Force of Order van Laserdance volgt 16 jaar na het zwaar teleurstellende Strikes Back en maar liefst 21 jaar na het ook al niet bijster geslaagde The Guardian of Forever.
In de originele bezetting bestaande uit Michiel van der Kuy en Erik van Vliet, hebben beide heren vorig jaar al aangekondigd dat er een comeback-plaat van Laserdance zou uitkomen. Deze werd al in 2015 verwacht, maar werd uiteindelijk doorgeschoven voor release eind september 2016.

Voor het nieuwe album is voor een deel teruggegrepen naar synthesizer-apparatuur die ook gebruikt is voor het legendarische debuut Future Generation. Dus mag het duidelijk zijn dat de sound van dit meest recente wapenfeit van Laserdance zeer dicht tegen het debuut aan ligt.
Ook qua composities en thema's is er enorm teruggrepen naar het debuut. Zo erg zelfs, dat een aantal nummers erg dicht tegen degenen van het debuut-album aanliggen.
Dat levert in een aantal gevallen leuke verwijzingen op naar een aantal van de bekendere Laserdance-klassiekers zoals "Power Run", "Humanoid Invasion" en "Fear".
Aan de andere kant kan je je afvragen of die verwijzingen echt nodig waren. Te veel teruggrijpen naar thema's van een vorige plaat kan wellicht namelijk ook een gebrek aan inspiratie zijn...?
En dat laatste is precies waar het voor een deel op deze plaat aan ontbreekt. Ik mis in veel nummers de inspirerende 'touch' van pakweg de eerste 2 platen, gezien er niet echt memorabele songs op Force of Order zijn terug te vinden.
Daarnaast lijkt het her en der toch ook aan energie en dynamiek te ontbreken. Iets wat wel terug te vinden is op een Fire on Earth bijvoorbeeld, een album die ik toch ook wel redelijk goed te pruimen vind.

Opener "Endless Space" gooit al meteen roet in het eten. Het is een halfslachtige, slome album-opener die, op een aantal momentjes na, niet overtuigt. Gemiste kans, want gevoelsmatig is het zo belangrijk dat je een plaat overtuigend en met een knaller opent. Doe je dat niet, sta je bij voorbaat al 1-0 achter wat mij betreft.

Het titelnummer is al iets beter, heeft een vrolijk en opbeurend thema en luistert daardoor lekker weg.

"Inter Galactic" is de eerste goede track die ik tegenkom. Mooi begin, goede thema's die elkaar gedegen opvolgen; al met al niets mis mee.

Het energieke "Space Opera" laat Michiel's voorliefde voor klassieke muziek mooi doorklinken en is daardoor een geslaagde zet en terecht één van de meer opvallende tracks op dit album.

"Power Invasion" is ook geslaagd. Het is een traditionele Laserdance-track die heerlijk en herkenbaar klinkt. In die zin, dat dit het eerste nummer is, waarin ik verwijzingen naar het debuut terug hoor. In het geval van dit nummer is dat naar het nummer "Fear". Echter is het niet storend, omdat het nummer zelf grotendeels uit leuke, nieuwe ideeën bestaat.

"System Activated" leunt zwaar aan "Space Dance". Sterker nog, het is een variatie erop. Alleen minder overtuigend. Goed bedoeld weliswaar levert het een weinig inspirerend nummer op.

"Cyber Robot" heeft verwijzingen naar "Power Run" en "Humanoid Invasion" en vind ik over de gehele linie wat beter. Het is een leuke ode aan beide Laserdance-klassiekers en dat mag ook gewoon. Alleen hadden ze het wellicht bij één verwijzing moeten laten. Het is namelijk prima mogelijk om een album op te nemen die qua sound en sfeer zwaar tegen, in dit geval, het klassieke debuut aanleunt. Maar wel met frisse en inspirerende composities aan te komen zetten.

"Fire Storm" is zo'n beetje de meest dynamische track van deze plaat, met leuke ideeën en invalshoeken. Een energieke track waar een lekkere boost van uit gaat.

