En toch interresseert het mij weinig. Ik verdiep mij eigenlijk nooit in de persoon achter de muziek. Uitzonderingen daargelaten als er een bekende artiest overlijdt en ik het levensverhaal lees.

Dat, mijn waerde is veel te kort door de bocht - afgezien van de vraag hoe je consumeren wilt definiëren.

Een veel bedreven exegese alhier is dat men de biografie van de songwriter en zijn zegsels over zijn liederen op de liederen zelf knoopt, op zoek gaat naar "de bedoeling" en om zodoende de eigen exegese te kunnen onderbouwen. Ga voor de grap eens struinen bij Joy Division - Unknown Pleasures (1979) - MusicMeter.nl en verdwaal in de pagina's waarin telkens weer het voortijdig verscheiden door eigen hand van de auteur van de song geduid wordt mbv van de tekst van de songs.

Autonomie van een kunstwerk - gaat er iets rinkelen? De kracht van grote kunst is juist dat ie zonder al te veel gedoe eromheen door de tijden heen wordt gewaardeerd. Er zijn genoeg boeken die je zonder voorkennis kunt lezen - ook Ulysses van Joyce. De lezer - maar ook luisteraar - bepaalt zelf hoe ver ie wil gaan. Songteksten, zoals die van Bowie en Michael Stipe zijn vaak poly-interpretabel. Waarom zou je dan op zoek gaan naar één duiding?

Er zijn genoeg schrijvers en ook songwriters die in het dagelijks leven irritante of arrogante lui blijken te zijn - wat helpt die kennis bij luisteren of lezen? Wat helpt het bij het lezen van een roman te weten dat een auteur graag als non-binair wil worden beschouwd?

Als ik zo heftig en stellig afsluit, is het logisch dat ik een reactie krijg.

Bij mij is het in elk geval anders. Ik verdiep mij in (bijna) elke artiest.

Interessant om te lezen, dat dat niet geldt voor anderen.

Op de radio zitten de liedjes van Ali B en Marco Borsato in de isolatie. Even geen airplay voor de mannen. Welk artiest staat bij jou op ‘uit’ vanwege niet-muzikale redenen, hoewel het wel in de platenkast staat/heeft gestaan?

