ik vond de magie minder dan de vorige keer 12-4-2008 eveneens in de Helling. Ik had de indruk dat de met name de oude nummers wel een beetje op de routine gingen. Eens met dat de nummers vaak beter tot zijn recht komen in kleine setting, en de combi met de nieuwe zangeres en haar vader is wat dat betreft wel perfect. Echt geergerd heb ik me overigens niet aan de band, die als persoonlijkheden de zaak toch wel opfleuren, de bassist in het bijzonder. Hij zou wat minder hard moeten spelen, ja ja.

Net als de vorige keer kwam ik ook weer terug met het idee dat Alela wat breder repertoire zou kunnen spelen omdat het steeds lijkt alsof ze dat met graagte doet en ze daar ook wel meer van lijkt te kennen dan ze speelt. En dan liever die wat minder bekende country traditional dan ´Heart of Gold´.

Daar was ik toen ook en ben het volkomen met je eens.


Zo zou je het ook kunnen omschrijven. De bassist was mijn inziens inziens een beetje té aanwezig. Daarbij had hij volgens mij het idee dat op het podium stond met AC/DC o.i.d. i.p.v. met Alela Diane. Hij zorgde i.i.g. wel voor hilariteit alom.


Het zorgde wel voor een luid applaus van de oude verstokte rockers (daar zal ik jou maar niet bij rekenen ). Maar een nummer als "Cluck Old Hen" zoals bij een eerder concert zou wel wat meer bij haar "stijl" gepast hebben.

Heeft ze trouwens nog "The Pirate's Gospel" gespeeld? De toegift(en) heb ik niet gezien omdat ik mijn vriendin naar het station moest brengen.

Pirate´s Gospel was de tweede en laatste van de toegift. Met alle 5 vooraan zingend en klappend en alleen met de gitaar van Alela. Wel in de stijl zoals je die wil, dus. Overigens was er geen sprake van een tweede toegift, en op de een of andere manier stond dat bij de aanvang van de toegift al vast. De setlist, met de toegift erop (ik stond vooraan) is gewoon uitgespeeld.

Heb gisteren Mercury Rev gezien in Tivoli. De zaal was vrij leeg, maar de band zette toch wel een enthousiaste show neer. St. Vincent opende en dat was het leukste voorprogramma wat ik sinds tijden heb gezien. Mooie vrouw ook. Mercury Rev speelde nummers van het nieuwe album (wat ik eigenlijk nog nooit heb gehoord) afgewisseld met nummers van eerdere albums. Opvallend was wel dat ze het echt oude werk achter zich hebben gelaten. Ook live weet Mercury Rev een mooi geluid neer te zetten, al genoot ik zelf toch het meest van de nummers van Deserter's Songs en All Is Dream. Volgens mij heeft de zanger wel een theatrale persoonlijkheidsstoornis .

Vanavond Bill Callahan in een veel te hete Paradiso bovenzaal gezien. Zowieso weer typisch Paradiso...doorgangshuis voor bands. Het leek wel of eerder op de dag Normaal had gespeeld, zoveel bier lag er op de vloer. Als ik 15 euro dok voor een ticket verwacht ik wel een zaal waar je voeten niet aan de vloer plakken en je T-shirt niet aan je lijf. Echt te ranzig voor woorden. En er zat een curfew op Billy: 20.45 klaar want er moest nog een band. Lopendebandwerk in Paradiso, begin het een beetje zat te worden.

Het voorprogramma was ene Sophia Knapp (vriendinnetje van) en was werkelijk hemeltergend. Dertien-in-een-dozijn dame met gitaar inclusief teksten om van te huilen. Van het lachen. Deed wat denken aan Phoebe uit Friends, maar dan niet grappig. Wat een nivo, écht. Mijn tolerantie jegens sneue singer-songwriters wordt met rasse schreden minder.

