Heb dit even aangepast. Hierdoor vallen ze uit mijn top 10 en komt Simple Minds binnen op 10.

Het is goed, dat het jaartal nog even achter de titels wordt vermeld

Ik kopieer rechtstreeks vanuit mijn stemmen hier, dus dan krijg je dat.

Ik heb alle lp's in excel (mét jaartal) en sorteer obv jaartal - vervolgens ga ik schrappen. Elke aankoop neem ik op in mijn excel-sheet (soms is het lastig om het jaartal te vinden en dan ga ik naar MuMe of Discogs). Ook handig voor de verzekering (claim van vergoeding bij inbraak).

OOR 1983/03

cover: TC Matic

artikels: Michael Schenker / The Dutch / muziekvideo / Tron / Linda Rondstadt /
Minimal Compact / Depeche Mode / Paul Carrack / TC Matic / Jah Wobble / Michael Smith

U2 - War (1983)



Grote woorden allemaal, maar het is wel wat U2 bezielt en uitdraagt. Soms lijden de wat zwakkere nummers aan een topzware heilsboodschap en raakt het gevleugelde woord vleugellam. Maar die muziek, die rauwe, ijle, wanhopig breekbare muziek, heeft iets magisch. In War trilt het verzet en de uiteindelijke aanvaarding en dat verbindt de plaat onverbrekelijk met de zuchten van zijn voorgangers.

Paul Evers ****

Eurythmics - Sweet Dreams (Are Made of This) (1983)



Het duo heeft gekozen voor een aanpak waarbij sophisticated soul en disco, naadloos aansluitend bij de Avenue-cultuur, de eerste laag vormen. Het knappe aan deze plaat is dat de dubbele bodem, de toegangsdeur tot de tweede laag, zich slechts zeer geleidelijk aan de luisteraar openbaart. Achter het glittergordijn naakt de nachtmerrie. Daar is de verrotting tastbaar, daar wenkt de poel des verderfs.

Rogier van Bakel ****

Def Leppard - Pyromania (1983)



Zwaar beukende drums met open, nog steeds licht AC/DC-achtige akkoordenschema's eroverheen, en het geheel afgeroomd met wolken zang en aanvullend synthesizerwerk. Helaas is niet de hele elpee van datzelfde hoogstaande kaliber, waardoor Pyromania nog steeds niet als de defintieve Def Leppard kan worden gecatalogiseerd. Maar ze komen wel verrekt dicht in de buurt.

Hans van den Heuvel ****

The Stranglers - Feline (1983)



Feline is een uitermate geslaagd product te noemen, want de synthesizer-georiënteerde Europese pop zal mede het door haar melodieuze karakter goed doen bij de moderne jongeren en The Stranglers terug in de hitparade brengen. De tweede artistieke jeugd startte reeds op de in 1981 verschenen elpee The Meninblack en wordt op Feline met burgerlijke gehoorzaamheid gecontinueerd.

Harry van Nieuwenhoven ****

Eric Clapton - Money and Cigarettes (1983)



Naast het feit dat Clapton weer op een voor een blanke onnavolgbare wijze de blueslijn oppikt, moeten de met precisie, inzet en enthousiasme gespeelde nummers het behalve van doorzichtigheid vooral hebben van het vitale vuurwerk op slide- en de elektrische gitaren, alsmede van de gitaarduellen, die alla verhalen over Clapton als uitgebluste gitaarprins naar het rijk der fabelen verwijzen.

Harry van Nieuwenhoven ****

Chris de Burgh - The Getaway (1983)



De productie bezorgt zijn eigen werk op The Getaway een zwaarder aangezet, bewerkelijker en modieus decor, dat kan worden aangemerkt als kunstmatige rock and roll. Het sterkste punt is dat de eigentijdse minstreel de Burgh op deze plaat in sterk filmische nummers veelvuldig zijn romantische gezicht laat zien, waardoor een uitgebalanceerde en aantrekkelijke muzikale reis ontstaat.

Harry van Nieuwenhoven ****

John Watts - The Iceberg Model (1983)



John Watts heeft met The Iceberg Model zijn beste, meest voldragen en consistente plaat afgeleverd. De kale aankleding van het nogal persoonlijk getinte en deels mislukte album One More Twist staat in ieder geval haaks op deze themaplaat en blijkt achteraf een poging om schoon schip te maken voor het veel riskantere The Iceberg Model, dat een artistieke overwinning markeert.

