Tweede samenwerking tussen David Lanz en Paul Speer is wederom een zeer degelijk New Age-album waarop de lieflijke New Age-klanken waar David Lanz om bekend staat, gecombineerd worden door o.a. het opzwepende gitaarwerk van Paul Speer. "Eagle's Path" is daarvan meteen een uitstekend voorbeeld.
Over het algemeen ligt het album absoluut in het verlengde van Natural States, echter weet dit album in het algemeen nét even wat minder indruk te maken, ondanks dat hier eigenlijk gewoon hele lekkere muziek op staat. Sommige nummers kabbelen net even te lang door, zonder echt bijzonder te worden of er echt uit te springen, terwijl dat met Natural States wel het geval is.
Daarbij moet ook gezegd dat de meer ingetogen nummers de overhand hebben t.o.v. de meer energie-rijkere nummers. Maar als die er dan eenmaal zijn, klinken ze wel weer erg goed, zoals het spannende "White Sands" en het sterk opbouwende en stoere "Stormlight". Vooral op die laatste track is Paul Speer's gitaarwerk een lust voor het oor.
Deze Desert Vision is een ruime 3,5 waard en is voor liefhebbers van het genre wederom de moeite waard. Gewoon zeer degelijke instrumentale muziek zonder al te veel opsmuk, en da's op zich op z'n tijd ook best wel eens lekker.

Overigens zouden in 1993 de beide heren nog één keer samen de handen ineen slaan voor het album Bridge of Dreams.

De muziek van dit album vind ik een soort mix van het werk van Tangerine Dream ten tijde van hun album Underwater Sunlight, Gandalf en Yanni. De muziek kent een duidelijk New Age-randje en is dan ook zeer relaxed en rustgevend te noemen. Toch is de muziek zeer afwisselend te noemen en staan er, naast lieflijke en ingetogen pareltjes als "Miranova" en "Behind the Waterfall", ook wat stevigere nummers op in de vorm van "Allegro 1985" (erg progressief van aard) en "Lento 1984". Vooral "Allegro 1985" is een uitstekend staaltje van stevige instrumentale electronische muziek met overigens goede electronische gitaar-partijen die eens te meer aan het vroege werk van Gandalf doet herinneren. De twee laatsgenoemde nummers zijn overigens de enige waar Paul Speer aan bijgedragen heeft. De rest valt onder het conto van David Lanz, een New Age-artiest die vooral in Amerika erg groot schijnt te zijn.
Ik moet bekennen dat ik zijn werk alleen ken op basis van dit samenwerkingsverband met Paul Speer, waarmee hij trouwens ook nog twee vervolg-albums mee heeft gemaakt, teweten Desert Vision en Bridge of Dreams.

Dit album heb ik ooit eens op CD uit een verkoop-bak geplukt voor €1,-!!! Eigenlijk zou men zich moeten schamen dat dergelijke muziek voor praktisch niets aan de man wordt geboden. Het zal wel te maken hebben met het feit dat deze muziek zo volslagen onbekend is. Waar dat aan ligt, tja....lang verhaal. In ieder geval ben ik blij dat ik voor zulke vriendenprijsjes van zulke heerlijke muziek kan genieten. Ik had er echt wel meer voor over gehad.
Wat mij betreft dan ook een aanradertje voor de liefhebbers en het maakt me eerlijk gezegd best wel benieuwd naar het overige solowerk van David Lanz.

Overigens zijn er onder dezelfde naam, net zoals Desert Vision, twee prachtige natuur-documentaires gemaakt, waarin de muziek op een overtuigende wijze gebruikt wordt om de beelden te ondersteunen. Zeg maar, op dezelfde manier als Tangerine Dream gedaan heeft met de albums Canyon Dreams en Oasis.

