Dat versnellen van die tape, is een soort mythe die door Yngwie Malmsteen in het leven is geroepen. Hij claimt zo snel te kunnen spelen omdat hij in zijn jonge jaren per ongeluk ergens een te rap opgenomen tape naartoe had gestuurd. Toen hij gevraagd werd dat eens voor te komen doen, zou hij, om niet door de mand te willen vallen, zich eigen helemaal ondersteboven hebben geoefend om het stuk toch op de recordsnelheid te kunnen spelen. Alleen een genie als Yngwie kan zoiets, vindt ie zelf.

Van de Horst zal dat wel ergens gelezen hebben en bij het horen van Helstars eerstgeborene gedacht hebben dat Helstar hem met deze truuk in de luren probeerde te leggen. Of Helstars gitarist het net als Yngwie live waar kan maken, zal wel niet onderzocht zijn

Volgens mij is het gewoon een productiefoutje. Het album klinkt zeker niet perfect. Met de gebrekkige budgetten waarmee bands als Helstar werkten, werden dergelijke foutjes onderdeel van de charme. Banden die uit de spoel lopen en daardoor oms een beetje jengelig klinken. Iedereen die vroeger tapes afspeelde, kent dat euvel. Ook valsige passages zijn hier en daar blijven zitten. Omdat er geen tijd en geld meer om dat soort foutjes op te lossen heeft men zich er maar bij neergelegd.

Interessante discussie over Helstar. Zeker omdat ik twijfelde om het album mee in de selectie op te nemen. Het heeft net voldoende stemmen, en vooral een mooie score op de site (het argument dat de doorslag gaf) om het toch te publiceren. En zie, met een discussie als resultaat. Mooi.

Dan nog een duit in het zaakje over Twisted Sister. Ik kan het enthousiasme in dit geval erg goed volgen. Stay Hungry is een album met een rare uitwerking. Partykrakers als We're Not Gonna Take It en I Wanna Rock zijn leuk om mee te blèren maar niet echt gemeen of veroorzakers van ongewenste geluidstrillingen.

Daartegenover tref je op het album ook Burn In Hell en Horror Teria aan. Twee archetypische heavy tracks die iedere metalband wel in zijn oeuvre wil hebben. Naar mijn bescheiden mening dan. The Price is daarnaast een sterke ballad waarop de gevoelige kant naar boven komt. Ook cliché's zijn ergens ontstaan. Twisted Sister is wat mij betreft één van de betere uitventers daarvan. Ik had er 3,5 sterren voor over.

Tja die recensie van Bert van de Kamp van Everything But the Girl mét opmerkingen over "softe beat" en "stem" i.c.m. zijn eindoordeel (of de weergave ervan) maakt mij dan weer kriegelig.

Laat ik maar kleur bekennen: van alle vrouwenstemmen in pop sla ik die van Tracey Thorn als zeer hoog aan: zij heeft een stem die ik uit honderden herken, het 'koele' met het heldere intense; ook haar vocale bijdragen aan bijv Massive Attack en Adam F zijn van een zeer hoog niveau. Voeg daarbij dat ik in al hun relatieve simpelheid de eerste twee albums van EBTG als de beste aansla en het raadsel is voor mij compleet: zulke sneers en dan zo'n waardering.

OOR 1984/15

cover: Steven Spielberg

artikels: Everything But the Girl / Trevor Rabin / Lou Reed / Hugh Masekela
/ The Waterboys / Steven Spielberg / Blue Nile / Charles Bukowski

The Gun Club - The Las Vegas Story (1984)



The Las Vegas Story is geen conceptelpee in de gebruikelijke zin. Wel lopen twee zaken parallel: het apocalyptische verhaal van Las Vegas, een plaats die als symbool dient voor het eindpunt van de westerse beschaving en het verhaal over Pierce zelf, zoals hij dat met een bij vlagen poëtische overtuiging in de songs vertelt. Met deze plaat bewijst The Gun Club eerst goed misschien wel de meest belangwekkende Amerikaanse groep van nu te zijn.

Herman van der Horst *****

Mike Oldfield - Discovery (1984)



Discovery is een "instant replay" van Oldfields vorige bestseller Crises: veel te veel effectbejag op vooral de elektrische gitaar terwijl Maggie Reilly en Barry Palmer bloedmelodieus en quasi-opwindend de populaire Engelse muziek van jaren her opnieuw exploiteren en dit geheel larderen met pretentieuze navelstaardersteksten. Waarom worden in de popmuziek van tegenwoordig vooral de slechte doelpunten herhaald?

Harry van Nieuwenhoven **

Dio - The Last in Line (1984)



In vergelijking met Holy Diver is Ronnie James' stemgeluid minder smerig, maar hij heeft zijn leeuwachtig gegrom - terecht- ingeruild voor de heldere hoge aanpak vanuit zijn Rainbow-tijd, hetgeen met name in combinatie met de subtiele, sfeerschilderende keyboardswerk bijzonder goed uitpakt. Dreigend en vrolijk tegelijk. Een elpee die de Dio-identiteit stabiliseert, maar door de verfijnde individuele prestaties het debuut overklast. Dio is God.

Hans van den Heuvel *****

The Jacksons - Victory (1984)



De broertjes van Michael zijn aardige jongens, maar geen keien in het componeren van meesterwerken. De door hen aangedragen nummers omhelsen Stevie Wonder-clonerie en voorts patente maar allesbehalve opzienbarende staaltjes van teenyboppersvarianten op stijlvolle synth-funk, percussieve synth-soul en gestroomlijnde gitaarrock, die staan of vallen bij pittige melodielijnen. De beste Victory-nummers zijn van de hand van Michael Jackson.

Harry van Nieuwenhoven ***

Split Enz - Conflicting Emotions (1983)



In het kader van een internationale doorbraak, stonden de meest recente elpees van Split Enz vooral in het teken van een opvallend melodieus en aanstekelijk popgeluid, dat tot nu toe in verkooptechnisch opzicht de sappigste vruchten afwierp op de solo-elpee Escapade van Tim Finn. In combinatie met teksten die altijd iets te vertellen hebben, ontstaat op de groeiplaat Conflicting Emotions een perfecte combinatie van het hart, het hoofd en de voeten.

Harry van Nieuwenhoven ****

Public Image Ltd. - This Is What You Want... This Is What You Get (1984)



Met zijn arrogant gejengel is Lydon zo langzamerhand een persiflage op een persiflage op zichzelf. Middels This Is Not a Lovesong (nu in nieuw blazersarrangement) heeft hij het grote geld van Vervlakking, Veronica en Veel Vinyl Verkopen geroken. Never the same thing twice, bralt hij. Waarom stonden drie nummers dan ook al op Live in Tokyo? De rest is halfslachtige elektrofunk en monotoon gemodder, gebaseerd op minder dan een half idee.

