Momenteel op de Brouwersdam bij Concert At Sea........

Vanmiddag Dotan en Kensington gezien beiden gewoon goed Blof's ode aan The Lau helaas gemist, net Racoon met een greatest hits show was ook degelijk maar weinig spectaculair en nu wachten op Lenny voor het echte vuurwerk..........

Lenny Kravitz was maar eignlijk moet hier een hele rij aanbiddende smiley's staanik mis ze nog steeds die smiley's uit het stenen tijdperk

Gisteren heb ik Kasabian gezien in TivoliVredenburg. Kasabian heeft een aardige live-reputatie dus ik ging erheen met hoge verwachtingen. Die losten ze overtuigend in.

De eerste paar nummers heb ik vooral goed naar de muziek geluisterd en naar showman Tom Meighan gekeken. De zang was prima en ik had al snel door dat het een kwalitatief goed concert zou gaan worden. Dat was alvast een hele geruststelling.

Al vanaf het openingsnummer Bumblebeee ging het publiek helemaal uit hun dak en bijna alles werd woord voor woord meegezongen. Zelfs recht voor onze neus, terwijl we toch redelijk ver achterin stonden. Zo'n enthousiast publiek had ik niet verwacht, zeker omdat het concert niet eens was uitverkocht. Het brengt een hoop sfeer en daarom begon ook ik al snel los te komen.

Kasabian maakt geen muziek om stilletjes van te genieten, een concert van Kasabian is een feestje. Dat ze het Nederlandse publiek daarin zo makkelijk mee zouden krijgen had ik niet durven hopen. Na een nummer of vijf ging ik dan ook in feestmodus en vanaf Fire (het laatste nummer voor de toegift) zelfs in feestmodus-plus. Na een kwartiertje in de pit was ik bekaf, maar voldaan.

Van begin af aan zaten het tempo en de sfeer er goed in en eigenlijk kwamen er alleen maar aanstekelijke, meezingbare, dansbare rocksongs voorbij. Daar heeft de band nu eenmaal patent op. Welke nummers ze precies uitkiezen en in welke volgorde ze die spelen maakt waarschijnlijk nauwelijks iets uit. Halverwege de set viel het overigens wel een beetje stil met Bow en Thick as Thieves, maar omdat Bow toevallig een van mijn favorieten is heb ik me geen moment hoeven vervelen.

Een avondje Kasabian is echt een aanrader. Tijdens de volgende tour wil ik ze weer zien.

Mooi verslag stoepkrijt. Ik had Kasabian dit keer overgeslagen, maar ik begrijp dat het weer ouderwets genieten was.

Dankjewel west. Dit was voor mij de eerste keer Kasabian dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar genieten was het zeker.

Alle euforische berichten die hier de afgelopen jaren al over Kasabian zijn geschreven kan ik nu in ieder geval volledig begrijpen.

Gisteren bij Parkpop geweest.

Daar traden o.a. op Bongo Botrako, Ben Miller Band en Orchestral Manoeuvres in the Dark.

28-juni-2015

OMD op Parkpop

30 jaar geleden stonden we ook op Parkpop, ik weet niet wat we toen fout deden dat we nu pas weer gevraagd werden

Zo kwam Andy McCluskey gisteren het podium op van Parkpop. De band was afsluiter van de 35ste editie en had er in 1985 dus al eens eerder gestaan. Toen was de band nog hot en scoorde het hit na hit. Dat is nu niet meer het geval maar de band is nog (weer) bij elkaar en maakt relevante platen dus dat is ook al heel wat waard. Andy had er zoals altijd zin in en grapte met het publiek en met zijn bandmaten die nogal eens wat te verduren kregen. Zo -bleek later- scheurde Paul Humpreys uit zijn pantalon (voor de eerste rijen bleek dat hilarisch) maar als je iets verder stond kreeg je daar verder niets van mee maar lang leve het internet. Ook drummer Stuart Kershaw had de nodige mankementen en er moest regelmatig een roadie het podium op om zijn trommelkit bij elkaar te houden. Iets wat gelukkig ook lukte. McCluskey grapte daar nog over OMD als electronische band ook maar gewoon een electronisch pad drumstel moest kopen want dat gebeuren dat soort dingen tenminste niet meer.

