Fijne recensie, met raak gekozen details. Ik was er ook gisteren, en veel van wat ik als memorabel zou willen noemen staat hier prima in. Een mooi souvenir zo

Een mooi en deskundige observatie. Herkenbaar voor een ieder die er gisteravond was.

Ergens wat in het midden van voren stond ik, met mijn vrouw samen te genieten van een Legende. Ik had kaarten gekocht omdat ik nog nooit een Beatle live had zien optreden. Eind jaren 80 ben ik ze pas echt gaan ontdekken en heb mij er vele jaren mee vermaakt. Veel boeken over de 4 heren gelezen en het besef gekregen dat deze band en met namen Lennon & Mccartney zowel muzikale als sociale geschiedenis hebben geschreven. Dus ik moest de Man een keer echt gezien en gehoord hebben. Prijs maakte mij niet uit. Je weet dat je flink moet dokken maar Hey ! Als je later aan je kleinkinderen vertelt dat je Macca nog live hebt gezien dan zullen ze aan je merken dat het een belangrijk iets was in je leven.

En gisteren stond ik in het midden van dit alles. Een legende laat zich zien en horen en hoe...

Ok, als je luistert naar wat hij op Paul Mccartney - Good Eveni... laat horen dan is het een al jaren rondreizend circus met wat vervanging links en rechts van wat nummers. Maar het is zo'n uitgebreid repertoire wat de man heeft opgebouwd, het is zo van belang geweest dat elke noot is meegenomen. En ok, zijn stem begint wat te haperen, maar mag het ? Drie uren zingen op 72 jarige leeftijd, uithalen alsof hij nog in Hamburg op de Reeperbahn stond te rocken en zoveel afwisseling.

Bij sommige nummers voelde het op het randje van 'The Night of the Proms' (niet mijn ding), maar ik denk dat zonder Mccartney's herkenbare zoetsappigheid die hij ook altijd heeft, dat soort concerten niet echt bestaan zouden hebben.

Ik heb vooral ook genoten van de mensen om me heen. Halverwege ben ik meer naar achteren gegaan en daar heb ik mensen zien Jitterbuggen, ouders met jonge kinderen die ze dit wilden laten horen zien, tranen van mensen door emoties bij bepaalde nummers, een oudere man die op zijn ziektebed lag alsof het zijn laatste wens was om Mccartney nog te mogen zien, pubers die wat om zich heen stonden te kijken naar die rare volwassenen maar toch meegenomen werden door de magische uitstraling die daar hing en ook opeens gingen dansen en een zalig uniek gevoel wat ik van binnen voelde dat het hart van mijn muzikale gevoelens diep raakte.

Paul Mccartney is wandelende en musicerende nog levende geschiedenis. En ik was er bij !!

Mooiste nummer voor mij ? 'Maybe I'm Amazed' zowel muzikaal als tekstueel het best omschreven wat de liefde van een man voor zijn vrouw is met daarin misschien wel de meest open regels die Mccartney ooit geschreven heeft over zichzelf:

"Maybe I'm a man
Maybe I'm a lonely man
Who's in the middle of something
That he doesn't really understand"

Leuk persoonlijk stukje! Inderdaad mooi om alle verschillende leeftijden door elkaar heen te zien staan en eenieder de avond op zijn/haar manier te zien beleven. Kom ik er net achter dat ik 'Maybe I'm Amazed' helemaal vergeten ben te noemen. Inderdaad een prachtige vertolking, maar er was ook weinig aan het optreden aan te merken.

Dat was nog eens een tijd in Hamburg. De eerste keer nog zonder Ringo, maar die was er toen nog wel met Rory Storm and The Hurricanes. De hele dag aan de preludin en dan wisselden The Beatles en Rory elkaar continue af. De Reeperbahn was toen echt 'The Place to Be' en het schijnt er nu ook nog altijd een gekkenhuis te zijn. Nooit geweest, maar de mannen hadden er de tijd van hun leven.