Gelukkig maakte Bill Callahan alle doorstane ellende helemaal goed. Olijk koppie, volle bos haar, perfect spelende band, en een set met veel werk van de laatste plaat aangevuld met Smog-nummers. Erg blij werd ik van Bathysphere als eerste nummer in de toegift. Één minpuntje: zij van Knapp moest zo nodig een nummer meezingen... het betreffende nummer mislukte jammerlijk. Voor de rest: top, ik ben blij deze bard nu eens live te hebben gezien.

18! En dan nog dat abonnement. Schandalig voor zo'n kutzaal inderdaad...

Kan verder de vreugde alleen maar delen; was zeer in mijn nopjes met Bill! Sophia Knapp hebben we gemist, maar dat is dus geen ramp geweest, geloof ik. Bill zelf was in ieder geval goed op dreef; prettige set met erg veel recenter werk (en in dat opzicht een béétje jammer dat alle klassiekers bleven liggen) - veel van Eagle; Diamond Dancer, Sycamore, Say Valley Maker, Rock Bottom RIser - en zowaar incluis mijn persoonlijke favoriet Let Me See the Colts (die ik echt niet had verwacht; geweldig dus!). Leuk dat er in de toegift nog wel twee oudjes voorbijkwamen; een zeer, zeer toffe uitvoering van Bathysphere, en en eveneens toffe uitvoering Cold Blooded Old Times die op het eind op kekke wijze de prak in werd gespeeld - hulde! De groep muzikanten was verder zeer in orde, hoewel op die nummers van A River Ain't Too Much to Love, Jim White toch wel een beetje gemist wordt... Vergelijk de uitbarsting in Say Valley Maker op plaat met die van gisteren live - maar misschien een kwestie van gewenning. In ieder geval, ik mag niet klagen - geweldigenoten.

Gisteren één dagje naar Ieperfest gegaan, en toch wel enkele toffe dingen gezien. Annotations of an Autopsy, Set Your Goals, Aborted, Fatal Recoil, allemaal wel toffe dingen.

Alweer eergisteren maar toch. Bill Callahan heeft diepe indruk achter gelaten. Prachtig concert. Zijn stem he? Blijft bijzonder. Het is bijna bizar als ik hem zie staan dat die stem uit die kerel komt. Overige bandleden speelde strak, soms leken ze wat ongeinspireerd maar kwalitatief niets op aan te merken. In het commentaar van Itchy kan ik mij goed vinden: het voorprogramma was om te huilen en het was veel te warm.



Ik vroeg me al af waarom hij dat zei. Maar goed opgemerkt. Ik had die connectie nog niet gelegt. Paradiso laat op deze manier inderdaad wel wat steken vallen. Van het programma daarna heb ik nog een klein stukje gezien. Een klein, zelfs beetje zielig aandoenend meisje ,die zichzelf Tiny Vipers noemt , speelde voor een heel klein publiek. waar de zaal bij Bill Callahan nog heel klein leek , leek de zaal nu enorm. Misschien dat dat haar nog een beetje zieliger maakte. ze maakte overigens prachtige kleine verstilde liedjes met bijzonder gitaarspel. Moest helaas snel weg maar ga nog wel op zoek naar haar muziek.

Al met al een zeer geslaagd avondje. Ook met dank aan Lukas voor zijn ingenieuze plan om op een papiere cd zak; wij zoeken 2 kaarten voor Bill te schrijven. Daarmee waren we toch een handje vol, zeer jaloers kijkende, Bill Callahan fans te slim af.

Overigens nog erg droog...

"This is our last show of this tour of three weeks. (stilte) So... no show tomorrow."

Gisteren CHIC in Paradiso, of eigenlijk vooral Nile Rodgers, want verder is er geen originele bezetting; de dames van destijds doen het al lang niet meer, Bernard Edwards is al weer heel lang dood, en de Chic strings waren er ook niet. Wel: een tweepersoons hornsection, twee toetsenisten, twee zangeressen, een redelijk goede bassist en de drummer kon er ook mee door.

Ik was er alleen heen, en blijkbaar was er van hier ook niemand. Toch was het zo goed als vol in Paradiso (ik hoorde dat het niet was uitverkocht).