Jan Vollaard **

Fiction Factory - Throw the Warped Wheel Out (1984)



Dit levert een gevarieerd instrumentaal beeld op, dat echter allesbehalve distinctief is. Hetzelfde moet helaas gezegd worden van de leadvocalen van Patterson. Throw the Warped Wheel Out mag dan naadloos in elkaar steken en vooral in commercieel opzicht een aantal geheide hoogtepunten kennen, het geheel wordt te vaak geteisterd door een middelmatigheid en een anonimiteit, die spreekwoordelijk blijkt te zijn voor Music Box-acts als Fiction Factory.

Harry van Nieuwenhoven ***

Die van de Gun club werd dat jaar als een waar meesterwerk door Oor binnen gehaald.

Het was dat King Nick en dat mannetje uit Minnesota er ook nog waren anders was er eeuwige roem voor Pierce en consorten weg gelegd geweest.

OOR 1984/16

cover: Frankie Goes to Hollywood

artikels: Night Ranger / Robert Cray / Elfquest / What Fun / Bo Diddley / Celia Cruz
/ Eek-a-Mouse / Romancing the Stone / Frankie Goes to Hollywood / Nick Lowe

Sade - Diamond Life (1984)



In de tien nummers is het wachtwoord "smooth", de stemming relaxed en zijn de instrumentaties jazzy, smaakvol aangevuld met soul, funk en blues. Deze tijdloze en verzorgde cocktail vormt een prima decor voor de afwisselend hese en warme, sensuele en onderkoelde vocalen van Sade. Zeker als debuut valt Diamond Life van Markiezin De Sade als een bescheiden aanrader rond het middernachtelijke uur te bestempelen.

Harry van Nieuwenhoven ****

New Model Army - Vengeance (1984)



New Model Army is een wereldband, een groep in de trotse bloed, zweet en tranen-traditie van The Clash, The Alarm en U2. Een plaat met een ongelofelijke impact, opgebouwd uit een even sterk ontwikkeld gevoeld voor spanning en melodie als onontoombaar gegroeide woede en overtuiging. Vertaald in muziek die je van begin tot eind om de oren slaat, zonder dat er snelheid of volume aan te pas moet komen. Verpletteren is een kunst.

Swie Tio *****

The Nomads - Where the Wolf Bane Blooms (1983)



De plaat grijpt je bij de strot. Wat is dit? Sixties punk? Eighties psychedelica? Het geluid is verfrissend simpel en veelbelovend. De drums hadden niet blikkiger kunnen klinken, de gitaren niet uitbundiger in de vervorming gedoopt en ... daarboven schalt een stem.
Een onweerstaanbaar eerlijke plaat. Met deze mini-elpee hebben The Nomads het wolfskruid tot volle bloei gebracht. Het oogsten kan nu beginnen.

Tom Engelshoven ****

Weinig of geen platen uit dit nummer van OOR breken potten op MusicMeter.
Zelfs Matt Johnsons debuutplaat uit 1981 (door 4AD heruitgebracht in 1984) doet hier weinig.
Het solo-debuut van Peter Wolf (ex-The J. Geils Band) krijgt alle lof, maar op MuMe 3 stemmen.

Swie Tio was gewoon een fan-boy

OOR 1984/17

cover: Prince

artikels: Rai / Alison Moyet / Chips / Prince / Producer George Martin /
Video-tape / Clips / Radio / Bon Jovi / Elektron / Secret Sounds / Peter Wolf

Sheila E. - The Glamorous Life (1984)



Naast twee sfeervol neergezette synth-ballades, zijn deze nummers met een sterk ontwikkeld gevoel voor memorabele popmelodietjes energiek gestalte gegeven mengsmeringen van toetsen- en gitaarfunk. Hierin vallen naast de percussie-injecties de bijdragen van instrumenten als de cello en de saxofoon op, terwijl zowel Sheila's vocalen als teksten op een meer gedistingeerde en stijlvolle wijze dan die van Prince erotisch geladen zijn.

Harry van Nieuwenhoven **** ("mengsmeringen", mozeskriebel, wat een woord)

Violent Femmes - Hallowed Ground (1984)



Violent Femmes maken weinig kans ooit aan een breed publiek te appelleren, daarvoor is hun muziek te rudimentair. Vergeleken met het debuut is het instrumentarium behoorlijk uitgebreid, maar gezien het beperkte vakmanschap willen de stukken waarin elektrische gitaren worden gebruikt nogal eens krakkemikkig uitvallen. Houdt het drietal zich echter bij folk en country-gospel, dan komt het ruwe talent van voorman Gene heel wat beter uit de verf.

Geert Henderickx ***

Xmal Deutschland - Tocsin (1984)



Terwijl de occultische teksten weer nauwelijks te volgen zijn, blijft leadzangeres Huwe een wat ambivalente schakel, die het nadelige effect van de monotonie in haar vocalen altijd maar net weet weg te vegen met een bezwerende acrobatiek en een tomeloze inzet. De afwisselend bevestigende en escapistische muziek klinkt anno 1984 alweer wat gedateerd, maar omdat er altijd een tegendraadse jeugd zal blijven is er een markt voor.

Harry van Nieuwenhoven ***

De zomer van 1984 leverde weinig memorabele releases op.

OOR 1984/18

cover: U2

artikels: U2 / Radio / Prefab Sprout / The Bluebells / Aswad / Kenji Suzuki
/ Heavy Dames / Dojoji / Tim Krabbé / Strips / Bruce Springsteen

Aztec Camera - Knife (1984)



Het eerste wat opvalt aan Knife is dat er qua instrumentatie en productie flink aan gesleuteld is. Niet meer hoofdzakelijk akoestische gitaren, maar ook: orgels, trompetten, saxofoons en zelfs synthesizers. Het mag duidelijk zijn dat Aztec Camera haar belofte met deze tweede plaat terdege heeft ingelost. Frame heeft in één jaar tijd een indrukwekkende geestelijke groei doorgemaakt die hem als liedjesschrijver ver uittilt boven de grauwe middelmaat.

Bert van de Kamp ****

Peter Hammill - The Love Songs (1984)



Hammill heeft een groots en omvangrijk oeuvre op zijn naam staan, met en zonder Van der Graaf, waarvan de liefdesliedjes slechts een kleine schakel zijn. The Love Songs bevat tien nummers die allemaal al eens eerder op de plaat gezet zijn. Een song bleef volledig intact, de rest kreeg een nieuw verfje en een laatste werd volledig opnieuw opgenomen. Wie zat daar op te wachten? Gaat deze plaat nieuwe bekeerlingen maken?

Bert van de Kamp ***

The Fixx - Phantoms (1984)



Dat het gitaargeluid klaarhelder als het water in een bergbeekje is, kan mijn geestdrift niet langer aanwakkeren. Dat Phantoms, in tegenstelling tot de twee voorgaande albums, geen uitschieters kent, stemt nog minder tot tevredenheid. Maar waaraan het vooral ontbreekt: het lef om nu eindelijk eens kleur te bekennen. Wat zal het zijn, Curnin: entertainer of kunstenaar? Tijdgeest of hitparade? Vlees of vis? Vakmanschap of bezieling?

