Nu maak je me echt benieuwd, wat is dat dan volgens jou: echte muziek?

Wat maakt de ene muziek slechter dan de andere? Eén smaak heerst en telt?

Mijn smaak heerst en telt.

Nee da's ook niet helemaal waar. Maar de zouteloze popdeuntjes die in jouw stemmenlijst staan kan ik moeilijk échte muziek noemen.

Hoewel Kylie Minogue dan wel weer zwaar oke is.

Ik vind vrouwelijke stemmen gewoon iriteren in muziek.
Bij rap kan het gewoon echt niet, sommige vrouwen klinken veel te stoer dan kwa stem.. alsof ze juist een man willen zijn en dat is fout.

In soul muziek kan ik vrouwen daarentegen wel waarderen, maar dan echt van vroeger, dat klinkt gewoon heerlijk.

En ik wil niet op huidskleur oordelen, maar je weet dat blanken en zwarten kwa stem geluid toch heel anders zijn en bij Soul muziek zijn dus zwarte vrouwen geweldig, die stemmen zijn prachtig rauw gewoon.

Niet mee eens. Alhoewel ik maar weinig rappeuze's (Gebruiken ze in Frankrijk, klinkt veel leuker dan vrouwelijke rapper of rapster ) ken.


Alsof alleen rappers stoer mogen klinken en rappeuze's als schattige meisjes mogen klinken

Nee maar ik bedoel ermee dat vrouwen hun stem forceren in rap, ze moeten gewoon hunzelf blijven kwa stem en niet 1 of andere stoere gangbangende persoon.

Maar dit geld evengoed voor de mannen hoor.

Ja maar kijk, de enige rapper die zijn stem ongelovelijk nep forceerd die ik ken is Cloud, voorderest ken ik geen andere mannelijke rapper die dat doet.

Ok, ik vind dat er wel meer rappers geforceerd klinken. Heeft ook (erg) veel met de taal te maken. Maar dat vrouwen ondervertgenwoordigd zijn, daar ben ik het mee eens. Maar ja, dat je dat uit een mannenmond moet horen...:X

Even een kickje nu deze discussie recent weer is opgeleefd in de media. Blijf dramatisch dat er relatief zo weinig vrouwelijke muzikanten op de grote (Nederlandse) festivals staan.

De machowereld van de festivals - Trouw - Blendle

Dit heeft meer te maken met de stijl muziek die vrouwen over het algemeen maken. Voor deze stijl muziek zijn vaak gewoon minder (grote) festivals. Het lijkt me daarom logisch dat het aantal vrouwelijke artiesten op festivals overwegend mannelijk is.

Ik ben het met bas2204 eens. Heeft niet zozeer met de machocultuur van de (grote) festivals te maken alswel met het feit dat vrouwen vaak een ander soort muziek maken. Typische festivalmuziek moet vooral aanzetten tot meebewegen, dus je komt dan al snel uit op stevige rock en heftige dance. Festival-programmeurs letten daarop, en dat ze daardoor minder vrouwen boeken voor hun podia heeft volgens mij vooral daarmee te maken.
Natuurlijk zijn er ook genoeg vrouwen die stevig rocken, maar als ik naar mijn eigen, tamelijk gevarieerde, muziekcollectie kijk, valt het me op dat vrouwelijke artiesten daarin vooral vertegenwoordigd zijn met singer/songwritermuziek, soul/R&B en wat meer experimentele dingen. En dat soort muziek leent zich nu eenmaal minder goed voor grote festivals. Al staan dergelijke vrouwen er vaak wel op momenten dat ze flink 'in the picture' staan. Daarnaast heb ik het idee dat vrouwen over het algemeen net wat vaker marionetten zijn in de handen van slimme platenproducers dan mannen.

Ik heb er nooit zo bij stilgestaan en het ook niet geturfd, maar inderdaad, ik denk dat mijn eigen collectie slechts rond de 20 procent aan vrouwelijke artiesten bevat. En dan wordt dat percentage nog opgekrikt door relatief veel soul en R&B-acts. Volgens mij komt dat enerzijds doordat er gewoon procentueel minder vrouwen zijn die muziek maken (minder dan de helft in elk geval) en anderzijds doordat ik het idee heb dat de stem van een vrouw me sneller irriteert. Dat laatste is iets persoonlijks, maar misschien herkennen anderen zich er ook wel in. Het lijkt wel of ik mannenstemmen die me weinig doen, toch gemakkelijker kan trekken dan bepaalde typen vrouwenstemmen. Als die laatsten me niet bevallen, gaan ze al snel irriteren. In mijn geval Celine Dion, Mariah Carey etc.

Je kunt deze discussie gemakkelijk doortrekken naar de maatschappij als geheel, en dan nog zonder het zogeheten 'glazen plafond' erbij te halen. Kijk maar eens naar de gemiddelde, iets ferventere muziekliefhebber - hoe zou bijvoorbeeld procentueel de verhouding liggen tussen mannelijke en vrouwelijke leden op deze site? Of vroeger disc-jockeys bij de radio, en tegenwoordig in de dance-muziek? Waarschijnlijk zijn die cijfers vergelijkbaar met die van de festivals.

