Alizée komt met een wel heel simpel en plat popalbum. Haar geblondeerd (staat haar gewoon niet), veel tatoeages (ben ik niet zo dol op): ze is in ieder geval niet meer het schattige meisje dat inspiratie was voor Mylène Farmer om een lied te schrijven over het begeerde, jonge meisje Lolita. Of de beeldschone vrouw die hier te zien is: van het type 'je zou er bijna hetero van worden'.

Eerste single heet ook toepasselijk 'Blonde' met een enorm banale tekst. 'Méfie-toi des blondes'. Ergens in het nummer heeft ze ook een beetje last van grootheidswaanzin 'Madonna? Blonde! Marilyn? Blonde! Alizée? Blonde... décolorée!'.

'K.O' is wel een leuk nummer met een pakkend refrein. 'Alcaline' is ook nog aan te horen en 'Seulement pour te plaire' is mijn favoriet van de plaat, mede dankzij de mannenstem die rond de derde minuut zwoel begint te praten. Fijn, sexy nummer.

'J'me rêve plus grande et plus belle, seulement pour te plaire'.

Na 'L'amour renfort' zakt het album in en zitten er eigenlijk geen leuke nummers meer tussen. 'Plus de Bye-Bye' is echt mierzoet en 'Mylène Farmer' is echt een belediging naar de artieste toe die haar zo op de kaart heeft gezet en haar eerste twee albums heeft geschreven. Wat een draak!

Al met al een popalbum zonder persoonlijkheid en met waarschijnlijk een zeer korte houdbaarheidsdatum.

Ik dacht dat dit album minder zou zijn dan de twee voorgangers vanwege de mindere verkoopcijfers en lagere beoordelingen. Nou, absoluut niet, deze is zelfs beter, en behoorlijk wat. Ik kan me haar andere twee albums eerlijk gezegd nauwelijks meer herinneren omdat ik die na een paar keer beluisteren nooit meer heb opgezocht. Ik werd niet echt uitnodigd tot herluistern. Bij deze wel!
De rustige en kalme sfeer die op haar vorige albums te vinden is is hier ook zeker aanwezig, alleen deze keer is het allemaal net wat anders, net wat experimenteler en wat speelser. De subtiele instrumentatie in een aantal nummers maakt af wat anders wellicht maar middenmoot zou zijn. 'The Day Before the Day' vind ik het sterkste nummer wat hier op te vinden is. Mooie tekst die dankzij de bijzondere stem van Dido en de opbouw van het nummer perfect tot uiting komt. Het openingsnummer en eerste single 'Don't Believe in Love' is ook schitterend. Jammer dat dit destijds niks heeft gedaan - maar begrijpelijk is het wel, aangezien het minder pakkend is dan een 'White Flag' of een 'Thank You'. O.a. 'Quiet Times' en afsluiter 'Northern Skies' zijn eveneens prachtig, en dat de laatstgenoemde negen minuten lang is merk je geen moment. Ook 'Look No Further' is absoluut een hoogtepunt. Simpel doch raak zingt ze 'I will not return again 'cause my heart has found it's home'.
Nooit verwacht dat Dido zo interessant kon zijn een heel album lang! Ik zet nu nog in met een voorzichtige 4* maar het zit erg dicht tegen de 4.5. Misschien binnenkort na nog een aantal luisterbeurten.

Ongeveer een jaar heb ik nu dit album van Ed Sheeran in mijn bezit. Ten tijde van zijn eerste album vond ik hem echt niks (en die singles vind nog steeds niks) maar 'Sing' wekte toch mijn interesse, en eigenlijk vooral 'I See Fire'.

Het album vind ik erg wisselvallig. Er zijn een aantal nummers die ik na de eerste luisterbeurt niet echt leuk vond en deze zijn ook zonder uitzondering niet gegroeid over het jaar heen ('I'm a Mess', 'Bloodstream', 'Tenerife Sea', 'All of the Stars', 'Photograph', 'Even My Dad Does Sometimes').

Tegelijkertijd staan er ook wel echt gave nummers op waaronder dus de singles 'Sing' en 'Don't' (al vind ik het origineel van Lucy Pearl nog een stuk beter). Daarnaast zijn ook vooral 'Runaway', 'One', 'Nina' en 'The Man' de moeite waard.

'Thinking Out Loud' is inmiddels behoorlijk doodgedraaid maar gek genoeg kan ik deze nog steeds aanhoren. 'Afire Love' is (tekstueel) werkelijk prachtig. Helaas wordt het gevolgd door 'Take It Back'... (op mijn versie dan).

Dus wat mij betreft een nogal wisselvallig album maar hij gaat in ieder geval de goede kant op. Die R&B vibe gaat hem meestal wel goed af. Volgende keer dan wel de singer-songwriter nummertjes weren want daar kan ik persoonlijk niet veel mee.

Overigens vind ik hem wel overkomen als een erg sympathiek persoon dus zijn enorme succes gun ik hem ontzettend, maar dat terzijde.

Mijn favorieten zijn 'Afire Love', 'I See Fire' & 'Runaway'.

Het is nu bijna precies 2 jaar geleden dat ik dit album voor het eerst beluisterde. Het is ook bijna precies 2 jaar geleden dat ik hem op #1 in mijn top10 heb gezet, want ik wist gewoon meteen dat deze daar thuis hoorde. En elke keer dat ik het weer beluister realiseer ik me dat het die plek ook dubbel en dwars verdiend.
Dit album opende allemaal nieuwe deuren voor mij. Dankzij dit album heb ik andere favorieten als Lucinda Williams, Gillian Welch en Steve Earle ontdekt. Dit album was de opening naar de americana/roots muziek waar ik veel naar zou gaan luisteren. Een begin van een nieuw 'tijdperk' in de ontwikkeling van mijn muzieksmaak. Om deze reden vond ik dat ik hier toch een bericht moest achterlaten.
De productie is hier in de handen van Daniel Lanois (wat overigens ook groot op de achterkant van de hoes staat vermeld - zie de opmerking van Kronos op 9 september 2011) en is een enorm slimme zet geweest. Het album ademt een gelijke sfeer door het hele album en op sommige delen wordt vooral zijn elektrisch gitaarspel echt geweldig ingezet ('Deeper Well', 'May This Be Love'. Bij laatstgenoemde stuiteren de boxen bijna letterlijk door mijn kamer heen, echt heel gaaf). Als je het vergelijkt met haar eerdere werk is dit natuurlijk hele andere koek, sommige fans liepen er dan ook niet zo mee weg. Een gewaagde zet was het inderdaad maar wel eentje die goed uitpakt. Later had Daniel Lanois ook o.a. de hand in de productie van het album 'Teatro' van Willie Nelson (waar Emmylou zelf ook veelvuldig op te horen is).
De songkeuze is ook niet anders dan perfect te noemen. Ik durf 'Wrecking Ball' zelfs mijn favoriete nummer alle tijden te noemen. De manier waarop ze de lijn 'but I won't telephone 'cause you might say 'hello'' zingt is onbeschrijfelijk mooi. Het nummer van Kate & Anna McGarrigle is ook fantastisch geschreven, alsook het adembenemende 'Blackhawk'. En wat dacht je dan van het droevige 'Sweet Old World' (dit was lange tijd mijn favoriet) waarvan het beste deel stiekem de outro is met die fijne mondharmonica waarbij je je nog eventjes helemaal verplaatst in het scenario van het nummer. Het laat eens te meer zien dat er niet eens woorden nodig zijn om gevoelens te beschrijven.
De grote vraag van het leven wordt ook nog eventjes aangesneden op het springerige 'Where Will I Be?'. Een nummer dat net eventjes iets anders is dan de rest van het album zonder dat het buiten de boot valt. Op 'Goodbye' van Steve Earle wordt ze regelmatig overstemd door de muziek en is ze soms bijna niet te verstaan, maar daar hebben ze dan ook het boekje met de teksten voor uitgevonden. Ik weet dat sommigen dit album overgeproduceerd vinden en dat kan ik mij wel voorstellen. Voor mij is het overstemmende geluid echter geen probleem en doet dat totaal niet af aan de kracht van de teksten of de bijzonderheid van haar stem (op 'Every Grain of Sand' is hier wat dat betreft nog genoeg te genieten).
Emmylou deed niet zo lang geleden (vorige maand) een eenmalig optreden waarin ze alle nummers van dit album achter elkaar speelde. Jammer dat het in Amerika was, want wat had ik daar ontzettend graag bijgeweest.

