Leuk speelgoed inderdaad voor wat extra delay of echo. Bij deze video kan je bij 2:03 precies zien dat ie em aanslingert en de boel begint te draaien.

Ga dit weekend Ritchie zien in Birmingham. Hoop wel dat de band dan wat geïnspireerder klinkt dan ik kan afleiden uit de beelden van Lorely. Met name de ritmesectie kan wel wat peper in de r**t gebruiken. Ronnie Romero maakt overigens een prima indruk!

Als je ff terugleest, dan lees je aan welke post van Buizen ik refereer en waarom ik de naam Hay aanhaal inclusief emoticon, daar kwam hij immers mee op de proppen in dat rijtje Van Halen, Schenker, Iommy etc etc.... ( met idd de daaronderliggende gedachte dat hij in dat rijtje wellicht beter Kooymans had kunnen noemen.....) maar ik geef toe dat het soms lastig is een ondertoon uit een bericht te lezen

Ach vast wel meer: Keith en Ronnie, Jeff Beck of Joe Perry lijken mij van een dito generatie en zou ze eerder als gitaarheld ( ieder op hun eigen wijze) op leeftijd en tourend aanhalen dan idd een Hay. Hoe iconisch hij als R&R man ook is. Zoals crosskip meldt, dan was ik eerder op Kooy aanbeland dan op Hay. Onbedoeld was het een prima grap, die aan jezelf voorbij ging.

Haha, volgens mij was het meer dat ik jullie namen door elkaar haalde =p Wat dat betreft maakten we beide inderdaad hetzelfde punt.

En over echt bejaarde gitaarhelden gesproken: Chucky Berry is met zijn 89 jaar officieel nog steeds niet met pensioen! Ook al heeft hij sinds 2014 niet meer opgetreden en klonk het voor geen meter meer, maar goed.

Was ook aanwezig bij het Rainbow concert 17 Juni in/aan/op (hoe zeg je dat ?) Loreley en heb me bijzonder goed vermaakt. De hele band, en dus ook de ritme sectie, "namsaap", hebben me positief verrast. Ritchie kan het nog steeds maar dat kwam niet als een echte verassing. Dé grote verassing was voor mij toch Ronnie Romero. Hij begon de opener "Highway Star" iets te enthousiast maar herstelde snel. Wat een ongelooflijk heerlijke versies van "Catch the Rainbow", "Stargazer" en "Mistreated". Nooit gedacht, na Graham, JLT en Doogie dat ik dit nog een keer zou meemaken. Iemand die de nummers uit de Dio periode zo kan neerzetten..........
Rainbow in 1979 tijdens de "Down to Earth" tour was m'n eerste concert, daarna nooit meer losgekomen van Rainbow en Ritchie dus na zo'n twintig jaar was dit wel een hele belevenis. Heb ik het daardoor misschien een beetje door een roze bril gezien ? Ik denk het niet, het enige (behoorlijke) minpunt wat ik wel wil noemen is dat er teveel DP nummers voorbij kwamen. IPV "Smoke on the Water", "Highwaystar", "Child in Time" (wat Ronnie Romero overigens ook bijzonder goed vertolkte), "Perfect Strangers" en "Black Night" had ik graag (om er maar een paar te noemen) "Street of Dreams", "Kill the King", "I Surrender", "All Night Long" en "Temple of the King" gehoord. Voor DP nummers gaan we gewoon binnenkort weer naar Deep Purple.
Ondanks het aantal DP nummers was het de rit, de blubber en regen welke we gehad hebben meer dan waard.
Moeten we meer willen dan deze drie concerten ? Ik weet het niet, voor degenen die er niet bij waren misschien wel, voor degenen die er wel waren moet het hier maar bij blijven dan hebben al die mensen toch maar mooi iets bijzonders gezien.

Klinkt goed Sweet Lucy. Hopelijk is Ritchie zaterdag in een goede bui

Ik vond Highway Star maar een rare opener inderdaad, na die Wizard Of Oz sample en het Over The Rainbow thema kan er natuurlijk maar 1 nummer volgen!

