Ja dat klopt! Hou je dat bij ofzo?

Ja.

#34: Oranssi Pazuzu - Mestarin Kynsi (2020)

Een plaat die zorgde voor een scheiding der geesten:




Is het black metal? Avant-garde metal? Steve Reich-metal? Het is het allemaal tegelijk. Het Finse Oranssi Pazuzu maakte met Mestarin Kynsi een grensverleggende metalplaat, gegrunt en gezongen in hun prachtige moerstaal en met een flinke elektronische injectie. Elk nummer is als een spannend avontuur, en als de plaat is afgelopen moet ik altijd even bijkomen van de bizarre trip. Het is zo ontzettend intens, met een kil geluid (wat heel goed klopt met de muziek) en behoorlijk dichtgeplamuurd (maar nog steeds heel dynamisch, heel knap hoe ze dat doen).

Aangekruist als favoriet:
1. Uusi Teknokratia
2. Kuulen ääniä Maan Alta

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Oranssi Pazuzu - Muuntautuja. De opvolger, van vorig jaar. Ik vond hem ietwat tegenvallen maar hij heeft een mooie score dus dat kan aan mij liggen.

#33: Him - Our Point of Departure (2000)



Vorig jaar heb ik deze CD, die ik al eeuwen had maar nooit de aandacht had gegeven die hij verdiende, helemaal herontdekt:

June of 44 kwamen we al eerder tegen en het volledig instrumentale Him is het speeltje van drummer Doug Scharin. In Him is hij meer de bandleider/studiowizard, want Our Point Of Departure hanteert de Bitches Brew-aanpak: van allerlei losse opnamen is in de studio iets heel moois gemaakt. De zes tracks vormen samen één doorlopende, telkens ontwikkelende compositie met een flinke "de studio als instrument"-saus. Deze CD swingt trouwens als een borst, voor iets wat door vijf witte mannen in elkaar is gezet.

Aangekruist als favoriet:
1. Arrival
2. Persistent

Als je deze plaat goed vindt, luister dan ook eens naar: Him - New Features

#32: John Coltrane - A Love Supreme (1965)

Als je je in jazz gaat verdiepen kom je vaak al snel deze plaat tegen, die verre van een goede instapper voor het genre is. De rijpingstijd van A Love Supreme was daarom erg lang, maar gaandeweg kon ik er niet onderuit. Wat een meesterlijke plaat. Wat ik heel fijn vind aan A Love Supreme is de compactheid (met een spelduur die korter is dan menig ander Coltrane-nummer), de mate van structuur (grotendeels gecomponeerd i.p.v. improvisatie) en natuurlijk McCoy Tyner. Ik vind de piano binnen de jazz vaak het fijnst om naar te luisteren als dragend instrument, en bij Coltrane staat die bepaald niet op de achtergrond. Gecombineerd dit met de geweldenaar Coltrane pakt dit goddelijk uit en dat was dan ook precies de bedoeling van deze plaat. Monument!

Aangekruist als favoriet: --

#31: Lou Reed - New York (1989)

Dé Lou Reed-plaat voor mij, beter dan Transformer (meh) en Berlin (wauw) bij elkaar. Ongelofelijk venijnig brokje rock, waarop elk nummer zowel muzikaal als tekstueel uitblinkt. Één van de paar platen die ik regelmatig luister met het tekstvel in de hand, al gniffelend om al die vileine zinnen. Die regelmatig worden afgewisseld met grote poëtische zeggingskracht, en dat allemaal met achteloos gemak. De politiek die hier op pislinke wijze de grond in wordt geboord is daarna alleen nog maar lelijker geworden, maar toch klinkt New York niet achterhaald. Daarvoor is de muziek de tijdloos, die uiteenloopt van Velvet Underground-flashbacks tot spierballenrock maar altijd smaakvol gedaan.