De herinneringen aan The Beatles Anthology komen gelijk weer naar boven drijven , wat een geweldig boek is dat toch ook. Zou iedere muziekliefhebber (en zeker de Beatles fans) toch wel een keer gelezen moeten hebben.

Treffende recensie Hugo. Als groot Beatles fan stond Paul McCartney stijf aan de top van concerten die ik nog wilde meemaken. En wat een ervaring was het. Nummers als Hey jude, Blackbird, Yesterday, Paperback writer, Let it be, The end, en wat allemaal niet uitgevoerd horen door de man die het allemaal schreef. Ongelofelijk en ontroerend. Kaartje kostte me ruim 100 euro, maar ik had er ook 300 euro voor willen betalen.

Nu nog een reunie-concert van The Smiths en ik ben klaar...maar dat gaat helaas nooit gebeuren.

Afgelopen zaterdag was het weer Retropop aan de Grote Rietplas in Emmen. Zeg maar 5 minuutjes fietsen van mijn huis.

Deze keer was er gekozen voor 3 podia. Er was een "Nederpop Stage" met bands uit de oudheid. Achtereenvolgens Time Bandits, Van Dik Hout, Het Goede Doel, The Nits en Rob de Nijs. Het is het podium dat ik het minst heb gezien. The Time Bandits vielen tegen. Alides Hidding pakt de hoge toen niet meer, probeert heet ook niet. Zijn huidige stem past gewoon niet bij de vroegere hits. Een paar jaar geleden zag ik hem nog op een ander feest in Emmen en klonk het nog veel beter. De overige bands heb ik grotendeels gemist. Dat komt omdat de acts op de Nederpopstage tegelijk speelden met de bands op de "Future Stage". De organisatie had bedacht dat het wel een goed idee was om een aantal jonge Nederlandse acts te boeken. Dat is een uitstekende zet geweest, want eigenlijk was dat podium alleen al wel genoeg om je een dag te vermaken. Het begon al met het voor mij redelijk onbekende Rondé dat mij buitengewoon verrastte, maar vanwege de gelijktijdig optredende Time Bandits heb ik daar te weinig van gezien. Mijn hoogtepunt van de dag kwam al heel snel daarna. Armand trad samen met The Kik op en dat was een weergaloze show met uiteraard de nodige humor. Uitstekende band dat The Kik. Heb op CD wel eens wat last van de meligheid, maar live is het grandioos. De band die ik persé wilde zien, The Afterpartees, heb ik helaas volledig gemist. Stond te snacken en luisterde in de verte naar Het Goede Doel, dom. Maar The Afterpartees is naar verluidt ook prachtig geweest. Douwe Bob en Jett Rebel waren de laatste 2 acts. Van Douwe Bob weet je nu al dat hij er over 30 jaar nog is. Sympathieke knul en lekkere meezingbare muziek met een niet al te hoge moeilijkheidsgraad. Als zijn albums wat meer smoel krijgen dan kan hij echt groot worden. Jett Rebel is wat grilliger en minder aaibaar. Hij moet het dus van de pure kwaliteit hebben. Nou dat heeft hij laten zien zeg! Wat een talent. Ik zou zeggen zet de bands van de Future Stage volgend jaar maar op het hoofdpodium.