Op het begin van de setlist hits uit de beginperiode: Everybody Dance, Dance Dance Dance en I Want Your Love.
Daarna een medley van I'm Coming Out, Upside Down, He's the Greatest Dancer en We are Family (2 maal Diana Ross, 2 maal Sister Sledge), gevolgd door nog meer Chic-wereldsuccessen bekend van andere artiesten: Spacer (Sheila Black Devotion) Like a Virgin (Madonna) en Let's Dance (David Bowie, gezongen door de drummer, en daar maakte hij best een show van) en nogmaals Sister Sledge: Thinking of You.

Ergens daartussen zat het voor mij verrassendste stuk van de show: Een medley van Soup For One (van de vrij onbekende gelijknamige soundtrack ) en Lady (Een nog vrij recent nummer van dance-artiest Modjo).

De laatste nummers waren dan wel weer eigen bekende Chic-hits: Chic Cheer (veel respons uit publiek) en My Forbidden lover werden fraai achter elkaar gespeeld en Le Freak natuurlijk. Toegift was Good Times, en daar werd een fors deel van de Sugarhill - Rapper's Delight tekst nog in gezet.

Mooi concert voor de globale fan en muziekliefhebber, waarmee de toegevoegde waarde van de muziek van Rodgers goed op waarde geschat kon worden. UItvoering was ook professioneel sterk, en publiek deed ook goed mee. De zangeressen waren goed. Ze hadden zelfs veel persoonlijkheid. Uiterlijk ook (die Mexicaanse was ook echt mooi). Maar is dat ook wat je wil? De zang van Chic heeft als extra aantrekkelijke juist dat bescheiden ongenaakbare: Luci Martin is onvervangbaar.

Als echte fan vond ik het toch teveel een show met goed repertoire en te weinig een concert om je in te leven. Dat zal te maken hebben met de gedateerdheid, de onvervangbare afwezigen en bovenal hoge verwachtingen.

Het repertoire had voor mij ook wat onbekender gemogen. Van de eerste 3 albums werden elk 2 nummers gespeeld maar van ná Risqué dus niets. 'Stage Fright', 'You are Beautiful' of 'Chic Mystique' had ik er graag bijgehad. Maar met deze setlist heb je qua publiek denk ik wel de meeste respons. En dat was zeker positief: de sfeer zat er goed in. Geholpen daarbij heeft zeker ook de muziek voorafgaand aan het concert; aangepast repertoire van een goede DJ. Ik ben er nog even langsgelopen.

Samenvattend: goed concert van goede professionals (wellicht met uitzondering van de vrouwelijke toetsenist die vooral door zichzelf wel geweldig werd gevonden) maar ik was graag nog iets meer betoverd.

Gisteren was Uriah Heep in de Pul te Uden.
Erg gaaf ( misschien iets te kort ) concert! Na de show was er ook nog een signeer sessie, ook erg gaaf. Helaas wel zonder
Mick Box want hij voelde zich niet lekker.
Zal de set list niet verklappen voor de mensen die
volgende week naar Zoetermeer gaan.

Gisteren Jay Brannan zien optreden in de Sugar Factory te Amsterdam (tegenover de Melkweg).
In de stromende regen aansluiten in de rij die bestond uit homo's, wat meisjes en eh, homo's (binnen twee heterostelletjes die dat ook zeer duidelijk lieten zien.......).
Na het voorprogramma van de zanger van a balladeer betrad Jay het podium. Gitaar om en dat was het dan ook. Geen enkele begeleider: Jay, zijn gitaar en zijn charme die zich liet gelden d.m.v. zijne vele anekdotes tussendoor. Ik ben daar dol op, maar hij had het ook beter mogen doseren wat mij betreft want het kan 'too much' zijn.
Helaas bij dit optreden bleek maar weer dat de plek in de zaal belangrijk was. Ik stond deze keer wat meer richting bar alwaar de eerste 15 minuten een groepje blonde grachtengordeldames zeer luid hun week bespraken met hun rug naar het podium toe. Blijkbaar kregen ze zelf ook in de gaten dat ze hier niet hoorden want gelukkig verdwenen ze. Helaas vond een groep aanstellerige nichten het nodig om deze taak over te nemen en het luide gebabbel werd vrolijk voortgezet. Op zo'n moment probeer je je er maar voor af te sluiten want een opmerking levert je alleen maar meer ellende op en je avond is verziekt.
Jay dus........... zeer goed bij stem, leuke verhaaltjes en een stukje kinderen voor kinderen in de vorm van 'Twee Vaders' die hij toegespeeld kreeg door Shortbus-regisseur Cameron Mitchell.
Ondanks mijn ergernissen aan een deel van het publiek (babbelende dames, keuvelende nichten die denken dat Zombie een cover is van K's Choice en een elkaar opvrijend heterostel die beter een hotelkamer hadden kunnen zoeken) heb ik toch een zeer leuke avond gehad. Knap dat slechts 1 man met een gitaar je toch een uur en kwartier zo goed weet te vermaken.