Alfred Bos ****

Journey - Frontiers (1983)



Met in de frontline de hese, maar met een groot bereik uitgeruste zanger Perry en de razendsnelle gitarist Schon, werkt de groep zich door een tiental ragfijn geïnstrumenteerde, melodieuze songs. De kracht van Journey is dat de groep ondanks al het verzamelde muzikale talent elementen uit hardrock, symphonica en pop weet te combineren, zonder te vervallen in bombastische technocratie.

Hans van den Heuvel ****

OOR 1983/04

cover: Joe Jackson

artikels: John Cale / The Exploited - Anti-Pasti / Joe Jackson
/ Dennis Brown / Whitesnake / ABBA / Barry Reynolds

Kowalski - Schlagende Wetter (1982)



Tegen een muur van elektronisch vervormd gitaargeweld dansen slagwerk en machinegeluiden een logge metaaldans waarin de emoties hoog oplaaien zonder te kapseizen. De woede om een tot bureaucratie verstarde welvaartsmaatschappij waarin machines en ambtelijke molens draaien om zichzelf in stand te houden. Kowalski's debuut heeft me verbijsterd achtergelaten. For-mi-da-bel.

Alfred Bos *****

Arbeid Adelt! - Jonge Helden (1983)



Jonge Helden is hedendaags vernuft en waanzin op versregel en ritmebox. Zanger Max Alexander (Marcel Vanthilt) klinkt als de roadrunner voor een neergelaten slagboom, waarachter de scheve sax van David Salamon (Jan Vanroelen) voorbijstroomt. Dit is niet zingen, maar hikken; niet boeien, maar intrigeren. Arbeid Adelt!; of een waarheid als een koe in de discotheek.

Gert Mahieu ****

Thompson Twins - Quick Step and Side Kick (1983)



Drums en gitaren zijn ingeruild voor een elektronisch instrumentarium en staat in het teken van de computergestuurde discobeat. De aanpak is in commercieel opzicht geslaagd, maar ondanks Bailey's herkenbare stemgeluid bekruipt me het gevoel het allemaal al eens eerder gehoord te hebben. Deze ongecompliceerde dansplaat lost de eerder gewekte belofte helaas niet in.

Jan Vollaard ***

The Scabs - Here's to You Gang! (1983)



Zanger-gitarist Guy Swinnen heeft zijn hart tot vijf songs gekneed die precies door hun eerlijkheid vlot kunnen overtuigen. Songs met geen blad voor de mond en een geluid met vergif in de slagaders. Body-music is dit, vroeger heette dat gewoon rock and roll, muziek naar boven gepompt uit een groot hart, jezelf onvoorwaardelijk blootgeven. Zoals The Scabs.

Gert Mahieu ****

OOR 1983/05

cover: The Fall

artikels: The Fall / Arbeid Adelt! / Thompson Twins / Albert Collins /
cassettes / compact disc / Highway Chile / Moluccan Moods / Kowalski / U2

Spandau Ballet - True (1983)



True is, het moet gezegd, een stuk beter dan zijn opgefokte en opgezwollen voorgangers. Het plagiaat uit de soft-soul hoek gaat de boys geraffineerd af zonder ook maar een moment de van oudsher bekende decadente swing uit het oog te verliezen. De nummers staan stevig overeind, er zit altijd wel een mooie intro, refrein of uitloop in. Soms zakt Spandau echter te ver in de anonieme MOR weg.

Paul Evers ***

Nena - Nena (1983)



De powerpop-rock op Nena is niet grensverleggend, maar wordt wel dusdanig doordachte en opwindende wijze uitgevoerd en ijzersterk aan melodietjes gekoppeld, dat ze weer leuk en spannend wordt. Vergelijkingen met Kim Wilde duiken veelvuldig op. Ik heb me prima vermaakt bij het beluisteren van een elpee met tal van single-kandidaten, die het ook op de Nederlandse markt goed zal doen.

Harry van Nieuwenhoven ****

The Nits - Omsk (1983)



Het wat hakkende geluid van voorheen is ondergedompeld in het Stips-synth-bad en komt er bij vlagen magistraal uit omhoog. De teksten schetsen gevoelens en beelden, maar zijn met minder clichés beladen dan in de lift-caravan-bungalow dagen. Onmiskenbaar de penseelstreek van de werkelijkheid. Weg met de "leuk, maar..." reacties. Na vijf jaar hebben The Nits een eigen terminologie ontworpen.