Rogier van Bakel ***

OOR 1984/19

cover: Garage-groepen toen en nu

artikels: Flesh for Lulu / Talk Talk / The Dream Syndicate / Aztec Camera /
Doorsmeerspecial over garage-rock / Sergio Leone / Luc Van Acker + Shriekback / Radio

U2 - The Unforgettable Fire (1984)



Brian Eno heeft het geluid van de groep meer reliëf gegeven zonder aan de typische sturm und drang veel af te doen. Weinig zware, hamerende rock & roll-drums, maar een rijke schakering aan klanen, voortkomend uit pure creatieve energie. De geheimzinnige, bijna onaardse uitstraling van de hoes wordt in de muziek weerspeigeld. Ik weet niet waarom, maar U2 weet me met deze plaat precies te raken waar de laatse Simple Minds rakelings miste.

Bert van de Kamp *****

Metallica - Ride the Lightning (1984)



Op Ride the Lightning worden de nodige rustige en melodieuze passages toegevoegd, waarbij de groep niet blijkt terug te deinzen voor dubbele harmonie-partijen. Een moedige stap, die door de hardcore fans niet altijd op waarde zal worden ingeschat, maar voor de lange termijn-planning onontbeerlijk zal blijven. Enige struikelblok is het monotone, nasale, chagrijnige stemgeluid van Hetfield die aspiraties lijkt te tonen de nieuwe Osbourne te worden.

Hans van den Heuvel ****

A Flock of Seagulls - The Story of a Young Heart (1984)



A Flock of Seagulls grossiert wederom uitsluitend in up tempo-songs die ondanks hun beeldende kwaliteiten vooral op kant twee aan voorspelbaarheid beginnen te lijden. Dit minpuntje wordt in de tien nummers slechts ten dele geëlimineerd door een op alle fronten aanstekelijke uitvoering, die instrumentaal staat voor een mengvorm van even aanvallende als ijle en zwerige gitaar- en synthesizerrock.

Harry van Nieuwenhoven ***

Survivor - Vital Signs (1984)



Zanger Dave Bickler is vervangen door ex-Cobra-vocalist Jimi Jamison. Het scherpe contrast tussen de loodzware instrumentale basis en de etherische vocalen is daarbij een beetje op de tocht komen te staan. Vital Signs betekent een nieuwe impuls die de groep van de karakteristieke Survivor-sound kan voeren naar een lichtelijk gewijzigd muzikaal werkterrein, waarin zowel de Singer als de Song elkaar in evenwichtige mate kunnen blijven vinden.

Hans van den Heuvel ***

OOR 1984/20

cover: Eno + Zappa

artikels: UB40 / Chris Hillman / The Icicle Works / Piu Piu / Eno + Zappa
Lindsey Buckingham / Rory Gallagher / Leon de Winter / Strip-3-daagse

Iron Maiden - Powerslave (1984)



Vooral kant twee staat bol van de thema- en tempowisselingen, waarbij de logica nogal eens wordt overtroffen door effectbejag. Een wat songmateriaal betreft weinig evenwichtige elpee. Maar dankzij de individuele krachtpatserij, de als altijd verzorgde maar toch bijtende productie en de schitterende, in een van Earth, Wind & Fire geleende Egyptische stijl opgetrokken hoes, zal geen Maiden-fan zich met deze plaat bekocht hoeven te voelen.

Hans van den Heuvel ***

David Bowie - Tonight (1984)



Bowie is ook maar een mens. Niemand kan alleen maar geniale platen uitbrengen, de inspiratie kan af en toe op de loop zijn en wat dan? Een paar aardige covermogelijkheden? En hebben we niet samen met Iggy Pop een paar waanzinnige nummers geschreven? We vragen Tina Turner voor de backings. En ook nog een paar nieuwe nummers! Maakt niet uit dat er critici in blaadjes schrijven: "Een nieuw dieptepunt in het imposante oeuvre van Mr. Bowie."

Bert van de Kamp **

The Cult - Dreamtime (1984)



Een prachtplaat, lang verwacht en toch nog van ongedachte schoonheid. Gebleven zijn de trefwoorden: kracht, trots, liefde. Verdwenen is de galmende pathetiek; de muziek is volop gerijpt. De gotische kantjes zijn gesleten, de catacomben-roffels verstorven, en wat overblijft kent de schittering van een ruwe diamant. De songstructuren zijn met zorg gebeeldhouwd, zacht en rond in plaats van hard en hoekig.

Swie Tio *****

Matt Bianco - Whose Side Are You On (1984)



Het meest opvallende ingrediënt in het MB-geluid zijn de vocalen van Trzetrzelewska, want Reilly heeft te veel naar Stevie Wonder geluisterd. Niet alleen als haarzuivere zangeres, maar ook als arrangeur van de dinstinctive (harmonie)vocalen blijkt Basia het grootste talent te zijn van het trio Matt Bianco, dat het best omschreven kan worden als een wat eigentijdser en synthetische kruisbestuiving van The Wall Street Crash en The Manhattan Transfer.

Harry van Nieuwenhoven ***

W.A.S.P. - W.A.S.P. (1984)



Geboycot vanwege obsceniteit en vulgariteit, is er in elk geval sprake van een eigen stijl, die alle seksuele waarden compleet over de top jaagt. Zanger/bassist Lawless gilt alsof hij een dynamietstaaf in zijn reet gekregen heeft. Panisch, wanhopig bijna, maar met een duidelijk hoorbaar, masochistisch genot in zijn stem. W.A.S.P. is zo'n band waar mijn oudere collega's compleet van over hun nek gaan. Dus laten we eerlijk zijn, dan moet het toch iets hebben?

Hans van den Heuvel ****

Dazzler gooit het tempo flink omhoog, wil graag klaar zijn voor het nieuwe design actief wordt

Mooie schets van Swie Tio van Cult's Dreamtime.

OOR 1984/21

cover: Bart Peeters

artikels: Julian Lennon / The Gun Club / Sly & Robbie / Theo van Gogh / Tilburg Trappers
Me & The Heat / Bart Peeters / Queensrÿche / The Lyres / The Cult / Maria Maldaur

Depeche Mode - Some Great Reward (1984)



Na de onbezorgde tienerromantiek van Speak & Spell, de verloren onschuld van A Broken Frame en de ontwakende realiteitszin van Construction Time Again, beschouwt Some Great Reward de vier-eenheid Leven, Liefde, Werk en Dood op de half berustende, half cynische manier van de definitief volwassen geworden mens. Het bereiken van de balans betekent natuurlijk wel dat er ondanks het hoge peil geen echte uitschieters zijn.