Jay Brannan met een cover van het kinderen voor kinderen nummer 'Twee Vaders". Hij gaf zijn eigen camera een iemand uit het publiek die dit opnam.

Het origineel:

Gisteren URIAH HEEP gezien in Trix (Hof Ter Lo), Antwerpen.....

Jongens jongens wat een energie...
GEWELDIG... Wat een power... en loeiend hard!!!

Wat een setlist.... wat een avond!! )

Gaaf dat het in Antwerpen ook zo mooi was.
Heeft Uriah Heep daar ook nog handtekeningen uitgedeeld?

Jawel, maar daar heb ik niet op gewacht. De show was gedaan om 23.15, de laatste trein ging om 00.03, dus na de show nog snel een pintje, tram op naar het station en de trein naar huis...
(in die land heb je géén nachtnet zoals in Noord- en Zuid-Holland wél kan).

hoe is het mogelijk he?

Foto's zelf gemaakt zeker?

Zojuist bij Fink geweest in 't Paard van Troje. Wat een ontzettend lekker en gewoonweg goed concert. Het was in de kleine zaal, wat perfect past bij de intieme en spannende muziek. De opbouw en climaxen waren verrukkelijk! Fink zelf erg goed qua stem en gitaar. De drummer was goed! Speelde mooi, strak, avontuurlijk, evenals de bassist. Samen maakte zij er wat mij betreft een zeer geslaagd concert van. Genoten!

Gisteren was de eerste editie van het Beast in the East Festival in en om de Loods te Aalten/Barlo.
Met als persoonlijke hoogte punten, Destinity, Wizard en Fake no More.

Net bij Jesus Lizard geweest in Paradiso. Future of the Left speelde in het voorprogramma en buiten dat ze slecht geluid hadden vond ik ze gewoon niet goed. En die zanger is altijd chagrijnig. Beetje jammer, maar op hun muziek zit geen lange houdbaarheidsdatum. Daarna liet Jesus Lizard zien hoe het moet. Nog net zo goed als in hun hoogtijdagen. Onverbiddelijk strak sleurende band zorgt een ondergrond waarop David Yow zijn ding kan doen. Ik ken weinig artiesten die zoveel geven als Yow... heb hem drie keer stagedivend over me heen gehad. Beste concert van 2009, tot nu toe.

weinig aan toe te voegen, ik ben bij Future of the Left weggelopen, niet zozeer omdat ze slecht waren (hoewel zeker niet heel goed of bijzonder) maar puur omdat het geluid me af en toe pijn deed aan de oren...

The Jesus Lizard inderdaad super, kreeg er vanaf het geluidsbord een goede blik op, en geluid was daar ook prima..

Voor mij het meest memorabele moment was het moment dat ik even opzij keek de rest van het publiek in, en dat ik Yow nergens zag toen ik naar het podium keek daarna.... en dat ik enkele seconden later half omver geduwd werd door een Yow die naar het geluidsbord kwam rennen om een aansteker (o.i.d.) op te halen...

Wel heel jammer dat in Mouth Breather ineens Sims' versterker het opgaf en we dat hele nummer dus zonder bas moesten doen.

