Toch wel weer heel pakkend en dwingend allemaal. En daar zijn weinig middelen voor nodig. Een stem en spaarzame muzikale omlijsting zijn genoeg. Toch wel weer knap, ondanks de kennelijke ‘maniertje’ van meneer.

Misschien wel de plaat die het meest het predicaat 'Heilige Graal' verdient in het totale oeuvre van Neil Young. Niet omdat de songs niet bekend zijn, want die hadden allang en nagenoeg allemaal hun weg gevonden op mooie tot uitmuntende platen van de Canadees, later in de tijd. Maar hier staan ze in al hun glorie te schitteren naast elkaar, zoals het ooit in 1977 bedoeld was. Onbegrijpelijk dat dit album op de plank terecht is gekomen, maar soms zijn de wegen van de grootmeester ondoorgrondelijk. Hoor hoe 'Like A Hurricane' (in deze versie terecht gekomen op de LP 'American Stars 'N Bars' in 1978) staat te flonkeren naast de akoestische parel 'Pocahontas', waar de wereld pas in 1979 kennis van kon nemen in de vorm van een alternatieve versie op het geweldige 'Rust Never Sleeps'. Nummers als 'Powderfinger', 'Sedan Delivery', 'Stringman' en 'Too Far Gone' (de laatste zag pas het licht op 'Freedom' uit 1989): Neil Young in de jaren '70 was simpelweg ongeëvenaard. Zo goed dat hij het zich kennelijk kon permitteren om dit 'Chrome Dreams' terzijde te leggen. Groot genot om dit in 2023 alsnog in zijn oorspronkelijk geschapen vorm te mogen beluisteren. Met terugwerkende kracht één van zijn meesterwerken uit de jaren '70.

+1. Ook ik vind dit helemaal niet zo beroerd, als hier en daar omschreven. Natuurlijk, vergelijken met eind jaren ‘80, begin jaren ‘90 is zinloos. Maar als ik die bas hoor huppelen in ‘Nomatterday’ moet ik toch glimlachen.