Wist dat jij er ook heen ging Sweet Lucy en zat al op je bijdrage te wachten.
Mooi verhaal.
Helemaal eens met je laatste alinea.
Ik verwacht ook echt niet dat Rainbow nu opeens een album gaat opnemen en/of uitgebreide tour ofzo.
Dit was het.
En het was schitterend.

Weggehoond niet zozeer, maar het is opmerkelijk dat ie het ding na meer dan 30 jaar weer onder het stof vandaan heeft gehaald. Leuk retro effect in ieder geval.

Het Rainbow gevoel kan het voor mij niet meer oproepen en de lineup, hoewel zeer competent uiteraard, doet me in weinig meer denken aan de topjaren. Mijn verwachtingen zijn redelijk bewaarheid maar dat is ook logisch natuurlijk. Je ziet een sterk verouderde gitaarlegende die ongeacht zijn kunnen zichtbaar heeft ingeleverd op scherpte en bezieling. Ieder doet zn ding uitstekend maar de chemie is wat mij betreft onder de maat. Blackmore leeft inmiddels ook al eeuwen in de middeleeuwen en dat is hem aan te zien.

Sinds de synthese met vrouw en schoonmoeder zijn er dan ook heel wat wilde haren verdwenen en naar boze tongen beweren, inmiddels vervangen door een pruik. DIt blijft evenwel een document en een mooi afscheid c.q. eerbetoon. Ritchie mag van mij blijven doen waar ie goed in is tot in de kist. Die blijft niemand bespaard tenslotte.

Heb je bericht gelezen, Bluebird.
Op zich geen nieuwe info gelezen. Volg Ritchie natuurlijk goed, als Ritchie's Blackmore's Rainbow fan zijnde.
Is de 'info' over een pruik nodig?

En over de 'chemie onder de maat' en 'verwachtingen' etc.:
Misschien moet je je verwachtingen bijstellen.
De enthousiaste buizen, helemaal Rainbowfan, is namelijk - net als Sweet Lucy méér dan tevreden over wat ie beleefde.
Ik had tevoren geen Ronnie James Dio verwacht of een God als Cozy Powell achter een doublebassdrumkit. Ook twee muren van Marshalltorens (bass en guitar) had ik niet verwacht.
Natuurlijk moet je dergelijke 'chemie' niet gaan verwachten, dat kan helemaal niet.
Want genoemde mensen zijn dood en Ritchie is 71(!) en is zijn jonge wilde jaren ontgroeid. Hij zit goed onder de plak bij Candice daarenboven.
Ook tienduizenden fans in volgeplakkate spijkerjacks of leren jacks, met lang haar had ik niet verwacht. Want zo waren die fans vroeger, nu zijn ze 50 en soms 60 jaar oud, kaal hoofd en casual kleding.
Maar in de hartjes van die fans klopt een Ritchie Blackmore liefde en liefde voor de prachtige Rainbownummers, en ze waren er allemaal: die mannen met dat hart. Uit Duitsland, Nederland, Zweden, Italie, USA, Spanje en Japan(!). From all over the world.
En vroeger zaten mensen bij elkaar op de nek in het publiek en als je daar net achter stond kon je de stage moeilijk zien, en nu weet je dat overal voor je beeldschermples in de lucht zijn. Dus: 'de bek aan het hek'(uitspraak Gloeilamp).
Reele verwachtingen.
Ik kwam voor Ritchie Blackmore. HEM had ik nog nooit zien optreden. En was nieuwsgierig naar Ronnie Romero.

En wat kregen we waar voor ons geld!:
De nummers van Rainbow (en DP) staan als een huis! Ook zonder Marshalltorens en double bass.
Ronnie Romero was van iedereen de publiekslieveling: hij had de moeilijke taak de (bijv.) Dio- en Bonnettstrot te vervangen en hij maakte dit méér dan waar.

Ik verwacht ook helemaal niet dat Rainbow nu weer albums gaat opnemen en een wereldtoernooi doen. Ritchie heeft de drie optredens aangekondigd als 'een kadootje voor de fans', om eindelijk Ritchie Blackmore de oude Rainbownummers weer eens te horen spelen.
Dat was het, niet meer niet minder.

