoordde zich vooral in de verschillende aspecten van politieke en sociale bewogenheid die in de songs aan bod komen.

Gisteren na lange tijd weer eens beluisterd, de 5 sterren blijven uiteraard staan maar hij komt met stip mijn top 10 binnen.

De bas, de eerste akkoorden op de gitaar erbij en we zijn weg en ik ben gelijk verkocht. Debaser, de allerbeste Pixies song ever, wat zeg 1 van de allerbeste songs ever. Ik brul nog steeds gelijk mee, “I am un Chien Andalusia” – heerlijk. En dan komt even later die supersexy stem van Kim Deal erbij – misschien wel de allergeilste stem uit de popmuziek - en is de toon gezet. Na zo’n opener kan het album voor mij al niet meer stuk.

Vervolgens Tame, ook zo’n typische Pixies song, een rustig couplet en een explosie van rauwe energie in het refrein maar tegelijkertijd blijft het super melodieus en daar ligt naar mijn smaak ook de kracht van de Pixies en vind ik deze band ook zo goed. Zelfs als ze “takkeherrie” produceren blijft het mij op de 1 of andere manier melodieus in de oren klinken, ik kan het niet anders omschrijven.

Ik kan ze verder allemaal wel aflopen van de perfecte surfsong Wave of Mutulation gevolgd door het persoonlijke favorietje I Bleed, van het monumentale Monkey Gone to Heaven tot het weirde Silver en de briljante ijzersterke afsluiter Gouge Away maar eigenlijk is er geen slecht nummer te vinden op Doolittle. Here Comes Your Man, There Goes My Gun en La La Love, hoe simpel kan een goede catchy popsong soms toch zijn.

Doolittle blijft de favoriete CD’s van 1 van m’n favoriete bands ever. Een terechte top 10 notering.

In 1966 richt Sylverster Stewart (Sly Stone) samen met zijn broer Freddy "The Stoners" op, maar al snel wordt de band omgedoopt in Sly & the Family Stone

Wat begint als een mengsel van R&B en psychedelische pop, groeit in no time uit tot een zeer persoonlijke vorm van een soort van funky rock aangejaagd door fuzzbas, wah-wah gitaar en ritmische, sfeermakende geluidswaaiers uit Sly's hammond orgel. Dit resulteerde in een eerste hoogtepunt met het album Stand! uit 1969.
Begin jaren '70 ontwikkelt doen de ritmebox en tweede generatie synthesizers zijn intrede in het werk van Sly. Dit leidde in 1971 tot een nieuw hoogtepunt met There's a Riot Going On, een plaat vol obsederende, bijtende funk die een onheilspellende sfeer uitademt.
Hierna leverde Sly met Fresh nog 1 goed album af, helaas ging het daarna m.n. door overmatig drugsgebruik snel bergafwaarts.

Dit album geeft een perfect overzicht van ’s mans carriere en bewijst dat Sly Stone in muzikaal opzicht zijn tijd steeds ver vooruit was. De nadruk ligt (gelukkig) op de meesterwerken Stand! en There’s a Riot Going On (en in iets mindere mate Fresh), welke bijna in z’n geheel op deze fantastische verzamelaar staan.
Ik kan me verder alleen maar aansluiten bij wat aERo hierboven al terecht opmerkte: “Gewoon Kopen” !!!.

Net weer eens beluisterd en het blijft voor mij nog steeds de allerbeste van de Talking Heads.

Wat op Fear of Music nog slechts mondjesmaat werd toegepast komt hier tot volle bloei - een soort van nerveuse opgejaagde grotestads pop/funk naadloos gekoppeld aan Afrikaanse percussiepatronen en een bijna gospelachtige samenzang.

En natuurlijk mag de rol van Brian Eno als producer hier niet onderschat worden. Hij voegt op subtiele wijze dingen toe, herhaalt passages, trekt geluiden uit elkaar en frommelt ze weer terug en is zo nadrukkelijk (mede)verantwoordelijk voor het unieke geluid dat het album, ruim 25 jaar na dato, nog steeds zo bijzonder maakt.

Ik had de concertfilm wel al op dvd en op tv gezien maar nog nooit in de bioscoop, gisteren voor het eerst...prachtig!!
Zaten veel mensen in hun stoelen mee te bewegen maar niemand leek het aan te durven om te gaan staan en mee te dansen...waar wel alle aanleiding voor was eigenlijk, want wat een geweldig concert was dit toch !!