Ruim 20 jaar stond de score te boek als de legendarische score die niemand had gehoord. North had zo als eens met Kubrick gewerkt voor Spartacus en begon met 2001 met een enorme hoeveelheid energie. Hij schreef dit op een moment dat hij ernstig ziek werd, wat ertoe leidde dat hij eigenlijk niet meer goed kon werken. Tijdens de opnames met orkest in de studio werd hij zelfs met de brancard binnen gebracht om toch zijn taak te kunnen vervullen. Het vervelende was dat het voor Kubrick al vast stond, misschien wel op het moment dat hij North aannam, dat deze score niet gebruikt zou worden. Hij was eerder verliefd en verblind door de klassieke stukken die hij in gedachte had. Maar toch liet hij vrolijk North ermee in de weer. De componist kwam bij de premiere er pas achter dat zijn score was vervangen door klassieke stukken. Kubrick had het immers nooit verteld. Dat kwam hard aan bij North, die lange tijd deed over het verwerken van deze pijn.

Ondertussen lag de score al jaren en jaren ongebruikt op de stoffige plank. De enige die wisten hoe de score klonk waren de betrokkenen bij het score proces en vriend Jerry Goldsmith, aan wie North em ooit eens liet horen. Op een gegeven moment had Robert Townson, producer van het label Varese Sarabande, het idee om een re-recording te doen. Maar vlak voor de plannen echt in werking werden gezet stierf North, waardoor deze niet kon zien hoe zijn magnum opus alsnog uit gebracht zou worden. Goldsmith werd gevraagd om als conductor op te treden, wat hij als een laatste eerbewijs aan de overleden North zag en dus de taak op zich nam.

Toen de opnames achter de rug waren en kopieen waren gedrukt, waren zowel Goldsmith als Townson enorm enthousiast; ze waren er trots op. Townson ging hier zelfs ietsje over ''de scheef mee'' toen hij John Williams en Steven Spielberg opzocht. Het duo was nog midden in de opnames van de score van Schlinder's List en waren nu overigens aan de end titles bezig. Tussen de opnames van deze doodserieuze track, wilde Townson wat laten zien. Deze maakte zijn koffer open en graaide een exemplaar van de 2001 re-recording ertussen uit om te laten zien. ''Hey jongens, jullie raden nooit wat ik hier heb!''. Williams en Spielberg konde hun ogen niet geloven. Deze hadden geen idee dat mensen hier mee bezig waren geweest. Dit eiste veel aandacht op en zelfs orkestleden kwamen erom heen staan om te kijken wat voor bijzonder dit was. Over verstoring gesproken.

Desplat leek ook al in eerder werk zoveel qua stijl op Michael Nyman, zo ook Girl with a pearl earring. Het veel vertrouwen op violen en piano, subtiel te werk gaan met hier en daar de ''hoog en laag'' techniek. Het thema voor Griet bijvoorbeeld is een bepaalde vorm van magie, bewerkstelligt door een fluit, piano en soms wat belgebruik. Vele scenes die als een schilderij schilderen zijn gespeeld, vereiste muziek die vooraal meegaat. Dat maakt het makkelijker voor een componist. Want echte karakter ontwikkeling is er niet, waardoor het thematische werk niet prominent aanwezig hoeft te zijn. Veel als underscore dienende score stukken, rustgevend en aardig subtiel. Zo heerlijk als Nyman terug de tijd in kan gaan, ook al is dat niet het vereiste voor een specifiek project, doet Desplat dat ook (maar nu moest het dan ook echt oud klinken). 4 sterren

Ruw bekeken is de score die Desplat schreef absurd groots en compromisloos in geluid. Als een onrustig , chaotisch beest botsen muzikale elementen, zijn de orkestraties en gebruik van agressieve koperelementen ,op de chromatisch schaal, zeer imponerend. Daarnaast is de score treffend in de lijn van de scores van Gojira scores van Ifukube, en weet Desplat het typerende Gojira geluid aan te vullen met onder meer interessante texturen en zijn eigen herkenbare muzikale dna. Wellicht is het enkel jammer dat de muzikale identiteit van de score van wordt aangetast door enkele overduidelijk invloeden van temp score.