Een andere opmerking na opener Enola Gay was dat we "No art and no culture" kregen enkel 18 singles (dat bleken er overigens 17 te zijn). Dus een echte greatest hits show. Wel wat veilig maar begrijpelijk. Binnen die context waren er ook nog de nodige verrassingen, zo stond Secret op de setlist "How long we didn't play this in Holland?", volgens Humphreys sinds "the 80's en dat klopt uiteraard, sterker nog ik denk dat dit op Parkpop 1985 de laatste keer was.

Verder Dreaming die ook vrijwel nooit voorbij komt en qua nieuw werk History of Modern en Sister Marie Says waarvan de laatste op erg veel bijval kon rekenen al zullen de christenen onder ons wel met een schuin oog gekeken hebben "join the atheist like us" naar het optreden.

Het weer was goed, het geluid was prima, de setlist kon beter maar gezien het publiek begrijpelijk dus al met al zeer vemakelijk.

1.Enola Gay
2.Messages
3.Tesla Girls
4.Secret
5.History of Modern (Part I)
6.(Forever) Live and Die
7.If You Leave
8.Souvenir
9.Joan Of Arc
10. Maid of Orleans
11.Talking Loud and Clear
12.So in Love
13.Sister Marie Says
14.Dreaming
15.Locomotion
16.Sailing on the Seven Seas
17.Electricity

Gisteren in de Oosterpoort gezien Ryan Adams en in het voorprogramma Town of Saints.

Om met die laatste maar even te beginnen. Deze band speelde een thuiswedstrijd. En dat deden ze erg goed. De opzwepende muziek, waarin de viool een belangrijke rol speelt, sloeg goed aan bij het publiek. De zanger heeft een behoorlijk bereik en er werd ook regelmatig goed meerstemmig gezongen. Daarnaast swingde het door de rest van de muziek lekker. Ik had ze voor het laatst op Eurosonic gezien, ruim twee jaar geleden, maar ze hebben duidelijk stappen gemaakt, zowel in de muziek (bleek uit het nieuwe nummer) als in het live spelen. Toen was de avond dus al enigszins geslaagd.

Het werd echter een echt memorabele avond door de heer Ryan Adams. De zaal was goed gevuld, maar zeker niet uitverkocht. Wellicht samenhangend met de relatief late aankondiging (pas ongeveer vier weken geleden), dat het de laatste week voor de zomervakantie is en wellicht ook het mooie zomerweer. Maar goed, dat maakte dat je mooi ruim kon staan (altijd fijn voor de ietwat kleinere mevrouw Bonk, ziet zij ook wat) en je daardoor goed uitzicht had op het podium waar o.a. twee gamekasten, een tijger, een Dr. Pepperautomaat en twee levensgrote versterkers dienst deden als decor.
Het was mijn eerste kennismaking met Ryan Adams als live-artiest en hij had vandaag een volledige band bij zich (drums, gitaar, bas en piano/orgel). Dus niet de intieme en rustige sfeer van zijn laatste live-album. Maar wat kan deze man (en zijn band) spelen en zingen! Het knalde er vanaf het begin in met Gimme Something Good, maar bleef toch ook mooi subtiel, waardoor je de gelaagdheid van de muziek goed kon terughoren. Na enkele nummers traden er technische problemen op, wat even de vaart uit het concert haalde. Dat loste hij uiteindelijk geweldig op door een nummer te improviseren, waarin hij zijn technische man bedankte voor het oplossen van de problemen. De setlist was afwisselend genoeg en Ryan stond gewoon geweldig zuiver en emotioneel geladen te zingen. Intens en adembenemend is voor mij de beste omschrijving van dit concert.
Tijdens een prachtige akoestische cover van Oasis's Wonderwall, was het fijn te merken dat het blijkbaar toch nog mogelijk is om een zaal (zo goed als) stil te krijgen. Daarna kregen we nog Come Pick Me Up en toen was het klaar na zo'n twee uur, wat werkelijk voorbij vloog, omdat ik helemaal opging in het concert. Dat heb ik niet vaak (meer).
Overigens geen toegift en dat was ook prima. De verplichting van zijn toegift vind ik geregeld gekunsteld overkomen. Het concert was namelijk ook gewoon klaar, aangezien we al een prachtige climax gehad hebben.

