#80: Fireside - Elite (2000)

In 2000 verraste het tot dan toe heel door-de-weekse Zweedse emobandje Fireside met een plaat waarop ze zichzelf ver overtroffen. Elite is meer een ingenieuze gitaarplaat in de lijn van hun Noorse buren Motorpsycho (circa Blissard, Angels and Daemons At Play en Trust Us, kenners weten we nu genoeg). Ingenieuze rocknummers, waarvoor soms de tijd wordt genomen, gelardeerd met blaaspartijen (zoals het mooie einde van prijsnummer Thing On a String), toetsen, straatgeluiden, en een hele fijne melancholieke sfeer.

Ook dit optreden staat me nog altijd bij:

Aangekruist als favoriet:
1. Thing On a Spring
2. Elite

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: ik weet niet hoe deze band het voor elkaar heeft gekregen deze plaat te maken, want de rest van de discografie stelt niet veel voor

MBDTF, strakke plasser alert! Of niet dan, jordidj1?

Information overload

#79: Nina Simone - Sings the Blues (1967)

Groot fan van Miss Simone, maar zij is nog van de generatie die platen maakte met singles aangevuld met fillers. ...Sings the Blues is haar plaat die ik over de volle breedte het sterkst vind: geen nummers die er met kop en schouders bovenuit steken (haar bekendste vind je op andere platen) maar constante (hoge) kwaliteit. Het was moeilijk om de drie beste nummers te vinden want het ontloopt elkaar allemaal niet veel! De muziek heeft als de basis blues, maar ook soul en gospel komen langs. De teksten bestrijken alles tussen activisme (Simone was een prominent en uitgesproken lid van de burgerrechtenbeweging), liefde en sex:


Komt in de buurt, maar op dit album staat nog wel meer hitsigheid over gevulde suikerpotjes: In the Dark en Do I Move You? zijn ook erg klam.

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Nina Simone - High Priestess of Soul - 1967 was een ultraproductief jaar - 3 albums en dit is ook een topperrr.

Aangekruist als favoriet:
1. In the Dark
2. Backlash Blues
3. Real Real

#79: ...And You Will Know Us by the Trail of Dead - Madonna (1999)

Schuimbekkende gitaarplaat van de herriemakers uit Austin, Texas die hun ziedende post-hardcore voorzien van een fikse portie southern gotic. De plaat begint nog ingehouden met het intro en het intro van Mistakes & Regrets maar daarna wordt het gas voorlopig vol ingeduwd. Is dat de hele tijd dan zo? Nee, de nummers hebben vele wendingen, er zijn ook hele sfeervolle passages en soms denk ik zelfs dat Smashing Pumpkins-fans met een open geest hier iets mee zouden moeten kunnen, maar soms is het ook heel Sonic Youthiaans.
Dit is zo'n band die live de neiging had om aan het eind van het optreden alles te slopen. Daar kan je wat van vinden maar het past wel aan de "alles moet kapot" attitude van de muziek! Zelf denk ik dan altijd aan het grapje van Urbanus: "wij hadden vroeger een hond die is overleden bij een goocheltruc die je maar één keer kunt doen".

Misschien ligt dat ook aan de stem van de zanger, die nogal op die van Lee Ranaldo van Sonic Youth lijkt.

Aangekruist als favoriet:
1. Totally Natural dus
2. Mistakes & Regrets
3. Aged Dolls

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: ...And You Will Know Us by the Trail of Dead - Source Tags & Codes. De opvolger van Madonna is volgens velen de beste. Ik vind Madonna nog net een fractie beter.

Haha, ik scrolde snel door de pagina heen, en dacht heel even; WTF gooit ie er nu een Madonna album tussen? .