Meeslepende score van Desplat. De ene track kan weer worden opgedeeld in een suite of 6,7 vol orkestrale pracht. Die klankkleur is toch vrij onweerstaanbaar, net als de vele intieme, sombere klanken die nooit overdreven sentimenteel worden. Er zijn raakvlakken te vinden met bijvoorbeeld De Battre Mon Coeur S'est Arrêté, met dan toch als verschil dat minder minimaal qua geluid is.

En na tweemaal Ilona Sekacz voor Antonia & Mrs. Dalloway, koos Marleen Gorris nu voor Desplat voor haar volgende toendertijd. Prima keuze als zeg ik het zelf. Een 2 mooie thema's met eentje die als enige de ingewikkelde chaos in Luzhin's hoofd kan doorbreken; het liefdesthema voor hem en Natalia. De laatste schaakwedstrijd wordt begeleid door een erg isolerend stuk score met een koudheid om kippenvel van te krijgen. Zo wordt de complexiteit van de schaker en diens zenuwen die op instorten staan verwoord. Ben benieuwd welke componist de eer krijgt om een score te mogen schrijven voor haar nieuwste film die door het leven gaat als ''Barry''. Nee het zal toch niet....

Voor een uitgebreidere review

Schreef op moviemeter al;

''Heel slim vond ik de muziek van Desplat, die langzaam aan van een ouderwets upperclass geluid toewerkt naar een modern geluid in zijn score. Dit geheel toepasselijk voor waar de film overhandelt.''

Over het geheel is het een wat klinische en routinematige klus van Desplat, met zeer interessante dingen die echter de boel niet redden.

Begin steeds meer waardering te krijgen voor deze componist, die onvoorstelbaar veel heeft gecomponeerd in de ruwe 15 jaar dat hij het nu doet. Ontdekte zijn talent een paar jaar terug, zowat gelijktijdig met Bruno Coulais. Une Chance Sur Deux was het bewijs dat hij overweg kon met actiemateriaal, iets wat hij later des nog meer aantoonde met Nid de Guêpes en Hostage. Hij weet altijd te midden van de chaotische klanken van de actie muziek uitermate stijlvol te blijven. Herkenbaar is zijn manier van componeren soms wel, maar zoals alles van hem wat ik ken, blijft hij verrassen. 4 sterren

Leuker als uitgaves als The Simpons Sing the Blues, wat enkel songs zijn. Alf Clausen heeft door de serie heen prima werk afgeleverd met veel parodie score en het schrijven van de muziek van de songs. Neem de Cape Fear aflevering waar Clausen grandioos constant Bernard Herrmann odes schreef. Jammer genoeg is er geen enkele uitgaven met enkel score, maar is het toch vooral een wisselwerking tussen songs en score. Briljanter is South Park waar onder andere Adam Berry en vele andere componisten perfecte paradie muziek schreven, waar helaas ook niks van is uitgebracht op cd. Vaak veel scherper naar mijn idee.

Hoop nog steeds eens op volledige Clausen score uitgaven.

Best goede score maar Alfred Newman heeft zoveel betere scores gedaan; Gunga Din, Hell and High Water, The Egyptian. Componeerde ook een hele fijne waltzen voor de films Derisee en The Diary of Anne Franke. Maar de polka's, waltzen, marches gaan de componist goed af, erg stijlvol gecomponeerd. Een uniek iets is de piano versie als laatste track, enkel hiervoor is deze cd uitgaven al interressant. Newman's score benadrukt het drama nog het best en blijkt ook uiteindelijk naast Bergman het enige echte verfrissende aan deze zoveelste versie van Anastasia. 4 sterren