M'n allereerste kennismaking met DCD toentertijd en een geweldige plaat vond ik het. Nog steeds trouwens, ondanks dat ik later toch wel betere albums voorbij hoorde komen, met Within the Realm of a Dying Sun en The Serpent's Egg als absolute favorieten.
Aion komt echter daaropvolgend ergens in het rijtje van persoonlijke, favoriete DCD-platen.
T.o.v. de voorgangers is Aion een wat 'lichtere' plaat, ondanks dat het onmiskenbaar als DCD klinkt. De stijl is dit keer wat kleurrijker, tradioneler en kent wel degelijk zo'n typisch Middeleeuws sfeertje.
Sommige composities zijn daadwerkelijk traditioneel, zoals "Saltarello" wat meteen zo'n beetje de meest opvallende en beste track van de plaat is.
Maar Aion biedt meer: de onmiskenbare zangpartijen van zowel Perry als Gerard zijn weer vollop aanwezig en vormt zelfs een zeer mooi geheel tijdens het droevig klinkende, maar o zo mooie "The Song of the Sybil".
Andere favorieten zijn o.a. het typerende, opvallende en tegelijkertijd geweldige "Fortune Presents Gifts....", het daaropvolgende "As the Bell Rings..." en de heerlijke ritmische afsluiter "Radharc".
Door de korte speelduur van sommige tracks komt de plaat wel zo af en toe wat fragmentarisch over, maar veel van de pret mag dat niet drukken, aangezien Aion gewoon een heel mooi album is: een typisch voorbeeld van hoe kenmerkend en authentiek DCD klinkt.

Na een redelijk aantal zeer sterke platen, lijkt Into the Labyrinth toch een ander karakter uit te ademen. Weg is het desolate en mystieke karakter en ook lijkt er afscheid genomen te zijn van het gotische en middeleeuwse sfeertje die de vorige platen kenmerken.
Met Into the Labyrinth gaan we o.a. naar het Midden-Oosten, Ierland en India en worden er zelfs voorzichtige pop-invloeden aan sommige nummers toegevoegd.
Toch nekt e.e.a. de plaat wel een beetje. De spanningsboog, maar ook de kracht van het mysterieuze en sombere aspect die de vorige platen wel hebben, is beduidend minder hier.
Tevens vind ik de productie veel te direct. Het klinkt kraakhelder; als een klok, wat niet past bij een band als Dead Can Dance. Daar helpen de vele synthesizers die dit album domineren, ook niet aan mee, ondanks dat "The Carnival Is Over" een hoogtepunt is, gezien het feit dat je gewoon niet om het melancholische karakter van dit nummer heen kunt.
Maar de algehele sound van dit album past i.m.o. niet echt bij een band als Dead Can Dance, maar misschien ligt dat aan mij.
En toch opent de plaat ijzersterk met "Yulunga (Spirit Dance)", waarmee de toon goed gezet wordt. Een meeslepend en spannend nummer met een glansrol voor Lisa.
Er staan absoluut meerdere goede songs op Into the Labyrinth en het zijn ook deze songs die de plaat boven het gemiddelde doet uitsteken, maar er staan ook zeker mindere op. Vooral de tweede helft van de plaat leidt aan middelmatigheid, wat ik tot dan toe zeker nog niet eerder had gehoord bij Dead Can Dance.
Gelukkig eindigt de plaat dan wel weer ijzersterk met het minimalistische "How Fortunate the Man with None".

Conclusie is dat, ondanks het feit dat Into the Labyrinth absoluut geen slechte plaat is, het gevoelsmatig veel te directere geluid en de manier hoe de songs in elkaar steken, het ervoor gezorgd heeft, dat ik niet helemaal geïntrigeerd ben. Het druilerige, epische en sombere karakter heeft plaatsgemaakt voor meer toegankelijkheid en heeft daardoor aan spanning moeten inleveren.
Ondanks deze koerswijziging blijft het excentrieke karakter van de muziek behouden en de onmiskenbare zang van Lisa en Brendan zijn ook uit duizenden te herkennen. Dat dan weer wel....

3,5.

Als dit album geschapen zou zijn door de goden, dan zou ik het direct geloven. Want wat is dit een allemachtig intens, bloedmooi, melancholisch, somber en schitterend album. Woorden schieten gewoon tekort.
Dit is hét meesterwerk van Dead Can Dance. Laat daar geen twijfel over bestaan. De plaat bestaat louter uit juweeltjes die geen mens onberoerd zal laten.
Alleen al om twee nummers is dit album verplichte aanschaf, namelijk vanwege het pronkstuk "Summoning of the Muse", direct op de voet gevolgd door de werkelijk adembenemende afsluiter "Persephone (The Gathering of Flowers)". Het zijn deze twee nummers die de al geniale plaat naar het hoogste niveau brengen.
Maar er staat meer fraais op. De indrukwekkende opener knalt er al meteen zó goed in, dat de adem mij benomen wordt. In het midden van de plaat valt natuurlijk "Cantara" enorm op.