De Correspondent heeft nu een serie over dit onderwerp. Wat zijn de achterliggende oorzaken van ondervertegenwoordiging van vrouwelijke artiesten op de radio en de festivals?

Er spelen heel weinig vrouwen op 3FM en Pinkpop. Wat zit daarachter? - decorrespondent.nl

Het gebrek aan vrouwelijke headliners begint al op de basisschool - decorrespondent.nl

Zo weinig vrouwen kwamen er afgelopen jaar op de Nederlandse radio - decorrespondent.nl

Zo kwamen we erachter dat vrouwen minder radiotijd krijgen (en kun je zelf met de data aan de slag) - decorrespondent.nl

Dat wist ik al lang, daar heb ik echt geen website voor nodig hoor.

Maar ik vernam dus in de wandelgangen dat de ooit zo progressieve Graf tegenwoordig voornamelijk teruggrijpt op de oubollige muziek uit zijn jeugd En dat ie op werkdagen is overgeleverd aan de eenheidsworst van Q-Music. Wie weet kan ie via VMGMSGM nog een paar toffe, nieuwe Nederlandse artiesten ontdekken

Dat eerste is pertinent niet waar, dat tweede heb ik zelf geen invloed op helaas.

Ik snap dat je een grapje maakt, maar verwar je nu niet het innemen van een progressieve positie tov sekse/genderdiversiteit in de muziekwereld (imo een terechte stellingname!) en het hebben van een progressieve muzieksmaak? De focus op het ene wil het ander nog wel eens in de weg zitten (terwijl dat niet hoeft).

Kreeg deze bijzonder interessante TedX getipt van 123poetertjes

Charlotte Carpenter spreekt zich uit over de muziekindustrie en haar ervaringen daarin

Ze zijn niet ondervertegenwoordigd ; er zijn veel minder vrouwen in de muziekscene dan mannen.

Precies! Wel is er een typisch verschil met klassieke muziek waar de vrouwelijke muzikanten inmiddels sterk zijn OVERvertegenwoordigd. Want ja, boys will be boys etc: jongens willen lekker zelf aankloten en met vrienden in een bandje spelen hetgeen in de pop kan terwijl meisjes liever naar het conservatorium gaan om gedisciplineerd een vak te leren. Op het conservatorium (richting klassieke muziek) zie je bijna geen jongens meer...

Cured als je met zulke stellige uitspraken komt zul je die wel moeten kunnen onderbouwen met cijfers. Anders neemt niemand je serieus

Daar ik geen bladen lees, geen radio beluister en geen tv kijk overkomt het me meer dan eens dat ik een plaat luister en pas maanden later te weten kom dat het een vrouwlijke artiste is.

Mij maakt het niet uit wie de muziek maakt als ik het maar goed vind.

Ondervertegenwoordigd zijn de dieren. Vooral de zoogdieren (de mens niet meegerekent). Er zijn wel heel wat albums met vogelzang, kikker gekwaak en krekel getsjirp, maar dieren zoals o.a.Olifanten hoor je toch minder vaak.
Dus deze zomer wil ik meer zoogdieren zien en horen op de festivals.

Olifanten voor Cellulord:

En wat hebben we geleerd van deze Ted Talk.

1. Dat men muziek moet maken om de muziek zelf en NIET om beroemd te worden.
2. Dat de onderlinge competitie tussen vrouwen het groote probleem is.

Ik vond het maar een uiterst zwakke Ted Talk. Het fijt blijft dat platenmaatschapijen steeds op zoek zijn naar muziek die goed verkoopt, en als dat nu door een man of vrouw gebracht word maakt hun geen reet uit. Het enige dat telt is dat het moet verkopen.

How The Music Industry Works Documentary - YouTube

Het probleem met de eis tot diversiteit is inderdaad dat je nooit klaar bent en zult afzakken tot het absurde: zijn er wel genoeg autisten doorgebroken in de muziek, genoeg muzikanten met een bochel, genoeg dove muzikanten en hoe zit het met dove, autistische muzikanten met een bochel?

Kijk eens op You Tube naar Sister Rosetta Tharpe, bijvoorbeeld Didn't It Rain. Je zult verstelt staan hoe goed die was.

Bij Lorde - Melodrama:


Gelauwerde popplaten van vrouwelijke makelij scoren op MuMe helaas zelden hoger dan 3,7-3,8.

Geen idee waar dat precies aan ligt, maar het is een patroon die je ook bij de albums van Taylor Swift (2), Kacey Musgraves, Carly Rae Jepsen, Dua Lipa, Robyn en Ariana Grande terugziet.

En in de Album Top 250 vinden we ze al helemaal niet terug.

Ik dacht, ik kijk ook gewoon even bij mijn eerste ingeving...