Sakamoto was al een liefhebber van Carsten Nicolai, en ging dan ook naar zijn eerste concert in Japan. Daar vroeg hij hem om samen te gaan werken. Vrioon was hun eerste samenwerking. De opzet van simpistische, maar mooi pianowerk van Sakamoto, waarna Nicolai ermee aan de haak ging, leek voor beiden het best te werken. Ga er vanuit dat di bij Vrioon en andere ook het geval was. Wat ik dan eigenlijk neit begrijp is waarom hij nooit interesse toonde voor Sakamoto's electronische muziek... Een opzet van piano en gedeeltelijk electronica van de Japanner zou kunnen werken, waarna Nicolai het uit werkt. Het zou kunnen. Vond Noto's deel irritant bij Aurora en Morning. Maar een mooi geheel is het zeker. 4 sterren

Na Vrioon (die ik nog niet heb gehoord) en Insen, kwam er nog Revep uitvoort. Wat een voortvloeisel ervan was, overgebleven materiaal als het ware. Grandioos hypnotisch weer. Met Revep gaat Sakamoto weer terug naar diens score van Merry Christmas Mr. Lawrence. 4.5 sterren

André Moraes begon aan de film als hoofd van de muzikale supervisie en trok twee leden van Sepultura (Kisser en Cavalera) aan om de score te doen, maar werd erin mee getrokken om ook te componeren. Naast zeer aardige stukken, zijn het helaas die vreselijk metalstukken die nogal een eigenaardige plaats inneemt in bepaalde scenes van deze Braziliaanse avonturenfilm. 2 sterren

Indrukwekkende score van Andrea Guerra, wiens score een ontiegelijk sterk geheel vormt met het vaak prachtige camerawerk. Guerra's score lijkt vooral de leegheid van de karakters en de hele film te vullen, wat wel voor een goede sfeer zorgt. Immens populaire score ook en op cd zo'n 60000 exemplaren verkocht, wat voor een cd van een filmhuis film als deze opzienbarend hoog is relatief gezien.

Al Cuore Si Comande is misschien wel een van de meest vrolijke scores van een lid van de Morricone familie. De stijl van vader en zoon vloeit naadloos in elkaar over. Het is overigens al geen geheim dat Andrea erg als zijn vader schrijft. Dat bewees hij al met het liefdesthema van Nuovo Cinema Paradiso en de opstart van zijn eigen echte carrière. Die begon hij in 1995 in samenwerking met zijn vader een flink wat projecten op rij. Zijn eerste solo score was in 1999 met die voor een Nederlandse film genaamd 'Een Vrouw van het Noorden', waarna meesterwerken als Liberty Heights volgden. Na Ultimo 3 (uit 2004) heeft Andrea helemaal film met met zijn vader gedaan.

De score voor Al Cuore Si Comanda valt te beschrijven als een lieve, opgetogen score. Het is een hoop simplisme; simplisme in de melodieën, simplisme in de de instrumenten... Het is Ingespeeld met vader Ennio's vaste Roomse orkest, maar aangevuld met ouderwetse synthesizers. Zo weet de score een haast nostalgisch gevoel op te roepen. Toch was het beter geweest om de synths weg te halen en het puur orkestraal te houden. Een aangename, klein score.

Een bij vlagen mooie dramatische, melancholieke score. Het heeft wel wat weg van Alberto Iglesias's scores in het algemeen. In de film helpt het bij de de nostalgie sfeer van Patagonië in de jaren 30, alsmede voor de soms gespannen romantiek. Soms onvergetelijk in samenwerking met het visuele geheel, maar niet altijd even effectief, of het begint wat sleperig te worden. De tango's hebben wel echte ziel, die soms wat zoek geraakt lijkt te zijn. 3.5 sterren

Hoewel die discobeats en synths springen nogal in het oog , maar er zitten ook al vanaf het begin orkestrale stukken tussen. Eerst zijn dat vooral veel underscore stukken, maar later komt het echt orkestrale geweld ook echt aan het oppervlak, zoals bij de ijsscene. In de verte vergelijkbaar met Bill Conti's For Your Eyes Only score, waarbij echter het disco geluid helemaal verdwijnt naar het einde toe. Bij Ladyhawke blijven de synths nog aanwezig.