Wie weet komt de echte Madonna nog

#78: Girls Against Boys - Cruise Yourself (1994)

Sleazy, groezelige en claustrofobische grotestadsrock. Een zanger die klinkt alsof hij gorgelt met scheermesjes. Twee bassen, één om alles dicht te plamuren en één om iets wat melodie zou kunnen zijn aan te brengen. Een gitaar die er doorheen hakt, en soms wat zwoele keyboards. Dat is de formule van Girls Against Boys die in de jaren 90 met hun plaat House Of GVSB even heel groot dreigden te worden, toen elk platenmaatschappijtje op zoek was naar de volgende Nirvana. Het platenmaatschappijtje in kwestie (Geffen) was natuurlijk weer eens veel te laat want de band had vóór die doorbraakplaat al haar beste werk gemaakt met Venus Luxure N°1 Baby en dit Cruise Yourself, en eenmaal geland in het grote geld kwam men met het vreselijke Freak*On*Ica op de proppen, een geforceerde poging tot hipheid (triphop). Schoenmaker blijf bij je leest en die leest was op deze plaat het scherpst. Op Rateyourmusic krijgt dit de volgende tags: dark, rhythmic, heavy, male vocalist, drugs, nocturnal, sexual, dense, mysterious, cryptic, noisy, sombre, existential, hedonistic, energetic, aggressive, psychedelic, melodic, misanthropic, atmospheric, surreal, eclectic, dissonant, ominous.
Nou, dat dekt de lading wel aardig.

Aangekruist als favoriet:
1. Kill the Sexplayer
2. I Don't Got a Place
3. Psychic Know-How

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Girls Against Boys - Venus Luxure N°1 Baby.

#76: Bettie Serveert - Palomine (1992)

in 1992 was daar opeens Bettie Serveert. Omdat ik De Artsen helemaal had gemist kwam Bettie uit de lucht vallen maar dat geldt voor wel meer mensen: Palomine sloeg in als een bom, en bleek internationale allure te hebben. Hier was een Nederlands bandje dat de knulligheid ontsteeg, maar toch gewoon knullig was gebleven. Dat bedoel ik overigens positief: Palomine heeft een huiskamer-achtige charme, het is een heel intieme plaat. Het klinkt alsof ze in je keuken spelen terwijl Carol van Dijk hele persoonlijke ontboezemingen uit haar geheime dagboek voorleest. Tegelijk hangt er een bepaalde sfeer over de muziek die ik daarvoor en daarna (ook niet bij de Betties zelf) nooit heb gehoord, maar wel heel erg kan waarderen. Het geheime wapen van deze band is volgens mij de ritmesectie: op sommige nummers bijna jazzy, en Herman Bunskoeke is een hele wiegende bassist. Sinds Berend Dubbe en Bunskoeke niet meer in de band zitten is de magie volledig verdwenen.

Aangekruist als favoriet:
1. Leg
2. Balentine
3. Sundzed to the Core

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Bettie Serveert - Private Suit - eigenlijk de enige plaat die de klasse van Palomine benaderde.

#75: The For Carnation - The For Carnation


Ik vindt dat dit wel hout snijdt: The For Carnation klinkt inderdaad als een rockgroep die rokerige, trip-hopachtige muziek maakt. Een ander referentiepunt is Slint. Dat is niet vreemd: Slint-zanger/gitarist Brian McMahan is de voorman van deze band, en in een eerdere bezetting zat ook Slint-gitarist David Pajo, die ten tijde van deze plaat was afgetaaid. Slint-fans die dit nog niet kennen: luister dit --> essentieel spul. Ook hier de kenmerkende praatzang van McMahan.

Deze plaat is ongelofelijk subtiel en duister, en prachtig geproduceerd (o.a. door John McEntire van Tortoise) - koptelefoonplaat!! Met engelengeduld worden in 45 minuten 6 (gemiddeld dus lange) nummers gespeeld.