Swie Servant **** (aka Swie Tio uiteraard)

Alphaville - Forever Young (1984)



Het succes lijkt niet gebaseerd op de instrumentale prestaties, want die onderscheiden zich nauwelijk van die van andere synthpopgroepen. Het moet te danken zijn aan de manier waarop Gold zich met zijn emotioneel getinte stem manifesteert. Gewapend met pakkende door Mertens aangedragen melodietjes, baant hij zich op contrasterende en indrukwekkende wijze een weg door deze elektronische Drie Stuivers Opera in twaalf (sic!) bedrijven.

Harry van Nieuwenhoven **** (twaalf bedrijven dus, hoewel ik toch echt maar tien songs tel)

Queensrÿche - The Warning (1984)



Laat er geen twijfel over bestaan, de heavy plaat van het jaar is hier en de trotse ouders noemen zich Queensrÿche. Over een dosis eigenwijze drumfills wordt een gitaarmuurtje opgetrokken dat op gezette tijden zelfs door een compleet klassiek symfonie-orkest wordt ondersteund. Meesterzanger Tate glijdt schier moeiteloos op een gedragen, operatesque manier van laag naar hoog en controleert elke noot van zijn bereik.

Hans van den Heuvel *****

Big Country - Steeltown (1984)



De enorme kracht die van hun muziek afstraalt is ditmaal voornamelijk te danken aan de beukende drumkanonnades en het naar de voorgrond gehaalde, aardse baswerk. En hoewel ook hier weer briljante staaltjes gitaarvernuft, lijkt halverwege kant 2 het geheel toch wat voorspelbaar te worden. En We houden ze in de peiling, deze padvinders, op hun dappere kruistocht tegen de elementen, de paden op, lanen in, langs berg en dal. Een strijdlied klinkt.

Erik van den Berg ****

The Nits - Adieu, Sweet Bahnhof (1984)



Omdat zij heel erg bij de pinken zijn, weten The Nits vaak te maskeren dat zij niet bepaald over bloedoriginele en bruisende songideeën beschikken. Op die momenten verschafte ASB mij veel luistergenot en werd ik voor het eerst echt verliefd op de Nitsmuziek. Maar boven deze elpee pakten zich ook donkere wolken samen. Dit zijn de nummers waarin The Nits Raden Maar! beginnen te spelen. Een smet op wat hun beste elpee zou zijn geweest.

Harry van Nieuwenhoven ***

Bronski Beat - The Age of Consent (1984)



Jimmy van BB mag dan over een even aparte als schitterende falsetstem beschikken, ik kan er niet langer dan één plaatkant naar luisteren. Op dit punt wordt hij ook nog eens in de kaart gespeeld door het te beperkte synth-disco-kader, waarin Bronski Beat hier in zes van de tien nummers veel te mechanisch opereert. De overige vier nummers zorgen er in instrumentaal opzicht voor dat er op The Age of Consent een redelijk gevarieerd geheel ontstaat.

Harry van Nieuwenhoven ***

Meat Puppets - II (1984)



Voortkabbelende country- en bluegrasswerkjes, tot drie keer toe instrumentaal en slechts twee keer licht verstoord door een punky vergissing. Verkeerde plaat? Een tweede draai voor een aandachtig oor en het gezwel barst open. Wat te denken van psychedelische gitaareffecten à la oude Pink Floyd, een ingetrapt fuzz-pedaal of de hese en piepende, met alle melodische wetten spottende zang van Kirkwood? Je hebt weer een prachtplaat in handen.

Swie Tio *****

Art of Noise - (Who's Afraid Of?) The Art of Noise! (1984)



Het werk van deze groep is meer noise dan art en heeft, ondanks alle quasi-intelligente en gewichtdoenerige pretenties, niets meer om het lijf dan een vliesdun behangetje van geluid. De geluidsexperimenten voegen niets toe aan de geluiden die uit het hip hop-circuit en de industriële pop opstegen. Het enige positieve wat te melden valt, is dat het werkelijk subliem klinkt. Trevor Horn is een soort van muzikale banketbakker, gespecialiseerd in schuimgebak.

Harry van Nieuwenhoven **

Frank Zappa - Them Or Us (1984)



Er bestaat zoiets als een Zappa-kwaliteitscriterium. Het gaat ongeveer als volgt: ideeënrijkdom betekent veel songs per plaat, en veel vocalen, ideeënarmoede betekent lange, instrumentale nummers. Zwakke platen zijn humorloos. Matige platen zijn lollig. Sterke platen zijn een mix van alles: leuk en serieus, lange en korte nummers, vocaal en instrumentaal, lange en korte nummers. Op deze wijze gemeten is de Zappa-nieuweling een sterke plaat.

Bert van Manen ****

KISS - Animalize (1984)



Ze weten niet van ophouden. Ondanks dalende verkoopcijfers verschijnt er ieder jaar gewoon een nieuwe elpee. De door Stanley geschreven nummers kunnen er nog mee door, maar Simmons is inmiddels toch echt aan het eind van zijn Latijn. Zijn kwaadaardige intonaties doen anno '84 alleen nog maar kinderachtig aan, terwijl de opgefokte branie die uit de songtitels spreekt, ook enkel medelijkden wekt. Muziek voor bodybuilders zonder body.

Chris van Oostrum **

Scraping Foetus Off The Wheel - "Hole" (1984)



"Hole" is een van die platen die zonder meer het predikaat "monumentaal" verdient. Wij horen hier een wildeman aan het werk die uit de nalatenschap van Beefheart, Waits, Wagner en Cave net genoeg heeft opgepikt om een geluid neer te zetten dat je uit je stoel blaast. Onze Jim alsof de duvel 'm op z'n hielen zit en schrijft hij ongelofelijke teksten vol ongebruikelijke woorden. Foetus laat verbeelding en werklijkheid op intrigerende wijze samenvallen.

Bert van de Kamp *****

Jethro Tull - Under Wraps (1984)



Under Wraps, alweer de zeventiende Tull-plaat, is vrijwel geruisloos ons land binnengeslopen. Het is net alsof de verzamelde popcritici hebben besloten dat de preoccupaties van frontman Anderson anno '84 niet relevant meer zijn. Een vreemde zaak, aangezien de kwaliteit van 's mans output nog immer niet aan slijtage onderhevig is. Hij weigert bovendien voor welke trend dan ook het hoofd te buigen. Persoonlijk ben ik daar blij om.

Chris van Oostrom ***

UB40 - Geffery Morgan... (1984)



De drie stukken waarin ze nog het dichtst bij hun vetrouwde reggae-ritmiek blijven, vormen de schaarse lichtpuntjes. De rest dreutelt volstrekt spanningsloos voort. Ook tekstueel gezien lijken ze te zijn uitgeprat. Een tobberig relatie-probleempje hier, een vaag geformuleerd stukje maatschappij-kritiek daar. Het versterkt alleen maar het slappe karakter van een elpee die zo vervelend is dat menigeen het einde van kant twee niet eens wakker zal halen.