Paul Evers ****

Thin Lizzy - Thunder and Lightning (1983)



Na een meer dan tienjarig bestaan is Thin Lizzy bezig aan haar afscheidstournee. En aangezien deze kleurrijke formatie haar voornaamste schare aanhangers steeds in hardrockkringen heeft gevonden, is dit een laatste, alles-overweldigende krachtexplosie geworden. Thin Lizzy is niet meer. Maar een betere solicitatiebrief dan Thunder and Lightning hadden ze niet kunnen schrijven.

Hans van den Heuvel ****

Orchestral Manoeuvres in the Dark - Dazzle Ships (1983)



Een soort conceptelpee over telecommunicatie, automatisering en genetische manipulatie. Muzikaal is er weinig nieuws onder de zon: de bekende lichtvoetige klanktapijten waarin het melancholieke en soms naar te veel pathos neigende stemgeluid van McCluskey de boventoon voert. Maar door de wederom aanwezige vaagheid wordt niet duidelijk waar de heren naartoe willen.

Jan Vollaard ***

Van Morrison - Inarticulate Speech of the Heart (1983)



Deze plaat is nog een stuk esoterischer dan Beautiful Vision en het dankbetoon op de hoes aan de stichter van de scientology-beweging is veelzeggend genoeg. Dat neemt niet weg dat Morrison een behoorlijk indrukwekkende elpee heeft afgeleverd. Hier en daar balanceert men aan de rand van de afgrond, maar in haar totaliteit dwingt de plaat respect af. Soulmuziek in de zuiverste zin van het woord.

Bert van de Kamp ****

UB40 - UB40 Live (1983)



Het staat er wel allemaal gaaf en glashelder op en hun weemoedig deinende reggae tikt ook hier met de precisie van een metronoom. Voor mensen die alle voorgaande elpees reeds in huis hebben, een tamelijk overbodige aanschaf. Voor diegenen die met mij van mening zijn dat na het debuut een zekere mate van herhaling te bespeuren valt, vormt deze compacte samenvatting wel een prima alternatief.

Herman van der Horst ****

Hmm, Dazzle Ships, ik verwacht een stukkie van Dazzler .

Dazzler heeft er zich al bij neergelegd dat de vier eerste albums van OMD
in OOR niet verder kwamen dan wat we vandaag mogen vertalen naar 3 sterren.



En als ik me niet vergis zal Junk Culture (als we zover geraken) 4 sterren waard zijn.

Ja, het is jammer dat musicmeter nog niet bestond, in 1983.
Het was zoals OOR bepaalde en daarmee uit.

Het kreeg een soort van magisch en ook onherroepelijk oordeel: OOR schrijft het, dus het is zo.
Als je nog jeugdig was, werd je er toch vaak door beïnvloed.

Later, zeker na de twee kruisjes, kreeg je dan iets over je van "lazer op met je slappe gezeik".

Dus Dazzler heeft van mij inzake Dazzle Ships zijn eigen gelijk. Toen ik het album, door zijn enthousiasme en op zijn advies ook heb aangeschaft, heb ik daar nooit spijt van gehad. Het album verveelt verder geen minuut, hoewel ik er ongetwijfeld weer iets anders over zal schrijven dan Dazzler.

OMD heeft naar mijn smaak sterk wisselende albums gemaakt, ook enkele hele slappe van het niveau Tesla girls. Maar Dazzle ships (het werd ook al geen commercieel succes) zou meer moeten zijn gegund.

De nog jeugdige Graf uit de jaren '90 is het hier volmondig mee eens.

Ik ook. Oor was eigenlijk een soort muziekbijbel destijds, al heb ik ook nog wel alternatieve muziek via de Hitkrant ontdekt.

Nou was dat bij deze plaat nog wel enigszins te verwachten.

Ook als je vandaag nog terug bladert in OOR, krijg je de indruk
dat je als muziekliefhebber maar een topje van de muzikale ijsberg kent.

In zekere zin is dat natuurlijk wel zo, maar als je dan gaat kijken hoe memorabel
(en ik overdrijf heus niet) 60 tot 70% van de albums anno 2013 zijn op MusicMeter,
een site die toch meer dan 43.000 melomanen telt, dan is dat een hele geruststelling.