Muzikaal is het niet alleen overweldigend, maar laten we de zang op de plaat ook niet vergeten. Zowel Lisa Gerrard als Brendan Perry zijn geweldig. Lisa's zang werkt sterk op de emoties, terwijl die van Brendan op de één of andere manier door merg en been gaat. Hij heeft een geweldige, volle stem; echter zit er ook een duister randje aan, wat in dit geval natuurlijk perfect past bij de muziek.

Voor wie DCD niet kent, laat de bandnaam je niet afschrikken. Luguber en zwartgallig is de muziek namelijk allerminst. Iets wat men wellicht zou kunnen denken. Donker, somber en melancholiek is het wel. Maar is het ook gewoonweg schitterend!!

Deze derde langspeler van DCD krijgt van mij de volle mep: een 5!!!

Na een lichte opsteker met Nuages du Monde, vervalt Delerium hier weer voor het leeuwendeel in het gezapige en gladde pop-avontuur die albums als Poem en Chimera ook al zo kenmerken.
Het klinkt allemaal als een klok, wat ook verwacht mag worden van de heren Leeb en Fulber, maar aan spanning, mystiek, gotiek en exotische elementen ontbreekt het hier voor het grootste deel.
De nummers "Rain Down", "Awakening" en het titelnummer zijn zeker nog wel de moeite waard, maar de rest is, hoe mooi gezongen en uitgevoerd dan ook, niet mijn cup of tea.

Hoewel de bij vlagen gladde new age-pop van Delerium nog altijd beter is dan de troep die Sky Radio uitzend, om maar eens dé radio-zender van Nederland te noemen die daadwerkelijk gebakken lucht uitzend (vandaar de naar Sky Radio natuurlijk), kan ik het tot op de dag van vandaag maar moeilijk verkroppen dat de heren Bill Leeb en Rhys Fulber ooit besloten om een rigoureuze koerswijziging door te voeren betreffende de muzikale stijl van Delerium.
Deze koerswijziging werd ingezet met Semantic Spaces en zou uiteindelijk met heel veel succes verder uitgebouwd worden op Karma, dé bestseller van Delerium. Opvolgers Poem en vooral Chimera lieten vervolgens meer en meer pop-invloeden horen.

Heel lang heb ik het 'nieuwe' Delerium, vanwege de muzikale veranderingen, genegeerd, maar mijn vriendin is al heel lang zwaar onder de indruk van Karma. Ik wist dus haast wel zeker dat de opvolgers hoogstwaarschijnlijk in haar smaak zouden vallen.
En dus kwam uiteindelijk ook dit album, Nuages du Monde, in huis.
Het eerste wat me opvalt bij dit album is dat Delerium (helaas) niet teruggrijpt op hun oude stijl (wat ook nooit meer gaat gebeuren), maar qua geluid wel meer teruggrijpt op Semantic Spaces en Karma. Dit betekent minder pop-liedjes dit keer en dat bevalt me wel. De nadruk ligt dus weer meer op exotische mystiek en etnische/engelachtige zangpartijen.
Niet dat ik nu meteen over-enthousiast ben, maar ik spitste vooral mijn oren tijdens het toch wel sterke, instrumentale "Tectonic Shift". En "Apparition" is, hoe je het wend of keert, gewoonweg prachtig.
Het zijn alleen weer de wat zwakke popliedjes die het album toch weer wat ontsieren.

Maar eerlijk is eerlijk; dit album is voor zo nu en dan zeker niet verkeerd om eens te luisteren. En dan filteren we de zwakke nummers er gewoon uit.

"I was born in sin!!!"

Dat zal ongetwijfeld wel hebben gegolden voor Jon Nödveidt, het brein achter Dissection. Zeker als je nagaat wat deze idioot allemaal uitgevreten heeft.
Doodzonde ergens (letterlijk), want als de belangrijkste man achter het legendarische Dissection, heeft hij toch echt wel geschiedenis geschreven met een aantal van de beste black/death metal-albums die er tot op heden gemaakt zijn. En daar is dit debuut, The Somberlain, absoluut één van. Sterker nog, ik schaar dit debuut op gelijke hoogte met de volgens velen nog veel betere opvolger Storm of the Light's Bane.