- Poles Apart: ben wel een beetje Morrissey moe de laatste jaren na z'n warrige en onsympathieke uitlatingen. Zelfde geldt voor John Lydon, die ik sowieso al niet mocht.
- trebremmit: Geen. Vind het ook onzin dat ze die artiesten niet meer draaien, schijnheilig gedoe.
- herman: Met sommige artiesten heb ik wel eens moeite gehad, soms gaat dat na verloop van tijd wel weer over. Bv. Filter na racistische uitspraken in OOR, Ariel Pink en John Maus n.a.v. hun deelname aan de Capitol-bestorming, Van Morrison gezien zijn coronastandpunten. Verder heb ik ongetwijfeld nog een hoop artiesten in de platenkast staan waarvan ik niet weet of het boeven zijn en naar sommige boeven luister ik wel weer graag, dus ik ben ook tamelijk inconsequent. Overigens keek ik gisteren naar de statistieken m.b.t. Ali B en Marco Borsato op last.fm en zeker bij Ali is er de laatste dagen juist meer geluisterd. Een soort muzikaal ramptoerisme, denk ik.
- Rudi S: Ik luister heel vaak naar Nick & Simon, vreselijke muziek maar ik vind ze zo aardig.
Telt dat ook?
- Casartelli: geen. Niet omdat ik een hekel aan 'schijnheilig gedoe' heb (en airplay met alle consequenties vandien vind ik ook iets anders dan zelf draaien), maar omdat ik in voorkomende gevallen door aankoop me de muziek in kwestie toegeëigend heb (zoals Roxane van Iperen afgelopen Zomergasten eloquenter uitlegde dan ik het kan reproduceren nav Michael Jackson).
- itchy: geen. Ik koop alleen muziek van artiesten waarvan ik een rotsvast vertrouwen heb dat ze nooit een scheve schaats gaan rijden. In geval van twijfel doe ik eerst een background-check en maak ik een uitgebreide risico-analyse, voordat ik ook maar één seconde van de desbetreffende uitvoerend artiest draai.
- spoon: Foute muziek wordt gemaakt door foute muzikanten voor foute liefhebbers is mijn foute mening. aldus
- Eveningguard: Burzum staat bij mij hoog aangeschreven. Dat wil echter niet zeggen dat ik Varg een sympathieke kerel vind of dat zijn ideeën mij aanspreken. Artiest en muziek moet je ten allen tijden gescheiden houden. Ook in de extreme gevallen.
- Fathead: sinds de laatste verkeersboete van Paskal Jacobsen heb ik besloten nooit maar dan ook nooit meer naar Bløf te luisteren. Dat zal ze leren.
- Mss Renard: Ik heb wel moeite met de white-thrash-houding van de moderne Lynyrd Skynyrd (gods and guns) en bij racisme trek ik een harde streep. Als een artiest is veroordeeld(!) voor kinder... dan is het ook helemaal klaar. Niks mis mee, om duidelijk verkeerde mensen met verkeerde meningen en daden in de ban te doen.
- Kronos: Ik heb zonet het ooit gratis gekregen cd singletje Nodig van Bart De Pauw in de vuilbak gekieperd.
- wendyvortex: Marilyn Manson, Gary Glitter, Ryan Adams daar zijn ook prima alternatieven voor. Michael Jackson en The Jacksons nog wel af en toe, maar zeer beperkt, vind het toch een wat besmet mannetje. Een week gewoon geleden nog wel gewoon op Billy Jean gedanst. Marco en Ali B. komen in mijn playlists niet voor, daar valt weinig aan te boycotten.
- Sandokan: Echt een vraag voor dit tijdperk. Ik kan niet per se een artiest bedenken die ik zelf zou moeten boycotten, misschien Miles Davis (vanwege zijn behandeling van vrouwen), maar die is al zolang dood... Misschien is een kunstwerk niet áltijd te scheiden van de kunstenaar, als ik althans ooit mensen bij nazipunk o.i.d. hoor roepen dat het vooral om de muzíék moet draaien, trek ik weleens een wenkbrauw op. Tegelijkertijd is de impact van de muziek van, bijvoorbeeld, Michael Jackson zoveel groter dan de beschuldigingen tegen zijn persoon, ik zie dan niet het nut ervan in om alle fans van zo iemand een schuldgevoel aan te praten omdat ze mooie herinneringen/ steun hebben aan die muziek. Het lijkt me dan ook dat de discussie verkeerd gevoerd wordt: die zou (in het geval van het 'The Voice'-schandaal) moeten draaien om de veiligheid van vrouwen in de showbiz en op de werkvloer, en niet om iemand die heel luidkeels op Twitter zijn morele superioriteit verkondigt door iets níet te draaien. Het zou fijn zijn als dat soort leunstoelmoralisme iets minder dominant zou worden.
- ArthurDZ: #teamsandokan #sandokanforpresident
~Slowgaze: ik heb alle albums van P.O.S, maar na de verhalen van wangedrag tegenover vrouwen heb ik zijn muzikaal zo goed als niet meer gedraaid. Hij heeft spijt betuigd, maar ik voel voorlopig niet meer zoveel behoefte om naar hem te luisteren, hoewel hij toch best een favoriet van me was.
- dix: Spinvis draai ik niet meer wegens het herhaaldelijk op de verkeerde dag buiten zetten van zijn vuilniszak.
- Etta: tja, denk toch aan Back to Mono van Phil Spector, met die prachtige kerstplaat. Snotverdikkie, zelfs die heb ik in december wel gedraaid.
- Sir Spamalot: principieel niemand, waar begint het en waar eindigt het? Bij strafbare feiten moet de rechter oordelen, niet ik. Een kijk in mijn collectie zou als resultaat Ted Nugent kunnen opleveren, wiens standpunten over wapens ik niet deel. In Oostende hebben wij iets gelijkaardigs met een standbeeld van koning Leopold II wegens zijn misdaden in Congo destijds: wegnemen neen, duiden ja. Cancel cultuur lost niets op imho.
- Jordi: geen. Als je een mooi schilderij thuis hebt hangen waarvan blijkt dat de schilder stoute dingen heeft gedaan, dan blijft het toch een mooi schilderij? Als ik daar ook nog rekening mee moet houden dan kan ik beter gelijk kappen met muziek luisteren
- deric raven: Ik ben sinds de publieke verheerlijking van Franstalige muziek daar wel even klaar mee.