Verdorie. Jammer dat ik dat heb gemist zeg. Gelukkig al gezien in Barcelona, maar dan korter..

Gisteravond was ik bij Ray LaMontagne in de Melkweg (Rabozaal: mooi!). Ik kende hem eigenlijk niet goed, had wel eens wat gehoord en dat vond ik eigenlijk best wel prima. Een vriend van mij vroeg mij dan ook, maanden geleden mee te gaan, prima!

Uch.. fijne, hese stem! Maar wtf SAAI! Jezus die vent kan wel wat pepers gebruiken. Ik trek het gewoon niet een singer-songwriter met duffe band (prima muzikanten hoor maar toch) die echt best goede muziek maken, maar het is mij allemaal veel te tam. Ik ga dan ook niet meer zo snel naar dit soort concerten, ik kreeg er lamme poten van.

Eens kijken of ik dit ook ervaar wanneer ik zijn cd's beluister. Kan toch niet veel erger worden?

Volgende keer dan maar naar Mika Hill


Die cd's van Ray zijn echt wel de moeite waard zeker ook omdat je dan niet de hele tijd hoeft te staan: dat scheelt weer!

Anathema in de Boerderij in Zoetermeer.

Prima concert. Met als gast Anneke van Giersbergen (Auqa de Anique, Gathering), zij song de vrouwelijke stem op de nrs. Parisienne Moonlight en A Natural Disaster en had verder een optreden et Danny Cavanagh met de The Blowers Daughter (cover van Damien Rice) van haar laatste cd.
Zij heeft met Danny een CD gemaakt die zaterdag is uitgebracht.
In het voorprogramma Leafblade. Mooie accoustische setting met Sean Jude
Vocals, Guitars, Tin Whistle
en
Daniel Cavanagh
Vocals, Guitars, Keyboards

Anathema speelde een prima setlist met als opener Closer. De zaal ging al uit zijn dak. Verder met nrs als Deep,, One Last Goodbye, Pressure en ander ouder werk.
Ook kwamen er wat nieuwe nummers voorbij.
Al met al goed concert met een zeer enthousiaste band. En zanger Vincent Cavanagh die erg goed bij stem was en zeer agressief op het toneel stond te spelen.
Nu wachten op de nieuwe CD.

ANATHEMA is deze week nog op de volgende plaatsen actief:
21 Sep 2009 20:00 Patronaat Haarlem
22 Sep 2009 20:00 Doornroosje Nijmegen
23 Sep 2009 20:00 Biebob Vosselaar

Aiaiai! Kom net uit Lido stuiteren na een meer dan opwindende 150 minuten set van Masters of Reality. Men neme een paar moddervette riffs, voege een royale portie psychedelica toe, zette een muur van geluid neer waar Phil Spector bij verschrompelt, servere als nagerecht een 20 minuten versie van John Brown en Kreuzberg dreunt op zijn grondvesten

Ik heb gisteren Keith Jarret solo piano eindelijk mogen meemaken in het paleis voor schone kunsten in Brussel. Na deze ervaring zal muziek nooit meer zijn wat het voorheen was voor mij...

Gisteren HEALTH en Fuck Buttons gezien in de Oude Zaal van de Melkweg. Na deze ervaring zal muziek ook nooit meer zijn wat het voorheen was voor mij, want volgens mij ben ik half doof geworden.

Goed was het wel, vooral HEALTH blijft een briljante live-band, gaan helemaal op in hun muziek.

De Masters komen op stoom!
Ik heb ze op 2 oktober in Hellendoorn gezien, dat was ook al geweldig!
John Brown werd nog binnen het kwartier gehouden en soms ging het nog niet helemaal goed.
Maar over het geheel genomen was het fantastisch!
Met name de wat (s)lome blues nummers van Sufferbus waren erg goed, Chris Goss is een geweldige gitarist en zanger.
Hopelijk komen ze snel weer terug en hoef ik niet weer 10 jaar te wachten op deze geweldige band/man.

Gelukkig had ik oordoppen. WTF