Mocht het nog niet duidelijk zijn; het was een prachtige avond waar ik volop genoten heb.

wow... The Ex + Fendika ga dat vooral zien in bv. Worm (Rotterdam) of op het Valkhoffestival (Nijmegen)!
Fantastisch gevarieerd concert, maar tegelijkertijd pasten de bands op de een of andere manier perfect bij elkaar. De gastoptredens van Ken Vandermark, Han Bennink en John Butcher waren een boel kersen op de spreekwoordelijke taart. Zéér geslaagde concertavond.

Blaudzun bij de ploegenpresentatie van de Tour.




Het concert werd afgebroken door een heftig onweer.

02-07 FFS (Franz Ferdinand + Sparks) - Melkweg, Amsterdam 5* , support Pollyester 4,5*.

Wat een gouden greep was die supportact Pollyester, had al hun laatste album van te voren even beluisterd want ik kende ze niet. Dat klonk interessant genoeg om op tijd binnen te zijn. Ze spelen een groovende mix van Synthpop, New Wave, Electro. De stem van de zangeres doet denken aan Siouxsie want niet per definitie positief is want die mag dan zeer herkenbaar zijn, ze is niet 's werelds meest kundige zangeres (zeg ik als grote fan van de kittige dame). Überhaupt was het vooral de muziek die de zaal in beweging bracht en dus een prima opwarmer voor de hoofdact. Zat ook nog ergens een bewerking van het nummer VOICES van Russ Ballard bij. Ga hier wat meer van luisteren, zeker aan te bevelen.

Had lang twijfels over hoe succesvol een samenwerking tussen Sparks en Franz Ferdinand zou zijn en nog meer over hoe dat dan live zou klinken. Had als wat op TV gezien bij Jools en dat overtuigde niet echt. Op het album FFS zijn mijn idolen Ron en vooral Russell (van Sparks) zeer nadrukkelijk aanwezig en Franz Ferdinand valt wat weg in het geheel. Live is dat gelukkig precies andersom zoals ik ook hoopte, en is het rock element dat de boventoon voert. De leden van FF claimen terecht de spotlight en dan vooral zanger Alex en gitarist Nicholas, de drummer Paul een stuk minder en ronduit ongelukkig lijkt de basgitarist Robert. Het publiek was al enthousiast door Pollyester en het optreden van FFS deed daar een flinke schep boven op. Alle nummer van het album werden gespeeld en bovendien 3 nummer van Sparks (The Number One Song in Heaven, This Town.... en When Do I Get To Sing "My Way") en eveneens 3 van Franz Ferdinand (Do You Want To, Micheal en Take Me Out). Alex is duidelijk gegroeid in zijn rol als lid van FFS. Wat ik tot nu toe had gezien leek het wel of FF de begeleidingsband van Sparks was geworden en dat vond ik wel een beetje zonde. Mijn enige minpunt is dat de rol van genius Ron Mael, de motor in Sparks wel erg klein is geworden in het geheel. Zijn eeuwig onveranderde act van bijna bewegingsloos achter de synth zitten valt in het niets bij spotlighthuggers als Alex, Nicholas en Russell.

The Who - Ziggo Dome Amsterdam - 2 juli 2015

Ter ere van het 50-jarig bestaan van The Who toeren de twee overgebleven leden Roger Daltrey en Pete Townshend nog éénmaal de wereld rond. Nederland is daarbij één van de weinige landen in Europa waar ze op het podium staan. De optredens staan in het teken van de grootste hits uit het lange bestaan van de band. Uiteraard staan de mannen er niet alleen voor, want met bassist Pino Palladino en drummer Zak Starkey (zoon Ringo Starr) hebben de twee originele leden een krachtige begeleidingsband gereed staan.

De Amerikaanse rockband The Last Internationale mag het publiek deze avond opwarmen en dat doen ze met verve. Het krachtige geluid van de gitaren vullen de nog halflege Ziggo Dome. Het warme weer is een reden voor veel mensen om het voorprogramma over de slaan, maar degenen die wel aanwezig zijn lijken zich prima te vermaken. Het optreden gaat van bluesrock naar de alternatieve kant van de rock scene. Toch is het vooral de versie van My My, Hey Hey van Neil Young die de aandacht van het publiek opeist.