Want wát een debuut is dit!! Uitgebracht in 1993, sloeg dit in als een bom. Een album vol met ijzersterke black/death metal vol met uiterst geslaagd, melodieus gitaarwerk en waarvan de wagonlading razende en furieuze gitaarriffs die elk nummer rijk is, werkelijk waar als een malle aan je voorbij razen. Maar wel op zo'n ingenieuze manier, dat het blijft hangen. Wat praktisch geldt voor ieder nummer. Voeg daarbij de demonische stem van Nödveidt, die overtuigend de nummers waarop hij te horen is, bij elkaar grauwt en het duistere feest is compleet.
Zelfs de productie is, misschien op de drums na, goed te noemen. Zeker als je nagaat, dat veel (vooral) black metal-albums uit die tijd, voornamelijk klinken als ware ze opgenomen in de plaatselijke boerenschuur.
Het zorgt ervoor dat The Somberlain uitsteekt boven een behoorlijke massa aan zwartgallige metal-albums uit voornamelijk Scandinavië.
Neem nu bijvoorbeeld het epische openingsnummer "Black Horizons", wat wat mij betreft één van de beste nummers is geschreven binnen het genre.
Tevens is het allesvernietigende titelnummer, als mede het razende "Heaven's Damnation" absoluut een vermelding waard.
Her en der duiken er toffe gitaar-solo's op en staat er zelfs een synth-solo op tijdens "Mistress of the Bleeding Sorrow".

Na al die jaren (het album viert volgend jaar zijn 25ste verjaardag!!!), staat dit album nog steeds als een duister kasteel midden in het woeste woud van Zweden: fier en onverwoestbaar overeind en tot op heden nog steeds niet veroverd door de krachten van het goede...en laat dat vooral zo blijven!

Een klassieker van formaat!

In de tweede helft van de jaren '90, raakte ik geïnteresseerd in het GoaTrance-fenomeen, en raakte er zo'n beetje aan verslaafd. Ik heb altijd al een voorliefde gehad voor electronische muziek in het algemeen, maar de gemiddelde huis-tuin-en-keuken-trance wat je in die tijd op de radio voorbij hoorde komen, vond ik 10x niets. Ik was echt eens toe aan wat anders. Totdat ik deze CD tegen het lijf liep voor een vriendenprijsje. En wat bleek: de muziek die hier op te horen valt, was precies waar ik naar op zoek was. Vreemde, maar goed in elkaar zittende trance, met pompende beats, gave geluids-effecten en doordachte melodie-lijntjes. Dit is typisch een vorm van trance-muziek waar je, behalve dat het uitstekend geschikt is om uit je dak mee te gaan in één of andere vage club, ook gewoon naar kunt luisteren en lekker op je in kan laten werken.
GoaTrance is ook typisch een muziekstroming, waar ook liefhebbers die over het algemeen helemaal niets op hebben met dance-muziek, zich in kunnen zouden vinden, omdat het allemaal net even anders klinkt dan normaal. Alsof er allemaal gewoon meer aandacht aan besteedt is, waardoor het voor de commerciële doelgroep te ontoegankelijk uitpakt. En juist daarom geniet GoaTrance mijn voorkeur t.o.v. élke willekeurige Tiësto-CD (waar ik overigens totaal niets mee heb) of andere soortgelijke Trance/House...
Hoewel ik zeker niet meer zo enthousiast ben als een jaar of 12/13 geleden, heb ik ergens nog in een kast in een berghok, een enorme stapel GoaTrance-CD's onlangs opgevist en voor de lol deze CD nog eens opgezet.
Het heeft, na al die tijd, nog steeds dezelfde charme als voorheen. En alleen daarom al, koester ik mijn GoaTrance-collectie.
Toppers van dit album zijn overigens het energieke "Virtual Terminal Energized", het ultra-geweldige "Land of Freedom" en het slow-tempo, maar uiterst knallende "Still Dreaming".