Aangekruist als favoriet:
1. Strawman
2. There Is No Time
3. Romeo had Juliette

Als je deze plaat goed vindt, luister dan ook eens naar: Lou Reed - The Blue Mask

Ah twee albums die ook bij mij in de kast staan. Uitstekende keuzes

#30: Deerhoof - Milk Man (2004)


Schreef ik in 2008 en nu, 17 jaar verder, bestaat Deerhoof nog steeds, brengt nog steeds goede platen uit, en sla ik ze nog steeds niet over als ze in Nederland zijn omdat de optredens altijd een feest zijn maar iedereen met een energieboost en een brede glimlach vertrekt.
Deze plaat is me nog steeds het dierbaarst en grijp ik het meest op terug als ik Deerhoof wil draaien. Ontzettend inventieve stuiterpop met drums die een heel eigen logica hebben, venijnige mathrock-gitaren, allerlei elektronische invulling en naieve, kinderlijke zang.

Aangekruist als favoriet:
1. Milk Man
2. Desapareceré
3. Milking

Als je deze plaat goed vindt, luister dan ook eens naar: Deerhoof - Apple O'

#29: Low - Secret Name (1999)

Ik hanteer het "één plaat per artiest" beleid, mochten jullie dat nog niet door hebben en welke Low-plaat het werd, was zo'n beetje de moeilijkste keuze tijdens de samenstelling van deze lijst. Uit de eerste periode is deze Secret Name mijn favoriet. Maar de twee laatste platen waarop een moedige en nieuwe weg richting de toekomst (die op brute wijze werd afgekapt door de dood van Mimi Parker) werd ingeslagen zijn me even lief. Na veel wikken en wegen werd het dan toch Secret Name, omdat hier mijn misschien wel favoriete Low-nummer op staat, als bonustrack op de LP-versie nog wel: Old Man Song. Niet meer dan de stem van Mimi Parker, ondersteund door een keyboard en een handvol welgeplaatste snareklappen en hartverscheurend mooi. Op alle vroege Low-platen staan altijd wel een paar nummers die ik iets minder vind maar Secret Name is over de volle breedte heel erg sterk, nergens wordt de beklemmende sfeer doorbroken door een al te simpel liedje, de dreiging is hier constant. Two-Step is hier het bekendste nummer en werd altijd nog vaak live gespeeld terwijl de rest wat werd vergeten, helemaal onterecht wat mij betreft!

Aangekruist als favoriet:
1. Old Man Song
2. Two-Step
3. Don't Understand

Als je deze plaat goed vindt, luister dan ook eens naar: Low - The Curtain Hits the Cast

Ik begrijp dat jij afreist naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland zonder een plaat van Low in je koffer? Onbegrijpeloos

Het is niet dat het geen pijn doet hoor

#28: Blonde Redhead - Fake Can Be Just as Good (1997)


Een paar platen later poetste Blonde Redhead haar sound op om meer richting dreampop dan wel shoegaze te gaan, maar deze plaat is voor mij de real deal: vaak wringend en schurend en daardoor nagelbijtend spannend, rafelig, rauw. Op deze plaat worden ze bijgestaan door Unwound-bassist Vern Rumsey die een hele kenmerkende basstijl heeft die wonderwel goed bij de muziek past. Helaas spelt hij alleen op deze plaat mee. Originele en sterk in elkaar zittende composities, mooi tegen elkaar in spelende gitaren, geen enkele misser en geen seconde te lang: de beste Blonde Redhead.

Aangekruist als favoriet:
1. Bipolar
2. Futurism vs. Passéism

Als je deze plaat goed vindt, luister dan ook eens naar: Blonde Redhead - La Mia Vita Violenta - de bijna net zo goede voorganger

#27: David Bowie - Low (1977)

Een grote Bowie-fan ben ik niet, maar zijn Berlijn-periode (of eigenlijk iets ruimer, de reeks van Station To Station tot en met Scary Monsters) draai ik graag en Low vind ik geweldig. Heerlijk geflipte plaat met die fragmentarische A-kant en statige, invloedrijke B-kant.