Stipt op tijd komt de groep muzikanten van de begeleidingsband van The Who het podium op, gevolgd door Roger en Pete. Who Are You is het nummer waar ze de avond mee beginnen. Geen vaste volgorde dus, want het is één van de laatste hits die de band heeft gehad. Terwijl het ‘Who, Who?’ van Roger door de lucht schalt tovert Pete een stevig gitaarsound tevoorschijn. Met The Seeker en The Kids Are Alright gaan ze langzaam aan terug in de tijd tot halverwege de jaren zestig. Naast het gitaargeweld is Pictures of Lily een rustpunt in de reeks van hits die de mannen deze avond ten gehore brengen. Een grote hit in Europa en dat blijkt ook wel aan de vele mensen die staan mee te brullen. Het publiek komt pas echt los van de grond als Roger met het gestotter van My Generation begint. De eerste hit van de mannen in Nederland is alle reden om volledig uit je dak te gaan. Van het publiek bestaande uit verschillende generaties wordt vanavond een eenheid gesmeed. Korte verhaaltjes tussen de nummers zorgen ervoor dat het contact met het publiek behouden blijft. Behind Blue Eyes is het emotioneel belanden nummer dat in alle rust opbouwt naar de volgende reeks van het stevigere werk. Bij de hoge noten is het toch even een flinke inspanning voor Roger, maar hij weet zich prima te redden vanavond. Dat de twee mannen de zeventig al zijn gepasseerd is vanavond nauwelijks te merken. Pete slaat al molenwiekend de snaren aan op zijn gitaar en Roger slingert als een jonge hond zijn microfoon door de lucht.

Na de Who’s Next kraker Bargain wordt het publiek intensief betrokken bij Join Together (In the Band). Roger laat zijn krachtige uithalen deze keer over aan het publiek dat zich prima lijkt te vermaken. De laatste hit in Nederland, You Better You Bet, ontbreekt vanavond ook niet. Dan het is tijd om herinneringen van de Quadrophenia tour van twee jaar geleden naar boven te halen. Deze rockopera werd net als Tommy verfilmt en was vooral succesvol in de Verenigde Staten. Op het prachtige I’m One toont Pete aan dat hij toch ook niet de minste zanger is. Daarna daalt de regen neer in het langdurende Love, Reign O’er Me. Daltrey haalt alles uit zijn stem om de uithalen van kracht te voorzien. Townshend beukt er ondertussen flink op los, waarbij het zweet inmiddels over zijn gezicht stroomt. Als Pete voor Emenince Front zijn verhaaltje wilt doen lijkt de geluidstechnicus het een gepast moment te vinden om het melodietje alvast in te starten met een ‘You cunt’ als gevolg, Pete op zijn best. Dolblij is Pete met zijn boot van Nederlandse komaf vertelt hij nog even voordat hij dan echt aan het nummer begint. Ook Tommy blijft vanavond niet onaangetast met een drietal nummers. Amazing Journey en Sparks lopen vloeiend in elkaar over en zijn de opmaat voor een zinderende finale.

Als de beginklanken van Pinball Wizard de Ziggo Dome vullen gaat het publiek maar weer eens volledig uit zijn dak. Als een bezetene gaat de band door het nummer heen. Het nummer is tot in het oneindige gecoverd en vanavond wordt de kracht van de Wizard wederom duidelijk. Een strakke opbouw en de diepe zang van Roger zetten de Dome op stelten. Voor we het weten zitten we in See Me, Feel Me en is het ‘Listning to you, I get the music’ dat door het publiek meegezongen wordt. Dan is het beest los en is het de synthesizer die zijn werk doet op Baba O’Riley. Teenage Wasteland is episch van begin tot eind en laat Pete nog maar eens zweten op zijn gitaar. De Ziggo Dome is dan al uitzinnig en klapt bij de start van Won’t Get Fooled Again met elkaar mee. Een laatste slag van de wieken en de microfoon die op het podium smakt en de show is voorbij. De complete begeleidingsband wordt uitvoerig bedankt en dat is niets te veel aan lof. Pete’s broer Simon maakt samen met Zak en Pino al geruime tijd deel uit van het strakke geheel dat The Who heet.