En deze ontdekking allemaal dankzij het adembenemende 'A Love That Will Never Grow Old' uit de film 'Brokeback Mountain', wat overigens ook één van mijn favoriete films is.

Toch maar weer eens opgezet. Niet heel opzienbarend album maar bij vlagen toch best wel leuk.

'Models' en 'Wild Horses' vind ik iets te chaotisch om het leuk te vidnen.

'Watch Me Go' is wel een prima, sexy nummer, zo ook 'Long, Hot Summer' (mijn favoriete Girls Aloud single). 'Biology' is natuurlijk ook een steengoede single en laat ook zien dat GA meer was dan alleen maar eenvoudige, saaie covers als 'I'll Stand by You' en 'See the Day'.

'No Regrets' vind ik erg mooi. Deze droevige ballad wordt als solo gezongen door de meest talentvolle dame van deze groep, Nadine (onderin in het midden). Stiekem vind ik dit nog het leukste nummer van de hele plaat, maar dat hoeft verder niemand te weten.

In 2007 kwam Girls Aloud met nagenoeg het perfecte popalbum. Je moet immuun zijn voor (moderne) popmuziek wil je hier niets aan vinden.

Hoewel sommige nummers nog iets te formulematig aanvoelen ('Girl Overboard' en 'Call the Shots') en andere nummers wel heel erg 'out there' willen zijn ('Black Jacks' en de eerste single 'Sexy! No No No...'), is het niet te ontkennen dat de nummers stuk voor stuk enorm pakkkend zijn. Xenomania, dat alle nummers heeft geproduceerd, heeft hier prima werk afgeleverd. Het album werd dan ook erg goed ontvangen door fans en critici en wordt doorgaans gezien als het beste werk van GA.

Van het harde ruige 'Fling' en 'Sexy!' naar de synths in 'I'm Falling' en de trompetten op 'Control of the Knife', het album is zeker afwisselend te noemen. Een aantal nummers heeft ook geen vaste structuur, en als het refrein er niet zou zijn zou je zo denken dat je naar 3 verschillende nummers aan het luisteren bent (bijv. 'Black Jacks' of 'Crocodile Tears').

Ander pluspunt: er is op dit album geen dramatische (cover)ballad te vinden à la 'I'll Stand by You' of 'See the Day'. Die zijn op dit album mooi geweerd.

De drie sterretjes gaan naar de drie laatste tracks

Linda Ronstadt is de laatste maanden een beetje een soort van obsessie geworden. Ik heb veel interviews van haar gelezen (vanwege haar grote populariteit zijn er ontzettend veel te vinden) en gelukkig zijn er ook genoeg clips op youtube gezet van live-uitvoeringen en concerten. Want wat een stem heeft deze vrouw en wat een verschijning was ze. Ik zou willen dat ik één van haar concerten had mogen bijwonen, vooral toen ze op haar hoogtepunt was.

Nu heb ik dit album zelfs opgewaardeerd tot 4.5 ster (ik begon met 3) en een plaats in mijn top10 gegeven. Ik heb over het album zelf echter eigenlijk niet bijzonder veel toe te voegen aan het commentaar van onderstaande MuMe-genoten. Linda weet elk nummer naar haar hand te zetten ondanks ze zelfs niks schrijft. Dit album kent rustige momenten die worden afgewisseld door fijne rockers. Voor ieder wat wils dus. 'Blue Bayou' blijkt hèt nummer te zijn van mijn ouders (dat wist ik ook niet tot ze mijn kamer kwamen binnenstormen toen ik het draaide) wat het voor mij toch een extra lading weet mee te geven (mijn vader was vroeger veel weg van huis). Verder is iedere track op het album een combinatie van goed geschreven en een ijzersterke uitvoering. Het was overigens 'Simple Dreams' die haar officieel tot de meest succesvolle vrouwelijke artiest van de jaren '70 wist te maken (qua verkoop), en volgens mij is dit ook (terecht) haar meest succesvolle album.

Naast deze heb ik ook nog 'Prisoner in Disguise', 'Heart Like a Wheel', 'Mad Love' en het eerste 'Trio' album in mijn bezit op CD. Aansluiting met leeftijdsgenoten zal ik niet snel vinden (mijn vrienden verklaren mij voor gek) maar op Linda ben ik wel een klein beetje verliefd geworden.

Goed album, lekker kort.

De tweede verzamelaar van Mylène Farmer. Ook verkrijgbaar in combinatie met haar eerste compilatie. Die combinatie heb ik aangeschaft, 47 nummers voor een hele redelijke prijs. Eerlijk is eerlijk, als je deze verzamelaars in huis hebt heb je het beste van Mylène in huis want de singles zijn vaak de beste tracks van haar albums (de enige echte uitzondering hierop vormt het album 'Anamorphosée').

Op deze verzamelaar is het werk van haar zesde ('Avant que l'ombre', tracks 2-7), zevende ('Point de suture', tracks 9-13) en achtste ('Blue noir', tracks 14-16) albums te vinden. 'Crier la vie (Slipping Away)' is een samenwerking met Moby die als single only uitgegeven is en 'Du temps' en 'sois moi' zijn twee nieuwe nummers.

'Avant que l'ombre' is volgens mij geen single geweest maar staat hier vreemd genoeg wel op. Dat is maar goed ook want het is met stip het beste nummer van dat gelijknamige album. 'Fuck Them All' is lekker pakkend terwijl 'Redonne-moi' tot één van haar mooiste ballads behoord. 'Dégénération' is een echte house stamper maar werd helaas niet goed ontvangen. Aparte track en totaal niet geschikt als hit materiaal (haalde nochtans de eerste plaats in de Franse charts maar veel zegt dat niet want daar eindigen bijna al haar nummers). Persoonlijk vind ik dit echter stukken beter dan haar latere samenwerkingen met Lady Gaga producer RedOne ('Oui mais... non' & 'Lonely Lisa'. Deze laatstgenoemde vind ik haar slechtste single).

'Du temps' is echt ongelofelijk opliftend en het verbaasd me dat het niet een enorme hit is geweest in Frankrijk. 'Sois moi' is niet op single uitgebracht. Het deuntje doet me denken aan een hele foute housetrack uit eind jaren '90 maar dat is juist een pluspunt. Jammer dat het refrein zo eentonig is en het nummer me derhalve niet zo kan boeien.

Al met al een prima verzamelaar van deze zwaar ondergewaardeerde artieste. De vinkjes gaan naar 'Du temps', 'Avant que l'ombre', 'Dégénération' en 'Si j'avais au moins...'.

Heb deze per ongeluk ontvangen terwijl ik 'L'autre' had besteld, en vervolgens mogen houden. Totaal anders dan het eerdere (en latere) werk van Mylène, dat veelal dancemuziek is. Ze nam niet bepaald de makkelijke weg na het grote succes van 'L'autre' en koos ervoor om invloeden van de rock muziek mee te nemen in haar muziek. Wellicht geinspireerd door haar tijd in Californië. Het eerste nummer heet dan ook zo toepasselijk 'California'. Heerlijk, zwoel nummer - scène ondergaande zon. 'Sex appeal, c'est sunset, c'est marlboro. C'est sexy le ciel en Californie'. Alleen op 'Alice' herken je nog de beats terug die op haar andere albums wel zo aanwezig zijn (al komt later in het nummer de scheurende gitaar er lekker in). In 'Vertige' komen de gitaren ook naar voren - stevig nummer en momenteel favoriet. 'Et tournoie' is de mooiste ballad die op dit album te vinden is. 'Comme j'ai mal' is echt ongelofelijk pakkend en daarom vind ik het des te merkwaardiger dat dit de slechtst presterende single van het album is geweest.

Het was even wennen maar dit album staat nu al een aantal dagen op repeat. Niet alles is even goed, 'Mylène s'en fout' vind ik wat aan de saaie kant en in de afsluiter had ook wel wat meer pit gemogen. Een andere kantekening die ik wil maken, en niet alleen bij dit album maar bij al haar albums, is dat ze wat meer afwisseling in de structuur van haar nummers mag doen. Haar nummers bevatten bijna zonder uitzondering geen derde couplet/middle 8 maar in plaats daar van gewoon een instrumentaal stuk en afsluitend het refrein nog twee keer (en soms zelfs drie ('California') of vier ('L'instant x') keer). Toch over het algemeen een behoorlijke, en vooral ook gedurfde, plaat. Tegenwoordig doet ze dan wat mij betreft toch wat te braafjes mee met de trends (en ook daarin doet ze me weer aan Madonna denken). Het mag wel weer wat meer tegendraads.