Herman van der Horst **

Level 42 - True Colours (1984)



In tegenstelling tot op de voorgaande elpees beperkt de formatie zich niet meer uitsluitend tot een mix van jazzrock en funksoul. Een met geëngageerde teksten sophisticated en intens muzikaal vorm gegeven jaren 80-variant op de street-funkklanken die in de jaren 70 door groepen als War en The Ohio Players aan het vinyl werden toevertrouwd. Deze mengeling van karakter en visie is een levensverzekering op een blijvende zonnige muzikale toekomst.

Harry van Nieuwenhoven ****

Cabaret Voltaire - Micro-Phonies (1984)



Met hun vorige elpee The Crackdown sloeg de formatie een wat commerciëlere richting in en koos voor een hoge dansbaarheidsfactor. De lijn wordt op deze nieuwe elpee doelbewust doorgezet zonder dat de fans van de groep zich zorgen hoeven te maken dat The Cabs The Human League achterna gaan. Ons illustere duo maakt minder gebruik van hun historisch bandenarchief dan we gewend zijn en de muziek op deze plaat klinkt erg toegankelijk.

Bert van de Kamp ***

OOR 1984/22

cover: Deep Purple

artikels: Bronski Beat / Nomads / Jah Wobble / Studio Hinderix / Deep Purple / Bruce Cockburn / Tom Verlaine / New Model Army / Alexei Sayle / Simple MInds - Simon Frith

Talking Heads - Stop Making Sense (1984)



De fraai verpakte soundtrack van Talking Heads recente concertfilm heeft als enige handicap dat er geen enkel nieuw nummer op staat. Nu moet gezegd worden dat de uitvoeringen stuk voor stuk vlekkeloos zijn, in een aantal gevallen stijgen ze zelfs moeiteloos uit boven eerdere versies. De groep is inmiddels veel geïmiteerd, maar op haar gebied nimmer geëvenaard en de echte fans kunnen hier, zij het wat weifelend, ook eigenlijk niet omheen.

Herman van der Horst ****

Frankie Goes to Hollywood - Welcome to the Pleasuredome (1984)



FGTH is een bedachte groep. Zonder de geluidsmagie van Trevor Horn en de publicitaire bril van ex-journalist Paul Morley was dit viertal nergens. Maar misschien moeten we er niet zo zwaar aan tillen. Welcome to the Pleasuredome is in de eerste plaats entertainment en als zodanig altijd nog een stuk opwindender dan de meeste troep die daarvoor doorgaat. Een indrukwekkende package, maar geen plaat die ik zal meenemen naar een onbewoond eiland.

Bert van de Kamp ***

Lloyd Cole & The Commotions - Rattlesnakes (1984)



Zanger Lloyd Cole maakt er geen geheim van dat hij Lou Reed en Bob Dylan tot zijn favorieten rekent. Als tekstschrijver getuigt hij van humor, intelligentie en relativeringsvermogen. Zijn verhaaltjes worden omlijst door afgepaste arrangementen, waarin gitaar, orgel en orkest de dienst uitmaken. Een plaat zonder dieptepunten die zich van het opdringerige poplawaai onderscheidt doordat het allemaal zo gewoon klinkt. Prachtig gewoon.

Jan Vollaard *****

This Mortal Coil - It'll End in Tears (1984)



De enige track die uit de toon valt is de Colin Newman-rocker. Voor de rest ademt deze plaat een nooit melodramatische droefnis van grote schoonheid, een sfeer van voorgoed verloren liefdes, nachtelijke tochtjes op het water en onmetelijk diepe melancholie. Muziek die misschien niet meer van deze tijd is, die oubollige beelden oproept van wierookstaafjes, maar die heus, de titel indachtig, om te huilen zo mooi is. Voor een lange, lange winter.

Swie Tio *****

The Cure - Concert (1984)



Voor de hardnekkige Cure-adepten. Essentiëler, maar vooral ook interessanter is de "special double cassette" versie, waarop nog eens tien nummers extra staan: niet eerder uitgebrachte opnamen van concerten uit de periode 1977-1984, opgediept uit de privé-cassette-collectie van Smith. Hoewel deels behept met een erbarmelijke geluidskwaliteit, geeft deze b-kant van de cassette een min of meer boeiende weergave van de groep en zijn ontwikkeling.

Erik van den Berg ***

Toto - Isolation (1984)



De vijf nummers op kant één kennen naast een spannende opbouw ook een wervelende uitvoering. In de meeste nummers op kant twee presenteert Toto een wel erg snel accelererende mengeling van hardrock en symfonische rock, waarin op een strakke ritmebasis de gitaren en de synthesizers tegen elkaar opbieden. De vrijwel identieke opbouw alsmede de hectische leadvocalen wekken te zeer de indruk dat men absoluut de laatste trein wil halen.

Harry van Nieuwenhoven ***

Mercyful Fate - Don't Break the Oath (1984)



Afwisselend dreunende en flitsende licks met spectaculair bochtenwerk, die via middeleeuws aandoende gitaarmelodietjes en stevig door de harmonizer gedraaide harmonietjes in een beluisterenswaardige context worden gepaatst. Met zijn etherische kopstem roept Diamond daarbij de nodige broeierige, duivelse atmosfeertjes op, alleen verliest hij daarbij regelmatig de grens van valsheid uit het oog. Het werpt een smet op deze in aanleg spannende elpee.

Hans van den Heuvel ****

Roger Hodgson - In the Eye of the Storm (1984)



Door in zijn solistische verrichtingen ook de negatieve eigenschappen van zijn voormalige compagnon Davies te verwerken komt Hodgson redelijk dicht bij het Supertramp-imago. Dit kan slimheid zijn, maar het leidt tot te lang uitgesponnen en instrumentaal te zwaar beladen expedities in symfonisch rockland. Dat hij ook anders kan, illustreert Hodgson in de twee ballades, terijl hij zich van een bekende sterke kant laat zien in de poprocknummers.

Harry van Nieuwenhoven ***

Ramones - Too Tough to Die (1984)



Verschilt Too Young to Die noemenswaardig van de vorige acht elpee? In essentie gelukkig niet. De Ramones is de enige groep waarbij stilstand vooruitgang betekent. Hier en daar maken ze zich zorgen, maar uiteindelijk zingen ze toch: I am a tu tu tu tu tu tu tu tu tough tough guy / halo round my head to tough to die, en storten zich vervolgens als ware kamikaze-piloten in de dertien songs. Daaronder op het eerste gehoor geen absolute uitschieters.

Herman van der Horst ***

XTC - The Big Express (1984)



XTC levert een gevarieerde en niet van invloeden gespeende verzameling songs af, waarbinnen de weer als vanouds hakkende gitaren en het jachtige zangwerk de boventoon voeren. Een overdaad aan stijlen, tempo- en sfeerwisselingen, speciale effecten en onbestemde geluiden doet de argeloze toehoorder bij een eerste verkennende beluistering duizelen. Misschien is een XTC-elpee toch niet aan mij besteed.

