stem geplaatst

Geïnspireerd door de gebeurtenissen van 9-11, besloot Kitaro om een bedevaartstocht te maken, langs de 88 tempels op het Japanse eiland Shikoku, een reis die de boeddhist Ku-Kai zelf ook ondernomen had zo'n 1100 jaar geleden. Elke tempel kent zijn specifieke tempelbellen, waarvan Kitaro het geluid opgenomen heeft, en verwerkt op zijn reeks albums die als het ware een eerbetoon zijn aan Ku-Kai.

Dit album, Sacred Journey of Ku-Kai Volume 2, is zoals de titel al zegt, het tweede deel in deze reeks en laat een meer traditionele stijl horen van Kitaro, diep geworteld in de Japanse roots. Dit werkt eerlijk gezegd verfrissend en zorgt er ook voor, dat Kitaro wat meer teruggrijpt naar het verleden, naar bijvoorbeeld zijn Silk Road-albums; sfeervolle, Oosters getinte wereldmuziek waarin ook zijn voorkeur voor het maken van elektronische muziek, naar voren komt. Een unieke blend, waarmee Kitaro zich tegelijkertijd kenmerkt en onderscheidt als componist.

Het album begint mooi met "Shining Spirit of Water", die gekenmerkt wordt door de inzet van o.a. de Chinese viool, toch wel een instrument waar Kitaro op later werk toch vaak op teruggrijpt. Het werkt eigenlijk altijd wel.
"As the Wind Blows" laat Kitaro in vertrouwder vaarwater horen, een compositie waar een simpele doch effectieve, maar bovenal mooie melodielijn centraal staat. Het klinkt typisch als Kitaro, weinig verrassend, maar daardoor niet minder mooi. Het zijn juist de kenmerken van Kitaro als componist door juist met ongelooflijk op het gevoel spelende melodieën aan te komen die, hoe clichématig dan ook, hart én ziel weten te raken en hij kan dat nu eenmaal erg goed.
"Koki" is vervolgens dan typisch zo'n compositie die echt teruggrijpt naar het verleden, toen Kitaro meer de neiging had om meer zweverige muziek te maken die ook wat meer de nadruk legt op een stijl, waarop een vorm van meditatie mogelijk is.
"Kan-non" doet dit ook, alleen klinkt dit nummer weer wat grootser en meer episch van karakter en het is zowel dit nummer als de vorige, die teruggrijpen op de sound van de Silk Road-albums. En laten vooral deze albums tot de betere uit zijn oeuvre behoren.
Ook "Whispering Earth" grijpt terug op de stijl van vooral Silk Road en dit nummer doet qua thema wel wat denken aan "Caravansary" van het Tenjiku-album, het vierde deel in de Silk Road-reeks. Het nummer heeft in ieder geval al net zo'n memorabel thema als dat nummer. Het is wederom een een prachtige en bevlogen compositie, kenmerkend voor wat Kitaro te bieden heeft binnen zijn muzikale spectrum.
Eén van de meer opvallende composities is zonder twijfel "Inner Lights" die gekenmerkt wordt door een meeslepende melodie gedragen op een effectieve piano-ondersteuning. Het kleurrijke karakter en de rust die de muziek van Kitaro als het ware uitademt, komt echt wel tot uiting tijdens beluistering van dit nummer, die erg tot de verbeelding spreekt; alsof weidse vergezichten van het Japanse landschap middels een panorama aan je voorbij trekken.
"Dancing Flower" voert vervolgens de dynamiek wat op en is een krachtige uiting van wat Kitaro zoal in zijn mars heeft, namelijk dat hij ook wat forser uit de hoek kan komen. De sterke kenmerkende melodieën uit de synthesizer speelt de grootste rol hier en mede door de sterke ritmische begeleiding zorgt er in zijn geheel voor dat dit zeker ook één van de hoogtepunten is van dit album. Enige jammere is, dat het nummer vrij abrupt eindigt.
De Japanse stijl keert weer zeer vormelijk terug op "Floating Lotus" en qua stijl grijpt dit album terug naar de openingstrack van het album. Wederom een kleurrijke omlijsting van traditionele instrumenten verweven met de kenmerkende sound van de synthesizers van Kitaro. Prachtig ook om te horen hoe het nummer zichzelf overstijgt door zelfs in het tweede gedeelte beter te worden! Alsof de drijvende lotus steeds meer tot bloei komt.
Het mooie is, dat het album niet in-kakt, maar van hoog niveau blijft. Kitaro blijft afwisselend verrassen met de ene na de andere kleurrijke compositie. Dus wordt er doorgepakt met "Peaceful Valley", een dromerig maar tegelijkertijd krachtig stukje muziek, waarop een piano en een fluit een samenspel vormen. Dromerige, bijzondere klanktapijten uit de keyboards zorgen voor een aparte, maar tegelijkertijd mooie ondersteuning.
"Crystal Field" is daaropvolgend een intieme, sprankelende compositie vol heerlijk keyboard-werk en laat andermaal de kenmerkende sound van Kitaro horen. De melodieën klinken warm en feeëriek op een wijze die voor rust en sereniteit zorgen. En ook sijpelt het verleden van Kitaro's muziek door, gezien hij op zijn eerste handvol albums eigenlijk alleen maar dit soort muziek maakte. Het mooie is echter, dat hij het hier heel sterk muzikaal verwoordt, waardoor het niveau van de muziek erg hoog komt te liggen. Prachtig en verbazend hoe hij dat toch voor elkaar krijgt om juist met een album als deze, wat toch zeker niet één van zijn bekendste albums is, een welhaast moderne klassieker neer te zetten. Knap!
Het album eindigt met de tempelbel van één van de tempels en geheel op ouderwets traditionele wijze, wordt Sacred Journey of Ku-Kai Volume 2 afgesloten met typische Japanse zang en percussie en vormt daarmee in contrast een totaal ander karakter dan de rest van de plaat. Maar het werkt en is als slot effectief te noemen.

