Gooi je tegenargumenten op me.

Dat heeft ie toch al gedaan? Ik vind zijn laatste reactie heel helder.

Ik ben niet geheel overtuigd van Onweerwolfs tegenargumenten. Die 'goddank' was natuurlijk een overdrijving, maar ik ben blij dat er veel meer ruimte komt voor andere muziek dan de traditionele rockmuziek die al een paar decennia gegijzeld wordt door nostalgie. Dat is en blijft vaak toch muziek van en door witte mannen, en dan gaat het me er echt niet om om alle muziek die door oude witte mannen is gemaakt te diskwalificeren. In tegenstelling tot sommige anderen hier luister ik gewoon met veel plezier naar het nieuwe album van The Cure. Tegelijkertijd zit er ook een zekere ideeënwereld achter die plaat die ik gewoon minder interessant vind: waarom zou de dood onder ogen zien - in tamelijk puberale teksten - bijvoorbeeld diepgaander zijn dan maatschappelijke thematiek aansnijden? Wanneer The Cure dat al doet, in 'Warsong', lijkt oorlog daar eerder een metafoor te zijn voor allerlei vage relatiethematiek, dan echt geworteld te zijn in de wereld van het hier en nu.

Als voorbeeld: veel van de artiesten die ik ontdekte toen ik me verder in popmuziek wilde verdiepen, ontdekte ik via mijn directe omgeving, en als je opgroeit in de Achterhoek, dan bestaat je muzikale opvoeding uit rockmuziek. Mijn buurjongen praatte over 'Stairway to Heaven' alsof dat een soort wereldwonder was, en gaf me mp3's van Iron Maiden en The Who; de een paar jaar oudere zoon van vrienden van mijn ouders, brandde Metallica-cd's voor me. Mijn 'eigen' ontdekkingen werden Evanesence en Green Day; precies in dat straatje. Niet lang daarvoor keek ik elke dag met plezier naar TMF en vond ik pop, dance, hiphop en rock ongeveer even interessant. Maar als je dan constant krijg te horen dat U2 belangrijker is dan Eminem en je bent op een beïnvloedbare leeftijd, dan ga je dat geloven. Elk jaar de Top 2000 luisteren bevestigde dat beeld: dít is belangrijke muziek en als er nauwelijks dance of hiphop in staan, is dat blijkbaar geen belangrijke muziek.

Een gevolg was dat ik onder meer mijn neus ging ophalen voor hiphop en me stuk begon te staren op indie. Toen op MTV2 '99 Problems' voorbijkwam, vond ik dat onbegrijpelijk. De Oor werd belangrijk voor me en zij vonden onder meer Nick Cave belangrijk, dus begon ik naar hem te luisteren. Ondertussen brak de tijd van de landfill indie aan en werden de beperkingen van rockmuziek steeds duidelijker voor me, terwijl de Oor óók zulke matige artiesten begon op te hypen. 'Love Lockdown' en 'Alors On Danse' werden tóén belangrijke ontdekkingen voor me, vrijwel toevallig, omdat ik de clips op tv op vakantie zag. Dat was echt heel nieuwe muziek voor me, net als toen ik later 'Take Care' van Drake en Rihanna op een feestje hoorde. Ik móést gewoon weten welk nummer dat was. Die opwinding voelde ik nauwelijks nog op gebied van indie.

Er zitten heus nadelen aan het enorme muziekaanbod dat je nu gemakkelijk online tot je beschikking hebt, maar ik vind het fijn dat mijn generatie en misschien ook vooral die daarna, veel eclectischer is geworden qua luistergedrag. Natuurlijk, er zijn nog steeds doodergerlijke pubers die alle popmuziek kut vinden en zichzelf geweldig vinden omdat ze Greta Van Fleet hebben ontdekt, maar dat semi-heilige van veel rockmuziek is gelukkig voor een groot deel teruggedrongen. Dat je dat ook terugziet in de Oor, in zekere zin ook in de Top 2000 en zelfs steeds meer hier op MuMe, kan ik alleen maar toejuichen.

Een heel verhaal maar het komt er op neer dat jouw smaak is veranderd en dat je het mooi vindt als je kunt vaststellen dat de smaak van je peers mee verandert.

Misschien is het verschil dat ik wel ruimte heb voor muziek die ik vroeger goed vond en muziek die ik pas later leerde kennen. Ik hoef van mezelf niet te kiezen.

Eerlijk gezegd lijkt het echter alsof je vindt dat mensen zich moeten schamen voor het luisteren van makkelijk in te stappen genres. Dat ga je vast tegenspreken maar dat is wel wat ik proef.

Anyway, rockende mannen en zuchtende vrouwen kunnen heus naast elkaar bestaan.