Dit is het zesde album van Mylène Farmer en de opvolger van Innamoramento dat zes jaar eerder verscheen. Het dubbelzinnige (?) 'Fuck Them All' werd uiteindelijk de eerste single en wist de tweede plek te behalen in de Franse hitlijst. Dit nummer is absoluut niet representatief voor de rest van het album, wat vooral gevuld is met gevoelige, rustige nummers. 'Dans les rues de Londres' en 'Redonne-moi' zijn hier de mooiste voorbeelden van. Eerstgenoemde gaat over de schrijfster Virginia Woolf. 'Redonne-moi' wordt ondersteund door een prachtige videoclip.

Mylène zou Mylène niet zijn als er niet wat suggestieve nummers op dit album zouden staan. 'Q.I' gaat over het houden van iemand om zijn hersenen (quotient intellectuel), ook al heeft hij een mooi achterwerk (Q klinkt als cul wat ook wel achterwerk betekent). Een beetje een oppervlakkig nummer. 'L'amour n'est rien' is enorm sensueel (de videoclip bestaat dan ook enkel uit een striptease van Mylène). En de titel geeft al weg waar 'Porno Graphique' over zou gaan.. ''Je dis qu'il n'y a pas d'porno chique'' (''Ik vertel je er is niet zoiets als chique porno'').

De opener van dit album, 'Avant que l'ombre' is één van de meest opvallende momenten uit haar carrière. Hier laat ze eens te meer zien wat ze kan wanneer ze afwijkt van haar gebruikelijke structuren. Het nummer eindigt met een lange hoge noot en een instrumentaal stuk dat twee minuten lang duurt. Tekstueel snijdt het de angst om te sterven aan. Tevens het slotnummer van de concerten die dit album ondersteunden. Zeer sterk nummer.

Helaas schijnen de teksten van Mylène - vooral op dit album - vol te zitten met woordspelingen en verwijzingen die ik niet begrijp (misschien de reden dat ze nooit echt geprobeerd heeft om met een Engels nummer door te breken - het kan simpelweg niet zo doeltreffend als je de taal niet volledig beheerst?). Ook kunnen sommige nummers me niet helemaal bekoren, zoals 'Ange, parle-moi' en 'Tous ces combats'. Het album had iets afwisselender mogen zijn.

Overigens kan ik niet eindigen zonder iets over de prachtige hoes te hebben gezegd! Misschien wel de mooiste van haar carrière. Het geeft in ieder geval de sfeer van het album goed weer.

Ik vind dit juist met afstand haar slechtste album. Geen enkele track doet wat met mij en ik vind ze allemaal behoorlijk plat. Eerlijk is eerlijk, 'Oui mais... non' is op dat vlak dan wel een guilty pleasure, en tevens was dat ook haar laatste echte hit in Frankrijk.

In tegenstelling tot 99% van alle tracks op haar andere albums is op dit album niks door haar muziekpartner Laurent Boutonnat geproduceerd. Helaas is zijn afwezigheid pijnlijk merkbaar. Zijn producties zijn ingeruild door die van RedOne (Lady Gaga) en Moby. Eerdere samenwerkingen van Mylène met Moby ('Crier la vie (Slipping Away)' en 'Looking For My Name') vond ik wel redelijk geslaagd maar hier wil het op het album niet echt lukken. Al steken zijn producties dan nog wel met kop en schouders boven de gemiddelde RedOne plaat uit. 'Lonely Lisa' vind ik echt een afgrijselijk nummer.

Het hier onder genoemde 'N'aie plus d'amertume' is ook mijn favoriet - al is het niets vergeleken met de hoogtepunten van haar carriere. Gelukkig is ze inmiddels weer terug bij Boutonnat en kan ik weer opgelucht ademhalen. Hopelijk blijft dit een eenmalig experiment.

Ik moet eerlijk zeggen dat dit album enorm is gaan groeien en dat ik het nu haar beste vind sinds Innamoramento uit 1999. De middelste tracks (6 t/m 9) vielen bleven voorheen nogal op de achtergrond omdat ze niet zo opvallend zijn, maar ook die tracks kan ik nu zeker waarderen. Ook de ''inspiratieloze'' ballad 'Quand'. Het nummer mist nog steeds wat maar het is wel mooi in z'n eenvoud (en de lyric video vind ik ook mooi gemaakt).

En 'Love Dance' dan . Ik vind het echt geen nummer voor Mylène, die normaal toch best wel moeilijk te doorgronden teksten weet te schrijven. Komt ze met zo'n plat nummer. 'Do you love me, love me do, me do love you, me too!'. En dan midden in het nummer komt er random 'Happy birthday to you' voorbij. Ik kan er nu wel om lachen hoewel ik de eerste keer toch raar opkeek.

'Nuit d'hiver' blijft wel met afstand het beste nummer op dit album. Totaal anders qua structuur ook. Twee regels tekst (waarin een verwijzing zit naar haar nummer 'Chloé' uit 1986) en een prachtige opbouw waarna het nummer uitbloeit tot een donkere en sterke electronisch geinspireerde track. Volgende album mag wel vol staan met dit soort experimentjes

Vanaf dit album is een duidelijk keerpunt in de carrière van Mylène te zien. Ze ging voor minder artistieke uitingen en meer nummers die duidelijk gericht waren om te scoren in de club. Het is dan ook niet zo verbazingwekkend dat alle vijf de singles van dit album #1 hits werden in Frankrijk.

Ik wil graag beginnen met de afsluiter want 'Si j'avais au moins revu ton visage' is zonder twijfel één van de beste/mooiste nummers die zij in haar - nu 30 jaar lange - carrière geschreven heeft. Deze emotionele ballad was tevens de derde single en is, wonderbaarlijk genoeg, het nummer van haar dat het langst in de Franse top50 genoteerd stond.
Er staat verder op het album nog één andere ballad, namelijk 'Point de Suture'. Ook een leuk nummer maar valt een beetje in het niet bij 'Si j'avais au moins...'.

Over de samenwerking met Moby ('Looking for My Name') heb ik eigenlijk niets dan slechts gelezen maar persoonlijk vind ik het wel een geslaagd nummer. Minder pakkend dan hun eerdere duet 'Crier la vie' maar het mag er zeker weten.
'Paradis inanimé' is ook een nummer dat duidelijk anders is dan de rest. Het doet een beetje denken aan haar ruigere periode uit de tijd van 'Anamorphosée'. Dit nummer is één van mijn favorieten van het album. 'Appelle mon numéro' is een ondeugend nummer dat ik pas na een behoorlijk aantal keer beluisteren echt kon waarderen. Het leukste deel van het nummer is dan helaas weer net uit de single versie gehaald.

Wat er verder nog overblijft zijn sterk electronic beïnvloede nummers en voornamelijk stampers. 'Sextonik' gaat over sekstoys (beetje veel herhaling maar toch verslavend) en 'C'est dans l'air', het meest pakkende nummer van het album, is erg ironisch geschreven.

Over het geheel is het een album wat aardig in elkaar steekt maar waarbij ik uiteindelijk wel met een gevoel van 'ik wil meer/was dit het?' achter blijf. Ik hoor haar werk dan toch liever wat minder plat. Helaas ging het op haar volgende album 'Bleu noir' pas echt fout!

Meestal vind ik het wel fijn als een Singles Collection de singles in chronologische volgorde heeft. Maar in dit geval stoort het mij niet, want de verschillende stijlen komen het beste naar voren als de tracklist een beetje gevarieerd in elkaar zit.

'Why do good girls always want the bad boys'

'Bathwater' is mijn favoriet op deze verzamelaar, afkomstig van het flopalbum 'Return of Saturn'. Eigenlijk vind ik de singles van 'Return of Saturn' over het geheel de sterkste, ook 'New' en 'Ex-Girlfriend' behoren tot mijn favorieten.

Van de andere albums vind ik het iets meer hit en miss. 'Just a Girl', 'Don't Speak' en 'Spiderwebs' vind ik erg sterk. 'Sunday Morning' en vooral 'Excuse Me Mr.' vind ik minder. 'Hella Good' en 'Underneath It All' vind ik leuk en goed uitgevoerd, 'Hey Baby' en 'Running' daarentegen niet zo interessant.

Al met al geen slechte compilatie. Wat ik mag aan No Doubt is dat zij experimenteren, en ja dat er dan nummers tussen zitten waar ik niet veel mee heb dat is dan maar zo. Er had misschien wat langer gewacht kunnen worden met het uitbrengen van een compilatie, maar Gwen's solo album was natuurlijk in the making.

