Wellicht wel, ik kijk daar eigenlijk nooit

Wat me dan opvalt: op MuMe heeft de Berningerplaat de helft van het aantal stemmen van het laatste The National album, op RYM zit daar een factor zes verschil in. Ik denk dan al snel dat hier kennelijk een wat grotere The National-fanbase die nieuwe Berningerplaat heeft beoordeeld, en fans oordelen waarschijnlijk gemiddeld positiever. Maar goed, dat is echt niets meer dan een aanname.

Maar zoals ik in eerdere post als vroeg: worden platen van mannelijke popartiesten uit 2020 dan zoveel positiever gewaardeerd op MuMe? En dan natuurlijk vooral de artiesten die niet al tig jaar meedraaien en waar een behoorlijk deel van onze wellicht gemiddeld genomen wat oude userpopulatie mee opgegroeid is?

Beste Mju, ik ga er wel vanuit dat jij een zeer positieve outlayer bent op de gemiddelde zestiger m.b.t. het hebben van een progressieve cq. eclectische muzieksmaak en de honger naar nieuwe muziek/ontdekkingen De meeste mannen van jouw leeftijd hebben waarschijnlijk al meerdere decennia genoeg aan hun favoriete platen/artiesten van weleer.

Dat, mijn waarde is een waarde is macho-observatie van de eerste orde, die rappens gefalsifieerd kan worden door een bezoek aan de grote Verzamelaarsbeurs (2* p.j. in Utrecht, uitgezonderd in the Age of Corona). De platenbeurs is daar een apart onderdeel van.

Genoeg vrouwen gezien met complete multomappen op jacht naar de ontbrekende schakel in hun verzameling (anders dan albums).

En catalogisering van een muziekverzameling is überhaupt geen triviale activiteit, edoch een kenmerk van het ware leven: Sinngebung des Sinnlosen.

Misschien moet een vrouw hier eens haar gedacht zeggen.

Ik ben dan ook de grootste macho van MusicMeter mju

Muziek liefhebben, net als je zuur verdiende centjes er aan uitgeven, is naar mijns inziens ook weer wat anders dan er een cijfer opplakken en er ergens je uitgesproken mening over verkondigen.

Wat op het internet zo lijkt het toch meer weggelegd is voor mannen. Maar misschien vergis ik me en in dat geval zou ik zeggen tegen de 100en vrouwen die dit lezen: kom gezellig mee discussiëren.

Overigens zette Brunniepoo me ook wel aan het denken: mannelijke pop sterren doen het ook niet bijster goed, met in mijn achterhoofd de gemiddelde beoordeling voor een hiphop plaat, kan het ook zo maar een genre dingetje zijn, misschien wel meer dan een gender dingetje

De grap met Lana is dan dat zij vanuit bepaalde feministische hoeken weer beschuldigd werd dat haar teksten teveel de mannelijke fantasieën zouden prikkelen en te weinig powervoer voor vrouwen zouden zijn.

En die scoort dan weer verbazingwekkend goed om MusicMeter. Hmmmmmm

Gut, en ik maar denken dat ik het gewoon een briljante popplaat vond. Snel mijn waardering verlagen, misschien kan ik mijn geloofwaardigheid nog redden...

In mijn eerste bericht, waar ik een aantal popartiestes opsomde die op MuMe maar mondjesmaat gewaardeerd worden, wilde ik niet specifiek een vergelijking maken met mannelijke (solo)popartiesten. Ik heb het idee dat mannelijke muzikanten toch nog steeds eerder in een band gaan spelen. Het klopt wat Brunniepoo zegt dat er (zeker de laatste twee decennia) ook weinig mannelijke solo-artiesten te vinden zijn die hoge gemiddeldes scoren. Wat dat betreft zou het ook zeker een genredingetje kunnen zijn.