"Skydiver" is aardig, maar niet meer dan dat. Tevens ook hier weer een verwijzing naar het debuut-album. Dit keer naar het titelnummer van Future Generation. Het beklijft om de één of andere reden niet.

Afsluiter "Ghost Song" is een geval apart. Laserdance besluit op een rustige manier dit album af te sluiten, maar doet dit wel uiterst verrassend. Sterker nog, ik vind dit nummer vreemd genoeg de beste track van de plaat!! Het herbergt een weliswaar simpel, maar wel effectief thema en bevat een gave sample van de bekende Tibetaanse 'Om manipadmé hum'-mantra. Echter zijn het de magnifieke laatste 30 seconden die dit nummer uiteindelijk over de rest heen tilt. Laserdance sluit dit nummer namelijk op een bloedmooie manier af. Zo mooi zelfs, dat ik het idee heb, dat het nummer wel langer had mogen duren van mij.

En zo kan ik concluderen dat, alhoewel Force of Order best wel zo z'n momenten kent, ik toch over de gehele linie wat teleurgesteld ben.
Na al die tijd had ik gehoopt op een knaller van een comeback. Een album die hetzelfde niveau weet te behalen als bijvoorbeeld die ene van Michiel's andere project Rygar, namelijk Rygar - Modulation (2012). Maar dan met die typische Laserdance-sound.
Op een aantal nummers na, slaagt Laserdance daar naar mijn gevoel niet in.
Is dit dan een slecht album? Nee, in wezen niet, maar een moderne klassieker is het ook niet geworden. En ondanks de verwijzingen naar, in dit geval het debuut-album, krijg ik ook niet hetzelfde gevoel als wat ik wel krijg, iedere keer als ik Future Generation op zet.
Force of Order is gewoon een heel aardig nieuw Laserdance-album, maar ik vrees wel dat deze dreigt op den duur toch in de vergetelheid te raken.

Een voldoende in de vorm van 3 punten is het album nog wel waard.

Het heeft een tijdje geduurd dit keer, maar na de comeback in 2016, hebben Michiel van der Kuy en Erik van Vliet het eindelijk weer voor elkaar gekregen om een nieuw Laserdance-album uit te brengen. En dat mocht ook wel weer eens, gezien de relatief korte tijd tussen de voorgangers Force of Order (2016) en Trans Space Express (2018).

Tussendoor bracht Michiel nog wel met zijn Rygar-project het album Sonorous uit en had hij ook een belangrijke bijdrage op het Koto-album Return of the Dragon. Echter bleef het rond Laserdance stil, tot voor kort. Want Mission Hyperdrive is er nu eindelijk en is een bijzonder album geworden. Mission Hyperdrive wijkt namelijk een beetje van de formule af. In die zin, dat er uiteraard de herkenbare Laserdance-tunes op staan. Maar tevens staan er een paar nummers op, waarop er wat meer geëxperimenteerd wordt. Wat hoor ik u denken?? Experimenteerdrift binnen Laserdance? Is dat nodig? Welnu, het antwoord is hierop ja en nee.
Want ja, de insteek van het album met de, in dit geval rustige nummers, waarop Laserdance wat meer de avontuurtjes binnen het genre van spacesynth opzoekt, zijn interessant genoeg en nee, daardoor lijkt het album niet altijd in balans en neigt ie zelfs her en der wat in te kakken. Wat nooit de bedoeling kan zijn bij Laserdance; immers dient binnen het genre waarin Laserdance opereert, hun muziek karakteristiek, energierijk en dynamisch te klinken. Dat is niet altijd het geval hier op Mission Hyperdrive. Ondanks het feit dat er op ieder Laserdance-album wel een rustige track staat. Maar voorheen waren die, in de meeste gevallen, altijd herkenbaar als Laserdance en hadden zelfs die nummers een bepaalde drive, terwijl dat dus nu niet meteen het geval is.
Aan de andere kant zorgt het er wel voor, dat het album redelijk uniek klinkt voor Laserdance-begrippen. Immers is het vrij uitzonderlijk om het album, na het intro "Kozmoz Intro", rustig op gang te laten komen middels het vooral aan Enigma herinnerende "Refit Your Mind". Een prachtig begin, dat moet gezegd, waarop duidelijk Michiel's voorliefde voor klassieke muziek (Chopin is zijn allergrootste inspiratiebron), de kop opsteekt. Ook de zanglijnen doen erg aan Enigma denken.
En daar komt het: het is inderdaad niet de eerste keer dat Laserdance het over deze boeg gooit, aangezien het vorige album Trans Space Express eindigde met een soortgelijke track, namelijk "Galaxy Choir". Maar ik vind het in zijn totaliteit nogal een verschil uitmaken om juist specifiek met zo'n track een album te openen. Zeker voor Laserdance-begrippen, heeft de plaat meer effect als deze opent met een dynamische aftrap i.t.t. de kalmte waarmee het album nu opent.