Het minste album van Rihanna, maar omdat ik haar hele discografie aan het aanschaffen was heb ik deze ook maar in het winkelmandje gestopt. Voor de prijs hoefde ik het ook niet te laten. En eerlijk is eerlijk, met mijn Rihanna fanbril op en na een aantal keer draaien is het album best aardig.

'SOS' vond ik in 2006 een afgrijselijk monotoon nummer. Monotoon is het nog steeds, maar afgrijselijk vind ik het inmiddels niet meer. 'Unfaithful' vond ik destijds wel erg mooi en heb ik zelfs nog op single gekocht, waarschijnlijk (een van) de laatste single(s) die ik heb gekocht. Jammer dat de mooie pianosolo van de videoclip niet terug te vinden is op de single- of albumversie.

Het album bestaat grotendeels uit reggae georiënteerde nummers en ballads. Van de reggae nummers is 'Dem Haters' bij uitstek de beste. Dat er redelijk veel herhaald wordt werkt in dit geval wel goed. 'Crazy Little Thing Called Love' en 'Selfish Girl' zijn ook wel aardig maar zijn een beetje standaard. De ballads varieren van wel aardig ('Still Not Over You', 'A Girl Like Me') tot best vervelend ('Million Miles Away', 'Final Goodbye').

'Break It Off' is een prima dancehall nummer en was ook een top 10 hit in Amerika. Vreemd dat het verder nergens werd uitgebracht want 'We Ride' vond ik maar een slechte keuze. Een ander nummer dat geen verkeerde singlekeuze was geweest, is 'Kisses Don't Lie'. Heerlijk tropisch nummer met een zacht rocktintje. Mijn favoriet op het album.

'A Girl Like Me' verscheen slechts 8 maanden na haar eerste album 'Music of the Sun'. Een slimme marketingstrategie want in de popwereld ben je natuurlijk zo weer vergeten. Tegenwoordig moeten we (helaas) wat langer wachten op nieuw werk. Uiteindelijk heeft 'A Girl Like Me' ervoor gezorgd dat Riri niet die eendagsvlieg werd die ik (en waarschijnlijk de rest van de mensheid) dacht dat ze zou worden, maar de echt grote doorbraak kwam natuurlijk pas bij album nummer drie.

Hoogtepunten: 'Kisses Don't Lie', 'Dem Haters' en 'Break It Off'.

‘Rated R’ is vanaf vandaag niet meer het Rihanna album waar de wat meer alternatieve popliefhebber naartoe moet.

Na lang wachten is het dan eindelijk zover: Rihanna heeft eindelijk haar album ‘Anti’ uitgebracht. Opvallend is dat de vorig jaar verschenen singles ‘Fourfiveseconds’, ‘Bitch Better Have My Money’ en ‘American Oxygen’ afwezig zijn. Vooral BBHMM had op dit album eigenlijk helemaal niet misstaan.

In plaats daarvan schijnt ‘Work’ nu de eerste single van dit album te zijn. Dat nummer laat meteen horen dat dit album anders is dan al haar andere albums, namelijk meer urban en minder de grote popsongs. Als fairweather Rihanna fan vind ik dat wel jammer: de chart geek in mij volgt haar grote hits en records graag op de voet. En daarin is zij ook de enige grote popster die ik graag volg, want in haar nummers hoor ik net dat beetje extra wat ik bij andere sterren mis. Op dit album staan geen wereldhits. Maar je krijgt er wel kwaliteit voor terug.

Ik kan namelijk nu al zeggen dat dit het beste album Rihanna is. Opener ‘Consideration’ met SZA zet meteen de toon voor dit album en behoort tot de hoogtepunten. Eigenlijk vind ik zelfs dat SZA de show steelt op dit nummer. ‘Desperado’ is daarnaast mijn favoriet op de eerste helft van het album. ‘Kiss It Better’ is ook erg fijn en vooral catchy dankzij de gitaar. In ‘Needed Me’ en ‘Yeah, I Said It’ vinden we producties van respectievelijk DJ Mustard en Timbaland, maar desondanks vind ik deze nummers niet zo bijzonder.

Tegen het einde van het album vinden we de beste nummers. Ik ben met name erg verheugd dat ‘Higher’ toch nog het album heeft weten te halen en daarbij nog precies zo klinkt als op de demo want het is een heerlijk nummer. Haar stem kan dit nummer eigenlijk net niet aan en toch klinkt het mooi. De Tame Impala cover ‘Same Ol’ Mistakes’ is ook erg leuk. Of het geslaagd is kan ik niet over oordelen, ik zal binnenkort het origineel eens gaan beluisteren. ‘Love on the Brain’ is naast ‘Kiss It Better’ het meest pakkende nummer op het album. Qua productie doet dit mij zeer sterk denken aan ‘Superpower’ van Beyoncé en Frank Ocean (het lijkt haast een sample).

Het echte prijsnummer op het album is de afsluiter ‘Close to You’. Rihanna heeft nog nooit zo kwetsbaar gezongen. Dit is hoe ‘Stay’ had moeten klinken. Haar beste nummer? Uiteraard een beetje vroeg om daarover een conclusie te trekken maar het zou zo maar kunnen…

Al met al een sterk album van Rihanna waarmee ze meer de urban/indie richting op is gegaan. ‘Rated R’ is vanaf vandaag niet meer het Rihanna album waar de wat meer alternatieve popliefhebber naartoe moet. Ondanks dat dit niet per se de muziek is die IK van Rihanna wil, is dit ongetwijfeld de kant die zij zelf op wilde gaan. Het is te horen dat ze erg vooruit is gegaan als zangeres en daarnaast heeft ze aan alle nummers (m.u.v. de cover) meegeschreven. En dat is ook wat waard, aangezien zij voorheen vooral een billboard leek te zijn voor producers die hun geschreven hits kwijtwilden aan een grote ster.

Shania Twain heeft de afgelopen jaren veel meegemaakt (lees berichten hieronder of elke willekeurige review van dit album). Mede daarom is dit haar eerste studioalbum in welgeteld 15 jaar.

Het eerste wat opvalt is dat de eindeloos positieve Twain op dit album minder aanwezig is. Daarmee wil ik niet zeggen dat dit album alleen maar kommer en kwel is. Helemaal niet zelfs. Het klinkt echter niet meer als haar oude werk. Logisch, ze is haar en vaste (schrijf)partner en producer kwijt.

Mis ik de 'oude' Shania? Ja, ergens wel. Haar stijl was enorm herkenbaar en elke zin was een pakkende hook op zichzelf. Aan de andere kant draai ik 'The Woman in Me' (1995) en met name 'Come on Over' (1997) en 'Up!' (2002) nog regelmatig en heb ik ook niet per se behoefte aan een album dat precies klinkt als haar oude materiaal. Die drie albums volstaan nog prima en definiëren een mooie tijd in haar carrière.

Vol lof ben ik omdat Shania hier elke track helemaal zelf heeft geschreven. Het is daarentegen wel te horen dat ze op dit album met meerdere producers heeft gewerkt. Het overkoepelende genre is pop, maar er is ook nog wat country in terug te vinden, een snufje bollywood ('Home Now'), een track die geïnspireerd is door tropical house muziek ('Let's Kiss and Make Up') en ook een nummer dat verdacht veel lijkt op een deuntje van The Chainsmokers ('Poor Me').

Shania Twain hoeft zich al lang niet meer te bewijzen. Toch ben ik blij dat ze met dit album na zoveel jaar afwezigheid de nummer 1 positie in de VK, Australië, Canada en de VS heeft kunnen bereiken. Dit succes en al het succes dat ze in de toekomst nog zal hebben is haar 100% gegund.