Goed vergelijken in deze is gewoon lastig, want er spelen allerlei subjectieve zaken mee. De meest basale vergelijking kun je feitelijk maken op grond van het aantal stemmen. Dan is zo'n vergelijking Fiona vs. Matt enorm treffend, en kun je alleen maar concluderen dat de aandacht voor vrouwelijke popartiesten op MuMe relatief beperkt is. Ik zou graag meer te weten komen over de oorzaken hiervan. Aan m'n eigen steunbetuigingen / lobby's ligt het iig niet

Dat laatste is gewoon apert onjuist; ik noem: Patrick Watson, John Grant, Benjamin Clementine, Loney Dear en Jens Lekman. Ok, bij live optredens hebben ze een - zelf samengestelde (ingehuurde) band om zich heen. De beperking zit 'em denk ik de max omvang van de venues waarin je zo'n artiest kunt plaatsen. Een Taylor Swift kan je in een veel grotere venue plaatsen dan een Benjamin Clementine of Patrick Watson en platenmaatschappijen zullen zoveel mogelijk willen gaan voor artiesten die blockbuster-potentie in zich (lijken) te hebben. Alhoewel dat een tricky road is, want wie had durven voorspellen dat de schuchtere zangeres van 19 een decennium later als een volleerde Bianca Castafiore overvolle zalen zou toezingen

Visuele aantrekkingskracht, market-ability, maak-/kneedbaarheid zijn essentiële factoren voor de major labels. Eigenlijk is het toch een complete scam dat je in een groep alle (K3 is het duidelijkste voorbeeld) kunt vervangen door anderen om vervolgens toch weer de band te laten doorgaan.

Als mannelijke tegenhanger van Taylor Swift denk ik zelf niet snel aan een Watson/Clementine, maar kom ik toch eerder uit bij een Drake/Justin Bieber/Harry Styles/Ed Sheeran. En die trekken wel volle grote zalen, als solo-artiest.

Of mis ik nu je punt Mjuman

Volle zalen? Dat is al lang geleden. Er is nu extra veel loos in muzikale bubbels op social media, het muzikale landschap versnippert, denk ook aan streaming, niet zomaar in één visie te vangen. Als je als (vrouwelijke) artiest nu weet op te vallen, dan een groot compliment. De rol van de platenmaatschappijen, ik weet het niet.

Dit.

Dit zat mij eigenlijk vanaf het begin van de discussie al in het achterhoofd, alleen kwam ik qua voorbeelden even niet verder dan Justin Timberlake en liet ik het daarom maar hangen. Maar goed, dit rijtje grossiert op MuMe inderdaad ook niet bepaald in albumgemiddeldes boven de 4*.

Denk dat ik te veel punten ineen wilde maken. Ik noemde deze mannelijke artiesten omdat ze redelijk in de buurt komen van de 4* die Gretz als norm hanteert. Ook hier blijkt dan weer dat q-ualiteit en q-uantiteit vaak niet op hetzelfde kussen slapen - zie de verwijzing naar de door mij genoemde dames en door jou genoemde heren.

Platenmaatschappijen blijken helaas niet te beschikken over een heldere, duidelijke toekomstvisie; veelal is het de me too (copy cat) visie, of het uiterst opportunistische "bleeding the cow": de koe tot het allerlaatste uitmelken door allerlei superdeluxe limited edities op de markt te blijven brengen.

In begin van het vorige decennium heeft een consultancy-bureau als Forrester al eens geopperd om de prijs van een fysiek album (cd) te laten zinken tot het niveau van een betaalde download (5-7$) met een opslag van ca 15 - 20%. Daar is nooit gehoor aan gegeven en vervolgens daalde de cd-verkoop gestaag.

Met als gevolg dat je nu al een gouden plaat kunt krijgen bij een aantal exemplaren waarvoor een artiest 25 jaar geleden niet zijn bed uit had willen komen

Nee zeg, daar beginnen we niet aan.

Vrouwelijke gebruikers zijn hier ook ondervertegenwoordigd.

Bij het bekijken van eindejaarslijstjes had ik vorige week juist het gevoel dat vrouwen op het moment wat oververtegenwoordigd zijn.

Dit in tegenstelling tot 'witte' rockacts als Protomartyr, Fontaines DC, Idles etc.