111. Ravi Shankar - The Sounds of India (1968)

The Sounds of India biedt een ideale introductie tot de traditionele Indiase muziek, want van hoge kwaliteit en toegankelijk. Op de hoes is ook tekst te vinden met toelichting over de basisvormen, structuren en motieven in de muziek. Voor de westerling uiterst leerzaam dus. Daarbij legt Shankar zelf in de vier minuten durende introductie ook nog een en ander uit. Zoals bekend was Shankar een grote inspiratiebron voor The Beatles.

http://s14.postimg.org/i8kp6z8sh/image.jpg

Ravi Shankar


De tijd dat ik van elk exotisch geluid enthousiast werd ligt al even achter me. Een professor filosofie vertelde ooit dat die Indische collega's in een verhandeling of boek als geen ander ergens konden beginnen en dan maar doorgingen en uitweidden tot ze zelf niet meer wisten waar ze waren. Zoiets ervaar ik ook in de muziek. Improvisatie in jazz heeft wat meer richting en omkadering. Die raga's klinken allemaal nogal hetzelfde trouwens. Dat is ongetwijfeld aan mezelf te wijten. Deze muziektaal is niet echt aan mij besteed, al snuif ik de sfeer er wel eens graag van op. De introductie boeide me het meest.
Van Ravi Shankar heb ik wel twee cd's. Eentje in samenwerking met Yehudi Menuhin. De sitar concerten bieden een westerse omkadering en vind ik best aardig. En dan heb ik nog Toward the Rising Sun. Daarop is een samenwerking met Japanse muzikanten te horen. Die samensmelting met het verdere oosten bevalt me. En wat betreft de filosofie geldt dat voor mij, al dan niet toevallig, ook.

3*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 23 (reeds in bezit)

112. Os Mutantes - Os Mutantes (1968)

Pas toen er in het land rebellerende hippies lawaai begonnen te maken groeide wereldwijd het besef dat er een militaire dictatuur heerste in Brazilië en dat het daar niet alleen ging over mooie vrouwen, voetbal en samba.
Het openingsnummer van Os Mutantes zet meteen goed de toon. Het valt al snel stil. Maar net als je denkt dat er iets scheelt met je muziekinstallatie begint het opnieuw, om vervolgens weer te stoppen als de band een koffiepauze neemt.
De rechterzijde verachtte de hippiemoraal, het lange haar en de drugs, de linkerzijde vond dat de traditionele ongeschonden Braziliaanse muziek verkracht werd door deze copacabanapop. En hoewel Os Mutantes verder speelde werd deze nieuwe golf snel in de kiem gesmoord door de regering. Mensen als Caetano Veloso en Gilberto Gil werden gewoon verbannen.

http://s22.postimg.org/6dvoezq8x/3492_5961.jpg

Met Os Mutantes dacht ik eindelijk nog eens een ontdekking te doen. Maar hoewel het aanvankelijk prettig gestoord klinkt en maar een kort album is vind ik het in zijn geheel toch wat te chaotisch. De lelijke geluiden soms helpen ook niet echt. Ik blijf voorlopig nog maar even bij de muziek van Marcos Valle, Villa-Lobos, Moreno en Caetano Veloso, om in Braziliaanse sferen te komen.

3,5*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 23 (reeds in bezit)

113. The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland (1968)

Op hun derde plaat maakte The Jimi Hendrix Experience volop gebruik van de nieuwe mogelijkheden in de studio. De opbouw van het album en de nummers op zich is losser dan ooit. Toch blijft de stijl ook met lsd invloeden redelijk strak. Luister maar naar 'Crosstown Traffic' en 'All Along the Watchtower', de cover van Dylan. 'Het verbaast me niet dat Jimi nummers van me heeft opgenomen, maar wel dat hij er zo weinig heeft opgenomen, omdat ze allemaal van hem zijn,' merkte een tevreden Bob op.
De hoes is niet wat Hendrix zelf in gedachten had. Geen blote wijven, geen onscherpe foto, maar een foto van Linda Eastman (vrouw van Paul McCartney). Eentje uit deze reeks. De platenbonzen hadden het weer eens verkeerd begrepen.

Daar moet hij toch wel aan gewend zijn geraakt: voor Axis : bold as love wilde hij een afbeelding die zijn "Indian roots" duidelijk maakte, maar toen hij de uiteindelijke hoes zag merkte hij tot zijn afgrijzen dat de ontwerper daarvan "Indian" niet als "Indiaans" (dus "Native American") maar als "Indiaas" had geïnterpreteerd...