Opener Emp. Man Blues opent met shuffelende drums, een orgeltje en een hele diepe bas. Darkjazz bijna, beetje zoals deze band.
A Tribute To gooit het tempo iets omhoog en hier valt het goede keyboard/electronikawerk op.
Being Held is instrumentaal en dreigend.
Snoother is als een warme deken op een snikhete dag: vertstikkend, maar je wordt wel verstikt door pracht.
Op Tales (Live From The Crypt) duikt een engelenstem op: het is Kim Deal, die de openingsdanse macabre in dit nummer (een totaalbelevenis) verzorgt. Een soort ballade uit het knekelhuis, die opbouwt naar een mooie climax.
Dit wordt dan nog bijna overtroffen door Moonbeams: het langste nummer maar van a tot z genieten. Nu ik dit zit te typen, onderwijl luisterend, denk ik dat dit veel hoger had gemoeten. Maarja, het is nu al geplaatst he...

Aangekruist als favoriet:
1. Tales [Live from the Crypt]
2. Moonbeams

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar:The For Carnation - Marshmallows - de voorganger en óók mooi, alleen vind ik hem niet zo bijzonder als deze. Maar misschien jij wel...

Fijne lijst Itchy! Mooi ook om U.S. Girls tegen te komen, geweldige band/zangeres. Jessica Moss is een beetje langs me heengegaan, maar daar ben ik nu ook wel benieuwd naar geworden.

#74: Bedhead - Transaction de Novo (1998)

Een beetje van hetzelfde laken een pak als de vorige notering: Langzame, zorgvuldig opgebouwde slowcore. Bedhead heeft een beetje een country-feel, misschien omdat ze uit Dallas (yee-haw!) komen? Transaction de Novo is de laatste en beste van hun drie LP's, en deze is mooi ruimtelijk geproduceerd door Steve Albini, die overigens wel vaker als producer van dienst langskomt in deze lijst. Aangevoerd door de broers Matt en Bubba Kadane spelen de drie gitaristen hun noten, die mooi verweven zitten en bijna nooit van distortion worden voorzien. Dit is best een nette plaat, mijn moeder vindt hem ook goed en die is opgegroeid met Connie Francis.

Aangekruist als favoriet:
1. The Present
2. More Than Ever

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Bedhead - The Dark Ages - op deze EP staat wat mij betreft hun beste lied: het titelnummer.

#73: Captain Beefheart and The Magic Band (1980)


Een goed voorbeeld van zo'n artiest is Captain Beefheart. Niet dat ik zijn werk slecht vind, het doet me alleen weinig. Behalve de platen Shiny Beast en Doc At the Radar Station dan. Blijkbaar is daarop precies het geluid aanwezig dat me wél raakt. De schots en scheve rammelmuziek, die met gaffertape aan elkaar hangt en precies de goede dosis weirdness. Toffe nummers hier die het hele spectrum tussen "wazig" en "coherent" bestrijken en daarmee verveelt deze plaat niet snel.

Aangekruist als favoriet:
1. Run Paint Run Run
2. Sheriff of Hong Kong
3. Dirty Blue Gene

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Captain Beefheart and The Magic Band - Shiny Beast (Bat Chain Puller)

#72: Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)

Nu-wave is een verschijnsel dat nooit meer lijkt op te houden: er grijpen al langer bands terug naar de jaren 80 dan dat de jaren 80 geduurd hebben. Het houdt echt nooit meer op, vrees ik. In dit genre is er maar 1 plaat die er echt voor mij doet en dat is deze. Het zit allemaal verdomd ingenieus in elkaar. De loopjes, de baspartijen, bijna alles is downstroke (naar beneden slaan op de gitaar) en dat zorgt voor dat elk nummer heel dwingend 1234 1234 in je hoofd wordt gestampt en zie het er dan nog maar eens uit te krijgen. Dit is een plaat die ik kan dromen. De band put duidelijk uit de Newyorkse vijver van bands als Television, en dat doen ze goed. Het gemiddelde niveau van de nummers is heel hoog; hier geen missers. PDA benadert perfectie, en het outro is één van de mooiste stukjes muziek die ik ken.