Van de (tot nu toe) vijf albums die er zijn verschenen van Sacred Journey of Ku-Kai, mag dit deel als één van de betere beschouwd worden. Het laat eigenlijk alle facetten van de muziek van Kitaro horen en van begin tot eind staat dit album vol met de kenmerkende muziek waar Kitaro wereldfaam mee heeft bereikt.
Nergens wordt het album echt grootschalig of bombastisch, maar toch weet Kitaro ingetogenheid en dynamiek op een unieke wijze samen te voegen. En ook nog eens op zo'n manier, dat het in zijn geheel blijft boeien en meeslepend blijft.
Was Volume 1 van deze serie al goed, Volume 2 doet daar een schepje bovenop en zorgt ervoor dat deze tweede worp uit de Sacred Journey of Ku-Kai-reeks zowaar één van de betere albums is uit de latere carrière van Kitaro. Knap album en daardoor voor de liefhebbers en fans niet te missen!

stem geplaatst

Ondanks dat Dream een heel succesvol album was voor Kitaro, is het persoonlijk altijd een album geweest wat wat ondergesneeuwd bleek te zijn t.o.v. albums uit dezelfde periode, zoals Kojiki en Mandala die ik erg hoog heb zitten.
Na wederom beluisterd te hebben, begrijp ik weer waarom: Dream haalt het niet bij de genoemde albums in die zin dat de plaat sterk begint, maar naarmate die vordert vooral in de tweede helft wat minder sterk is.
Dat ligt niet eens per se aan Jon Anderson, die prachtige vocalen levert op drie tracks, waarvan vooral "Lady of Dreams" erg opvalt en van de drie nummers waarop de beste man te horen is, de beste blijkt te zijn.

De plaat opent nochtans sterk met het desolate en intiem mooi klinkende "Symphony of the Forest" om subtiel over te lopen in het geheimzinnig en wat duister klinkende "Mysterious Island".
Na een plechtig slot volgt een mooie overgang en volgt Jon's eerste bijdrage op "Lady of Dreams" en het is meteen één van de betere nummers: meeslepend, mooi en een sterk, wat steviger middenstuk zorgt voor een prachtig nummer en laat horen dat Jon prima past bij de sound van Kitaro. Jon zong al eerder mee op gelijksoortige klanken van Vangelis, Mike Oldfield en Tangerine Dream en het moge duidelijk zijn, dat de combinatie van elektronische muziek en de altijd fijne vocalen van Jon prima samen gaan.
Ook "A Drop of Silence" is prachtig. Een eenzame piano-melodie staat hier centraal, met zweverige keyboard-ondersteuning. Het is een vrij kort, maar sterk stukje muziek en tevens ook één van de hoogtepunten van het album.
"A Passage of Life" borduurt vooralsnog mooi voort op het album en laat horen hoe Kitaro prachtige overgangen binnen zijn nummers kan verweven tot één geheel. Groots, intiem, soms wat (mier)zoet klinkend, mysterieus etc. Het zit allemaal verborgen in dit nummer en laat de kenmerkende sound van het latere, wat meer orkestrale Kitaro-werk prima tot zijn recht komen. Tevens laat Kitaro met dit nummer horen ook open te staan voor het meer traditionele soundtrack-werk (even los van zijn werk voor de Silk Road-documentaires). Het was niet voor niets dat hij een jaar later de Heaven & Earth-soundtrack zou maken voor de gelijknamige Oliver Stone-film waarmee hij veel succes zou oogsten.