Los dus van de ongebruikelijke, doch ergens ook wel weer interessante beslissing om het album rustig te openen, hebben Michiel en Erik er dit keer eens voor gekozen om het album als zijnde één lange, volledige compositie, alle nummers in elkaar over te laten lopen. Dit werkt niet altijd even effectief, maar het is voor Laserdance-begrippen weer eens iets anders.

Na de dus wat afwijkende eerste twee tracks, duurt het echter niet lang, of we bevinden ons in meer herkenbaar vaarwater, middels "Predators from Space". Eigenlijk vanaf dan wordt het meer een feest der herkenning.
Het titelnummer valt op vanwege het klassiek aandoende thema en los van wat samples, is het qua thematiek wel een herhaling van zetten en daardoor verliest het nummer aan afwisseling.
Gelukkig zijn de daaropvolgende nummers "Astroventure" en "Against All Enemies" weer beter en vooral heel erg herkenbaar als 'vintage' Laserdance.
Een rustpuntje wordt opgezocht met het melancholisch klinkende "Cosmic Odyssey", die los van een aantal mooie thema's iets te lang voort blijft kabbelen. Wel weer mooie (al dan niet gesamplede) vocalen die mooi verweven zijn binnen de muziek.
Met "Blue Moon" is het weer opveren geblazen en dit is zonder twijfel één van de beste tracks van Mission Hyperdrive: een stoer, snel en heel opzwepend Laserdance-nummer met heerlijke thema's, een geweldige drive en het nummer straalt muzikaal een bepaalde frisheid uit. Iets wat het album nodig heeft, aangezien die frisse dynamiek lang niet op ieder nummer te bespeuren valt. Op "Blue Moon" gelukkig wel.
M.u.v. "Kozmoz Outro", is "The Secret of Life" alweer het laatste volwaardige Laserdance-nummer op deze plaat en is andermaal een typische Laserdance-middenmoter: degelijk maar niet opvallend. Wel weer ouderwets herkenbaar.

En zo kan ik concluderen dat Mission Hyperdrive, in ieder geval sinds de comeback, toch een waardige opvolger is geworden van Trans Space Express. En alhoewel ik de voorganger iets hoger heb zitten, geef ik Mission Hyperdrive toch het voordeel van de twijfel en beoordeel ik deze met een krappe 3,5. Ik heb namelijk gemerkt dat Mission Hyperdrive een groeiplaat is. Telkens wordt ie net even wat beter bij herhaalde beluistering, maar tegelijkertijd heb ik gevoelsmatig de indruk dat er wellicht iets meer in had kunnen zitten; ik mis de overtuigingskracht en dynamiek een beetje. Maar slecht is de nieuwe Laserdance toch zeker ook niet en ik ben in ieder geval blij dat er een nieuw album is uitgebracht. En hopelijk blijft het hier niet bij en mogen we, dit keer binnen relatief afzienbare tijd, een volgend album verwachten.

Als geheel heeft Mission Hyperdrive zeker zijn charme en is het toch ergens wel een bijzonder album. Niet opvallend en zeker niet de beste. Vertrouwde degelijkheid zonder poespas met hier en daar een muzikaal uitstapje waarmee Laserdance nét even buiten de paden treed.