Van een maandelijkse bespreking van een 100-tal albums blijven er vandaag
nog maar een goeie 40 overeind. Waande ik me als adolescent in een zee van muziek,
dan blijkt vandaag dat ik (toch zeker voor wat de jaren 80 betreft) ik nog flink bij de pinken ben.

@vigil: Je bedoelt het uiteraard anders dan dat je tekst suggereert.

Ik in principe ook, maar het viel me al wel op dat in de eindlijstjes er soms albums hoog in de top tiens van redacteuren stonden, die bij release vernietigende oordelen kregen van andere recensenten. En OOR, WATT en Aardschok legde ik in de jaren 90 best vaak naast elkaar. Dan leer je toch dat er meerdere waarheden bestaan. Of eigenlijk helemaal geen waarheden. Zo je wilt.
Toch dook ook ik alleen op de muziek af die in die bladen besproken werd, en buiten wat obscure underground die ik via de omgeving leerde kennen, had ook ik niet de hele film in beeld.

eigenlijk niet

Ik begrijpen dat als een recensent een plaat moet bespreken de plaat maar een paar kan draaien (hij heeft er natuurlijk nog meer te bespreken) en dan kan ik begrijpen dat het kwartje van Dazzle Ships nog niet gevallen is.

OOR 1982/06

cover: Simple Minds

artikels: Garland Jeffreys / Richard Hell / Mekanik Kommando /
Simple Minds / Luna Twist / Spandau Ballet / Hank Williams / Reality

Doe Maar - 4US (1983)



De meeste songs deinen vooral keurig en luchtig voort, zonder enige vorm van bezieling of gedrevenheid. Wat tussen al die lichtvoetigheid overblijft is een overwegend gelaten ernst, wat versterkt wordt door de wat merkwaardige voordracht van Vrienten: een wat neuzig tobberige intonatie. Strikt genomen is Doe Maar een typische single-groep, die is uitgegroeid tot de Kop van Jut.

Herman van der Horst ***

Pink Floyd - The Final Cut (1983)



Roger Waters is nooit een lolbroek geweest, maar toch schrik ik telkens weer van zijn bodemloos pessimisme. "Could be the human race is run." Ondanks een eindeloze reeks speciale geluids-effecten kan de muziek me maar weinig boeien. Zich voortslepende zware akkoorden, dik aangezette effecten, holle pathetiek. Muziek die zoveel trucs nodig heeft, twijfelt aan haar eigen zeggingskracht.

Bert van de Kamp ***

Bow Wow Wow - When the Going Gets Tough, the Tough Get Going (1983)



Razendsnelle baslijnen en iets minder uitzinnige Burundi-beat worden doorkliefd door scheurend gitaargeluid. Gelardeerd door oerwoudkreten bezingt Annabella een sprookjewereld vol tienerromantiek. Hoogstandjes op het gebied van compositie blijven achterwege, maar door de niet aflatende vitaliteit levert de tweede jeugd van Bow Wow Wow een prima soundtrack voor de lente op.

Jan Vollaard ***

Lou Reed - Legendary Hearts (1983)



Reed werkt zich door twaalf korte songs, verantwoorde AOR, over zaken als vernederende arbeid, alcoholisme, indianen of een idyllisch samenzijn in de daktuin. Zijn teksten zijn als vanouds, zijn riffs ook, maar ze klinken hier en daar wat verschraald. Ik hoor hem nog steeds graag, maar als je me vraag: "Zou je er twintig pegels voor neertellen?", dan zeg ik: "Nee".

Bert van de Kamp ***

Frank Zappa - The Man from Utopia (1983)



Nog nooit in Zappa's loopbaan heeft het hem zo aan een kritisch oor ontbroken als bij het selecteren van het materiaal voor deze nieuwe elpee. The Man from Utopia is van het begin tot het einde één en al verwaten nonchalance en herhalingsdrift, een puinhoop van flodderige misbaksels en ranzige humor. Alles op deze plaat is terug te herleiden tot vroeger werk.

Rogier van Baekel *

Ramones - Subterranean Jungle (1983)



De Ramones is geen groep die zelf geschreven songs uitvoert; ze zijn die songs gewoon, of ze nu willen of niet. Voor deze achtste elpee zijn ze dan ook niet gedesillusioneerd bij de pakken neer gaan zitten. Het resultaat kan zo achter de onverbiddelijk zuigende magie van het debuut worden geplakt. Ik maak me dan ook geen illusies meer dat de miljoenen zich nu wél achter hen zullen scharen.