De oude rockhelden Pete en Roger weten binnen twee uur bijna alle hits ten gehore te brengen. Om het gemis van nummers als Substitute en Happy Jack blijft het publiek relatief rustig. Het grote live succes van The Who lijkt voorbij, maar je weet nooit of de heren hun generatie toch weer willen laten spreken in de muziek.

Afkomstig van Platendraaier.

Mooi verhaal. Ik heb duidelijk wat gemist HugovdBos.

Was er ook en dat was natuurlijk naar volle tevredenheid. Zoals ik al eens heb besproken op de artiestenpagina van The Who was mijn uitkijkpunt in 2013 het voor mijn gevoel niet helemaal, deze keer echter heb ik me zoals voorgenomen aardig richting podium weten te bewegen en dat levert een verzadigende ervaring op.

Heb de helden eens goed kunnen bekijken en daarmee is het ook wel zo'n beetje goed zo voor mij nu. Grappig als je dan zo'n club van verschillende nationaliteiten treft die vrijwel elke show overal afgaan schijnbaar. Dat is niet voor mij, ik heb m'n portie wel gehad deze keer.

Ook wat betreft de beleving van toenemend verkrampt in staande positie tussen de zweterige mensenmassa begeven voelt het voor mij nu zelfs als een lichte verademing dat mijn volgende concert in december in het veel kleinschaligere bij vergelijking bijna sereen aandoende De Boerderij zal zijn.

Maar hoe dan ook erg genoten. Heb het nog eens mee kunnen maken en dat is aardig wat waard uiteraard.

ja Amsterdam was verwend gisteravond! FF+S en The Who, en vooral Reigning Sound !
De laatste heb ik mogen zien, en so de ju, je hebt rock en je hebt rock. Dit was rock in het kwadraat, of garage rock zoals menigeen het pleegt te noemen. Maar bovenal rock zoals het moet zijn. Niet goed voor je hart. In een klein zweterig zaaltje (Bitterzoet), spelend alsof hun leven er van afhangt. Nou ja, met name frontman en begenadigd songwriter, en groots zanger, Greg Cartwright! Mijn god, wat een oeuvre heeft deze man opgebouwd. Popular Hits heette geloof ik 1 van de Oblivians platen, hier niet anders, anderhalf uur lang (mischien korter, mogelijk langer, tijd was niet meer relevant) de ene na de andere hit (want dat zijn het, alleen niet als zodanig door iedereen opgepikt). Kan er niet veel anders van maken, een degelijke band, geweldig dat die toetsenist die op zijn/hun vorige cd plechtig meespeelde hier ook van de partij was. Maar het bleef vooral een weergaloos optreden van de heer Cartwright. Een gouden strot, cruciaal gitaar spelend. Het moet eenzaam zijn voor hem, daar aan de top.

Okay, hij zal niet geheel eenzaam zijn. Want plechtig aan zijn zijde galoppeert Ron Sexsmith. Heden avond spelend in de Tolhuistuin. A'dam heeft het goed. Ik aanvankelijk niet. Want had de verkeerde Ferry naar de overkant van het IJ, een lange 10 minuten later arriveerde ik bij een hippe locatie nabij een hotelboot met kamers voor 82 euro, maar geen Sexsmith. Terug en vv de juiste Ferry maakte dat ik het begin van zijn optreden had gemist. Maar wat scheelt het in the end, want wat een briljant optreden. Sexsmith met band is toch effe wat beter dan solo. En wat voor een band. En wat een repertoire heeft deze man! Gelijk aan Cartwright (maar dat is dan ook de enige gelijkenis) kan hij putten uit een zeer rijk verleden. Zelfs songs van zijn debuut bracht hij ten gehore, oa het prachtige Secret Heart en Lebanon Tennesee, alsmede Strawberry Blond van tweede album - geheel onberoerd liet hij de schrijver van dit stukje niet- (understatement van jewelste). Okay geen schuurpapieren strot als Cartwright, maar wel een engelenstem en als altijd een innemend voorkomen! Op een leuke locatie, bij nader inzien

Trouwens een eervolle vermelding voor "North Cackalacky Girl" !!!!!!
Wat een nr., ook live! Kun je alleen maar heul erg blij van worden.