Tot de volgende ronde hopelijk!

Hoewel het niveau van de eerste 2 platen niet wordt gehaald, is Trans Space Express een slag beter dan het in 2016 verschenen comeback-album Force of Order. Sterker nog, Trans Space Express is de beste Laserdance-plaat sinds Fire on Earth uit 1994.

Het mooie is, dat de nieuwe plaat dit keer geen leentjebuur speelt bij het debuut Future Generation. Dit is met Force of Order wel het geval. Er word op Force of Order namelijk erg teruggegrepen op de sound van het debuut-album in die zin dat zelfs muzikale passages van het debuut opnieuw verweven zijn binnen de composities. Iets wat niet per se nodig is in mijn optiek. Zeker als men prima in staat is om gewoon gloednieuwe composities te schrijven die overigens prima in de sfeer van het debuut kunnen liggen. Zonder de herkauwde thema's van het debuut eraan toe te voegen.

En dat is gelukkig niet zo middels Trans Space Express, de opvolger van het overigens wél succesvolle Force of Order. Want het succes van Force of Order heeft het mogelijk gemaakt, dat Michiel van der Kuy en Erik van Vliet, twee jaar na hun comeback, een prima opvolger hebben weten te fabriceren.
Hoorbaar is het ook duidelijk, dat beide heren de juiste klik hebben gevonden. Was dat nog een beetje af tasten op de vorige plaat, daar is op dit album niets meer van te merken.

In een uur tijd komen tien spacesynth-tracks voorbij in die zo herkenbare Italo Disco-stijl uit de jaren '80. Stuk voor stuk klinken ze goed en lekker in het gehoor.
Echt stijl achterover geslagen ben ik niet, maar ze zijn hoorbaar beter en boeiender om naar te luisteren dan het leeuwendeel van de tracks van het vorige album.
Toppers zijn o.a. album-opener, die goede melodieën in meerdere lagen ten gehore brengt.
"Colonize All Planets" had stiekem het album moeten openen, omdat ik van mening ben, dat je met een vlot nummer meteen de volle aandacht trekt.
"Point of No Return" is een leuk klinkende bewerking van G. F. Handel's "Sarabande" en gezien Michiel's klassieke piano-achtergrond, was het eigenlijk wachten op een bewerking van een klassiek stuk. Alhoewel ik eerder iets van Chopin had verwacht, gezien Michiel Chopin beschouwd als de grootste componist allertijden.
Andere nummers als "It's Over" (gave vocoder) en het geweldig energieke "Andromeda Overture" zijn ook zeker het vermelden waard.
Het album sluit af met het opvallende "Galaxy Choir" wat een combi zou kunnen zijn van Enigma met Vangelis meets Laserdance. Erg opvallende en originele afsluiter.

Laserdance is terug. Definitief! Trans Spaxe Express (een verwijzing naar Trans-Europe Express van Kraftwerk), is een heerlijk, herkenbaar en nostalgisch klinkend synthdance-album waarmee het duo bewijst dat het genre anno 2018 nog steeds springlevend blijkt te zijn.
Misschien niet het meest memorabele Laserdance-album, maar wel één om nog eens geregeld op te zetten.
Een vooruitgang is het in ieder geval wel. Dus bij deze...laat de opvolger maar komen!

In de periode dat dit album het levenslicht zag, had Jim Kirkwood er nogal een handje van om zijn albums onder het pseudoniem Lucifaere uit te brengen. Zo ook deze An Alchemy of Beliefs.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik me in de wat oudere werken van Jim Kirkwood heb verdiept en zo besloot ik eens dit album onder de loep te nemen.
Wat ik voornamelijk weet is dat Lucifaere, ondanks dat het ook wel weer erg herkenbaar klinkt, minder sequence-georiënteerd klinkt en meer aandacht wordt besteedt aan een wat meer, al dan niet inheems en/of exotisch klinkende, ritmische stijl. Daardoor klinkt Lucifaere wat minder traditioneel dan de meeste albums van Jim Kirkwood. Het is over het algemeen ook wat minder doorgrondelijk en daardoor misschien zelfs wel een tikkeltje minder spannend bij vlagen. Het maakt het in ieder geval best wel de moeite waard, alhoewel ik, wat ik tot nu toe van Lucifaere gehoord heb, net ff wat minder onder de indruk ben.