Op de radio zitten de liedjes van Ali B en Marco Borsato in de isolatie. Even geen airplay voor de mannen. Welk artiest staat bij jou op ‘uit’ vanwege niet-muzikale redenen, hoewel het wel in de platenkast staat/heeft gestaan?

- Poles Apart: ben wel een beetje Morrissey moe de laatste jaren na z'n warrige en onsympathieke uitlatingen. Zelfde geldt voor John Lydon, die ik sowieso al niet mocht.
- trebremmit: Geen. Vind het ook onzin dat ze die artiesten niet meer draaien, schijnheilig gedoe.
- herman: Met sommige artiesten heb ik wel eens moeite gehad, soms gaat dat na verloop van tijd wel weer over. Bv. Filter na racistische uitspraken in OOR, Ariel Pink en John Maus n.a.v. hun deelname aan de Capitol-bestorming, Van Morrison gezien zijn coronastandpunten. Verder heb ik ongetwijfeld nog een hoop artiesten in de platenkast staan waarvan ik niet weet of het boeven zijn en naar sommige boeven luister ik wel weer graag, dus ik ben ook tamelijk inconsequent. Overigens keek ik gisteren naar de statistieken m.b.t. Ali B en Marco Borsato op last.fm en zeker bij Ali is er de laatste dagen juist meer geluisterd. Een soort muzikaal ramptoerisme, denk ik.
- Rudi S: Ik luister heel vaak naar Nick & Simon, vreselijke muziek maar ik vind ze zo aardig.
Telt dat ook?
- Casartelli: geen. Niet omdat ik een hekel aan 'schijnheilig gedoe' heb (en airplay met alle consequenties vandien vind ik ook iets anders dan zelf draaien), maar omdat ik in voorkomende gevallen door aankoop me de muziek in kwestie toegeëigend heb (zoals Roxane van Iperen afgelopen Zomergasten eloquenter uitlegde dan ik het kan reproduceren nav Michael Jackson).
- itchy: geen. Ik koop alleen muziek van artiesten waarvan ik een rotsvast vertrouwen heb dat ze nooit een scheve schaats gaan rijden. In geval van twijfel doe ik eerst een background-check en maak ik een uitgebreide risico-analyse, voordat ik ook maar één seconde van de desbetreffende uitvoerend artiest draai.
- spoon: Foute muziek wordt gemaakt door foute muzikanten voor foute liefhebbers is mijn foute mening. aldus
- Eveningguard: Burzum staat bij mij hoog aangeschreven. Dat wil echter niet zeggen dat ik Varg een sympathieke kerel vind of dat zijn ideeën mij aanspreken. Artiest en muziek moet je ten allen tijden gescheiden houden. Ook in de extreme gevallen.
- Fathead: sinds de laatste verkeersboete van Paskal Jacobsen heb ik besloten nooit maar dan ook nooit meer naar Bløf te luisteren. Dat zal ze leren.
- Mss Renard: Ik heb wel moeite met de white-thrash-houding van de moderne Lynyrd Skynyrd (gods and guns) en bij racisme trek ik een harde streep. Als een artiest is veroordeeld(!) voor kinder... dan is het ook helemaal klaar. Niks mis mee, om duidelijk verkeerde mensen met verkeerde meningen en daden in de ban te doen.
- Kronos: Ik heb zonet het ooit gratis gekregen cd singletje Nodig van Bart De Pauw in de vuilbak gekieperd.
- wendyvortex: Marilyn Manson, Gary Glitter, Ryan Adams daar zijn ook prima alternatieven voor. Michael Jackson en The Jacksons nog wel af en toe, maar zeer beperkt, vind het toch een wat besmet mannetje. Een week gewoon geleden nog wel gewoon op Billy Jean gedanst. Marco en Ali B. komen in mijn playlists niet voor, daar valt weinig aan te boycotten.
- Sandokan: Echt een vraag voor dit tijdperk. Ik kan niet per se een artiest bedenken die ik zelf zou moeten boycotten, misschien Miles Davis (vanwege zijn behandeling van vrouwen), maar die is al zolang dood... Misschien is een kunstwerk niet áltijd te scheiden van de kunstenaar, als ik althans ooit mensen bij nazipunk o.i.d. hoor roepen dat het vooral om de muzíék moet draaien, trek ik weleens een wenkbrauw op. Tegelijkertijd is de impact van de muziek van, bijvoorbeeld, Michael Jackson zoveel groter dan de beschuldigingen tegen zijn persoon, ik zie dan niet het nut ervan in om alle fans van zo iemand een schuldgevoel aan te praten omdat ze mooie herinneringen/ steun hebben aan die muziek. Het lijkt me dan ook dat de discussie verkeerd gevoerd wordt: die zou (in het geval van het 'The Voice'-schandaal) moeten draaien om de veiligheid van vrouwen in de showbiz en op de werkvloer, en niet om iemand die heel luidkeels op Twitter zijn morele superioriteit verkondigt door iets níet te draaien. Het zou fijn zijn als dat soort leunstoelmoralisme iets minder dominant zou worden.
- ArthurDZ: #teamsandokan #sandokanforpresident
~Slowgaze: ik heb alle albums van P.O.S, maar na de verhalen van wangedrag tegenover vrouwen heb ik zijn muzikaal zo goed als niet meer gedraaid. Hij heeft spijt betuigd, maar ik voel voorlopig niet meer zoveel behoefte om naar hem te luisteren, hoewel hij toch best een favoriet van me was.
- dix: Spinvis draai ik niet meer wegens het herhaaldelijk op de verkeerde dag buiten zetten van zijn vuilniszak.
- Etta: tja, denk toch aan Back to Mono van Phil Spector, met die prachtige kerstplaat. Snotverdikkie, zelfs die heb ik in december wel gedraaid.
- Sir Spamalot: principieel niemand, waar begint het en waar eindigt het? Bij strafbare feiten moet de rechter oordelen, niet ik. Een kijk in mijn collectie zou als resultaat Ted Nugent kunnen opleveren, wiens standpunten over wapens ik niet deel. In Oostende hebben wij iets gelijkaardigs met een standbeeld van koning Leopold II wegens zijn misdaden in Congo destijds: wegnemen neen, duiden ja. Cancel cultuur lost niets op imho.
- Jordi: geen. Als je een mooi schilderij thuis hebt hangen waarvan blijkt dat de schilder stoute dingen heeft gedaan, dan blijft het toch een mooi schilderij? Als ik daar ook nog rekening mee moet houden dan kan ik beter gelijk kappen met muziek luisteren
- deric raven: Ik ben sinds de publieke verheerlijking van Franstalige muziek daar wel even klaar mee.
- ForWhomThePeteTolls: Coldplay... Omdat ik het niet-muzikaal vind, dat was toch de vraag? . Nah jk, IMHO moet je iemand zijn dubieuze gedrag los kunnen zien van zijn muziek, de lijst is ellenlang en van velen weet je het waarschijnlijk niet eens. Ik boycot persoonlijk alleen mensen waar ik persoonlijke issues mee heb gehad omdat ik een hekel aan de persoon heb door *EIGEN* ervaringen!