Ik heb deze vandaag ook weer opgehad en het was alleen maar meezingen. Tekstueel is het eigenlijk niet zo goed maar ik moet haar toch complimenteren met de positiviteit en veelzijdigheid die deze CD uitstraalt. 'It Only Hurts When I'm Breathing' is het enige 'verdrietige' nummer. Ik moet enigszins lachen om de overdreven tekst. 'I'm not surprised just how well I survived, I'm over the worst and I feel so alive' wordt gevolgd door het refrein 'It only hurts when I'm breathing, my heart only breaks when it's beating'.
Want laten we eerlijk zijn, de rijmpjes op dit album zijn grotendeels nogal afgezaagd ('It must be Monday, what a dumb day' ), maar aan de andere kant heeft het tekstueel tòch wat te bieden. De meeste album zijn vol gestampt met liefdesverhalen. Shania pakt het dan toch wat beter aan, de onderwerpen gaan over normale alledaagse onderwerpen waar iedereen wel eens tegen aanloopt. Ik denk dat daar haar kracht ligt en dat dat een grote reden is van haar succes. 'Up!' is een nummer waar iedereen zich wel in kan herkennen ('Even something as simple as forgetting to fill up on gas. There ain't no explanation why, thing like that can make you cry, just gotta learn to have a laugh). En 'C'est La Vie' dat het met tegenzin naar je werk gaan beschrijft. '(Wanna Get to Know You) That Good!' gaat over het alles willen ontdekken over je lover en op elk moment aanwezig willen zijn om niks te missen. Op 'I'm Jealous' zingt ze dat ze jaloers is op de zon, maan, regen en wind wanneer deze schijnt/valt op haar partner (moet eerlijk zeggen dat dit onderwerp in 'I Envy the Wind' van Lucinda Williams van een jaar eerder ook werd aangesneden op haar album 'Essence' en ik vind het iets te toevallig dat het hier bijna identiek terugkomt - maar goed).
'Waiter! Bring Me Water!' is gewoon goed gevonden. Ze heeft water nodig om haar man mee af te koelen wanneer hij blijft staren naar de serveerster. ('I did my best to block his view but it was like he could see through me'). Probeer het je maar eens voor te stellen - niet dat Shania dit ooit zelf mee zou moeten maken (dachten we althans..). Maar je hoeft bij luchtige onderwerpen dan ook niet per se uit eigen ervaring te schrijven. Bij een nummer als 'I Ain't Goin' Down' merk ik dat echter wel. Het snijdt een nogal serieus onderwerp aan en ondanks dat de tekst niet beroerd is mist het gewoon overtuigingskracht.
Op dit album zijn ook feministische tunes terug te vinden als 'She's Not Just a Pretty Face' en 'In My Car (I'll Be the Driver)'. 'It's alright if you sleep with your socks on, and you can hurt my head with your favorite rock song', zolang zij dus maar achter het stuur mag in de auto.

Het album is nòg minder country dan 'Come on Over' (ja, dat bleek mogelijk) maar dankzij de productie van haar nu ex-man is het weer een sterk album geworden. Gezellig en opbeurend. Misschien muziek voor de simple-minded people (dit komt ik vaak tegen), maar wel retesterk uitgevoerd.
Normaal ben ik niet zo'n posi - al helemaal niet in mijn muziekkeuze, maar Shania does it better than anyone.

En dan plotseling valt het kwartje. Dit album weet een prachtige sfeer neer te zetten. De koude, afstandelijke sfeer waarmee Sophie altijd zingt past perfect bij de Oost-Europees klinkende productie van deze nummers. Het duurde even om door de bombast aan geluid een identiteit te ontdekken in de afzonderlijke tracks maar ik moet nu bekennen dat ik dit album zeker ben gaan leren waarderen. Sterker nog, de bombastische nummers zijn de hoogtepunten. 'Birth of an Empire' is een prachtige opener en 'Until the Stars Collide' had geen slechte tweede singlekeuze geweest.

Jammer dat 'Runaway Dreamer' de nieuwe single is geworden want qua tempo lijkt het nogal op eerste single 'Young Blood'. Ze had, om nieuwe luisteraars te lokken, juist met iets anders moeten komen. Daarbij vind ik 'Runaway Dreamer' ook nog eens het minste nummer van het album maar dat is een persoonlijk iets.

'13 Little Dolls' is de meest opvallende track op dit album. Eerst vond ik het verschrikkelijk maar het nummer weet me toch te grijpen. Eerder noemde ik het nummer psychotisch. Als je naar de tekst luistert blijkt dat dit ook juist is hoe het nummer hoort te klinken.
'Love Is a Camera' en 'Cry to the Beat of the Band' zijn nog twee nummers die tot de besten van dit album behoren.

Ik ben om. Ik ben nog steeds van mening dat 'Trip the Light' haar beste album is maar haar popdance periode ligt duidelijk achter haar. Ik kan alleen maar hopen dat ze zich nog verder gaat ontwikkelen en dat haar volgende album er ook weer eentje zal zijn die mij uitdaagt om er goed voor te gaan zitten en van alles te ontdekkken.

Voor de tekst van nummers als 'God = God' en 'Lonely Are the Free' heb ik niets anders dan lof. Volgens mij is hij nog nooit zo sterk en scherp geweest met teksten als hier, of ze raken mij gewoon op de één of andere manier meer.
Ik ben het dus absoluut niet eens met de reactie hier recht onder mij over dat 'God = God' een slappe song is. ''Maybe someone's watching and wondering what I've got. Maybe this is why I'm here on earth and maybe not'' is zomaar een greep uit het nummer.
'Lonely Are the Free' is zo niet nog mooier geschreven. Een echte impressie van deze tekst is niet te geven zonder het hele nummer erbij te pakken.
'Molly-O', met het aparte bromgeluid, en 'The Gulf of Mexico' zijn voor mij ook nog uitschieters op deze CD. Het minste nummer is 'Heaven or Hell', een duet met zijn vrouw, maar zelfs voor dat nummer hoeft de skipknop er niet bijgehaald te worden.

Afgezien van de plaat met de Del McCoury Band (die even sterk is) vind ik dit zijn beste album. Volgens mij heeft hij zijn rust gevonden.

Sugababes – Angels with Dirty Faces

De Sugababes waren waarschijnlijk door iedereen al afgeschreven als een eendagsvlieggirlband. Toch besloten ze na het vertrek van Siobhán verder te gaan. Een vervanger werd gevonden in Heidi Range, die heel in het begin zelfs nog lid is geweest van rivaalgroep Atomic Kitten.

Heidi bleek een perfecte vervanger voor Siobhán te zijn. Vooral op dit album is goed te horen hoe Heidi de andere twee aanvult. Haar stem klinkt fris naast die van Keisha en Mutya. Vaak is ze dan ook te horen als degene die de middle 8 van het nummer verzorgd.

Met de eerste single ‘Freak Like Me’, een mash-up, stonden de Sugababes in één klap weer op de kaart. Dit was ook het eerste nummer dat ik van ze leerde kennen. In Nederland werd dit, vreemd genoeg, geen grote hit, in het thuisland stond het op nummer 1. Dat de Sugababes dit keer aan de top van de charts zouden blijven werd duidelijk nadat ook de tweede single, ‘ Round Round’, een nummer 1 hit werd. ‘Round Round’ blijft tot op de dag van vandaag mijn favoriete single van de Sugababes.

Na de release van ‘Round Round’ werd het album uitgebracht. ‘Angels with Dirty Faces’ is anders dan het debuut. Meer pop, meer R&B, meer electro, minder eigenwijs en tegendraads. De teksten van de nummers zijn beter, ondeugender. Je kunt het proces van het ouder worden van de dames bijna volgen.

‘’He’s smirkin’ sleazy, probably be older than daddy’’ – Just Don’t Need This
‘’He didn’t know I was a freak, until he met me after dawn he thought this girl was chic’’ – Angels with Dirty Faces
‘’All she sees is lust in his eyes – he just wants to get the job done’’ – Virgin Sexy

‘Stronger’ en ‘Shape’ werden nog uitgebracht als singles, waarvan ik laatstgenoemde één van de meest underrated tracks van de ‘Babes vind. (De single versie hiervan is overigens wel iets beter dan de album versie – net iets meer power en betere adlips).

Ook de albumtracks zijn op dit album van bovengemiddeld niveau. ‘Just Don’t Need This’, een UK only bonus track, is onweerstaandbaar, vooral als het refrein weer komt na het 3e couplet met die elektronische tonen op de achtergrond. ‘Angels with Dirty Faces’, de titeltrack, is opzwepend en enorm pakkend. ‘Virgin Sexy’ is een beetje een vreemde eend in de bijt, maar ontettend catchy. Met die ontdeugende tekst, waar ik mijzelf van twee jaar terug wel een beetje in herken. 'Breathe Easy' is een fijne, kalme afsluiter.

In de albumtracks komt het ook af en toe tot een (semi-)rap. In het vlotte, emotieloze ‘Blue’ en het eerdergenoemde ‘Angels’ pakt het goed uit. In ‘More Than a Million Miles’ gaat het echter net iets te ver. Ondanks dat ik het een prima nummer vind is wel erg goed te horen dat Keisha geen geboren rapster is.