En 'chemie' en zelfs 'magie' dat was er!
Blubber, regen ('s middags), an ancient magic place (Loreley), fantastisch geluid en licht en vooral die enorme saamhorigheid en het genieten van steengoede Rainbow- en DP-nummers.

Je moet niet 'muziekdeskundig' de band gaan analyseren, of Ritchie's gitaarspel vergelijken met toen ie 30 was en nog geen stramme vingers.
Je moet niets. Maar je hád er bij kunnen zijn, bij dat concert, en dan had je een fantastische belevenis gehad als Blackmore-liefhebber.

Als je zelfs een met een Hasselblad gemaakte fotoserie van The Grand Canyon ziet haalt dat het nog niet bij de ervaring om in The Grand Canyon zelf te zijn geweest, daar te hebben gestaan: wat een indrukwekkende ervaring.
En als je YT-filmpjes kijkt en luistert op je PC thuis, haalt dat het niet bij de belevenis van aanwezig te zijn geweest bij het concert.
Snap je?
Zie ook de recensie van Sweet Lucy, hij heeft hetzelfde beleefd/ervaren.

Dat zal het hem zijn, beste buizen. Voor jou de eerste keer en voor mij de zoveelste.

Het voor mij laatste Rainbow concert dateert uit '96 en die lineup beviel me stukken meer dan deze waarvan de ritmesectie notabene uit zijn eigen folkband komt. Ook was het toen al overwegend middelbare publiek nog uitgedost als echte hardrockers.

Ik betreur het dan ook ten zeerste dat de nog immer alive and kicking zijnde Doogie White is gepasseerd voor deze hedendaagsche in hiphopoutfit gestoken alienzanger die het overigens heel behoorlijk doet, daar niet van.

Maar nogmaals, het is allang niet meer wat het geweest is en dat is ook helemaal geen schande. Neemt in ieder geval niet weg dat ik mijn beste herinneringen bewaar aan vroegere Rainbowconcerten en dat dit ondanks het kwaliteitsnivo daar nog een stuiptrekking van is helaas. Ieder zijn mening en dit is de mijne dan maar.

Voor de oudere fans is het inderdaad een mooi kadootje van onze minstreel in het zwart en niemand heeft het eeuwige leven tenslotte. Het valt daarom ook des te meer te waarderen.

Nog meer te waarderen was het geweest als hij een andere vrouw was tegengekomen. Of helemaal geen een. Dat het ook mijn grootste muzikale jeugdheld aller tijden was doet daar niets aan af.

Wauw, dat jij Rainbow 'toen' hebt gezien. Geweldig, Bluebird.
Eens met de (voor ons) ellende dat ie Candice tegenkwam in zijn leven.
Maar ze zijn samen al heel lang heel gelukkig dus dat is natuurlijk ook wat waard.

Blijf toch verbaasd over je 'verwachtingen'.
Vanavond laatste concert: Birmingham.
Morgen maar eens even YouTube afstruinen..

Vraag me nu toch af Bluebird , was je er bij vorige week of niet ?

Nope. Genoeg Blackmore meegemaakt in m'n leven. En dat was een op topniveau. En dat het nooit meer mooier zou worden laat YouTube wel zien.

Deze Rainbow lust ik gewoon niet. Het is Blackmore''s Night met een ingehuurde Freddie Mercury kloon en zelfs de zangeressen zijn present. Aan Blackmore junior met een authentieke lineup zat dan nog heel wat meer kraak en smaak. En zelfs het Rainbowgevoel.

Het is hiermee ook wel mooi geweest. Ritchie was een van de eerste hardrockgitaargoden en daarmee verdient hij eeuwige roem. En een eerzame oude dag met de muziek waar zijn hart dan werkelijk ligt.

Je noemt Ronnie Romero een Freddie Mercury kloon (op basis van wat youtube filmpjes) maar tegelijkertijd JLT authentiek ?

Inderdaad dat is juist. Maar net welk referentiekader je hebt tenslotte.