Op de radio zitten de liedjes van Ali B en Marco Borsato in de isolatie. Even geen airplay voor de mannen. Welk artiest staat bij jou op ‘uit’ vanwege niet-muzikale redenen, hoewel het wel in de platenkast staat/heeft gestaan?

- Poles Apart: ben wel een beetje Morrissey moe de laatste jaren na z'n warrige en onsympathieke uitlatingen. Zelfde geldt voor John Lydon, die ik sowieso al niet mocht.
- trebremmit: Geen. Vind het ook onzin dat ze die artiesten niet meer draaien, schijnheilig gedoe.
- herman: Met sommige artiesten heb ik wel eens moeite gehad, soms gaat dat na verloop van tijd wel weer over. Bv. Filter na racistische uitspraken in OOR, Ariel Pink en John Maus n.a.v. hun deelname aan de Capitol-bestorming, Van Morrison gezien zijn coronastandpunten. Verder heb ik ongetwijfeld nog een hoop artiesten in de platenkast staan waarvan ik niet weet of het boeven zijn en naar sommige boeven luister ik wel weer graag, dus ik ben ook tamelijk inconsequent. Overigens keek ik gisteren naar de statistieken m.b.t. Ali B en Marco Borsato op last.fm en zeker bij Ali is er de laatste dagen juist meer geluisterd. Een soort muzikaal ramptoerisme, denk ik.
- Rudi S: Ik luister heel vaak naar Nick & Simon, vreselijke muziek maar ik vind ze zo aardig.
Telt dat ook?
- Casartelli: geen. Niet omdat ik een hekel aan 'schijnheilig gedoe' heb (en airplay met alle consequenties vandien vind ik ook iets anders dan zelf draaien), maar omdat ik in voorkomende gevallen door aankoop me de muziek in kwestie toegeëigend heb (zoals Roxane van Iperen afgelopen Zomergasten eloquenter uitlegde dan ik het kan reproduceren nav Michael Jackson).
- itchy: geen. Ik koop alleen muziek van artiesten waarvan ik een rotsvast vertrouwen heb dat ze nooit een scheve schaats gaan rijden. In geval van twijfel doe ik eerst een background-check en maak ik een uitgebreide risico-analyse, voordat ik ook maar één seconde van de desbetreffende uitvoerend artiest draai.
- spoon: Foute muziek wordt gemaakt door foute muzikanten voor foute liefhebbers is mijn foute mening. aldus
- Eveningguard: Burzum staat bij mij hoog aangeschreven. Dat wil echter niet zeggen dat ik Varg een sympathieke kerel vind of dat zijn ideeën mij aanspreken. Artiest en muziek moet je ten allen tijden gescheiden houden. Ook in de extreme gevallen.
- Fathead: sinds de laatste verkeersboete van Paskal Jacobsen heb ik besloten nooit maar dan ook nooit meer naar Bløf te luisteren. Dat zal ze leren.
- Mss Renard: Ik heb wel moeite met de white-thrash-houding van de moderne Lynyrd Skynyrd (gods and guns) en bij racisme trek ik een harde streep. Als een artiest is veroordeeld(!) voor kinder... dan is het ook helemaal klaar. Niks mis mee, om duidelijk verkeerde mensen met verkeerde meningen en daden in de ban te doen.
- Kronos: Ik heb zonet het ooit gratis gekregen cd singletje Nodig van Bart De Pauw in de vuilbak gekieperd.
- wendyvortex: Marilyn Manson, Gary Glitter, Ryan Adams daar zijn ook prima alternatieven voor. Michael Jackson en The Jacksons nog wel af en toe, maar zeer beperkt, vind het toch een wat besmet mannetje. Een week gewoon geleden nog wel gewoon op Billy Jean gedanst. Marco en Ali B. komen in mijn playlists niet voor, daar valt weinig aan te boycotten.