Achteraf gezien is het duidelijk dat de Sugababes met dit album op het juiste paard hebben gewed. De verandering van sound t.o.v. het debuut heeft ze geen windeieren gelegd en de vervanging van de meest prominente Sugababe bleek geen probleem te zijn. ‘Angels with Dirty Faces’ is tot op de dag van vandaag hun best verkochte album in de UK, met bijna een miljoen exemplaren verkocht. In Nederland stond het bijna een jaar in de album top 100.

Er zijn van dit album ook een aantal b-sides te beluisteren, namelijk ‘Groove Is Going On’ en Seal cover ‘Killer’. In dit geval zijn de b-sides niet echt de moeite waard en is het duidelijk waarom deze niet op het album terecht zijn gekomen. Dat is bij het volgende album, ‘Three’, wel anders!

In mijn Sugababes albumrank zou ik ‘Angels with Dirty Faces’ op de tweede plaats (van zes) zetten.

Sugababes – Catfights and Spotlights

‘Change’ was een album met vooral radiovriendelijke popsongs en goed in het gehoor liggende nummers. Ze scoorden er zelfs hun best verkopende nummer mee in ‘About You Now’. Het was hun meest commerciële album tot dan toe. En daar was dan de opvolger ‘Catfights and Spotlights’ dat, ondanks de kinderlijke titel, hun minst radiotoegankelijke album sinds het debuut 'One Touch' is.

‘Catfights and Spotlights’ is het album waar de Sugababes veranderden van meisjes die popnummers maken naar volwassen vrouwen met iets diepere teksten over relaties en waarin serieuzer naar het leven wordt gekeken. Waarschijnlijk wilden de Sugababes wat Take That op een of andere vreemde manier ook was gelukt: de transformatie van ‘just another boyband’ naar een volwassen groep, zonder hitgevoeligheid te verliezen of aan populariteit in te moeten winnen.

Het is uiteindelijk een album geworden dat volwassener klinkt dan hun vorige albums, en tegelijkertijd ook introspectiever. Het geluid neigt wat naar pop, R&B en funk met een donker sausje eroverheen.

‘Girls’ was de eerste single en was geen daverend succes, desondanks stond het nog vier weken in de UK top10. Het nummer is grotendeels opgebouwd rond een sample van Ernie K. Doe’s ‘Here Come the Girls’. Ik weet nog heel goed dat ik dit nummer voor het eerst hoorde en enorm teleurgsteld was. Nu, ruim 6 jaar later, vind ik het wel een erg goed nummer. Al moet ik zeggen dat ik de Klas Ahlund Re-Work net iets leuker vind.

‘Unbreakable Heart’ weerspiegelt de verandering van meidengroep naar damesband tekstueel wellicht het beste. ‘If I walk through my whole life, choosing the safe side... I’ll miss out on the real thing... What good is an unbreakable heart?’. Een krachtige ballad die staat als een huis. Sowieso bestaat de tweede helft van het album grotendeels uit ballads, maar absoluut niet van het zeurderige type. ‘Sunday Rain’ is een prachtig, donker nummer met mooie harmoniën in het refrein. Perfect voor een.... regenachtige zondag.

‘Can We Call a Truce’ is een emotionele, doch afstandelijke, afsluiter, waarschijnlijk geschreven over ex-Sugababe Mutya. Heidi’s stem is zo geprogrammeerd dat het net lijkt alsof het door een ijs-koningin wordt ingezongen.

In ‘Side Chick’ komt alles wat de Sugababes goed kunnen samen in één nummer. Een pakkend R&B nummer doordrenkt van een stampende beat en een piano, met semi-raps van Keisha en Amelle eroverheen. Ik had dit graag als single willen zien, ben benieuwd of het nog wat voor elkaar had gekregen in de charts. Een heerlijke flow heeft dit nummer. Het meest opmerkelijke is dat er nergens ruimte is gelaten voor een deel zonder zang. Dit was vrij snel al mijn all-time favoriete nummer van de Sugababes en dat is het na al die jaren nog steeds.

‘Nothing’s as Good as You’ is een leuk, schattig nummer met een lief refrein. ’’Baby it’s alright if you take me out tonight’’. ‘Beware’, grotendeels gezongen door Amelle, is vooral erg pakkend.

Ik wil niet alle nummers langslopen maar ze zitten stuk voor stuk sterk in elkaar. Enkel ‘Hanging on a Star’ vind ik iets minder.

Een minpuntje aan het album is dat de solo’s onregelmatig verdeeld zijn. Amelle zingt alle coupletten op het nummer ‘Beware’ en Keisha heeft het overgrote deel op het nummer ‘Side Chick’. Nu hoef ik echt niet alle ‘Babes steeds op elke track te horen, en tussen Amelle en Keisha wordt nog wel redelijk afgewisseld, maar Heidi krijgt echt beduidend minder te zingen dan de andere twee. Op ‘Beware’, ‘No Can Do’ en ‘Unbreakable Heart’ zingt zij slechts de korte bridge naar het refrein. Op ‘Sunday Rain’ krijgt ze maar drie regels toegespeeld en op ‘Side Chick’ is ze helemaal niet te horen (m.u.v. een paar ad-lips in het derde couplet als je heel goed luistert).

Kleine minpuntjes daargelaten leveren de Sugababes met ‘Catfights and Spotlights’ een album af dat staat als een huis en zeker meer succes verdiende dan het uiteindelijk kreeg. Het grootste probleem is dat er geen hits op staan. ‘Girls’ is het meest hitgevoelig en daarom ook een geschikte keuze geweest als eerde single, maar zelfs deze presteerde teleurstellend. Dit album behaalde uiteindelijk slechts de 8e plaats in de UK charts en zorgde er, tot mij spijt, voor dat bij het volgende album de sound en richting weer totaal veranderde.

Jammer. Graag had ik de Sugababes in de voetsporen van Take That zien treden. En met de kwaliteit van het materiaal op dit album was dat ook meer dan terecht geweest.

Met stip is dit dan ook mijn favoriete Sugababes album.

Sugababes – Change

Na het uitbrengen van de ‘Greatest Hits’ en een paar teleurstellend presterende singles (‘Follow Me Home’ #32, ‘Easy’, #8) was de druk op de Sugababes groot om te laten zien dat ze, ondanks een tweede line-up wisseling, nog steeds meetelden in het muziekwereldje. Gelukkig voor hun was daar ‘About You Now’, dat maar liefst vier weken op de nummer 1 positie in de UK heeft gestaan. ‘About You Now’ is tevens uitgegroeid tot de best verkochte Sugababes single in de UK. Vreemd genoeg deed dit nummer in Nederland relatief gezien weinig, ondanks dat de Sugababes tot dan toe juist in Nederland veel hits kenden.

‘Change’ werd uitgebracht in de herfst terwijl ik dit meer een lente/zomeralbum vind. Qua geluid ligt het geheel in de lijn der verwachting van de eerste single. Goed in het gehoor liggende popnummers die allemaal weer net een tikkeltje minder spannend zijn dan op ‘Taller’, wat al een gelikte versie was van ‘Three’, wat het brave broertje was van.. afijn. Op dit album gaan ze dan ook regelmatig de mist in. ‘Back When’ en ‘Undignified’ vind ik twee draken van tracks, voornamelijk door de refreinen. Ook ‘Mended by You’, een ballad, vind ik veel te glad en klinkt (met name tekstueel) als een Atomic Kitten reject.

Bij de vorige twee albums waren de tweede en vierde singles steeds ballads. Waarschijnlijk dat dat een reden was dat de keuze viel op ‘Change’ als tweede single. Helaas presteerde het teleurstellend, al helemaal als je bedenkt dat het na een monsterhit werd uitgebracht, en behaalde het slechts de dertiende positie in de charts. Zelf heb ik een haat-liefde verhouding met dit nummer. Ik vind het refrein wel gaaf maar aan de andere kant is het nummer me net iets te dramatisch (met name in de bridge naar het refrein toe). ‘Denial’ werd de derde single en presteerde ook minder goed dan verwacht, ondanks dat ik dit toch een prima nummer vind dat niet onder doet voor de eerdere Sugababes singles.