De liedjes op kant A zijn vaak kort, onaf of merkwaardig en daarom heb ik gek genoeg altijd Guided By Voices-associaties bij die nummers.
Speed Of Life zet de toon: deze muziek klinkt erg Europees. De Kraftwerk-invloed is evident, dit moet in 1977 behoorlijk edgy muziek zijn geweest. Ik was toen 4, dus ik weet het niet meer zo goed.
Breaking Glass zit ook weer vol met die lekker schurende synths en lijkt op random plekken te beginnen en te eindigen: voorbij dat je er erg in hebt, maar erg intrigerend. Hetzelfde geldt voor What in the World, waarop heel erg wordt uitgeleeft op de synth: het zit vol flipperkast-achtige bliepjes en bloepjes.
Sound and Vision is het nummer dat iedereen kent: ik vind het één van de beste Bowie-singles. Maar voor een single is het een merkwaardig nummer: de afstandelijke zang begint op de helft van het nummer. Die klink alsof Bowie alleen fysiek aanwezig was. Het nummer wordt dan ook gedragen door de melodieuze gitaarloopjes en bij vlagen disco-achtige bas.
Ook Always Crashing in the Same Car klinkt alsof het uit de vriezer komt en zonder eerst te ontdooien op tape is gekwakt: ijzingwekkend kil, maar toch prachtig.
Be My Wife is een vreemde eend in de bijt, door de bijna gezellige barroom-piano. De videoclip vind ik eng door het uiterlijk van Bowie. Dat ziet er niet best uit jongen! Gelukkig was hij hier al bezig uit een groot coke-dal te klimmen.
A New Career In a New Town sluit kant A af, en is een mooie brug naar de nummers op kant B. De koude oorlog-sfeer kruipt er hier in, om op Warszawa volop aanwezig te zijn, al is dat door de titels van de nummers ook voor een groot deel suggestie. Maar Warszawa klinkt voor mij als grauwe plattenbau in de mist.
Art Decade is een compositie die zo op een Eno-plaat had gepast. Die had dan ook een flinke vinger in de pap op deze plaat. De A is van Ambient, die maakt hij ook graag,
Weeping Wall is een solotrack van Bowie, dit nummer heeft door de percussie een beetje Reich-goes-Orient sfeer ware het niet voor de nerveuze synthesizer die een interessant contrast geeft met het rustieke getingel.
Subterraneans klinkt als een winterse wandeling door Tiergarten: de sneeuw geeft een mooi gedempt effect. Het saxwerk (van Bowie zelf) en de bijna psalm-achtige zang is prachtig.

Aangekruist als favoriet:
1. Always Crashing in the Same Car
2. Subterraneans
3. Sound and Vision

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: David Bowie - "Heroes" natuurlijk!

Van die Deerhoof moet een goede avatar te maken zijn.

Dat denk ik ook, ik begrijp niet waarom nog niemand op dat idee is gekomen.

#26: Codeine - The White Birch (1994)

Over koele platen gesproken: deze slowcoremijlpaal is van bijna nihilistische kilheid. Glaciale tempo's, Joy Division-achtige beklemming en wanhoop, dit zijn geen fuifneusjes. Drummer Doug Scharin kwamen we al tegen bij #64 en #33 en daarmee is hij stiekem een hele grote meneer in deze lijst. De vocalen komen van bassist Steve Immerwahr en ene John Engle speelt gitaar. En verder kan ik niks zeggen wat mooier is dan onderstaande user al eens heeft gezegd:


Aangekruist als favoriet:
1. Sea
2. Wird

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Codeine - Barely Real - Mooie EP in dezelfde lijn als deze plaat.

fijne reeks!

#25: Barkmarket - Gimmick (1993)


Goed gezegd knijn! Barkmarket is de band van David Sardy, in het dagelijks leven verdiend hij zijn kost met produce- dan wel mixwerk voor uiteenlopende bands als Oasis, Wolfmother, LCD soundsystem, Toots and the Maytals, Marilyn Manson, Bush, Jet, Spoon, en Band of Horses. Niet voor één gat te vangen dus maar bovenstaande lijst heeft als gemene deler dat ik veel van die bands die daar staan nogal mwoah vind.
Maar gelukkig is daar zijn eigen band Barkmarket, het door hem geleidde trio met daarnaast drummer Rock Savage en bassist John Nowlin.
Jongens en meiden: er was een tijd dat dit gewoon overdag op radio 3 werd gedraaid en daar hoorde ik dit voor het eerst, in VPRO-programma De Wilde Wereld, gepresenteerd door Fons Dellen. Gelijk helemaal verkocht. Rauwe nummers vol blues- en industrialreferenties die allemaal lijken te bestaan uit een stuk of 15 verschillende stukken zonder dat het gekunstelt aandoet. Prijsnummer Redundant evolueert constant tot het op 3:00 compleet loosgaat, maar deze hele plaat is verschikkelijk constant en over de volle breedte sterk.