Persoonlijke ervaring met Interpol: ooit speelde ik in een band en wij speelden op het bijpodium van het Metropolis-festival in Rotterdam. Hoofdact was Interpol, die net booming waren na het uitkomen van deze plaat. Iedereen in mijn band was grote fan, we luisterden continue naar deze plaat en onze speelstijl was helemaal aan het veranderen door de invloed hiervan. Op het festival zouden wij onze helden wel even ontmoeten. Na lang backstage te hebben rondgelopen stonden ze daar met zijn vieren: allen onberipselijk strak ik het pak, zonnebrillen op, glazen rode wijn sierlijk in de hand. De bassist droeg een pistoolgordel, waarvan niet helemaal duidelijk was wat er in zat. Zijn stonden daar zo ongelofelijk ongenaakbaar te zijn, ver verheven boven de rest van het artiestenplebs, dat wij niet, maar niemand anders ook, hun durfde aan te spreken. Achteraf natuurlijk spijt, waarom nou niet, het zijn ook gewoon mensen, maar op dat moment was dat gewoon zo met die paar knulletjes van een jaar of 23 (op dat moment).

Aangekruist als favoriet:
1. PDA
2. Obstacle 1
3. Leif Erikson

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Interpol - Antics - op de opvolger van TOTBL is nog iets van de stijl en klasse te vinden. Daarna was de koek snel op: Interpol is een schoolvoorbeeld van een band die per plaat minder werd.

Dit klopt, maar Our Love To Admire heeft ook nog het hoge niveau van de eerste twee platen, naar mijn mening. Heb 'm afgelopen weekend nog opgehad in de auto en man, wat een knaller!

Ik zal hem nog eens luisteren. Destijds wel geprobeerd met die plaat, maar toen wilde hij maar niet landen.

#71: Tortoise - Millions Now Living Will Never Die (1996)

Post-rock en avant-garde zijn vreselijke containerbegrippen, die deze band te kort doen. Ik noem de muziek op Millions Now Living Will Never Die liever een avontuurlijke mix van jazz, dub, gamelan, kraut (de pot verwijt de ketel ) en jazz.

Zo kan je het zeker ook omschrijven
En als laatste hokje: volgens mij is dit een schoolvoorbeeld van z.g.n. "fourth world music":
"Fourth world music" is a musical aesthetic described by Hassell as "a unified primitive/futuristic sound combining features of world ethnic styles with advanced electronic techniques", aldus Jon Hassell die dit begrip heeft geintroduceerd.

Deze plaat klink vooral op Djed (dat met zijn 21 minuten de hele A-kant in beslag neemt) heerlijk obscuur, alsof het ergens op zolder is gevonden en weer afgestoft. Moeilijk om deze collage te beschrijven: het is duidelijk een studioknutselwerk ("de studio als instrument") waarbij diverse stukjes muziek die soms iets meer en soms iets minder in elkaars verlengde liggen aan elkaar zijn ge Mac-Gyverd zonder dat het net zo gekunsteld klinkt als dat deze zin nu blijkt te zijn geworden. Heerlijk werkje om bij weg te dromen.

Op kant B een paar kortere nummers die varieren tussen abstract en rijk gearrengeerd en georchestreerd.
Deze plaat draait sinds het uitkomen jaarlijks wel rondjes op mijn draaitafel, altijd al in de heavy rotation geweest dus. Dit blijft voor mij dé Tortoise waar ik altijd naar zal blijven luisteren.

Aangekruist als favoriet:
1. Djed
2. Glass Museum

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Tortoise - Standards - Voor mij hun één-na-beste plaat (TNT vind ik veel te fröbelig).

OMG Tortoise!!! Mijn faffie blijft wel TNT.

NEE!!

Wat?