Gisteren nog eens naar mijn aloude favoriet Modest Mouse gaan kijken, in Tivoli Vredenburg. Daar ik niet vaak in Nederland kom voor concerten, kende ik de zaal niet. Die zaal bleek bepalender voor de sfeer dan ik aanvankelijk gewogen had.

Na een voorprogramma dat weinig deed om te beklijven, en een soundcheck die niet voorbij leek te gaan, kwam de opkomst van de hoofdact als een verademing - te meer omdat ik zelf tegen een laatste trein aan hikte. Roerganger Isaac Brock, soms wat pafferig, zag er dit keer keurig geschoren en in het pak gestoken uit. Het openingsnummer Gravity Rides Everything was raak, hoewel ik merkte dat het publiek er nog niet echt in zat. Black Cadillacs bracht wel wat op gang, maar dat lag meer aan Brock welbekende manische zang dan aan het nummer zelf, dat door het slechte geluid amalgameerde tot een massa onontwarbare herrie. Nieuwbakken hitje Lampshade's on Fire klonk wel gewoon hoe het hoorde, en leek op dat moment het zetje om het publiek in de show te slepen.

Dat gebeurde in mijn geval een nummer later, met Doin The Cockroach, dat gewoon goed, bezeten en vertrouwd verfrissend klonk. Tot op dat moment leek het concert beter en beter te worden, maar helaas stelde het middenstuk teleur. Brock bralde nogal wat, wat door zijn hese stem en de teleurstellende akoestiek onverstaanbaar was, waar hij zich vervolgens aan ergerde. Na een wat lauwe uitvoering van het toch al niet bijzondere Dashboard, sloeg Brock nog eens de plank mis door het warmgedraaide publiek te vergasten op Strangers To Ourselves, de gedragen openingstrack van de nieuwe plaat. Als eerste nummertje of afzakkertje had die wel gepast, maar midden in het concert was het een stijlbreuk.

De hulptroepen werden ingeschakeld met het nodige blik- en blaaswerk. This Devils Workday kon op wat gejuich rekenen, maar kwam eigenlijk niet uit de verf, en Brock's irritatie bereikte een hoogtepunt toen het publiek een muzikaal grapje met het nummer King Rat niet begreep en daarop een afgeraffelde versie van Satin in A Coffin inzette.

Tiny Cities Made Of Ashes klinkt live altijd hetzelfde en blijft nooit erg bij, en The Ground Walks miste wat van de glans die het op plaat wel heeft. Gebral en mislukte interacties van het publiek persisteerden inmiddels.

Niet dat het allemaal mis was. Oeroud nummertje Baby Blue Sedan was een aangename verrassing, en toen ik na mispeer Shit In Your Cut (wat niet de schuld van het concert was, gewoon een slecht nummer) al richting de uitgang bewoog werd onverhoopt Dark Center Of The Universe ingezet, en was meespringen en -schreeuwen toch nog even imperatief.

Daarop ben ik toch nog enigszins verguld naar de trein gerend, na een concertje met vrij hoge toppen en diepe dalen. Van een eventuele toegift weet ik niets dan dat ik op Twitter las dat Isaac na het laatstgenoemde nummer boos het podium verliet.

Mooi verhaal Omsk. Ik was er ook en ben vijf minuten langer in de zaal gebleven dan jij. Brock beukte na Dark Center of the Universe de monitor met zijn gitaar in elkaar en verliet toen briesend het podium, de overige 7 bandleden vertwijfeld achterlatend. Ik heb toen nog 5 minuten gewacht en ben toen ook maar richting het station gegaan. Ik kan me vinden in de door jou genoemde hoogtepunten, maar had graag wat meer werk van The Lonesome Crowded West gehoord.

Het geluid was inderdaad bedroevend. De achtergrondvocalen heb ik niet gehoord. Ik spreek een aardige mondje Engels maar heb geen woord verstaan van wat Brock tegen de zaal zei. Ook de gitarist zei nog iets toen Brock was wegestormd, maar geen idee wat.