Herman van der Horst ****

Ongewild - ik kan het niet laten - zie ik toch de contouren opdoemen van een 'generatiekloof' - zoals Dazz het ooit naar mij kenschetste: de boomers vs gen X.

Degenen die nl in de 80s en 90s aan de studie waren - niet meer aan het puberen om het zo te zeggen - wisten of zouden beter moeten weten over de muzikale waarheid dan degene die net of nog/net niet aan het adoles(c/l)erenwaren - die konden het doodeenvoudig nog niet weten.Voor wavers was Spleen een aardige toetssteen, alsmede wat je direct of indirect uit de UK vernam: cassettes, mondelinge contacten (telefoongesprekken) en trips. Ja kan je afvragen wat er gebeurd zou zijn als we toen het internet van nu hadden gehad.

Misschien zou mainstream (MOR/AOR) dan een andere invulling hebbben gekregen Heel kort door de bocht: vraag me om te kiezen tussen US en UK muziek en mijn keuze is zo klaar als een klontje

Je merkt dat classic rock artiesten vaak opduiken in mijn selectie.
Dat heeft alles te maken met het aantal stemmen dat deze albums hier genereren.

Veel obscure dingen waar in OOR echt wel ruimte was, halen de 30 stemmen norm niet.
En die norm hanteer ik dan nog heel losjes want ik heb al veel albums tussen 20 en 30 behandeld.
En voor enkele persoonlijke favo's (belpop) moet ik soms onder de 20 duiken.

Zo bestaat de selectie uit OOR 1982/06 die ik nog moet invullen,
maar voor één derde uit echte 80s artiesten (Doe Maar en Bow Wow Wow).
En tellen we daarnaast het zoveelste album van Floyd, Zappa en Reed.

Yep, ik zag dat Mecano - Autoportrait, een gekoesterde vinilio waarvoor ik relatief diep in de buidel heb moeten tasten, hier niet meer dan 15 stemmen heeft, terwijl het imo één van de parels van de Nederwave is. Noem 3 NL wave-bands en Mecano zit er zeker bij

Ik ben ook niet alleen negatief over OOR - het is meer een soort haat-liefdeverhouding. Bedenk verder - en dat kan iedereen uit de marketing-communicatiehoek je bevestigen - dat ook een negatieve recensie goed is voor een band. Aardig wat mensen hebben dan toch de behoefte om dat te verifiëren en vroeger betekende dat minimaal naar de winkel en luisteren. Pas veel later - na de komst van de pc - gingen winkels op matrix-printers lijsten printen van albums die net waren uitgekomen. Stadsgenoten zullen zich ongetwijfeld nog de ellenlange lijst herinneren (van de Epson-printer) bij King Karol/Whie Noise.

OOR 1983/07

cover: The Nits

artikels: Malcolm McLaren / Sammie America's Mam / Eurythmics
/ The Nits / Virgin Prunes / Blancmange / Jerry Lee Lewis

Tears for Fears - The Hurting (1983)



Knap in elkaar gestoken en ingetogen nummers. Niet zomaar af te doen als modieuze synth-pop, want er is ook gebruik gemaakt van gitaren, piano en percussie. De twee vocalisten wisselen elkaar af met emotioneel geladen zang-melodieën. Als inspiratiebron diende de Primal Scream theorie. Met de twijfel als uitgangspunt en een fikse huilbui als remedie is de uiteindelijke teneur optimistisch.

Jan Vollaard ****

Shriekback - Care (1983)



Er wordt niet gewerkt op de intro-couplet-refrein structuur, maar vanuit een sfeertekening, een geluid, een toonzetting. Spanning, hoewel niet overal even geslaagd ingebracht, voert de boventoon en Shriekback is deze met veel vindingrijkheid en durf te lijf gegaan. Losjes en ongebonden, maar toch erg zorgvuldig benaderd. Care verdient de warme aandacht, een lichtpunt eigen.

Paul Evers ****

Front 242 - Geography (1982)



De sfeer is beurtelings koel en broeierig, naar omstandigheid gelardeerd met kille bliepjes en hitsige sissers en hier en daar voorzien van een donkere stem die het soort mistige teksten declameert dat je bij de elektrogardisten vaker tegenkomt. Alle machinerie ten spijt ontbreekt het op Geography ten enen male aan inhoud en zeggingskracht. Robotmuziek, voor wie niet voelen wil.