Eigen ervaring met Barkmarket - het Vlerk-incident:

Aangekruist als favoriet:
1. Redundant
2. Static
3. Easy Chair

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Barkmarket - L Ron - met daarop hun bekendse nummer: de wereldhit Visible Cow.

Low (zowel de band als het album)

#24: Big Star - 3rd (Sister Lovers) (1978)


Een plaat waaraan ik op deze site nog nooit één letter heb gewijd, maar die ik al geweldig vind sinds ik hem in de dorpsbibliotheek leende in de tijd voordat bands als Teenage Fanclub en Posies de naam Big Star als een belangrijke invloed begonnen te noemen.
Het verhaal van Big Star is bekend: hun eerste twee platen staan bol van de kwaliteit maar de "next big thing" worden ze nooit voor het grote publiek. Critici en een selecte groep liefhebbers smullen ervan, maar daarvan gaat de schoorsteen niet roken. Deze Third (of heet hij nou Sister Lovers?) is een nooit echt afgemaakte laatste plaat waar de wanhoop en frustratie van de verder nog steeds heel mooie liedjes druipt. Zanger/gitarist Alex Chilton is er één uit de categorie "getroebleerd genie" en begon na deze plaat zowel een wisselvallige solo-carrière als serieus mentaal te ontsporen en overleed in 2010.

3rd is een beetje een kapotte plaat dus, die met wat liefde en aandacht tot haar recht komt. Verder weet ik niet zo goed wat erover te schrijven, maar met een track-by-trackreview komt er meestal wel wat uit. Ik hanteer de tracklist zoals hij op deze site staat, maar er zijn ook andere uitgaven van de plaat met andere volgorden.

Stroke It Noel heeft een intro met een paar seconden achteruit gespeelde muziek, waarna het eigenlijke nummer met een lichte countryrockfeel begint. Een ongebruikelijke maar heel catchy zangmelodie, ondersteund met weemoedige strijkers. Een heel mooi liedje!
Dat geldt ook voor For You, een licht Beatles-esque melodie met wederom een strijkarrangement en je hoort hier inderdaad een rechtstreekse lijn met Bandwagonesque van Teenage Fanclub.
Kizza Me en You Can't Have Me hebben wat meer het glamrockgevoel van de voorgaande twee platen. Degelijke nummertjes, niet spectaculair maar wel vakmanschap en het cement van deze plaat.
Nighttime en Blue Moon zijn ijzingwekkend mooie ballads. De tweede is mijn favoriet. Zo breekbaar, zo mooi gezongen, het raakt me direct in het hart. itchy is echt niet alleen maar een lawaaipersoon hoor!
Take Care wordt bijna helemaal gedragen door de violen. De tekst leest bijna als een afscheidsbrief:
This sounds a bit like goodbye
In a way it is I guess
As I leave your side
I've taken the air
Jesus Christ is uptempo, vrolijk en tekstueel wijkt het behoorlijk af van het cynisme in de andere teksten: Het gaat over Jezus, die vandaag is geboren. Of Chilton nu in de hemel is terechtgekomen kan je je afvragen...
Femme Fatale is een cover van het door Nico gezongen Velvet Underground-nummer. Big Star komt er uitstekend mee weg: dit is zo'n cover die bijna beter is dan het origineel.
O, Dana is weer een heel mooi gearrangeerd popnummer met zo'n heerlijk tegendraadse zanglijn als ook op de opener is te horen.
Big Black Car klinkt alsof ze valium ophebben en vervolgens in bed het nummer hebben ingespeeld: loom en bedwelmend.
Holocaust is een berucht nummer: de hoofdpersoon die door Chilton wordt beschreven (of is het Chilton zelf?) staat op het randje van het leven. De holocaust wordt hier gebruikt als metafoor voor de staat van iemands zijn.
You're a wasted face, you're a sad-eyed lie
You're a holocaust
De muziek heeft iets zieks, en klopt helemaal met de tekst.
Op Kanga Roo komt de plaat nog niet helemaal tot bezinning: de zwarte sfeer van Holocaust ettert hier nog door. Het vioolarrangement lijkt als van Paul Buckmaster. Veel Moonlight Mile-vibes (het Rolling Stones-nummer) hier.
Thank You Friends is muzikaal vrolijk maar tekstueel bitter. De "thank you" klinkt in de context van deze plaat meer als een cynische "nou bedankt he".

