#96: Stereolab - Transient Random-Noise Bursts With Announcements (1993)

Weinig Engelse muziek in deze lijst merk ik nu, het is vooral een Amerikaans en West-Europees gebeuren. Ik heb gewoon niet zo veel met de UK: van Engelse humor ben ik geen fan, Britpop vind ik overwegend stom en thee met melk is niet te drinken. Nee, de tofste Engelse muziek vind ik van bands die afwijken van het Britpop-idioom. De acts op het Too Pure-label bijvoorbeeld vond ik tof. Of aan the Fall verwante bands, zoals Prolapse. Of cultheld Billy "We Hate the Fuckin' NME" Childish. Ohja en Schotse bands zijn per definitie beter dan Engelse, net als Belgische bands dat zijn dan Nederlandse. Ik ben echt niet te beroerd om dat laatste toe te gaven zo lang hun voetbal zo lachwekkend is.

Stereolab is zo'n Engelse band die volledig haar eigen ding doet. Vooral de eerste periode van die band vind ik erg tof maar na Emperor Tomato Ketchup werden ze me te neuzelig. Transient Random-Noise Bursts With Announcements (heerlijke titel) is het hoogtepunt van die eerste periode. De sound is helemaal tof: motorik-beats onder een Velvet Underground-gitaar en meerdere gierende, massieve orgels die alles compleet dichtplamuren en zang die dichtbij Franse zuchtmeisjesmuziek zit (en dat is niet gek gezien de roots van zangeres Laetitia Sadier die samen met hubby Tim Gane de zang doet, die deels ook in het Frans zijn). 

De nummers lopen uiteen van perfecte 3-minuten popliedjes (Our Trinitone Blast, I'm Going Out Of My Way, Analogue Rock) via het heel erg heerlijk easy-listening achtige Pack Yr Romantic Mind naar de 18 minuten durende monstrositeit Jenny Ondioline. Monotonie tot in extremis en toch verveelt het geen minuut. Trouwens wel het enige nummer waarin de gitaren de orgels overstemmen in plaats van andersom.

Ook erg leuk: de samples van The Conet Project die in Pause zitten verwerkt: mysterieuze stemmen op kortegolfradiostations die alleen maar nummers oplezen en waarvan men vermoedt dat dit in en na de koude oorlog voor spionagedoeleinden werd gebruikt. Erg boeiend om over te lezen, nog creepier om naar te luisteren.

Andere funfact: een Ondioline is een toetsinstrument dat klinkt als een viool, uitgevonden door Georges Jenny. En dix attendeerde me er nog op dat de hoes ooit mijn avatar was, een bonusfunfact die ik zelf allang was vergeten.

Aangekruist als favoriet:
1. Jenny Ondioline
2. Crest
3. Pack Yr Romantic Mind 

Vind je deze plaat goed luister dan ook eens naar: Refried Ectoplasm



(helaas geen volledige versie maar na 13 minuten weet je de strekking wel

Er valt hier toch nog wel een funfact te noemen?
En wanneer komt Deerhoof?

Hiding Places is erg tof ja, maar zijn twee klappers voor mij na Test Strips zijn toch Aethiopiques en History Will Absolve Me. En die met Moor Mother is ook geweldig.

Zoals?


Het wedkantoor is bij deze geopend.

Oeh ja, Brass is fantastisch. Voor mij de beste samen met Hiding Places

History Will Absolve Me ken ik nog niet, ik ga die maar es checken dan!

Ik heb ook wel weer zin

- Snoeperd
- itchy
- WVTRVE
- Reijersen
- johan de witt

#95: Metal Molly - Surgery For Zebra (1996)

Ooit zag ik Metal Molly, Bettie Serveert en dEUS op één avond in het LVC in Leiden. Metal Molly kende ik toen nog niet en vond ik met kop en schouder de beste van de drie, en ook aan Bettie beleefde ik meer plezier dan aan dEUS. Dat kon je toen nog helemaal niet zeggen en mensen keken me dan ook vies aan toen ik dat waagde. Nou, driemaal raden welke van deze bands we niet gaan tegenkomen in mijn lijst! Hint: het is niet Metal Molly, want die staat hier op nummer 95.