Het hoofdpodium was dit jaar vooraf al niet al te aansprekend. Dan praat ik over persoonlijke smaak. Clousseau, ABC, OMD, Ed Kowalczyk en Tom Jones. Gelukkig dat Kowalczyk vrij laat nog werd toegevoegd. Hoe was het in de praktijk? Tijdens het optreden van de Time Bandits regende het al een beetje. Maar toen Clousseau aantrad regende het een dik half uur serieus. Dat deerde het publiek nauwelijks en de heren maakten er een prima show van. Precies wat je verwachtte, niet meer niet minder. ABC klonk hetzelfde als 30 jaar terug. De stem van de zanger heeft nog niks aan kracht ingeboet en zijn diepe liefde voor de soul klinkt er nog altijd in door. Maar dat ABC het publiek wegblies, nou nee, daarvoor was het allemaal te standaard. Zelfde gold voor OMD. 2 synths naast elkaar en een overjarige puber die ervoor huppelt. In de krant las ik vanmorgen dat er een vrouw uit London OMD overal in de wereld volgt. Die is gewoon gek. Je kunt net zo goed een plaat opzetten met de grootste hits uit de jaren 80, want de deuntjes stonden nog precies zo in de sytnhs ingeprogrammeerd. Een van de dieptepunten uit de Retropop geschiedenis. Lang hoefde er niet getreurd te worden. Speciaal uit de States was daar Ed Kowalczyk. Zang, bas, gitaar, drums. Wat een verademing. Ed sprak nauwelijks met het publiek. Dat vind ik eigenlijk altijd wel een pluspunt. Al die zeikerds die "nu alle handjes" willen zien, dat hoeft van mij niet. Kowalczyk speelde alle nummers van Live die je mocht verwachten en deed dat met verve. Dit had het hoofdpodium heel hard nodig. De spetterende show van Tom Jones heb ik wegens een beetje moe laten schieten.

Uiteindelijk kan ik zeggen dat het een festival met 2 gezichten was. Het blijkt steeds lastiger om een goed hoofdpodium te presenteren, terwijl er inmiddels tientallen bands van eigen bodem voor veel minder geld veel meer kwaliteit leveren. Ik zou zeggen, doe niet zo moelijk en boek gewoon de Jeugd van Tegenwoordig als OMD of ABC het "beste" is wat je kan krijgen. Men is bang dat de oorspronkelijke doelgroep, 40-ers zoals ik, dan weg gaan blijven. Ik heb echter geen enkele klacht over de jonge bandjes gehoord. Het hoofdpodium in de huidige stijl kan alleen gered worden door Lenny Kravitz of Bryan Adams. Die schijnen nog net binnen het budget te passen. Die moeten dan maar net beschikbaar zijn. Persoonlijk mag het van mij wel wat minder Retro.

Minder Retro op een festival wat Retropop heet...

Verder hebben wij een compleet andere smaak, ik hoorde ook hele andere verhalen dus die discussie ga ik maar niet aan

Niks mis met een discussie hoor. Brand maar los. Ik geef ook puur mijn mening. Het is ook een festival in mijn achtertuin, dan is het een beetje raar om niet te gaan. Er zit altijd wel wat grappigs bij. Nou die jonge bandjes hebben me positief verrast dus dat scheelt weer. Maar eerlijk: als het 30 km verderop in Assen, Stadskanaal of Coevorden zou zijn, dan ging ik waarschijnlijk al niet eens heen. Maar hier in mijn eigen wijk van Emmen, iedereen praat er altijd over en iedereen gaat ook bijna. Nu al een jaar of 9 geloof ik? Na zaterdag hebben vrouwlief in ik voor het eerst gezegd: volgend jaar eerst maar eens afwachten. Nou hoorde ik een dag later dat Retropop volgend jaar i.v.m. het EK een week naar voren wordt gehaald. 4 juni dus. Dan is er 30 km verderop in Grolloo een groots 2 daags Blues festival. Dan moet Retropop van heel goede huize komen. Ik ga niet naar overjarige synthterroristen luisteren als Beth Hart 30 km verderop haar strot opentrekt. Want aan namen als Bonamassa, Guy en Hart wordt hardop gedacht in het kleine Grolloo.

Een hoop meningen over Pinkpop, maar kennelijk is niemand hier er geweest. Ik wel.....

Kaartje in eerste alleen gekocht om Faith No More te zien, maar door een late toevoeging van Body Count kwam er voor mij nog een 'must see' bij.