Het album opent met "Dark Moon Rising" en kan al meteen als een voorbeeld beschouwd worden van typisch Lucifaere-materiaal. Een duister intro, met her en der wat tromslagen, al vrij gauw gevolgd door een ritmische ondersteuning die vrij 'catchy' klinkt. Zoemend mantra-gezang zorgt ervoor dat het nummer zweverig overkomt, ondanks dat het nergens echt té mistig of ongrijpbaar overkomt. Veel ruimte voor het ontstaan van melodieën is er in ieder geval zeker, maar nergens ontspruit er iets wat m'n aandacht echt grijpt, waardoor ik een beetje in het luchtledige blijf hangen. Al met al een redelijke, maar niet super-overtuigende opener.
In gedachten zie ik het Tibetaanse volk een rondedans maken rond een kampvuur om de Tibetaanse Godin Me-Tog-Ma eer te bewijzen tijdens "In the Arms of Me-Tog-Ma". Thematisch gezien is dit nummer een soort vervolg op "Me-Tog-Ma" van het Lucifaere-debuut The Dark Well of Urdr. Onheilspellende geluiden combineren zich met aangenaam vogel-gefluit, totdat een aanstekelijk ritme het overneemt. Een fladderende fluit op de achtergrond kleurt de boel op sferische wijze in.
"Oshun" begint met een redelijk eigenzinnige, ritmische basis-ondersteuning. Vreemde geluiden en stemmen fleuren het geheel op eigenaardige wijze op. Het klinkt in ieder geval best origineel, maar tevens heb ik het idee dat Jim niet precies weet welke kant hij op wil met dit nummer. Pas in de laatste minuten komt er een duidelijkere structuur in als een opvallender thema zich openbaart. Helaas duurt het te kort om echt tot ontwikkeling te komen en is het nummer alweer vrij snel afgelopen.
"In the Temple of Gaia" komt langzaam tot ontwikkeling. In de eerste paar minuten hoor ik slechts galmende, doch dreigende klanken. Tegen het eind van de 2de minuut onstaat er een ritme die zich laat vergelijken met die van een kloppend hart en e.e.a. wordt in gang gezet. Ook hier wordt aardig lang de tijd genomen om een basis neer te zetten, totdat er pas wederom op het laatst sprake is van enige muzikale progressie als het ritme heviger wordt en er zelfs een gave synth-solo om de hoek komt gluren. Vooral de laatste paar minuten doen me sterk herinneren aan traditioneel Kirkwood-materiaal. Het is alleen jammer dat het niet lang genoeg duurt. Het nummer eindigt met een galmende, wegstervende klank, alsof er te hard over een klankschaal is gewreven.
Het rustige 'tussendoortje' "The Passing of the Shee" is misschien nog wel één van de beste nummers van het album. Een rustig begeleidings-thema biedt ondersteuning voor een synth-solo die zich nog best laat vergelijken met die van een zingende kat. Afgewisseld met een fluit komt de zingende kat nog een paar keer terug. Een mooi, eigenzinnig nummer die ook wel wat langer had mogen duren.
In mijn CD-boekje ontbreekt ie, maar wel degelijk staat er nog een 6de nummer op deze CD, die in eerste instantie geen titel had. Sinds ook dit album gratis te downloaden is via Jim's eigen web-site, is besloten het nummer alsnog om te dopen in "Thunder in the Heart". Ondanks dit kleine mysterie, is dit ook een verbetering t.o.v. het leeuwedeel van dit album.
Trommels luiden dit nummer in, even later bijgestaan door Indianen-gechant. Een bescheiden, maar toegankelijk thema laat van zich horen en in het midden van het nummer krijg ik nog een spirituele Indianen-boodschap te horen. Naarmate ook dit nummer vordert, wordt ie beter en ondanks de ruim 13 minuten, had ie best nog wel wat langer mogen duren. Wat dat betreft ben ik toch meer gewend (of misschien wel verwend) aan de nog langere nummers van Kirkwood (20 minuten of langer), waardoor ik het gevoel heb dat er wellicht nog veel meer in had kunnen zitten.