Na die avond zo snel mogelijk deze CD gehaald en wat heb ik doorheen de tijd een plezier van deze aanschaf gehad. Het is de debuutplaat van dit trio en ook de enige goede, want de opvolger (en gelijk de laatste plaat) was een bummer van heb ik jou daar waarop alle magie die hier te horen is volledig is verdwenen.

Dit is zo'n plaat met bijna alleen maar goede liedjes, die nooit verveelt, waar bergen plezier in zit, een knipoog en een lach en een traan. Orange was een (festival)hit van jewelste maar het beste nummer vind ik het alle kanten opstuiterende Poolbell.

Aangekruist als favoriet:
1. Poolbell
2. Small Supernova
3. Orange

Vind je deze plaat goed luister dan ook eens naar: ik zou geen andere muziek van dit trio aanraden, maar Pascal Deweze speelt mee op deze erg toffe plaat van een andere grote meneer uit de Belgische muziek: Gruppo di Pawlowski - Neutral Village Massacre

In 1996 in Rotown gezien. Was een leuk jaar met veel van die frisse bandjes die ik daar (en in Nighttown) zag.
Ik heb de EP More Cheese! ook nog op cd: ook vermakelijk.

Ik ook, maar ik stel het nog een paar jaar uit en niet meer 40+ uren maak. Ergens in 2030 met deeltijdpensioen

#94: U.S. Maple - Acre Thrills (2001)

Totale mafklapperband met een geweldige uit vijf platen bestaande discografie. Ze zijn me allemaal even lief maar Acre Thrills heeft nét dat extra. Wat horen we hier? Gebruiker Coma Cat omschrijft het mooi: 
Een hese, lispelende zanger, cleane gitaren die wat pielen, drums all over the place, nummers die continu over zichzelf struikelen, lukraak lijken te beginnen en eindigen, met horten en stoten voortploegen, het klinkt allemaal niet als een aanbeveling. Na een eerste luisterbeurt heb je iets van "wáár heb ik net naar geluisterd ?!?
Maar tijdens de tweede keer krijgen allerlei weerhaakjes grip op je hersens en na een x aantal keer is het allemaal superlogisch: georganiseerde chaos inderdaad. En superverslavend. En vermoed ik dat dit supervirtuoze muzikanten zijn die hun uiterste best doen om dat te verbergen.

Aangekruist als favoriet:
Het is één grote gedeconstrueerde bende, veel succes met hier een favoriet aanwijzen.

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar:  U.S. Maple - Long Hair in Three Stages. Magistraal debuut.

#93: Rolling Stones - Exile On Main St. (1972)

Een Rolling Stones-fan ben ik zeker niet, ik ben er zo eentje die alleen de hoogtijdagen van eind jaren 60 en begin jaren 70 kan waarderen. Exile On Main St. heb ik altijd een geweldige plaat gevonden, één die ook los lijkt te staan van de rest. Het klinkt alsof een losvaste club mensen onder bij nacht en ontij en onder het het genot van veel alcohol en heel veel geestverruimende middelen een plaat heeft gemaakt in de spookachtige ruimten van een aftands Frans kasteel. Oh wacht, dat was ook echt zo! Exile is muf en zweterig en na afloop voel ik me altijd een beetje vies. Al die geweldige muziek, van rock naar blues naar gospel naar country, blijft aan je plakken tot je volgende douchebeurt.

Ik heb een zwak voor dubbel-elpees van de wat rommeliger soort en Exile is daar een prima voorbeeld van: niet alles is even hoogstaand maar alles is wel tof om naar te luisteren. Soms heb je wat minder hoogstaande nummers nodig om als luisteraar bij te komen en om de echte knallers nog beter te laten uitkomen en dat werkt hier heel goed.

Aangekruist als favoriet:
1. Shake Your Hips
2. Let it loose
3. Rip This Joint
4. Sweet Black Angel

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar:  Pussy Galore - Exile On Main St..
Andere Stones-platen aanprijzen is natuurlijk voor bijna iedereen overbodig maar luistert u eens naar de Newyorkse noiseband Pussy Galore met iemand in de gelederen die we verderop nog gaan tegenkomen. Zij coverden Exile On Main St. integraal. Klinkt alsof het is opgenomen in een vuilnisbak en de plaat kán het hebben. Mits je er voor open staat!