De tweede helft van het album is helaas wat minder, maar gaat wel mooi van start met "Agreement" waarop Jon's tweede bijdrage staat. Het Midden-Oosters getinte karakter geeft de broodnodige afwisseling met zich mee en alhoewel ik het nummer iets minder vind dan "Lady of Dreams", is het verder een prima aanvulling op de rest van de plaat. Ook staat hier sterk gitaarwerk op.
"Dream of Chant" zorgt voor een dromerige overgang binnen de muziek, maar helaas wordt de plaat daar wel wat meer richtingloos door. Mede vanwege het aansluitende "Magical Wave" wat traditionele zang laat horen op een wijze zoals Kitaro het al eerder liet horen op een nummer als "Hikari No Mai" van zijn tweede album From the Full Moon Story. Het klinkt intrigerend, maar gek genoeg juist op dit album wat misplaatst. Maar dat kan aan mij liggen, gezien Kitaro natuurlijk wel vaker teruggrijpt op dit soort muzikale uitstapjes. Ze passen echter wat minder bij de rest van het songmateriaal dit keer.
Middels "Symphony of Dreams" wordt er echter weer teruggegrepen op vooral de eerste helft van de plaat en is meer een soort collage van thema's die eerder te horen waren op o.a. "Symphony of the Forest" en "Lady of Dreams". Kitaro deed het specifiek herhalen van thema's al eerder op Kojiki, maar daar voelt en klinkt het beter en sterker dan zoals het hier naar voren komt. Het is een mooie aanleiding om weliswaar toe te werken naar het slot van de plaat, maar ik wordt er helaas niet geheel door meegesleept. Het is wel met gevoel en passie gebracht allemaal.
Uiteindelijk sluit het album af met het positief geladen "Island of Life" en is een mooie afsluiting van één van de meer succesvolle albums van Kitaro, mede door toedoen van Jon Anderson's bijdrage.

Het maakt Dream uiteindelijk tot een album die niet over de gehele linie even lekker loopt, zeker vanwege de wat geforceerde en niet helemaal op zijn plek vallende nummers "Dream of Chant" en "Magical Wave".
Het zorgt er daardoor voor dat ik een beetje op twee benen hink bij dit album; ik hoor dat het gewoon weer Kitaro is die zijn herkenbare ding doet en dit doet hij eigenlijk met verve, maar de topper in de vorm van Kojiki twee jaar eerder uitgebracht en de klapper die hij middels Mandala twee jaar later zou afleveren, is het niet.
Het is echter een behoorlijke gulden middenmoter die ik een forse 3,5 punten toeken met wellicht een optie naar 4 punten in de toekomst. Dream is namelijk allesbehalve een slechte plaat. Gewoon degelijk dit keer, met een mooie extra in de vorm van Jon Anderson's bijdrage.

Ik hou er wel van: bands die de traditie van onvervalste en traditionele heavy power-metal in ere houden en niet zullen of willen afwijken van die formule. Als het werkt, is het goed toch? Vooral als de band in kwestie, in dit geval Brainstorm, al jaren garant staat voor het leveren van steevast goede albums. Zo ook dus deze Plague of Rats, een album die weer volstaat van stevige metal-nummers waarin in veel gevallen het meezing-gehalte hoog ligt, gezien de ongelooflijk aanstekelijke refreinen die stuk voor stuk opduiken in de 10 nummers (11 op de limited edition) die het album rijk is.
Stevig gitaarwerk, heerlijk solowerk, een stuwende ritmesectie en een iconische frontman in de vorm van Andy B. Franck vormen de basis van Brainstorm en weten me keer op keer weer te verbazen met het ene na het andere memorabele metal-album.
Nergens, maar dan ook nergens valt er vernieuwingsdrang te bespeuren op deze alweer 14de langspeler van deze sympathieke band, maar dat is ook helemaal geen enkel punt, gezien de kracht van de band om hele fijne, prettige en aanstekelijke metal-nummers af te leveren. Brainstorm biedt betrouwbare kwaliteit voor de fans van dit soort metal, waarvan je onderhand zou denken dat deze specifieke formule al volledig uitgekauwd is. Hoe knap is het dan dat anno 2025 het nog steeds mogelijk is om goed, fris en fruitig voor de dag te komen met een album als Plague of Rats. Laat het maar aan Brainstorm over!