Swie Tio **

Saxon - Power and the Glory (1983)



Het zijn vooral de sterke refreinen, de afgewogen woordkeuze en de torenhoog opgetrokken, degelijk geconstrueerde en flitsend uitgevoerde songs die in combinatie met het herkenbare stemgeluid van Biff Byford en de snelle gitaarslag van Graham Oliver The Power and the Glory in het hardrockgenre tot een absoluut verplichte aankoop maken.

Hans van den Heuvel *****

OOR 1983/08

cover: Boy George

artikels: Boy George / Lou Reed / Wah! / 2 Belgen / Secret Sounds
/ Deniece Williams / Johnnie Allan / Captain Beefheart

ZZ Top - Eliminator (1983)



Door het logge, drassige gitaarwerk te voorzien van een fris, contrasterend tegenpartijtje wordt de strakke ritmesectie met een lichtvoetiger, aan de Engelse powerpop grenzend sausje overgoten zonder artistieke uitverkoop te houden. Blakend van zelfvertrouwen geeft ZZ Top ons met Eliminator te kennen haar nieuwe draai gevonden te hebben. Onze Europese heupen draaien vrolijk mee.

Hans van den Heuvel ****

David Bowie - Let's Dance (1983)



Sterke riffs, goeie productie, uitstekende dansmuziek, maar uiteindelijk toch bepaald geen belangrijk muzikaal statement. De boodschap is al zo oud als de wereld en dat "serious moonlight" is me net iets te gemakkelijk. Bowie blijft natuurlijk een vakman die nauwelijks een slechte plaat kan maken. Hij heeft inmiddels talloze trends en stromingen overleefd en kan bij vriend en vijand geen kwaad meer doen.

Bert van de Kamp ***

Aztec Camera - High Land, Hard Rain (1983)



Aztec Camera is een transportmiddel voor de liedjes van Roddy Frame, een jonge romantische Schot, die juist de muziek van Arthur Lee en diens groep Love ontdekt heeft. Aztec Camera maakt aantrekkelijke pop die de luisteraar een plezierig gevoel geef en dat is ook wat waard in deze tijd. Een groep die duidelijk mikt op een commerciële doorbraak. Geen nieuwlichters, wel vaklui.

Bert van de Kamp ****

Heaven 17 - The Luxury Gap (1983)



Mijmerend moet de balans worden opgemaakt: een vreemde, inconsistente, wankele plaat, vol hoog en laag. Heaven 17 vervalt in mistige beeldspraak en vlakke instrumentatie en songstructuur., maar weet op sprekende wijze dansen aan denken te koppelen, smeedt soepele arrangementen muurvast op een vechtlustig maatschappijbeeld. The Luxury Gap laat me in een intrigerende consternatie achter.

Paul Evers ***

Fay Lovsky - Origami (1983)



Er is in instrumentaal opzicht, maar ook qua arrangementen en qua melodieën, op deze plaat sprake van een enorme verscheidenheid die respect afdwingt. De arrangementen zijn smaakvol, doordacht en ingenieus, terwijl de melodieën gracieus en meeslepende zijn. Origami is Fay Lovski's Surfin' USA met een bezoek aan Disneyland en ten opzichte van Confetti een "land slide" vooruit.

Harry van Nieuwenhoven ****

Mark Knopfler - Local Hero (1983)



Dit levert een elpee op met instrumentale en vocale "bits and pieces", die weliswaar als los zand aan elkaar hangen, maar wel erg mooi en sfeervol worden uitgevoerd en Knopfler vooral in staat stellen als gitarist zijn talenten ten toon te spreiden in een rijk scala van muziekstijlen (van folk tot rock). Aan de essentie van het geheel dient ernstig getwijfeld te worden.

Harry van Nieuwenhoven ***

Eek 1983 echt een heeeeel mager jaren,slechts enkele uitschieters, nee dan "volgend jaar, een stuk beter.

1983 bracht toch heel wat prima albums voort (ik ben benieuwd wat OOR over het debuut van R.E.M. zegt). Overigens vind ik de eerste helft van de jaren '80 erg sterk, de tweede helft was een stuk minder (al bracht ook deze periode een aantal parels voort) .

Doe Maar wordt door OOR weinig positief beoordeeld, ongetwijfeld heeft dat te maken met de gillende meisjes-aanhang waardoor deze band niet serieus genomen werd.

We zijn nog maar één derde ver in het overzicht en Rudi S trekt al conclusies.
Tijdens de vorige jaargangen doken de kleppers meestal pas in het najaar op.