Erik van den Berg ***

The Triffids - Treeless Plain (1983)



The Tiffids klinken zo puur als ik mij een zandkorrel uit de Kalahari-woestijn voorstel. De nummers zijn enerzijds folky, anderzijds interpretaties van wat wij in Europa onder new wave verstaan. De alles overheersende sfeer is die van broeierige leegte. De plaat klinkt Westers, maar wekt op mij de indruk uit een volstrekt andere wereld afkomstig te zijn. Voor zover interpretaties op hun plaats zijn: het begrip schoonheid bevat oneindig veel dubbele bodems.

Tom Engelshoven ****

Harold Budd / Brian Eno with Daniel Lanois - The Pearl (1984)



The Pearl continueert de lijn die Eno in 1982 met het sublieme Oh Land uitzette en een jaar later doortrok naar het spacey sfeerplaatje Apollo. Zacht voortglijdende klankpatronen, ingekleurd en geaccentueerd door in echo-wolkjes gebedde piano- en gitaarminiaturen, suggereren een enorme tijdloosheid. Melancholieke droommuziek die geheel volgens de richtlijnen van de emester nog het meeste effect sorteert indien zo zacht mogelijk afgespeeld.

Corné Evers *****

Manowar - Sign of the Hammer (1984)



Aanbeland bij Manowars vierde elpee moeten we constateren dat de groep nog immer bezig is met een uitermate originele vorm van heavy metal die ze echter zelden in een songtechnisch en productioneel perfect passende jas weet te stoppen. De ideeën zijn er, het individuele talent is er, maar in de combinatie van die twee schiet de groep te vaak naast het doel. Wat kun je dan verder nog doen dan moedeloos toezien?

Hans van den Heuvel ***

Met de albums van Dio, Metallica, Iron Maiden, Queensrÿche en consoorten komen weer de herinneringen in me op. Als vroegere deelnemer aan de topic Het Metal Album van de Week zocht ik naar potentiële kandidaten in mijn twintig jaargangen van de Aardschok (1986-2005). Bangelijk was het aantal albums dat in 1984 en zeker 1986 enorm hoge quoteringen kregen, bangelijk was het aantal albums dat de volle mep kreeg of streed om de titel “Album van de Maand”. Ik heb het ergens op MuMe vermeld, soms kon een mens bijna niet volgen. Had ik toen de budgetten van nu gehad... En mijn absolute Metal topper is nu ook aangekomen, zie ik. Mercyful Fate, Don't Break the Oath, mijn nummer 1.

OOR 1984/23

cover: Kees van Kooten

artikels: Kees van Kooten / Joe Cocker / Foetus / General Public /
Screaming Blue Messiahs / Dio - Dickinson / Level 42 / Pilote / Opposition / Gaga

Bryan Adams - Reckless (1984)



1983 was een vruchtbaar jaar: Cuts Like a Knife sneed als een mes door de boter van de Amerikaanse ranglijsten. Reckless is precies geworden wat je na het succes van Knife mocht verwachten; een consolidatie-album dat eventuele twijfelaars voorgoed over de streep zal trekken. Rockpop van hoog gehalte dus, waarin Adams alle sentimentele rock & roll clichés op één hoop gooit en de luisteraar desondanks toch voor zich wint.

Chris van Oostrom ****

Cocteau Twins - Treasure (1984)



Op Treasure is Frasers stem weer een troef van formaat, die nu tevens sterk aan bereik en helderheid blijkt te hebben gewonnen. Niet langer ademt de muziek de sfeer van mistige hooglanden, van weemoed en verlangen. Rust en romantiek zijn ervoor in de plaats gekomen. Verstilde, maar ook wiegende, soms golvende steertekeningen, ter extra effect getooid met de namen van heilige en mythische personen. Kitsch? Misschien, maar dan wel zeldzaam mooie.

Swie Tio *****

Deep Purple - Perfect Strangers (1984)



Zo weet Lord met een cello-achtig geluid en vindingrijke toetsenarrangementen zijn aloude klassieke invloeden op een nieuwe manier vorm te geven en slaagt ook Blackmore ondanks zijn soms wat haperende soloconstructies en kleine slipperjte erin de melodieconstructies via afwijkende toonladders bijzonder spannend te houden. Grootste probleemkind was al bij voorbaat Gillian die er niet in slaagt zijn oude Deep Purple-niveau te evenaren.

Hans van den Heuvel ****

Wham! - Make It Big (1984)



De plaat komt tot de jonge meisjes en nichten van Nederland compleet met "gratis" postertje en inlegvel. Van de acht nummers zijn er drie al op single verschenen, zodat in feite voor vijf nieuwe nummers de prijs van een elpee neergeteld dient te worden. Ook in artistiek opzicht heeft Make It Big als elpee met voornamelijk wantstaltige wegwerpop en surrogaat zwarte muziek zo weinig te bieden, dat ik mij er maar beter niet druk over kan gaan zitten maken.

Harry van Nieuwenhoven **

Alison Moyet - "ALF" (1984)



Even indrukwekkend authentiek als emotioneel naar de keel grijpend, bestrijkt zij hier de genres soul, blues en gospel. De kwaliteiten van de zangeres staan dan ook buiten kijf en zorgen ervoor dat het een acceptabel debuut met legio uitschieters is geworden. Een wereldplaat was mogelijk geweest, als Moyet zich bij de keuze van haar medecomponisten en producers meer door artiestieke in plaats van commerciële motieven had laten leiden.

Harry van Nieuwenhoven ****

The Fall - The Wonderful and Frightening World of the Fall (1984)



De "mighty" Fall, zoals John Peel ze altijd noemt, heeft weer een nieuwe langspeler toegevoegd aan het toch al zo imposante oeuvre. Onder de van voldoende zelfspot getuigende titel The Wondeful and Frightening World of ... The Fall slaat de groep een nieuw muzikale richting in. Het geluid is een stuk toegankelijker en rijker aan melodische elementen dan hun vorige werk. Ik vind het een van de interessantste platen uit de hele collectie.

Bert van de Kamp ****

Los Lobos - How Will the Wolf Survive? (1984)



Begonnen als garage-rock schakelden Los Lobos over op etnische muziek uit Mexico en omstreken, om uit te komen bij een bonte mengeling van musica nortena, rhythm & blues en rock & roll. Ditmaal is de groep erin geslaagd de diverse componenten samen te brengen tot een resultante, een eigen stijl. In de Wilde Wereld van de popmuziek overleven allen de sterksten en Los Lobos bewijzen met dit fantastische album daar zeker toe te behoren.