Wederom komen er op dit album weer metal-anthems voorbij die zo aanstekelijk en verslavend werken, dat het niet moeilijk is om dit album op repeat te zetten.
Uiteraard is het ene nummer wellicht nét wat beter dan de ander, maar dat is puur een kwestie waar je voorkeur naar uit gaat. Persoonlijk krijg ik geen genoeg van tracks als de geweldige opener "Beyond Enemy Lines", het energieke "False Memories" of wat te denken van het retestrakke "Masquerade Conspiracy". Andere toppers die er ook zeker niet voor onder doen zijn "Garuda (Eater of Snakes)", "The Shepherd Girl (Gitavoginda)" en "Crawling".
Er zijn verder nog wat prima gastbijdragen van Elina Siirala (Leaves' Eyes / Angel Nation) en Alexander Krull (tevens Leaves' Eyes en Atrocity), die nog wat extra 'schwung' en kleur aan de specifieke nummers geven waarop ze te horen zijn.

Concreet is Plague of Rats weer een erg fijn album geworden. Een album waarmee Brainstorm bewijst, nog lang niet uitgeblust te zijn. Op naar album nummer 15 .

De kringloopwinkel in Zeewolde die bij mij letterlijk om de hoek zit, tja...daar vind je nog eens wat. CD's voor €1,50 bijvoorbeeld, waaronder een zeer goed exemplaar van deze soundtrack. Die laat je niet liggen natuurlijk !

Waar de film me persoonlijk niet zoveel aanspreekt, is het vooral de hype rondom de muziek van deze soundtrack en mijn kennismaking toentertijd met een weliswaar nagespeeld hoofd-thema, die me nieuwsgierig maakten om me meer te verdiepen in dit werkje.

Mijn motivatie door dit album mee te nemen, komt namelijk doordat ik het hoofd-thema van Bilitis een prachtig stukje muziek vind, wat ik al kende middels de compilatie van Just a moment... - discogs.com .
Ed Starink's bewerkte versie die hierop terug te horen valt, is namelijk helemaal zo verkeerd nog niet. Sterker nog, ik vind deze stiekem beter dan het origineel! Wat niet wil zeggen natuurlijk dat de originele versie niet goed is, verre van! Het is oprecht een prachtig thema.
Gelukkig is "Bilitis (Generique)" niet het enige mooie nummer wat er op deze soundtrack staat. Eigenlijk is het gehele album gewoon de moeite waard. Maar misschien is het beste nummer nog wel "Melissa" waarvan het thema zo mogelijk nog memorabeler en sterker is dan het hoofthema van Bilitis.

De muziek van Francis Lai is een combinatie van eigenlijk alles wat. Het ene moment klinkt de muziek dromerig en sfeervol, het andere moment opzwepend en energiek waarin ook wat disco- en funk-invloeden verscholen zitten. Vooral "I Need a Man" is daarvan een exceptioneel voorbeeld en zeker ook een hoogtepunt van het album.
Zo her en der zitten er tevens wat semi-klassiek getinte stukken tussen ("Spring Time Ballet"), maar daar staat tegenover dat de muziek soms ook de elektronische kant opgaat, geheel in een stijl die neigt naar die van Giorgio Moroder ("Melissa") en Vangelis "Bilitis (Generique)".
De muziek is overwegend instrumentaal, maar soms komt er heel erg mooie en zwoele vrouwenzang voorbij in "Scene D'amour" en afsluiter "Bilitis (Generique de Fin)".
De muziek is bovenal heel erg toegankelijk en prettig in het gehoor liggend. De diverse thema's kunnen dagenlang in je hoofd blijven hangen zonder dat het ook maar een moment vervelend wordt.
De diverse stijlen binnen de muziek houden de plaat afwisselend en boeiend, wat gewoon in zijn geheel een meer dan prima luisterervaring oplevert.

Los van de film, kan dit album gezien worden als een puike easy listening-plaat. Even lekker ontspannen op de serene en zwoele klanken van meneer Lai. Niets mis mee hoor! Ik snap de populariteit van dit album dan ook zeker wel.

Tevens heeft het album door de sound iets tijdloos, iets unieks. Het zorgt ervoor dat Bilitis een album is waar keer op keer op teruggegrepen kan worden. De hype rondom dit album is dan ook zeker terecht!

Tot slot kan ik alleen maar opmerken dat het mij verbaasd dat zulke mooie muziek uiteindelijk in een kringloopwinkel terecht komt, maar dat terzijde.