Dat is met elk jaar het geval, de meeste albums verschijnen in het najaar.

OOR 1983/09

cover: Fay Lovsky

artikels: De Div / Joan Armatrading / Peter Tosh / de Grote Prijs
van Nederland / Aztec Camera / Fay Lovsky / Henry Cow / Heaven 17

Pinkpop krant: TC Matic / Fun Boy Three / Nena / Men at Work / Gary Moore / Simple Minds / Doe Maar

New Order - Power, Corruption & Lies (1983)



Mooier kan haast niet: Power, Corruption & Lies. De heilige drieëenheid van het dagelijks bestaan. Het tweede album van NO bevat acht sfeervolle stukken muziek. Spiritueel, mysterieus en toch dansbaar. Momenten van wonderlijke schoonheid. Ik kan het niet anders zeggen. De werkelijkheid bezweren met gemene, felle ritmes, een beetje magie bedrijven. Daar gaat het om in echt goeie muziek.

Bert van de Kamp *****

Marillion - Script for a Jester's Tear (1983)



Op het ene moment wordt de luisteraar overmeesterd door een orgasme van celebrale en extraverte symfonische rock, het volgende moment wordt de luisteraar escapistisch in een trance meegezogen in een oase van introverte en ijle klanken, waarin de uithalen tot heel ver in het universum reiken. Door een schaars aanbod van dit soort platen, een aanrader voor alle fans van symfonische rock.

Harry van Nieuwenhoven *****

Bonnie Tyler - Faster Than the Speed of Night (1983)



Jim Steinman geeft Tyler op Faster Than the Speed of Night dezelfde behandeling als Meat Loaf, Karla DeVito en zichzelf bij andere vinyl-gelegenheden. Omdat op Tylers voorgaande langspelers alleen de hits te teren waren, is dit haar meest gevarieerde, meest complete en beste elpee tot nu toe. De plaat vult exact het gat in de markt dat ontstaan is sinds de terugval van Meat Loaf.

Harry van Nieuwenhoven ****

Robert Palmer - Pride (1983)



Op het eerste gehoor lijkt Pride de zoveelste synthesizer-georiënteerde elpee, maar bij het door-luisteren komen de vele extra's bloot en ontstaat een plaat waarop de nummers zowel in de breedte als in de diepte bijzonder veel te bieden hebben. Palmer bewijst als componist, zanger, arrangeur en producer bewijst dat hij in feite alles kan, zolang het basisgegeven maar een keer is voorgedaan.

Harry van Nieuwenhoven ****

Men At Work - Cargo (1983)



Business as Usual was ongewild en niet opzettelijk een Greatest Hits-compilatie. Met iets meer grensverleggende nummers en met iets meer avontuur in de instrumentaties is Cargo van Men at Work een popverzamelwerk om altijd bij de hand te houden en te draaien wanneer je in een dusdanige stemming bent, dat je alleen maar vermaakt wil worden.

Harry van Nieuwenhoven ****

Het aflopen van die oude OOR heeft gelijk ook een herinneringsfunctie.

Shriekback ja. Die naam was mij helemaal weer ontschoten, geen albums van gekocht, ook nog nooit hier opgezocht. Maar ik zie dat het alles bij elkaar maar magertjes wordt beoordeeld, gemiddeld over 30 jaar. Toen was het toch wel een beetje verplichte kost.

Maar de toekomst heeft, 30 jaar na dato, niet echt met goud omringde resultaten opgeleverd voor Shriekback.

Ik ben het met Rudi S in die zin eens inzake een mager jaar voor 1983, dat ik bij mezelf ook maar 1 album kan vinden met 5*****, War van U2. Maar misschien heb ik dat jaar wel totaal verkeerde LP's gekocht, dat kan nog.

"Mager jaar" met de beste - in de ogen van velen - van New Order; Shriekback herinner ik me als voorprogramma in Vreeburg van Depeche Mode. In het Engels: they gave the Basildon lads a good run for their money oftewel het funkende en stampende Shriekback van Barry Andrews (oud-XTC) was een beresterk voorprogramma ("My spine is the bassline" bijv).

Schrijf een jaar niet af voor het voorbij is; er komt nog een retegoed debuut aan, iets met een dierenbrug die steeds van kleur verschiet.

Er komt ook nog een ander heel goed album aan, iets met een zwaardvis