Bijzondere plaat en nu ik hem tijdens het typen weer eens heb geluisterd: die Chilton werd inderdaad schandelijk ondergewaardeerd. Groots artiest.

Aangekruist als favoriet:
1. Holocaust
2. Blue Moon
3. Thank You Friends

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Big Star - #1 Record (1972) - MusicMeter.nl (met het daarop ook voor This Mortal Coil én Magnapop-fans (voor zover nog bestaand) bekende nummer Thirteen).

Ik ben vanaf vanmiddag anderhalve week op reis. Ik zal updates blijven plaatsen, maar de frequentie ervan valt nog te bezien. Misschien wat lager, misschien hetzelfde, ik weet het nog niet.

Met die koffer.
Naar dat eiland.

geniet ervan! en trek je niks aan van die douanier

Hallo, het is itchy vanuit een zonnig en koud Sarajevo. Het is hier veel te leuk, dus slechts 1 update vandaag!

#23: Don Caballero - What Burns Never Returns (1998)

Een instrumentale rockplaat, is het post, is het math, is het avantgarde, moeilijk te zeggen. Don Caballero is een band die eigenlijk draait om werelddrummer Damon Ché. Als je goed luistert, draait de muziek om de drumpartijen in plaat van wat het bijna altijd is: dat de drums ondersteunend zijn. De drum is hier een soloinstrument en ik denk dat deze plaat met alleen de drumpartijen nog steeds overeind staat. Maar dan heeft Don Caballero ook nog eens gitarist Ian Williams in de gelederen (misschien kent u hem van Battles, waarin hij later opdook).

Zijn soms Afrikaans aandoende spel bestaat uit syncopatische tokkelnootjes, ik kan het niet anders omschrijven. Een stijl die ik bij niemand anders hoorde, hoogst origineel.
Voorganger Don Caballero 2, deze plaat en opvolger American Don zijn de topplaten uit het oeuvre. De meeste mensen geven de voorkeur aan het hyperactieve DonCab 2, ik vind deze net iets "smoother" (maar dat is bij deze muziek ook maar relatief) en daarmee uitegbalanceerder en tijdlozer. Ik kan eeuwig naar deze plaat blijven luisteren, hij ligt nog steeds om de maand ofzo nog wel een keer op.

Aangekruist als favoriet: ik kan niet kiezon.

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Don Caballero - Don Caballero 2

#22: Steve Reich - Music for 18 Musicians (1978)

De telkens doorontwikkelende compositie van Steve Reich. Zou eeuwig kunnen doorgaan, en blijft daardoor ook eeuwig tof om naar te luisteren. Elke keer als ik hem opzet vliegt hij weer voorbij. Monotoon? Nee hoof, luister eens naar het begin, ergens halverwege en het einde. Heel verschillend. Sorry, ik had het even tegen een vriend van me die Reich altijd "altij monotoom" noemt. Ik weet best dat het op deze site helemaal op waarde wordt geschat!

Aangekruist als favoriet: dat is hier natuurlijk niet relevant.

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: nummer 18 in deze top 100.