- Sandokan: Echt een vraag voor dit tijdperk. Ik kan niet per se een artiest bedenken die ik zelf zou moeten boycotten, misschien Miles Davis (vanwege zijn behandeling van vrouwen), maar die is al zolang dood... Misschien is een kunstwerk niet áltijd te scheiden van de kunstenaar, als ik althans ooit mensen bij nazipunk o.i.d. hoor roepen dat het vooral om de muzíék moet draaien, trek ik weleens een wenkbrauw op. Tegelijkertijd is de impact van de muziek van, bijvoorbeeld, Michael Jackson zoveel groter dan de beschuldigingen tegen zijn persoon, ik zie dan niet het nut ervan in om alle fans van zo iemand een schuldgevoel aan te praten omdat ze mooie herinneringen/ steun hebben aan die muziek. Het lijkt me dan ook dat de discussie verkeerd gevoerd wordt: die zou (in het geval van het 'The Voice'-schandaal) moeten draaien om de veiligheid van vrouwen in de showbiz en op de werkvloer, en niet om iemand die heel luidkeels op Twitter zijn morele superioriteit verkondigt door iets níet te draaien. Het zou fijn zijn als dat soort leunstoelmoralisme iets minder dominant zou worden.
- ArthurDZ: #teamsandokan #sandokanforpresident
~Slowgaze: ik heb alle albums van P.O.S, maar na de verhalen van wangedrag tegenover vrouwen heb ik zijn muzikaal zo goed als niet meer gedraaid. Hij heeft spijt betuigd, maar ik voel voorlopig niet meer zoveel behoefte om naar hem te luisteren, hoewel hij toch best een favoriet van me was.
- dix: Spinvis draai ik niet meer wegens het herhaaldelijk op de verkeerde dag buiten zetten van zijn vuilniszak.
- Etta: tja, denk toch aan Back to Mono van Phil Spector, met die prachtige kerstplaat. Snotverdikkie, zelfs die heb ik in december wel gedraaid.
- Sir Spamalot: principieel niemand, waar begint het en waar eindigt het? Bij strafbare feiten moet de rechter oordelen, niet ik. Een kijk in mijn collectie zou als resultaat Ted Nugent kunnen opleveren, wiens standpunten over wapens ik niet deel. In Oostende hebben wij iets gelijkaardigs met een standbeeld van koning Leopold II wegens zijn misdaden in Congo destijds: wegnemen neen, duiden ja. Cancel cultuur lost niets op imho.
- Jordi: geen. Als je een mooi schilderij thuis hebt hangen waarvan blijkt dat de schilder stoute dingen heeft gedaan, dan blijft het toch een mooi schilderij? Als ik daar ook nog rekening mee moet houden dan kan ik beter gelijk kappen met muziek luisteren
- deric raven: Ik ben sinds de publieke verheerlijking van Franstalige muziek daar wel even klaar mee.
- ForWhomThePeteTolls: Coldplay... Omdat ik het niet-muzikaal vind, dat was toch de vraag? . Nah jk, IMHO moet je iemand zijn dubieuze gedrag los kunnen zien van zijn muziek, de lijst is ellenlang en van velen weet je het waarschijnlijk niet eens. Ik boycot persoonlijk alleen mensen waar ik persoonlijke issues mee heb gehad omdat ik een hekel aan de persoon heb door *EIGEN* ervaringen!
-Gigage: Billy Idol - sweet 16, kingdom come - 17, rob de nijs - het werd zomer