Nooit eerder was een nummer zo duidelijk gericht aan hun gay fanbase als ‘My Love Is Pink’, een pakkende poptrack die, in plaats van ‘Change’, best als tweede single uitgebracht had mogen worden. Het nummer valt denk ik het beste te klassificeren als bubblegum-pop. Op ‘Back Down’, een track met reggae-invloeden, is het geluid van de oude Sugababes het meest terug te horen. Vroeger vond ik dit nummer echter verschrikkelijk, nu kan ik er best van genieten. Elke dame verzorgt in een refrein de ad-lips wat ik ook wel leuk gedaan vind.

‘Open the Door’ is, sinds ik dit album voor het eerst hoorde, één van mijn favoriete tracks geweest van de Sugababes en dat is het nog steeds. Op de één of andere manier doet het iets met me. De bridge van Amelle vind ik erg mooi en de middle 8 van Keisha is ook top. I could say I hate you now, but you’d see through me easily. ‘Surprise’ is ook een hoogtepunt. Een lekker agressieve track met ook met name een leuke middle 8. Lately you’ve been saying it’s a tragedy. Maybe yeah for you but baby not for me. Beide nummers (en 'About You Now') zijn overigens geproduceerd door de, inmiddels controversiële, Dr. Luke.

Al met al heb ik met het album ‘Change’, net als met het nummer, een haat-liefde verhouding. Ten tijden van het verschijnen van dit album was ik helemaal verslaafd hieraan maar nadat ik met terugwerkende kracht alle andere albums van de Sugababes in huis heb gehaald moet ik toch constateren dat dit uiteindelijk mijn minst favoriete Sugababes album is. Het mist gewoon iets wat ze op eerdere albums wel hadden – een beetje meer lef en meer persoonlijkheid.

In mijn Sugababes albumrank zou ik ‘Change’ dan ook op de laatste plaats (van zes) zetten.

Sugababes – One Touch

Deze eerste release van de Sugababes is destijds helemaal langs mij heen gegaan. Logisch, denk ik, want ik was nog maar acht jaar oud en niet met muziek bezig.

Nadat ik bekend werd met de Sugababes heb ik dit album met terugwerkende kracht ooit eens in huis gehaald. De sticker zit er nog steeds op.

‘’An irresistible R&B/Pop crossover with soulful vocals unlike anything in recent memory’’ - NME
‘’A debut album of a class beyond their years’’ – Time Out
‘’A fantastic album with enough attitude, style and originality to mesmerize us all’’ – The Guardian
‘’The classies new pop act of the year’’ – Music Week

Deze lovende woorden zijn naar mijn mening geheel terecht, vooral de zin van Time Out. Want ondanks dat je er duidelijk aan af hoort dat wij te maken hebben met meisjes van 15/16 klinkt het album toch enorm volwassen.

Dit album is een mix van popmuziek met invloeden van trip-hop en R&B en een gladde productie. De singles geven een goede weergave van de rest van het album. Heerlijk om te draaien tijdens een regenachtige dag.

Debuut single ‘Overload’ was een schot in de roos en wordt door velen nog als hun beste plaat beschouwd. Vooral de gitaar en de middle 8 vind ik goed.

’One Foot In’ was helaas geen single, maar is over de jaren heen wel uitgegroeid tot wellicht mijn favoriete Sugababes nummer. De korte instrumentale bridge die gevolgd wordt door drie keer het refrein en een fade-out laat je achter met het gevoel dat je meer wilt. Replay dan maar.

In ’Lush Life’ komen de dromen van drie tienermeisjes naar boven. ‘’I want the lush life’’. Wie wil dat niet? Heerlijk laid-back, loom nummer met een luide drum dat, naast 'One Foot In', een persoonlijke favoriet is. Door het grootste deel van de fans wordt dit echter vaak als het slechtste nummer van het album bestempeld.

Nergens op het album krijg je het gevoel dat de Sugababes zich willen voordoen als iemand die ze niet zijn. Aan de teksten is ook echt af te horen dat wij met tienermeisjes te maken hebben – zie bijvoorbeeld ’Look at Me’, ‘One Touch’ of ’Real Thing’. Ze hebben zelf dan ook meegeschreven aan 9 van de 12 nummers.

Wat de Sugababes met ‘One Touch’ afleverden was een consistent en geslaagd alternatief popalbum. Time Out heeft gelijk gekregen. Ze waren op dat vlak inderdaad hun leeftijd ver vooruit. Helaas waren positieve woorden en waardering niet genoeg voor hun platenmaatschappij, die ze uiteindelijk ontsloeg wegens tegenvallende, niet eens beroerde, verkoopcijfers. Siobhán verliet de groep vanwege depressie en ruzies met de andere meiden en kreeg bij het label wèl een solocontract aangeboden.

Er is nog het verhaal dat Siobhán tijdens een interview in Japan zou zijn ‘’ontsnapt’’ door een WC-raampje, maar of het waar is weet ik niet. Hoe dan ook, Siobhán was weg, en de Sugababes moesten verder zonder haar.

In mijn Sugababes album rank zou ik 'One Touch' op de derde plaats (van zes) zetten.

Sugababes – Taller in More Ways

Na een pauze van een jaar kwamen de Sugababes terug met de knaller ‘Push the Button’. Gladder en meer mainstream dan dat wij van zij gewend waren, maar nog steeds pakkend en onmiskenbaar Sugababes. Door radio’s en TV-zenders zo enorm veel gedraaid dat ik het jaren niet meer kon luchten of zien. Tegenwoordig kan ik dit nummer weer vrolijk opzetten, het is gewoon een geweldig popnummer. Bij elk album lijken ze een stukje eigenheid en eigenwijsheid in te leveren maar tot en met ‘Taller in More Ways’ bleef de kwaliteit van de muziek in ieder geval nog boven water. ‘Taller in More Ways’ werd eind oktober 2005 uitgebracht. Eind februari 2006 werd het heruitgebracht nadat Amelle de vervanger werd van Mutya.

Allereerst wil ik het hebben over het vreselijke ‘Ugly’. De olievlek in de discografie van de Sugababes. En tot overmaat van ramp is het uitgebracht op single. Tsja, men vond het blijkbaar een leuk idee om ‘Unpretty’ van TLC te jatten, wat ik ook een godsgruwelijk gedrocht vind. Er is een gerucht dat het uitbrengen van ‘Red Dress’ de laatste druppel zou zijn geweest voor Mutya, die een hekel aan dat nummer had. Echt onbegrijpelijk dat ‘Ugly’ haar dan niet over de streep heeft doen trekken.

Ik had veel, veel liever ‘Gotta Be You’ als tweede single gezien (en dan ‘Red Dress’ wel gewoon als derde single). Op ‘Gotta Be You’ zijn duidelijk de crunk invloeden te horen vanuit Amerika (het is net zo eentonig als bijvoorbeeld ‘Yeah’ van Usher). Desondanks één van mijn favoriete nummers van de Sugababes. Een bijzonder geslaagd experiment. ‘’I know it's not because of me. It ain’t me, I said ooh it’s gotta be you’’.

‘Bruised’ gaat ongetwijfeld over een gewelddadige relatie maar is toch erg luchtig geschreven zodat het nergens dramatisch wordt en dat het gewoon prima als up-tempo popnummer werkt. ‘’I wanna hurt you, like you’re hurting me... I bruise when you get close, feel my body choke, bitter last blows, in a war with you’’.

‘Better’ is een UK bonus track maar is ontzettend cheesy en stom. Het had wat dat betreft beter op het album ‘Change’ gepast (al wordt het daar ook nergens zo vreselijk als dit nummer). Blij dat deze niet op mijn CD staat. ‘Like the Weather’ is een leuke b-side van ‘Push the Button’ die juist wel op het album had moeten staan.

‘Ace Reject’ is een mooi nummer, over het algemeen ook een 'fan favourite', over een disfunctionele relatie en kent voor de Sugababes ook een aparte opbouw. Het refrein begint pas als het nummer al dik 2 minuten bezig is. ‘’When you say yes then I say no. When it turns hot we make it cold, but still something between us holds us together’’. Vooral Heidi’s deel vind ik goed uitgevoerd.

Het album eindigt met twee ballads, ‘2 Hearts’ en ‘Now You’re Gone’ (laatstgenoemde is alleen te vinden op de heruitgave uit 2006).

‘2 Hearts’ vind ik een goed nummer maar vooral ‘Now You’re Gone’ is bij mij als een bom ingeslagen. Iets wat een girlband eigenlijk niet zou kunnen of mogen doen. ‘’Who are you gonna run to? Where are you gonna hide? There’s so much you gotta undo... Tell me who’s gonna make it better when there’s so much going wrong?’’. Natuurlijk geschreven met ex-Sugababe Mutya in het achterhoofd maar voor mij herinnert het mij aan die tijd dat ik met mijn eigen seksualiteit in conflict was. Ik ben eigenlijk wel benieuwd of Waste Management in zijn reactie hieronder op hetzelfde doelt.