Het is ook de performance uiteraard. Deze jongen heeft fenomenale vocale kwaliteiten maar als het echt aan Rainbow moet blijven herinneren kun je beter een oudgediende optrommelen en geen schier onbekende Mercury of Diokloon zo u wilt. Kwestie van smaak en niet meer dan dat.

Ik ben dan wel weer bekend met het bestaan van de band Lords of Black, dus daarover geen zorgen.

Ik zou van deze gig hooguit de cd aanschaffen om het definitief te beoordelen maar de beelden mogen me gestolen worden. Voor het echte vuurwerk heb ik betere dvd's. En memories.

Welke gigs heb jij dan nog meer meegemaakt, Bluebird?
Heb je Ritchie zelfs misschien nog samen met Cozy en Ronnie James Dio zien optreden??!

Helaas niet. Ik wou toen wel met alle geweld naar het congresgebouw in Den Haag maar dat werd me destijds om een of andere schimmige reden verboden als opstandige tiener zijnde. Dio heb ik alleen met zn eigen band meegemaakt. Owja, en Sabbath. Dat was wel een enorme goedmaker.

Het concert met Bonnet was mijn eerste regenboogsensatie en daarna nog een paar keer met JLT. DP met Blackmore was ik ook nog getuige van gelukkig. Niet te vergelijken met wat onze pensionado ons nu als afscheidstoetje voorschotelt maar ik spring nu ook niet meer over een schutting van 3 meter hoog.

Ach, laten we onze oude helden maar met alle respect behandelen. Ze hebben hun best gedaan om ons door het barre leven heen te slepen en een afscheidstour is nu eenmaal een bloemlezing van een carriere met de middelen die nog tot je beschikking staan. En derhalve met de mantel der liefde toegedekt dienen te worden.

Amen.

Die Mercury-vergelijking slaat nergens op en vindt zijn oorsprong in de promoprietpraat van Ritchie Blackmore. Ik heb gisteren Ronnie Romero een buitengewoon indrukwekkende prestatie zien leveren. Ik geef het zangers maar te doen om in de schoenen te stappen van legendes als Dio en Gillan.

Aanvankelijk had ik ook wat scepsis ten aanzien van de ritmesectie op basis van de beelden van Loreley maar gisteren speelde er een buitengewoon solide en gedreven band. Het was een voorrecht om Blackmore met deze band ze zien spelen en hem zichtbaar te zien genieten. Hij was in een opperbest humeur .

Als we dan toch kritisch zijn laten we dan ook kijken naar Ritchie zelf. Het is duidelijk dat hij speltechnisch niet meer in staat is zijn gitaarsolo's af te vuren zoals in vroegere jaren. Bij sommige solo's (voor zover hij de studioversies aanhoudt) smokkelt hij duidelijk hoorbaar, zoals bij het einde van zijn solo op Highway Star. Zijn stijl blijft echter herkenbaar uit duizenden en zijn sound een genot om te horen.

Helaas was ik te jong om hem in zijn gloriejaren te kunnen zien maar In Birmingham heeft hij toch iets van de magie weten over te brengen. Ik heb genoten!

Ritchie Blackmore - Countdown Café Interview 15/07/2016 - YouTube
Zou erg leuk zijn (voor de liefhebbers) als het nog eens gebeurd en dan echt met voornamelijk Rainbow songs.

Het zou nog leuker zijn als het geld waar ie het speciaal voor doet wordt besteed aan een nieuw album. Dan heeft deze eenmalige comeback toch nog zin gehad.

buizen ik weet niet wat jij doet, maar ik heb mn kaarten besteld voor de O2 in Londen. Ben benieuwd of Blackmore de kritiek over teveel DP ter harte neemt en een nagenoeg volledige Rainbow set afwerkt (mistreated mag van mij wel ?)

Huh? Gaat Ritchie met zijn Rainbow nog een keer optreden?!
Wow.

Vier shows in de UK zie: The Highway Star - thehighwaystar.com

Aanstaande Donderdag op Canvas een docu over de man met de zwarte muts.

80 jaar! Van Harte!