'' Tenderness can be just as abstract as insanity'' staat er op de cover. Lynch week af van het normale, Badalamenti ook. Wat een enorme rust straalt deze score uit! Country achtige muziek met piano, viool en af en toe synthesizers. Slechts bij 1 track kon Badalamenti het niet laten om toch zijn donkere kant weer te laten horen. 4.5 sterren

Voor een ieder die op deze score stem; deze is dus van de film en niet de serie. Lynch componeerde wat extra muziek en schreef lyrics,waarop notabene Badalamenti zelf zingt! Het titel thema van de algemene serie score met de stem van Cruse staat hier ook weer op. De meer hypnotische combinatie van jazz en synthesizers zitten dan ook echt in de film, waar de op het andere album niet echt aanwezig zijn. Zie hier het andere album

Badalamenti laat zijn praktijken die hij onder andere voor Lynch projecten uithaalt weg, en met reden. Strijkers met synthesizers, vooral in zijn gebruik vond hij niet toepasselijk. Op zich niks mee om het wel te doen voor een filmscore, maar dat authentieke van smeurende, vuile loopgraven, dat vereist geen electronica. Vandaar dat slechts echt opvallend bij de aantiteling en aftiteling het wel weer tevoorschijn komt. De spotting session dan... Wat hebben ze in hemelsnaam zitten doen die Jeunet, Badalamenti & co? Enkele scenes roepen qua score aanwezigheid ergenis op, waar was de Long Silence? 4 sterren

Grote gedeeltes zijn van eerder filmscores van Dudley, alsmede van enkele tv-series (Anna Lee). Hieronder zo twee tracks van American History X. Maar ook een oudere van haar Art of Noise Tijd en enkele nieuwe gecomponeerde stukken. Tevens zit er muziek bij dei ze componeerde voor een ad van Tony Kaye (Turbulent Serenity) Dit is voor haar ook een heel persoonlijk album;

''I've had a look at various pieces from different periods in my life and have tried to see them, as the title would indicate, in a different light."

En datzelfde gevoel bekroop mij ook. Het was een haast revelatie als in de zorgvuldigheid van dit alle, hoe het bij elkaar gebracht was. Ancient & Modern is ook intrigerend.

Juist dat mooie is een beetje moeilijk te plaatsen bij deze score. De strijkers klinken prachtig en scheppen een sfeer, die ook nog eens met de functie van de muziek in je achterhoofd, die zorgt voor een indrukwekkende luisterervaring. 4.5 sterren

Componist Meliveo is al sinds dag en dauw bevriend met Antonio Banderas. Dit heeft verder niks van doen maar dat men het even weet! Het budget van de film was relatief laag, wat voor tekortkomingen kon zorgen als het aankwam op de score. Echter werd toch tamelijk veel uitbesteed aan het orkest van het symfonisch orkest van Malaga, niet de meest in het oogspringende orkest, maar beter dan gedacht wordt. Meliveo was bijna als een klein kind zo blij; voor de film Fugitivas had hij hen weer ter beschikking.

De film die een langzame verandering laat zien van de weinige karakters, met de moeder op de voorgrond. Het gegeven van een persoon, alleenstaand, oud, geisoleerd word aan elkaar gecomponeerd met intieme,discrete melancholische score. De violen, cello's, oboe en piano die de instrumentatie vormen, weten binnen de lijnen van de karakters te blijven. Echter nooit groeit de score melodieus mee met daden van karakters, maar blijft de sfeer volgen. De score wisselt tussen twee simpele ideeen, zo duidelijk als wat, net als de karakters.