Geert Henderickx *****

The Stranglers - Aural Sculpture (1984)



Sommige nummers herinneren nog enigszins aan de oude stijlvorm en storen dus nog het minst. Voor het overige is het echter één grote waadpartij door stuitende MOR-drek en stuntelige fusies van Memphis-soul en rock & roll, waarbij een overdaad aan vage blazers, lijzige koortjes en een goedkope barpiano het gebrek aan enigerlei vorm van vindingrijkheid en overtuiging tevergeefs tracht te maskeren.

Swie Tio **

Wat een gaaf topic is dit toch. Krijg er (bijna) spijt van dat ik in een opruim woede al die jaargangen ooit bij het oud papier heb gegooid. Mooie digitale herkansing. Respect voor al het werk wat hier in zit.

Zo als gezegd dazzler, heeft het tempo er in.
Een paar hele fraaie vliegen er dus voorbij, Hole van Foetus , daar heb ik destijds echt van genoten, Meet you in Polland baby , yeah en TMC enne Stop making sense (ook een mooie film) en Treasure zie ik ook al verschijnen.
1984

Ik reageer eigenlijk nauwelijks, maar ik ben wel een trouw lezer. Een verdiende tumbs up

OOR 1984/24

cover: Bono + Jim Kerr

artikels: Bono & Kerr bij de bron / Heaven 17 / Big Country / Marc Didden /
Ronald Snijders / The Fall / Chaka Khan / Microdisney / Het ABC van Animatie

Marillion - Real to Reel (1984)



Marillion gooit op de prettig geprijsde mini-elpee de zes bij de fans meest geliefde nummers opnieuw in de aanbieding. In vergelijking met de studioversies hebben de meer doorzichtige live-uitvoeringen aan dynamiek en toegankelijkheid gewonnen en worden bovendien uiterst sfeervol gestalte gegeven. Wat de in 1973 verschenen Live voor Genesis was, zal Real to Real voor Marillion worden: het voorportaal voor de absolute commerciële doorbraak.

Harry van Nieuwenhoven ****

Duran Duran - Arena (1984)



De speltechnisch volmaakte uitvoering staat de levendigheid flink in de weg, een euvel dat nog eens versterkt wordt door de onevenwichtige geluidsmix. Voeg daarbij het feit dat men het gillende keukenmeidenbehang zo grondig mogelijk heeft geprobeerd af te krabben. Aangevuld met de huidige hitsingle is Arena vlees noch vis; geen opwindende live-plaat, maar ook geen behoorlijke compilatie, omdat de nummerkeuze in deze aanvechtbaar zou zijn.

Swie Tio **

Don Henley - Building the Perfect Beast (1984)



Wie de tweede plaatkant draait, gelooft zijn eigen oren niet. Tegen een muur van geluid, opgetrokken met synthesizers en drumcomputers, schreeuwt Henley zich de longen uit zijn lijf. Niet alleen durft hij meer artistieke risico's te nemen dan zijn vroegere collega's, hij brengt het er bovendien niet eens zo slecht af. Op de voorkant pakt hij het minder experimenteel aan. De triviale rocker en de obligate ballads liggen in het verlengde van zijn debuut.

Geert Henderickx ***

Camel - Pressure Points (1984)



Ook hier horen we dat de live-uitvoeringen van tien bestaande nummers uit de Camel-catalogus minder gestileerd, spannender en spontaner klinken dan de studioversies, al valt niet te verwachten dat Camel met dit geheel buiten de kring van de devote fans zal scoren. Voor hen is deze elpee an ook vooral bedoeld, als kostbaar souvenir van het laatste sfeervolle concertritueel dat zij van Camel hebben bijgewoond.

Harry van Nieuwenhoven ***

Nik Kershaw - The Riddle (1984)



Pop hoeft niet altijd te confronteren: de hele tijd Caves en hardcore op de maag verstoort het biologisch evenwicht. Maar Kershaws muziek is weer het ander uiterste. Van zijn kraakloos gezongen liedjes blijft helemaal niets hangen; zelfs niet een onbekommerd hit-van-de-dag gevoel. De luisteraar kijkt even op van zijn krant, constateert een handig ritmisch gevlochten toetsenraamwerk, af en toe een leuke hook en leest vervolgens weer rustig verder.

Herman van der Horst **

Bob Dylan - Real Live (1984)



Opgenomen in Londen, Newcastle en Dublin hoor ik op dit album plotseling een blanke bluesgroep met een vettig geluid, dat in mijn oren een wel heel opvallende overeenkomst vertoont met dat van The Allman Brothers Live at the Fillmore East. Weliswaar swingt de ritmesectie net als in Rotterdam voor geen meter. Twee stukken van Infidels staan er op Real Live, de overige acht zijn klassiekers uit het verre verleden.

Geert Henderickx **

Swans - Cop (1984)



Een plaat die typeringen als goed of slecht degradeert tot nietszeggende flauwekul. Cop is een zware dreigende deken van lang uitgesponnen vervormde klanken en exorcistische vocalen, gedomineerd en bij elkaar gehouden door de traag maar duivels meppende trommelslager Mosimann. Een bundeling van emotie en energie die zo al niet bij de luisteraar de weke massa onder het schedeldak finaal wegblaast, daar in ieder geval behoorlijk huishoudt.

Corné Evers ****

Mark Knopfler - Cal (1984)



De tweede solo-elpee waarop Knopfler filmmuziek maakt. In de twaalf nummers neemt hij de akoestische gitaar ter hand. De landelijke sfeer die hij hiermee oproept, wordt doortastend versterkt met behulp van een doedelzak, een mandoline en een fluit. Technisch steekt het geheel naadloos in elkaar, maar er zijn wel erg veel geluidsminiatuurtjes die in embryonale fase blijven steken en de indruk wekken niet meer te zijn dan improvisaties.

Harry van Nieuwenhoven ***

OOR 1984/25&26

cover: stars & stripes

artikels: Willy DeVille / Huey Lewis & The News / Sam Shepard / Lydia Lunch /
Frank Sinatra / ZZ Top / Donald Duck / New York / Dolly Parton / The Drifters / Jan Donkers /
Rhino-label / David Byrne / Bart Chabot in Chicago / Richard Brautigan / Laurie Anderson /
Robert Altman / Woody in Rotjeknor / Afrika Bambaata / Manowar / Tubes-TV /
Bruce Springsteen / Julie London / Surfpunks / Zappa / USA today

LIJSTJES

De albums die ik in dit topic besprak heb ik met een * aangeduid
om jullie een idee te geven van hoeveel albums uit de favo-lijstjes de tand des tijds
blijkbaar niet overleefd hebben. Parels voor de zwijnen of de alternatieve hype van het jaar?

Oordeel zelf.