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.

Inderdaad een prima album; die menig liefhebber doorgaans wat Läther ontdekt.

Ik was zo sceptisch dat ik nooit echt naar de tracklist van Studio Tan heb gekeken.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.

WTF ben je gaan samenwonen of zo

Vervroegd pensioen wellicht? Golden Hour = ingaan pensioen of tog quality time - Kacey Musgraves is ekt wel de OLM-test

Kan zelf geen album bedenken - mede vanwege consequent hanteren van contra-expertise

Er zijn wel albums - legio - die ik vanwege hoge fun-factor heb gekocht en die nog steeds goed draaibaar blijken te zijn.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.
- dix: ik zou de laatste van War on Drugs kunnen aanschaffen, wellicht heb ik dan morgen een antwoord.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.
- dix: ik zou de laatste van War on Drugs kunnen aanschaffen, wellicht heb ik dan morgen een antwoord.
~Slowgaze: ik had je heel raar aangekeken als je me tien jaar geleden had verteld dat ik binnen een paar jaar een geradicaliseerde swiftie zou worden.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.
- dix: ik zou de laatste van War on Drugs kunnen aanschaffen, wellicht heb ik dan morgen een antwoord.
~Slowgaze: ik had je heel raar aangekeken als je me tien jaar geleden had verteld dat ik binnen een paar jaar een geradicaliseerde swiftie zou worden.
- Gyzzz: New Gold Dream (81-82-83-84). Vond het aanvankelijk theatrale en gedateerde rommel maar realiseerde me later wat een geweldig geproduceerd album het is.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.
- dix: ik zou de laatste van War on Drugs kunnen aanschaffen, wellicht heb ik dan morgen een antwoord.
~Slowgaze: ik had je heel raar aangekeken als je me tien jaar geleden had verteld dat ik binnen een paar jaar een geradicaliseerde swiftie zou worden.
- Gyzzz: New Gold Dream (81-82-83-84). Vond het aanvankelijk theatrale en gedateerde rommel maar realiseerde me later wat een geweldig geproduceerd album het is.
- BrotherJohn: bij elke nieuwe worp van Teenage Fanclub kijk ik er bij voorbaat een beetje op neer, en verwacht ik het saai, achterhaald, oubollig te gaan vinden, maar altijd komen de albums weer helemaal tot leven.

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.
- dix: ik zou de laatste van War on Drugs kunnen aanschaffen, wellicht heb ik dan morgen een antwoord.
~Slowgaze: ik had je heel raar aangekeken als je me tien jaar geleden had verteld dat ik binnen een paar jaar een geradicaliseerde swiftie zou worden.
- Gyzzz: New Gold Dream (81-82-83-84). Vond het aanvankelijk theatrale en gedateerde rommel maar realiseerde me later wat een geweldig geproduceerd album het is.
- BrotherJohn: bij elke nieuwe worp van Teenage Fanclub kijk ik er bij voorbaat een beetje op neer, en verwacht ik het saai, achterhaald, oubollig te gaan vinden, maar altijd komen de albums weer helemaal tot leven.
- Jordi: ik verwachtte echt niks van Counting Crows - August and Everything After (1993), maar die bleek toch erg fijn te zijn

Over welke plaat was je eerst enorm sceptisch en bleek bij beluistering opeens fantastisch te klinken?

