Ben ik met je eens. Voor mij zijn de daadwerkelijke intenties en emoties achter de muziek ook niet echt relevant, maar de muziek zelf roept bij mij een gevoel op dat ik het beste kan verwoorden aan de hand van hoe de muziek tegen mij ‘spreekt’. Omdat muziek een abstract iets is, lukt het vaak het beste om mijn gevoel erbij te verwoorden via gepercipieerde (menselijke) intenties en emoties. Waarbij het goed mogelijk is dat die heel ver afstaan van de originele intenties van de makers.

Ja, snap ik ook. Het is hoe de muziek bij je binnenkomt en welk gevoel je erbij krijgt.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/293.jpg?cb=1607897223

190. Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf

Tegen Songs for the Deaf zag ik beetje op: Queens of the Stone Age kende ik eigenlijk alleen van de twee voornaamste hitjes van deze plaat, zowel van tv waar ze vroeger veel langskwamen als van verschillende spelletjes op deze site waar ze nog regelmatig de revue passeren. Ik heb het in die contexten altijd een beetje kleurloze, lethargische en stereotiep-Amerikaanse plain rock gevonden. Tel daarbij op dat Dave Grohl, hoofdfiguur van twee van mijn minst favoriete groepen, meedoet, en ik kon me moeilijk voorstellen dat dit wat zou worden. Maar dat blijkt vervolgens in alle opzichten mee te vallen.

‘No One Knows’ en ‘Go With the Flow’ vond ik altijd een beetje flauwtjes rechtdoor hobbelen, maar wat schetst mijn verbazing: het zijn niet alleen twee van de mindere tracks op de plaat, maar ze landen ook nog eens veel beter in de context van dat wat ze omgeeft. De plaat voelt strak en rammelend tegelijk - een combinatie die ik niet zo vaak tegenkom. De stoïcijnse en niet aflatende drive suddert je langzaam het album in, geeft houvast en bakent de ruimte af voor wat dissonanter geluid. ‘God Is In the Radio’ is daar een treffend voorbeeld van. Van de referentie aan krautrock die ik ergens las begreep ik in eerste instantie niets, maar na enkele beluisteringen kan ik hier steeds meer van de langzaam inwerkende motorik uithalen. Gegoten in een hypertoegankelijk en benaderbaar rocksausje, met een aangename knipoog. Omdat de plaat zo consistent en gevarieerd tegelijk is, landt het radiostation-thema - dat de hele speelduur rond-echoot - precies goed. Fijn dat daarbij ook plek is voor puntigheid als ‘Six Shooter’, dat in het een-tweetje met ‘Hanging Tree’ precies voor de juiste dosis contrasten zorgt, zeker na het wat aanslepende ‘The Sky is Fallin’‘. Zelfs toegankelijke melodietjes als het toepasselijk getitelde ‘Another Love Song’ komen wonderwel uit de verf en omzeilen net de formule die die andere indie gitaar love songs doorgaans bevatten.

Zo zijn deze Queens me steeds net een klein stapje voor. Precies zodra me een “nu weet ik het wel” begint de bekruipen slaan ze zonder pauze gauw een nieuw steegje in. De plaat voelt heel stevig in het zadel, geaard en benaderbaar - en daardoor nergens echt hard of afstandelijk, waarmee ruimte wordt gecreeerd voor wat schurender stem- of gitaargeluid. Consistente plaat die in een uur aan je voorbij vliegt. Ongecompliceerd plezier dat zeker meegaat op de lange autoritten komende vakantie.

Makkelijk 4*

Ik zie dat ik ergens dubbel heb geteld met 2x een #193. Dat moest zijn: Pixies #192, Tool #191 en QOTSA #190.

1. Kraftwerk - Trans Europa Express 5*
2. Townes van Zandt – Townes van Zandt 4.5*
3. Swans - The Seer
4. Jorge Ben - Fôrça Bruta
5. Ornette Coleman - The Shape of Jazz to Come
6. Nick Drake - Bryter Layter
7. Mos Def – Black on Both Sides
8. Boris - Flood
9. John Coltrane - Ascension
10. Tom Waits – Swordfishtrombones 4*

11. Van Morrison – Astral Weeks
12. Kraftwerk – Die Mensch-Maschine
13. Herbie Hancock - Head Hunters
14. Cocteau Twins – Treasure
15. Wire - Pink Flag
16. Bob Dylan – The Freewheelin’ Bob Dylan
17. D'Angelo - Voodoo
18. Tom Waits - Bone Machine
19. Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
20. King Crimson – Discipline