Dat gevoel heb ik overigens over het gehele album: dat er meer in had kunnen zitten. Het is niet slecht (3,5 punten), echter valt deze score relatief lager uit, dan ik normaal plaats bij een Kirkwood-album. Omdat ik zo'n fan ben van zijn muziek, verwacht ik misschien wel te veel.
Ondanks dat is An Alchemy of Beliefs dus niet slecht. Echter is het i.m.o. een wat minder album van Lucifaere.

Duidelijk een overgangsalbum, deze Paradise Disowned. Het balanceert tussen lawaaierige en agressieve noise-klanken waar Lustmord in zijn beginperiode mee experimenteerde en sferische dark ambient, maar echt overtuigend komt het niet over, ondanks dat de plaat zeker bij tijd en wijlen z'n momenten heeft.
De bij vlagen smerige en helse klanken klinken bijzonder zwartgallig en kwaadaardig, maar weten me minder te raken dan andere dark ambient die ik tot nu toe gehoord heb. Daarbij zakt het niveau ook nog eens een flink stuk naar beneden tijdens de 2de helft van de plaat, met "Comahon Qq Comahon" als compleet dieptepunt.
Toppers zijn "Uterance" die vanwege de naargeestige koorklanken zeker geslaagd genoemd mag worden, maar ook "Pyre (Necro Cristi)" kent erg sterke momenten.
Als het niveau van de eerste helft constant was gebleven, had dit het album zeker goed gedaan. Maar naarmate de plaat vordert, en de i.m.o. oppervlakkige noise-klanken steeds meer de overhand krijgen, kan ik niet anders dan concluderen, dat ik niet echt enthousiast kan zijn.
Een krappe 3 punten vanwege de toch wel sterke eerste helft, maar verder durf ik wel te stellen dat Paradise Disowned zeker één van de zwakkere platen van Lustmord is.

'It is the Night of the Demon'

Misschien niet zo diepgravend en onderhoudend als voorganger Heresy, is deze The Monstrous Soul toch weer een ijzersterk staaltje dark ambient van Lustmord.

Bij vlagen extreem duister en verontrustend, knalt "IXAXAAR" er meteen goed in. De boodschap moge duidelijk zijn; dit is een rechtstreekse trip naar duistere, vreemde en gevaarlijke oorden, waar de hel een paradijs bij vergeleken is.

"Primordial Atom" lijkt vervolgens wel te klinken als een soort kwaadaardige mantra. Bezwerend, beklemmend, benauwend en nietsontziend, is dit de ultieme soundtrack voor het oproepen van de demonische belichaming van het ultieme kwaad. Zo puur en duister, dat zelfs de doden, die normaal gesproken eeuwig stil zijn, uitbarsten in geweeklaag. Eenmaal ontwaakt, houdt het mantra-gezang op en lijkt er sprake te zijn van een zweverige substantie die zich langzaam manifesteert in duivelse en demonische wezens.

'Devils and Demons'

"Protoplasmic Reversion" bevat bezwerend ceremonieel gezang, alsof er middels een verboden ritueel, een demon opgewekt wordt, waar, eenmaal ontwaakt, niet meer aan te ontsnappen valt.

"The Daathian Doorway" klinkt t.o.v. de voorgangers meer als een industrieel monster, een machine die allerlei giftige stoffen en gassen uitstoot. Een mechanische, verwoestende machine die de gehele omgeving verziekt, wat een giftig oord van bezoedeling en dood tot gevolg heeft.