- wendyvortex: UB40 - Signing Off
- itchy: Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
- BoyOnHeavenHill : als ik alle platen die ik de eerste keer niet goed vond nooit een tweede of verdere kans had gegund was mijn platenverzameling nog niet hàlf zo groot geworden. Maar het album dat me in dit verband het meeste bijstaat is Dig your own hole van de Chemical Brothers: dat was wel even slikken voor iemand die niets van EDM wist (zoals ik), maar uiteindelijk is dat voor mij toch het hoogtepunt van die hele stroming geworden.
- Mssr Renard: Jamiroquai en Red Hot Chili Peppers. Moest er niks van hebben. Hippe mainstream, bah. Maar uiteindelijk ben ik gewoon een paar jaar fan van beiden geweest. Zo zie je maar weer.
- Film Pegasus: ik ben zelden zeer sceptisch over een album zonder het te beluisteren. Bij Sinatra's album In the Wee Small Hours was ik toch aarzelend, omdat ik hem vooral ken van mierzoete croonersongs. Terwijl dit album toch een zeer aangename verrassing was
- Barney Rubble: Hejira van Joni Mitchell. Trek Blue nog steeds slecht en wilde daarom Mitchell geheel links laten liggen. Onterecht naar later bleek: Hejira is een prachtplaat.
- Etta: Music for 18 musicians van Steve Reich als ik snobistisch ben, Jan Smit als ik dat ook ben.
- Teunnis: Frank Zappa - Studio Tan heb ik jarenlang links laten liggen, blijkt het gewoon één van Zappa’s beste albums te zijn.
- herman: enorm sceptisch en fantastisch - zo bont is het bij mij nooit zo gesteld. Heb eigenlijk maar 2 stemmen van 4,5 die hiervoor in aanmerking komen. Songs In The Key Of Life viel me enorm mee met Stevie's slijmerige 80s hits uit mijn jeugd in gedachten. Verder had ik Glenn Branca's Ascension ook mijn reserves; dat kon nooit zo goed zijn als het concert dat ik van hem zag. Maar het album bleek toch zeker zo indrukwekkend.
- Don Cappuccino: Ik had niet echt zien aankomen dat Kacey Musgraves - Golden Hour een van mijn meest beluisterde platen van de afgelopen tien jaar is.
- dix: ik zou de laatste van War on Drugs kunnen aanschaffen, wellicht heb ik dan morgen een antwoord.
~Slowgaze: ik had je heel raar aangekeken als je me tien jaar geleden had verteld dat ik binnen een paar jaar een geradicaliseerde swiftie zou worden.
- Gyzzz: New Gold Dream (81-82-83-84). Vond het aanvankelijk theatrale en gedateerde rommel maar realiseerde me later wat een geweldig geproduceerd album het is.
- BrotherJohn: bij elke nieuwe worp van Teenage Fanclub kijk ik er bij voorbaat een beetje op neer, en verwacht ik het saai, achterhaald, oubollig te gaan vinden, maar altijd komen de albums weer helemaal tot leven.
- Jordi: ik verwachtte echt niks van Counting Crows - August and Everything After (1993), maar die bleek toch erg fijn te zijn
- ForWhomThePeteTolls: In die tijd zat ik diep in een mindere fase, ik kocht op aanraden van wat mensen die me wat beter kennnen: Sigur Ros - Agætis Byrjun en ik was weg geblazen. Had nooit verwacht dat ik iets wat (wat in mijn ogen hippies waren) bepaalde mensen op een forum waar ik toen veel verbleef tof vonden zoveel waardering ervoor zou krijgen... Verder nog een eervolle vermelding voor Greyson & Jasun, slicke cover die me aan swingbeat deed denken, bleek behoorlijk vette Hip Hop te zijn... Pleasant surprise, want gemist in de 90s.

Durf te vragen. Wegens 500 pagina's wel graag hier verder:
Overig > Algemeen > Vraag van de dag #3