01. Russ Ballard - Russ Ballard
02. Queensrÿche - The Warning *
03. Deep Purple - Perfect Strangers *
04. Dio - The Last in Line *
05. Alcatrazz - No Parole from Rock & Roll
Hans van den Heuvel

01. Frederica Von Stade - Chants d'Auvergne
02. Bruce Springsteen - Born in the USA *
03. Prince & The Revolution - Purple Rain *
04. The Persuasions - No Frills
05. Elvis Costello & The Attractions - Goodbye Cruel World *
Hubert van Hoof

01. ZZ Hill - I'm a Blues Man
02. Prince & The Revolution - Purple Rain *
03. Microdisney - Everybody Is Fantastic
04. Me & The Heat - Game of Position
05. Lloyd Cole & The Commotions - Rattlesnakes *
Harry van Nieuwenhoven

01. David Sylvian - Brilliant Trees *
02. Youssou Ndour & Super Etoile - Immigrés / Bitim Brew
03. Miles Davis - Decoy *
04. Nick Cave & The Bad Seeds - From Here to Eternity *
05. Franco & Le TPOK Jazz - A l'Ancienne Belgique
Paul Evers

01. Franco & Le TPOK Jazz - A l'Ancienne Belgique
02. Bopol - Samedi Soir
03. Tabu Ley - In America
04. Djeli Moussa Diawara - Foté Mogoban
05. King Sunny Adé - Aura
Henk Tummers

01. Peter Blegvad - The Naked Shakespeare
02. Thomas Dolby - The Flat Earth *
03. King Crimson - Three of a Perfect Pair *
04. Roger Waters - The Pros and Cons of Hitchhiking *
05. Scott Walker - Climate of Hunter
Roberto Palombit

01. The Gun Club - The Las Vegas Story *
02. The Long Ryders - Native Sons
03. The Lyres - On Fyre
04. Minutemen, Screaming Sirens, Blood on the Saddle ea - Hell Comes to Your House pt. 2
05. The Replacements - Let It Be **
Bram van Splunteren

** Verscheen volgens wikipedia op 2 oktober 1984, maar ik vind nergens een recensie.

01. Ted Hawkins - Watch Your Step
02. Neville Brothers - Neville-Ization
03. Nick Cave & The Bad Seeds - From Here to Eternity *
04. Bruce Springsteen - Born in the USA *
05. John Martyn - Sapphire
Herman van der Horst

01. Los Lobos - How Will the Wolf Survive? *
02. Bruce Springsteen - Born in the USA *
03. Lindsey Buckingham - Go Insane
04. Peter Wolf - Lights Out
05. Lloyd Cole & The Commotions - Rattlesnakes *
Geert Henderickx

01. The Gun Club - The Las Vegas Story *
02. Echo & The Bunnymen - Ocean Rain *
03. The Waterboys - A Pagan Place *
04. Billy Bragg - Life's a Riot with Spy vs. Spy *
05. Julian Cope - World Shut Your Mouth
Jan Vollaard

01. Scott Walker - Climate of Hunter
02. Holger Hiller - Ein Bündel Fäulnis in der Grube
03. Echo & The Bunnymen - Ocean Rain *
04. David Sylvian - Brilliant Trees *
05. Talking Heads - Stop Making Sense *
Alfred Bos

01. New Model Army - Vengeance *
02. Claw Boys Claw - Shocking Shades of Claw Boys Claw *
03. U2 - The Unforgettable Fire *
04. Echo & The Bunnymen - Ocean Rain *
05. The Cult - Dreamtime *
Swie Tio

01. Scraping Foetus off the Wheel - "Hole"
02. The Fall - The Wonderful and Frightening World of ... The Fall *
03. The Pogues - Red Roses for Me **
04. Nick Cave & The Bad Seeds - From Here to Eternity *
05. Ted Hawkins - Watch Your Step
Bert van de Kamp

** het album van The Pogues wordt besproken in OOR 1985/01

01. Prince & The Revolution - Purple Rain *
02. Rocherau - Tabu Ley
03. Frankie Paul - Strange Feelings
04. J. Blackfoot - City Slicker
05. Ini Kamoze - Ini Kamoze
Pieter Franssen

01. Scraping Foetus off the Wheel - "Hole" *
02. Me & The Heat - Game of Position
03. Nick Cave & The Bad Seeds - From Here to Eternity *
04. Rosenbloom Electric Chorus & Orchestra - Souls of Chaos
05. Rhys Chatham - Factor X
Corné Evers

Ik heb me beperkt tot de lijstjes van de recensenten die in dit topic aan de beurt waren.

* Ik bespreek in dit topic alle albums die minstens 30 stemmen haalden op de site.
Albums die tussen de 20 en 30 stemmen scoren, laat ik op basis van hun hoge gemiddelde
of omdat ik zelf een grote fan ben van de plaat soms toe in het overzicht.

Goed, ik laat dit topic weer even rusten
zodat iedereen zijn eigen top 10 of top 20 van 1984 kan plaatsen.
Enige criterium is dat de platen in dit topic aan bod moeten gekomen zijn.

Bedankt voor de interesse en de complimentjes.
Van zodra het weer kriebelt, kom ik terug met 1985.

1. Cocteau Twins - Treasure
2. U2 - The Unforgettable Fire
3. The Waterboys - A Pagan Place
4. Talk Talk - It's My Life
5. The Smiths - The Smiths
6. The Blue Nile - A Walk Across the Rooftops
7. Talking Heads - Stop Making Sense
8. Depeche Mode - Some Great Reward
9. Bruce Springsteen - Born in the U.S.A.
10. Prince and the Revolution - Purple Rain

Pluim voor dazzler, want (rijkelijk laat) ontdek ik deze interessante topic. Een top tien ga ik niet kunnen indienen, ik ben al blij dat mijn absolute favoriet langs kwam. Toch mis ik nog één album die maar al te bekend is bij de metalheads, het debuut van Metal Church. Ik kan bijna niet wachten tot 1986, une année super cru in Metal (en wellicht ook in andere genres). Bedankt voor deze topic, Gunter!

Dank iedereen voor al die pluimen.

Metal Church heb ik niet zien passeren, ik zou hem zeker geplaatst hebben.
Ofwel heb ik erover gekeken, ofwel werd ie niet besproken, of hij moet nog komen
in de eerste edities van 1985. Daarop is het voorlopig nog even wachten.

Inderdaad, erg geinig dazzler. Jammer dat ik het nu pas ondek.

Uiteraard ook mijn dank. Heerlijk die tripjes met de teletijdmachine. Ik zal snel een lijstje posten. Er is genoeg spul besproken dat ik ook in de kast heb staan.

1984v

1. Nick Cave & The Bad Seeds - From Here to Eternity
2.U2 - The Unforgettable Fire
3. Cocteau Twins – Treasure
4. Scraping Foetus off the Wheel – "Hole"
5. This Mortal Coil – It'll end in tears
6. Talking Heads - Stop Making Sense
7. Prince & The Revolution - Purple Rain
8. The Smiths - The Smiths
9. Echo & The Bunnymen - Ocean Rain
10. David Sylvian - Brilliant Trees