#70: Big 'n - Discipline Through Sound (1996)

De naam Big 'n komt nooit langs als het om eredivisie-noiserock uit de jaren 90 gaat. Toch hoort deze voor mij bij de "big five" (wie de andere 4 zijn weet ik ook niet, ik verzin dit ook maar terwijl ik aan het typen ben, maar op namen als Jesus Lizard en Big Black kan je wel een weddenschapje afsluiten). Deze plaat lijkt wel een blauwdruk voor het genre te zijn: bruut, spartaans, gortdroog, gezongen door een hatelijke kraai en geproduceerd door steve Albini. In 8 nummers wordt je weer een hoop wijzer over wat er mogelijk is met een paar instrumenten, dynamiek en strakheid. Geen noot meer dan nodig, geen seconde langer dan nodig, deze plaat is het pure distillaat van de capaciteiten van deze band.

Aangekruist als favoriet:
1. Dying Breed
2. Trophy

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Big 'n - End Comes too Soon - vorig jaar kwam tot mijn complete verrassing na 28 (!) jaar de opvolger van Discipline Through Sound uit, en nog groter was de verrassing dat van zeer behoorlijk oniveau bleek te zijn!

#69: Jim O'Rourke - Eureka (1999)


Schreef ik recent nog bij de plaat. Die regel is: Women of the world, take over - 'cause if you don't the world will come to an end - And it won't take long
Maar dat terzijde.

Dit is een plaat die ik al heel lang op CD had, maar altijd schrijnend heb ondergewaardeerd. Afgelopen jaar heb ik hem heel vaak ik de auto gedraaid en moest hij flink hard om het lawaai van die 20 jaar oude bak te overstemmen. En toen pas ontdekte ik wat voor bijzondere plaat dit is: rijk gearrangeerde liedjes (veel strijkers en blazers) die lief lijken, maar soms wat stiekeme venijnigheden bevatten die eerst niet opvallen. Net als op de hoes, waar een blote man een *** voor zijn piemel houdt.

Verder heeft Jazper alles al gezegd wat er gezegd moet worden bij deze plaat in zijn mooie review: ik heb daar niks aan toe te voegen.

Aangekruist als favoriet:
1. Prelude to 110 Or 220/Women of the World
2. Eureka

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Jim O'Rourke - Halfway to a Threeway. Een mooie aanvullende EP op dit album, met meer van dit soort nummers.

#68: Amenra - Mass V (2012)



Little did I know dat in de periode tussen dat ik dit schreef op respectievelijk 21 december 2012/18 december 2023 en nu Mass V een komeetachtig traject zou afleggen van minst naar meest favoriete Ra, met het voorgenoemde nummer dat dus als laatste landde. Het is gewoon de meest duistere, monotone en logge van het stel en dat is nu precies wat de muziek van deze band zo goed maakt. Ik zag de heren ooit live na de release van Mass III in het LVC in Leiden, en als de avond niet zo was ontsierd door een ruzie met mijn toenmalige vriendin had ik hier meer van genoten. Ik hoorde dat er een bijzonder goede band stond te spelen maar het kwam daardoor niet aan. Dat werd helemaal goed gemaakt in Paradiso vorig jaar. Volgens mij loop ik nog steeds op dat optreden rond, het was een transcedendale ervaring. Daar werd overigens niks van deze plaat gespeeld, dan zou het vast nog beter zijn geweest...

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Amenra - [vanaf Mass III is het allemaal schoon].

Aangekruist als favoriet:
1. A Mon Ame
2. Nowena I 9.10

Hoest met je plasser?

Dan is er antibiotica nodig.