#92: Hood - Cold House (2001)

In de categorie "ik snap niet waarom niet veel meer mensen dit kennen". Waarom heeft Kid A 2312 stemmen en Cold House 70? Want dat is altijd wat ik denk: dat fans van die plaat hier echt wel wat mee zouden moeten kunnen. Gevoel van vervreemding? Check. Ratelende maar gedempte beats? Check. Neuzelzanger? Check.

Okee, misschien komt het omdat Cold House wel heel erg in de verstikkende sfeer blijft hangen. Weinig hoop en lucht te vinden hier, het klink allemaal heel erg begin januari: het leuke deel van de winter ligt achter je, de lente is nog heel ver weg, alle licht is verdwenen, je hebt geen geld voor een trip naar de zon, en de verwarming is kapot.

Maar het is ook prachtig: je kan je in jezelf opsluiten om eens geconcentreerd te luisteren. De productie is rijk en helder. De aanvulling van de abstracte hiphoppers van cLOUDDEAD op een aantal nummer werken echt heel erg goed. Het enige wat ik op Cold House heb aan te merken is dat hij een beetje frontloaded is: naar het einde toe wordt het wat te eenvormig.

Aangekruist als favoriet:
1. They Removed All Trace That Anything Had Ever Happened Here
2. Branches Bare (feat. cLOUDDEAD)
3. You Show No Emotion at All

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Outside Closer

#91: Babes in Toyland - Fontanelle (1992)


dit schreef ik in 2006. Anno 2025 kan ik daar aan toevoegen dat deze plaat nog steeds een constante is. Ze is zo gevarieerd als dat maar mogelijk is binnen dit genre, elk nummer is goed en ik vind dat Kat Bjelland hier écht een onderschatte vocale prestatie levert. Ze gaat van lieflijke, ijle zang naar gegrunte reutels en alles daartussen. Op youtube zijn geïsoleerde vocal tracks te vinden en bij sommige denk ik dat ze zijn gebruikt voor The Exorcist: ze klinkt af en toe behoorlijk psychotisch (helaas gaat het haar in haar leven ook psychisch niet voor de wind en dat is ook de reden dat we niks meer van haar horen).

De hoes is en ultiem voorbeeld van de jaren 90-trend om poppen (al dan niet mishandeld en/of anatomisch correct) op platenhoezen af te beelden.

Aangekruist als favoriet:
1. Bruise Violet
2. Handsome & Gretel
3. Real eyes

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Spanking Machine

#90: John Cale - Music For a New Society (1922)

En daar is de volgende Velvet al. John Cale duikt wel vaker op in deze lijst, we zagen hem al als producer en wellicht zien we hem nog een keer terug. Dit is mijn favoriete soloplaat van hem. Een koude poolwind waait op deze plaat, deze zet je zeker niet op om de visite te behagen maar meer om ze huiswaarts te bewegen. Maar het is meer de productie dan de nummers zelf, die op latere live-uitvoeringen een stuk warmer klinken. Ik vind het mooi dat de productie bijdraagt aan de grimmigheid. Cale was hier in zijn privé-leven ver heen en dat klinkt door. en Cale zou Cale niet zijn als er niet een paar hele academische verkenningen tussen de gewone "plebs"-nummers zouden staan. Wat het concept is van Sanctus ben ik nog steeds niet achter, waardoor dit huiveringwekkende stuk blijft intrigeren. Spoken word, doedelzakken, er is genoeg variatie.
(I Keep a) Close Watch is hier de klassieker.

Aangekruist als favoriet:
1. Close Watch
2. Taking Your Life in Your Hands
3. Chinese Envoy

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: John Cale - Mercy

Voorgaande plaat kwam natuurlijk niet uit 1922 (zó oud is die Cale nou ook weer niet) maar uit 1982.