Prima stuk van Slowgaze zeker dat de directe omgeving en de media grotendeels de muziekvoorkeur bepalen en de een weet zich daaruit te ontworstelen, de ander minder. Maar of het zoveel eclectischer is geworden...? ik ben van een oudere generatie, ik kan niet alles overzien. In het aanbod dat beschikbaar is (aanklikbaar) zit het wel goed, maar het eclectische heeft naar mijn mening een kleinere impact en wordt in een niche gedrukt. De laat ik zeggen populaire mediacultuur is alom aanwezig, omdat het o.a. commercieel veel aantrekkelijker is. De festivals van naam, traditionele media, media op internet, willen bereik en spelen dus liever of safe of zijn daartoe genoodzaakt (bezuinigen op cultuur) Ik noem geen namen maar er zijn voorbeelden zat.

Wat ken je me toch goed: dat ga ik inderdaad tegenspreken. Natuurlijk, enig snobisme is me niet vreemd, dat geef ik grif toe, maar ik geef ook juist aan dat ik juist óók waardering voor de genres heb waar je gemakkelijker in stapt. 'Take Care' en 'Love Lockdown' waren niet veel ontoegankelijker dan de populaire rockmuziek van die tijd, maar staken wel veel interessanter in elkaar. Dat trekt me ontzettend aan in r&b en hiphop: dat zijn soms behoorlijk avant-gardistische producties, die óók in de hitlijsten staan en die je lekker in je auto kunt bumpen. (Als ik auto zou rijden althans, maar dat is hoe ik het me voorstel.) Ik ben eerder een soort anti-snob-snob: ik heb er gewoon een schurfthekel aan als mensen doen alsof iets dat helemaal niet zo hoogstaand, is de maat der dingen is.


Ja, daar zijn we het over eens. De nuance die ik daarin wil aanbrengen, is dat de rockende mannen lang genoeg dominant zijn geweest en dat ze niet moeten klagen dat zuchtende vrouwen óók hun plaats innemen. Dat zag ik bijvoorbeeld op Facebook al gelijk gebeuren met die Oor-jaarlijst: gelijk al de nodige reacties dat Charli XCX niet in de lijst hoort te staan (laat staan bovenaan) en Nick Cave wel. Tja. Van mij had Cave er ook best bij gemogen en ik vind het opmerkelijk dat hij ontbreekt, ook al vind ik het zelf geen heel spannend album, maar Charli XCX hoort daar ook gewoon tussen.

Volgens mij is Charli PVP in 2024 net zo populair en mainstream als Bon Jovi in 1992.

Oor was vroeger een platform dat alternatieve muziek beschreef. Dat lijkt nu niet of minder zo te zijn getuige hun lijstje.

Ik denk dat ik er als dertiger een beetje tussenin zit: nog jong genoeg om zo af en toe als jongere gezien te worden, maar ik kijk soms ook met verbazing met de generaties na mij (de Uggs-revival, serieus?). Mijn indruk is dat er de laatste jaren een versplintering heeft plaatsgevonden, niet alleen in muziek, maar in veel andere cultuuruitingen. Als twintigers zowel naar bijvoorbeeld The Clash als Froukje luisteren en dat de normaalste zaak van de wereld vinden, juich ik dat toe.

Dat (relatieve) niches door maatschappelijke ontwikkelingen echter weinig rendabel blijken, vind ik inderdaad ook problematisch. Ik wil geen SBS6-cultuuraanbod. Als mensen daarvan houden, prima, ik kijk ook heus weleens naar Mr. Frank Visser, maar gun anderen dan ook dat ze hun culturele programma's op de publieke omroep kunnen blijven kijken. Cultureel aanbod compleet aan de markt overlaten, onder het mom van 'als niet enorm populair is, is het ook niet levensvatbaar', is echt de verkeerde politieke richting en daar maak ik mij inderdaad ook zorgen om. Wat krijg je dan? Coverbands op tv, coverbands in een voetbalstadion, coverbands in de schouwburg. Ook leuk, we hebben hier met de hele familie dat coverbandsprogramma gekeken op SBS6, maar het is zonde als dat spannende, nieuwe makers wegdrukt.

Heb even het jaarlijstje van peiljaar 1992 erbij gepakt en toen was zeker R.E.M. net zo mainstream als Charli XCX nu. Het zijn over het algemeen geen heel obscure namen in die lijst, zeker niet in de top 10, dus ik zie het verschil met de 2024-lijst helemaal niet zo erg. Bovendien, wat wil 'alternatief' überhaupt zeggen? Tom Waits had - en heeft - destijds ook een marketingteam achter zich, om van R.E.M. dus nog maar te zwijgen. Krijg nu een beetje de vibe die ik ook bij sommige oudere hiphopliefhebbers zie, die bij YouTube-video's van de Wu-Tang Clan en The Roots roepen dat dat echte undergroundhiphop is.