Tot slot het voorprogramma, World Gang. Wat een aanfluiting was dat zeg! Twee mannen die zich onder goudkleurige lappen folie verstoppen en op knopjes van een laptop drukken. Dat sloeg echt nergens op. Meestal klap ik uit beleefdheid nog wel voor slechte voorprogramma's, maar dit heb ik nu maar achterwege gelaten.

Alles bij elkaar opgeteld toch een matige concertavond. Misschien had ik toch naar Ron Sexsmith moeten gaan...

Nadat hij van het podium was afgestampt waren technici tussen de tien minuten en een kwartier bezig op het podium waarna de band nog een toegift deed van een paar nummers. Na het laatste nummer was de rest van de band al weg terwijl Isaac nog wat lullen was tegen het publiek. Waarna uiteindelijk het zaallicht aanging en de achtergrondmuziek weer begon te spelen. Het was een gedenkwaardige maar bovenal merkwaardige avond. En zet alsjeblieft geen band als Modest Mouse meer neer in die verschrikkelijke oude zaal. Het is dat Kraftwerk zo nodig twee shows moest doen in de Ronda maar daar hadden ze veel beter gepast.

Tijdens het voorprogramma genoot ik overigens van een ice tea in de lobby met een heerlijk verkoelend briesje van de airconditioning. Ik had al gauw in de gaten dat World Gang me geen gehoorbeschadiging waard is. Optreden onder thermische dekens zonder enige toegevoegde waarde...

We hebben het weer meegemaakt zal ik maar zeggen.

Setlist (die op papier best sterk is): Modest Mouse Concert Setlist at TivoliVredenburg, Utrecht on July 3, 2015 | setlist.fm

Gedenkwaardig en merkwaardig vat het wel aardig samen, inderdaad. Voor de toegift van Modest Mouse gold eigenlijk hetzelfde als voor de rest van het optreden: rommelig, met een vreemd, onverwacht einde en de zanger die onverstaanbaar in de microfoon brabbelt.

Ik was er ook en ik vond het geluid wel oké (zeker niet goed, maar ook niet zo dramatisch als sommigen), maar dat lag er misschien aan dat ik bijna helemaal vooraan stond. Ik ben wel tot het einde van de 'toegift' gebleven, maar toen viel er helaas niet veel meer te redden. Toch heb ik me zeker vermaakt, en het was in ieder geval een bijzondere avond. Wel ergerde ik me ontzettend aan de groep mannen in het publiek die het niet konden laten om continu "SPELEN" "LEKKER HOOR" en op het eind "WIJ KOPEN AL JAAAAREN AL JULLIE PLATEN..." te gillen, de band kan zelf ook weinig doen aan het belabberde geluid in de grote zaal en om dan zo continu het concert te verstoren...

Ik had juist de indruk dat er vooraan mensen waren die klaagden over het geluid. Draaiden Brock daarom niet de monitors om? Hij ramde trouwens op de pedalen met zijn gitaar. Na de toegift riep hij ook zoiets van: Ik zet dat ding op eBay.

Als er gespeeld werd vond ik het overigens vaak gewoon goed. Het geluid was vanwaar ik zat (zitplek op de vijfde rij redelijk recht voor het podium) ook prima. De zang was niet altijd heel goed verstaanbaar maar dat ligt denk ik ook aan de manier van zingen.

Het was goed bezocht door dit forum in ieder geval

Woensdag Soil & Pimp Sessioms in Bird #feesie, donderdag The Who in de Ziggodome #impossant en nu op weg naar Kraftwerk #tbc

Zeker, en toen ging het vooraan een stuk beter.

Ik hoop dat ze binnenkort nog eens terugkomen naar Nederland (dan wel in een andere zaal natuurlijk), want dan ga ik zeker weer. Het had namelijk een erg goed concert kunnen zijn gisteren.

Net Kratwerk's 3D Tour de France concert gezien in Tivoli. Wat een geniale show. #highconcept #visualart #godfathersofhouse #briljant

Kopieer je nou tweets hier naar toe of zo? Die hashtags...

Nee, is gewoon een efficiënte manier van communicatie.

Nou, deze lezer bereik je er in elk geval niet mee, Reinbo.