Dat is duidelijk.

Namelijk dat de geluidsdrager niet bepalend is.

Voor wie?

Voor wie met aandacht naar muziek luistert.

Jij bepaalt dat niet voor anderen hoor.

Vinyl=plastic.

Heeft niks te maken met bepalen voor anderen maar is gewoon logica. Als de geluidsdrager tijdens het afspelen van muziek bepalend is dan is je aandacht voornamelijk bij die geluidsdrager en niet bij de muziek.

Hoezo?

Bij geluid maakt de manier waarop het wordt voortgebracht ook vaker deel uit van de beleving. Een orkest, een band, muziekapparatuur, muziekinstrumenten, geluidsdragers… het spreekt tot onze verbeelding. een hypothese is misschien dat we geluid(sgolven) niet kunnen zien of we hebben er op een bepaalde manier ontzag voor, het gaat om geluid.
Maar als ik op ga in een muziekstuk, ben ik er echt niet zo mee bezig.
Bij beeld is de apparatuur al wat minder interessant, in de bioscoop staat de filmprojector achter in de zaal, en Netflix deed de dvd-speler en videorecorder snel vergeten, hoewel bij fotocamera's is ook weer een dingetje, aan een Leica worden magische kwaliteiten toegekend.

Allemaal subjectief. Ik vind bijvoorbeeld de statistische gegevens die het afspelen van digitale files gemakkelijk met zich meebrengt van grote meerwaarde en dat geeft voldoening tijdens en na het luisteren. Het idee dat ik minder van muziek zou genieten als ik ondertussen check wanneer ik een nummer voor het laatst heb afgespeeld is weer volstrekt absurd.

Het IKEA-effect in optima forma.

https://i.imgur.com/FYv9WlZ.jpeg

Een veelzeggende omschrijving. Als ik opga in een muziekstuk dan vervaagt de scheiding tussen luisteraar (subject) en muziek (object): S=O als limietsituatie. De geluidsbron heeft in dit ervaren op zich geen belang.