Ik lees op wikipedia dat Jimi achteraf de opmerking maakte dat ze niets met die afbeelding te maken hadden en dat die beter betrekking op zijn Indiaanse roots zou hebben gehad. Deze poster die pas daarna gemaakt werd zou kunnen zijn wat hij in gedachten had.

http://s14.postimg.org/5dnyws1ep/jimi_hendrix_experience_classic_60s_psychedelic.jpg

Ook Jimi Hendrix moest met een dubbelaar komen natuurlijk en dat werd Electric Ladyland. Naar mijn mening had het album gemakkelijk de helft korter gekund. Voodoo Child (Slight Return) mag blijven maar de lange versie zou ik verbannen naar een bonus disc van de Supersonische Limited Gebakken Lucht Editie. Waarschijnlijk pure godslastering maar ik vind dat Hendrix zichzelf hier toch wat overschat. Mogelijk waren het de drugs. Misschien moet ik dezelfde drugs nemen om dezelfde fantastische ervaring te hebben. Maar zonder dat is het album voor mij echt een te dunne pap met te weinig krenten. Dat doelloze gerammel op de gitaar mag na de intro al ophouden.
Gelukkig staan er wel verschillende lekkere nummers op. Zoals het titelnummer, Crosstown Traffic, Come On en Gypsy Eyes. Maar dan is het weer even wachten. Pas als de cover eraan komt veer ik nog eens op. De afsluiter is vooral de moeite als je niet eerst een kwartier naar Voodoo Chile hebt zitten luisteren. Van de drie studioalbums vind ik het debuut de beste. Zowel de UK als US uitgave.

4,0*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 24 (reeds in bezit)

114. Leonard Cohen - Songs of Leonard Cohen (1967)

Eind jaren zestig besloot de Canadese dichter Leonard Cohen zijn teksten te voorzien van enige muzikale begeleiding. En dit met een zo ernstige en sobere esthetiek als de hoes uitstraalt, om juist zijn woordkunst volop in de aandacht te zetten. Een geslaagde poging, want hoewel het album pover geproduceerd was werd het toch een hit. Pas eind jaren tachtig overtrof hij dat succes, maar het debuut blijft onverminderd een onmisbare klassieker.

Os Mutantes, geweldige plaat! Wel erg weird inderdaad, maar da's net de charme vind ik.

En nu is het de beurt aan een van mijn favoriete albums ooit. Hopelijk bevalt ie je!

Leonard Cohen en zijn debuut zijn me al redelijk lang bekend, ArthurDZ. Maar ik maak graag gebruik van de gelegenheid om me er eens meer in te verdiepen. Bij de oude lp die ik heb zitten geen teksten. Tijd om die eens op te zoeken en erbij te nemen.

Ik vind trouwens niet dat dat album "pover" geproduceerd is, wel "spaarzaam", met voornamelijk akoestische gitaar en af en toe wat geluidseffecten en/of andere instrumenten. Het woord "pover" suggereert armoedig of ondermaats, alsof de producer (John Simon, bekend van Simon & Garfunkel, Janis Joplin, The Band, Blood Sweat & Tears, Big Brother & the Holding Company, Emmylou Harris enz.) incapabel was, maar volgens mij klinkt deze plaat precies goed.

Ik denk ook niet dat er bedoeld wordt dat de productie niet goed genoeg zou zijn. Wel dat er weinig toeters en bellen gebruikt werden.

sngl 11. Mal hombre - Lydia Mendoza (1934)
http://s17.postimg.org/rwt01yawf/lydia.jpg

Lydia Mendoza vluchtte samen met haar familie vanuit Mexico naar Houston. In plaats van op de schoolbanken te zitten trachtte ze rond te komen als straatmuziek. Ze blonk uit op de twaalfsnarige gitaar, had uitstekend zangtalent en bleek ook goed nummers te kunnen schrijven. Mal hombre gaat over een meedogenloze womanizer.


sngl 12. Hula Girl - Sol Hoopi (1934)
http://s11.postimg.org/saiaqhps3/hula.jpg

Er heerste begin vorige eeuw echt een Hawaii-gekte in de US. Mexicanen en Portugezen hadden hun gitaren en ukelele's meegenomen naar het eiland en de plaatselijke muzikanten gaven deze een nieuwe stemming, geschikt voor open akkoorden, legden het instrument op hun schoot en gleden met een metalen voorwerp op de snaren (sliding). Deze manier van spelen beïnvloedde dan weer blues en country (lap-steel guitar). Op Hula Girl horen we de grootste virtuoos aan het werk, Sol Hoopi, die speels allerlei jazzinvloeden toevoegde.