Komende vanuit Noord-Holland kwamen wij al snel bordjes tegen dat we onze tomtom uit moesten zetten en de bordjes moesten volgen. Aangezien het voor ons onbekend terrein was, het advies maar aangenomen. Via Duitsland werden we naar een parkeerterrein (lees weiland) geleid waar van ons werd verwacht dat we €25 euro zouden betalen voor een paar uurtjes parkeren. De parkeerknecht vond het ook erg vervelend voor ons, maar vertelde ons dat het komt doordat ze geen onderscheid kunnen maken tussen daggasten en weekendgasten. Daarom kiezen ze er kennelijk maar voor om alle daggasten te naaien. Wij vonden het hier nog wat te vroeg voor en kwamen er achter dat 200 meter verderop, in het dorp zelf, overal gratis geparkeerd kan worden. Blijft een schande om 25 euro parkeergeld te vragen voor een afgezet stuk weiland dat ook nog eens 40 minuten(!!!) lopen van het festivalterrein ligt.

Precies op het moment dat we op het festivalterrein arriveren breekt de hel een half uur los. Mooie timing, want zo konden wij een droog plekje zoeken en daarna meteen door naar Body Count. Vooraf had ik bij Body Count in de open lucht niet zoveel verwachtingen, maar dat bleek ongegrond. Ondanks het tamme publiek waren de mannen erg enthousiast en speelden een heerlijke set. Veel nummers van het debuut en een uitstekend drieluik aan het einde; Disorder, Talk Shit, Get Shot en Cop Killer. Dat het tegen de laatste noten van Cop Killer echt hard begon te regenen maakte het wat mij betreft alleen maar leuker. Puik optreden.

Het opdrogen ging veel sneller dan verwacht en wij meldden ons bij stage 4 voor Aurora. In het echt nog veel mooier dan op beeld, maar de act van het verlegen meisje was wel erg overdreven. Vooral omdat ik het al eens eerder had gezien. 3 nummers meegepikt omdat we op tijd bij FNM wilden zijn. Beste meid was goed bij stem en had graag de hele set willen zien. Irriteerde me hier voor het eerst aan het Pinkpop publiek dat toch wel heel veel babbelt.

Van tevoren wist ik al dat het bij Faith No More niet mis zou kunnen gaan voor mij. Tenzij iemand een been had gebroken ofzo.... Dit was niet het geval en dus ging ik een paar van mijn grootste helden live zien. Dit kon voor mij eigenlijk alleen maar een heel goed optreden worden of een legendarisch optreden. Het werd een heel goed optreden. Ook hier heb ik me af en toe gestoord aan het publiek. Erg tam, veel geouwehoer en natuurlijk bij Easy allemaal de telefoontjes pakken. Dit doet niks af aan het uitstekende optreden, maar komt toch de beleving niet helemaal ten goede. Hoogtepunten; Motherfucker, Caffeine, From Out of Nowhere en The Gentle Art of Making Enemies. Hoop dat ik ze ooit nog in een zaaltje te Nederland kan zien.

Na Body Count en Faith No More te hebben gezien was voor mij eigenlijk de echte urgentie om nog iets te zien vervlogen. Lekker in het gras gaan liggen bij Elbow met als hoogtepunten Grounds for Divorce en My Sad Captains.

Paar nummers van Slash gezien, maar ik mis bij de Guns n' Roses nummers toch echt Axl, hoe goed Slash zijn gitaarspel ook is.

Tot slot op verzoek van vrienden Muse gaan bekijken. Ik had al gezegd dat het niet echt mijn ding was, maar live zouden ze mij wegblazen. Dat bleek gedeeltelijk waar, want na een half uur hield ik het voor gezien.

Hele toffe dag gehad met als absolute hoogtepunten Body Count en Faith No More, maar het Pinkpop publiek stoort me zoals eerder gezegd. Erg tam en te weinig met de muziek bezig.