#67: Throwing Muses - The Real Ramona (1991)

Een parel uit het diamanten muziekjaar 1991, veel platen uit dat jaar in mijn lijst. Dit album leerde ik kennen door de briljante single Not Too Soon, die vaak langskwam in de alternatieve muziekprogramma's op MTV. Mijn tienerhartje begon harder te kloppen bij de twee leuke dames in deze band, maar ook bij de hemelse sfeer in dit übercatchy nummer. Vervolgens de plaat gekocht en het is een levenslange favoriet gebleven. Dit is zo'n plaat in de categorie "zo vaak gedraaid dat ik elke noot kan dromen", net zoals bij bijvoorbeeld Nevermind, Gish, Goo: muziek uit het pre-mp3 tijdperk en je moest het doen met wat je had dus dat draaide je heel vaak.

The Real Ramona begint met Counting Backwards, dat ook een single was. Gelijk al valt op dat Kristin Hersch het talent heeft hele ongebruikelijke en tegendraadse melodielijnente maken. Goede opener die tegelijk catchy en ongemakkelijk is.
Him Dancing is een nummer van 1 minuut dat op een wat jammere plek op de plaat staat: net uit de startblokken, slaat nu bijna dood.
Maar gelukkig is daar ietwat dreigende Red Shoes, dat de draad weer oppikt.
Graffiti is een mooi nummer met een warme, lieve sfeer. Een warme deken.
Het springerige golden Thing is weer zo'n tegendraads nummer dat veel kanten opvliegt maar een interne logica heeft die gewoon helemaal klopt.
Ellen West is messcherp, een pittig popnummer. Daarna komt Dylan, een soort ambient interlude.
Hook In Her Head is vervolgens het hoogtepunt van de plaat. Ook hier weer een hele ongebruikelijke melodie, die voor een bepaalde dreiging zorgt. Veel gekte in dit nummer, zangeres Kristin Hersch heeft helaas lang moeten kampen met psychische problemen. Tegen het einde van het nummer beginnen de gitaren te razen en valt op dat Hersch en Tanya Donelly hun chops beheersen.
Hierna het eerder genoemde Not Too Soon, gezongen door Tanya Donelly. Logisch dat dit de single was, het is het meest pakkende nummer van de plaat. Ergens in het nummer zit een slag op een bekken en pas op dat moment valt op dat in alle muziek hiervoor geen bekken te horen was: drummer David Narcizo speelt net als op de voorgaande Muses-platen zonder bekkens. Deze slag is zo onverwacht, zo perfect geplaatst en zo mooit dat op dat moment de Hemelen Zich Openen.
We zitten in een Donelly-blokje want ook Honeychain is door haar gezongen. Een dreampop-achtignummer dat na het intro met alleen bas en zang mooi dromerig wordt.
Say Goodbye is weer een scherp popnummer met glijdende gitaren.
Two Step is een mooi nummer om afscheid te nemen van deze plaat. De mooie productie en de samenzang maakt er iets hemels van, het nummer ontroert me altijd.

Aangekruist als favoriet:
1. Hook In Her Head
2. Not Too Soon
3. Two Step

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Throwing Muses - Throwing Muses - hun debuutplaat staat niet voor niks in het boek "1001 platen die je gehord moet hebben voordat je je laatste adem uitblaast".

0:45.

#66: Envy - All the Footprints You've Ever Left and the Fear Expecting Ahead (2001)


Op 5* is hij nooit meer geëindigd, maar dit blijft dé Envy-plaat. Voorheen screamo, op deze plaat screamo met postrock (in perfecte balans) en na deze plaat postrock met screamo (balans ietwat zoek). Deze plaat heeft zo'n heerlijk geluid om tegenin te leunen en zo veel dynamiek, en zanger Tetsuya heeft de meest perfecte schuurpapieren strot die ik ken. Ooit gezien in Worm in Rotterdam, volgens mij waren daar toen best wel een heel aantal mume-leden.

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: The Eyes of Single Eared Prophet - hele toffe EP van vlak voor deze plaat.

Aangekruist als favoriet:
1. Mystery and Peace
2. Lies and Release from Silence
3. A Cradle of Arguments and Anxiousness