sngl 13. Can the Circle Be Unbroken - The Carter Family (1935)
http://s14.postimg.org/jn0qes235/the_carter_family_can_the_circle_be_unbroken_bye.jpg

De Carter Family legden de fundamenten voor country en bluegrass. De teksten over verlies en verscheurde families vormden de soundtrack van vele levens, niet in het minst dat van henzelf.
De titel van dit nummer diende als inspiratie voor de filmtitel, The Broken Circle Breakdown, vermoed ik.


sngl 14. Cross Road Blues - Robert Johnson (1936)
http://s24.postimg.org/dm5xik15x/cross.jpg

Wie kent niet het verhaal van deze blueslegende uit Mississippi. Hij verkocht zijn ziel aan de duivel in ruil voor het meesterschap over zijn instrument en de muziek. Al enkele jaren na dit nummer stierf Johnson op 27 jarige leeftijd en stond daarmee aan het begin van een weinig begerenswaardige club.


sngl 15. Hellhound on My Trail - Robert Johnson (1937)
http://s21.postimg.org/41qj13edj/rob2.jpg

Nog eentje van Robert Johnson om het af te leren. De titel Hellhound on My Trail spreekt voor zich. Johnson had geen vaste verblijfplaats maar trok rond in de Mississippi Delta om zijn duivelse kunsten te tonen, de zondaar achterna gezeten door hellehonden om hem naar de onderwereld te slepen.

http://s30.postimg.org/r6c6e7tep/leonard_cohen.jpg

Leonard Cohen


De teksten doen mij over het algemeen niet veel maar Leonard Cohen weet wel te raken met zijn herkenbare stem en eenvoudige maar goeie nummers. Klein minpuntje is dat nummers omwille van de teksten al eens langer duren dan muzikaal interessant blijft, maar gelukkig is het niet zo erg als bij Dylan soms. Erg genietbaar debuut.

4,0*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 25 (reeds in bezit)

115. Johnny Cash - At Folsom Prison (1968)

Zijn kersverse bruid June Carter had hem net van zijn amfetamineverslaving afgeholpen toen Johnny Cash optrad voor tweeduizend gevangen in Folsom State Prison. Hij had dit idee opgevat enkele jaren eerder na zijn hit Folsom Prison Blues. Andere aanwezigen waren uiteraard de bewapende bewakers dus de spanning was wel te snijden. Cash stond met dit album weer aan de top.

http://s1.postimg.org/cvt62jx8f/cash.jpg

Veel heb ik hier niet over te zeggen. Ik heb bewondering voor de man maar zijn stem kan ik amper aanhoren. De country die hij hier brengt is ook al niet echt mijn ding. Van zijn American Recordings heb ik wel een album waar ik redelijk mee uit de voeten kan.

2,5*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 25 (reeds in bezit)

116. Laura Nyro - Eli and the Thirteenth Confession (1968)

Veel succes heeft ze nooit gehad maar hoewel zelfs critici uit die tijd er weinig lovende woorden voor over hadden is Laura Nyro toch een artieste van belang. Haar muziek inspireerde sterren als Janis Ian en Tori Amos. De nummers van Nyro zijn ingetogen en sensueel. Ze zitten vol grillige poëzie, gevoels- en tempowisselingen en laveren tussen verschillende genres als soul, jazz, folk en gospel. Het waren andere bands (Fifth Dimension en Three Dog Night) die wel hits scoorden met haar muziek.

Laura Nyro - prachtige zangeres die ik destijds leerde kennen via David Howells - Fill Your Head with Rock (1970)

Lang was haar werk moeilijk te vinden - gelukkig is daarin verandering gekomen. Inmiddels heb ik meerdere albums van haar op lp. Werk met een sterke emotionele diepgang - te draaien op bijzondere momenten, van rust en (zelf)reflectie. Tragisch was haar lot: overleden op dezelfde leeftijd als haar moeder, aan precies dezelfde ziekte.

Als ik me goed herinner ken ik Laura Nyro door een recensie in de krant van het album Angel in the Dark. Die cd vervolgens gekocht maar later weer verkocht. Viel blijkbaar toch wat tegen, maar ben wel benieuwd naar haar vroegere werk.

Dit album is ondergewaardeerd op dit forum, maar niet door mij, want het staat in mijn persoonlijke top 10. Geen idee waarom er hier geen interesse voor is. Wordt door de meeste critici gezien als een van de beste singer-songwriters ooit. Volgens mij zeer terecht.