Even kort... Gisteren bij het kleinschalige concert geweest van Placebo in Tivoli Utrecht welke geheel in het teken stond van de straatkinderen in Thailand. Dit werd ook meteen duidelijk wanneer Brian Molko nog vóór het optreden in het volle licht het podium betrad om vervolgens een verhaal van een kwartier af te steken over het goede doel gevolgd door een korte film over hetzelfde goede doel. Op zich interessant maar in zijn geheel net wat te langdradig allemaal om te blijven boeien.

Vervolgens begint het optreden en draait de hitmachine op volle toeren. Placebo doet wat het moet doen, en goed ook! Molko is goed bij stem en heeft er duidelijk meer zin in als wat ik bij Pinkpop voorbij zag komen. Vooral nummers als Meds, Every you every me, Special K, Running up that hill werd ik erg bij van. Jammer dat ze Battle for the Sun niet speelde. Dat zou voor mij ipv Infra Red de perfecte afsluiter zijn geweest van een kwalitatief bijna perfect optreden! Maar goed, je kunt niet alles hebben. Ik vond het een voorrecht om ze sinds 1997 weer eens in een kleine setting te zien.

Placebo in Tivoli was zeker goed al blijf ik dat dichtplamuren (soms 3 gitaren en dan ook nog bas, drum en synth) van veel nummers jammer vinden met als dieptepunt de punkversie van Meds.
Zogauw het gas terug gaat (Twenty Years, Running) of als er afwisseling in het nummer is (Exit Wounds!) is het genieten.
Hoogtepunt vond ik A Million Little Pieces en de demo versie van Teenage Angst.
Door de kleinere zaal was het heerlijk intiem.

Setlist:
B3
For What It's Worth
Loud Like Love
Scene of the Crime
Every You Every Me
A Million Little Pieces
Black-Eyed
Twenty Years
Too Many Friends
Special Needs
One of a Kind
Space Monkey
Exit Wounds
Meds
Song to Say Goodbye
Special K
The Bitter End
Encore:
Teenage Angst
Running Up That Hill (A Deal with God)
Post Blue
Infra-red

Niet gisteren.... maar nu pas thuis... Primus in Utrecht. M.i. was vooral set 2 (het chocolate factory gedeelte) het sterkste... blijkbaar zijn veel liefhebbers het niet met me eens...

Razend strak en inventief i.i.g.

De set:

Tivoli Vredenburg, Utrecht, Netherlands
Jun 16 2015

Primus

Set 1:
Those Damned Blue-Collar Tweekers
Moron TV
Wynona's Big Brown Beaver
Over the Falls
American Life
Lee Van Cleef
Over the Electric Grapevine
My Name Is Mud
Jerry Was a Race Car Driver

Set 2: Primus & The Chocolate Factory
Hello Wonkites
Candy Man
Cheer Up, Charlie
Golden Ticket
Lermaninoff
Pure Imagination
Oompa Augustus
Semi-Wondrous Boat Ride
Oompa Violet
I Want It Now
Oompa Veruca
Wonkmobile
Oompa TV
Farewell Wonkites

Encore:
Too Many Puppies
Duchess and the Proverbial Mind Spread
Here Come the Bastards

Ik was ook bij Primus en vond de gehele avond goed. De eerste set speelde zich af tegen een wat sobere achtergrond met weinig licht; qua muziek was dit wel het lekkerste deel. De tweede set zal vol met komische randzaken en extra muzikanten. Jammer, dat het niet hun beste CD is, maar die vrolijke boel op het podium maakte het toch een feest. Bij Too Many Puppies ging het publiek voor in de zaal compleet los en was het startschot voor drie lekkere nummers als toegift. Het was in totaal met pauze langer dan twee en een half uur prettige muziek en daarmee een geslaagde avond.

Ik was vanmiddag bij het Vaderdagconcert van het Frysk Jeugd Orkest in de Harmonie te Leeuwarden.