#89: U.S. Girls - Half Free (2015)

Na al een aantal noisy lofi-albums gemaakt te hebben kwam U.S. Girls (het alias van Meghan Remy) in 2015 opeens met het mooi geproduceerde Half Free op de proppen. Op het 4AD-label, waar het geluid ook helemaal bij past.
Zodra ik deze plaat leerde kennen was ik geïntrigeerd: een aparte (wellicht voor sommigen irritante) stem, ongebruikelijke melodieën en popsongs met flarden dub, psychedelica, electro en 60ies-meidenpop á la Ronnie Spector. Het eindresultaat is als het luisteren naar een beetje eng golden-oldiesstation. Meg beschikt over de gave om elke track als een eigen apart avontuur te doen klinken, en tegelijk een plaat maken die een eenheid is. De zeer ongemakkelijke skit Telephone Play No. 1 versterkt het gevoel dat je naar iets heel bijzonders aan het luisteren bent.

Aangekruist als favoriet:
1. Damn That Valley
2. New Age Thriller

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: U.S. Girls - In a Poem Unlimited (de net zo sterke opvolger)

#88: The Jon Spencer Blues Explosion - Orange (1994)

De IRL nochtans zeer verlegen en bescheiden heer Jon Spencer veranderd zodra hij een scherpgesneden maatpak heeft aangetrokken, zijn haar eens goed in de gel heeft gezet en een gitaar omhangt in JON SPENCER, de überbronstige megamacho voorman van The Blues Explosion, motherfucker!

Op Orange komt de bluesnoisepunk van het trio na een paar veelbelovende platen tot haar volle recht. Als een stoomwals spelen de heren elk jeugdhonk de vernieling in en roepen dan heel vaak "the Blueees explosion" en "motherfucker". De kracht van Orange zit hem in de verscheidenheid, elk nummer heeft iets eigens, zoals bijvoorbeeld: de blaxploitation-violen in Bellbottoms, de thereminsolo in Dang (motherfucker), stoffig orgeltje (very rare), yeahyeahyeah-koortje (Blues X Man), een expliciete tekst over neuken (Full Grown) en de op dat moment zeer hete Beck ca. 'Loser' die aan het einde van Flavor opbelt om een stukje via de telefoon in te rappen.. En los van al die toeters zijn de liedjes ook gewoon heel sterk. Muziek voor een ouderwets ruige stapavond, moederneukers!

Aangekruist als favoriet:
1. Flavor (feat. Beck)
2. Bellbottoms
3. Sweat

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: The Jon Spencer Blues Explosion - Acme-plus (waarop de hiphopinvloeden nog meer hun kop opsteken)

#87: Sun Ra - Singles vol. 2 (2017)
(The Definitive 45s Collection Vol.2:1962-1991)

Bij hoge uitzondering een verzamel-LP, want Sun Ra is een geval apart. Hij is naar eigen zeggen afkomstig van Saturnus (maar daarover zijn de meningen verdeeld) en naar de aarde gezonden om de mensen te educaten met muziek. Dit heeft in elk geval een enorm grote werkethiek opgeleverd en samen met zijn Arkestra (met in de gelederen saxofonist Marshall Allen die binnenkort op 100-jarige leeftijd zijn solodebuut zal uitbrengen!) heeft hij een gigantische discografie nagelaten, waar ik bijna helemaal doorheen ben geploegd. Bijna, want niemand schijnt een volledig overzicht van deze discografie te hebben omdat allerlei albums in gelimiteerde en handgemaakte oplagen alleen bij concerten werden verkocht, allerlei singles zijn opgenomen voor de meest wazige labels, onbetrouwbare platenmaatschappijen die muziek releasten achter zijn rug om, en zo nog wat slecht vastgelegde zaken.

Die discografie laveert tussen geweldige composities en ellenlange solo-platen op een moog-synthesizer die volledig bestaan uit bliepjes en bloepjes en elektronische scheetjes. De beste manier om een overzicht te krijgen van zijn werk zijn singlesverzamelaars. Deze collectie geeft een dwarsdoorsnede van zijn meest productieve en bekende periode en je krijgt alles door elkaar: schitterende nummers met volledige band, met en zonder zanger en zangeres, spoken word, exotica, obscurica, de bliepjes en bloepjes maar dan 2 minuten in plaats van 75, het is een geweldig luisterfeest.


Aangekruist als favoriet:
1. Nuclear War
2. Mayan Temple
3. Rocket #9

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Sun Ra - Space Is the Place

#86: Dinosaur Jr. - You're Living All over Me (1987)

Deze plaat stond ook in de top 100 van Omsk en dit zal zeker niet de enige overlap met mijn voorganger zijn. Glorieuze gitaarplaat die de wereld opende voor vele navolgelingen, die meestal niet over het melodische en compositorische vernuft van J. Mascis beschikten. Het startschot voor de gouden jaren van de Amerikaanse indierock.