Ben trouwens wel verrast dat de 1992-jaarlijst toch wel redelijk divers is; diverser dan ik had verwacht. Ik ben niet te beroerd om dat toe te geven.

Er zijn altijd wel uitzonderingen geweest maar in de huidige lijst is zo'n beetje elke naam al wel ergens gehypet (let je op Dim? Bedankt nog) in de afgelopen tijd en dat leek vroeger minder zo te zijn. Verschil is wellicht ook dat we toen minder hype platforms hadden dan nu dus wellicht is Oor gewoon wat overbodig geworden. Uit de jaarlijst van 1992 viel toen echter nog wel wat te ontdekken en dat is nu niet meer zo. Daar had Oor wel op in kunnen spelen in deze eeuw maar dat hebben ze niet gedaan.

Ik vermoed dat je met die eerste zin gelijk hebt. Er stonden best nog wat namen in de lijst van wie ik überhaupt nog niet gehoord had, al was dat wel in de lagere regionen. Ben benieuwd hoe de complete lijst voor 2024 eruit zou zien. Van 2006 tot en met 2008 - de jaren waarin ik heel actief de Oor las - vond ik de afzonderlijke lijstjes vaak ook wat interessanter. Daarin kwam je de echte ontdekkingen tegen, zoals de eerste van Spank Rock. Verder zou ik niet per se weten hoe Oor deze eeuw beter had kunnen inspelen op de nieuwe situatie. Ik merkte wel dat het me op een gegeven moment wel een beetje erg glad werd en een tikkeltje DIS: enerzijds Chef'Special afzeiken en anderzijds wel een groot eindejaarsinterview aan hen wijden. Maar dat heb ik ook met 3voor12 (en dat heb ik Atze de Vrieze ook ooit aangewreven, en daar heb ik nooit een fatsoenlijk weerwoord op gekregen): de hoeder van de eckte eckte muziek uithangen, maar wel hele Kensington-concerten uitzenden online.

Nouja, ze hadden gewoon nog meer underground kunnen gaan toen Internet underground en mainstream begon te mengen. Ik was lid van Oor in de 90's omdat de muziek die ik wilde horen en de mensen over en van wie ik wilde lezen niet op andere bereikbare kanalen stonden.

Chef'Special is trouwens echt, echt heel erg kut. Kutter dan Kane en ruimschoots kutter dan Kensington.

Gonzo (circus) #2 bedoel je?

Jaarlijst Oor 1992 - muzieklijstjes.nl: Heb de deelnemerslijst even nagekeken van deze lijst, de popjournalisten, het waren toen dé namen en de nodige met al gevestigde reputaties, én mannen (op Lotje Ijzermans na) én wit, op Swie Tio na dacht ik. Hun muzikale smaak met nogal wat overeenkomsten wat uit de alternatieve rock en het resultaat zie je terug in de eindlijst, m.n. de top 20 aan de brave kant (met de blik van nu). Zo was dat toen. Zo is het nog steeds, m.n. in eindlijsten en wat dan bovenaan komt drijven.

Ik heb geen idee wat dat is.

Vlaams-Nederlands cultureel tijdschrift, hoofdzakelijk voor muziek, maar er worden ook bredere culturele onderwerpen behandeld. Er is bijvoorbeeld elk nummer wel ruimte voor hedendaagse kunst.

Ik hou zelf een wekelijkse top 40 bij in het MuMeafrekening-topic en ik merk dat daarin heel natuurlijk een goede balans ontstaat mbt gender, afkomst etc. Het aanbod is er tegenwoordig gewoon, in overvloed, en zo ontdek ik even makkelijk wittemannenmuziek en zwartevrouwenmuziek en alles daartussen. Ik ontdek in alle genders en afkomsten genoeg interessante muziek. Het overdadig pushen van vrouwen en bovendien het dédain dat voelbaar is tov wittemannenmuziek vind ik soms ook wel te ver gaan.

Klinkt en oogt wel wat pretentieus. Maar ik kan er niet over oordelen.

Mooi gesproken Maarten, roerend mee eens

Maar je luistert maar naar een paar genres, dat is toch helemaal niet eclectisch?

Eclectisch betekent niet "mensen die niet naar dinorock luisteren."

Gretz & co

Onderzoeksrapport over de programmering van Nederlandse festivals in NL:
https://www.poplive.nl/wp-content/uploads/2024/12/Festivalprogrammering-2024.pdf

https://i.gyazo.com/ae49b3ab882825fbe761b537ad73046c.png

(wel meer vrouwen op het hoofdpodium)