Mijn zoon was woensdagmiddag bij hetzelfde orkest bij het statige Lauswolt in Beetsterzwaag.
Een concert voor de hoogste klassen in het basis onderwijs in Opsterland. Conclusie: niks aan, ik houd meer van rockmuziek

Fijn om te lezen dat jullie ervan hebben genoten!

M'n schatje en ik zagen Paul gisteren in het Wells Fargo Center in Philadelphia (vaderdagcadeau). Het hotel nabij waarin we verbleven was niet veel, maar voor dit concert was het het dubbel en dwars waard. Ook hier tieners en ouderen met Beatles-shirtjes aan. Echt een unieke belevenis om deze levende legende op zo'n leeftijd op zo'n vitale wijze aan het werk te zien!

Hij toverde een redelijk gewaagde setlist uit z'n hoed (iets dat door een onwelkome zuurpruim achter ons niet altijd op waarde werd geschat) waarbij zelfs All Together Now en Ob-La-Di, Ob-La-Da niet werden geschuwd. Ook Temporary Secretary was dikke pret en het kreeg een rock-arrangement mee. Petje af trouwens voor Paul's lead gitarist Rusty Anderson. De wisselwerking tussen beiden werkt prima.
Paul zelf was ook zeer goed bij stem, vooral opvallend als je je bedenkt dat ie vorige week 73 is geworden, en hij houdt ook wel van een sympathiek praatje. Een leuke anecdote was toen ie vertelde hoe Jimi Hendrix in een weekeinde voor een concert het Sgt. Pepper-liedje heeft geleerd, het toen speelde en uiteindelijk bij z'n ontstemde gitaar aan Eric Clapton, die in het publiek zat, vroeg om z'n gitaar te stemmen. Al met al een geweldige avond!

Angus & Julia Stone in Utrecht TivoliVredenburg

in een uitverkocht huis speelde Angus & Julia Stone met een aantal nummers die ze niet zo vaak spelen.

Hoe was Sue?

Afgelopen zaterdag op Schippop waren ze prima in vorm

Ik vond het een beetje tegenvallen, maar had er ook nog niet veel van verwacht.

Mogelijk was ze zelf erg nerveus.
Het publiek reageerde ook erg afwachtend. De rustige nummers vielen in de zaal een beetje dood, waardoor veel mensen begonnen te kletsen.

Op het einde werd het wel beter.

likeahurricane
En hoe waren Angus & Julia? Komen naar Werchter zaterdag en ben nog aan het twijfelen of ik mij hiervoor een goei plekje ga zoeken.

Heel goed. Het was vijf jaar geleden dat ik ze samen had gezien in Tolhuistuin Amsterdam. Ze zijn een stuk beter ingespeeld, maar durven te improviseren. Er werden uit het publiek verzoekjes gevraagd en die werden ingewilligd. Nadruk zit op de meer atmosferisch nummers met een mooie lichtshow. De laatste cd vind ik wat minder maar daar was niets van te merken tijdens het concert. Julia blijft zingen als een engel.

Was heel erg goed, eerste keer dat ik ze zag maar wow. Kom later vandaag met een iets uitgebreider verslag misschien.

Wat hurricane al aangaf, de nummers vielen wat dood in de zaal. Kwam misschien ook omdat ze met zn tweeen waren, terwijl ik uit fragmenten van Best Kept Secret kon opmaken dat ze normaal met een hele band spelen?

Op Schippop waren ze ook met een band, 5 man sterk volgens mij. Onder die 5 man ook wat vrouwen overigens

Ze speelden afgelopen zaterdag ook een cover van Blondine - Heart of Glass, dat klonk wel lekker.