Slotstuk "The Fourth and Final Key" biedt een kijkje in een oord nabij een klooster tijdens een willekeurige oorlog waar vlak daarvoor hevig gevochten is. Verwrongen en verminkte lijken van soldaten liggen overal verspreidt over het slagveld en de aarde is doordrenkt met bloed. Her en der slaat er nog een bom of granaat in, terwijl er gezang vanuit het klooster te horen is. Het bloed wordt letterlijk door de aarde opgezogen en de lijken worden door mistige, rokerige klauwen die vanuit de grond omhoog lijken te komen, de grond ingetrokken. De aarde beeft en vanuit de aarde stijgen vervolgens dampen op die langzaam opstijgen naar de lucht. Ze vormen zich uiteindelijk tot een groots, demonisch wezen die als het ware over het klooster heen lijkt te hangen en niet alleen het gebouw met iedereen erin, maar uiteindelijk het hele complete gebied en alles daarbuiten absorbeert. Totdat er slechts een inktzwarte duisternis overblijft die eeuwig zal duren. Als een nacht, waaruit de dag nooit meer zal ontwaken. De nacht van de demon.

'It is the Night of the Demon'

Ruimtelijk en pikdonder, maar tegelijkertijd oorstrelend; ja, geloof het of niet, zelfs rustgevend. Dat is The Place Where the Black Stars Hang, tot nu toe de meest indringende en onder m'n huid kruipende plaat die ik van Lustmord heb gehoord.
De plaat laat zich als het ware beluisteren als een vorm van dreiging die in de lucht hangt, of in het geval van deze plaat, het onmetelijke heelal.
Het is alsof Brian Williams, alias Lustmord, met deze plaat wil zeggen, dat we moeten oppassen voor de ontelbare gevaren die het heelal kent: gammastraling, meteoren, zwarte gaten, etc. etc.
Wij als mens, zo ontzettend klein en onbenullig op deze al net zo kleine planeet aarde, kleiner dan welk microscopisch schepsel dan ook t.o.v. het oneindige universum met al de kosmische gevaren die op de loer liggen. Niet te bevatten gewoon!!

Gelukkig is deze plaat wel degelijk te bevatten, als je er van houdt tenminste. Indien het kwartje eenmaal gevallen is, is er geen weg meer terug als je eenmaal verzwolgen wordt in de onaardse, minimale, inktzwarte en tegelijkertijd extreem ruimtelijke klanken die deze plaat kenmerkt.

Eén grote compositie, opgedeeld in 5 secties, met als hoogtepunt natuurlijk het al eerder genoemde "Metastatic Resonance". Alleen al de eerste 2 minuten laten mijn nekharen op een aangename manier recht overeind staan, met klanken alsof ik me ergens op een exoplaneet bevind die alleen maar bestaat uit gigantische oceanen met wat voor vloeibaar spul dan ook, kilometers diep onder het oppervlak, moederziel alleen. Zelfs de alarmsignalen van wat zich dan ook in de nabijheid bevind, kan niet helpen dan dat ik steeds verder en verder wegzink en uiteindelijk, dood en herboren, voor het eerst in lange tijd mijn ogen open en voor me, het meest indrukwekkende schouwspel zie, die de mensheid ooit zal kunnen aanschouwen. Namelijk het einde van het heelal!! Want uiteindelijk zal ook het hart van het universum ophouden met kloppen.
Mooi toch....da's toch mooi ?!!

Maar even zonder gekheid: deze plaat is één groot hoogtepunt. Bijna een meesterwerk, ware het niet dat de enige smet die het geheel kenmerkt, is dat het nét even te lang duurt. Had een aantal secties iets ingekort en het was helemaal ultiem geweest. "Aldebaran of the Hyades", de eerste van de twee echt grote secties, heeft daar gevoelsmatig, ondanks dat ie zeker sterk is, toch het meest last van. Daarentegen heeft die andere, al eerder genoemde, grote sectie dat niet. Maar ja, die is dan ook écht heel erg goed.

Ach, het geeft niet. Deze Lustmord-plaat is gewoonweg ijzersterk en essentieel voor de echte liefhebber van het dark ambient-genre. Niet voor niets las ik ergens in een review dat dit album het jaren '90-antwoord is op Tangerine Dream's meesterwerk Zeit.
Ik kan mij daar zeker in vinden!