In 2000 was er ergens in Spanje nog een discussie avond waar verscheidene Spaanse filmcomponisten aan de haal gingen met het onderwerp: ''Uitgaves van je eigen werk''. Geen enkele componist zag zijn allereerstescore meteen met de film uitgegeven worden, Meliveo was de enige die hier een ja op kon antwoorden. Aanwezig waren grote namen als Alberto Iglesias en enkele andere. Apart. 4 sterren

Mijn eerste indruk van Pinto's pure score is zeer goed, grandioos zelfs. Opvallend is ook dat er vele samenwerkingen zijn met andere in de richting van wereldmuziek die niet altijd even geslaagd zijn. Het is wel heel opvallend dat een componist voor een film op deze manier met zoveel mensen samenwerkt. Kom er later op terug.

Eigenlijk is dit zo'n score die meteen na de eerste maal een volledig schot in de roos is. De vele diepere, filosofische lagen van het leven schieten voor bij in deze score van Amar, met een geluid wat eigenlijk voor het hele Arabisache gebied kan staan. Zo divers en zo geweldig weet ie al deze groeperingen samen te brengen.

Weer een werk van Armand Amar dat je zo overtuigend weet mee te slepen in Algerijnse sferen. Het is een score met traditioneel Arabische instrumenten en wederom weer gebruikmakend van de nog altijd mooie duduk. Maar het is ook een actievolle score met veel sfeervolle, spannende muziek: vlotte vioolmotiefjes en dreunende (deels elektronische) percussie. Op dit punt is de score net wel iets minder interessant, aangezien het zich nauwelijks onderscheidt van wat vele andere componisten de laatste jaren hebben gedaan. Niettemin is dit prima materiaal.

Het is toch vooral in de eerste plaats zo'n zwaar beklijvende score door de etnische vocalen (die de identiteit van de karakters flink versterken) en de meeslepende melodieën. Naast het feit dat veel muziek van Amar erg veel met elkaar in verbinding staat, worden hier ook wat oudere stukken muziek opnieuw gebruikt. En dat is ook niet de eerste keer: neem Home waarvoor een track van La Jeune Fille et les Loups opnieuw werd gebruikt. Jaloesie is een korte reprise van de track La Genèse taken afkomstig van La Terre Vue du Ciel. Ook de volledige track staat op deze cd. Op een zeker ander moment is er aan aan het einde van een originele compositie een deel met vocaal van een eerdere score er aan vastgeplakt.

Armand Amar blijft verbazen met het verenigen van een enorme variatie aan culturen in zijn scores. Na eerdere briljante documentaires als La Terre vue du ciel was daar nu ineens Home. Steeds weer weet hij oude bekende als Levon Menassian met zijn duduk opdraven en creëert hij een groots avontuur. Door de vlucht over heel de wereld kent alle muziek haast weer een andere identiteit, met imposante vocalen en interessante instrumenten. De lichte tot zware orkestrale lagen gaan continu gepaard met verschillende instrumenten. Ook het minimalisme en wat stukken die wat weg hebben van vorige scores zijn niet afwezig. Toch is het zo'n imposant geheel, dat Amar met praktisch ieder nieuw werk je weer compleet weet te verbazen. De geweldige percussie van scores als Bab'Aziz heeft eindelijk een geduchte tegenstander gevonden in de score van Home. Het is vooral fantastisch in de Australisch georiënteerde track ''Rake the Forest'' waarin percussie en orkest samen gaat met de welbekende didgeridoo.

Niet alles is echter helemaal origineel. Ja, Amar's muziek klinkt soms wel wat als eerder werk.. Maar men gebruikte een track van zijn eerdere score van La Jeune Fille et les Loups. Ook is Cum Dederit oorspronkelijk door Vivaldi gecomponeerd, maar wat Amar ermee doet is wonderschoon.

Amar verwoordt hier de Algerijnse man in de Tweede Wereldoorlog. Dat doet hij onder andere door wat Maghreb instrumenten te gebruiken, maar het is vooral de stem van Khaled die de ziel draagt van deze bevolkingsgroep die minderwaardig wordt behandeld. Voor de film was de componist veel bezig met traditionele Algerijnse, maar de uiteindelijke score is vooral traditioneel orkestraal gekleurd. Vergelijkbaar met de sinistere tonen van Amen., maar wel wat minder subtiel, doch zeer meeslepend.