Tja, het lijkt me moeilijk te spreken van onderwaardering (of overwaardering), alsof er voor albums een objectief stemgemiddelde zou bestaan waaraan dat valt af te meten.

Ik ben er nog steeds niet aan toe gekomen, maar meen me te herinneren dat Laura Nyro's stem en manier van zingen nogal apart is. Het valt in de smaak of niet.

Dat zeker - de stem gaat nogal op en neer en het trekt veel aandacht (energie); het album vergt enige gewenning en is zeker geen achtergrondmuziek; i.t.t. bijv. - no offence meant - een Carly Simon of Carole King. Ik vind bij haar eenzelfde diepgang als bij Sandy Denny, om een voorbeeld te noemen (en dan heb ik niet over muzikale verwantschap).

http://s12.postimg.org/dlsqvc2hp/laura_nyro.jpg

Laura Nyro


Niet alleen begrijp ik de kritiek op Nyro's muziek maar ik deel hem ook. De kwaliteit is nochtans wel hoorbaar. De eerste twee nummers dacht ik nog dat het wat kon worden, maar na wat tragere nummers krijg ik er moeite mee en nog wat later begint de stem me serieus te irriteren. De vele tempowisselingen en grillige stemacrobatiek zijn niet aan mij besteed.

3,0*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 25 (reeds in bezit)

117. Aretha Franklin - Lady Soul (1968)

Vanaf ze bij Atlantic tekende zat de carrière van Aretha Franklin in de lift, al kende het tweede album wel wat zwakkere momenten. Op deze derde zet ze echter volop in op haar grootste kwaliteiten en dit is dan ook het beste album dat ze maakte met producer Jerry Wexler. Opvallendste nummer is uiteraard A Natural Woman, van Carole King en Gerry Goffin.

sngl 16. Strange Fruit - Billie Holiday (1939)
http://s3.postimg.org/on0j51qur/Billie_Holiday_1.jpg

'Southern trees bear a strange fruit', schreef Abel Meeropol in zijn gedicht na het zien van een foto waarop twee gelynchte zwarten aan een boom hingen, omringd door een bende bleekscheten. Daarin heeft dit nummer zijn oorsprong. Hoewel het pijnlijk om te horen is werd het toch een hit, al wordt het zelden op de radio gedraaid.


sngl 17. Over the Rainbow - Judy Garland (1939)
http://s29.postimg.org/sh1dnbqx3/2801676_judy_garland.jpg

Bijna werd het verwijderd uit The Wizard of Oz, omdat het de actie teveel zou onderbreken. Dromerig, vol hoop en tegelijk melancholisch. Tony Bennet en Aretha Franklin namen het nummer ook op maar die kunnen Garland's versie niet doen vergeten.

Grappig feitje : The wizard of Oz is nog altijd de meest vertoonde film aller tijden op de Amerikaanse televisie. Als ik Judy Garland Over the rainbow hoor zingen krijg ik nog altijd een brok in mijn keel.

http://s28.postimg.org/l7g6p3nbx/image.jpg

Aretha Franklin


Alweer een fantastisch album van deze souldiva. Enkele tragere nummers vind ik hier het beste. Good to Me as I Am to You en Groovin' maar vooral People Get Ready, waarin de volle kracht van Aretha's stem mooi te horen is. Het James Brown nummer Money Won't Change You ligt me minder en Natural Woman heb ik intussen wel vaak genoeg gehoord. Maar leuk om de rest van Lady Soul (nog) wat beter te leren kennen.

4,5*

Tussenstand: 0 (verlanglijstje), 16 (gekocht), 26 (reeds in bezit)

118. Blue Cheer - Vincebus Eruptum (1968)

Blue Cheer is een merk van waspoeder. Maar de band noemde zich natuurlijk niet naar dit waspoeder, maar naar het soort lsd dat men daar naar noemde. Hun debuutalbum is een belangrijke stap in de evolutie van harde rock en baande een weg voor uiteenlopende bands als Led Zeppelin tot The Stooges. Tijdens de eerste poging om Vincebus Eruptum op band te zetten werd de installatie opgeblazen. Muzikaliteit kwam pas op de tweede plaats, nadat de geluidsbarrière doorbroken moest worden. Het juiste punkgevoel was belangrijker dan techniek. De wilde improvisaties en ongecontroleerde solo's hadden een hypnotisch effect. Blue Cheer wordt niet onterecht vaak genoemd als de eerste heavy metal band.

Inderdaad een mooi nummer. Ik ken het vooral van Frank Sinatra. Zonet de versie van Aretha Franklin eens opgezocht en die is ook de moeite.