Dit teruglezend kan ik me dan ook niet voorstellen dat ik dit ooit gezegd heb. Dit moet een slordigheid/typfout zijn geweest. Want als de muziek van de nieuwe Sugababes net zo zou zijn als ‘Now You’re Gone’ dan zou de toekomst veelbelovend zijn. Helaas pakte het bij het volgende album toch iets anders uit.

In mijn Sugababes albumrank zou ik ‘Taller in More Ways’ op de vierde plaats (van zes) zetten.

Sugababes – Three

Een jaar nadat ‘Angels’ het licht zag werd ‘Three’ uitgebracht, die het succes van de Sugababes wist te vervolgen. Met eerste single ‘Hole in the Head’ leek dezelfde sound van de Sugababes te worden voortgezet. Het album is echter wat meer volwassen dan het vorige, vooral te merken aan de teksten. Qua genre is er weinig R&B meer terug te vinden op dit album, juist meer pop en aardig wat ballads. Van elke ‘Babe is er ook een solo track te horen op dit album, Keisha verzorgt ‘Whatever Makes You Happy’, Heidi zingt ‘Sometimes’ en Mutya doet ‘Maya’.

Juist die drie solotracks laten zien hoe goed de groep als trio werkt en hoe oninteressant ze solo zijn. Wat mij betreft hadden alle drie deze nummers de eindtracklist niet gehaald.

Zoals gezegd kent dit album veel ballads. Twee daarvan zijn de genoemde ‘Sometimes’ en ‘Maya’. Twee anderen werden singles: ‘Too Lost in You’ (een herschrijving van een nummer van Patricia Kaas) en ‘Caught in a Moment’ vind ik beide sterke nummers. Dan is er nog het nummer ‘Conversation’s Over’, wat niet bijster interessant is.

De meest interessante tracks op ‘Three’ zijn namelijk de up-tempo’s. De eerste single is natuurlijk heerlijk maar daarnaast is er ook nog de fijne UK bonus ‘Buster’, het emotionele ‘Situation’s Heavy’ en het enigszins harde ‘We Could Have It All’. ‘Million Different Ways’ is denk ik mijn favoriet op het album. Een prima Oosters getinte uptempo poptrack. Het is ook sterk geschreven, was tijd maar terug te draaien als een casettebandje zodat we het opnieuw konden doen. Hoogtepunt van het nummer is de middle 8 van Heidi, wat ik zelfs haar beste moment in haar hele Sugababes carrière vind. ‘’The tape’s distorting the tune, I can’t hear you’’.

‘In the Middle’ vind ik beter in de single versie. Het is in die versie net wat sneller gemaakt en minder vaak het refrein (oké, één keer minder het refrein maar het voelt al wel een stuk lichter). Bovendien komt die sample wat nadrukkelijker naar boven. Maar zelfs dan blijft het één van de minst interessante Sugababes singles.

‘Three’ kent wel het beste album artwork van alle albums van de Sugababes. Ook de singlehoezen vind ik goed ontworpen, vooral die van ‘In the Middle’.

Bij dit album ben ik ook naar de b-sides van de singles gaan luisteren, de eerste drie singles kennen elk twee b-sides. Het nadeel van het ontdekken van b-sides is dat je je gaat afvragen hoe sommige nummers het in godsnaam niet tot het album hebben gehaald terwijl andere mindere tracks er wel opstaan. ‘Who?’ en ‘This Ain’t a Party Thing’ hadden op het album gemoeten. Met name ‘Disturbed’ is een geweldige track! Waarschijnlijk vond men dit te ruig voor op het album, maar had het erop gestaan dan was het mijn favoriet geweest.

Over het geheel geef ik dit album net zoveel sterren als de titel van het album. Slechts drie? Ja, want het probleem met de meeste tracks is dat ze wel goed klinken maar dat ik ze in principe niet zo gauw op zou zetten en dat ik vaak de neiging heb de helft door te skippen. En juist met popmuziek is dat iets wat je niet moet hebben.

Dit album ontving betere reviews dan de voorganger en wordt op MusicMeter lees ik hier meer positieve berichten. Persoonlijk vind ik dit echter een teleurstelling na twee sterkere albums. 'Three' weet de weg naar mijn CD-speler dan ook niet zo vaak te vinden.

In mijn Sugababes albumrank zou ik ‘Angels with Dirty Faces’ op de vijfde plaats (van zes) zetten.

Ik heb dit album onlangs aangeschaft om eigenlijk allemaal onbelangrijke redenen 1). Ik had al twee andere albums in m'n winkelmandje en wilde graag de 3 voor 25 deal bij bol. 2). De hoes is mooi. 3). Dit album doet mij denken aan een moderne 'Come on Over'. Dat album heeft ook 16 tracks en betekende toen voor Shania en nu voor Taylor de transformatie van countryzangeres naar popzangeres en de echte internationale doorbraak, en 4). Op MusicMeter wordt met superlatieven over Taylor gesproken..

Ik kende het album al maar het was al zo lang geleden dat ik er naar had geluisterd dat het bijna een nieuwe ervaring voor mij was. Het eerste wat mij opvalt is dat de drie Max Martin nummers er zo uit te halen zijn omdat ze eigenlijk alledrie hetzelfde klinken en nogal kinderlijk zijn. Ik vind ze ook eigenlijk niet zo leuk.

Gelukkig laat Taylor ook een andere kant van haarzelf op het album zien. 'Sad, Beautiful, Tragic' is een nummer dat me nog wel bij was gebleven en vind ik nog steeds één van de hoogtepunten, met name vanwege haar stemgebruik in de coupletten. 'All Too Well' is, zoals Slowgaze terecht aangeeft, echt goed geschreven en ook mooi gezongen. 'Down the stairs, you were there, you remember it all / It was rare, I was there, I remember it all too well'. 'State of Grace' is een goede opener en ook 'Red' vind ik erg leuk. 'The Lucky One' en 'Begin Again' zijn ook best prima.

Verder staan er veel nummers op die niet direct een indruk bij mij achterlaten. Misschien na vaker luisteren? Voor nu vind ik het vaak nog teveel aan bombast (te aanwezige drums). Aan de andere kant ken ik Taylor Swift inmiddels wel goed genoeg om te weten dat ik waarschijnlijk nooit echt een klik ga krijgen met haar muziek en haar schrijfstijl.

Ik blijf bij mijn voorzichtige drie sterren.

Dat een album uitgerekend de enige keer dat ik iets blind aanschaf (aan de hand van de onderstaande reviews, en dat ik van mening was dat ik toch iets van Willie Nelson in huis moest hebben) zo goed bevalt had ik van tevoren niet kunnen bedenken.
Aan mijn laatste bericht te zien is het nu ongeveer een jaar geleden dat ik het album in huis kreeg. Het is een album dat vooral gespeeld moet worden in de winter en zodoende ook vorig jaar in de koude maanden regelmatig heeft opgestaan. Maar ondanks deze associatie van mij met de winter moet je je niet vergissen. Dit album straalt namelijk warmte uit, en hoop, maar bovenal vind ik het vooral een romantisch album. Vleugjes jazz/country/folk en een grote dosis pop wordt hier gemixt en het resultaat is een mooie en vooral gevoelige verzameling tracks. Nergens doet het album cliché aan, ondanks dat het enkel covers zijn. De warme productie, subtiele zang en de perfecte timing van Willie Nelson maken dit album tot wat het is : een echt genot om naar te luisteren.
De perfecte vertolking van 'Unchained Melody' is denk ik mijn favoriet. Ook het paradoxale 'All of Me' behoort tot de lijst van favorieten. (Paradoxaal vanwege de tragische tekst maar toch opliftende begeleiding). In het album zelf geeft Willie aan dat 'Moonlight in Vermont' zijn favoriete nummer aller tijden is, vandaar ook dat hij dat nummer destijds graag wilde coveren. Als ik Willie's versie hoor van 'Someone to Watch Over Me' kan die van Susan Boyle gelijk de prullenbak in. En zo zijn eigenlijk zijn alle tracks sterk uitgevoerd, zelfs de bonustracks die bij de remaster komen. De blues-achtige instrumentale outro (met die mooie ''huilende'' harmonica) van 'I Can See Clearly Now' is de perfecte afsluiter van dit sfeervolle album.