J. Heeft een achilleshiel in het niet goed kunnen doseren van zijn gitaarsolo's maar dat valt binnen de vroege platen nog alleszins binnen de perken. Dit zijn gewoon acht heel ingeneus in je hoofd plakkende popliedjes vol drive, mooie wendingen, tempowisseling, verstopt onder veel distortion en andere gitaareffecten. Poledo is een vroege tapecollage van bassist Lou Barlow, die deze creatieve hobby later veelvuldig op zijn soloplaten zou etaleren. Geinig is de bonuscover van The Cure's Just Like Heaven waarbij ik nog altijd verschrikt maar mijn platenspeler kijk als hij abrupt wordt afgebroken (de tape was op en er was geen budget voor meer. Deze mensen leefden van de hand in de tand...).

Aangekruist als favoriet:
1. The Lung
2. Sludgefeast
3. Little Fury Things

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Dinosaur Jr. - Bug

Wat vind je van Lanquidity van Sun Ra, itchy?

Een van zijn meest conventionele platen, goed vertrekpunt als je zijn muziek wil ontdekken, mooie plaat.

Ja, dat vind ik ook. Prachtig album. Kon mss ook wel bij je luistertip voor een ander album? Space is the Place het nummer ken ik wel, het album nog niet. Wel benieuwd naar deze verzamelaar!

Ik vond The Magic City een mooie kluif. Moeilijk, maar doorzetten loont.
En Jazz In Silhouette, Angels and Daemons At Play en Strange Strings vond ik gelijk goed.

#85: The Ex - Aural Guerilla (1988)

Nederlands oudste en beste band, het instituut dat The Ex heet maar laat ze dat maar niet horen want ze zijn heel gewoon gebleven. Al 45 jaar schrapen, krassen en hameren ze op hun gitaren als ambachtslieden. Hun geluid is nergens mee te vergelijken en helemaal van hunzelf. Gitaren worden gebruikt als ritme- en percussieinstrumenten en met Katrin Bornefeld hebben ze een werelddrummer binnen hun gelederen. Met haar galopperende ritmes stuwt ze de boel omhoog en omhoog en je zult haar nooit betrappen op het spelen van een ordinaire 4/4 maat.

Aural Guerilla vind ik de beste plaat in hun eerste periode met zanger G(eiten). W(ollen). Sok, een humorloos heerschap die messcherpe teksten over de muziek declameert die al woke waren voordat dat überhaupt bestond, laat staan dat het hip was. En onderschat niet de invloed van de DIY-factor van deze band die van invloed was op mensen als Ian MacKaye, Steve Albini en de Sonic Joetjes.

Aangekruist als favoriet:
1. A Motorbike in Africa
2. De rest

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar hun laatste plaat: The Ex - 27 Passports - deze band is altijd goed gebleven.

lekker itchy een aantal uithoeken van mijn muziekwereld wordt stevig geprikkeld en uitgenodigd op een toffe manier. het blijft misschien wat rustiger in andere hoekjes en in het midden... ach, fuck them.

#84: Jessica Moss - Entanglement (2018)

Jessica Moss is de violiste van onder andere A Silver Mt. Zion maar maakt ook mooie solo-platen. Entanglement springt daar voor mij bovenuit. Waar haar andere platen een redelijk omkaderde modern-klassieke basis hebben die je wel meer hoort op het Constellation-label, bouwt zij op Entanglement een kathedraal met gestapelde vioolpartijen, samplers en stemmen. De track Particles, die de hele A-kant van de plaat in beslag neemt, is waanzinnig indrukwekkend. Koud en warm tegelijk. Het begint met een paar elementaire deeltjes die in de centrifuge worden gegooid, waarna de botsingen resulteren in steeds rijkere klanken, die weer wegsterven als de energie op is. Maar dan gaat een hogere macht zich ermee bemoeien: stemmen stapelen zich tot een koor, waarna de track een bijna religieuze lading krijgt. Aan het einde zit ik devoot op mijn knieën terwijl mijn ogen in het licht kijken dat door het raam de donkere kamer instroomt. Inderdaad, zoals op de hoes. Het nummer Fractals is gevierendeeld en klinkt inderdaad als een patroon dat groeit op het uiteinde van een patroon [zoom in] dat groeit op het uiteinde van een patroon [zoom in] dat groeit op het uiteinde van een patroon [zoom in]. Het zou een eeuwigdurende compositie kunnen zijn ware het niet dat zij wordt beperkt door de speelduur van een geluidsdrager.