21. Boris - Boris At Last: Feedbacker
22. Fishmans - Uchu Nippon Setagaya
23. Funkadelic - Maggot Brain
24. Dead Kennedys – Fresh Fruit for Rotting Vegetables
25. Songs: Ohia – The Magnolia Electric Co. 3.5*
26. Artur Rubinstein - Frédéric Chopin: The Nocturnes
27. Michael Jackson - Thriller
28. Chico Buarque – Construção
29. Charles Mingus – Let My Children Hear Music
30. Jimi Hendrix – Axis: Bold as Love

31. Gang Starr - Moment of Truth
32. Death - Human
33. This Heat - Deceit
34. Tyler, the Creator – Flower Boy
35. Otis Redding - Otis Blue / Otis Sings Soul
36. Radiohead – A Moon Shaped Pool
37. Modest Mouse - The Moon & Antarctica
38. Converge - Jane Doe
39. Eric Dolphy - Out to Lunch
40. Pixies – Surfer Rosa 3*

41. Steely Dan - Aja
42. Rolling Stones – Let It Bleed
43. Björk – Post
44. Tool – Lateralus
45. Gang of Four - Entertainment!
46. The Kinks - Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)
47. Genesis - Foxtrot
48. Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
49. Led Zeppelin - Physical Graffiti
50. Nick Cave & The Bad Seeds - Let Love In

51. Wilco - Yankee Hotel Foxtrot
52. Duster - Stratosphere
53. Radiohead – The Bends
54. Elliott Smith - XO
55. Bruce Springsteen – Born to Run 2.5*
56. The Who – Who’s Next
57. Yes - Fragile
58. Weezer - Weezer
59. Alice In Chains - Dirt 2*
60. Car Seat Headrest - Twin Fantasy (Face to Face)

61. Opeth - Blackwater Park 1.5*

Wat vind je van Kyuss?

Alles is een kwestie van je smaak/beleving. Historische context is onzin. Juister het zoals je het beleeft , soms wel ander door de jaren heen ....

Let it Bleed is super album , Radiohead vermoeiend/vervelend. Je 1,5 voor BWP kaan ik Gyzz helemaal in volgen....

Top 10 van Gyzz begrijp ik gezien zijn smaken .....Die van TVZ heb ik zelfs nog het liefst (3,5 ster)

Nooit echt de tijd voor genomen voorbij een vluchtige beluistering, waarin het een beetje aan me voorbij ging maar waar de muziek zich volgens mij ook niet echt voor leent - misschien goed idee om eens in te duiken, want volgens mij gaan ze in deze top-250 lijst niet meer voorbij komen. Overigens nog wel wat andere platen die volgens mij ook in dat straatje liggen, waaronder de eerstvolgende #189 (Electric Wizard - Dopethrone).

Oei, dat is een van mijn favorieten, ben benieuwd of je er wat mee kunt.

Erg fijne reviews weer, keep it up. Ik heb ook Tool voor het eerst in jaren weer eens opgezet. Zelf ken ik alleen Aenima, dat vind ik best tof, al heb ik ook niet direct de behoefte om dit eveneens geprezen vervolg te checken. Zo'n track als Stinkfist is simpelweg gewoon heel erg lekker, maar zoals je al leest heb ik er nooit een erg sterke band mee ontwikkeld. Heb mijn metal uiteindelijk toch graag een tikkie smeriger, denk ik.

Ook wel weer benieuwd geworden naar Queens of the Stone Age, dat is eveneens een hele poos geleden.

En laat Dopethrone nou een plaat zijn die ik ook al een tijdje op de korrel heb dankzij RYM, maar waar ik nooit aan toe ben gekomen, dus grote kans dat het daar dan ook snel van komt

Het heeft ertoe geleid dat ik Songs for the Deaf heb verlaagd van 3,5* naar 3* Begrijp me niet verkeerd, dit is een lekker, geïnspireerd klinkend rockalbum, het spelplezier spat ervan af, maar het is gewoon niet helemaal mijn stylo. Vooral de zang op sommige nummers trekken me niet erg, bijvoorbeeld op First It Giveth. De opener, daarentegen is echt heerlijk. Mosquito Song, aan de andere kant van het spectrum, is ook wel een duidelijk hoogtepuntje.

Misschien komt het erop neer dat rechttoe-rechtaan rockmuziek me vaak niet zo gek veel doet.

Gyzzz ga je nog verder?

Ben wel benieuwd wat je Dopethrone vind.

Komende tijd heb ik hier helaas te weinig tijd voor, maar het lijkt me zeker leuk om t.z.t. de handdoek weer eens op te pakken, met een tegen die tijd totaal outdated top 250