#21: Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven (2000)

Hebben anderen ook het idee dat de wereld die we kennen live wordt gedeconstrueerd en dat je niks kan doen? Dat is niet waar, je kan deze plaat draaien en dan heb je er een mooie soundtrack bij. De muziek van GY!BE wordt vaak apocalyptisch genoemd en dat is deels ook wel zo, maar net zo vaak ervaar ik het als "uplifting" (wat is het goede Nederlandse woord? Niet "opgewekt in elk geval, het is geen Son Mieux potverdorie. "Verheffend" misschien?). En dat uplifting, ik kan het momenteel wel even gebruiken.
Voor mij is het duidelijk: dit is de beste Godspeed-plaat, hierna komt een tijdje niks en dan pas hun veelgeroemde Slow Riot for New Zerø Kanada en F♯A♯∞, die me minder raken. Ik weet niet waar dat in zit, want de formule verschilt tussen deze platen niet zo. Maar hier staan de gevonden geluiden het beste in balans met de muziek ofzo.

Aangekruist als favoriet: nee.

Ah, TNSG reist mee in de koffer. Of HEH, misschien zelfs PBL.

Fijn tempo trouwens itchy. Niet dat getreuzel en geneuzel, maar gewoon lekker door. Hou ik van!

#20: Bruce Springsteen - Nebraska (1982)

Mogelijk een vreemde eend in de bijt in deze top 100 (alhoewel, we kwamen de Stones eerder ook al tegen). Als ik aan de beurt in "artiesten top 100 van..." (hopelijk niet al te snel!) zal ik wel vertellen over mijn haat-liefde verhouding met De Baas, maar nu ga ik gewoon de loftrompet schallen over zijn lofi murder-ballads plaat Nebraska, en toen deze plaat uitkwam was dit dan weer de vreemde eend in het Baas-repertoire. Er is ook een versie opgenomen met de E street band, maar ik kan me niet voorstellen dat die beter is dan deze naakte plaat. Wat ik waardeer in Springsteen is dat hij het vermogen heeft om in een paar zinnen een heel verhaal te vertellen. Meerdere van zijn songteksten zouden kunnen dienen als filmscript, en vooral deze plaat staat er vol mee. Bij de sterkste zinnen zie ik helemaal voor me hoe ik ze zou filmen, zoals de openingszinnen van de plaat ("I saw her standing on her front lawn just twirling her baton"): vanuit een rijdende auto, raam aan de passagierskant als kader, in slow-motion, met meedraaiende camera).
Voor het maken van deze plaat kwam Springsteen de band Suicide tegen in de studio, en dat maakte indruk die hoorbaar is op State Trooper. Dit is toch wel een opzichtige poging een Suicide-song te schrijven en zowaar, het is gelukt (veel later coverde Bruce nog hun Dream Baby Dream). Elk nummer op deze plaat is meer dan geslaagd en indringend. Een koortsdroom, met dan met veel meer trekken van een nachtmerrie dan van een mooie droom.

Aangekruist als favoriet:
1. Reason To Believe
2. Nebraska

Vind je deze plaat goed, luister dan nog eens een keer met Nebraska-oren naar:Bruce Springsteen - Born in the U.S.A. - De ontstaansgeschiedenis van Nebraska en BITUSA zijn overlapt en is sterk verweven. In BITUSA zit meer Nebraska dan het opgepompte geluid doet vermoeden.

#19: Chat Pile - God's Country (2022)

God's Country, yeah right. De lelijkste kanten van de Amerikaanse samenleving (vóór Trump's tweede termijn, dat is) worden vol woede en walging bezongen, verpakt in sludgy noiserock. Bands als Jesus Lizard en Daughters zijn duidelijke invloeden, maar er is een reden dat die bands er niet in staan en deze wel: Chat Pile doet het gewoon nog een tandje beter. God's Country is de beste noiserockplaat van pakhembeet de laatste 20 jaar en brengt een scala aan sferen: hoekige beukrock (Slaughterhouse, The Mask), gelatenheid (Pamela, Anywhere), sardonische swingers (Wicked Puppet Dance, Tropical Beaches, Inc.), politiek engagement (Why), A-capella waanzin (I Don't Care If I Burn) en überwaanzin (Grimace_Smoking_Weed.Jpeg).
De vorig jaar verschenen opvolger is bijna net zo goed en in april ga ik ze lekker live zien in Antwerpen. Ik verwacht niks minder dan een ziedende avond!

Aangekruist als favoriet:
1. Grimace_Smoking_Weed.Jpeg
2. Why

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Chat Pile - Cool World dus.