Aangekruist als favoriet:
1. Particles
2. Fractals (Truth 4)

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Jessica Moss - Pools of Light

#83: Om - Advaitic Songs (2012)


Om is het duo Al Cisneros (o.a. Sleep) en Emil Amos (o.a. Grails) die met hun respectievelijk bas en drum bezwerende nummers maken die doorgaans in het genre "stoner" worden geplaatst. Nu ben ik zo nuchter als een kalf maar ik vind dit toch wel heel lekker hoor! Op Advaitic Songs (wikipedia: "Dvaita betekent dualiteit en de letter 'a' geeft in het Sanskriet een ontkenning aan. Daarom is advaita dus letterlijk 'niet dualiteit', in normaal Nederlands non-dualiteit") zijn allerlei andere instrumenten zoals cello, fluit, tabla en viool aan hun geluid toegevoegd en het resultaat is een verrassend mooie subtiele plaat vol gewijde sferen die je prima in combinatie met wierook zou kunnen gebruiken als begeleiding voor een doopritueel in de koptische kerk ofzo. En zoals ik dus al bij de plaat schreef: echt iedereen die ik dit laat luisteren vind het goed, dus ga dit vooral ontdekken!

Aangekruist als favoriet:
1. State of Non-Return
2. Gethsemane

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: Om - Conference Of the Birds - een iets vroegere plaat met wat minder opsmuk.

#82: Magik Markers - Boss (2007)


Ook weer een voorbeeld van een onder-de-radarplaat die wel dusdanig veel indruk maakte dat ik hem ben blijven draaien, en deze lijst haalde. De liedjes die hierop staan zijn gewoon heel sterk, en ook afwisseling weer blijkt de sleutel om deze lijst te halen: elk liedje eigen smoel. Ales tussen woeste gitaarfeedbacknummers en pianoballads. Mijn favoriet bevindt zich in die laatste categorie: de haunting ballad Bad Dream/Halford's Beat Suite. altijd kippenvel en prikkende ogen bij dit oprechte huzarenstukje.

Aangekruist als favoriet:
1. Bad Dream / Halford's Beat Suite
2. Taste

Vind je deze plaat goed, luister dan ook eens naar: ik ben niet zo thuis in de rest van de discografie

Is dat geen album van Motorpsycho?

Kudos voor Om! Machtige, originele band.

Ook!
Alleen bij Ra is het Demons zonder A inderdaad.

#81: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)

Megalomaan, megalomaner, megalomaanst, Ye. In 2010 probeerde ik net als veel mensen op Kanye te haten, maar dat lukte niet want hij had zo'n toffe over the top plaat gemaakt. Anno 2025 gaat dat haten makkelijker, al is het meer medelijden. Ik hoop voor deze man dat hij ooit weer op het goede spoor komt.

Wat een creativiteit nog hier! Precies de goede dosis gekte om de nummers alle kanten op te laten gaan maar ze niet te laten ontsporen, en een rode draad in de plaat te houden. Verder weet ik niet zo veel toevoegen aan de 68 pagina's berichten die al op de albumpagina staan, behalve dat ik het volkomen begrijp als je dit helemaal waardeloos vind. Het is wel een alles-of-nietsplaat. Oja en die cameo's.... op mijn favoriete nummer All Of the Lights doen mee: Rihanna, Alicia Keys, Alvin Fields (huh?), Charlie Wilson (wie?), Drake, Elly Jackson (uh-huh), Elton John (als iemand me kan vertellen waar zijn bijdrage zit verstopt hou ik me warm aanbevolen), Fergie, John Legend, Ken Lewis (waar zouden we zijn zonder Kim Lewis), Kid Cudi, Ryan Leslie (of course) en Tony Williams (zal).

Aangekruist als favoriet:
1. All Of the Lights
2. Monster
3. Runaway