Angus & Julia waren fantastisch, maar jeetje, het is toch echt vooral een Julia-show. Angus had net zo goed een achtergrond-zanger kunnen zijn met een lead-gitaar

En ook nog maar een uitgebreider vrslag:

Eindelijk had ik dan de kans om Angus & Julia Stone samen op het podium te kunnen zien. Meerdere keren viste ik buiten de boot: of ze stonden in een te grote zaal (HMH), of ze stonden te ver weg (Groningen) of ik was op vakantie, of ze stonden op een festival (BKS) en had ik geen kans om te gaan. Ook nu miste ik ze bijna, maar nadat ze een tweede concert in Tivoli aankondigden, toen het eerste in no-time was uitverkocht, was ik er toch nog last-minute bij!

Wel zag ik Julia al een paar keer solo; en dat is denk ik een goed startpunt voor dit concertverslag. Hoe goed de gezamenlijke albums van broer en zus ook zijn, op het podium is het toch vooral een Julia show. Zo neemt Julia meer dan eens de vocalen in haar eentje op haar rekening - de nummers waarbij ze dat deed waren ook meteen de hoogtepunten - en is ze zoals altijd de schattigheid zelve in de interactie met het publiek. Het fantastische Grease covertje You're The One That I Want was weer een prachtige afwisseling aan het einde van de set, en het epische Death Defying Acts en het oude (tevens door het publiek aangevraagde) A&J liedje Charms zijn toch vooral Julia krachtuitspattingen. Uiteraard zorgde Angus ook voor wat kippenvel, maar dat deed ie nooit in zijn eentje. Het samenspel van het duo kwam het beste naar voren in het vrolijker dan op plaat gearrangeerde Private Lawns (met schattige trompetsolo van Julia) en de upbeat en rockende opener (naja, tweede nummer) Heart Beats Slow en set-afsluiter A Heartbeat (beiden overigens van de live wél zeer overtuigende laatste plaat). Alles vormgegeven door een prachtig samenspelende rock-band die in de meeste nummers langzaam naar keiharde gitaar-uitbarstingen toewerkt; al werd het geluid op een gegeven moment wel wat voorspelbaar.

Dealniettemin: het absolute hoogtepunt was de toegift, waarbij enkel Angus en Julia het podium betraden: met een ongekend ontroerend en bijzonder klein gehouden Santa Monica Dream lieten ze het publiek euforisch achter.
Pat-sounds: Concert Angus & Julia Stone, TivoliVredenburg (2015-06-23) - pat-sounds.blogspot.nl

Bedankt voor de verslagen! Ga dus zeker gaan zaterdag! Toch straf dat vooral Julia wordt geprezen, ik vind op cd Angus eigenlijk de stem hebben die me meer doet.

Dat kan je op twee manieren duiden: enerzijds is zij een beter geklede, leukere verschijning om naar te kijken dan een petdragende baardmans die zo gekleed is of ie net thuis komt van het houthakken; anderzijds is Angus de Stille kracht die de boel leidt en aan de gang houdt. Laat er absoluut geen twijfel over zijn: Angus was de baas op het podium - en als je keek was dat goed te zien; veel nummers werden door hem ingezet. Wil graag even hier de kwaliteit van de ritmesectie prijzen - bijzonder ritmevast en stuwend.

Toch vind ik de solo concerten van Julia net zo goed of misschien zelfs wel beter dan het concert van gisteravond. Of dat aan Angus ligt weet ik niet, maar ik vond hem toch wel een beetje passief gister. Uiteraard is hij wel een stille kracht; hij schrijft en arrangeert zover ik weet ook het meest. Dus niks negatiefs verder over hem hoor.

Ben ik ook zeker met je eens op CD, maar live (ook Angus solo valt me tegen) komt zijn stem veel minder tot zijn recht.

ik sluit me hierbij aan. Aanvankelijk trok ik de stem van Julia ook niet echt, maar live wordt ze steeds beter. Angus laat wel met zijn Neil young solo's zien waar hij de mosterd vandaan haalt.
Live brengt Julia echter dat beetje extra, even los van haar verschijning.